တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ
”ကဲ ဒေါ်ပိုးပိုး ပွစိပွစိနဲ့ အဖွားကြီးဖြစ်နေပြီ။မညောင်းသေးဘူးလား”
”ဟုတ်တယ်လေ ကိုကြီးကလဲ။မီးက အားတိုင်းပျက်နေတာပဲ။သူများက ကြောက်တက်ပါတယ်ဆိုမှ။မိုးရွာလဲ ပျက် နေပူလဲပျက်နဲ့။မီးစက်ဝယ်ထားရမလိုဖြစ်နေပြီ။အဲလိုပျက်ရင်တော်တော်နဲ့မလာဘူး။မီတာခကျ မှန်မှန်လာပါ့”
”ကဲ ကိုယ်လဲ တက်နိုင်တာလဲ မဟုတ်။ပြောမနေနဲ့တော့။ကိုကြီးက ဘယ်မှာအိပ်ရမှာလဲ”
ပိုးပိုးလဲ ဖိနပ်ချွတ်ကာ lightingမီးကိုရှာပြီးဖွင့်လိုက်ကာ ဧည်ခန်းကိုတံပျက်စည်းလှည်းပြီး ပိုက်ဖျာတစ်ချပ်ခင်းလိုက်သည်။ပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ကာ မွေ့ရာ အပါးတစ်ထည်ယူကာ ခင်းလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံး စောင်နဲ့ ခြင်ထောင်ကို ယူကာ ခြင်ထောင်ထောင်လိုက်သည်။မိုးကလဲ ပိုပိုသည်းလာသည်။အအေးက ပိုလာသည်။သူလဲ ခြင်ထောင်ကို ဝိုင်းထောင်ရင်း အရင်တုန်းက သူမကိုစောင့်ပေးရတဲ့အချိန်ကနဲ့တူနေပြီလို့ပြောတော့ သူမကလဲ ဟုတ်ပါ့လို့ပြောရင်း စကားပြောနေကြသည်။
ပိုးပိုး
သူမက ဟင်္သာတ သူ။မိဘတွေက မြို့မျက်နှာဖုံးပြောရမည်။ပိုက်ဆံချမ်းသာသည်။မောင်နှစ်မနှစ်ယောက်ရှိပြီး သူမက အကြီး မောင်တယောက်ရှိသည်။သူ့ငယ်သူငယ်ချင်းနဲ့ ဆယ်တန်းနှစ်မှာကြိုက်သည်။သူ့ရည်းစားမိဘတွေ သူတို့မြို့မှာချမ်းသာသည့်စာရင်း ဝင်။မိဘချင်းကလဲကလဲ ရင်းနှီးသည်။ဆယ်တန်းအောင်တော့ အိမ်ကိုပြောပြတော့ ဘာမှမပြော။သူစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်တက်လျှောက်တော့ သူ့ရည်းစားက နိုင်ငံခြားမှာပညာသွားသင်မလို့ ရန်ကုန်ကိုသင်တန်းလာတက်သည်။ရန်ကုန်မှာ အတက်မျိုးစုံးတက်လာသည်လားမသိ။ပြန်လာတော့ သူမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ရယူသွားသည်။သူမလဲ မချစ်ဖူးတာမို့ အတွေ့အကြုံထူးကို ရသွားပြီး စွဲလန်းသွားရသည်။နောက်ပိုင်းမှာလဲ အခွင့်သင့်ရင်သင့်သလို လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ကျောင်းတက်တော့ မမဆုပြည့်တို့နဲ့ တိုက်ခန်းငှါးနေကြသည်။သူ့ဘဲကလဲ ရန်ကုန်မှာသင်တန်းတက်နေတာမို့ ပိုပြီလွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရသည်။သူ့ရည်းစားက အင်တာနက်ကနေ ဟိုကား ဒီကားတွေ ဒေါင်းပြီး သူ့ကိုပြကာ အဲ့ထဲကတိုင်းလုပ်ကြသည်။နောက်ပိုင်းမှာ သူလဲ သူ့ရည်းစားအလိုကျလုပ်ပေးရင်းနဲ့ အဆင်ပြေသွားသည်။မမဆုပြည့်တို့နဲ့ ပတ်သက်ပြီး မမအေးမိစံရည်းစား မမနှင်းမြတ်မွန်ရည်းစား မမဆုပြည့်ရည်းစားတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသည်။ကျောင်းမှာတုန်းက ယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ သိပ်မရင်းနှီးခဲ့။ရုပ်ချောတဲ့သူမို့ လိုက်တဲ့ ကြိုက်တဲ့သူပေါပေမယ့် သူ့ကောင်လေးက အမြဲသူ့အနားမှာရှိနေတာမို့ ဘာမှ မဖြစ်။ကျောင်းနဲ့ အိမ် စာလောက်သာ စိတ်ဝင်စားသူမို့ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းကလွဲ ပြီး ယောက်ကျားလေးသူငယ်ချင်းတွေက မေးထူးခေါ်ပြောလောက်ပင်။တက္ကသိုလ်တက်တော့မှ အဆောင်နေ အမတွေရဲ့ရည်းစားတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသလို ကျောင်က သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသည်။လိုက်တဲ့သူပေါတာကြောင့် စိတ်ညစ်ရသလို သူ့ကိုခင်တဲ့ သူတွေတချို့က သူ့ကို ကြိုက်နေတာတွေကြောင့် စိတ်ညစ်ရသည်။သူ့ဘဝမှာ တယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်ကာ တယောက်တည်းပဲ ယူမှာလို့ဆုံးဖြတ်ထားပြီး သူ့ရည်းစားနဲ့ကလဲ အိမ်ကသဘောတူထားတာမို့ ကျန်တဲ့ ယောက်ကျားလေးတွေကို အီဖို့တောင်စိတ်မကူး။အတူနေအမတွေရဲ့ရည်းစားတွေထဲက မမနှင်းမြတ်မွန်ရည်းစားက ဆေးသမား။သူ့ကို တွေ့တော့ စားတော့မတက် ဝါးတော့မတက်ကြည့်တာတွေ့တော့ သူတော်တော်ရွံမိသည်။မမဆုပြည့်တို့ကိုပြောပြတော့ ရှောင်ဖို့ပြောသည်။မမအေးမိစံရည်းစားကလဲ သူ့ကိုတွေ့တိုင်းငမ်းတက်သည်။မမဆုပြည့်ရည်းစားကျတော့ တည်သည်။တည်သလောက် သဘောလဲကောင်းကာ စကားပြောလဲကောင်းသည်။သူတို့ကို ညီမတွေလိုပင် ဆက်ဆံပြောဆိုကာ ဆုံးမတက်စည်။သူ့ရည်းစားနဲ့တွေ့ရင်လဲ ညီတယောက်လိုပင်။သူ့ရည်းစားက ကိုပိုင့်ကို အတော်ခင်သည်။သူ့ရည်းစားတင်မဟုတ်။မမအေးမိစံရည်းစာကပါခင်သည်။မမနှင်းမြတ်မွန်ရည်းစားကျ ကိုပိုင်က သဘောမကျ။မမနှင်းမြတ်မွ်န်ကိုဆုံးမတက်သည်။ရည်းစားနဲ့ ပြတ်သွားတော့ အသည်းကွဲတော့ ကိုပိုင်က ဦးဆောင်ပြီး သူမကို နှစ်သိမ့်သည်။သူ့ကိုလဲ ယောက်ကျားလေးတွေကို ပစ်ပစ်ခါခါမဆက်ဆံဖို့၊အလိုက်အထိုက်ပေါင်းဖို့၊ ကိုယ်မကြိုက်သော်လည်း ဟန်ဆောင်ကာပြုံးပြဖို့ စသဖြင့်ဆုံးမတက်သည်။သူ ကိုပိုင်လာရင်ပျော်သည်။အကိုလဲ မရှိတာကြောင့် အကိုတယောက်လိုပင်။အားလုံးကလဲ ကလေးတယောက်လို ဂရုစိုက် အလိုလိုက်ကျတာမို့ ပျော်စရာ။မမဆုပြည့်ကို ကိုပိုင့်ကို တောင်းတော့ ရီလိုက်ကျတာ။သူမက အကိုလိုမွေးစားမလို့ပြောတော့ ရီပြီးစကျသည်။သူ့ရည်းစားနိုင်ငံခြားသွားခါနီးမှာ ဟိုတယ်ကို သွားကာ သူတို့နှစ်ယောက် ကဲကျသည်။နိုင်ငံခြားသွားတော့ အားလုံးလိုက်ပို့ကျသည်။ပြန်လာတော့ သူငိုမိတော့ အားလုံးက သူ့ကို ချော့ကာ ကိုပိုင်က သူပျော်အောင် လိုက်လုပ်ပေးသည်။ရည်းစားနဲ့ခွဲရပေမယ့် အားကိုးစရာ အကိုနဲ့အမတွေရှိတာကြောင့် သူခံသာသွားသည်။တရက် ကိုပိုင်ရန်ကုန်ရောက်တော့ မမဆုပြည့်က အိမ်ကို အရေးပေါ်ပြန်သွားရသလို ကျန်တဲ့သူတွေကလဲ မရှိကျ။သူတယောက်တည်းလဲမနေရဲပေ။သူတယောက်တည်းဆို အခန်းတံခါးကိုလာလာခေါက်တက်ကြတာမို့ကြောက်သည်။ကိုပိုင့်ကိုအကူအညီတောင်းတော့ ကိုပိုင်က လာပေးသည်။မိုးကလဲ ရွာ မီးကလဲ ပျက်နေတာမို့သူမတော်တော်ကြောက်မိသည်။ပြီးတော့ သွေးမတော်သားမစပ် ယောက်ကျားသားတစ်ဦးနဲ့ ရှိနေတာမို့ စိတ်က အတော်ခြောက်ခြားမိသည်။ကိုပိုင်က စည်းစောင့်သည်။သူမကိုမကြောက်အောင် အမျိုးမျိုးလှည့်ပတ်ပြောပြီး ရီစရာ ဟာသတွေပြောသည်။ကိုပိုင်ရဲ့ စည်းစောင့်မှုကို သူအတော့်ကိုလေးစားအထင်ကြီးမိသည်။တညလုံးသူမကို မရိုးမသားမပြ။နောက်ဆုံးမျက်လုံနဲ့တောင် မပြစ်မှား။ကိုပိုင်သာ တစ်ခုခု လုပ်ရင်လဲ သူမ ဘာမှမတက်နိုင်ပေ။မီးကပျက်နေ မိုးတွေကချိန်းနေတာမို့ အခန်းထဲမှာလဲ မနေရဲ။အပြင်မှာနေတော့လဲ တစိမ်းယောက်ကျားလေးနဲ့တအိမ်တည်း။ဒါပေမယ့်ကိုပိုင်က အခွင့်အရေးမယူခဲ။သူမအထင်ကြီးသွားရသလို မမနှင်းမြတ်မွန်နဲ့ မ်အေးမိစံတို့ကိုပြောပြတော့ ကိုပိုင့်ကိုချီကျူးကြသည်။မမနှင်းမြတ်မွန်က အဲ့နေရာမှာ တခြားယောက်ကျားလေးဆို မလွယ်ဘူးလို့ပြောသည်။သူလဲ ပြန်စဉ်းစားကြည့်မှ ကလေးသာသာအတွေးမျိုးနဲ့ ခေါ်ခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် နောက်ဆက်တွဲကို မတွေးမိ။မမဆုပြည့်ကိုပြောပြတော့ မမဆုပြည့်က ကိုပိုင်ပြောလို့သိပြီးပြီလို့ပြောသည်။သူတို့အားလုံးကိုပိုင့်ကို တော်တော့်ကို ခင်သွားကြသည်။သူကအဆိုးဆုံးပင်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရင်းနှီးမှုတွေပိုလာတော့ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ယိုင်မိတာတော့အမှန်ပင်။သူ့ရည်းစားကလဲ အဝေးရောက်နေ ကိုပိုင်နဲ့ကလဲ အနီးကပ်နေရတာမို့ စိတ်ကစားမိသည်။သူတင်ပဲလား။မဟုတ်ပေ၊မမအေးမိစံနဲ့ မမနှင်းမြတ်မွန်တို့လဲ အတူတူ။ကိုပိုင်က ကြည့်ကောင်းသလို မိန်းကလေးတွေကျလောက်အောင်လဲ ပြောတက်သလို သူ့ရဲ့ ဟန်ပန်ကိုက ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ကျောင်းသားဘဝက အတော်ပွေခဲ့တာလို့ပြောသည်။ညဖက်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ် မင်းသားက ကိုပိုင်ဖြစ်နေသည်။မမဆုပြည့်ယောက်ကျား ယူသွားတော့ ကိုပိုင်အသည်းတွေကွဲကာ လေလွင့်ပြီးသူတို်နဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်။သူတို့လဲ လိုက်ရှာပေမယ့်အပုန်းကောင်းတာမို့မတွေ့။သူမမဆုပြည့်ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးမိသည်။သူ့ရည်းစားကိုပြောပြတော့ သူ့ရည်းစားကလဲ ကိုပိုင့်ကိုစိတ်ပူကာ မမဆုပြည့်ကို စိတ်ဆိုးသည်။နောက်ပိုင်းမမဆုပြည့်နဲ့ ပြန်တွေ့တော့ သူတို့ကိုတောင်းပန်ရှာသည်။ ကိုပိုင့်ကိုမချစ်လို့မဟုတ်ပေမယ့် သူ့မိဘစကားနားထောင်တာလဲပါ ကိုပိုင်နဲ့ယူရင် ဘဝအာမခံချက်မရှိမှာကြောက်လို့ဆိုတာလဲ ဝန်ခံသည်။ကိုပိုင့်ဖက်ကနေ တော်တော်ခံစားလိုက်ရသည်။နောက်ပိုင်းလုံးဝ အဆက်အသွယ်မရတော့တာမို့ လက်လျှော့လိုက်ကြသည်။သူ့ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ရင်းကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာအလုပ်လုပ်နေသလို သူလဲ ကျောင်းပြီးတော့အလုပ်ဝင်လိုက်သည်။နှစ်ယောက်သားလွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့နေရတာမို့ ယူဖို့အတွက် စိတ်မကူးကြသေး။ပိုက်ဆံကိုစုကာ အခြေအနေတစ်ခုထိရောက်အောင်ကြိုးစားပြီးမှယူကြဖို့ဆုံဖြတ်ထားကြသည်။သူ့ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားကို သွားလိုက်လာလိုက် သူကလဲ ပြည်တွင်းမှာ ဟိုသွားလိုက် ဒိီသွားလိုက်နဲ့။သူ့ရည်းစားကလဲ ပညာတွေပိုစုံလာသည်။သူကလဲ အတွေ့အကြုံတွေရလာတာမို့ နှစ်ယောက်သားအေးဆေးဖြစ်နေသည်။အလုပ်ထဲမှာလဲ အပြိုင်အဆိုင်မို့ သူ့ကိုယ်သူလဲ အမြဲလှနေအောင်လုပ်ရသည်။နဂိုကလဲ ချောတဲ့သူမို့ ပြင်လိုက်တော့ ပိုပြီးချောလာရသည်။အားနေရင်းသင်တန်းတွေတက်ပါလားလို့ပြောတဲ့ ကိုပိုင့်ကျေးဇူးကြောင့် သင်တန်းတွေတက်တဲ့အကျိုးကြေးဇူးက အလုပ်ထဲရောက်တော့ သူများထက်ခေါင်းတလုံးပိုသာသည်။ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရာထူးကြီးကြီးရလာသည်။ကုမ္ပဏီက ပေးတဲ့တိုက်ခန်းမှာ သူနဲ့ အဆင့်တူအမကြီးနှစ်ယောက်နဲ့ အတူနေရသည်။သူမကလဲ နဂိုက အမငတ်တဲ့သူအကိုငတ်တဲ့သူမို့ ခင်အောင်နေ ချစ်အောင်နေတက်တာမို့ သူ့ကိုချစ်ကြသည်။တရက် မမနှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ဖုန်းဆက်ကာ ဝရမ်းပြေးကြီးကိုမိပြီလို့ပြောတော့ သူနားမလည်။နောက်မှ ကိုပိုင့်ကိုတွေ့ပြီ တို့တွေဆုံရအောင်ပြောတော့ အရမ်းဝမ်းသာသွားမိသလို သူ့ရည်းစားကို ပြောပြတော့ သု့ရည်းစားလဲ ဝမ်းသာနေသည်။တွေ့တဲ့နေ့က ကိုပိုင်က သူ့ကိုလာခေါ်ဖို့ဖုန်းဆက်လာတော့ သူစိတ်တောင်လှုပ်ရှားသွားရသည်။ကိုပိုင့်ကိုတွေ့တော့ ဝမ်းသာပြီးပြေးဖက်ချင်သည်အထိဖြစ်သွားရသည်။ကိုပိုင်ကအရင်ကထက်ကို ကြည့်ကောင်းလာကာ ပိုပြီးခန့်လာသည်။မိန်းကလေးတွေအားကိုးချင်စရာဖြစ်လာသည်။သူလဲ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ထုရိုက်ကာပါးစပ်ကလဲ ပြောလိုက်သည်။သူတို့တွေတွေ့တော့ ပိုပြီးပျော်ရသည်။ကိုပိုင်က အရင်လိုပင်သူတို့အပေါ်မှာမပြောင်းလဲ။သူ့ရဲ့ ရင်ခုန်သံက ပြန်ပြီးပြောင်းလဲ လာရပြန်တော့ သူ့ကိုယ်သုအံ့သြမိသည်။ဘယ်သု့အပေါ်မှ ဒီလိုမဖြစ်ဖူးခဲ့။သူတင်ပဲလားမဟုတ်။ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်လဲတူတူပင်။သူ့ရည်းစားက ကိုပိုင့်ကို သူလအမနဲ့ချိတ်ပေးမယ်ပြောတော့ သူစိတ်ဆိုးရသည်။ကိုပိုင့်ကို ဘယ်သူမှ မပေးချင်။သဝန်တိုသည်။ကိုပိုင်က သူကျ ယူတော့မယ် မိန်းမမယူနဲ့တရာသလားမေးတော့ သူရီပဲနေမိသည်။တကယ်တမ်းတော့ သူနဲ့ ကိုပိုင်က ဘာမှမဆိုင်။ဟိုတလောက မမနှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ပြောသည်။ကိုပိုင့်ကို ချစ်လားတဲ့။သူလဲ ဘာဖြေရမှန်းမသိ။မမနှင်းမြတ်မွန်က သူကတော့ ချစ်သည်။ဒါပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီသူမမှာယူရမယ့်သူရှိတာမို့ တခဏလေးဖြစ်ဖြစ် ကိုပိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာနေချင်မိသည်လို့ရင်ဖွင့်သည်။သူ့ကိုလဲ ဒီတိုငး်ပဲနေမှာပါလို့လဲပြောသည်။သူမငြင်းမိ။ဟုတ်လဲဟုတ်နေတာကိုး။မမအေးမိစံလဲ ဒီတိုင်းပဲနေမှာလို့ ပြောတော့ သူလဲ ဟုတ်မယ်လို့ထောက်ခံမိသည်။တရက်က နှင်းမြတ်မွန်က သူလိုချင်တာကိုရပြီလို့ပြောတော့ သူတစုံတခုကို သိလိုက်သလိုပင်။သူမနာလိုဖြစ်သွားရသည်။သူမကိုလဲ ညီမလေး စိတ်ကို အရမ်းကြီးထိန်းမထားနဲ့။နောင်ဆိုရင် အဲ့လိုအခွင့်အရေးရချင်မှ ရမယ်။ကိုယ်လိုချင်တာကို ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် ရခဲ့ရင်ကောင်းမှာပဲလို့ နောက်ကျမှ နောက်တမရမိစေနဲ့လို့သူ့ကို ပြောတော့ သူလဲ တွေဝေသွားကာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ခုလဲ ဟိုးအရင်ကလို ကိုပိုင်နဲ့တအိမ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်း မီးကလဲ ပျက် မိုးကလဲ ရွာနေသည်။သူစိတ်လှုပ်ရှားနေသလောက် ကိုပိုင်က တည်ငြိမ်နေသည်။သူမ ဘာလုပ်ရမည်မသိ။မီးကလဲ ခါတိုင်းအကြာကြီးပျက်နေတာကို ခုပြန်လာနေသည်။ကိုပိုင်ကမအိပ်သေး။ဖုန်းကြည့်နေသည်။သူမ အခန်းထဲမှာ ထိုင်လိုက်ထလိုက်နဲ့ ဂနာမငြိမ်။ဘာလုပ်ရမည်မသိ။မတွေးတက်။တဖက်ကလဲ လိုချင် တဖက်ကလဲ ရှက်ကြောက်နေမျသည်။တွေးရင်းနဲ့အတွေးလွန်နေစဉ်
”ဂျိမ်း ဒိုင်း”
”အမလေး”
စူးစူးဝါးဝါးအော်လိုက်တာမို့ သူလဲ အခန်းထဲသိုလ ပြေးဝင်လိုက်တော့ ပိုးပိုး ကုတင်ဘေးတွင် နားကို ပိတ်ကာ ငုတ်တုပ်လေးထိုင်ပြီးအော်နေတာတွေ့လိုက်တော့ သူရီချင်သွားသလို သနားလဲ သနားသွားသည်။တကယ့်ကလေးလိုပင်။သူလဲ အနားကပ်သွားတော့ သူ့ကို မြင်ပြီး အားရှိသွားသလိုမျက်လုံးတွေက သူ့ကိုပြေးဖက်လိုက်သည်။
”အရမ်းကြောက်တာပဲ ကိုကြီးရယ်”
”မကြောက်နဲ့ကိုကြီးရှိတယ်။ဘာမှမဟုတ်ဘူး။မိုးချိန်းတါပါ”
သူလဲ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ပိုးပိုးက သူ့ကိုဖက်ထားရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးစောင်းပြီးဝင်လာတာမို့ သူ့ရင်ခုန်နှုန်းမြန်သွားသည်။နှင်းမြတ်မွန်ပြောတာကိုပြန်ကြားယောင်ရင်း သူစိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။သူ ပိုးပိုးကို အဖြူထည်ခင်ချင်မိသည်။အရောင်မစိုးချင်။ကလေးတယောက်လို မို့ သူစိတ်ကိုထိန်းချုပ်ပေမယ့် ဒီလိုအနေအထားမျိုးမှာ မရတော့။တခုခုကို ငံ့လင့်နေတဲ့သူကို ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာဖြစ်သလို သူလဲ ပိုးပိုးကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။သူပိုးပိုးခေါင်းလေးကို အသာမော့လိုက်တော့ ပိုးပိုးရဲ့မျက်လုံးတွေက တခုခုကို တောင်းဆိုနေသလို။သူလဲ ငုံ့ကာနမ်းလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာနမ်းလိုက်သည်။ပိုးပိုးကလဲ သူ့ကိုတင်းကျပ်စွာဖက်ရင်းပြန်နမ်းလိုက်သည်။လျှာခြင်းကလိလိုက်သည်။သူပိုးပိုးရဲ့ တင်ပါးတွေကိုစကပ်အပေါ်ကနေဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပိုးပိုးခြေဖျားထောက်ကာသူ့ကိုငတ်မွတ်စွာနမ်းလိုက်ပြန်သည်။သူလဲ ပိုးပိုးကိုကုတင်ပေါ်သို့အသာလှဲချလိုက်ပြီး သူ့အကျႌကိုချွတ်လိုက်သည်။ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်လိုက်ပြီး ပိုးပိုးကို အကျႌချွတ်လိုက်သည်။ဘော်လီအနီရောင်ကိုပါချွတ်လိုက်ပြီး စကပ်ကိုပါချွတ်လိုက်သည်။ဖြူဝင်တဲ့အသားအရည်နဲ့ပင်တီအနီလေးက သူ့စိတ်ကိုအရိုင်းဆန်စေသည်။သူလဲ ပင်တီကိုချွတ်လိုက်တေ့ အမွှေးပါးပါးလေးတွေနဲ့ တွေလိုက်ရသည်။သူလဲ နို့လေးတွေကိုအသာစို့လိုက်သည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စို့ချက်တွေက အရိုင်းဆန်လာသည်။ပိုးပိုးပါးစပ်မှ ညည်းသံတွေကသူ့ကိုအားပေးနေသလို။သူလဲ ပိုးပိုးလက်ကိုယူကာလီးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရာလီးကိုခပ်တင်းတင်းညှစ်ကိုင်ထားရင်းထက်အောက် ကစားနေသည်။သူနို့တွေစို့နေရင်းနဲ့ အောက်ကိုတဖြည်းဖြည်းရွှေ့သွားငည်။ဗိုက်သားတွေကိုလျှာနဲ့လိုက်ပြီးလျက်လိုက်သည်။ဗိုက်ပြီးချက် ချက်ပြီးတော့ ပေါက်ကိုအသာကားကာ ထိုင်လိုက်ပြီး အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လျှာနဲ့လျက်လိုက်ရာ
”အာ ဟာ့ ကိုကြီးရာ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ။ငရဲတွေကြီးကုန်တော့မှာပဲ။မလုပ်ပါနဲ့လို့ဆို။ဟာ့ ရှီး အို့ ”
သူအစေ့ကို လျှာနဲ့အပြားလိုက်ကော်လိုက်ရာကော့တက်သွားသည်။သူပိုးပိုးရဲ့ အဖုတ်ကို အားရပါးရ ဂျာလိုက်သည်။သန့်ရှင်းစွာဆေးကြောတက်သူမို့ထင်သည်။အနံ့ကင်းသည်။သူတော်ရုံဘယ်သူ့ကိုမှ မဂျာ။ပိုးပိုးကိုကျတော့ စိတ်ပါလာတာမို့ လုပ်ပေးလိုက်သည်။ပိုးပိုးတယောက် လူးလိမ့်နေသည်။မွေ့ရာခင်းတွေကို ချေမွလိုက် ခေါင်းကိုကိုင်လိုက်နဲ့ ညည်းနေသည်။ပိုးပိုး အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ ထွက်လာကာ ဖင်ကြီးက မြောက်တက်နေသည်။ပြီးတော့မှ အောက်ကို ပြန်ကျသွားသည်။တချီပြီးသွားပြီ။သူထလိုက်တော့ ပိုးပိုး သူ့ကို ထဖက်ပြီး
”ကိုကြီးရာ် ဟင့် ဟင့် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။သူများမနေတက်တော့ဘူး။အရမ်းချစ်တယ်ကွာ။ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်”
တတွက်တွက်ပြောရင်းသူ့ကိုအတင်းဖက်ထားသည်။သူလဲ ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။ပိုးပိုးလဲ တစ်ရှူးယူကာ သူ့မျက်နှာကို တယုတယသုတ်ပေးလိုက်သည်။ပြီးတော့ သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ကာ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည်။သူလဲကောင်းလာတာမို့ ဒီတိုင်းမပြီးချင်။ဒါကြောင့် ပိုးပိုးကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး ကုတင်စွန်းပေါ် ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်ကာ ကုန်းခိုင်းလိုက်တော့ ပိုးပိုးကလဲ ကုန်းပေးသည်။ဖြူဖွေးနေတဲ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုညှစ်ပြီး ဖြဲလိုက်ရာ စအိုရဲရဲလေးက ချစ်စရာ။သူလဲစအိုပေါ်တံတွေးထွေးချလိုက်ရင်း လက်မနဲ့ ဖိပွတ်လိုက်သည်။
”အဟင့် ကိုကြီးရယ် ဘာလုပ်နေတာလဲလို့။သူက သိပ်အဆန်းထွင်တာပဲကွာ။သူများမနေတက်တော့ဘူး”
သူလဲ အဖုတ်ဝကိုအသာတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့
”အာ့ ရှီး ဖြည်းဖြည်းကိုကြီး နာတယ် အာ့ ကျွတ်ကျွတ်”
သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းလိုက်သည်။အရည်တွေနဲ့မို့ အဝင်ကချောပေမယ့် အတွင်းသားတွေက ကြပ်နေသည်။သူအဆုံးထိထည့်လိုက်ပြီး ခဏရပ်ကာ ဖင်ဝကို ကလိနေရင်းလက်တစ်ဖက်က နို့တွေကိုညှစ်လိုက်သ်။ပိုးပိုးက သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။သူလဲအသာကုန်းကာ ပိုးပိုးကိုနမ်းလိုက်တော့ ပိုးပိုးကလဲ ငတ်မွတ်စွာနမ်းလိုက်သည်။သူလဲလီးကိုအသာထုတ်လိုက်ရာ အဖုတ်အတွင်းသားတွေက လိပ်ကာပါလာသည်။ပိုးပိုး စုပိသပ်ရင်းညည်းရပြန်သည်။အသွင်းအထုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ရင်း ဖင်ဝကို ကလိနေရင်းနဲ့အသာဖိထည့်လိုက်တော့ တင်းခနဲ့ဖြစ်သွားသည်။ပိုးပိုးက နာတယ်လို့ပြောပေမယ့်သူမရပ်။ထည့်လိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေသည်။လီးကိုလဲ အသာညှောင့်နေရင်း အတော်ကြာလာတော့ နေသားတကျဖြစ်သွားသည်ထင်သည်။သူဆောင့်တာကို အတွင်းသားတွေက လက်ခံလာသည်။သူလဲ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။အခန်းထဲမှာ တဖွတ်ဖွတ်တဖတ်တဖတ်နဲ့ အသံ ညည်းသံတွေနဲ့ ဆူနေသည်။သူလဲ ဆောင့်နေရင်းမှ ပိုးပိုးကို ဆောင့်စေချင်လားမေးရာ ခေါင်းငြိမ့်တာမို့ သူလဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်သည်။ပိုးပိုးလဲ ကောင်းတာမို့ ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။သူလဲ ဆောင့်ချက်ပေါင်းများလာသည်နှင့်အမျှ ပြီးချင်လာပြီ။ပိုးပိုးရဲ့အတွင်းသားတွေကလဲ ညှစ်ညှစ်လာသည်။သူလဲခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ကိုင်ရင်း မညှာတော့ပဲ အားကုန်ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ပိုးပိုးပါးစပ်မှ အသံတမျိုးလေးနဲ့ အော်လိုက်ရင်း ရှေ့ကိုငိုက်ကျသွားကာ သူ့လီးကိုတင်းခနဲ့ တင်းခနဲ့ ညှစ်လိုက်သည်။သူလဲ မထိန်းနိုင်တော့ပေ။သုတ်ရည်ကို ပန်းထည့်လိုက်ကာ ပြီးသွားရသည်။လေးငါးချက်ဆောင့်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတချက်က လီးကိုတဆုံးထုတ်လိုက်ကာ တဆုံးထည့်လိုက်ပြီး တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံကိုကပ်ထားလိုက်ရင်းပိုးပိုးအပေါ်မှောက်ချကာ အနားယူလိုက်သည်။ပိုးပိုးလဲ တစောင်းလေးလှဲချလိုက်တော့ သူလဲ တစောင်းလေးလီးတပ်လျက်သားအမောဖြေနေကြသည်။ပိုးပိုးလဲ လက်နဲ့နောက်ပြန် သူ့ကိုဖက်လိုက်ရင်းခေါင်းကို လှည့်ကာ သူ့ကိုနမ်းလိုက်သည်။ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှအသာထကာ တစ်ရှူးယူပြီး သုတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုလဲ တယုတယသုတ်ပေးလိုပ်သည်။ထမိန်တစ်ထည်ယူကာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။တော်တော်ကြာမှ ပြန်ဝင်လာပြီး
”လူဆိုးကြီး ခုထိအဝတ်မဝတ်ရသေးဘူး ရှက်စရာကြီးကွာ”ပြောပြီး ဘီရိုထဲမှ တဘတ်အကြီးတစ်ထည်ယုကာ သူ့ကိုပေးသည်။သူလဲ တဘတ်ကိုပတ်ကာ အိမ်သာဖက်သွားပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အပေါ့သွားလိုက်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ပိုးပိုးက ညအိပ် ဂါဝန် ပန်ရောင်လေးဝတ်ပြီးသွားပြီ။သူဝင်လာတော့
”ကိုကြီးမီးမှိန်လိုက်ပါလား”ပြောတော့ သူလဲ မီးကိုမှိန်လိုက်သည်။ပိုးပိုးက သူ့အနားကိုလာကာသူ့နောက်ကျောကိုဖက်ထားလိုက်သည်။သူလဲ ပိုးပိုးလက်တွေကိုကိုင်ထားလိုက်သည်။အတန်ကြာမှ ပြန်ခွာကာသူလှည့်လာတော့ သူ့ကို ချီခိုင်းတာမို့ ပိုးပိုးကိုချီကာ ကုတင်ပေါ်သို့ အသာတင်ပေးလိုက်သည်။သူ စွပ်ကျယ်ကိုပြန်ဝတ်ကာ အပြင်ထွက်မယ်လုပ်တော့ ပိုးပိုးက သူ့အနားမှာအိပ်လို့ပြောတာနဲ့ သူလဲ ပိုးပိုးအနားမှာ ဝင်လှဲလိုက်သသည်။ပိုးပိုးက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ခေါင်းအုံးကာ သး့ကိုဖက်ထားသည်။ပြီးတော့
”ကိုကြီး ဒီလိုအချိန်ခဏလေးမှာလေ ချစ်သူတယောက်လို ဇနိးတယောက်လို နေချင်တယ်။ပိုးကို အထင်မသေးလိုက်ပါနဲ့နော်။ပိုး ကိုကြီးကိုအရမ်းချစ်တယ်။ကိုကြီးချစ် ချစ် မချစ်ချစ် ဒီလိုအတူရှိနေချိန်လေးမှာ နေခွင့်ပေးပါ”
သူလဲ သနားသွားရသည်။သူပိုးပိုးကို မချစ်ချင်။သူတို့နှစ်ယောက်က ပေါင်းစပ်လို့မှ မရတာ။ဒါကြောင့်မျု့ ပိုးပိုးပြောသလို အတူရှိနေစဉ်အချိန်လေး အကောင်းဆုံးနေကြတာပေါ့လို့ပြောရင်း ပိုးပိုူကိုဖက်လိုက်သည်။ပိုးပိုးကတော့ သူ့ကို စကားတွေဆက်တိုက်ပြောနေသည်။သူ့ကိုအရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်းတွေပြောသည်။နှစ်ယောက်သားစကားပြောကြရင်း ဘယ်ချိန်အိပ်ပျော်သွားသည်မသိတော့။သူတရေးနိုးတော့ ပိုးပိုးက သူ့လက်ပေါ်မှာ။သူလဲ အသာမကာခေါင်းအုံးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရင်း စောင်ကို အသာခြုံပေးလိုက်ကာ သေးထပေါက်လိုက်သည်။ပြန်ဝင်လာတော့ ပိုးပိုးက ပုံစံမပျက်နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျနေသည်။သူပိုးပိုးကို ကြည့်ရင်း ချစ်မိမှာစိုးမိသည်။သူနာကျင်ရမည်။သူပိုးပိုးကို အသာခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ရင်း ဘေးနားမှာပြန်လှဲကာ အိပ်လိုက်သည်။
တစုံတယောက်ရဲ့ ပရောဂကြောင့် သူနိုးလာသည်။ကြည့်လိုက်တော့ ပိုးပိုး။သူ့ကို မေးထေါက်ကာကြည့်နေပြီး မျက်နှာကိုလေနဲ့မှုတ်နေသည်။သူနိုးလာတော့ တခိခိနဲ့ရီနေသည်။သူလဲအသည်းယားလာတာနဲ့ ပိုးပိုးကိုလှမ်းဖက်လိုက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။
”ဟိတ်ညစ်ပတ်ကြီးကွာ။မျက်နှာလဲ မသစ်ရသေးပဲနဲ့ သူများကိုနမ်းနေတယ်”
သူလဲ ပိုးပိုးကိုတအားဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းလိုက်ရင်း နို့အုံလုံးလုံးလေးကို ကိုင်ကာ ချေပေးလိုက်သည်။ပိုးပိုးလဲ အသက်ရှူသံပြင်းကာလာပြီး သူပတ်ထားတဲ့တပတ်ကို ချွတ်ကာ သူ့လီးကိုကိုင်ကာထုပေးလိုက်သည်။သူလဲ ညအိပ်ဂါဂန်လေးကို ချွတ်လိုက်ကာ နို့လေးတွေကိုနမ်းလိုက်ရင်း ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ကာ အစေ့လေးကို ကလိလိုက်သည်။ပိုးပိုးမှာ အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ဖင်ကြီးက ကော့ကော့တက်လာသည်။သူလဲ အစေ့ကိုကလိနေရင်းနဲ့ အဖုတ်ထဲသို့ လက်ထည့်လိုက်ကာ အသွင်းအထုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ပေးလိုက်သည်။အရည်တွေက ရွှဲကာလာသည်မို့ သူလဲ ပိုးပိုး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မကာ သူ့ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝကို လီးတေ့လိုက်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်သည်။
”အဟင့် ကိုကြီးဖြည်းဖြည်း နာတယ်ကွာ။ကိုကြီးဟာကြီးက အရမ်းကြီးတာပဲ အား ကျွတ်ကျွတ်”
သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းညှောင့်ပေးလိုက်သည်။အရည်တွေကလဲ ထွက်နေတာမို့ အဝင်အထွက်ကချောလာသည်။သူလဲ ပိုးပိုးခံနိုင်လာသည်မို့ မညှာတော့ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်သည်။ဆီးခုံချင်းတဖတ်ဖတ်ရိုက်သံ ပိုးပိုးရဲ့ ညည်းညူသံတွေက အခန်းထဲမှာ လွင့်ပျံနေသည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှစ်ယောက်သားပန်းတိုင်ကိုရောက်လာကြသည်။အပေးအယူမျှစွာ အပေါ်ကဆောင့်သမျှ အောက်ကနေ အလိုက်သင့် ကော့ကော့ပေးရင်း ပြီးသွားသည်။သူတို့နှစ်ယောက် အနားယူနေရင်း ကျီဆယ်နေကြသည်။တော်တော်လေးကြာတော့ ပိုးပိုးက ရေသွားချိုးဦးမယ်ဆိုပြီးထွက်သွားတော့ သူလဲလိုက်သွားကာရေအတူချိုးကြသည်။
ဒီချိန်လေးကတော သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် ကြည်နူးစရာအကောင်းဆုံးကာလပင်။ပိုးပိုးက သူ့ကို ဒီအချိန်လေးတွေကို တသက်လုံးသိမ်းထားချင်သည်လို်ပြောသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို မချစ်နဲ့လို့ပြောသည်။ချစ်ရင် သူပဲခံစားရမှာစိုးတယ်တဲ့။သူမကတော့ သူ့ကို ချစ်တယ်။ဒါပေမယ့် ပေါင်းစပ်ဖို့ကံမပါလာတာမို့ ရတဲ့အချိန်လေးမှာ ကြည်နူးစွာနေကြမယ်လို့ပြောတော့ သူလဲ လက်သင့်ခံသည်။သူလဲ ပိုးပိုးကို မချစ်နိုင်ပေ။သူ ဒုတိယအကြိမ်ထပ်ပြီးမခံစားချင်တော့။သူတို့ရေချိုးပြီး အပြင်ကို ထွက်ကာ လည်ကြသည်။နေ့လည်ကျ သူ့တိုက်ခန်းကို သွားကာ လုပ်ကြသည်။ပိုးပိုးက သူ့ကို ဘာမဆိုပေးဆပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်လားမသိ။သူ့အလိုကို အမြဲ လိုက်သည်။ညမိုးချုပ်မှ သူ့တိုက်ခန်းက ပြန်ပို့ရသည်။ပိုးပိုးရဲ့အခန်းဖော်ကလဲ ပြန်ရောက်နေပြီမို့ သူလဲ ပြန်လာရသည်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပိုးပိုးက သူ့ဆီဖုန်းဆက်ကာ အရမ်းလွမ်းလို့ဟု ချွဲသည်။သူလဲ သိပ်မချွဲနဲ့ ဒီမှအရည်ပျော်နေပြီ။ချစ်မိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲမေးတော့ ယူလိုက်မှာပေါ့ဟုပြောသည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုးပိုးက သူတောင်းဆိုရင် တကယ် ယူမည့်ပုံပင်။ဒါတော့မဖြစ်သင့်။ခုလိုအနေအထားတောင်မှ တော်တော်လွန်လှပြီ။အပျိုလူပျိုဆိုပေမယ့် ရည်ရွယ်တဲ့ချစ်သူရှိနေတာမို့ လူမှုရေးစည်းကိုဖောက်ဖျက်ရာကျနေပြီ။
သူလဲ နှင်းမြတ်မွန် အေးမိစံနဲ့ ပိုးပိုးတို့သုံးယောက်လုံးကို အလှည့်ကျ လုပ်ဖြစ်နေသည်။တနင်္လာ အဂါင်္ကနှင်းမြတ်မွန်နဲ့။ဗုဒ္ဓဟူး ကြာသာပတေးက အေးမိစံ၊ သောကြာစနေကျ ပိုးပိုးနဲ့။သုံးယောက်လုံးက သူ့ကို အတိုင်းအတာတစ်ခုထိကျေနပ်မှုပေးစွမ်းသည်။နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ အေးမိစံကျ ခပ်ကြမ်ကြမ်းလုပ်ရတာကိုသဘောကျတာမို့ သူတို့နဲ့ဆိုရင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ဖြစ်သည်။ပိုးပိုးကျ ချွဲတက်လွန်းတာကြောင့် တခါတလေဆို စိတ်မထိန်းနိုင်လောက်အောင်ကို ကြမ်းမိသည်။သုံးယောက်လုံးကိုတော့ ခုထိ နောက်ပေါက်ကို မဖွင့်ရသေးပေ။လက်နဲ့ကတော့ လုပ်တိုင်းကလိဖြစ်နေတာမို့ လုပ်ရင် ရသည့်အနေအထားပင်။ဒီလိုနဲ့ သင်တန်းကာလခြောက်လပြည့်တော့ သူတို့ သင်တန်းဆင်းပွဲ လုပ်သည်။သူကတော့ မပြန်သေး။သင်တန်းနောက်တခုဆက်တက်ရင်း ဖြေရမည့် စာမေးပွဲကို စောင့်ရမည်။နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ နောက်သုံးရက်လောက်နေရင်ပြန်မယ်လို့သူ့ကိုပြောသည်။အားလုံးကိုတော့ အိမ်ကိုပြန်ဦးမယ်လို့ပြောထားပေမယ့် သူနဲ့ အတူနေမှာပင်။နှုတ်ဆက်ပွဲကို ကျင်းပသည့်ညက အားလုံးအတော်ကဲကြသည်။နောက်ရက်မနက်ကျ သူနှင်းမြတ်မွန်ကို လိုက်ပို့ဖို့အဆောင်ကို သွားခေါ်လိုက်ပြီး သူ့တိုက်ခန်းသို့ခေါ်လာကာ သုံးရက်လုံးလုံးလုပ်ကြသည်။စားလိုက် လုပ်လိုက်နဲ့။နည်းပေါင်းစုံ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့လုပ်ကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်ပြန်သွားတော့ သူကားဂိတ်သို့လိုက်ပို့လိုက်သည်။နောက်နှစ်ရက်လောက်သူ အားပြန်မွေးရသည်။
နောက်ပိုင်းရက်များတွင် အေးမိစံရဲ့ ရည်းစားကလဲ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ရန်ကုန်သို့ရောက်လာသလို ပိုးပိုးရဲ့ ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားမှ ပြန်ရောက်လာတာကြောင့် သူဘယ်သူနဲ့မှမတွေ့ရတော့။မြင်ငတ်ကြီးဖြစ်နေသည်။ဒါကြောင့် သူလဲ သင်တန်းတက်လိုက် လေ့လာစရာတွေကို လေ့လာလိုက် အားရင်အိမ်ကိုပြန်လိုက်လုပ်နေရသည်။ညဖက်တွေမှာတော့ လိုင်းပေါ်မှာ ဆုံဖြစ်ကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ အလုပ်တွေများနေတာကြောင့် မအားပေ။ဒီလိုနဲ့တစ်လလောက်ကြာတဲ့အခါမှာ အေးမိစံက သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။သောကြာနေ့အားရင်တွေ့ချင်သည်ဟု။သူလဲ စိတ်က တင်းနေတာကြာပြီမို့ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့သူကတော့ နာပြီဆိုပြီးကြုံးဝါးထားတာ။တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဂေါ်လီကိုလဲ ပြန်ထည့်ထားသည့်အချိန်နဲ့မှ အေးမိစံက ဖုန်းဆက်သည်။ဒါကြောင့် သူလဲ တွေ့ကြမယ်ဆိုပြီး ပြောလိုက်သည်။သောကြာနေ့ကျ သူလဲ တိုက်ခန်းကိုပြန်ကာ ရေချိုးကာ စောင့်နေလိုက်သည်။ခုနှစ်နာရီလောက်ကျ အေးမိစံက သူ့ကို လာကြိုဖို့ပြောတာနဲ့ သူလဲ သွားကြိုလိုက်သည်။
ဖက်ဖူးရောင်အောက်ခံမှာ အစိမ်းရောင်အလုံးလေးတွေပါတဲ့ အပျော့သား ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ကို ဖျားလားချထားတဲ့ အေးမိစံရဲ့ပုံစံက ရွှင်လန်းတက်ကြွနေသည်။သူလဲ အေးမိစံကိုခေါ်လိုက်ပြီး ဘာစားပြီးပြီလဲ မေးတော့ မစားရသေးဘူးဆိုတာနဲ့ ညနေစာစားရန်သွားလိုက်ကြသည်။စားနေကြရင်းနဲ့ အေးမိစံဘဲက ဘယ်ချိန်ပြန်သွားတာလဲ မေးတော့ ပြန်တာသုံးရက်လောက်ရှိပြီလို့ပြောသည်။သူတို့စားကြသောက်ကြရင်းနဲ့ စကားပြောနေကြသည်။စားသောက်ပြီးတာနဲ့ ပိုက်ဆံရှင်းကာ ထွက်လာကြသည်။ကားပေါ်ရောက်တော့ သူက
”ကို တစ်လ လုံးညည်းကို သတိရနေတာ။ညည်းကတော့ ဘဲနဲ့ဆိုတော့ သတိရမယ်မထင်ဘူး”
”ညီမလဲ ကိုပိုင့်ကို သတိရပါတယ်။မလွယ်လို့သာမတွေ့ရတာပါ”
”တစ်လလုံးတင်းနေတာ ကို အားရပါးရ ဖွင့်ချလိုက်မယ် ဟင်းဟင်း”
”အမလေး ကြောက်စရာကြီး။ရတယ်လေ စိန်လိုက်။ပြီးမှ အရှုံးပေးပါပြီမပြောနဲ့”
”ဒီတစခါတော့ ကို အေးမိစံရဲ့ နောက်ပေါက်ကို လုပ်ချင်တယ်။မငြင်းနဲ့တော့။တစ်လလုံးပစ်ထားတဲ့အတွက် အပြစ်ပေးတာ”
”ဟင်း သူက လူတွေ့ရင် ဒါပဲ။ဘယ်သူမှ ထိတောင်မထိဘူးသေးတဲ့ဟာကို သူက။ဒါပဲနော်။အရမ်းကြီးမလုပ်နဲ့။တခုခုဖြစ်သွားရင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းနဲ့”
”စိတ်ချ။မခံနိုင်အောင်မလုပ်ဘူး။ခံနိုင်အောင်ပဲ လုပ်မှာ”
သူတို့ဆေးဆိုင် တခုကို ဝင်ကာအားဆေးတွေနဲ့ လိုအပ်တဲ့ ဟာတွေပိုဝယ်လိုက်သည်။တိုက်ခန်းရောက်တော့ သူအေးမိစံကို ဖက်ကာ နမ်းလိုက်သည်။အေးမိစံကလဲ အားကျမခံ ပြန်နမ်းသည်။သူလဲ အေးမိစံဖင်လုံးလုံးလေးကိုပွတ်သပ်ညှစ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ သူ့အကျႌကိုချွတ်လိုက်ပြီး အေးမိစံကို ဒူးထောက်ပြီး သူ့လီးကိုစုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ အေးမိစံက ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ အတွင်းခံကိုပါချွတ်လိုက်ရာ မြွေဟောက်တကောင်းအလား သူ့လီးကြီးကငေါက်ကနဲပေါ်လာသည်။
”ဟင် ကိုပိုင့်ဟာကြီးက အဖုအဖုတွေနဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲ”
”အဲ့ဒါဂေါ်လီတွေ အေးမိစံရဲ့ ဒီဂေါ်လီနဲ့ အေးမိစံရဲ့ ဘယ်သူမှမလုပ်ဖူးသေးတဲ့ဖင်ကို လုပ်မလို့”
”ကြောက်စရာကြီး ကိုပိုင်ရယ်။နာမှာကြောက်တယ်။”
”နောက်မှ ဂေါ်လီအရသာတွေ့ပြီး ကြိုက်သွားမယ်။ကဲ စုပ်ကွာ”
အေးမိစံလဲ သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲအသာထည့်ကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ပုလွေကျွမ်းကျင်နေတာမို့ သူလဲ အေးမိစံခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လိုးနေလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ သူတက်တဲ့ပညာနဲ့ သူ့ကို ပညာပြနေသည်။သူလဲ ကောင်းလာတာမို့ အေးမိစံပါးစပ်ထဲမှလီးကိုထုတ်လိုက်ပြီး အေးမိစံကိုကုတင်ပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး အကျႌနဲ့ ထမိန်စကပ်ကိုချွတ်လိုက်တော့ ဘရာ အဖြူရောင်လေးနဲ့ ပင်တီ ခရမ်းရောင်လေးသာကျန်တော့သည်။ပင်တီဂွဆုံက စိုပြီးကွက်နေတာမို့
သူလဲ ဘရာကိုချွတ်လိုက်ကာ နို့တွေကိုချေလိုက်သည်။နို့သီးခေါင်းတွေကို ကလိရင်းနှုတ်ခမ်းကိုစုပ်လိုက်သည်။အေးမိစံလဲ အသက်ရှူသံတွေမြန်လာပြီး သူ့ကိုဖက်ထားသည်။သူလဲအေးမိစံကို ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီးနို့တွေကို စို့လိုက်သည်။လက်တွေက တင်ပါးတွေကို ဖြစ်ညှစ်နေရင်းပင်တီကိုချွတ်လိုက်သည်။အေးမိစံလဲ ပင်တီကို ကူချွတ်ပေးလိုက်သည်။သူ အေးမိစံပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားလိုက်ပြီး အစေ့ကို ကလိပေးလိုက်ရာ ပါးစပ်မှ ရှီးခနဲ အသံထွက်လာပြီး သူ့ခေါင်းကို လာဖက်ပြီးဆံပင်တွေကို ပွတ်နေသည်။သူလဲ အစေ့ကို ခပ်သွက်သွက်ချေလိုက်ရာ ဖင်က ကြွကြွတက်လာသည်။နို့တွေကို အားရအောင်စို့ပြီး နောက် အေးမိစံပေါင်ကြားထဲ ထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အေးမိစံလက်တွေနဲ့ချိတ်လိုက်ပြီး လက်တဖက်က အစေ့ကို ကလိရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်သည်။လက်တချောင်းကနေ နှစ်ချောင်းထည့်လိုက်သည်။ခပ်သွက်သွက်သွင်းထုတ်လုပ်လိုက်ရာ အရည်တွေက ရွှဲလာသည်။လက်နှစ်ချောင်းကနေသုံးချောင်း ထည့်လိုက်ပြန်သည်။အဖုတ်က အရည်တွေရွှဲနေတာမို့ ဝင်သွားသည်။
”အ့ ကျွတ်ကျွတ် နာတယ်ကိုပိုင် ဖြည်းဖြည်း”
သူလဲ ဖြည်းဖြည်းလေးသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်းအစေ့ကို ချေပေးလိုက်သည်။အေးမိစံမှာ တကိုယ်လုံး ကော့ပျန်နေသည်။ပါးစပ်မှလဲ အသံမျိုးစုံညည်းနေသည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖင်က ကော့တက်လာပြီး ပြန်မကျတော့ပေ။လက်တွေက နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း လက်သွင်းထုတ်လုပ်တာကို ဖင်က လိုက်ကော့ပေးနေသည်။ပါးစပ်မှ အသံတမျိုးလေး ထွက်လာပြီးဖင်ကြီးကလေထဲမှာကော့ပေးထားရင်းနဲ့ ကိုယ်လုံက ဆက်ခနဲတုန်တုနိသွားကာ မွေ့ရာပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသွားသည်။သူမတစ်ချီပြီးသွားပြီ။အဖုတ်ထဲမှ လက်ကိုပြန်ထုတ်လိုက်တော့ အရည်တွေက ထွက်လာကာ အဖုတ်ဝမှတဆင့် ဖင်ဝပေါ်သို့စီးကျသွားသည်။သူလဲ ဖင်ဝကို သုတ်လိမ်းလိုက်ကာ ဖင်ဝကိုဖိကာ လက်ညှိုးကိုထည့်လိုက်သည်။လက်ညှိုးက ချောခနဲဝင်သွားသည်။သူလဲ လက်ညှိုးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ခဏကြာတော့ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ရာ အေးမိစံလဲ ကုတင်စွန်းမှာခြေထောက်တင်ပြီးကုန်းပေးလိုက်သည်။သူလဲ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ချေလိုက်ရင်း တဖျန်းဖျန်းနဲ့ ရိုက်လိုက်သည်။
”အေးမိစံ ကို့လီးကိုမလွမ်းဘူးလား”
”အ့ လွမ်းတာပေါ့ကိုပိုင်ရယ်။ကိုပိုင့်လီးကိုသတိရနေတာ”
”ခု ဖင်ခံမှာလားဟင် ဖျန်း”
”ခံမယ်။ဖင်လဲခံမယ်။အဖုတ်ကိုလဲ လုပ်ပေးပ ကိုပိုင်ရယ် အဟင့်ဟင့်”
သူဖင်ကိုရိုက်နေရင်းနဲ့ အေးမိစံကိုစိတ်ကြွလာအောင်ဆွပေးရင်း တစ်တစ်ခွခွပြောနေသည်။နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ အေးမိစံတို့က ဒီလိုတစ်တစ်ခွခွပြောရတာကို သဘောကျသည်။သူလဲ ဖက်တွေကိုရိုက်ရင်းနဲ့ အေးမိစံကိုဖင်ဖြဲခိုင်းလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့နောက်ပြန်ဖြဲလိုက်ရာ စအိုဝက ရဲ ခနဲပေါ်လာသည်။သူလဲ စအိုဝကိုတံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး လက်နှစ်ချောင်းပူးကာ ဖင်ဝကိုထောက်လိုက်ပြီး ဖိထည့်လိုက်သည်။ဝင်ထွက်နေကျမို့ ဖင်ဝကိုဖွင့်ပေးထားသည်။လက်နှစ်ချောင်းပူးကာ အသွင်းအထုတ်ကိုခပ်သွက်သွက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။လက်နှစ်ချောင်းပူးကနေ သုံးချောင်းစုကာ ထည့်လိုက်တော့ နာတယ်ဆိုတာနဲ့ သူလဲ ဝယ်လာတဲ့ ဂျယ်ကိုထုတ်ကာဖင်ဝကိုရွှဲနေအောင်သုတ်လိုက်ပြီးကွန်ဒုံးတစ်ခုဖောက်ကာ လက်သုံးချောင်းစုကာစွပ်လိုက်ပြီး ဂျယ်လ်သုတ်ကာဖိထည့်လိုက်တော့ အရည်တွေနဲ့မို့ တဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်သွားသည်။အေးမိစံလဲ ဖင်ဝက နာကျင်နေရာမှတဖြည်းဖြည်းကောင်းလာသည်။သူကလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ပေးနေရာမှ ကောင်းလာသည်ကိုသိတာမို့ ခပ်သွက်သွက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ဖင်ဝကကောင်းလာပြီးအဖုတ်ကလဲ အရည်တွေထွက်လာရပြန်သည်။
”ကိုပိုင် လုပ်ပေးတော့ကွာ။ဒီမှာမနေနိုင်တော့ဘူး။ယားနေပြီဟင့်”
”ဘယ်ကိုလုပ်ပေးရမှာလဲခု”
”အရှေ့ကို အရင်လုပ်ပေးကွာ ပြီးမှ ကိုပိုင်သဘောနောက်ကို ကြိုက်သလိုလုပ်နော်”
သူလဲ ခဏဆက်ပြီးကလိနေလိုက်သေးသည်။အေးမိစံကို ထခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့လီးပေါ်ကို ထိုင်ကာအပေါ်ကနေဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ အပေါ်ကနေ သူလီးကိုကိုင်ကာ အဖုတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။ဂေါ်လီတွေက အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတာမို့ နာကျင်ခံကောင်းကြီး။တဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်ကာ အဆုံးထိ လီးကဝင်သွားသည်။သူမအပေါ်ကနေ အသာလေးညှောင့်နေတော့သူလဲ အေးမိစံနို့တွေကိုစို့ပေးလိုက်သည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စမ်းကာ ကြွလိုက်ထိုင်လိုက်လုပ်နေသည်။တဖြည်းဖြည်းကောင်းလာတာမို့ အားနဲ့အင်နဲ့ဆောင့်နေသည်။သူလဲ အောက်ကနေကော့ကာပေးပြီး နို့တွေကိုစို့ပေးနေသည်။အေးမိစံရဲ့ စုပ်သပ်သံ အသားချင်းရိုက်သံ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းအသံ ညည်းသံတွေက စည်းချက်နဲ့အညီထွက်ပေါ်နေသည်။အေးမိစံအခြေအနေကို ကြည့်ပြီးသူလဲ အေးမိစံဆောင့်နေရာမှ အသာရပ်ခိုင်းလိုက်တော့ မကျေမနပ်ဖြစ်သွားသည်။သူလဲ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီးနောက်ကနေ မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်တော့သည်။သူ့ရဲ့ဂေါ်လီပါတဲ့လီးကြောင့်ရော ဆွပေးမှုတွေကြောင့်ရော အားပါတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အေးမိစံ အဆက်မပြတ်ကို ညည်းနေရင်း ပြီးသွားသည်။ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြီးသွားသည်ထင်သည်။အသံမျိုးစုံနဲ့အော်ပြီး မွေ့ရာခင်းကို ထုလိုက်ချေလိုက်ဖြစ်နေသည်။တော်တော်လေးကြာမှငြိမ်သွားကာ အသက်ကို လုရှူနေသည်။သူလဲ အသာမှိန်းကာနေလိုက်သည်။အေးမိစံအမောပြေသွားမှ အေးမိစံကို
”ကို ဖင်လိုးတော့မယ်ကွာ။ဖင်ချချင်နေုပီ”
”ညီမ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ ကိုပိုင်။အရမ်းကြီးမလုပ်နဲ့နော်။ကြောက်တယ်”
သူလဲ အေးမိစံကိုပက်လက်လှန်လိုက်ရာအဖုတ်ထဲမှအရည်တွေက ဖင်ဝသို့စီးလာသည်။သူလဲ ဂျယ်လ်ကိုယူကာ ခပ်ရွှဲရွှဲစအိုကို သုတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုလဲ သုတ်လိမ်းလိုက်သည်။အေးမိစံကို ခြေထောက်နှစ်ဖက်မိုးပေါ်ထောင်ကာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖင်ကိုဖြဲပေးခိုင်းလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ ခြေထောက်ကိုမြှောက်ကာ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို လက်နဲ့ဖြဲပေးလိုက်သည်။သူလဲဖင်ဝကို လီးထိပ်နဲ့ အသာထောက်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ဒစ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းတေ့သွင်းလိုက်တော့ ”အားကျွတ်ကျွတ်။ဖြည်းဖြည်းကိုပိုင်။ နာတယ်”သူဒစ်ကို ဖြေးဖြေးချင်းသွင်းလိုက်သည်။လီးထိပ်ကြီးက ဖင်ဝမှတဆင့်အထဲကို ကျွံ့ဝင်သွားကာ ဒစ်တစ်ခုလုံးဝင်သွားသည်အထိ သူထည့်လိုက်သည်။အေးမိစံ မျက်နှာမှာ နာကျင်မှုကြောင့် ရှုံမဲ့နေပေမယ့် မလိုလားဟန်တော့မပြ။သူမလဲ ဖင်ကိုစမ်းချင်နေသည့်ပုံ။သူလဲ ဒစ်တစ်ခုလုံးဝင်သွားတော့ ဆက်မသွင်းသေးပဲ အစေ့ကို ကလိလိုက်သည်။
”ဟ အ အ ကိုပိုင် ရှီး နည်းနည်းထည့်ကြည့်လေ”
သူလဲ ထပ်ပြီးဖိထည့်လိုက်သည်။ဂေါ်လီတစ်လုံးက ဖင်ဝကြွက်သားကိုဖြတ်ကာထစ်ခနဲ အတွင်းသို့ဝင်သွားရာ ဖင်ဝက လန့်ပြီး တင်းကနဲ ညှစ်လိုက်သဘ်။သူလဲ အစေ့ကို ချေပေးလိုက်ပြန်တော့ ပြန်ပြီးပွင့်လာပြန်သည်။သူအဲ့တိုင်းလေးပဲသွင်းလိုက်ထည့်လိုက်လုပ်ပေးနေသည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခံနိုင်လာတာမို့ နောက်ထပ်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။သူလဲ အေးမိစံဖင်ထဲကို ချော့ချော့ပြီးစိတ်ရှည်လက်ရှည် ထည့်လိုက်ရာ ဂေါ်လီထည့်ထားတဲ့ လီးတစ်ချောင်းလုံးဖင်ပေါက်ထဲသို့ဝင်သွားကာ သူ့ရဲ့ ဆီးခုံနဲ့ အေးမိစံတင်ပါးထိကပ်သွားသည်ယအေးမိစံပါးစပ်မှလဲ နာနာကျင်ကျင် နဲ့ ညည်းညူသံကိုရမက်ထန်စွာကြားနေရသည်။
”အာ့ ဟင်းဟင်း နာတယ်ကိုပိုင်ရယ်။ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ။အဟင့်ဟင့် ရှီး ကျွတ်ကျွတ်”သူလဲ ကပ်ပြီးညှောင့်နေလိုက်ရင်း နို့တွေကိုကုန်းစို့လိုက်ပြီး အစေ့ကိုချေပေးလိုက်သည်။တော်တော်လေးကြာလာတော့ နာကျင်သည့်ဒဏ်ကို ခံနိုင်ရည်ရှိလာပုံရသည်။စအိုကြွက်သားတွေက ညှစ်လိုက် ပွင့်လိုက်ဖြစ်လာတာမို့ သူလဲ ဖြည်ူဖြည်းချင်း ထုတ်လိုက်ပြီးတစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ ဖြည်းညှင်းစွာထည့်လိုက်သည်။လီးကြီးတာကတကြောင်း ဂေါ်လီပါထည့်ထားတာမို့ လီးတိုးဝင်သွားတိုင်းစအိုဝက အတွင်းထဲ လိပ်ပါသွားပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ပြန်ကပ်ပါလာသည်။အေးမိစံတကိုယ်လုံးလဲချွေးတွေနဲ့။သူလဲ စိတ်ရှည်စွာ လုပ်ပေးနေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အေးမိစံလဲ ဖင်ခံရတဲ့အရသာကို သိလာသည်ထင်သည်။နာကျင်နေရာမှ ကောင်းလာသည်ထင်သည်။သူ့ကို နည်းနည်းဆောင့်ခိုင်းလိုက်တာမို့ သူလဲ ဆောင့်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။တဖြည်းဖြည်းခံနိုင်လာသည်မို့ အေးမိစံရဲ့ ညည်းသံက နာကျင်သည့်အသံမှ တဏှာသံဖြစ်လာသည်။သူလဲ ခပ်ဆက်ဆက်ဆောင့်လိုက်တော့လဲ ငြင်းဆန်သံထွက်မလာ။
”အေးမိစံ ဖင်ကနာသေးလား”
”မနာတော့ဘူးကိုပိုင် ရတယ်”
”ကောင်းလား ဖင်ခံရတာကြိုက်လာပြီလား”
”ကောင်းတယ် ဖင်ခံရတာကို ကြိုက်တယ် ဆောင့် ဆောင့် ညီမကို မညှာနဲ့တော့ ရှီး အာ့ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ အင့်, ဟင့် ဟင့်”
သူလဲ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်နေလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ အောက်ကနေ ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးလာသည်။အဖုတိကလဲ အရည်တွေက စိန့်ထွက်လာသည်။သူလဲ ညှာမနေတော့ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်သည်။အေးမိစံကလဲ ကောင်းနေသည်မို့ သူ့ခါးကို ဖက်ကာ ဖိဖိချပေးနေသည်။သူလဲ နို့နှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေလိုက်သည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျဉ်းကြပ်လွန်းတဲ့ အေးမိစံရဲ့ အပျိုစင်ဖင်ပေါက်ရဲ့ ညှစ်အားကြောင့် သူ့လီးက ကောင်းလာပြီး ပြီးချင်လာသလို အေးမိစံကလဲ ပြီးချင်လာတာမို့ သူလဲ နို့တွေကို အတင်းညှစ်ကာ အားရပါးကဆောင့်လိုက်သည်။ဖင်ကလဲ တအားညှစ်လာသည်။သူလဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေက မထိန်းနိုင်တော့ ဖင်ပေါက်ထဲကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။အေးမိစံလဲ
”အား ကိုပိုင်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ ဟာ့ ကျွတ် ကျွတ် အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ ဟင့် ဟင့် အိုး ရှီး”
သူလဲအတော့်ကို ဟိုက်သွားသည်။အဖုတ်ကို လိုးရတာနဲ့ ဖင်ကိုလိုးရတာ မတူ။ဖင်ကို လိုးရတာ ပိုအားစိုက်ရတာမို့လားမသိ။အားပိုကုန်သည်။သူလဲ အေးမိစံအပေါ်မှာမှောက်ရက် ထပ်ရက်သားအမောဖြေနေလိုက်သည်။စအိုကြွက်သားတွေက လီးကို ညှစ်နေသေးသည်။သူလဲအေးမိစံကိုနမ်းလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ သူ့ကို အတင်းဖက်ထားကာ နမ်းနေသည်။နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာ နားနေပြီး သူလဲ ဖင်ထဲမှ လီးကိုထုတ်ကာ တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်လိုက်ကာ သန့်ရှင်းလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ထမိန်တထည်ထုတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။သူလဲ ပုဆိုးကို ထုတ်ကာ ဝတ်လိုက်ပြီးအိမ်သာသို့သွားကာ အပေါ့သွားကာ ရေဆေးလိုက်သည်။ပြန်လာပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာလှဲနေလိုက်သည်။တအောင့်နေ အေးမိစံပြန်ဝင်လာပြိ်း ညဝတ်အကျႌဘောင်းဘီ အဝါကို ထုတ်ဝတ်ပြီး သူ့နားတွင်လာလှဲကာ ”ဖင်က နာပြီးစပ်နေတယ်ကိုပိုင်ရယ်။ရေထိရင် အရမ်းစပ်တာပဲ။ဟင့် သူ့ဟာအကြီးကြီးပါဆိုမှ ဂေါ်လီကထည့်ထားသေး။သူများဟာလေးကိုအရမ်းလုပ်တယ်”
”ခုနကသူပဲကောင်းတယ်ဆိုပြီးဆောင့်ခိုင်းပြီးတော့”
”သိဘူးသွား။ခုတော့စပ်တယ်။ပြန်လျှော်ပေး”သူလဲ အေးမိစံကိုဖက်လိုက်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ကာနမ်းလိုက်သည်။အတန်ကြာနမ်းပြီးမှ နှစ်ယောက်သားပင်ပန်းသွားတာမို့ အနားယူလိုက်ရာမှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားကြသည်။နိုးတော့ ကိုးနာရီ ကျော်နေပြီ။နိုးလာကြတော့ နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာတာနဲ့ရေခဲသေတ္တာထဲကရှိတာလေးတွေထုတ်ကာ လုပ်စားကြသည်။အေးမိစံကသူ့အတွက် ကြက်ဥမကြက်တကြက်ပြုတ်ပေးသည်။ကြက်ဥမွှေကြော်ကြော်ပေးသည်။သူလဲ ဘီယာတစ်လုံးဖောက်ကာ သောက်လိုက်ပြီး အေးမိစံကတော့ အအေးသောက်ကာဘေးကနေ အမြည်းစားသည်။သူတိုက်တာနဲ့ ဘီယာနည်းနညး်သောက်သည်။ဘီယာသောက်ပြီး ပန်ကန်ဆေးကာ အခန်းထဲကိုဝင်လာတော့ သူလဲ အေးမိစံကို နမ်းလိုက်ပြီးနောက်တစ်ချီလုပ်ဖို့် ဆိုင်းပြင်းလိုက်သည်။
”ကိုပိုင် ဒီတခါတော့ နောက်ကိုမလုပ်သေးနဲ့ဦးနော်။နာနေသေးတယ်”
သူလဲ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ညဝတ်အကျႌတွေကိုချွတ်ကာနို့တွေကိုနမ်းလိုက် အစေ့ကိုကလိလိုက် အဖုတ်ကိုဆွလိုက်လုပ်နေလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ စိတ်တွေကြွလာကာ သူ့လီးကို အားကျမခံ ပြန်စုပ်ပေးသည်။အတော်ကြာကလိပြီးတာနဲ့ သူလဲ အေးမိစံကို ပက်လက်လှန်လိုက်ကာ အပေါ်ကနေ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပါခုံးပေါ်ထမ်းကာ စကတည်းက တရစပ်ကို ဆောင့်လိုက်သည်။သူ့ရဲ့အားပါလှတဲ့ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အေးမိစံ အသက်ရှူပင် မှားလောက်သည်။တချက်မှ မနားပဲဆောင့်နိုင်ဖို့က တော်ရုံသက်လုံကောင်းရုံနဲ့မရ။သူကတော့ ဆက်တိုက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ဂေါ်လီတွေက ပွတ်တိုက်နေသာမို့ ခဏနဲ့ ပြီးချင်လာသည်။အောက်ကနေ မနားတမ်းကို အော်ဟစ်ညည်းနေသည်။ဆောင့်ချက်ပေါင်းးငါးဆယ်ကျော်လာတော့ အေးမိစံ ခပ်ကြမ်ကြမ်းပင် ပြီးသွားရသည်။
”အား ကိုပိုင် ပြီးပြီ။ပြီးသွားပြီ။အားရှီး ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ။ကောင်းလိုက်တာ အား ဟာ့ဟာ့ ”
အေးမိစံတချီပြီးသွားပေမယ့် သူကမပြီးသေးတာမို့ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။အေးမိစံကလဲ မငြင်းပေ။သူ့စိတ်ကြိုက် ကုန်းပေးလိုက်တော့ သူလဲ အဖုတ်ဝကိုတေ့ကာ ဆောင့်ထည့်လိုက်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်ကာလိုးလိုက်ပြန်သည်။
”အား ဟာဟာ အင့် အင့် ”
”ဗျွတ် ဗျွတ် ဖတ်ဖတ် ဗြိ ဗြိ ဖုတ်ဖုတ် ဖုတ်”
သူလဲ အရှိန်ကောင်းနေတာမို့ ဖင်ကို တဖျန်းဖျန်းရိုက်ကာ ဆောင့်လိုးနေသည်။အချက်ပေါက်းတစ်ရာကျော်လာတော့ သူ ပြီးချင်လာပြီ။အေးမိစံလဲ နောက်တခါပြီးဖို့နီးလာတာမို့ သူလဲ အစေ့ကို ကုန်းကာကလိရင်း ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။အေးမိစံဖင်ကိုနောက်ပြန်ဆောင့်ဆောင့်ပေးကာ
”ကိုပိုင်ဆောင့်ပါ မညှာနဲ့ အားရပါးရလိုးပေးပါ ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်”သူလဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ တရစပ်ဆောင့်လိုက်သည်။အချက်သုံးဆယ်ကျော်တော့ သူ့လီးတစ်ခုလုံးတင်းခနဲ ဖြစ်သွားကာ သုတ်ရည်တွေကတရဟောထွက်သွားသလို အေးမိစံလဲ တအစ်အစ်နဲ့ သူ့လီးကို ညှစ်ညှစ်နေတော့သည်။သူလဲ ဖင်ကိုကိုင်ကာကပ်တိုးလေးညှောင့်ပေးရင်းအမောဖြေလိုက်သည်။ခဏကြာတော့ အေးမိစံကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး နို့တွေကို ညှစ်ကာ ကုပ်သားကိုနမ်းလိုက်ရင်း
”အေးမိစံ ကိုနဲ့ လိုးရတာဘယ်လိုလဲ ”
”အရမ်းကောင်းတာပဲကိုပိုင်ရယ် ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးမှန်းကိုမသိဘူး”
”ဘယ်က ခံလို့ကောင်းတာလဲ”
”အဖုတ်ထဲကရော ကောင်းတယ် ဖင်ထဲကလဲ ကောင်းတယ်”သူလဲ လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တော့ အဖုတ်ထဲကအရည်တွေက ထွက်ကျလာသည်။သူလဲ အေးမိံစံကို ခေါ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့သွားလိုက်သည်။နှစ်ယောက်သားအဝတ်မပါကြ။တယောက်နဲ့တယောက်ကြည့်ပြီးရီလိုက်ကြကာ ရေဆေးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြရင်း စနေကြသည်။ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ကာ စကားပြောနေကြသည်။
အေးမိစံက သူ့ဘဲနဲ့အကြောင်းကိုပြောပြသည်။သူ့ဘဲနဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာတွဲလာပြီး အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လုပ်ခဲ့ဖူးပေမယ့် သူမအကြိုက်ကို ခုထိမသိ။သိအောင်လဲ မကြိုးစားဘူးလို့မကျေမနပ်ပြောသည်။သူလဲ အဲ့လိုမတွေးသင့်ကြောင်း အဲ့လိုတွေးရင် အိမ်ထောင်ကျတဲ့အခါနောက်ပိုင်းမှာ လင်သားအပေါ်မကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး ဖောက်ပြန်နိုင်ကြောင်းပြောတော့ ဖောက်ပြန်ရင်လဲ ကိုပိုင်နဲ့ပဲဖောက်ပြန်မှာ လို့ စသလိုလိုနဲ့ပြောသည်။သူ့ရည်းစားက များသောအားဖြင့် သူမရဲ့ဆန္ဒကိုမသိ။အရင်ပြီးသွားတက်သည်လို့ပြောသည်။သူတို့သူငယ်ချင်းတွေ တခါတခါကိုယ့်ရည်းစားနဲ့အကြောင်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောကြတော့ ဆုပြည့်က သူ့ရည်းစားအကြောင်းပြောကတည်းက စိတ်ဝင်စားမိတာလို့ပြောသည်။
သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောကြရင်း စိတ်ပန်ပါလာတာမို့ နောက်တစ်ကြိမ်လုပ်ကြဖို့ ပြင်ကြပြန်သည်။သူက
”အေးမိစံ ဒီတစ်ခါ ကို ဖင်ကိုလုပ်ချင်သေးတယ် အားမရသေးဘူးကွာ”
”ကိုပိုင်ကလဲ ဒီမှာ နာနေသေးလို့ပါဆိုမှကွာ။ဇွတ်ပဲ ဟင်း မပြောချင်ဘူး။မနက် အီးပါလို့မရရင် ကိုပိုင်ကြောင့်ပဲ ဟင့်”
ပြောနေပေမယ့် သူမလဲ စိတ်ပါလာသည့်ပုံ။ခုနက စကားပြောကြရင်းနဲ့ ဖင်ချတဲ့အကြောင်းတွေမေးရင်းနဲ့ သူလဲ တစ်တစ်ခွခွပြောတာကြောင့် စိတ်ပြန်ပါလာသည့်ပုံ။သူလဲ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး စအိုဝပေါ်ကို ဂျယ်လ်တွေရွှဲနေအောင်လိမ်းလိုက်ပြီး လက်နဲ့အသာထည့်ပြီးကလိလိုက်သည်။ပါးစပ်ကလဲ ပြောနေရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းလက်တချောင်းကနေ နှစ်ချောင်း၊နှစ်ချောင်းကနေ သုံးချောင်းဝင်အောင် ထည့်ရင်းကလိနေသည်။တံတွေးထွေးချလိုက်ကလိလိုက် ဂျယ်လ်သုတ်လိုက်ထည့်လိုက်နဲ့ လက်သုံးချောာင်းဝင်ကာ ကလိလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ ဖင်ခံဖူးသွားသည်မို့ ဖင်ခံရတဲ့အတွေ့အကြုံရနေပြီ။ဖင်ရဲ့အရသာကိုကောင်းစွာခံစားတက်သွားပြီမို့ အောက်ကနေ ဇိမ်ခံနေသည်။အစကနာကျင်သလောက် နောက်ပိုင်းမှာ နာကျင်ကောင်းမွန်ခြင်းကိုခံစားရသည်ကို ကောင်းကောင်းသိသွားပြီ။သူလဲ ကလိနေရင်းရပ်ကာ အေးမိစံကို လီးကိုစုပ်ခိုင်းရာ အေးမိစံလဲ သူ့လီးကိုအားရပါးရလွေပေးလေသည်။သူလဲ တလှည့်အရသာကို ခံစားလိုက်သည်။တော်တော်ကြာတော့ အးမိစံကိုရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကုန်းခိုင်းကာ ဖင်ကိုဖြဲခိုင်းလိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ ခွကာ လီးကို ဖင်ဝတွင်တေ့ကာ ထည့်လိုက်သည်။အရည်တွေကရွှဲနေတာရော ကလိထားတာရော အကျင့်ရှိသွားတာကြောင့်ပါ ခုနကလောက် အခက်အခဲမရှိတော့။သူလဲ ဖြည်းညှင်းစွာ ထည့်လိုက်သည်။လီးကတဆုံးထိဝင်သွားတော့ တစ်ဝက်လောက်ပြန်ထုတ်လိုက်ကာ ပြန်ထည့်လိုက်သည်။တစ်ဝက်လောက်ကို ထုတ်လိုက်ထည့်လိုက် လိုးပေးနေရင်းနဲ့ အေးမိစံလဲ ကောင်းလာတာမို့ သူ့ကို ဆောင့်ခိုင်းတော့သည်။
”ကိုပိုင် ကောင်းလာပြီ ဆောင့်တော့ အားမနာနဲ့တော့ ခံနိုင်ပြီ။ဆောင့်ဆောင့် အာ့ အာ့ အာ့ ဟာ့ ဟာ့ ဟာ့”
”ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဖတ်ဖတ်ဖတ်”
သူလဲ ဒူးအားကိုအသုံးပြုကာ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်သည်။ဖင်က ညှစ်အားကြောင့် သူလဲ ပြီးချင်သွားတာမို့ ခဏ ရပ်လိုက်ကာ ဖင်ထဲမှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့
”အာ ကိုပိုင် ဘာလုပ်တာလဲလို့ သူများကောင်းနေတဲ့ဟာကို”
”ညောင်းလာလို့ နေရာပြောင်းမလို့”
ပြောရင်း သူလဲ ကုတင်အောက်ကိုဆင်းကာ အေးမိစံကိုကုတင်အစပ်နားဆွဲလိုက်ပြီး ဖင်ကိုလက်နဲ့ရိုက်လိုက်ပြီးဖြဲခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။အေးမိစံလဲ ဖင်ကိုဖြဲပေးလိုက်တော့ သူလဲ ခပ်သွက်သွက်ဖိထည့်ကာ ဆောင့်လိုက်သည်။အေးမိစံလက်ကို ဖယ်ကာ တင်းပါးတွေကို ညှစ်ကာဆောင့်နေလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ ကောင်းနေပြီ။လက်တွေက အစေ့ကိုချေရင်း နို့ကိုကိုင်နေသည်။သူမပြီးချင်လာတာမို့ သူ့ကို ဆောင့်ခိုင်းနေသည်။သူလဲ စိတ်ကိုလျော့ကာ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ဆောင့်ချလိုက်ရာ အေးမိစံရဲ့နှုတ်က အားအူးဆိုပြီးအသံနဲ့အတူ စအိုတစ်ခုလုံးက ညှစ်လိုက်သလို သူလဲအါးနဲ့ဆောင့်ချရင်း သုတ်ရည်တွေက ပန်းထွက်သွားရသည်။နှစ်ယောက်သားအတော်ကို မောဟိုက်သွားသည်။သန့်ရှင်းလုပ်ပြီး သူလဲ အားဆေးသောက်လိုက်သလို အေးမိစံကိုလဲ အားဆေးသောက်ခိုင်းလိုက်သည်။နှစ်ယောက်သားအဝတ်မဝတ်တော့ပဲ စောင်ကိုခြုံကာဖက်ပြီးအိပ်လိုက်ကြသည်။မနက်ခြောက်နာရီကျော်တော့ နိုးလာကြသည်။လန်းလန်းဆန်းဆန်းနိုးလာပြီးသူ့လီးကထနေတာမို့ အေးမိစံက ထကိုထတယ်ပြောသည်။သူလဲ အေးမိစံကို ပုလွေပေးခိုင်းရာ စိတ်ပါလက်ပါလွေပေးသည်။သူလဲ ပြီးချင်လာတော့ အေးမိစံကိုဖယ်ခိုင်းပေမယ့် ဆက်လွေနေတာကြောင့် ပါးစပ်ထဲ ပြီးလိုက်သည်။ပြီးတော့ မျက်နှာသစ် အဝတ်လဲကာ မနက်စာထွက်စားလိုက်ကြသည်။စားစရာသောက်စရာတွေကို ဝယ်လာကြပြီး အခန်းပြန်ရောက်တော့ ချက်ပြုတ်ကြသည်။သူလဲ အေးမိစံချက်ပြုတ်နေတုန်း လုပ်စရာ ကိစ္စတွေကို လုပ်နေလိုက်သည်။ထမင်းမစားခင် ဆွဲ ကြပြန်သည်။ခုမှ ညားကာစလင်မယားတွေလိုပင်။နေ့လေးညငါးထမင်းစားပြီးတစ်ဖြစ်နေသည်။စနေတနင်္ဂနွေနှစ်ရက်လုံးအပီအပြင်ကိုလုပ်ကြသည်။သူ အေးမိစံရဲ့တကိုယ်လုံးကို မထိဘူး မလုပ်ဖူးတဲ့နေရာမရှိသလောက်ပင်။နို့နှစ်လုံးကြားလီးညှပ်ပြီးလဲ လုပ်သည်။ချိုင်းကြားထဲလဲလုပ်သည်။ဖင်နဲ့အဖုတ်ကတော့ ပြောမနေတော့နဲ့။အေးမိစံလဲ ဖင်ကိုကောင်းကောင်းခံတက်သွားသည်မို့ ဖင်ခံရတာကို အတော်ကိုကြိုက်နေသည်။နောက်ပိုင်း ဖင်ချမယ့်သူမရှိရင်ဒုက္ခပဲ ကိုပိုင်လာချပေးရမယ်လို့ပြောသည်။သူမ ယောက်ကျားရသွားရင်တော့ သူလုပ်ဖြစ်ချင်မှ လုပ်ဖြစ်တော့မည်။ တနင်္ဂနွေညလဲ သူမ မပြန်ပေ။သူနဲ့ တညလုံးလိုလို လုပ်ကြသည်။မနက်ကျမှ ခုနှစ်နာရီလောက်ထကာ ရေချိုးပြီး သူမအဆောင်သို့လိုက်ပို့လိုက်သည်။ အေးမိစံရုံးကိုရောက်တော့ သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။အိပ်ချင်ပြီးခုမှနုံးနေတယ်တဲ့။သူလဲ ရီပဲနေလိုက်သည်။သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဇာတ်လမ်းက ဆက်ရန်ရှိနေသည်ဆိုတာသူသိသည်။သူလဲ အန္တရာယ်မဖြစ်အောင်တော့ ရှောင်ရမည်။
သူလဲ သင်တန်းဖက်ကို အာရုံစိုက်ကာလေ့လာရပြန်သည်။စာမေးပွဲကနောက်လဒုတိယပတ်တွင်စာတွေ့ထပ်ဖြေရမည်။အောင်ပါက နောက်ဆုံးပတ်တွင် လူတွေ့ဖြေရမည်။လူတွေ့အောင်ရင်တော့ ဂျပန်တွင် သုံးနှစ်မာစတာဘွဲ့တက်ရမည်။သူမရရအောင်ကြိုးစားမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။မလုပ်ရင်လဲ မလုပ်လူး။လုပ်ပြီဆိုရင်လဲ ပြီးဆုံးအောင်ဇွဲရှိရှိလုပ်တက်တာသူ့အကျင့်ပင်။
အေးမိစံနဲ့တွေ့ပြီးနောက်တစ်ပတ်တွင် နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကိုဖုန်းဆက်လာပြန်သည်။သူမ ဒီတစ်ပတ်သောကြာညနေကားနဲ့ ရန်ကုန်လာခဲ့မည်။သူ့ကိုလာကြိုပေးပါဟု။သူအကြိုက်ပင်။နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ဖင်ကို လုပ်ချင်နေတာကြာပြီ။မလုပ်လိုက်ရလို့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတာ။လာရင်သိမယ်လို့စိတ်ထဲမှာကြိမ်းထားလိုက်သည်။
အေးမိစံလဲ သူ့အမေ ဆေးရုံတက်ရလို့တဲ့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညနေက ပြန်သွားသည်။သူပဲ ကားဂိတ်ကို လိုက်ပို့လိုက်ရသည်။ပိုးပိုးက ညဖက်တွေမှာ သူ့ဆီဖုန်းဆက်ရင်း ချွဲတက်သည်။သူ့ကိုခွင့်လွှတ်ဖို့နဲ့ သတိရနေတဲ့အကြောင်းပြောသည်။သူလဲ ပိုးပိုးကို သတိရတာတော့အမှန်ပင်။သူမကို ဖြူစင်စွာချစ်ချင်သည်။ဖြစ်နိုင်ရင် ပိုင်ဆိုင်ချင်မိလာသည်။မဖြစ်နိုင်မှန်းသိပေမယ့် စိတ်ကူးတော့ယဉ်မိတာအမှန်။တကယ်လို့သာ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့မယ်ဆိုရင် သူမအရင်က ဘာဖြစ်ဖြစ်သူ ကြည်ဖြူနိုင်သည်။သူလဲ ဖြူစင်တဲ့သူမှမဟုတ်တာ။ချစ်သူရှိတဲ့ မိန်းကလေးတွေကို သူလဲ ကွယ်ရာမှာ လုပ်ခဲ့တာပဲ။ဒါပေမယ့် ပိုးပိုးရဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကဲ့ရဲ့မှာကိုမလိုလား။သူတကယ်ချစ်မိနေပြီလားမသိ။သူမတွေးချင်။မတွေးပဲနေလေ ပိုတွေးမိလေလားမသိ။သူမနေနိုင်တဲ့အဆုံး သင်တနး်ချိန်ဖျက်ကာ ပိုးပိုးဆီဖုန်းဆက်ပြီးခဏတွေ့လို့ရမလားမေးတော့ လာခဲ့မယ်လို့ပြောတာနဲ့ သူတို့ ဆိုင်တဆိုင်မှာတွေ့ကြသည်။သူလဲ ရင်ထဲမှာရှိတာတွေကိုအကုန်ဖွင့်ပြောတော့ ပိုးပိုးကလဲ သူ့ကို အရမ်းချစ်နေမိပြီလို့ပြောသည်။သေချာတာတခုက သူတို့နှစ်ယောက်ချစ်တာsexကိစ္စကြောင့်တော့မဟုတ်တာအမှန်ပင်။
”တကယ်လို့ ပိုးပိုးရယ် ဆုံဆည်းခွင့် ရခဲ့ရင် ကိုကြီးရဲ့လက်ကို လာပြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါ။ဘာကိုမှမတွေဝေပဲနဲ့ပေါ့”
”ကိုကြီးက ပိုးရဲ့ ဘဝကို ကြည်ဖြူနိုင်လို့လား။ပိုးက ပိုးရဲ့ချစ်သူနဲ့ ငြိစွန်းနေတာကို ကိုကြီးအသိဆုံးပဲ။ကိုကြီးနဲ့ဖြစ်ခဲ့တာကလဲ တဒင်္ဂသာယာချင်မှုကြောင့်ဖြစ်ခဲ့တာ။ပိုးက မဖြူစင်ဘူးလေ။ကိုကြီးအတွက် ပိုးရဲ့ဘဝက မဖြူစင်ဘူး”
”ဒါတွေကို မလိုအပ်ဘူးလေ။ကိုကြီးလဲ ပိုး ထင်သလောက် မဖြူစင်ပါဘူး။ပိုးဖက်ကနေ အရာရာလွတ်လပ်သွားတဲ့တနေ့ ပိုးရဲ့ဘေးမှာ ပိုင်ဆိုင်တဲ့သူကင်းသွားတဲ့တနေ့ ကိုကြီးဆီကိုလာခဲ့ပါ။ဒါပေမယ့် အပြစ်မဲ့တဲ့သူကိုတော့ ချန်ထားပြီးမှတော့ မလာပါနဲ့။သူက အရင်တုန်းကရော အခုရော နောင်ရော ပိုးရဲ့ အချစ်ဦး အချစ်ဆုံးပဲဆိုတာ ပိုးအမြဲသတိရပါ။အပြစ်မဲ့သူကို အပြစ်ရှာထားခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ ကိုကြီးပိုးကို အထင်သေးမိလိမ့်မယ်”
”စိတ်ချပါ ကိုကြီးရယ်။ပိုး အဲ့လိုဘယ်တော့မှမလုပ်ပါဘူး။ကံဆုံလို့ ဆုံဖို့ဖြစ်လာမယ့် မျှော်လင့်ချက် ဝေဝါးလေးကို ပိုး အမြဲတမ်းတရင်း ပိုး လျှောက်ရမဲ့ဘဝကို ဆက်လျှောက်သွားမှာပါ”
သူတို့နှစ်ယောက် ခံစားချက်ပေါက်ကွဲကြပေမယ့် ကိုယ်အမူအရာတော့ ထိန်းကြသည်။သူလဲ ပိုးပိုးကို အမှန်တိုင်းဝန်ခံလိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်နဲ့အကြောင်းကိုရော အေးမိစံနဲ့အကြောင်းကိုပါ။ပိုးပိုးက မအံ့သြပေ။သူ့ကိုပြောသည်။သူမနဲ့အကြောင်းကိုသူတို့နှစ်ယောက်ကိုပြောလဲ သူတို့အံ့သြမှာမဟုတ်ဘူးတဲ့။သူတို့တွေက မိန်းမချင်းချင်းမို့ ရိပ်မိတယ်လို့ပြောသည်။ဖွင့်မမေးကြပေမဲ့ တရက် ဒီလိုကြုံလိမ့်မယ်ဆိုတာ အားလုံးက ကိုယ်စီရိပ်မိပြီးသားပဲလို့ပြောသည်။သူ့ကို မဖွင့်ပြောရင်တောင် စိတ်ဆိုးချင်ဆိုးမှာတဲ့။ပြောပြလို့ စိတ်မဆိုဘူးလို့ပြောသည်။ပြီးတော့ သူ့ကို ကိုကြီးက စွံကိုစွံတာကိုးတဲ့။မနာလိုတောင်ဖြစ်တယ်လို့ပြောသည်။တကယ်လို့ သူတို့ရခဲ့ရင်တောင် ကြုံနေဦးမယ်ဆိုရင် ကြည်ဖြူတယ်လို့ပြောတော့ သူရီမိလိုက်သည်။သူတို့အတော်ကြာအောင်စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ရင်ထဲကအရာတွေဖွင့်ချလိုက်ရလို့လားမငိ။နှစ်ယောက်သားပိုပြီးနီးကပ်သွားသလို ပေါ့ပါးသွားသည်။သူတို့ပြန်လာခဲ့သည့်အချိန်ထိ စကားစက မပြတ်သေး။
သောကြာနေ့ညရှစ်နာရီကျော်တော့ ပိုးပိုးက သူ့ကို သတိပေးသည်။မမနှင်းမြတ်မွန်ကို သွားကြိုဖို့မမေ့နဲ့ဦးဆိုပြီး။သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ဆီဖုန်းဆက်တော့ ၁၁၅မိုင်ရောက်ပြီတဲ့။သူလဲ စာကိုဆက်ပြီးကြည့်နေလိုက်သည်။ဆယ့်တစ်ကျော်တော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။ရောက်တော့မည်တဲ့။သူလဲ အကျႌကိုကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးတစ်ထည်ထုတ်ဝတ်လိုက်ကာ ကားသော့ယူပြီး အခန်းသော့ပိတ်ကာ အဝေးပြေးကွင်းကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ကားဂိတ်ရောက်တော့ ကားကမရောက်သေး။သူကားထဲမှာပြစောင့်နေလိုက်သည်။ငါးမိနစ်လောက်နေတော့ ကားဆိုက်လာသည်။သူကားနားကိုသွားကာစောင့်နေလိုက်သည်။မိုးပြာရောင်ဝမ်းဆက်ကို အကြပ်ဝတ်ထားပြီး သရီးစတပ်ကေဆံပင်နဲ့ အိတ်ကိုဆွဲကာ ဆင်းလာတဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ဟန်က ကျော့ရှင်းလှပနေသည်။အနားရှိ ယောက်ကျားသားတွေက ကပ်ကပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှပေါ်အောင်ဝတ်ထားတဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ရင်းသဘောကျနေတာတွေ့တော့ သူဟက်ခနဲတချက်ရီလိုက်ရင်း နှင်းမြတ်မွန်အနားကိုသွားကာ ခေါ်လိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ကို တွေ့တော့ ဝမ်းသာသွားဟန်နဲ့ သူခေါ်တဲ့နောက်ကို လိုက်လာခဲ့လိုက်သည်။ကားနောက်ခန်းဖွက့်ကာ အိတ်ကို ထားပြီး နှစ်ယောက်သားကားဂိတ်က ထွက်လာခဲ့ကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်ကို ဘာစားချင်သေးလဲ မေးတော့ မစားချင်ဟုပြောသည်။သူလဲ အိမ်မှာလိုအပ်တာတွေဝယ်ထားတာမို့ ဘာမှမဝယ်တော့ပဲ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
တိုက်ခန်းကိုရောက်တော့ ဝိုင်တလုံးနဲ့ ဘီယာတလုံးယူကာ ဖောက်လိုက်ပြီးခွက်ထဲငှဲ့ကာ ဝိုင်ခွက်ကို နှင်းမြတ်မွန်ကိုပေးလိုက်ပြီး ခွက်ချင်းတိုက်ကာ သောက်လိုက်သည်။သူတို့ သောက်ကြရင်းနဲ့ စကားပြောနေကြသည်။သောက်ပြီးတော့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကိုအခန်းထဲခေါ်သွားလိုက်သည်။အခန်းထဲရောက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်ကိုဖက်လိုက်ကာ တင်ပါးတွေကို ဖျစ်ညှစ်နယ်ပေးလိုက်သည်။
”ဟိတ် ကိုပိုင်နော် သူများက ခရီးပန်းလာတာအိပ်ချင်ပြီ။အိပ်တော့မယ်”မူနေသည်။သူလဲ ဘာမှမပြောတော့ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာနမ်းလိုက်ရင်း ပင်တီကြိုးတွေကို ဆွဲလိုက်လွှတ်လိုက်လုပ်နေသည်။ပြီးတော့ နှင်းမြတ်မွန်ကို ပုခုံးဖိချလိုက်တော့ အလိုက်တသိ ထိုင်ချလိုက်ကာ ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံကိုပါချွတ်လိုက်တော့
”ဝိုး ဘယ်လောက်အောင့်ထားရလဲဟင်။ဟယ် အဖုအဖုတွေနဲ့ ဘာတွေလဲကိုပိုင်”
”ဂေါ်လီတွေလေ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ဖင်ကို လုပ်မလို့အဲ့ဒါတွေတပ်ထားတာ”
”အော်ဂေါ်လီဆိုတာ ဒါလား။အမလေး ဒါကြီးနဲ့ ဖင်ကို..ကြောက်စရာကြီး ခိခိ”
ပြောရင်း အသာငုံ့ကာ စုပ်လိုက်သည်။သူလဲ အရသာခံကာ နေလိုက်ရင်း ခါးကိုကော့ကော့ပေးလိုက်သည်။တော်တော်လေးကြာတော့မှ နှင်းမြတ်မွန်ကို ထခိုင်းလိုက်ပြီး အဝတ်တွေကိုချွတ်ခိုင်းကာ သူလဲ အကျႋကိုချွတ်လိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ အကျႌထမိန်နဲ့အတွင်းခံတွေကိုပါချွတ်လိုက်သည်။သူလဲ နို့တွေကိုညှစ်ကိုင်လိုက်ရင်း အစေ့ကို ကလိပေးလိုက်သည်။အဖုတ်က အရည်တွေ စိုနေသည်။သူလဲ အစေ့ အဖုတ်နဲ့ ဖင်ကို တပြိုင်နက်တည်းကလိလိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ငါဖယ်ပျံသလို ကော့ပျံနေသည်။ပါးစပ်ကလဲ တတွတ်တွက်ရွက်နေရင်း ဖင်ကြီးက ကော့တက်လာလိုက် ပြန်ပြုတ်ကျသွားလိုက်နဲ့။သူကလိနေရင်းနဲ့
”အား ကိုပိုင် အင့် အင့် လုပ်လုပ် ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မာ် အိုး ဟား ဟား ရှီး”ဖင်က မြောက်တက်သွားပြီးတော်တော်နဲ့ ပြန်ကျမလာတော့။သူလဲ ဆက်တိုက်ကလိပေးလိုက်ရာ ဟင်းခနဲ အသံနဲ့ ဖင်က အောက်ကိုပြန်ကျသွားကာ ပြီးသွားသည်။နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ မျက်နှာက အားရကျေနပ်သည့်ပုံ။သူလဲနှင်းမြတ်မွန်ကို
”ကဲ ကိုယ့်ကို ကုန်းပေးကွာ ကိုယ် မင်းလေးရဲ့ ဖင်လေးကို လုပ်ချင်နေပြီ”
”ဖြေးဖြေးနော်ကိုပိုင် တခါမှမခံဖူးဘူး”
နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဖင်ကို ခံကြည့်ဖူးချင်သည်။ကိုပိုင်ဆွတာကြောင့်ရော ပွန်းဆိုက်တွေမှာကြည့်ဖူးတာတွေကြောင့် ဘယ်လိုဆိုတာ ခံကြည့်ချင်ပေမယိ့ သူ့ဘဲက ယောင်လို့တောင်မှမထိ။ကိုပိုင်က လုပ်ချင်တယ်ပြောတော့ သူနညး်နည်းကြောက်တာလဲ ပါတာမို့ ငြင်းတော့ ကိုပိုင်က ဇွတ်မလုပ်။ဒီကိုလာမယ်ပြောတော့ကိုပိုင်က ဖင်ချမှာလို့ပြောတာနဲ့ သူလဲ လေ့လာကြည့်မိသည်။ဘယ်လို ဆိုတာတော့လက်တွေ့ခံဖူးမှသိမည်ပင်။သူလဲ ကုန်းကာ ဖင်ကိုစွင့်ကာ ခါးကိုကော့ပေးထားလိုက်သည်။ကိုပိုင်က ဖင်ကိုတဖျန်းဖျန်းနဲ့ရိုက်နေတော့ သူစပ်လဲ စပ် ကောင်းလဲကောင်းသလို။သူ နာနာကျင်ကျင်အရသာကို ကြိုက်သည်။ဒါကြောင့်တင်ပါးရိုက်ခံရင်းနဲ့ စိတ်တွေက ပါလာရပြန်သည်။အဖုတ်ထဲက စစ်ခနဲဖြစ်လာရသည်။ကိုပိုင်လဲ ဂျယ်လ်ဘူးယူကာ သူမဖင်ဝကို သုတ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ကွန်ဒုံးတစ်ခုယူကာ သူ့လီးမှာစွပ်ရင်း ဂျယ်လ်ကိုသုတ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ သူ့ကိုဖင်ဖြဲခိုင်းလိုက်တော့ သူလဲ ဖင်နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ ဖြဲကာ ဖင်ဝကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ကိုပိုင့်လီးကြီးက ဖင်ဝကိုလာထောက်တော့ သူ့ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားကာ ရင်ခုန်မိသွားသည်။လီးကြီးကဖင်ဝကိုခွဲကာ တဖြည်းဖြည်းချင်းတိုးဝင်လာသည်။နှိုးဆွမှုကြောင့်ရော အရည်တွေရွှဲနေတာကြောင့်လားမသိ ထင်သလောက်မနာ။သူခံနိုင်သည်။ကိုပိုင်က ခဏရပ်ကာ သူမအစေ့ကိုချေလိုက်သည်။သူမလဲ အဟင့်ဟင့်နဲ့ဖြစ်သွားပြီး အဖုတ်ထဲက အရည်စိမ့်ကျလာသည်။ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်ရာ ဖင်ဝကိူဖုထစ်ထစ်ဂေါ်လီးကချိတ်ကာအထဲကို ခေါ်သွားသည်။သူမအသည်းခိုက်သွားရသည်။နာကျင်ပေမယ့်ကြိုက်သွားသည်။ဂေါ်လီတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူမဖင်ထဲကို တစ်လုံးချင်းတိုးဝင်နေသည်။ကြီးမားတဲ့ လီးနဲ့ဂေါ်လီတွေက သူမရဲစအိုကြွက်သားတွေကို ပွတ်တိုက်နှိုးဆွနေသည်။သူမရဲ့စအိုကြွက်သားတွေက ထိုအရာတွေကို ဖျစ်ညှစ်နေပြီး လက်သင့်ခံနေသည်လားမသိ။နာကျင်ပေမယ့် ကောင်းနေသည်။အဲ့အရသာကိူ နှစ်သက်သွားသလိုအဖုတ်ထဲမှလဲ အရည်တွေက တစိမ့်စိမ့်ကျနေသည်။သူမလဲ ဖင်နှစ်ဖက်ကိုဖြဲရင်း
”အာ့ ရှီး ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ။ဟင့်ဟင့် ကောင်းတယ်ကိုပိုင်ရယ်။အရမ်းကြိုက်တယ်။အင့် အင့် ဟင့်ဟင့်”ကိုပိုင့်လီးကြီးတခုလုံးက ကျဉ်းကြပ်တဲ့ ဖင်စအိုထဲကိုတစ်ချောင်းလုံးဝင်နေတာအံ့သြစရာပင်။ဖင်ဝကတင်းကြပ်တဲ့ဝေဒနာက ဖင်ဝမှတဆင့်တကိုယ်လုံးပျံနှ့ံလာပြီးကောင်းလာသည်။သူမလဲအားမလိုအားမရဖြစ်ကာဖင်ကိုနောက်သို့ဆောင့်ပေးမိသည်။ကိုပိုင်ကလဲ သူမသဘောကို သိသည်မို့ခပ်သွက်သွက်လေးဆောင့်နေသည်။ဂေါ်လီတွေက ထွက်သွားလိုက် ဝင်လာလိုက်နဲ့ စအိုဝကို ခလုတ်တိုက်တိုက်သွားပေမယ့် အဲ့အရသာကိုက အရမ်းကိုဟော့စေသည်။အဖုတ်ကို ခံရတာနဲ့မတူ။သူမကြိုက်သည်။ကိုပိုင်ဆောင့်တာတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြန်လာသည်။သူမအရမ်းကောင်းနေပြီ။
”အာကိုပိုင် ဘာလို့ ထုတ်လိုက်တာလဲလို့။ဒီမှာ အရမ်းကောင်းနေပြီကို။ဆိုးတယ်ကွာ”
”ကိုယ်ညောင်းလို့။နောက်ကိုဆုတ်လိုက်လာ”
သူမလဲ ကုတင်အစပ်နားမှာဒူးထောက်ကုန်းလိုက်ပြန်သည်။ကိုပိုင်က သူမဖင်ကိုဖြဲကာလီးကိုထည့်လိုက်သည်။သူမလဲ အစေ့ကိုချေလိုက် နို့တွေညှစ်လိုက်နဲ့ဟော့နေသည်။ကိုပိုင်လဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်နေတော့သည်။သူမ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြီးချင်လာတာမို့ အရမ်းကိုဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ကိုပိုင်လဲ အားကုန်ဆောင့်ချလိုက်ရာ အချက်နှစ်ဆယ်ကျော်တော့ သူမ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ ထွက်ကျကုန်သည်။သူမ ဘဝမှ ဒီလောက်ပြီးတာမျိုးတခါမှမကြုံဖူးခဲ့။ကိုပိုင်နဲ့တွေ့တိုင်းအရမ်းပြီးခဲ့ပေမယ့် ဒီလောက်မပြီးခဲ့ဖူးပေ။ကိုပိုင်လဲ အားကုန်ဆောင့်နေရင်းပြီးသွားသည်။ပြီးတော့သူမပေါ်မှေးကာ အမောဖြေနေသည်။နှစ်ယောက်သား ချွေးတွေနဲ့ရွှဲကာ အားပြတ်သွားသလိုပင်။နှုံးချိသွားရသည်။အမောဖြေပြီးတော့ သူမလဲ ကိုပိုင့်ကိုဖယ်ကာ ထမိန်တထည်ထုတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ ရေဆေးလိုက်သည်။ဖင်ဝက ခုမှ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေသည်။ဒါပေမယ့်သဘောကျမိသည်။သူမ ထမိန်ကိုရင်လျားပြီးအခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ ကိုပိုင်က ပုဆိုးနဲ့စွပ်ကျယ်ဝတ်ကာ ကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေသည်။သူမလဲ ကိုပိုင့်ဘေးဝင်လှဲလိုက်ရင်းကိုပိုင်းကိုအသာနမ်းလိုက်ကာ အနားယူလိုက်သည်။ခဏကြာတော့ နှစ်ယောက်သားအိပ်ပျော်သွားကြသည်။မနက် ခြောက်နာရီကျော်တော့မှ နိုးလာကြသည်။နိုးလာကြတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်းဖြစ်နေသည်။နှငး်မြတ်မွန်ကရေချိုးပြီးတော့ သူလဲမျက်နှာသစ်ရေချိုးလိုက်သည်။ရေချိုးပြီးတော့ နှင်းမြတ်မွန်က မနက်စာကိုပြင်ထားပေးသည်။နှစ်ယောက်သားမနက်စာကိုစားပြီး ဘုရားသို့သွားကာ ဘုရားဖူးကြသည်။ဂျန်းရှင်းအိတ်ကိုခဏဝင်ကာ နှင်းမြတ်မွန်က လိုအပ်တာတွေဝယ်သည်။ပြီးတော့ သူ့တိုက်ခန်းကိုပြန်လာကြသည်။အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်ကြရန်စိုင်းပြင်းကြပြန်သည်။အဝတ်တွေကိုချွတ်လိုက်ကာ နှစ်ယောက်သားပွတ်သပ်ရင်း နူးနေကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်က တော်တော့်ကို စိတ်ထန်လွယ်သည်။ခပ်ကြာကြာပင်မနူးလိုက်ရ။အရည်တွေရွှဲနေသည်။သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို အပေါ်ကနေနေခိုင်းလိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့အပေါ်ခွကာ လီးကိုကိုင်ပြီးအဖုတ်ဝမှာတေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။အဖုတ်ထဲသို့ ဂေါ်လီတပ်ထားတဲ့လီးက တစ်ရစ်ချင်းဝင်သွားသည်။အတွင်းသားနံရံတွေက ဂေါ်လီများရဲ့ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် သာမန်ထက်ပိုပြီးနှိုးဆွနေသလိုဖြစ်နေသည်။အပေါ်ကနေ စိတ်လိုက်မာန်ပါဆောင့်ဆောင့် ချနေတဲ့နှင်းမြတ်မွန်ကို ကြည့်ရင်း သူလဲ နို့တွေကိုလက်နဲ့အုပ်ကာချေနေရင်းအောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးလိုက်သည်။ဆောင့်ချက်တွေ ကြမ်းသထက်ကြမ်းလားသည်။အဖုတ်အတွင်းထဲက ညှစ်လာသည်။သူမပြီးတော့မည်။နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ ပြီးချင်လာတာမို့ အားရပါးရဆောင့်လိုက်ရင်း ဆယ့်လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်ရင်း ကော့တက်သွားကာ အဖုတ်ထဲက အရမ်းကို ညှစ်သွားသည်။ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ညှစ်နေလေသည်။သက်ပြင်းရှည်ကြီးချကာ သူ့အပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ရင်း
”အရမ်းကောင်းတာပဲ ကိုပိုင်ရယ်။ကိုပိုင်ရဲ့ဂေါ်လီတပ်ထားတဲ့ လီးကြီးကိုအရမ်းစွဲသွားပြီကွာ။အရမ်းကောင်းတယ်”ပြောရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရစုပ်နမ်းနေသည်။သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို ဖက်ကာနမ်းလိုက်ပြီး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်လိုက်ခပ်ဆက်ဆက်ရိုက်လိုက်လုပ်နေသည်။အတော်လေးကြာတော့မှ
”ကိုပိုင်မပြီးသေးဘူးမလား။လုပ်လေ။ဘယ်ကိုလုပ်ချင်လဲ။ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ”
နှင်းမြတ်မွန်နဲ့လုပ်ရတာတခုတော့ကောင်းသည်။ပွင့်လင်းသည်။အပေးအယူမျှသည်လို့ပြောရမည်။သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို doggyနေခိုင်းလိုက်ပြီး နောက်ကနေ အဖုတ်ထဲထည့်ကာ ဆောင့်လိုက်သည်။လုံးဝန်းတဲ့တင် သေးကျဉ်တဲ့ခါးကို ကြည့်ရင်း ဆောင့်ရတာမို့ သူသဘောကျသည်။သူလဲ အားမနာတော့ပဲ ဆောင့်နေလိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ပျော့စင်းနေတဲ့ ဆံပင်တွေက ဝဲခါနေသလို တင်ပါးတွေက ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ လှိုင်းထသလို တုန်တုန်တက်သွားတာကို ကြည့်ရင်း သူလဲ စိတ်ပိုထန်လာကာ ခါးကိုကိုင်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်လိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ နောက်တကြိမ်ပြီးဖို့နီးလာသည်။
”ကိုပိုင် ဆောင့်ဆောင့် မြတ်မွန် ပြီးချင်လာပြန်ပြီ။အာ အာ ဟ ဟ ”
”ဗျွတ် ဗျွတ် ဖတ်ဖတ် ဘွတ်ဘွတ်”အသံတွေနဲ့အတူ ဆောင့်ချက်တွေက ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ဆောင့်ချက်လေးဆယ်ကျော်ရောက်လာတော့ သူလဲ ပြီးချင်လာပြီ။ဒါကြောင့် သူလဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ အာ့ဟားဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ သူ့ရဲ့သုတ်ရည်တွေက အဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်သလို နှင်းမြတ်မွန်လဲ ပြီးသွားသည်။နှစ်ယောက်သား ခဏအနားယူလိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်က ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားတော့ သူလဲ လိုက်ဝင်သွားကာ သူ့လီးကိုဆေးခိုင်းလိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ကိုဆေးပေးနေရင်း ဆွနေပြန်ရာ ပြန်ထလာတာမို့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို လွေခိုင်းလိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ ကောင်းကောင်းကိုလွေပေးလိုက်သည်။နှစ်ယောက်သားရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာကြပြီး အဝတ်တွေဝတ်ကာ နှင်းမြတ်မွန် နေ့လည်စာအတွက် ပြင်နေသည်။သူလဲ ဘေးကနေ ဝိုင်းလုပ်ပေးရင်း ပိုးပိုးကို သတိရလိုက်မိသည်။သူ တည်ငြိမ်တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို တဒင်္ဂအတွင်း လိုချင်မိသွားသည်။ဒါပေမယ့် လကိတွေ့ဘဝမှာဒီလိုသာယာနိုင်ပါ့မလား။နှစ်ယောက်သား စကားထိုင်ပြောနေရင်း တစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်ကိုတယောက်မေးကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကိုပြောသည်။ပိုးပိုးကို မကြိုက်ဘူးလားလို့။သူကလဲ ချစ်သူရှိနေတာကြီးကိုလို့ပြောတော့ ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်လေ။ဒါပေမယ့် ပိုးပိုးက သူ့ကိုကြိုက်နေတာလို့ပြောသည်။သူနဲ့ပိုးပိုးရဲ့အကြောင်းကိုမသိသေးဘူးထင်သည်။သူလဲ ဘာမှတော့မပြောတော့ပေ။နေ့လည်စာကို နှစ်ယောက်သား စားပြီး ခဏနားကာ နောက်တချီဆွဲကြပြန်သည်။ဒီတခါတော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို နောက်ပေါက်ကိုလုပ်ပေးဖို့တောင်းဆိုသည်။သူလဲ နောက်ပေါက်ကို ကြိုက်တာမို့ အကြိုက်ပင်။နှင်းမြတ်မွန်က ပုလွေတော့ အတော့ကို ကျွမ်းသည်။ဒါကြောင့် သူဘဲက သူ့ကို စွဲနေတာနေမည်။သူမကိုအတော်အလိုလိုက်ကာ သူမသဘောဟုပြောသည်။သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ဖင်ကို စိတ်ကြိုက်ဆွဲပစ်လိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းလွန်းသည်လို့ပြောသည်။ညကျမလုပ်နိုင်မှာစိုးတာမို့ အိပ်ရေးဝအောင်လုပ်မှ ဖြစ်မည်ဆိုပြီး နှင်းမြတ်မွန်က အိပ်တော့သည်။သူလဲ အိပ်လိုက်သည်။ညနေနိုးလာတော့ တချီဆွဲကြပြန်သည်။ပြီးတော့ ရေချိုး အဝတ်လဲကာ အပြင်ကိုထွက်ပြီး ညနေစာစားပြီး ပြန်လာကြသည်။ပြန်ရောက်တော့ အားဆေးသောက်ကာ ထပ်လုပ်ကြသည်။ညသုံးနာရီလောက်ထိပင်။နောက်ပေါက်ကို လုပ်ဖြစ်တာများသည်။ရှေ့ကို နှစ်ချီလောက်သာလုပ်ဖြစ်သည်။သုံးနာရီကျော်မှအိပ်ကြသည်။မနက်ကျကိုးနာရီကျော်မှနိုးကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ သူ့ကိုအရမ်းကို စွဲနေသည်။အားရင်းအားသလိုတွေ့ချင်မိတယ်လို့ပြောသည်။သူလဲ ပြသာနာမဖြစ်ရင်ပြီးရောလို့ပြောတော့ နှင်းမြတ်မွန်က အဲ့လောက်ကတော့ အေးဆေးပါလို့ပြောသည်။နှင်းမြတ်မွန်ကညနေ သုံးနာရီကားနဲ့နေပြည်တော်ကို ပြန်မည်မို့ မပြန်ခင်ကို အချိန်ရှိတုန်းလုပ်ကြသည်။ညနေကားဂိတ်လိုက်ပို့ရင်းနဲ့မှ မနက်စာနဲ့ နေ့လည်စာပေါင်းစားလိုက်ကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်ကားထွက်သွားတော့မှ သူလဲ ပြန်လာသည်။ပြန်ရောက်တော့ သူလဲ အနားယူလိုက်သည်။ညကျတော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။ပြန်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ထပ်ပြီးတွေ့ချင်တဲ့အကြောင်းပင်။သူလဲ တွေ့ကြတာပေါ့ဆိုပြီးပြောလိုက်သည်။အတော်လေးကြာကြာဖုန်းပြောပြီးဖုန်းချသွားတော့ တအောင့်ကြာ ပိုးပိုးဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။အိုကေရဲ့လားလို့မေးသည်။သူလဲ အိုကေပါတယ်လို့ပြောတော့ ပိုးပိုးကရီနေသည်။သူကလဲ သဝန်မတိုဘူးလားလို့မေးရာ မတိုပါဘူး။သူတို့ကိုနားလည်လို့ဟုပြောသည်။သူတို့နှစ်ယောက်ဖုန်းချကာ လိုင်းပေါ်မှာ စကားပြောဖြစ်ကြသည်။
နောက်ရက်မနက် သူသင်တန်းသွားတော့ ပိုးပိုးရည်းစားနဲ့တွေ့သည်။ဆိုင်ထိုင်ရင်းစကားပြောဖြစ်ကြသည်။ဘယ်တော့ယူမလဲမေးတော့ သူကရီနေသည်။အေးဆေးပေါ့ကိုပိုင်ရာ အချိန်ရှိပါသေးတယ်ဟုပြောလို့ သူကလဲ အချိန်မရမ်းကြီးတော့ဆွဲတာမသင့်တော်ကြောင်းနဲ့ အချိန်ကြာလာရင် မိန်းကလေးဖက်က နစ်နာနိုင်တယ်လို့ပြောတော့ သူက ခေါင်းသါငြိမ့်ပြီးအဖြေတော့မပေးပေ။သူလဲသင်တန်းချိန်ရောက်နေပြီမို့သင်တန်းသွားတက်လိုက်သည်။
အေးမိစံလဲ မိခင်သက်သာလာတာမို့ပြန်လာသည်။သူတို့လဲ ယူတော့မယ်လို့ပြောသည်။ဒါလဲကောင်းတာပေါ့လို့ပြောတော့ အေးမိစံက မယူခင် အားရအောင်တွေ့ချင်တယ်လို့ပြောတော့ သူခေါင်းတောင်ကြီးသွားသည်။သူနေပြည်တော်ကို သွားလိုက် နှင်းမြတ်မွန်နဲ့တွေ့လိုက် ရနိကုန်မှာအေးမိစံနဲ့တွေ့လိုက်နဲ့လုပ်နေသည်။ပိုးပိုးနဲ့တော့အခွင့်အရေးမသာတာနဲ့မတွေ့ဖြစ်။သူအရမ်းလဲတွေ့ချင်သလို ပိုးပိုးကလဲ တွေ့ချင်နေသည်။
ဒီလိုနဲ့ သူလဲ စာမေးပွဲဖြေမယ့်ရက်ရောက်လာသည်။ကောင်းမွန်အဆင်ပြေစွာဖြေနိုင်တာမို့ နောက်ဆုံးလူတွေ့ကိုပါဝင်မယ်လို့သူ မျှော်လင့်မိသည်။သူမှန်းသလိုပဲ လူတွေ့ထိသူပါသည်။လူတွေ့စစ်တော့လဲ သူအိုကေသည်။အဖြေကိုနှစ်ပတ်နေရင် အားလုံးကို ပြန်ကြားမယ်လို့ပြောတာမို့ သူလဲ နေပြည်တော်ကို ပြန်ရပေမည်။ပြန်ခါနီးတွင် အေးမိစံနဲ့နှစ်ကြိမ်ခေါက်တွေ့ဖြစ်သည်။အေးမိစံလဲ နောက်ပေါက်ကို အတော်ကြိုက်နေသလို ကောင်းစွာခံတက်နေပြီ။သူ ပြန်ခါနီးတော့ အေးမိစံတို့အတွဲနဲ့ ပိုးပိုးတို့အတွဲဆုံကာနှုတ်ဆက်ပွဲလေးလုပ်ဖြစ်သည်။အေးမိစံတိုက နှစ်ကုန်ရင် ယူကြမယ်လို့ပြောသည်။သူပညာတော်သင်ပါရင်တော့ မမှီတော့ပေ။ဒါကြောင့် သူသွားခါနီးရင် လက်ဖွဲ့ကြီးကြီးပေးမယ်လို့စသည်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သိမ်းစရာတွေထည့်စရာတွေသူ ထည့်နေလိုက်သည်။ရင်ထဲမှာတော့ ဟာတာတာနှင့်ပင်။ဖုန်းလာတော့ ကြည့်လိုက်ရာ ပိုးပိုး။အရမ်းတွေ့ချင်တယ်လို့ပြောတော် သူလဲတွေ့ချင်တာပဲလို့်ပြောသည်။ခဏဖြစ်ဖြစ်လာခဲ့ပါလားလို့ပိုးပိုးက ပြောတော့အဆင်ပြေပါ့မလားမေးရာ ပြေပါတယ်လို့ပြောသည်။သူလဲ ကားယူကာပိုးပိုးတို့တိုက်ခန်းနားသွားလိုက်သည်။ပိုးပိုးက ထွက်လာပြီးချောင်ကျပြီးမှောင်ရိပ်နားမကိုခေါ်ကာ သူ့ကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ရင်း ငိုသည်။ခွဲရဦးမယ်ဆိုပြီး။
”ကိုကြီးနဲ့ တွေခြင်မိပေမယ့် အခွင့်အရေးကမရဘူး။ကိုကြီးရဲ့ ယုယမှုကိုလိုချင်မိတယ်။ပိုး ရူးချင်တာပဲကိုကြီးရယ်”
”ကိုကြီးလဲ တွေ့ချင်သေးပါတယ်ပိုးလေးရယ်။အခွင့်သာရင် လာတွေ့မယ်နော်”နှစ်ယောက်သားစကားအတော်ကြာပြောပြီး သူလဲ ပြန်လာလိုက်သည်။နောက်ရက်မနက်ကျ သူလဲ နေပြည်တော်ကို ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။နေ့လည်ကို ရောက်တော့ ရုံးကို တခါတည်းဝင်ကာ လူကြီးဆီသတင်းဝင်ပို့လိုက်သည်။အခြေအနေမေးတော့ သူလဲ ပြောပြလိုက်သည်။လူကြီးက သူ့ကို ပါသွားရင် အထူးကြိုးစားဖို့မှာပြီး သူ့ကို ပြန်နားခိုင်းလိုက်သည်။သူလဲ သူ့ဆရာဆီ ဝင်ကာ သတင်းပို့တော့ဆရာက သူ့အခြေအနေကို မေးကာ သဘောကျနေသည်။သူလဲ အတော်ကြာစကားပြောပြီး အဆောင်ကိုပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။အဆောင်ရောက်တော့ သူပိုးပိုးဆီဖုန်းဆက်ကာ ပြန်ရောက်ပြီလို့ပြောတော့ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ဖို့မှာသည်။သူလဲဖုနး်ပြောပြီးအနားယူလိုက်သည်။
စနေရုံးပိတ်ရက်ကျ သူနှင်းမြတ်မွန်နဲ့ချိန်းကာ ဟိုတယ်မှာတွေ့ဖြစ်ကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်က သူ့အတွက်အမြဲတမ်းရယ်ဒီပင်။
ဒီလိုနဲ့တရက်မှာလူကြီးက သူ့ကိုလာတွေ့ဖို့ခေါ်တာမို့ သူလဲ သွားတွေ့တော့ ဝမ်းသာတဲ့မျက်နှာနဲ့ သူ့ကို ကြိုသည်။ပြီးတော့ သူ့ကို လက်ဆွဲနှုတိဆက်ကာ
”ကောင်လေး မင်းရွေးခံရတယ်ဟေ့။ဝန်ကြီးဌာနအားလုံးမှာ မင်းတယောက်တည်းပဲပါတာတဲ့။ဝန်ကြီးက ဂုဏ်ယူနေတယ်။မင်းကိုတွေ့ချင်တယ်တဲ့။မှာစရာရှိတာတွေမှာမလို့ထင်တယ်”
သူလဲဝမ်းသာသွားသည်။ဝန်ကြီးတွေ့မယ့်အချိန်ကို ဖုန်းဆက်မယ်လို့ပြောပြီးပြန်လွှတ်တာမို့ သူလဲ ပြန်လာကာ ဆရာ့ကိုပြောပြတော့ ဆရာလဲ ဝန်းသာသွားသည်။အခန်းထဲက အလုပ်ဖော်တွေက မုန့်ကျွေးခိုင်းတာနဲ့ သူလဲ ဝယ်ကျွေးမယ်ပြောပြီး ပိုက်ဆံထုတ်ပေးလိုက်သည်။လူကြီးက သူ့ကို ဝန်ကြီးနဲ့တွေ့ဖို့ခေါ်တာမို့ သွားတွေ့လိုက်သည်။ဝန်ကြီးက သူ့ကို အကြောင်းကြားစာပေးရင်း ချီးကျူးစကားပြောသည်။ဟိုမှာဆောင်ရန်ရှောင်ရန်မှာသည်။နိုင်ငံသိက္ခာမကျစေဖို့နဲ့ ဌာနဂုဏ်ကို မြှင့်တင်ဖို့အထူးမှာကြားကာ သွားခါနီးရင် လာတွေ့ဖို့မှာသည်။သူလဲ ပြန်လာတော့ ပိုးပိုးဆီကိုဖုန်းဆက်ကာ ပြောပြသည်။ပိုးပိုးလဲ ဝမ်းသာနေသည်။နောက်ရက်တွေမှာ သူလဲ ဆေးစစ် ပတ်စပို့ကိစ္စ ဗီဇာကိစ္စတွေနဲ့ ရှုပ်နေတာမို့မအားတော့။အားလုံးကိစ္စပြီးပြတ်သွားတော့ ဝန်ကြီးဆီသတင်းပို့ လူကြီးဆီသတင်းပို့ကာ သူရန်ကုန်ကိုဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။သူရန်ကုန်ရောက်တော့ ပိုးပိုး ကတွေ့ချင်တယ်လို့ပြောသည်။သူ့ရည်းစားနိုင်ငံခြားသွားတာနှစ်ပတ်နီးပါးရှိပြီတဲ့။သူလဲ အရမ်းတွေ့ချင်တာမို့ တွေ့မယ်လေဆိုပြီးပြောလိုက်သည်။ပိုးပိုးလဲ ညနေကျ သူ့ကို လာခေါ်ခိုင်းတာမို့သူလဲ သွားခေါ်လိုက်သည်။အကျႋပန်းရောင်အကြပ်လေးပေါ်မှာကုတ်အနက်အသေးလေးထပ်ဝတ်ထားပြီး ဂါဝန်အတိုပန်းရောင်လေးနဲ့ ရှုးအနီလေးစီးကာ အိတိအကြီးတစ်လုံးကိုလွယ်လာရင်းလမ်းလျှောက်တိုင်း ဝဲနေတဲ့ ကျောလယ်လောက်ဆံပင် နီညိုရောင်လေးနဲ့ ပိုးပိုးရဲ့ပုံစံလေးက သူ့ကိုရူးသွပ်သွားစေငည်။အပြစ်ကင်းစင်တဲ့လှပတဲ့မျက်နှာလေးကိုသူငေးကြည့်ရင်း ပိုင်ဆိုင်ချင်မိပေမယ့် ထိန်းရပြနိသည်။သူ့ကားပေါ်တက်လာပြီး ဘာမှမစားရသေးဘူးလို့ပြောတာမို့နှစ်ယောက်သား ဆိုင်းကောင်းကောင်းတဆိုင်ရွေးကား ညနေစာ စားလိုက်သည်။
”အဆောင်ကို ဘယ်လိုပြောခဲ့လဲ”
”သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လျှောက်လည်မှာလို့ပြောထားတယ်။ရုံးကခွင့်နှစ်ရက်ယူထားတယ်”
”ကောင်းရောကွာ”
”ဘာလဲ မကြိုက်ဘူးလား ဟင့် ဒီမှာတော့ သူ့ကို သနားလို့ တွေ့စေချင်လို့ ခွင့်တောင်ယူထားတာကို အာ့ဆိုပြန်လိုက်ရမှလား”
”အော် ခွင့်တောင်ယူပြီးမှတော့ အလကားဖြစ်မယ့်အတူတူ ကိုကြီးကပဲ အနစ်နာခံလိုက်ပါ့မယ်ကွာ”
”သွားလူလည်ကြီး”နှစ်ယောက်သားကြည်နူးစွာရီလိုက်ကြသည်။ဆိုင်ထဲက ကောင်လေးတချို့တွေက ပိုးပိုးကို သဘောကျသည့်ပုံနဲ့ လှမ်းကာကြည့်နေတာတွေ့တော့ သူစိတ်တိုမိသည်။သဝန်တိုမိနေသည်။ပိုးပိုးကိုပြောပြတော့ ရီရင်း ဘာဖြစ်လဲ ကြည့်ပါစေပေါ့။လှတဲ့သူကကြည့်ခံရမှာပဲ။ရုပ်ဆိုးတဲ့သူကျ သူ့မကြည့်လို့ စိတ်တိုနေတယ်ဟုပြောပြီးစသည်။စားသောက်ပြီးတာနဲ့ သူတို့လဲ သူ့တိုက်ခန်းရှိရာကို လာလိုက်ကြသည်။တိုက်ခန်းရောက်တော့ သူလဲ ပိုးပိုးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ပိုးပိုးကလဲ သူ့ကို ဖက်ထားရင်း သွားတဲ့အခါအရမ်းလွမ်းနေမှာလို့ပြောသည်။သူတို့နှစ်ယောက်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက ချစ်ခြင်းတွေပြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်ရင်း ပိုးပိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးကိုအသာလေးစုပ်နမ်းလိုက်သည်။ပိုးပိုးကလဲ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းသွားရင်း သူ့ကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်ပြီးအလိုက်သင့်ပြန်နမ်းလိုက်သည်။နှစ်ယောက်သားအနမ်းတွေရှည်ကြာသွားပြီးနောက် သူလဲပိုးပိုးကို ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလှဲလိုက်ကာ အပေါ်အကျႌလေးကိုချွတ်လိုက်တော့ ဘရာ အသားရောင်လေးပေါ်လာသည်။ဘရာကိုချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်လိုက်တော့ နိုလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးပေါ်လာသည်။အကိုင်အတွယ်ခံရဖူးပေမယ့် စနစ်တကျထိနိးသိမ်းကာ ဆေးသုံးသည်ထင်သည်။တင်းတင်းရင်းရင်းနဲ့နို့သီခေါင်းလေးတွေက မဲမနေ ပန်ရောင်ပင်သန်းနေသည်။သူလဲ နို့အုံလေးကို အသာစို့လိုက်ရင်း ကျန်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာပွတ်ပေးလိုက်သည်။
”ကိုကြီးရယ် အရမ်းချစ်တယ်”
ပိုးပိုးရဲ့အပြောက သူ့နားထဲမှာ ပျားရည်မြစ်စီးသွားသလို။နို့တွေကိုစို့ပြီးတော့ဘဂါဝန်ကို ချွတ်လိုက်တော့ ပင်တီအသားရောင်သာကျန်တော့သည်။ပင်တီကိုအသာလိပ်ကာချွတ်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အသာမကာ ပိုးပိုးရဲ့ အဖုတ်နဲ့အစေ့ကို အသာနမ်းလိုက်ပြီး အစေ့ကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုနဲ့ညှပ်ကာ လျှာနဲ့ကလိလိုက်တော့
”အာ့ဟ ဟ ကိုကြီးရယ် ဘယ်လိုကြီးလဲ အဟင်ဟင့်”
ပြီးပါပြီ
