ချစ်ဧည့်သည် ချစ်ဧည့်သည်ပျို

ချစ်ဧည့်သည် ချစ်ဧည့်သည်ပျို


နွေလည်နေ့ခင်း ပူပြင်းပြင်းကာလလေးတစ်ခုပါ။
လေပူကြမ်းလေး တစ်ချက်အဝှေ့မှာ အိမ်ရှေ့လမ်းဘေးက ကုက္ကိုပင်အိုက ရွက်ဟောင်းတစ်ဆုပ်ခန့်
ကသုတ်ကရက်ချွေချလိုက်တယ်။ အိမ်တံစက်မြိတ်အောက်မှာ သချင်္ာတွက်နေရာကနေ ရပ်ပြီး
တောင်စဉ်ရေမရ အတွေး စက်တစ်ချို့န့အဲ တူ ရွာအဝင်လမ်းကို ငေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်ဟာ
ရွာဝင်လမ်းဘေးမှာမို့ ရွာကိုလာသမျှ အဝင်ကားလေးတွေကို မြင်နေရတယ်လေ။
သြော် ဘာလိုလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ၉ တန်းဖြေပြီးသွားတယ်။ အောင်မယ်ဆိုတာကိုသိနေတော့ ပြီးခ့တဲ ့ဲ
စာမေးပွဲအတွက် ရင်မခုန်ပါဘူး။ နောက်တက်မယ့် ၁၀ တန်းဆိုတာကြီးကိုပဲ စိတ်ထဲလောနေမိတယ်။ ခုလို
နေ့လည်နေပူကြီးမှာကလည်း စိတ်တွေလေနေတာမို့ သိပ်ပြီးလည်း စာမကြည့်ဖြစ်ပါဘူး။
ရွာမှာကလည်း နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်းကျင်းပနေကြ ပွဲတော်ပေမို့ ပွဲစျေးတန်းအတွက် ပွဲကားတွေ တစ်စီးပြီး
တစ်စီးလာနေကြတယ်။ ခုနလေးတင်ပဲ ရဟတ်ကားလာတယ်လို့ သဲ့သဲ့ကြားလိုက်မိတယ်။
ကုန်စည်စလွယ်တွေသယ်တင်ထားလို့ ဘာကားရယ်လို့ ကြိုမမှန်းနိုင်ကြပါဘူး။ ကုန်တွေချပြီး
ကောက်ဆင်မှသာ သိရတာမျိုးလေ။

ရဟတ်ကားလာတော့လည်း ဒီနှစ်တော့ ကျွန်တော်ရဟတ်စီးဖြစ်ရသေးတာပေါ့လေ။ ဒီနှစ်မှာတော့
ထူးခြားတယ်ဆိုစရာလေး တစ်ခုရှိပါတယ်။ မန္တလေးရွှေမြို့တော်က လမင်းတရာ အငြိမ့်ကြီးကို
ပွဲငှားအဖွဲ့ကငှားထားလို့ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီအငြိမ့်ကြောင့်ပဲ ဒီနှစ်ရွာမှာ ဧည့်ထောင်းတယ်ဆိုရပါတယ်။
ရွာနီးချုပ်စပ်ရော အဝေးတလံပါမကျန် အနယ်နယ်အရပ်ရပ်က လာကြည့်ကြမယ်လို့ ခန့်မှန်းသလို၊
အိမ်နီးနားချင်းတွေမှာလည်း ရပ်ဝေးဧည့်သည်တွေ အတော်များများရောက်နှင့်နေပြီးကြပါပြီ။
ကျွန်တော့်မိဘတွေက ဒီရွာဇာတိ မိဘလက်ငုတ်လက်ရင်း တောင်သူတွေမို့ ရပ်ဝေးဧည့်သည်လာဖို့တော့
မရှိဘူးပေါ့လေ။ ရွာနီးချုပ်စပ်ကတော့ ပွဲညမှာ လာမယ်ထင်ပါတယ်။ သဘက်ခါပွဲတော်ညမို့ အနီးဧည့်လာဖို့
စောလွန်းပါသေးတယ်ဆိုရပါမယ်။
ရွာဆိုတာကလည်း တစ်အိမ်န့တဲ စ်အိမ် ဆွေရိပ်မျိုးရိပ်မကင်းသလို ကိုယ့်ယာထွန်ချိန် သူ့ခေါ်လိုက်၊ သူ့ရာချိန်
ကိုယ်ကူလိုက်န့ ဲ ဒိုးတူဘောင်ဘက် လုပ်ကိုင်လာလိုက်ကြတာ နှစ်ပဋိစ္ဆေဒ ကြာမြင့်လှမည်ထင်သည်။
♫ တောဓလေ့ ♫ သီချင်းလေးတောင် သတိရမိတယ်ဗျာ။
♫ တော့ဓလေ့မှာ လနွ ်ပျော်မေ့စွ ရာ ♫ ရိုးပြတ်ဝါလယ်ယာတွင်းမှာ ♫ မနက်မလင်းမီ ♫ တလင်းဆ ီကို
အရောက်သာွ းလို့ ♫ စပါးလည်းလှေ့ရင်းသာ ♫ သီချင်းတကြော်ကြော် ♫ ဟစ်အော်ပျော်ကြရှာ ♫
နေပူကျဲကျဲမှာပဲ လေအေးတစ်ပြိုက် တိုးဝင်လာတယ်။ တန်ဖိုးကြီးလိုက်တဲ့ လေညှင်းလေးရယ်။
ကျွန်တော်ရော ကျွန်တော်တို့ အိမ်လေးပါ နွေနေပူကနေ တဒင်္ဂလေး ငြိမ့်အေးသွားတယ်။
မြင်ကွင်းထဲမှာလေး ဂျစ်ကားလေးတစ်စီး ကုက္ကိုပင်အောက် ဆိုက်လာတယ်။ ဖုန်တလုံးလုံးနဲ့ပေမယ့် လှပတဲ့
ကားလေးဆိုတာတော့ ခန့်မှန်းမိပါတယ်။ အမျိုးအစားနဲ့ တန်ဖိုးတို့ခန့်မှန်းဖို့က ကျွန်တော့်အတွက်
အလှမ်းဝေးလှပါတယ်။
ကားပေါ်က လူဝကြီးတစ်ယောက်ဆင်းလာပြီး ကုက္ကိုပင်အောက်က ထွေပစ်နေတဲ့ ကလေးတစ်ချို့ကို
တခုခုမေးနေဟန်ပါပဲ။ စပ်စုချင်တာကြောင့် နေရာကနေထသွားမိတယ်။ မမြင်ရတဲ့ ဆွဲငင်အားတစ်ခုက
ကျွန်တော့်ကို ကားပေါ်လှမ်းကြည့်ဖို့ ဆွဲဆောင်နေသလိုပါပဲ။ လူဝကြီးကို ကျော်ပြီး ကားပေါ်ကို ငေးမိတယ်။
အမျိုးသမီးသုံးယောက်ကိုတေ့တွ ယ်။ အမျိုးသမီးဆိုတာထက် မသတ္တဝါ ဆိုပါတော့။ ချောမောခန့်ညားတဲ့
မိန်းမခပ်ကြီးကြီးနဲ့အတူ ကျွန်တော့်ထက်အသက်အနည်းငယ်ကြီးဟန်ရှိတဲ့ အစ်မအရွယ်
မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရယ် လေးငါးနှစ်အရွယ် ကလေးမလေးတစ်ယောက်ရယ်ပါ။
သုံးယောက်လုံးတူနေတာကတော့ ဖုန်ထူထူအောက်က ဖြူဝင်းဝင်းအသားရေရေပါပဲ။
ရွယ်တူမမကိုတော့ သေချာငေးမိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရွာမှာ ရွာသူရွာသားမပိုင်နိုင်တဲ့
ဖြူဝင်းမှုကိုသူပိုင်နေတယ်။ ခေါင်းထက်မှာ စီးထားတဲ့ ခေါင်းစီးနီနီကလည်း ဖုန်တွေအလိမ်းလိမ်းနဲ့ပါလား။
မျက်ခုံးထက်မှာလည်း ဖုံတွေအဖွေးသား။ အညာမြေရဲ့ အကြိုတော် ဖုန်ထူထူသော်မှ ထိုမမ အလှကို
မဖုံးကွယ်နိုင်ဖြစ်နေပါရောလားဗျာ။
ထိုမမတွင် ကျွန်တော်မြတ်နိုးလှသော မျက်သားဖြူဖြူ၊ ကျွန်တော်ရင်ခုန်သော ပါးဖေါင်းဖေါင်းနှင့်
ကျွန်တော်နားမလည်သော နှုတ်ခမ်းထက်မှ အပြုံးတစ်ပွင့်ရှိနေပါတယ်။ ထိုအပြုံး၏ အဓိပ္ပါယ်ကို ထိုစဉ်က
နားမလည်ခ့ပဲ ါ။ နှစ်အတန်ကြာအောင် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ယူခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော် ကိုရင်တောသားအတွက်
ထိုမမ အပြုံးတို့တွင် ကျီစယ်လိုခြင်း နှိမ်ချလိုခြင်းတို့ ပါနေတာကိုတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက
အလိုလိုသိနေခ့ပဲ ါတယ်။
တက်ထရွန်ရှပ်လက်တို ဘောင်းဘီတိုတိုဝတ်ထားပြီး ပုဆိုးကွင်းသိုင်းထားတဲ့ အကျွန်တောသား
သူငယ်သည် ပိုင်ဆိုင်မှုတေမွ ျားလနွ ်းလှတဲ့ မမတို့အတွက် ထိုအပြုံးနှင့်ထိုက်တန်တာကို
ကျွန်တော်နားလည်နိုင်ခ့ပဲ ါတယ်။ မမကို ကျွန်တော်ဘာကြောင့် ဆက်ငေးမိနေသလဲဆိုတာကတော့
ပြုံးပြနေတဲ့ မမကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်နားမလည်သေးတဲ့ အဓိပ္ပါယ်တွေ မမနှုတ်ခမ်းမှာ
ပွင့်အာလျှက်ရှိကြပါသေးတယ်လေ။
ထိုစဉ်အချိန်က ကျွန်တော်၏ ကြိုမသိနိုင်ခြင်းတွေအများအပြားရှိခဲ့ပါတယ်။
အချစ်တစ်ခုရဲ့အစ ကလေးဘဝရဲ့နိဂုံး၊ နာကျင်မှုတစ်ခုရဲ့ နိဒါန်း၊ အဆင့်အတန်းခွဲခြားခြင်းတို့ရဲ့ ပြယုဂ်၊
လူနေမှုကွာခြားခြင်းရဲ့ ပြစ်ဒဏ်၊ ပေးဆပ်မှုရဲ့ အဆုံးဘက်မှာ ထိုထိုသောအရာတို့ဟာ ထိုသော မမရဲ့
ကျွန်တော့်အတွက်တစ်သက်စာ လက်ဆောင်တွေဖြစ်လာတာပါပဲခင်ဗျ။
အချစ်တစ်ခုရဲ့အစ ကလေးဘဝရဲ့နိဂုံး
(၁) ချစ်ဧည့်သည် ချစ်ဧည့်သည်ပျို
“ ဟေ့ သူငယ် ဟေ့ ”
ဘေးကလာတ့အဲ သံကြောင့် အတွေးရေယဉ်ကြောတွေ ပြတ်တောက်သွားပြီး
ခေါ်သံကြားရာဖက်လှည့်ကြည့်လိုက်ရတယ်။
“ ဦးမောင်အေး တို့အိမ်ဘယ်အိမ်လဲကွ ”
အလို သူမေးတာ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ပါရောလားလို့ အံ့သြမိတယ်။ ရွာမှာလည်း နာမည်တူမရှိပါဘူးပေါ့။
“ ဦးမောင်အေး ဒေါ်အေးမြင့် ကိုပြောတာလားခင်ဗျ”
“ ဟုတ်တယ် သူငယ်ရေ” ဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းမြောက်မိသွားတယ်။ ဖြတ်ကနဲဆိုသလို ကားပေါ်က
မမကို ပြေးမြင်မိတယ်လေ။
“ ဒီအိမ်ခင်ဗျ ” လို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ကျောဘက်ထိုးပြလိုက်ရတယ်။
အနိုင်ရ ဲ ့ ♫ ချစ်ဧည့်သည် ♫ သီချင်းလေးကို သွားသတိရတယ်။
♫ ချစ်ဧည့်သည် ♫ ချစ်ဧည့်သည်ပျို ♫ ရာွ န့ေဲ မာင့်ကို စွန့်ခွာပြေး ♫ မြို့ကြီးကိုတဲ့ ပြန်တော့မယ်ဆို ♫
ပြန်တော့မယ်ဆို ♫ နှလုံးသားမြေမှာ တံတားခင်းပေးခဲ့မယ် ♫ နင်းသွားတော့ပျို ♫
သီချင်းလေးကို ညည်းရင်း မမနောက်ကျောဆီကို ငေးရင်း လမ်းလျှောက်နေမိတယ်။ မမဟာ
ကျွန်တော့်ထက် ၂ လက်မခန့်အရပ်မြင့်ပါတယ်။ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ အပျိုဖြန်းဆိုတာ ဒါလေးကို
ခေါ်မယ်ထင်ပါတယ်။ မမရဲ့ ဖွ့ံ ထွားနေတဲ့ ရင်မွှာနှစ်သွယ်ကို မြင်ယောင်မိရင်း အိမ်ဘေးက
ညီမနှစ်ယောက်ရန်ဖြစ်ရင်း ဆဲတာကို သွားသတိရတယ်။
အပျိုဖေါ်ဝင်စ အမန့ ဲ အငယ်မလေး ရန်ဖြစ်ကြရာမှာ အငယ်မလေးက မကျေမနပ်နဲ့ သူ့အစ်မဆဲရေးပုံက “
နို့ဆူမ” တ့ဗဲ ျ။ ဒါဆိုဒီမမလည်း အလဲ ို ဖြစ်မှာပေါ့နော်။ စလင်းဘက်လေးကို လွယ်ရင်းဆင်းသွားတဲ့ မမဆီမှာ
ဒီလို ဖွင့်ထွားတာလေးလည်း ပိုင်ဆိုင်နေတာ အသေအချာပေါ့ဗျာ။ မျက်နှာလေးက
ကွင်းကွင်းယွင်းယွင်းရှိတယ်ဆိုရပါမယ်။ ဇင်ယော်တောင်မျက်ခုံးမဟုတ်ပေမယ့် ထူထဲတိကျတဲ့
မျက်ခုံးရှိနေတယ်။ အသားအရေကတော့ ရွာအခေါ် ဖွေးဖွေးဖွတ်ဖွတ်လေးပေါ့ဗျာ။
ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ ကျွန်တော် သဘောအကျဆုံးပုံစံလေးပါ။ ပုခုံးအကျယ်နဲ့ တင်ပါးအကျယ်ဟာ
အတူလောက်လို့တောင် ဆိုရပါမယ်။ ပုခုံးကျဉ်းပြီးတင်ကားနေပါတယ်။ နောင်မှာတော့ ဒီကိုယ်လုံး
ကိုယ်ပေါက်ကို ငါ့ရံ့ကိုယ်လုံးလို့ ရွာက အစ်ကိုများ နာမည်ပေးကြပါတယ်။ ဒီလောက်ကြီးတောင်
ငမ်းတယ်လို့ အထင်မလလွဲ ိုက်ပါန့ ဲ အဒဲ ီတုန်းက ကျွန်တော်ဟာ အသံတောင် မသြသေးပါဘူးခင်ဗျ။
သဘာဝအလှများ စူးစမ်းကာစ လောကအလှဖွေရှာကာစ ကလေးငယ်တစ်ဦးသာ ဖြစ်ခဲ့ပါကြောင်း။
လူဝကြီးကားပေါ်တက် ကေ့အွ ဝင်မှာတော့ ကျွန်တော့်အိမ်အဝင်လမ်းဟာ
မြေကြီးန့ထဲ ိပြီးလမ်းလျှောက်နေတာလား မသိနိုင်အောင်ကို ပျော်နေမိပါတယ်။ အိမ်မှာ
မြို့သူချောချောလေးရောက်နေတာသိရင် လာပိုးပမ်းကြမယ့် သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ ခေါ်တောမျက်နှာကြီးတွေကို
မြင်ယောင်မိလို့လေ။ အိမ်သာလို့ ဧည့်လာတာမဟုတ်ဘဲ ဧည့်လာလို့ အိမ်သာတယ်
ဖြစ်သွားတယ်ဆိုရပါတော့မယ်ခင်ဗျာ။
ပူပြင်းလှသော အညာလေတို့ဟာ ငြိမ့်ညောင်းသော တေးသွားများကို သယ်လာဟန်ရှိသလို၊
အိမ်ရှေ့ကုက္ကိုပင်ဟာလည်း ပင်စည်မှအမြစ်တိုင် ပျော်ရွှင်ခြင်းများ ရစ်တွယ်ထွေးပိုက်ထားဖွယ်
သွယ်လျဖြစ်ထွန်းနေပါတော့တယ်။ မသိမသာလေချွန်တောင်နေလိုက်ပါသေးတယ်။
တေးသွားအလိုက်လေးကတော့ ချစ်ဧည့်သည် ချစ်ဧည့်သည်ပျို ပေါ့နော်။
(၂) နေဝင်ချိန်တိမ်တောက် ပျိုကြောက်ပါတဲ့ဒီအချိန်
အိမ်ရှေ့က ကားသံကြောင့် အဖေန့အဲ မေတို့ လန့်နိုးလာကြဟန်ရှိပါတယ်။ လူဝကြီးကိုမြင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
တရင်းတနှီးနှုတ်ဆက်ကြပါတော့တယ်။ ပြောစကားများအရ ထိုလူဝကြီးဟာ မြို့က ပွဲရုံပိုင်ရှင်
ဖြစ်ဟန်ရှိပါတယ်။ အဖေကလည်း မြိုသွားရောင်းတိုင်း သူ့ဆီမှာရောင်းဟန်ရှိပါတယ်။
အတော်လေးရင်းနှီးပုံရပြီး အရင်တစ်ခေါက် ပဲသွားရောင်းတည်းက ရွာပွဲအလည်လာဖို့ ဖိတ်ခဲ့ဟန်တူပါတယ်။
ဧည့်သည်တွေကို အိမ်အပေါ်ထပ်အပ်လိုက်ပြီးတော့ အဖေက ညနေထန်းရေ သွားသိမ်းပါတယ်။
အမေကတော့ ပေတရာခေါ် ရွာလယ်စျေးကိုထွက်သွားပါတယ်။ ကားမောင်းရတာပင်ပမ်းလို့ထင်ပါရဲ့
လူဝကြီးကတော့ တန်းယားပေါ်မှာ တမှေးမှေးနေပါတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ အပေါ်ထပ်မှာ မမတို့
သားအမိတစ်စု အဝတ်လဲပြီးဆင်းလာကြတယ်။
မမအမေကတော့ ခပ်ပါးပါးအဝတ်သာဝတ်ထားပြီး မမကတော့ လုံချည်ပန်းရောင်လေးရင်လျားပြီး
တဘက်ဝါလေး ့ခြုံထားပါတယ်။ လက်ထဲမှာလဲမယ့် အဝတ်ပိုလေးနဲ့ပေါ့။
“ဟ့သဲ ူငယ် ဝေဝေက ရေချို းချင်သတဲ့ ရေဘယ်မှာချိုးရမလဲ အန်တီတို့ကိုလိုက်ပြပါဦး”
လို့ပြောလာပါတယ်။ သြော် မမနာမည်လေးက ဝေဝေတဲ့လား။ နာမည်လေးကိုကြားလိုက်တော့ ရင်ထဲမှာ
သိမ့်သွားတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း အသံထွက်ပြီး မမဝေရယ်လို့ ခေါ်လိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့်
အခြေအနေမပေးဘူးလေ။ တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် မမတစ်ယောက်သာ
မွေးစားရရှိမယ်ဆိုတ့ ဲ အတွေး န့ ဲ မမတော်ချင်စိတ်သာ တဖွားဖွားပေါ်ပေါက်နေပါတော့တယ်။
ကျွန်တော်တို့ရွာလေးမှာက ရွာအနောက်ဘက်က ချောင်းထဲဆင်းပြီးရေချိုးရပါတယ်။ နွေရာသီမို့
ချောင်းရေက ချောင်းအလယ်လောက်မှာသာရှိပြီး ရေချိုးရလွယ်ဖို့ကိုတော့ ချောင်းစပ်မှာ
ရေတွင်းတွေတူးထားရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရွာလေးဟာ ပေတရာခေါ် ကားသွားနိုင်တဲ့
လမ်းတစ်ကြောင်းသာရှိပြီး အိမ်များက လမ်းဘေးဝဲယာမှာသာရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်လေးက လမ်းနဲ့
ချောင်းကြားဆိုပါတော့။ လမ်းကိုမျက်နှာမူတ့အဲ ိမ်မို့ ရေချိုးမယ်ဆို အိမ်နောက်ဖေးလမ်းကနေ
ချောင်းထဲထိုးဆင်းရပါတယ်။
လမ်းပြအဖြစ် ချောင်းထဲကို ထိုးဆင်းမယ်ကြံရင်ပဲ အဒေါ်ကြီးဟာ စိတ်ပျက်သွားဟန်ရှိပါတယ်။
“အန်တီတော့ ခရီးပမ်းတာမို့ ဒီလမ်းက မဆင်းချင်ဘူး ချော်လဲမှာစိုးတယ်။ တခြားလမ်းမရှိဘူးလား”
လို့မေးတာကြောင့် တခြားလမ်းက ရွာလယ်မှာဖြစ်ကြောင်း ဖြေပေးပါတယ်။ နေပူပူမှာ
လမ်းမလျှောက်လိုဟန်တူပါတယ်။
“ကဲ ဝေဝေကိုသာခေါ်သာွ းတော့ ငါန့ ဲ ငယ်လေး နေခဲ့တော့မယ်” ဆိုပါတယ်။
မမဝေကတော့ နည်းနည်းလေး စူပုတ်သွားဟန်ရှိတယ်။ လမ်းကြမ်းလို့ မဆင်းချင်တာရယ် အမေနဲ့
ညီမငယ်မလိုက်လို့ မကျေနပ်တာရယ်ကြောင့်ဖြစ်ပါမယ်။ ကျွန်တော်ကတော့
မမဝေတစ်ယောက်သာပို့ရမယ်ဆိုတာကြီးကို တွေးပြီး အပျော်ကြီးပျော်နေပါတော့တယ်။
ချောင်းဆင်းလမ်းဟာ ချုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းဖြစ်မနေသော်လည်း ထနောင်းပင်များ ပေါက်နေပြီး အတော်လေး
သီးသန့်ဆန်နေပါတယ်။ ကျောက်စရစ်စစ သဲစစနဲ့မို့ မမဝေခမျာ နောက်ကနေ
အမေတပြီးဆင်းနေရရှာပါတယ်။
“အမေ့” အာမေတိတ်သံလေးန့အဲ တူ ရှောခနဲ မမဝေချော်ကျလာပါတယ်။ ချက်ချင်းသလို
ကျွန်တော်ဆွဲဖမ်းလိုက်မိတယ်။ ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်က မမဝေရဲ့ ခါးနဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို
ချုပ်မိလျှက်သား ဆုပ်ကိုင်မိသွားပါတယ်။ အပေါ်ကကျလာတဲ့ မမဝေရဲ့ အဟုန်ကို
ကျွန်တော်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်ပါလဲကျသွားပါတော့တယ်။ တုံးလုံးပက်လက်တော့ မဟုတ်ကြပါခင်ဗျ။
ပုံ့ပုံ့လေးနှစ်ယောက်သား ထိုင်ကျသွားကြတာပါ။
မမဝေရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်က ကြောက်စိတ်ကြောင့်တုန်ခါနေပါတယ်။ အပေါ်ပိုင်းမှာတော့
တစ်ဘက်လေးက ချွတ်မိလျက်သားမို့ မမဝေရဲ့ ပုခုံးသားနုနုကတော့ ကျွန်တော်လက်ထဲမှာ ရင်ဖိုစရာ
နှစ်လိုဖွယ်ဖြစ်နေပါတော့တယ်။ ထိုပုခုံးသားတို့သည် ကျွန်တော့်ဘဝအတွက် ပထမဆုံးတွေ့ထိဖူးသော
အရွယ်တူမိန်းမပျိုရဲ့ အသားနုဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရင်တွေ ဗလောင်ဆူသွားပါတယ်။ ပြောမပြတတ်တဲ့
လှုပ်ရှားမှုဖြစ်သွားတယ်။ မမဝေကရော ငါ့လိုပဲလားလို့တွေးမိလိုက်တယ်။
ကျွန်တော်မြတ်နိုးသော မျက်သားဖြူဖြူလေးတွေအလယ်က မျက်နက်ဝန်းဟာ ကျွန်တော့်ကို
အတိုင်းသာပြူးကြည့်နေတယ်။ အတော်လေး ယောက်ယက်ခက်နေဟန်ရှိပါတယ်။
မျက်သားဖြူဖြူလေးအလယ်က မျက်နက်ဝန်းများဟာ အရောက်တလက်လက်ခတ်နေပါတယ်။ ပါးပြင်မှာ
သွေးရောင်လေးတွေလွှမ်းနေသလို သွေးကြောလေးတွေပါ မြင်နေရပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးက မဆိုယုံလေး
ဟ ထားပါတယ်။ ကျွန်တော်ရှေ့လက်တစ်ကမ်းမှာ ပုခုံးနဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို ထိန်းသိမ်းခံလိုက်ရရှာလို့
ထင်ပါတယ်။
ကျွန်တော်မသိသော အမွှေးနံလေးက မမဆီကရလာပါတယ်။ မိတ်ကပ်တစ်မျိုးဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။
မိတ်ကပ်လိမ်းထားတာလည်း မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ပါးပြင်ပေါ်က သွေးကြောလေးတွေတောင်
ရေးရေးမြင်နေရတာပဲလေ။ ကိုယ်သင်းရနံ့များလား။ နွေထနောင်း ဆောင်းမန်ကျီးဆိုတဲ့အတိုင်း နွေနေပူမှာ
ထနောင်းရိပ်လေးတွေက အေးမြလို့နေသလို ထနောက်ရွက်ကြားက လေပြေနုနုလေးအောက်မှာ
ကျွန်တော်ဟာ မလှုပ်မရှက် အိပ်မေ့ခွ ျခံထားရသလို မမမျက်နှာလေးကို ငေးခြင်းမှအပ တစ်ခြားဘာမှ
မလုပ်နိုင်ခဲ့ပါ။
လျှပ်တစ်ပျက်ကာလလေးအတွင်းမှာ …
ကျွန်တော်ဟာ အမွှေးနံ့လေးရဲ့ သယ်ဆောင်ရာကို မျက်စိလည်လမ်းမှားသွားခဲ့ပါတယ်။ မမရဲ့
ဘယ်ဘက်ပါးပြင်ကို မွှေးမွှေးပေးမိလိုက်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးသော လွန်ဆန်မရနိုင်တဲ့
ဆန္ဒတစ်ခုကို ကျူးလွန်လိုက်ခြင်းပါပဲ။ မမပါးပြင်နုနုလေးထက်မှာ လောကအလှဆိုပါတဲ့ ဂီတသံတွေ
ရသပေါင်းစုံ အလင်္ကာများစွာ စုပျိုးထပ်ပေါင်းထားဟန်ရှိပါတယ်။ ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ပြိုကျသွားသလို
ကျွန်တော်နွမ်းဟိုက်သွားပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်ဆီက အရေးကြီးအရာတော်တော်များများ
မမနှုတ်ယူသွားတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရတယ်။
မမဝေကတော့ မျက်နှာကိုဇွတ်လွှဲလိုက်ပြီး မျက်သားဖြူဖြူလေးရဲလာပြီး မျက်ရည်များလိမ့်ဆင်းလာပါတယ်။
မမပါးပြင်က မျက်ရည်တွေလိမ့်ဆင်းလာပုံဟာ ကျွန်တော့်အတွက် နောင်တတွေ တစ်ရစ်ခြင်း
တစ်ရစ်ခြင်းထပ်ပိုး ကျခံစေလိုဟန်ရှိပါတယ်။ အရမ်းဝမ်းနည်းမိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့်လက်တွေကနေ ရုန်းပြီး
ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ဆက်တိုက်ပုတ်ရင်း စကားတတွတ်တွတ်ပြောနေပါတော့တယ်။
“ဘာလို့ နမ်းတာလဲ၊ ငါက နင့်ရည်းစားမို့လား၊ ဧည့်သည်ကို ဒီလိုလုပ်ရလား ပြန်မယ်၊ တိုင်မယ်၊
နင့်မိဘကိုတိုင်မယ် ”
စတဲ့ စကားတေတွ တတွ ်တတွ ် ရတွ ်နေပါတော့တယ်။ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိဘဲ ဒူးလေးထောက်ပြီး
လက်ဖျားတွေကိုယောင်ယမ်းချိုးနေမိပါတယ်။ မမသာ လှည့်ကြည့်မယ်ဆို ကျွန်တော်လည်း ငိုနေတာ
မမမြင်ရမှာပါ။ ကျွန်တော့်ကြောင့် တစ်ပါးသူမျက်ရည်ကျဖူးတယ်ဆို အဲဒီတစ်ပါးသူဟာ မမပဲဖြစ်မှာပါ။
မိန်းကလေးတစ်ယောက် မျက်ရည်ကို ရဲရဲကြည့်ဝံ့တဲ့ သတ္တိကျွန်တော့်မှာ ပါမလာဘူးမမရယ်။ ကျွန်တော်
အာခေါင်တွေအောင့်လာတယ်။ အရမ်းမောလာသလိုပါပဲ။ ကျွန်တော်ထပ်တလဲလဲ ပြောမိတဲ့စကားကတော့
… “တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ” ဆိုတာပါပဲခင်ဗျ။
တဖြည်းဖြည်းန့ေဲ တွးကြောက်လာတယ်။ မမသာ အိမ်ကိုတိုင်ရင် အဖေနဲ့အမေက ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲ
လူဝကြီးကရော ထိုးထည့်လိုက်လေမလား၊ အဒေါ်ကြီးကရော ပါးရိုက်လိုက်လေမလား တွေးကြောက်မိတယ်။
မမသာ ပါးရိုက်မယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်ခံရဲပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ … “မမ မကြေနပ်ရင် ကျွန်တော့်ပါးကို ရိုက်ပါ၊
အိမ်ကို မတိုင်န့ေဲ နာ်” လို့ တောင်းပန်မိတယ်။ မမကျွန်တော့်ကို မရိုက်ဘူးဗျ။ မမစိတ်ကူး ပြောင်းသွားတယ်
ထင်တယ်။ ပါးပြင်က မျက်ရည်စက်လေးလည်း လမ်းတစ်ဝက်မှာခြောက်သွားပါတယ်။ မျက်လုံးလေးကို
တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက်ပုတ်လိုက်တယ်။ အိုး … အခုမှ သေချာမြင်မိတယ် မမမျက်တောင်လေးတွေဟာ
ကျွန်တော့်လိုပဲ ရှည်စင်းစင်းလေးပါလားလို့။ မျက်တောင်ကော့တဲ့မိန်းကလေးများကို မူယာများတယ်လို့
ထင်မိပါတယ်။ မမမျက်တောင်လေးတွေကိုလည်း သဘောကျမိသွားပြန် ပါတယ်ခင်ဗျာ။ “သွား
ရေချိုးရမယ့်နေရာ မြန်မြန်သွား” လို့အော်တော့မှ စိတ်သက်သာရ ရသွားတယ်။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း မမက
လိမ္မာသားလို့ တွေးမိတယ်။
မျက်ရည်စတွေသုတ်ပြီး လှည့်ဆင်းလိုက်တယ်။ မမကပ်ပါမလာတာသိတော့ လှည့်ကြည့်မိတယ်။
မမတစ်ယောက် တဘက်ဝါလေးခြုံပြီး ခြေထောက်နာပြီးမထနိုင်ဖြစ်နေရှာသကိုး။ ထူမယ်လို့ သွားပေမယ့်
“ ငါ့ဖာသာ ထနိုင်တယ် ” အော်နေပြန်ပါတော့တယ်။ ထနိုင်တာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ကိုးနော်။ သနားရင်းကနေ
ရယ်ချင်တ့စဲ ိတ်ကို ပြောင်းသာွ းတယ်။ စချင်နောက်ချင်လည်းဖြစ်လာမိတယ်။ မမ ခန နေဦးနော်ဆိုပြီး
ဘေးဘီဝဲယာလှည့်ပြီး တုတ်တိုလေးတစ်ချောင်းရှာမိတယ်။ အရေးထဲမှာ တုတ်ကလည်းမတွေ့ဘူးဗျ။
လျှောက်ရှာနေရာကနေ မမကိုလှည့်ကြည့်တော့ ကျွန်တော်ထွက်ပြေးမှာ ကြောက်ဟန်ရှိတယ်။ တစ်ခါမှ
မရောက်ဖူးတဲ့ အရပ်မှာ အားငယ်ရှာပေမပေါ့လို့ သနားမိပြန်ရော။ မမမျက်ဝန်းမှာ ယို့ယို့လေးထိုင်ပြီး
စိုးရွံ့ နေဟန်လေးကလည်း လှနေတာပါပလဲ ား မမရယ်။
ထနောင်းခက်လေးချိုးလိုက်တယ်။ ထနောင်းဝါမို့ ဆူးမပါပါ။ မမနားသွားပြီး ထနောင်းခက်လေး
ကမ်းလိုက်တယ်။ ရော့ ဒါလေးဆွဲထပေါ့။ ကျွန်တော်မျက်နှာက ပြုံးစိစိမို့ထင်ပါရဲ့ မမခမျာ ငိုထားတာမှ
မကြာသေးဘူး ခစ်ကနဲ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတယ်။
ကျွန်တော့်တို့ ရွာသားတွေဟာ မြန်မာ့ဓလေ့ကျေးလက်ဓလေ့ကို ထိန်းသိမ်းရမယ်ဆိုသမို့လား။ အရွယ်တူ
မိန်းကလေး နှမလို စောင့်ရှောက်သင့်လေတော့ လက်ဖျားခြင်းမထိရလေအောင် တုတ်ကလေးနဲ့
သွယ်ပြီးထူတာပေါ့နော်။ အညာသားတွေရိုးပါတယ်ဆိုတာ သူတို့မြို့သူတွေ သိစေဖို့ပေါ့ဗျာ။
မမက ပြုံးရယ်နေပေမယ့် ထနောင်းခက်ကို မဆွဲဘူးဗျ။ နှုတ်ခမ်းလေးပဲ စူနေတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း
ရယ်စစနဲ့ “ဘုတ်စလိုက်တော့ အရင်က ဘာမှမဖြစ်ဘူးထားလိုက်” ဆိုပြီး တုတ်ကို လွှင့်ပြစ်ပြီး မမလက်ကို
ဆွဲထူပါတယ်။ ထူကာမှ ပိုဆိုးနေပါ့။ မမကို မနိုင်ဘူးဗျ။ မမအထက်ကတက်ပြီး ချိုင်းကကိုင်မလိုက်တယ်။ ကဲ
ဘယ့်နှယ်ရှိစ။
ကဲဒီကျမှပဲ မရွှေချောလည်း ကျောင်းမှန်းကန်မှန်းသိသွားပုံရတယ်။ တန်းကို
ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်သွားတာပဲ။ တစ်လမ်းလုံး လက်ကလေးဆွဲခေါ်လာခဲ့ရပုံကတော့
ဒီနေ့တိုင်မျက်စိထဲမထွက်တော့ပါဘူး။ ခုလိုချိန်များ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် မြင်စမ်းပါဟလို့
ဆုတောင်းလိုက်ရတာအမော။ မဏ္ဍပ်တိုင်ကြီးတက်ကာ တက်ကာ ဆိုတာ ဒါမျိုးခေါ်တာ ဖြစ်မယ်ဗျ။
နေမဝင်သေးတော့ ဘယ်သူမှ ရေချိုးမဆင်းတာ ခက်တယ်ဗျာ။
မြေပြန့်ချောင်းစပ်စီရောက်တော့ မမလက်တွဲမခံတော့ပါ။ ရေတွင်းနားဆီက လူသံတွေ လူရိပ်လူယောင်တွေ
တေ့ေွ နရတာကိုးဗျ။ တငွ ်းလေးတငွ ်းမှာ နှစ်တွင်းမှာ ရေချို းသူ တစ်ချို့ရှိနေပါတယ်။ လူမရှိတဲ့
တွင်းဆီရွေးခေါ်သွားလိုက်ပါတယ်။ မိန်းမပျိုလေးဆိုတော့ လူရှေ့ဘယ်ချိုးချင်ပါ့မလဲလို့နော့်။
ရွာဘုံပိုင် စက်သီးန့ ဲ မမကို ရေချိုးစေပါတယ်။ တွင်းနှုတ်ခမ်းရောက်ပေမယ့် မမမချို းနိုင်သေးပဲ
ရွံ့ တနွ ့်တနွ ့်ဖြစ်နေပါတယ်။ သြ ကျွန်တော့်ကိုရှက်လို့ကိုးလို့ တန်းသဘောပေါက်လိုက်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ
ရေတွင်းက ရေတွေ စုဝေးနေရာ အိုင်ငယ်လေးဆီ ထွက်လာလိုက်ပါတယ်။ အိုင်ဘေးက
ထနောင်းမြစ်ပေါ်ထိုင်ရင်း အိုးခြမ်းပ့ေဲ လးတွေနဲ့ အိုင်ထဲကို ပေါက်ရင်း ခုနက
အဖြစ်အပျက်တွေပြန်တွေးလိုက်၊ ကြည်နူးလိုက် မမဆီ လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ကိုတောသားတို့
အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်နေပါတော့တယ်။
ရေနှစ်ပုံးခန့်ချိုအပြီးမှာတော့ အထိမခံရွှေပန်းကန်လေးခမျာ ရေမငင်နိုင်ဖြစ်သွားရှာပါပြီ။ လက်ဖဝါး
တစ်ပတွ ်ပတွ ်န့ ဲ စုတ်တသက်သက်နဲ့ မမဖြစ်ပုံကတော့ ရင်ထဲမှာ ကျလိ ကျလိပါပဲ။ ဟုတ်ပေတာပဲ
အုန်းဆံကြိုးဟာ လက်ရှမှာပေါ့။ အသားမသေသေးတဲ့ အုန်းဆံကြိုးဆို ကျွန်တော်တို့တောင်
လက်ရှတတ်တာပဲကိုးဗျ။ နေရာက ထသွားလိုက်ပြီး မမနားကပ်သွားပါတယ်။ ရေစိုနေတဲ့ မမအလှမှာ
သုံးလေးစက္ကန့်မျှ အသက်ရှုရပ်သွားတယ်ထင်ပါတယ်။ လှလိုက်တာ မမရယ်။
ကျွန်တော်ရင်အဖိုစေဆုံးနေရာကတော့ ရေစိုလို့တင်းနေတဲ့ တင်ပါးအောက်စီက ချိုင့်လို့
အသားန့ကဲ ွာလတွ ်နေတဲ့ အပိုင်းလေးပါ။ အောက်ခံအသားနဲ့ ထိကပ်မနေလို့ အထဲမှာ
ဘယ်ပုံရှိတယ်မမြင်ရပါဘူး။ အဲလို မမြင်ရတာကိုကပဲ ရင်ပိုဖိုစေတယ်ထင်ရပါတယ်ဗျာ။ မသတ္တဝါရဲ့
ဖူးပွင့်စအရွယ်ကို အရှင်လတ်လတ်ကြီး မြင်လိုက်ရစဉ်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်တွေ ဗျောင်းဆန်သွားတယ်။
ထိုစဉ်က ကာမအရာတွေ ဆန့်ကျင်ဘက်သဘောတွေ ကျွန်တော်မသိပါ။ ကျွန်တော်သိတာ
ကျွန်တော်န့မဲ တူတာရယ် တခြားမိန်းကလေးတွေထက် မို့မောက်ပြည့်လျှမ်းတာရယ်ကိုပါ။
ကျွန်တော့်ကျောရိုးဆီက မဆိုသလောက်လေး ကျင်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ထိုကလွဲ၍ ဘာဆိုဘာမှ
မခံစားတတ်ခ့ပဲ ါ။
ကျွန်တော်မမကို ရေတစ်ပုံးငင်ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ အားနာလိုက်တာ ” တ့ ဲ … မမနှုတ်ထကွ ်စကား။ အားနာရင် နမ်းဖို့ကျန်သေးတဲ့ နောက်ပါးတစ်ဖက်ကို
ထိုးပေးပါလားလို့ စိတ်ထဲကပြောနေမိတယ်။
“ ရပါတယ်ဗျာ။ အိမ်ကိုမတိုင်ရင်ပြီးရော ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။
“ တိုင်မလားဟဲ့ ရှက်စရာကြီးကိုး ” လို့ပြောပြီး ရှက်သွေးဝေနေပြန်ပါတော့တယ်။ သြော် မမရယ်
ရှက်ချင်လည်းသူ၊ ပြုံးချင်လည်းသူ၊ ငိုချင်လည်းသူ၊ စိတ်ဆိုးတော့လည်းသူ။ ဖတ်ဖူးတဲ့ ရုပ်ပြထဲကလို
ချစ်သူထားရာအရပ်သည်သာ ဘဝ လို့ ဆိုရအောင် မမအပြုံးဟာလည်း၊ မမမျက်ရည်စတွေက ကျွန်တော့်ကို
စိုးမိုးလွန်းလှပါတော့တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာလေ ဖြစ်နိုင်ရင် ရေဘယ်လောက်ငင်ပေးရပါစေ ကျွန်တော်ငင်ပေးလိုက်ချင်တယ်။
မမလှစေချင်တယ်။ မမလှဖို့ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေဖို့ လိုလားသူကျွန်တော်ရယ်ပါ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဘယ်မှ မသွားပဲ
ဒီရွာပြင်က ရေတွင်းလေးဘေးမှာ မမလှဖို့ ရေငင်ပေးမယ်။ စပယ်ပန်းလေးတွေခူးသီပေးမယ်။
ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းမှာ ခရေပင်ကြီးတွေရှိတယ်မမ။ ခရေပန်းတွေကောက်ပေးမယ်။
ချောင်းဟိုဘက်ကမ်းက သနပ်ခါးခုတ်ပေးမယ်။ သနပ်ခါးသွေးပေးမယ်။ ဟူး အရမ်းစိတ်ကူးယဉ်မိတယ်ဗျာ။
မွေးချင်းမရှိတဲ့ ကျွန်တော့်အတကွ ် မမသည် ကျွန်တော့်အမဆိုကလည်း မမှားသလို၊ ကျောင်းစာသာ
စိတ်ဝင်စားခ့တဲ ့ဲ ကျွန်တော့်အတကွ ်လည်း အချစ်ကိုချဉ်းကပ်မိစေတဲ့ အကြောင်းအရင်းဟာလည်း မမသာ
ဖြစ်ခ့ပဲ ါတယ်။ ကျွန်တော်ပေးဆပ်ချင်တာတွေ များနေတယ်။ အရိုးအရှင်းဆုံး ဆန္ဒတစ်စုံကတော့ မမကို
လှစေလိုတာ တစ်ခုပါပဲ။ မလှလို့ လှစေလိုတာမဟုတ်ဘဲ အလှပေါ် အယဉ်ဆင့်
တင့်ချင်တိုင်းတင့်စေလိုတာပါ မမရယ်။ မမဆပ်ပြာတိုက်နေချိန်မှာ ကျွန်တော်လည်း
ရေတစ်ပုံးကောက်လောင်းချလိုက်ပါတယ်။ မမလန့်သွားပုံရတယ်။
“ ဟ့ ဲ တခြားတငွ ်း သွားချိုးလေ ”
“ဟာဗျာ ဒီမှာဘာဖြစ်လို့တုန်း” လို့ ဘုတောလိုက်တော့မှ ..
“ ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်ပြီးအောင်ချိုး ” တ့။ဲ
မမရေတဝကြီးချိုးအပြီးမှာတော့ မမက ဟိုဘက်လှည့်ခိုင်းပါတယ်။ လှည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
မမအဝတ်လဲတယ်။ အဝတ်လဲတယ်ဆိုပေမယ့် ရင်ရှားလေးတင်ပါ။ ခေါင်းက ဆံပင်က ဂုတ်ဝဲလေးဆိုပေမယ့်
တန်းမခြောက်တာရယ် အတွင်းခံဘာညာလည်း ပါသေးဟန်မတူပါဘူး။ ရေတွင်းက အိမ်နဲ့ မဝေးဘူးထင်လို့
မယူခ့ဟဲ န်လည်း တူပါတယ်။ တဘက်လေးခြုံပြီး အိမ်ဘက်ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ အတက်လမ်းမို့
သုံးလေးကြိမ်လောက် တွဲပေးယုံကလွဲရင် မမတက်လာနိုင်ပါတယ်။
အိမ်ကိုရောက်တော့ အမေက ချက်ပြုတ်နေပါပြီ။ မမက အဝတ်လဲဖို့ အိမ်ပေါ်တက်သွားပါတယ်။
“ အန်တီ သမီး ကျောက်ပြင်သနပ်ခါး သုံးလို့ရမလားရှင့် ” လို့ အပေါ်ထပ်ကနေ အော်မေးတယ်။
သမီးဆိုတာလေးကို ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး ရင်ခုန်သွားပါသေးတယ်။ တကယ် မမ
တော်လိုက်ရရင်ကောင်းမယ်လို့ တွေးလိုက်မိသလို ဒီလိုရွာလေးမှာ မြို့သူက နေနိုင်ပါ့မလား တို့စားသလို
စားနိုင်ပါ့မလားလို့ စိုးရွံ့ နေမိပြန်တော့တယ်။
“ သားရေ ကျောက်ပြင်န့သဲ နပ်ခါးယူ အပေါ်တက် သွေးပေးလိုက်စမ်း မင်းမမ ကို ” လို့ အမေက
ကျွန်တော့်ကို ခိုင်းပါတယ်။
အပေါ်ထပ်အခန်းကျယ်မှာတော့ အန်တီန့ ဲ သူ့ညီမလေးအိပ်နေပါတယ်။ မမကတော့ အပေါ်ထပ်က
အခန်ကြီးရဲ့ခြေရင်း အခန်းငယ်ထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ပုဆစ်တုပ်လေးထိုင်လျက်ပါပဲ။
“ နေနေ မောင်လေး မမဘာသာ သွေးမယ် ”
ဘယ်ရမလဲ ကျွန်တော်သွေးကို သွေးမှရမယ်။ ကျွန်တော်ဇွတ်သွေးပေးပါတယ်။ မသွေးတတ်သွေးတတ်မို့
သနပ်ခါးတွေလိပ်ကုန်တယ်။ မမက အသာလေးဝိုက်သွေးဖို့ သင်ပေးပါတယ်။ ဒီလိုကျတော့လည်း မမက
ဆရာမလေးလို မျက်ဆံလေးဝင့် မျက်နှာလေးချီ မျက်ဝန်းလေးပင့် ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ချင်စရာလေးဗျာ။
မောင်လေးလို့ ခေါ်လိုက်တာလေးကို အရမ်းကြည်နူးနေမိပါတယ်။ သနပ်ခါးကျောက်ပြင်ပြည့်ခါနီးတော့
မမက ဆင်းတော့လို့ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော်လေ အချိုသာဆုံး မျက်နှာထားနဲ့ မမကို
တိုးတိုးလေးပြောမိတယ်။
“ မမ သနပ်ခါးလိမ်းတာ ထိုင်ကြည့်ချင်လို့ပါ ” လို့ ။ မမ တစ်ချက်တွေပြီး နှုတ်ခမ်းလေး တွန့်ပြုံးတယ်။
“ မျက်နှာလိမ်းပြီးရင် ပြန် ” တ့ ဲ ။
“ ဘာလို့လဲဗျ ” ဆိုတော့ “ ဘာလို့ဖြစ်ဖြစ် ” တဲ့။
ကျွန်တော်သိပါတယ်။ ခြေတွေလက်တွေ ပေါင်တွေပါ တစ်ကိုယ်လုံးလိမ်းမှာကိုး။
ပထမဆုံး မျက်နှာ တစ်ခုလုံးကို ပါးပါးလေးပွတ်တယ်။ အထူးသဖြင့် မျက်ဝန်းတစ်ဝိုက်ကို ပိုပြီး
ထူထူလေးပွတ်တယ်။ နှဖူးက ဆံစလေးတွေဆီမှာ သနပ်ခါးစလေးတွေကပ်တာကို မြင်ရတာ ရင်ထဲမှာ
တစ်မျိုးပဗဲ ျ။ သနပ်ခါးနဲ့ ဆံပင်ကြားမှာ ၀ါဝင်းတဲ့ အသားလေးက လင်းလက်နေတယ်။
အောက်ခံလိမ်းပြီးမှာတော့ နှာတံလေးကို အရင်ဆွဲပါတယ်။ ပါးနှစ်ဖက်ကိုတော့
ပါးကွက်ကွက်မယ်ထင်ထားတာ။ ၀ိုင်းလည်းမဝိုင်း ထောင့်လည်းမကျ ပဒါးလို့ခေါ်မလားပဲ။ ဖြစ်သလိုလည်း
ဆွဲလိမ်းလိုက်တယ်။ မေးစေ့မှာ တုံးလေးတင်တာလေးကလည်း ချစ်စရာလေးပဲ။ ဒီလိုတော့လည်း
ကလေးလေးလိုလိုပါပဲ။
မျက်နှာလိမ်းအပြီးမှာလည်း ဆက်ကြည့်ချင်ပေမယ့် သနပ်ခါးသွေးသံမကြားလို့
အမေအော်ခေါ်လိုက်တယ်ထင်တယ်။ ထမင်းအိုးငှဲ့ပေးဖို့ ဆင်းသွားရတယ်။
ထမင်းဟင်းအကျက်မှာတော့ မမက အိမ်ရှေ ့ ကက္ကိုပင်ရင်းက ကွပ်ပျစ်လေးမှာ တင်ပလွဲလေးထိုင်ပြီး
ကျေးလက်ရှုခင်းကို ငေးနေပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အမေ့အလစ်ချောင်းပြီး မမရှိရာ ကွပ်ပျစ်လေးဆီ
ခိုးပြေးလာခ့ပဲ ါတယ်။
ညနေ နွားရိုင်းသွင်းချိန်မို့ တောဆီက အလုပ်သိမ်းလာသူတွေကို ငေးရင်း မမတစ်ခုခုစဉ်းစားနေဟန်ရှိတယ်။
မမနားကို တိုးကပ်သွားပြီး သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့ မမကို ငေးနေတယ်။ မမလက်ထဲမှာ
ယပ်တောင်လေးလည်း ကိုင်ထားတယ်။ မခြောက်သေးတဲ့ သနပ်ခါးနေရာလေးတွေကို
ယပ်ခတ်ရင်းအခြောက်ခံနေတယ်။
ကျွန်တော့်ကို ငှားပါလို့ တောင်းတော့ မမက ရှောရှောရှူရှူပဲ ပေးလိုက်တယ်။ တကယ်တော့
ယပ်တောင်ငှားတာ ကျွန်တော့်အတွက် မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ မမမျက်နှာလေးကိုပဲ ခတ်ပေးနေမိတယ်။
မမသိပ်ပျော်သွားတယ်ထင်ရတယ်။ ပြုံးပြုံလေးဖြစ်နေတယ်။
“ ကျေးဇူး ” တဲ့။
ထိုအချိန်မှာ မမနာမည်ရင်းကို ကျွန်တော်မမေးမိသလို၊ မမကလည်း ကျွန်တော့်နာမည်ကိုလည်း မမေးခဲ့ပါ။
မမမျက်နှာကလွဲလို့ ဘယ်မှ မကြည့်သလို၊ မမကလည်း လမ်းပေါ်မြင်ကွင်းမှလွဲ၍ ဘယ်မှ မကြည့်ခဲ့၊
ဘာမှလည်းမပြောခ့ပဲ ါ။
“ သားရေ ဧည့်သည်တွေဖို့ ထမင်းပွဲပြင်ကြအောင်ဟေ့ ” လို့ အမေ့အော်သံကြားလိုက်ရပြီး အိမ်ထဲကို
စိတ်မပါလက်မပါ ကျွန်တော်ပြန်ပြေးလိုက်ရပါတယ်။ မမကိုပါ အိမ်ထဲခေါ်သွားလိုပါသော်လည်း
အားစေးထည့်ထားသလို ပြောမထွက်ပါ။
(၃) ညအခါ လသာသာ
ညစာဟင်းကတော့ ဝက်သားဆီပြန်၊ ပဲနောက်ဟင်းချို၊ ငါးဘုတ်သင်နဲ့ သရက်ချဉ်တို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ အိမ်ထဲက
စားပွဲမှာ ပြင်ဆင်ကျွေးမွေးပါတယ်ခင်ဗျ။ ညစာစားပွဲက ပင်တိုင်မင်းသမီးလေးဟာလည်း
ကျွန်တော့်မမပဲဖြစ်ပါတယ်ခင်ဗျာ။ အိမ်ရှင်မို့ ဟင်းလိုက်လိုက် ထမင်းလိုက်လိုက်နဲ့ မမထမင်းစားပုံကို
ငေးခွင့်အပြည့်ရနေပါတော့တယ်။
ထမင်းတစ်လုပ်ချင်း မဖိတ်မစင်အောင် စားနေပုံကလည်း လုပ်လီလုပ်လဲနဲ့ပါပဲ။ ထမင်းဟင်းလေး
နှုတ်ခမ်းဘေးစွန်းသွားရင် လက်ကိုင်ပဝါလေးနဲ့ တို့တယ်ဆိုယုံလေးတို့လိုက်တာကလည်း ကလူ၏သို့
မြူ၏သို့ဆိုသလိုပါပဲဗျာ။ မြို့သူများ တယ်လည်း ကရိကထနိုင်ပါလားလို့ ပြုံးလိုက်မိတယ်။
ဧည့်သည်ထမင်းဝိုင်းကို သိမ်းလိုက်ပြီးသကာလ မီးဖိုထဲမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ မိသားစုသုံးယောက်ရဲ့
ထမင်းဝိုင်းလေးစပါတော့တယ်ခင်ဗျ။ ရေအင်တုံထဲ စွက်ကနဲ့လက်နှိုက်ပြီး တစ်ချိုးတည်းကြိတ်လိုက်တာ။
ကျွန်တော်က အဖေအဖေတို့ထက်စောပြီးတာပေါ့ဗျာ။ ဒီနေ့ ရင်မောရလို့ထင်ပါရဲ့
စားလို့သောက်လို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ထမင်းဝိုင်းအပြီးမှာတော့ နေမင်းလည်း ငုပ်လျှိုးသွားခဲ့ပါတယ်။
ထိုစဉ်က ရွာလေးမှာ အစိုးရမီးမရသေးပါခင်ဗျ။ ရက်ကွက်ပိုင်မီးစက်လေးကလည်း ပွဲတော်ညမှ
မီးပေးမယ်ဆိုပါတယ်။ ဒီနေ့မှာတော့ ပုံမှန်ရက်တွေလို ဖယောင်းတိုင်တွေ ညှိရပါတယ်။ ဖန်မီးအိမ်များက
ကျပ်ခိုးစွဲစေတာကြောင့် ဖယောင်းတိုင်များသာ တွင်ကျယ်အောင် သုံးရပါတယ်။
အိမ်ရှေ့ကွပ်ပစ်မှာ ထန်းဖိုဦးထန်းလျှက်တစ်ပန်းကန် ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုးနဲ့
လက်ဖက်တစ်ပန်းကန်တည်ခင်းဧည့်ခံထားပါတယ်။ အိုးခွက်ပန်းကန်များကို အမေဆေးအပြီးမှာတော့
လူကြီးများအတွက် ကွပ်ပစ်ဝိုင်းဆီ အမေရောက်သွားပါတယ်။ ကလေးများအတွက် အိမ်ထဲကနေ
တန်းယားဆွဲထုတ်ရပါတယ်။ ကလေးများအတွက်ကတော့ ကရေကရာ တစ်ပန်းကန်ဖြစ်ပါတယ်။
လူကြီးများသည် ထွေရာလေးပါးပြောနေကြပြီး အစားအသောက်နည်းကြပါတယ်။ ကလေးများမှာ
ငယ်ငယ်ကတော့ မုန့်တွေလက်ကမလွတ်အောင် ဖဲ့ဖဲ့စားပါတယ်။ မမက မစားပါ။ ကျွန်တော်က
စားဖို့ပြောတော့ ထမင်းစားပြီးမို့ မုန့်မစားတတ်ပါဆိုပဲ။ တတ်လည်းတတ်နိုင်ပါဘိ မြို့ကြီးသူရယ်။
ပွဲတော်ကာလဟာ လပြည့်ကာလမို့ လပြည့်လုဖြစ်နေပါတယ်။ အရှေ့ဆီမှ လဝန်းဟာ နေဝင်ပြီး
အတန်ကြာမှ ပေါ်လာပါတယ်။ လဝန်းလေးကို ငေးမိနေစဉ်မှာပဲ ရွာလယ်ဗွီဒီယိုရုံက မီးစက်သံကြားရပြီး
အသံချဲ့စက်သံပါကြားရကာ ယနေ့ညပြမယ့်ဇာတ်ကားကို ကြေညာပါတယ်။ ဝေဠုကျော် ရဲ့ လမ်းရိုင်းဆိုတဲ့
ဇာတ်ကားလို့ ထင်ပါတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ရွာလယ်က လှဌေးတို့လူစု ဗွီဒီယိုကြည့်ဖို့လာခေါ်ပါတယ်။
တကယ်တော့ ကိုးတန်းဖြေပြီးတည်းက ဗီဒွ ီယိုမကြည့်တော့တာ သတူ ို့သိပြီးသားပါ။
မြို့သူရောက်နေတယ်ကြားလို့ လာငန်းတာကို မသိဘဲနေမလားလို့။
ကျွန်တော်ဗီဒွ ီယိုမကြည့်ချင်ပါ။ သို့သော် မမနဲ့တော့ လရောက်အောင်မှာ လမ်းအတူလျှောက်နေချင်ပါတယ်။
သွားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ အမေ့စကားတစ်ခွန်းကြောင့် ပျော်သွားပါတယ်။
“ ဖိုးကျော် အမေသန်းတို့ အိမ်မှာ ပဲမှုန့်တွေအပ်ထားတာပါ သွားယူချေ။ မနက်စောစော ကြော်ရအောင် ”
“ ဝေဝေ မောင်းထောင်တာလိုက်ကြည့်ချင်ရင် လိုက်သွားလေ။ ဖိုးကျော်မင့်မမကို ခေါ်သွားလေ။
ခွေးတော့မကိုက်စေန့ေဲ နာ်” လို့ အန်တီကလည်း ဆိုပါတယ်။ ဗွီဒီယိုကြည့်ဖို့ စိတ်မပါသလို
လူကြီးတေကွ လည်း ဗီဒွ ီယိုကြည့်ဖို့ မပြောပါ။ ငယ်ငယ်ကတော့ ဗိုက်ပြည့်လို့ထင်ပါရဲ့ ဘေးမှာတင်ငိုက်နေပြီ။
ဒီလိုန့ပဲ ဲ လှဌေးတို့နဲ့အတူ အမေသန်းတို့အိမ်ရှိရာ ရွာမြောက်ပိုင်းကို ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ မမဝေကို လှဌေးတို့
အုပ်စုန့အဲ တူ မသာွ းစေချင်တာကတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့သေးသိမ်မှုလို့ ဝန်ခံပါတယ်။
ကျွန်တော်နှမြောမယ်ဆိုရင် နှမြောရလောက်အောင် မမဝေက လှနေတာကိုးလို့။
လှဌေးတို့အပေါ် ကျွန်တော်လူလည်ကျလိုက်ပါသေးတယ်။ လှဌေးတို့က ဗွီဒီယိုကြည့်မှာလားမေးတာကို
အင်းအဲမဖြေဘဲ ရွာလယ်ထိ အတူလိုက်သွားပါတယ်။ မမဝေကလည်း လရောင်အောက်မှာ
တိတ်တိတ်လေးလိုက်လာပါတယ်။ ရွာလယ်က ဗွီဒီယိုရုံထဲ လှဌေးတို့ဝင်ကာမှပဲ ကျွန်တော်က မမဝေကို
တိတ်တိတ်လေး ရွာမြောက်ပိုင်းကို ခေါ်သွားခဲ့ပါတယ်ခင်ဗျာ။ လှဌေးတို့ လူသိုက်ကတော့
ကျေနပ်ကျမယ်မထင်ပါ။ ကျွန်တော်ကတော့ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်နေပါတယ်။
အမေသန်းတို့အိမ်က ရွာမြောက်အစွန်မှာမို့ မီးစက်သံမကြားရတော့ပါ။ လရောင်အောက်မှာ ကျွန်တော်ရယ်
မမဝေရယ် ယှဉ်မိရက်သားလျှောက်နေမိရာက မမဝေစကားစပြောလာပါတယ်။
“ မင့်နာမည် ဖိုးကျော်နော် ”
“ ဟုတ်က့ ဲ ”
“ ဘယ်နှတန်းလဲ ”
“ ကိုးတန်းဖြေထားပါတယ် ”
“ ၁၀ တန်းစာ စ မကြည့်ဘူးလား ”
“ ဟုတ်ကြဲ့ကည့်ပါတယ် ”
နောက်တော့ စကားထဲကနေ မမဝေဟာ ၁၀ တန်းဖြေထားကြောင်းနဲ့ ဆေးကျောင်းပါ
မှန်းထားကြောင်းပြောလာပါတယ်။ စာနားမလည်ရင်လည်း မေးဖို့ ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက် ဘိုင်အိုနဲ့
အီကိုမှာ ကျက်ရခက်ကြောင်းန့ ဲ ကျန်တာတွေ ကြိုဖတ်ရတာ အဆင်ပြေကြောင်း ပြောမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်
ကျွန်တော် ပြောချင်သိချင်နေတာ ဒါတွေမဟုတ်ပါ။
“ မမ အခုလို လသာတုန်းမှာ လမ်းလျှောက်ဖူးလားဟင် ”
“ ဟင့်အင်း ”
“ အခုလို လျှောက်ရတာရော ပျော်လားဟင် ”
“ ဟ ဟ ဘာလို့လဲ ”
မမရဲ့ နောက်ရယ်သံကြောင့် ကျွန်တော်အရမ်းရှက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က မမလဲ ကျွန်တော့်လို
ပျော်နေမယ်ထင်တာလေ။ ကျွန်တော်ဘာမှ ပြောမထွက်ပါ။
“ ပျော်ပါတယ် ဖိုးကျော်ရဲ့ ” ဆိုမှပဲ နည်းနည်းအရှက်ပြေတယ်။ ဒါတော့ မမ အနိုင်ကျင့်တာပါလို့
ထင်မိခ့တဲ ယ်။
အမေသန်းတို့ ၀ိုင်းထဲ ဝင်တယ်ဆိုရင်ပဲ အမေသန်းသမီးညီအစ်မတစ်တွေရဲ့စကားသံကျွက်ကျွက်နဲ့
မောင်းသံတဒိုင်းဒိုင်းကြားရပါတော့တယ်။
“ ဟ့ ဲ ဟိုရှေ့ကဘယ်သူတေတွ ုန်း ”
“ အနော် ဖိုးကျော်ပါ။ အမေက ပဲမှုန့်ယူခိုင်းလိုက်တာ။ မြို့က အစ်မနဲ့ လာယူတာပါ။ ”
“ သြော် ဧည့်သည်န့ကဲ ိုး၊ လာလေ .. အမေ .. မအေးမြင့်တို့ဟာ ပြီးပြီးလား ” ဘာညာနဲ့
ဆက်တိုက်စကားသံတွေန့အဲ တူ ခုမှ ထောင်ရမှာ ဆိုတာပါ သိလိုက်ရပါတယ်။ မဝေကိုတောင်
အားနာသွားပါတယ်။ ခုတော့ အမေသန်းတို့ အိမ်ထဲဝင်ထိုင် စောင့်ရတော့မှာပေါ့။
အမေသန်းတို့သားအမိမှာလည်း အပ်သူများတယ်ထင်ပါ့ အိုးခွက်စလောင်း အိတ်ကြီးအိတ်ငယ်နဲ့
မထောင်ရသေးတဲ့ ဆန်ကြမ်းတေေွ ရာ ဆန်မှုန့်တွေရော စုံနေတာပါပဲ။
“ ဖိုးကျော် ဟိုဘက်ဆုံမှာ ကူနင်းအုံးဟဲ့ ” ဆိုတာကြောင့်လန့်သွားပါတယ်။ အမေသန်းတည်ခင်းတဲ့
ဇီးယိုလေးမှ မနှိုက်ရသေးဘူး ကိုယ့်ဆန်ကိုယ်ပြန်ထောင်းတဲ့။ မလွယ်ပါလားနော်။
အမေက မနက်ဖန်မနက်စော မုန့်ကြော်ချင်တာကြောင့် ဒီမှာထိုင်နေဖို့ မမဝေကို မှာပြီး ဟိုဘက်ဆုံမှာ
သွားနင်းရပါတော့တယ်။ မောင်းနင်းရတာ အတော်မလွယ်တာပါဗျာ။ ကျွန်တော့်ကိုယ်သေးသေးလေးနဲ့
မောင်းအပေါ်တက်ဖို့ တစ်ကိုယ်လုံးဖိတက်ရပါတယ်။ လေးငါးချက်နင်းပြီးလောက်မှာ ပွကြဲသွားတဲ့
ဆန်စတွေကို အမေသန်းသမီးအကြီးမက မောင်းထဲ လာလာစုထည့်ပေးပါတယ်။
မောင်းထောင်းရပ်စရာမလိုဘဲ လက်ကိုမထိမရှသိမ်းပေးနိုင်တဲ့ အလုပ်ကြိုးစားတဲ့
ကျေးလက်လုံမပျိုတွေပေါ့ဗျာ။
ကွမ်းတစ်ညက်ခန့်တောင်မကြာပါဘူး။ မမဝေ ကျွန်တော်ထောင်းနေရာဆီလိုက်လာတယ်လေ။
သူတစ်ယောက်တည်း အိမ်ထဲမှာ ပျင်းတယ်ထင်ပါရဲ့။ သူကူထောင်းမယ်ပြောပါတယ်။ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲဗျာ။
ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ခွကျကျ ခွနင်းနေရတာကြီးကို။ ပြောလည်းမရ ဆိုလည်းမရ ဘေးက
အတူလာနင်းတယ်ဗျ။ အစကတော့ မမဝေကြောက်ပြီး ခုန်ခုန်ဆင်းပြေးတယ်။ ဟန်ချက်လွဲရင်
ဒူးတွေဘာတွေကို ရိုက်မိမှာကိုးဗျ။ နောက်တော့ကျင့်သားရသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က ညာချေတင်၊
မမဝေက ဘယ်ခြေတင်ပြီး ဟန်ချက်ညီညီ မောင်းထောင်းကြပါတော့တယ်။ အစကတော့ ဟန်ချက်ညီဖို့
နှစ်ယောက်သား သေချာကြိုးစားနေကြတာကိုး။ ဟန်ချက်လေးများညီသွားတော့ ကျွန်တော် ကျွန်တော်….
မောင်းထောင်သံ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ ကျွန်တော့်ပေါင်နဲ့ မမဝေပေါင်နဲ့ ထိထိသွားပါတယ်။
ကျွန်တော့်အသားအရေတွေဟာ သေးကျစ်သလောက် မမဝေအသားတွေက
အိစက်နေတာသတိထားမိတယ်။ တကယ်ဆို အသားချင်းထိနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ မမဝေဟာလည်း
ထမီဝတ်သလို ကျွန်တော်ကလည်း ပုဆိုးဝတ်ထားတာပါဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက် အသွေးအသား
သဘာဝတွေရဲ့ စိမ့်ဝင်ကူးစက်မှုကို အဝတ်နှစ်ထည်က မတားဆီးနိုင်ပါ။
ရင်ဖိုလှိုက်မောလာတယ်။ မမဝေဟာလည်း အသက်ရှုသံပြင်းလာပြီး လိုတာထက်ပိုမောလာတယ်လို့
ထင်မိပါတယ်။ လက်မောင်းလေးချင်းထိပြီး မမဝေရဲ့ ချွေးစလေးတွေကို ကျွန်တော်ခံစားသိရချိန်မှာတော့
မမဝေကို နားဖို့ပြောပါတယ်။ မမဝေ မနားခ့ပဲ ါ။ ရပါတယ် ဆိုတဲ့ စကားတစ်ခွန်းနဲ့ ရင်အမောခံပြီး
ထိကပ်နေကြတယ်။
လရောင်လေးကလည်း တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် မြင်တယ်ဆိုယုံလေးထိုးပြနေတယ်။
ညကိုဖြစ်စေတဲ့ စန္ဒာလမင်းဟာ ချစ်ခြင်းကိုပါ လက်ဆောင်ပေးတတ်တယ်ထင်ပါတယ်။ ဒီလိုညမျိုးလေး
အခါတစ်ရာမက ကြုံချင်လိုက်တာဗျာ။ အချိန်တွေ ဘယ်လိုကုန်သွားတယ်မသိပါ။
“ ဟဲ့ ဖိုးကျော်တို့ ညက်ပြီလေ ရပ်တော့ ” ဆိုတော့မှ မောင်းပေါ်က ဆင်းပါတယ်။
ဆန့်မှုန့်ထောင်းခ ပေးစရာမလိုပါ။ အဖိုးအခအတွက် ကျသင့်သလောက် နှုတ်ပြီးသားဖြစ်တာကြောင့်
ပမဲ ှုန့်ထုပ်လေးလက်မှာဆွလဲ ို့ ဖိုးကျော်နဲ့ မမဝေ လာလမ်းကို ပြန်လှည့်ခဲ့ပါတယ်။
ရွာမြောက်ပိုင်း မန်ကျီးပင်အောက်မှာတော့ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေ အလိုလိုရပ်သွားပါတယ်။
တိတ်ဆိတ်မှုကို ကျွန်တော်ဖေါက်ခွဲပစ်လိုက်ပါတယ်။
“ မမဝေမှာ ရည်းစားရှိလားဟင် ”
“ မနေ့တနေ့ကမှ ၁၀ တန်းဖြေထားတာ ရည်းစားရှိမလားလို့ ” တဲ့ ဒါတော့ မမဝေညာတာပါ။
ကိုတန်းမှာလည်း ထားချင်သူက ထားတာပါပဲ။ ကျွန်တော်ကသာ စာကြမ်းပိုးမို့ မထားတာလေ။
“ ကျွန်တော် မမဝေကို ချစ်တယ်ဗျာ” စကားသံ မဆုံးခင်မှာပဲ ပဲမှုန့်ထုပ်က လွှတ်ချမိလျက်သားဖြစ်သွားပြီး
မဝေကို ရှေ့တည့်တည့်က ဖက်ထားမိလျက်သားဖြစ်နေပါတယ်။
“ ကျွန်တော့်ကို ချစ်လားဗျ ” ဆိုတာကိုပဲ တတွတ်တွတ်မေးတယ်။ မမဝေက မျက်နှာကို ဘေးကို
လှည့်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းသံရှည်ရှည်ပါကြားလိုက်ရတယ်။
“ ၁၀ တန်းတောင် မဖြေရသေးဘနဲ ့ ဲ ဖိုးကျော်ရယ် ” တဲ့။ ကျွန်တော်ဘာပြောရမယ်မသိပါ။
ဘာဆက်လုပ်ရမယ်မသိပါ။ အပြင်းပြဆုံး ဆန္ဒတစ်စုံက မမဝေရဲ့ ပါးပြင်လေးကို
ဒုတိယအကြိမ်နမ်းချင်နေတာပါ။
ထိုဆန္ဒသည် သိပ်မရှည်ကြာခ့ပဲ ါ။ ရိုးတငွ ်းခြင်ဆီများဆီမှာ ဆူးနင့်ဆွဲဆန့်လိုက်သလို ကျင်ထုံသွားပြီး
ကျွန်တော့် ချက်အောက်မှာ အောင့်တက်လာပါတယ်။ ဆီးသွားချင်သလိုဖြစ်လာပါတယ်။ မမဝေကို
ဖက်ထားတ့လဲ က်များကတော့ မမဝေန့ ဲ ပူးကပ်ထားစေလျက်ပါပဲ။
မမဝေကတော့ တောင့်တောင့်လေးရက်နေပါတယ်။ သတိဆွဲထားသလို ထုံပေပေလေးရပ်နေတာပါ။
မမဝေရဲ့ ရင်သွားနှစ်မွှာကတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်မှာ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကလေး ထိုးနှက်ထားပြီး၊ ကျွန်တော့်ရဲ့
ခါးတေကွ တော့ မမဝေဆီကို တံခါးမဲ့ ဓားမဲ့ ကျူးလွန်နေပါတယ်။ အလိုလို ကျွန်တော်
ရှက်စိတ်တွေမွှန်ထူလာတယ်။ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖေါက်ပြန်လာပါတယ်။
အတငွ ်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်စရာမလိုသေးတဲ့ မဝတ်တတ်တဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်
ဖုံးကွယ်ခြင်းငှာမတတ်နိုင်တော့ပါ။ မနက်တိုင်းဖြစ်မြဲ ဆန္ဒတစ်စုံတစ်ရာက မမဝေရဲ့
အလျှို့ဝှက်ဆုံးနေရာတစ်ခုကို တွန်းပို့နေပါတယ်။
မမဝေအရမ်း အသက်ပြင်းပြင်းရှုလာသလို ကျွန်တော်လည်း နားတွေပူလာပါတယ်။
“ ဖေဖေန့ေဲ မမေစိတ်ပူလိမ့်မယ်၊ ပြန်ရအောင်နော် မောင်လေး ” မောင်လေးဆိုတဲ့ စကားသံကိုတော့
ကျွန်တော် မနာခံဘဲ မနေနိုင်အောင်ဖြစ်မိပါတယ်။
“ ကျွန်တော့်ကို ခငွ ့်လွှတ်ပါ ” ဆိုတ့ ဲ စကားလေးနဲ့ မမဝေထံက ခွာလိုက်ပါတယ်။ ဆနထ် ုပ်လေးကောက်ပြီး
မမဝေဘေးမှာ စကားသံတောင် မဟနိုင်ဘဲ ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ လူကြီးတွေက ကြာကြောင်းပြောတော့
မောင်းကူထောင်းရလို့ဆိုပြီး ညာလိုက်ရပါတယ်။
မမဝေကတော့ အန်တီန့အဲ တူမကြာခင် အိပ်ယာဝင်ပါတယ်။
ကျွန်တော်အမှောင်ထဲမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကပ်စေးစေးဖြစ်နေတာ ခံစားသိရပါတယ်။
ထိုအရာတို့သည် ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးသော လူပျိုရည်ဖြစ်သလို၊ မကြာခင်မှာပဲ အသံတွေသြလာမှာ
အထူးဆန်းဆုံးခံစားမှုတွေ ကြည်နူးမှုတွေ ဘဝစိတ်တွေ၊ မျက်ရည်တွေ အလွမ်းတွေရဲ့ အကြောင်းအစ
ပမာဏ ဆိုတာ ထိုစဉ်က မသိခ့ပဲ ါ။
ထိုညက တွေးချိန်များများစားစား ကျွန်တော်မရခဲ့ပါ။ မောင်းထောင်းရဆာ ပင်ပန်းလို့ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတယ်။
(၄) ရွှေစေတီထံတော်ပါးမှာ သက်ထားပျိုနဲ့
လင်းကြက်လေးတွေ တွန်သံကြောင့်နိုးလာတယ်။ ဒီနေ့မှာတော့ ခါတိုင်းနေ့များလိုမဟုတ်ဘူး ကျီကျီကျာကျာ
စာသံလေးတွေက ပိုလို့ပဲ ဆူနေသလိုပါပဲ။ အဲ အခုမှ သတိရတယ်ဗျာ မနေ့က မနက်က အိမ်ရှေ့ကို့ကိုပင်မှာ
ကျီးတစ်ကောင် လာအာပါတယ်မှတ်တာ အပြီးသတ်တော့ ဘကြီးစိုးပြောသလို ဖိုးကျော်တို့အိမ်တော့
ဧည့်သာဦးမယ် ဆိုတာမှန်သွားတာကိုးဗျ။
ရှေးလူကြီးမှာ အမြော်အမြင် အတေ့အွ ကြုံကြီးပါဘိဗျာ။ ကျီးသာတာကိုပဲ ဘကြီးစိုးခွဲပြသွားသေးတယ်ဗျ။
ကျီးတစ်ကောင် နှစ်ကောင်လောက် တစ်လ့ဆှဲ ီ တစ်ချက်ချင်း အာတာက ဧည့်လာတာတဲ့။ အကယ်၍
ကျီးကန်းများ အုပ်စုလိုက်အာကြရင်တော့ အသံကလည်း ချောက်ချားဖွယ်ဖြစ်သလို သူ့ကိုလည်း
ကျီးပြိုတယ်လို့ ခေါ်သတဲ့။ များမကြာမီ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘေးဒုက္ခရောက်တတ်သတဲ့။ မနေ့က ကျီးကတော့
တစ်ကောင်တည်းပါ။ သာပါလိမ့်မယ် ရွှေကျီးညို ဆိုတဲ့သီချင်းကို သွားသတိရတယ်ဗျာ။
♫ မနက်လာမှာလားဆို ♫ နေ့လယ်ရောက်မှာလားဆို ♫ ညနေချိန်လာမှာလားလို့ ♫ ဗျာများနေစရာမ လို
♫ သူနားခိုရာကို မောင်သာွ းကာအစာကြေးွလို့ ♫ မေးလိုရာမေး ဖြေကြားလိမ့်မယ်ကွဲ့ ပျို ♫
မောင်ပြန်ရောက်ချိန်ကို မောင်ပြန်ရောက်ချိန်ကို ♫ အခါခါခွန်းချို သာပါလိမ့်မယ်ရွှေကျီးညို ♫
မျက်နှာလေး ကသုတ်ကရက်သစ်ပြီး ဆိုင်းတန်းတံပိုးကို ပြင်ရတယ်။ မမတို့ မနိုးကြသေးခင်
တွင်းရေကြည်လေး ပြေးဆင်းခပ်မှ သင့်မယ်မဟုတ်လား။ မနေ့က ရေဟောင်းဆို ခြင်ကျရတာနဲ့
ပျားပိတုန်းနားရတာနဲ့ မမမျက်နှာလေး အလှပျက်ရန်ကောလို့ တွေးမိတယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း
ပိုပြန်ပါရောမောင်ဖိုးကျော်ရယ်လို့ တွေးလှောင်မိလို့ ရှက်ရသေးတယ်။
သုံးရေကတော့ ရွာနောက်ပိုင်းက ရေတွင်းဆီ ပြေးခပ်လိုက်တာပါပဲ။ ခပ်နေကျမို့သာပါ။ ကုန်းတက်နဲ့မို့
တစ်နေ့ကို နှစ်ခေါက်ဆိုတာ အများဆုံးခပ်နိုင်တာပါ။ ကျွန်တော်ပထမတစ်ခေါက်ပြန်တက်လာစဉ်မှာပဲ
မမဝေတစ်ယောက် အိပ်ယာနိုးနေပါပြီ။ သွားပွတ်တံလေးကိုင်ပြီး မျက်နှာသစ်ဖို့ အဆင်သင့်ပါပဲ။
မမနွေရှေ့က ဇလုံထဲကရေတွေ လှယ်ပေးလိုက်တယ်။ မမဝေကတော့ လှည့်မကြည့်ဘူး။
အိပ်ယာထမို့ရှက်နေတယ်ထင်ပါတယ်။
မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အိပ်ယာထအလှကို မြင်တွေ့ခွင့်ရလိုက်ပါတယ်။ မနေ့ကလို
အခြယ်အသတွေမရှိတော့ပဲ မျက်နှာလေးက အတိုင်းသားနဲ့ထင်းနေပါတယ်။ သနပ်ခါးဆိုလို့
ပါးအို့နေရာလောက်ပဲ ကျန်ပါတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းသူမို့ ပါးအို့တောင်မပေါ်ပါဘူးဗျာ။ ထင်းကနဲ
လှပနေတာကတော့ မနေ့ကထက် ပိုဖူးနေတဲ့ နှင်းဆီဖူးလို နှုတ်ခမ်းလေးပါပဲ။ ကျွန်တော်က နှုတ်ခမ်းစူသူကို
မကြိုက်ပါဘူး။ အမြဲစိတ်ဆိုးနေရင်လည်း ချော့ရခက်မယ်မဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့် မမဝေလို
အိပ်ချင်မူးတူးဆူတာလေးက ကလေးတစ်ယောက် တစ်ခုခုကို အလိုမကျနေတာလေးနဲ့တူတယ်။
ဖြစ်နိုင်ရင် မမဝေကို မျက်နှာသစ်ပေးလိုက်ချင်တယ်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဒူးပေါ်လာမှောက်ဆိုပြီးသာ
မျက်နှာသစ်ပေးလိုက်ချင်တယ်။ ရေနောက်တစ်ခေါက်ခပ်ပြီး တက်အလာမှာတော့ မမဝေဟာ
သနပ်ခါးပါးပါးလေး လိမ်းထားပြီးပါပြီ။ သနပ်ခါးတော့ ရေခပ်နေလို့ သွေးမပေးနိုင်ဘူး မမဝေရယ်။
မမဝေအဝတ်အစားကို မြင်လိုက်ရတာ အရမ်းအေးချမ်းတယ်ဗျာ။ ဘာဝတ်ထားတယ်မှတ်လဲဗျ။
မြို့သူတာဆိုတယ် အကျီင်္န ို့နှစ်ရောင် ရင်ဖုံးလေးနဲ့ နက်ပြာရောင်လုံခြည်လေးဝတ်ထားတယ်။
ဘုရားသွားဖို့ဝတ်တယ်ဆိုတာကို နောက်မှ သိရတယ်ဗျ။ တစ်ခုခုလိုနေတယ်လို့ ထင်မိတယ်။
မမဝေဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးထက်မှာ ပန်းမှ မရှိတာကိုး။ နောက်နေ့မနက်ကျရင် စံပယ်တွေ စောစောလုခူးထားမှ။
စပယ်ရုံက နှစ်အိမ်ကျော်မှာရှိတယ်လေ။ များသောအားဖြင့်တော့ အဖူးတွေပါ ကြိုခူးထားတတ်တယ်။
နောက်နေ့မနက်မှာ ပွင့်တော့ အသင့်ပန်ဖို့ရတာပေါ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခူးပြီးသား အမတွေဆီ
တောင်းပေးရမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်တယ်။
မကြာခင်မှာပဲ အဖေန့ ဲ မမဝေအဖေတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုပြီးထွက်သွားကြတယ်။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကလည်း အမြဲဖွင့်ထားတဲ့ ဆိုင်မဟုတ်ပါဘူး။ ပွဲကာလမို့
ဖငွ ့်တ့သဲ ဘောဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ မြို့ကအိမ်ထောင်ရှင်တွေအတွက် သတင်းစုစည်းရာ
စနည်းနာရာနေရာဟာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပါတဲ့။ ကျွန်တော့်အဖေအတွက်တော့ ပွဲတော်ရက်များသာ
ဒီနည်းန့စဲ နည်းနာနိုင်မယ်လို့ ထင်စရာပါပ။ဲ ပွဲတော်ရက်မှ ထိုင်တာကိုး။
တကယ်တော့ တောတငွ ်းမှာ ကျယ်ပြောတ့ ဲ သတင်းကွန်ယက်ရှိတာကို သတိမထားမိကြလို့ပါ။
ထန်းသမားချင်း ထန်းပင်ပေါ်က ဗျိုးဟစ်ပြီး သတင်းဖလှယ်ကြတာလောက် ကျယ်ပြောပွင့်လင်းတဲ့
သတင်းဖလှယ်မှု ဘယ်မှာရှိမလဗဲ ျာ။ ကျန်ခ့တဲ ့ ဲ မမဝေတို့ မိသားစုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ကတော့ အမေ့အိမ်ထွက်
ကုလားပဲကြော်ရယ် ထမင်းကြမ်းကြော်ရယ် ရေနွေးကြမ်းရယ် မနေ့ကအကျန် ငါးပုတ်သင်လေးရယ်
၀ိုင်းစားကြပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ငါးပုတ်သင်နဲ့ ထမင်းကြမ်းခဲပဲ ကြိတ်ထည့်လိုက်ပါတယ်။
ရေနှစ်ထမ်းအတွက် ထမင်းနှစ်ပန်းကန်ပါပဲ။ မမဝေကတော့ တို့ကဆိတ် တို့ကနန်းနဲ့၊ တကယ်ပါပဲ
ခွင့်သာကျွေးလိုက်ချင်တော့တယ်ဗျာ။
ထမင်းစားပြီးမှာတော့ ဧည့်သည်တွေကို ဘုရားပို့ဖို့ ကျွန်တော့်တာဝန်ဖြစ်သွားပါတယ်။ ရွာ အရှေ့ပိုင်းက
ရွာဦးစေတီဆီ ချီတက်ခြဲ့ကပါတော့တယ်။ ဉာဏ်တော်အားဖြင့် မမြင့်လှသော်လည်း ရှေးစေတီဖြစ်တာရယ်
ဆုတောင်းပြည့်တယ်ပြောကြတာရယ်ကြောင့် တန်ခိုးကြီးဘုရားတစ်ဆူလို့ ပြောလို့ရမယ်ထင်ပါတယ်ခင်ဗျ။
အဒေါ်ဟာ ရှည်လျားစွာ ဘုရားရှိခိုးနေသော်လည်း မမဝေနဲ့ ကျွန်တော်ကတော့
သြကာသကန်တော့ချိုးလောက်န့ ဲ ဘုရားဝတ်ပြုပြီးပါတယ်။ ငယ်ငယ်ကတော့ မအေ့နားမှာကပ်ပြီး
တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်ပါပဲ။
မမဝေကို ခေါ်ပြီး ခေါင်းလောင်းတွေဆီခေါ်သွားတယ်။ မမဝေအမျှဝေတော့ ကျွန်တော်သာဓုခေါ်တယ်။
ကျွန်တော်အမျှဝေတော့ မမဝေသာဓုခေါ်တယ်။ အမျှဝေဝေချင်း သာဓုခေါ်လိုက်သံက ကြည်နူးစရာပါဗျာ။
မိန်းကလေးအသံဟာ နူးညံ့တ့သဲ ဘောနဂိုတည်းက ရှိတာကြောင့် ဒီလို သာယာတဲ့စကားလုံးကြောင့်
ပိုနားထောင်ကောင်းတာဖြစ်မယ်လို့ ထစ်ထစ်ချယုံလိုက်တယ်။
“ မမဝေ ဘာဆုတောင်းလဲဟင် ”
“ မေမေတို့ ဖြစ်စေချင်တ့ ဲ ဆရာဝန်မကြီးဖြစ်ချင်တယ်၊ ဂုဏ်ထူးတွေပါချင်တယ်၊ ပါပရစေလို့ပေါ့ ”
လို့ပြောတယ်။
“ ဖိုးကျော်ကရောဘာဆုတောင်းလဲ ”
“ ဖေဖေသင်ပေးသလို နိဗ္ဗာန်မဂ်ဖိုလ်ကို ရက်တိုတိုနဲ့ ရောက်ပါစေလို့ပါ။ ”
မမက ပြုံးစိစိလုပ်တယ်။ အင်းပေါ့လေ လူကြီးလူကျယ်လုပ်သလိုဖြစ်သွားတာပေါ့။ ကျွန်တော်ကလည်း
တကယ်ကို တခြားဆုတွေမတောင်းချင်တာပါ။ ဆရာဝန်ကြီးဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းပြီး ဆေးမကုတတ်တဲ့
ဆရာဝန်ကြီးဖြစ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်ပြီး တိုက်မဆောက်တတ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
ကြံဖန်တွေးတယ်လေ။ ကိုယ်တိုင်တတ်မှဆိုရင် ဘယ်ဆုတောင်းတော့မလဲလို့လည်း ကိုးလို့ကန့်လန့်
တွေးထားတာကိုး။
မမဝေလည်း စကားမဆက်ပဲ အရှေ့လောကဓာတ် ဆီ ငေးတယ်။ အို ဟုတ်ပါ့။ ထန်းတောတွေဆီက
မြူဆိုင်းပုံလေးက လွမ်းစရာလေးပါလား။ မမဝေ တစ်ယောက်ယောက်ကို လွမ်းနေတယ်လို့ ထင်သွားတယ်။
အရမ်းသိချင်တာန့ေဲ မးလိုက်တယ်။
“ မမဝေမှာ လွမ်းရမယ့်သူ ရှိလားဟင် ” မမဝေ တစ်ချက်ပြုံးပြီး ခေါင်းရမ်းပြတယ်။ တော်သေးတာပေါ့ဗျာ။
“ ဘာလို့လဲ ”
“ နောက်မှာတော့ ရှိလာမှာပေါ့နော် ”
“ ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာပဲ မောင်လေးရဲ့ ”
သြော် ဟုတ်တာပဲ။ ကျွန်တော်က ကိုးတန်းဖြေထားပြီး မမဝေက ဆယ်တန်းဖြေထားတာ
ငယ်ငယ်လေးတွေကိုး။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း အရမ်းရှက်ပါတယ်။ တွေးမိတွေးရာတွေးရင်း
အန်တီဘုရားဖူးပြီးသွားပြီး ငယ်ငယ်ကိုလက်ဆွဲရင်း ခေါင်းလောင်းတွေဆီ လျှောက်လာပါတယ်။
ထိုစဉ်က ပစ္စယံပေါ်မှာ မောင်နှံသစ္စာတွေမနှံဖြစ်ခဲ့ပါ။
(၅) လူဆိုးတေနွ ့ဲ မောင်တိုင်ပင်
ညပိုင်းမှာတော့ တရားပကွဲ ို မမဝေန့အဲ ဒေါ်တို့ကို အမေ့နဲ့ အတူလိုက်ပို့ရပါတယ်။ တရားပွဲတစ်နေရာမှာ
နေရာပေးခြဲ့ပီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ကာလသား လတူ စ်သိုက်ဆီ ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
ကျွန်တော့်ကိုလည်း မြင်ရော မေးလိုက်ကြတာစုံနေတာပါပဲ။ ထင်ထားတဲ့ အတိုင်းမမဝေ အကြောင်းပေါ့။
အစကတော့ စိတ်မဝင်စားဟန် ပြပါတယ်။ နောက်တော့ မပြောလို့ မဖြစ်တဲ့အခြေအနေတွေ
ပေါ်လာတယ်ဗျာ။ စဉ်းစားကြည့်လေ သူတို့ပြောကြပုံက
“ ဖိုးကျော် မနက်ဖန်ပွဲည မင်းတို့ကွပ်ပျစ်ကို ငါလာကြည့်မယ်ကွာ ”
“ ဘာလို့လဲဗျ ”
“ ဟို မြို့သူလေးကြောင့်ပေါ့ကွာ ”
ကာလသားများ ၀ါးခနဲ ကိုသံချောင်းကို ကောင်းချီးပေးကြတယ်။ သူက ကာလသားခေါင်း
ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်ပေးကိုး။ စကားကသွက်သွက်။ မဖြစ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်အရမ်း ကြောက်သွားတယ်။
မမဝေတစ်ယောက် သူ့ကိုချစ်သွားမှ။ ကိုသံချောင်းက ကျွန်တော့်ထက်အသက်ကြီးသလို အရပ်အမောင်း
ကာယဗလကစ တင့်တယ်တယ်လေ။ ကျွန်တော်က လူ့ဖလံလေးပဲကိုး။ ကျွန်တော် တစ်ခုခုပြောကိုပြောမှ
ရတော့မယ်။ အချိန်က အရေးကြီးနေပြီလေ။
“ ကျွန်တော် အဲဒီအစ်မကို ပိုးနေတာဗျ ”
ကာလသားများ ထပ်မံရယ်မောလိုက်ကြတယ်။ ဒီရယ်သံကတော့ လှောင်သံတွေပါလို့ ရှက်သွားတယ်။
“ မင်းက လူပျိုရောဖြစ်သေးလို့လား ”
ကျွန်တော်ဘာပြန်ပြောရမလဲ။ ဟိုဒင်းဟိုဟာထွက်မှ လူပျိုဖြစ်တယ်ဆိုတာလောက်တော့ သိထားလို့
ဝန်ခံရမယ်ဆိုရင်လည်း မနေ့ညက မန်ကျီးပင်အောက်က မဆိုသလောက်လေးကို ရိုးမယ်ဖွဲ့ရတော့မယ်။
မတတ်နိုင်ဘူးလေ။
“ မနေ့ညက စဖြစ်တာဗျ ”
အာမေဋိတ်သံတွေ ညံစီသွားတယ်။ တော်တော်လေးမျက်နှာပူနေပါပြီ။ ယောက်ျားလေးချင်းဆိုပေမယ့်
ဒီလိုစကားမျိုး တစ်ခါမှ မပြောခဲ့ဖူးသူပါ။ သူတို့တတေကွ တော့ ဒါကို ပြိုင်ငြင်းဖို့ မကြိုးစားကြတာကိုပဲ
ကျေးဇူးတင်ရပါမယ်ဗျာ။
“ အေး ဒါဆိုလည်း မင့် ပီပီပြင်ပြင်လုပ် ”
ဒီလိုကျတော့လည်း အစ်ကိုတွေက ဝေစားမျှစားစိတ်ရှိကြပါတယ်။ တကယ်တမ်းကျတော့လည်း
တသီးတသန့်နေတတ်တဲ့ အဖေနဲ့အမေကြောင့် အိမ်လာမရောရဲကြလို့ လက်ရှောင်ကြတာလည်း
ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ အဖေက ဘွဲ့ရတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သီးသန့်နေခဲ့တာကြောင့်လည်း
ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။
“ ကိုသံချောင်း ပွဲခင်းထဲမှာ ဘယ်လို ကြံရမလဲဗျ။ ”
ကျွန်တော်မေးလိုက်တ့ ဲ စကားသံပါ။ ကျွန်တော်မရှက်နိုင်တော့ပါ။ ကြားဖူးနားဝ ပွဲခင်းဇာတ်လမ်းတွေလို
မမဝေကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်။ ဆုံးရှုံးမှာကြောက်တာနဲ့ ပိုင်ဆိုင်လိုတာ နည်းနည်းတော့ကွဲမယ်ထင်ပါတယ်။
ကျွန်တော် မမဝေကို သူများလက်ပါမသွားစေချင်တာက ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အပိုင်ရဖို့ ကြိုးစားစေတာနဲ့
တူသွားပါတယ်။ ဆုံးရှုံးမှာကြောက်လို့ ပိုင်ချင်တာပါ။ ပိုင်လို့ ဆုံးရှုံးမှာ ကြောက်တာ မဟုတ်ရပါဘူး။
စိတ်ထဲကလည်း တောင်းပန်နေမိတယ်။ မမဝေရယ် ကျွန်တော် ဆုံးရှုံးမှာကြောက်လွန်းလို့ပါလို့ပေါ။
မမဝေကတော့ တရားတွေနာနေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ တရားရှင်လေးကို ဖျက်စီးဖို့ မကောင်းတာတွေ
သင်နေတယ်ဗျ။ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါမမရယ်။
“ အနားကပ်လေကွာ၊ လူပျိုလက် ဝက်အမြီးတဲ့၊ ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်ပေါ့။ အကြော်စားမယ် ဘာညာနဲ့
ပွဲခင်းထဲကထုတ် ယာခင်းဖက်ခေါ်သွား ဒါပဲပေါ့ ဖိုးကျော်ရ ”
အောင်မလေးဗျာ၊ သူတို့ပြောတော့ လွယ်လိုက်တာ။ ဝက်အမြီးလိုတောင် ရမ်းရမတဲ့။
ကျွန်တော့်အတွေးထဲမှာ မမဝေရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ ကျွန်တော့်လက်များက နွယ်တစ်ပင်လိုရစ်ပတ်ထားတယ်။
မမကလည်း အလိုက်သင့်လေး ယိမ်းနွ့လဲ ို့။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ပြုံးပြနေတယ်။ ပြဇာတ်ပိုင်းမှာတော့
ကျွန်တော်န့ ဲ မမဝေ ယာခင်းဘက်ထကွ ်ခ့တဲ ယ်။ အယ် အခုလို တွေးနေစဉ်မှာပဲ ကျွန်တော်
တဆစ်ဆစ်ဖြစ်လာတယ်။ ရှုးရှုးပါတာလား။ ဟင် ဟုတ်ဘူး။ အာ …. သွားပြီး ရှုးရှုးသွားပေါက်ရတော့မယ်။
ထိုနေ့ညက မှောင်ရိပ်တစ်ခုခိုပြီး ဆက်ဆော့ ကမြင်းလိုက်ပါတယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ ပထမဆုံး
တုန်လှုပ်မှု၊ အထူးခြားဆုံးခံစားမှု၊ “မင်းက လူပျိုရော ဖြစ်သေးလို့လား” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းရဲ့ အဖြေ၊
တစ်ကိုယ်တည်းဖြေလျော့ရာညများရဲ့ အစ ဖြစ်နေပါတော့တယ်ခင်ဗျာ။ မနက်ဖန်ပွဲညမှာတော့
ဘာတွေဘယ်လို ဖြစ်လာမလဲလို့ တွေးလို့ ရင်ခုန်ရင်း တရားပွဲဆီလျှောက်လာခဲ့ပါတယ်။
တရားသံတွေကြားတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယူကျုံးမရဖြစ်မိတယ်။ စိတ်နဲ့ပြစ်မှားမိခြင်းဆိုတဲ့ စကားစုတစ်စုနဲ့တင်
ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို ငရဲမီးတွေ လာဟပ်တယ်လို့ ထင်နေမိတယ်။
တရားနာနေတဲ့ မမဝေမျက်နှာလေး လှမ်းအမြင်မှာတော့ အဝီဇိဆိုလည်း ကျွန်တော်သွားရဲနေပါတော့တယ်။
ခုနေများ ငရဲသားတွေ လာခေါ်ရင်တော့ ခဏလေး ရှိခိုးတောင်းပန် ဆိုင်းငံ့ထားမိမှာပါ။ မမဝေဆီက
ချစ်တယ်ဆိုတာလေးမှ ကျွန်တော်မကြားရသေးပဲဗျာ။
(၆) အဖြူရောင်ခြယ်ပန်းလေးရယ် လှမ်း ခူးခွင့်ပေးပါ
အိပ်ယာနိုးလိုက်လို့ လောကကြီးနဲ့ အချိန်အဆက်ယူလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ တဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲနေတဲ့
နားသယ်ဆီကို သတိပြုမိတယ်။ ကုတင်ပေါ်က အဆင်းမှာလည်း ခြေကျင်းဝတ်တွေ ဂျိုးခနဲ
ဂျွတ်ခနဲဖြစ်နေတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ စဉ်းစားမရဘူး။ ခါတိုင်းနေ့မတူပဲ နာကျင်စိုစွတ်နေတာကိုလဲ
သတိပြုမိတယ်။
ဆားလေးလက်တစ်ဆုပ်ထည့် သွားတိုက်ချိန်မှာတော့ လူကငေါင်စင်းစင်း ဖြစ်နေတယ်။ တစ်ခုခုကို
အလိုမကျသလို ထပ်ပဲအိပ်ချင်သလို၊ နေရာတင်ပဲ ခွေချလိုက်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေတယ်။ ရေလည်း
မထမ်းချင်တော့ဘူး။ဘာ့ကြောင့်ပင်ပမ်းမှန်းမသိ နွမ်းလျနေတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း မမဝေမျက်နှာလေးကို
မြင်ယောင်ရင်းက မမဝေခေါင်းပေါ်မှာ စံပယ်ကုံးလေးတင်ပေးလိုက်ရင် အရမ်းလှမှာပဲဆိုတဲ့အတွေးနဲ့
သွားမြန်မြန်တိုက်ပြီး ရွာထဲကို ခပ်သွက်သွက်သွားလိုက်ရတယ်။
မိဇင်တို့ညီအစ်မမနိုးခင် စံပယ်ရုံကနေ စံပယ်တွေလုပြီး ဆွတ်ခူးရမဟုတ်လား။
တကယ်တမ်းစံပယ်ရုံရှေ့ရောက်တော့ စံပယ်ဆိုလို့ အဖူးသေးသေးလေးတွေပဲ ကျန်တာတွေ့လိုက်ရတယ်။
ထိုင်သာငိုလိုက်ချင်ပါတော့တယ်ဗျာ။ မဖြစ်ဘူး။ ကျွန်တော် စံပယ်တစ်ကုံးရမှဖြစ်မယ်။ အရီးတင်မြတို့
အိမ်ထဲဝင်မေးလိုက်ရတယ်။
“အရီးတင်မြ မိဇင်တို့ ညီအစ်မတွေရော”
“ပွေဲ စျးတန်း သင်ပျူးဝယ်တဲ့တော်ရေ့၊ တကတည်း လပြည့်နေ့ စျေးပေါင်ကျို းမှ ဝယ်ပါဆိုတာကိုအေ၊
မင်းအစ်မများ ပွေလီပုံက ပုံမကျပန်းမကျ မရမှာစိုးလို့တဲ့၊ သွားရွေးကြတယ်ဆိုပဲ၊ စျေးကြီးမိလို့ကတော့
ကလော်တုတ်လိုက်ဦးမယ်၊ နေနှင့်ဦး”
အမ် .. ဒါဆို စံပယ်တွေပန်သွားကြရောပေါ့။ အဲ ကျန်ဦးမယ်ထင်တယ်။ အပြေးကလေး ရေအိုးစဉ်နားကပ်
ရေနှစ်အိုးကြားကြည့်တော့မှ အကျီငေ်္ လးန့ထဲ ုပ်ထားတဲ့ စံပယ်ပန်းလက်ကျန်လေး ရတော့တယ်။
အပွင့်လှလှတွေကတော့ မိဇင်တို့ ပန်သွားကြရောပေါ့။ တတ်နိုင်ဘူး ဒါလေးပဲ သီရတော့မယ်။ အရီးဆီက
အပ်ချည်တောင်းပြီး အမြန်သီလိုက်ရတယ်။ ဘယ်သူ့ဖို့တုန်းမေးတာကို မဖြေနိုင်အားပါ။ ကျွန်တော့်စိတ်မှာ
စံပယ်တစ်ကုံး မမအတွက်သီဖို့က ကမ္ဘာ့အရေးအကြီးဆုံးမဟုတ်ပါလား။
ကျွန်တော် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အရံသင့်ဆိုသလို မမဝေလည်း မျက်နှာသစ်ပြီးနေပါပြီ။ မနေ့ကလို အဖေနဲ့
မမဝေအဖေတို့ လမ်းမဖက်ထွက်သွားဟန်ရှိပါတယ်။ အမေက မီးဖိုထဲမှာ၊ အန်တီကတော့
နောက်ဖေးသွားလားမသိ၊ ငယ်ငယ်ကတော့ နိုးဟန်မတူ၊ အရာရာဟာ ကျွန်တော်နဲ့မမဝေအတွက်
တိမ်းရှောင်ပေးနေကြသလိုပါပဲ။ အိမ်ရှေ့က ကွပ်ပျစ်မှာပဲ မမဝေသနပ်ခါးလိမ်းပြီးအောင် စောင့်လိုက်တယ်။
သနပ်ခါးလိမ်းပြီး ဆင်းအလာမှာတော့ လှေကားရင်းမှာတင် မမဝေကို ပန်းပေးလိုက်ပါတယ်။
ပန်းပေးတယ် ဆတို ့ဲ ဝေါဟာရလေးကို အတွေးနယ်ချဲ့မိတယ်။ ခေါင်းပန်းလှန်လို့ ကိုယ်အဖြေမရရင်၊
စကားထာဝှက်လို့ အဖြေမစဉ်းစားနိုင်တော့ရင် ပန်းပေးတယ်ဆိုကြတယ်။ အရှုံးပေးတယ်၊
လက်မြှောက်တယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် မမဝေကို ပန်းပေးတာ
စံပယ်တစ်ကုံးပေးလိုက်သလို၊ ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ အချစ်ကိုလည်းပေးလိုက်ရာကျသလို၊ ကျွန်တော့်ရဲ့
ကလေးဘဝကို ပေးလိုက်ရာလည်းကျပါတယ်၊ နောက်နောင်တွေလည်း ဘာတွေပေးဆပ်ရဦးမယ်တော့
မသိဘူး မမဝေရယ်ပေါ့။
စံပယ်လေးကို မြင်လိုက်လို့ ပြုံးသွားတဲ့ မမဝေကို အရမ်းသဘောကျသွားတယ်။
မမဝေပန်းချစ်တတ်တာရယ်လို့ သဘောခေ့သွ ွားတယ်။ မပန်ဆင်တတ်ပေမယ့်
မိန်းကလေးတိုင်းပန်းချစ်တတ်ပါလား ဆိုတာတော့ နောက်နှစ်တွေကြာမှ သိရတာပါ။ အစကတော့
အားငယ်စိတ်နဲ့ မြို့သူတေမွ ျား ပန်းမချစ်တတ်ဘူးလားရယ်ပေါ့။ မမဝေကတော့ အလိုက်သိတယ်။
ပန်းချစ်ယုံန့မဲ ကပါဘူး။ မမဝေရဲ့ ဆံပင်ထက်မှာ ဆံရစ်ဝိုင်းလေးလို ရစ်ဝိုင်းပန်ဆင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့
ပထမဆုံးချီးမွှမ်းခန်းပါ။
“ အရမ်းလှတာပဲ မမဝေရယ် ” မမဝေပြုံးသွားတယ်။
“ ပန်းပန်လိုက်မှ လှတာပေါ့လေ ဟုတ်လား ” အဲ .. မမဝေပြောမှ တွေးမိတယ်။ တကယ်ဆို စတွေ့တည်းက
လှတယ်ပြောရမှာ၊ နည်းနည်းမွှန်သွားတယ်။
“ မပန်လည်း လှတာပါပဲဗျာ ” မမဝေ တစ်ခစ်ခစ်ရယ်တယ်။
“ စတာပါ ဖိုးကျော်ရယ်၊ စျေးသွားဝယ်လာတာလား ”
“ ကိုယ်တိုင်ခူး ကိုယ်တိုင်သီလာတာပါဗျ ”
“ အယ်ဟုတ်လား နောက်နေ့ မမဝေပါလိုက်ခူးမယ် ”
အရမ်းပျော်သွားတယ်ဗျာ။ မိဇင်တို့ညီအစ်မကို မနက်ဖန် မခူးနှင့်ဖို့ပြောထားရမယ်။
စံပယ်ဖြူဖြူလေးတေနွ ့ ဲ သနပ်ခါးဘြဲကားလေးက သိပ်လကို ်တာပဲဗျာ။ အထူးသဖြင့် ရွှေရင်ဖုံးတုံ့ မဖုံးတုံ့
ဒီအရယွ ်လေးတေနွ ့ဆဲ ို ပိုလှမှာပေါ့နော်။
“ မမဝေ ကျွန်တော့်ကို ချစ်လားဟင် ”
မမဝေ မျက်နှာလေးတည်သွားတယ်။ တစ်ခုခုစိတ်ထင့်သွားသလိုနဲ့ နောက်ဖေးဆီလှမ်းကြည့်တယ်။
ဘယ်သူများကြားသွားသလဲ လန့်လို့ဖြစ်မယ်။ တကယ်ဆို ကျွန်တော်တိုးတိုးလေးပြောတာပါ။
“ ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတာ၊ ဒါတွေစိတ်မဝင်စားရဘူး ” လေသံလေးနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။
“ မမဝေနဲ့ တစ်နှစ်ပကဲ ွာတာပကဲ ိုး ”
“ အင်းလေ အဲဒါကြောင့် မမလည်း စိတ်မဝင်စားဘူး မောင်လေးလည်း စိတ်မဝင်စားနဲ့ ”
ဒါဆိုဘာလို့ တမြန်မနေ့ညက မမဝေအရမ်းရှက်တာလဲ။ ကျွန်တော်ဖက်ထားတာ ဘာလို့ မရုန်းတာလဲ။
ကျွန်တော်နမ်းတော့ ဘာလို့ ပါးမချတာလဲ။ ရင်ထဲမှာ ပြန်မေးချင်တဲ့ မေးခွန်းတွေက အများကြီးပါ။ ဒါပေမယ့်
ဒီတစ်ခွန်းပဲ ကျွန်တော်ပြောဝံ့ပါတယ်။
“ ဟုတ်က့မဲ မ ”
ငြင်းဆန်နိုင်ဖို့ ခွန်အားတွေ သတ္တိတွေ ကျွန်တော့်မှာမရှိပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်ပေးတဲ့ပန်းလေးကို
ခပ်ရွရွလေး ပန်ဆင်ပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီမမဝေရယ်။
(၇) ပါးပြင်မှာ သနပ်ခါးလေးနဲ့
နေ့လည်စာ စားအပြီးမှာတော့ အန်တီလည်း တရေးမှေးလို့ အဖေနဲ့မမဝေအဖေတို့လည်း
နောက်ဖေးပဲမှော်တိုက်အောက် လက်ဖက်ရည် ၀ိုင်းရွှေ့ကြပါတယ်။ မမဝေကတော့ မြို့ကပါလာတဲ့
စာအုပ်တစ်အုပ်ဖတ်နေပါတယ်။ အိမ်အောက် ကုတင်ပေါ်မှာ စောင်ပါးလေး အောက်ပိုင်းလွှမ်းပြီး
ပက်လက်လေးဖတ်နေတာပါ။ အိမ်အောက်က အိမ်ပေါ်ထက် အေးလို့ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။
ကျွန်တော့်အနေနဲ့ မမဝေရှိတ့ကဲ ုတင်ပေါ်ကို တက်ဖို့နေနေသာသာ အနားတောင်မသီရဲပါ။
မမဝေအမေကြီးက မမဝေနားမှာ အိပ်နေတာကိုး။ ဟိုအငယ်မ ပဲဒလက်စိကတော့ ထလိုက်ထလိုက်
အိပ်နေတ့သဲ ူ့အမေကို စလျက်ပါပဲ။ မမဝေကို ကုတင်နားက ဆွဲထုတ်သွားဖို့
ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေထုတ်ရပါတယ်။ စဉ်းစားစမ်း စဉ်းစားစမ်းပေါ့။
ဒီနေ့လည်ကြီး ဘယ်သွားသွား ပူနေတော့ ဘယ်ဆီချီတက်ရပါလိမ့်။ ပွဲခင်းကလည်း ပူပေမယ့်
လူသွားလူလာကများ။ ကျွန်တော့်အတွက်လိုအပ်တာက မမဝေနဲ့နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောရမယ့်နေရာ။
ဘုရားမှာလည်း မဖြစ်ဘူး။ ဇရပ်လည်းမကောင်း။ ဦးငွေဆောင်တို့ သနပ်ခါးတော !!!!!!! ဟာဟုတ်ပြီ။
ဒီနေရာကို တွေး မိတဲ့ ဦးနှောက်ကို ချီးမွှမ်းမဆုံးဖြစ်ရတယ်။
လောလောဆယ် လူကြီးတစ်ယောက်ကို ပြောသွားမှသင့်မယ်။ အမေကလည်း အရီးတင်မြတို့အိမ်
အလည်သွားတယ်ထင်တယ်။ အဖေ့လည်းမပြောရဲ။ မမဝေမိဘတွေဆိုပိုးဆိုးပေါ့။ နောက်ဆုံးတော့လည်း
သားအလိုကိုလိုက်ရမယ့် သားသည်အမေကိုသာ ပူစာသင့်တယ်မဟုတ်ပါလားဗျာ။ ထင်တဲ့အတိုင်း
အရီးတင်မြတို့အိမ်မှာ အမေက သန်းရှာခံနေတယ်။
အမေ့ကို ကပ်ချွဲရပါတော့တယ်။
“ အမေ သား မြို့ကဧည့်သည်တွေအတွက် ဘဒွေးဆောင်ခြံက သနပ်ခါးပင်တစ်ပင် တောင်းခုတ်မလို့ ”
“ အေးအေး ”
“ အမေ့ သားတစ်ယောက်တည်း မသွားချင်ဘူးဗျ ”
“ ဘာလို့ ”
“ ပူလို့ ”
“ အေး ထီးယူသာွ း၊ ဒါန့ေဲ နပါဦး တစ်ယောက်တည်းမသွားချင်တာက ဘာတုန်း ”
ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ စကားမှားသွားတာ တကယ်တော့ တစ်ယောက်တည်းမသွားချင်တာနဲ့ ပူတာက
ဘာမှမဆိုင်ဘူးနော်။ မထူးပါဘူးဗျာ အမေ့ကို ဖွင့်ပြောမှ။
“ သား မမဝေကို ခေါ်သွားချင်တယ် ”
“ အလိုတော် သူ့အမေက ဒီလောက်အပူကြီးထည့်ပါ့မလား၊ မင့်က ဝေဝေ့ကိုကြိုက်နေတာလား ”
“ ဟာဗျာ ” တော်တော်တော့ ရှက်သွားတယ်။ အမေက လှောင်သလို ပြုံးပြန်တော့ ပိုရှက်ရတယ်။
“ သူ့အမေသွားပြောလေ ”
“ သူ့အမေက အိပ်နေတယ်ဗျ။ အဲဒါ အမေ မဝေကိုပြောလိုက် ဝေဝေလိုက်သွား သာယာတယ်ဘာရယ်ပေါ့။
လူကြီးကထည့်လိုက်တာဆိုတော့ သူ့အမေလည်း ဘာမှမပြောလောက်ပါဘူး နောက်မှ ”
“သြော် ကိုယ်တော်က ကျုပ်ကို သေဖေါ်လာညှိသကိုး၊ ဒီလောက်ပူတာတော့
သာယာတယ်မပြောနိုင်ပါတောင်၊ ပြောတော့ပြောကြည့်မယ် ဝေဝေသဘောပေါ့ ”
ဒါ့ကြောင့် ကျွန်တော့်မေမေကိုချစ်ရတာပါ။ အမေဟာ မမဝေနဲ့ ပတ်သတ်လို့ ထိုစဉ်ကနေစပြီး ဒီနေ့တိုင်း
ကျွန်တော့်ခံစားချက် ကျွန်တော့်သီချင်း ကျွန်တော်တို့ဇတ်လမ်းတွေကို မငြီးမညူနားထောင်နေကျ
ကူညီနေကျပါ။
မမဝေလည်း အမေ့စကားနားထောင်တာလား အိမ်မှာနေရတာ ပျင်းလို့လား ဒါမှမဟုတ်
ကျွန်တော်န့လဲ ိုက်ချင်လို့လားတော့ မသိပါဘူး၊ တန်းထလိုက်လာတယ်ဗျ။ အမေက နံရံက ထီးလေး
မမဝေကိုဖြုတ်ပေးလိုက်ချိန်မှာတော့ ကျွန်တော်အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားသွားတယ်။ ရင်ထဲမှာ ဘာမှမဆိုင်သေးတဲ့
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို အေးမြစေဖို့ ထီးလေးတစ်လက်ပဲ ခုတည်းက လက်ဖွဲ့လိုက်သလို
ဆတ်ဆော့တွေးနေမိတယ်။ ကြိမ်ကွပ်ထားတဲ့ ရေသန့်ဗူးခွံထဲရေထည့်ဆွဲလိုက်ပြီး ဓားမတိုပါခါးဆွဲချိတ်ကာ
ဘဒွေးဆောင် အိမ်ဖက်ထကွ ်ခ့တဲ ယ်။ မမဝေကတော့ ထီးနက်လေးနဲ့အတူပေါ့။
ဘဒွေးဆောင်ဆီမှာ တောင်းခုတ်ရတာ အဆင်ပြေပါတယ်။ ဘဒွေးမှာက အပင် ၃၀၀ ခန့် တောကြီးရှိတာကိုး၊
အလိုက်တသိနဲ့ အပင်သေးခုတ်လို့ကတော့ ဘဒွေးက သဒ္ဒါပြီးသားပါ။ ကျောထောက်နောက်ခံလည်း
မရှိတော့ ဝန်တိုမယ့်သားငယ်သမီးငယ်မရှိတာလည်း ပါတာပေါ့လေ။ ကျွန်တော်တို့နဲ့ကလည်း
အမျိုးလည်းမကင်းတော့ ရှောရှောရှုရှုပါပဲ။ ခက်တာက ခွေးစာဆိုပြီး ကျွတ်ကျွတ်အိတ်နဲ့ ထမင်းကျန်တွေ
ထုပ်ပေး လိုက်တာကိုးဗျ။ ဘယ်လောက်များဂွကျလိုက်သလဲဗျာ။ ကောင်မလေးနဲ့သွားမယ့်ဟာကို
ခုတော့ကောင်းကြသေးရဲ့လား။ ရေဗူးတစ်ဖက် ခွေးစာတစ်ဖက်၊ ဓားမတိုကခါးမှာ။ အဲလောက်
ဂွကျကျအဖြစ်မျိုး မကြုံဖူးပေါင်ဗျာ။ သနပ်ခါးကလည်းပေးထားတော့ ငြင်းကမငြင်းရဲဘူး။
လုပ်ရက်ပါ့ဘဒွေးရယ်လို့သာ အော်လိုက်ချင်ပါတော့တယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်ဘယ်လောက်
စူပုပ်နေသလဲဆိုတာတော့ မမဝေကတောင် ဖွင့်ပြောရသည်အထိပါ။
“ ပေးပေး ကိုလူပျို၊ ရှက်မနေန့ ဲ ရေဗူးပေး ”
ဟာဟ ခေါ်ပုံကကိုလူပျိုတ့။ဲ စိတ်ထကဲ ကြိတ်တွေးလိုက်တယ်။ ဘယ်ချိန်က မြင်သွားပါလိမ့်ပေါ့။
ကျွန်တော်ရှက်တာလည်း သိနေသပေါ့လေ။ မိန်းကလေးနဲ့ ယောက်ျားလေး အဲဒါကွာမယ်ထင်ပါတယ်။
မိန်းကလေးက စေ့စေ့စပ်စပ် အကုန်ထည့်မှတ်သကိုးဗျ။ သနပ်ခါးခြံက ရွာအနောက် ချောင်းအလွန်မှာပါ။
ရွာထဲမှာတော့ တလံအကွာက လျှောက်လာကြပေမယ့် ချောင်းစပ်ရောက်တော့ မျက်စိလည်းကျိန်း
တံလျှပ်လည်းဟပ်လှပါပြီ။
“ ဖိုးကျော် ထီးအောက်လာလေ ”
“ ရပါတယ် ကျွန်တော်က တောသားပါ ”
“ အို တောသားလဲ လူပဲ ဒီလောက်ပူတာကို၊ ရှက်မနေနဲ့ ကိုလူပျို အောက်ကိုလာ ”
မမဝေဟာ အဲဒီလိုပဲ ကိုလူပျို ကိုလူပျိုလို့ သုံးနှုံးနေပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကြားရတိုင်း မခံချိမခံသာပါပဲ။
သွေးတိုးစမ်းနေသလိုလို လိုရာဆွဲတွေးတော့ အရွဲ့တိုက်ချင်တယ်။ မမဝေမျက်နှာလေးမှာတော့
ရိုးရိုးသားသား စတ့ဟဲ န်လေးသာရှိပါတယ်။ ဒီလိုရိုးရိုးသားသားနဲ့ မထိတထိတွေက အောင်းထားရင်
စုစည်းစည်းပြီး ထုတ်ပြမိရင် မလွယ်ဘူးဆိုတာ မမဝေသဘောပေါက်လာမှာပါ။ ဒီနေ့လား မနက်ဖန်လားပေါ့။
မဆီမဆိုင် လူပျိုလက် ဝက်အမြီး ဆိုတ့စဲ ကားပါသတိရလာတယ်။
“ ကဲဗျာ လာတယ် ”
ဆိုပြီး ထီးအောက်ဝင်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။ နွေလည်နေပူမှာ ချစ်ရသူနဲ့ ထီးအတူဆောင်းဖူးကြပါသလားခင်ဗျ။
အပူချိန် ၁၀၀ ကျော်လို့ အသားတွေပူလောင်ပွက်ထစေဦး၊ မြေပြင်ကဟပ်လို့ မျက်လုံးတွေ ပေါက်ထွက်
သွားစေဦး မမှုပါခင်ဗျ။ ကောင်းကင်းမှာ လဆယ်စင်းသာ၊ မြေပြင်မှာ ရေခဲနေသလို
လန်းဆန်းလွန်းလှပါချည့်ဗျာ။
ဒူးခေါင်းမြုပ်ယုံချောင်းရေကို အပူရှပ်မှာစိုးလို့ မဆင်းရဲပါ။ တံတားထိုးထားရာ ချောင်းကျဉ်းကနေ
ဖြတ်ခြဲ့ကပါတယ်။ ကမ်းဘားပေါ်တက် တစ်ခေါ်လောက်လျှောက်ချိန်မှာတော့ ဘဒွေးဆောင်ရဲ့ သနပ်ခါးခြံကို
ရောက်ပါတယ်။ ထနောင်းစည်းလေးမှ ခွာမယ်မကြံဘူး။ ခြံစောင့် အောင်နက်ရယ်က တဲခြေရင်းက
ဟောင်ပါတော့တယ်။ မမဝေခင်ဗျာ ကျွန်တော့်အကျင်္ီလေးဆွဲပြီး ကွယ်နေလေရဲ့။ ဒီလိုကျတော့လည်း
သနားမိပြန်ရော။ အောင်နက်ကြီးကတော့ ငယ်ငယ်တည်းက အတူကစားနေကျပါ။
သူစိမ်းပါတာသိလို့များဟောင်နေလားမသိ။ မမဝေကို အဲမှာရပ်ခိုင်းပြီး ခြံထဲဝင် အစာကျွေးလိုက်ရင်
အောင်နက်ငြိမ်သွားမှာပါ။ ဒီလိုကျတော့လည်း ဘဒွေးပေးလိုက်တဲ့ အစာကအသုံးဝင်သားပေါ့။ စည်းရိုးပွင့်လို့
ခြံထဲဝင်မယ်လုပ်တော့ မမဝေက မလိုက်ရဲ။ ခွေးလိုက်လေမလားလို့ ကျွန်တော့်နားကလေး မပြေးရဲ။
ကျနော့်အကျီကိုလည်း မလွှတ်။ အကျီက ရိနေပါတယ်ဆိုမှနော်။ တကယ်က အောင်နက်ကို တဲခြေရင်းမှာ
ကြိုးအရှည်ကြီးန့ ဲ ချည်ထားတာပါ။ ဒီထိမမှီပါဘူး။ မချည်ရင် အိမ်ပြန်ပြန်လာတာကိုး။ ပွဲတော်ညမို့
ဧည့်သည်တွေလာလို့ ဘဒွေးရွာပြန်အိပ်တုန်းမို့ချည်ထားတာပါ။
မနည်းရှင်းပြကာမှ မရွှေချောက တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်လိုက်သဗျ။ ဒါတောင် အင်္ကျီကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်
ဆုပ်ထားတုန်း။ အောင်နက်လို့ မာမာခေါ်တာတောင် ဒီကောင်က တောစိတ်ဝင်ပြီး ဆက်ဟောင်တုန်း။
မမဝေလက်က ထမင်းထုပ်ထောင်ပြလိုက်မှ ရပ်သွားတော့တယ်။ လူဆိုး အဲလေ ခွေးဆိုး။ အစာရတော့
မမဝေကိုပါ အမြီးနှံ့ပြနေသေးတယ်။ မမဝေကို ခြံတွင်းက ချောင်းခြောက်လေးဆီခေါ်သွားလိုက်ပါတယ်။
လူ့တစ်ရပ်လောက် အချိုင့်ရှိတ့ ဲ ရေမရှိတဲ့ ချောင်းခြောက်လေးပါ။ ချောင်းခြောက်လေးဟာ
ရွာနောက်ချောင်းမကြီးန့ ဲ ကာွ ချင်တိုင်းကွာနေပါတယ်။
ရောက်ဖူးသူမှ သိမယ်ပြောရလောက်အောင် သာယာပါတယ်။ သာယာတယ်ဆိုပေမယ့် အနီးနားမှာ
ပန်းပင်မရှိ မြက်ပင်မရှိပါ။ ဘာတွေရှိလို့သာယာပါသလဲ။ ချောင်းတပြင်လုံးအကျယ်က လက်တစ်ပြန်သာရှိလို့
လူသုံးလေးယောက်ထိုင်ယုံသာနေရာရပါတယ်။ ချောင်းနံရံမှာတော့ သနပ်ခါးပင်တွေ
အစီအရီပေါက်နေပါတယ်ခင်ဗျ။ နေပျောက်မထိုးနိုင်အောင် အရွက်မပေါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့
ချောင်းကမ်းပါယံနေကွယ်ရာ အရိပ်ကို ရွေးထိုင်မိပါတယ်။ ချောင်းရိုးတစ်လျှောက် တိုးဝင်လာတဲ့
လေညှင်းလေးရယ်၊ အေးမြတ့ ဲ ချောင်းသြဲဖူဖြူရယ်၊ သင်းပျံ့တဲ့ သနပ်ခါးရနံရယ်၊ ချောင်းကောက်မို့
ဘေးဘီက မမြင်ရတ့ ဲ ကနွ ်းခိုဖယွ ် နေရာလေးရယ် ပြီးတော့ ဖြူဖြူချောချော
မြို့သူမငယ်ငယ်လေးတစ်ယောက်ရယ် အရာအားလုံးဟာ အညာမြေရဲ့ ရင်နှင့်သည်းခြာ
ချစ်ဗိဗ္မာန်လေးတစ်ခုဖြစ်အောင် ဖန်ဆင်းပေးလျှက် ရှိနေပါတော့တယ်ခင်ဗျာ။
ဒီလိုအချိန်မှာ ကျွန်တော်အလုပ်သင့်ဆုံးအရာက …
(၈) ချစ်လေး ကိုယ်ဟာလူကြမ်းကြီးပါ
ကျွန်တော်က နေရိပ်ရရာ ကမ်းပါးငယ်အောက်ဝင်လိုက်ပေမယ့် မမဝေကတော့ လိုက်မဝင်နိုင်ဖြစ်နေပါတယ်။
ဆရာမကြီးလိုလို၊ အတေ့အွ ကြုံရှိသူကြီးလိုလို ပြောခဲ့တဲ့သူ့ဟန်လေးတွေကို ပြန်တွေးကြည့်တွေ့
ပြုံးတောင်ပြုံးမိတယ်။ မနက်ကပဲ မမဝေပြောခဲ့တယ်လေ။ ဘာတဲ့ “ ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတာ၊
ဒါတွေစိတ်မဝင်စားရဘူး ” ဆိုပဲ။ စိတ်မဝင်စားပါဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်ထိုင်တဲ့ နေရာမှာ ရဲရဲတင်းတင်း
လာထိုင်လိုက်ပါလား … စိတ်ချလက်ချထိုင်ပါလားဗျ။
အခုမှာတော့ဗျာ အတိတ်မေ့သလို ရွှေပျောက်သလိုလို ကြောင်ပေပေဖြစ်နေတယ်။ ပါးလေးတွေရဲပြီး
နားရွက်လေးတွေရဲနေတယ်။ အသားဖြူသူဆိုတော့ မမဝေရှက်နေတဲ့ အမူအယာကို ဖုန်းကွယ်မထား
နိုင်ရှာပါဘူး။ ကမ်းပါးပေါ်က သနပ်ခါးပင်တွေဆီငေးကြည့်လိုက် ချောင်းကြမ်းပြင်သဲတွေဆီငုံ့လိုက်နဲ့
ကျွန်တော့်ဆီလာရကောင်းနိုး မလာရကောင်းနိုး ဝေခွဲရခက်နေဟန်တူတယ်။ ရှက်စိတ်ကလည်း
ပူသလားတော့မသိပါဘူး။ နေပျောက်တွေကြောင့်တော့ ချွေးပိုထွက်စရာမရှိပါဘူးလေ။
ရှက်စိတ်တွေကြောင့်မို့ ချွေးပိုထွက်နေတယ်ထင်ပါ့။
“ ဖိုးကျော် … သနပ်ခါးခုတ်လေ ” မမဝေအသံတွေတုန်နေပါတယ်။
“ အခုမှ အပူထဲကလာတာကို နားချိန်တောင်မပေးတော့ဘူးလားဗျ ” ဒါကတော့ သက်သက်မဲ့
ကျွန်တော်လူလည်ကျတာပါ။ သူအနားမှာ လာမထိုင်ချင်လို့ ပြောနေမှန်းသိတာပေါ့။
“ ကဲပါ ဒါဆိုလည်းနား၊ မမဝေချောင်းရိုး တစ်လျှောက် လမ်းလျှောက်လိုက်ဦးမယ် ”
“ ဒီခြံကသာ ခွေးကိုကြိုးချည်ထားတာဗျ၊ တခြားခြံတွေက ခွေးလွှတ်ထားတာနော် ”
ခွေးန့ေဲ ခြာက်တော့လည်း ကြောက်သား မသိမသာလေး ကျွန်တော်ရှိတဲ့ဘက်တိုးလာတယ်။ ကျွန်တော်
မရိုးမရွဖြစ်လာတယ်ဗျာ။ နေရာကနေထပြီး မမဝေလက်ကို ဆွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။ အရိပ်ဆီရောက်တော့
မထိုင်ချင်ထိုင်ချင်ဖြစ်နေရမလား စိတ်တိုတိုနဲ့ လက်စောင့်ဆွဲထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
“ အား ”
မမဝေ လက်ကောက်ဝတ်နာသွားပုံရတယ်။ အိုဗျာ ဟုတ်ပါရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်လေးနီရဲသွားတယ်။
ကျွန်တော့်ကိုလည်း လန့်သွားပုံရတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်ညင်သာရမှာပါ။ စိတ်ထဲမှာတော့
မဆိုသလောက်ထိခိုက်သွားတယ်။ စိတ်ထိခိုက်ချိန်ဟာ တကယ့်ခဏလေးဆိုသလိုပါပဲ၊
ဘေးနားရောက်လာတဲ့ မမဝေကြောင့် အမျိုးအမည်ဖေါ်မရတဲ့ တောင့်တစိတ်တွေဖြစ်လာတယ်။
ချွေးတွေထွက်နေ တာကြောင့် မမဝေမျက်နှာက သနပ်ခါးဟာ ပဒါးလောက်သာ ကျန်တော့ပါတယ်။
မမဝေအကျီငေ်္ လးဟာ ချွေ းတွေစိုကုန်တာမို့ပါးလွန်းလှပါတယ်။ အတွင်းခံများဟာ ချွေးစိုနဲ့အတူထင်းခနဲ
ပေါ်နေတယ်။ ကျွန်တော်ဘယ်လောက်ငေးမိတယ်မသိပါ။
“ ဖိုးကျော် မမတို့ပြန်ကြအောင် ”
ကျွန်တော် အင်းအဲ မလုပ်နိုင်ပါ။ ကြောက်စိတ်နဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ မမဝေကို သနားရမလို၊
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းစိတ်ကိုပဲ မထိမ်းပဲ ထားရမလို လွန်ဆွဲနေမိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း မမဝေအလှကပဲ
အားလုံးကို အနိုင်ယူသွားတာပဲဗျာ။ တစ်တောင်လောက်အကွာက ငေးရတာ ကျွန်တော် အားမရတော့ပါ။
သိပ်ဝေးလွန်းတယ်လို့ ထင်မိလာပါတယ်။ မမဝေ ချွေးတွေဘယ်လောက်ထွက်လည်းဆို မမဝေရဲ့
ခြေကျင်းဝတ်နဲ့ ခြေချောင်းဖူးဖူးလေးတြွေကားမှာကိုပဲ ချွေးလေးတွေစိမ့်နေတယ်။ ကျွန်တော်ကကြည့်လေ
ရှက်လေလေ ဖြစ်နေဟန်တူပါတယ်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျှက်ကနေ ထရနိုးနိုးထိုင်ရနိုးနိုးဖြစ်နေပါတယ်။
မမဝေရဲ့ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိချပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်ချိန်မှာတော့မှ သဲထဲက ဖင်ထိုင်ရက်ကျသွားတော့တယ်။
ချွေ းတေထွ ကွ ်နေတဲ့ မမဝေကို သနားလာပါတယ်။ မမဝေမှာ လက်ကိုင်ပုဝါလေးလည်း ပါမလာရှာပဲကိုး။
“ မမဝေ ”
“ ဘာလဲ ” လေသံလေးက ပျော့ပြောင်းလိုက်တာဗျာ။
“ မျက်လုံးမှိတ် ”
“ ဘာလို့လဲ ”
“ မှိတ်ပါဆို ” မမဝေမျက်လုံးလေမှိတ်ပေးတယ်။
“ ခေါင်းမော ့”
ခေါင်းလေးမော့ပေးတယ်။ မမဝေကလည်း ကြောက်သာကြောက်နေ၊ ရှက်သာရှက်ပေမယ့်
ကျွန်တော့်အလိုကိုတော့ လိုက်ချင်နေဟန်ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော့်အလိုက ဘာလဲဆိုတာတော့ မမဝေ
အလိုလိုသိနေမှာပါ။
မမဝေမျက်စိမှိတ်သွားပြီဆိုတော့ မမဝေရဲ့ ရှေ့တည့်တည့်ကိုသွားလိုက်တယ်။ ပုဆိုးချွတ်လိုက်တယ်။
မမဝေမျက်နှာက ချွေးသီးလေးတွေ သုတ်ပေးမယ်၊ အအိုက်ပြေအောင် ယပ်ခပ်ပေးမယ်၊
အဲဒီလောက်လေးပါ။ ယပ်တောင်က မပါတော့ ပုဆိုးနဲ့ယပ်ခပ်မှ ရမယ်မဟုတ်လား။ ပုဆိုးဖျားလေးနဲ့
ယပ်ခတ်ပေးတယ်။ မျက်စိမှိတ်ထား ခေါင်းမော့ထားတဲ့ မိန်းမလှလေးမျက်နှာကို ဘယ်ယောကျ်ားသားက
ဒီအတိုင်းကြည့်နေနိုင်မှာလဲဗျာ။ အချက် ၂၀ လောက် ခပ်ပေးလိုက်တော့ ချွေးလည်းတိတ်သွားပါပြီ။
သဲသောင်ပြင်မှာ ကျွန်တော့်ပုဆိုးလေးခင်းလိုက်ပါတယ်။
“ ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ ”
မျက်လုံးမှိတ်ရက်ကနေ မမဝေမေးနေတယ်။ သိပ်လည်းသင်္ကာကင်းပုံမရဘူးကိုး။ မမဝေးဘေးမှာ ပုဆိုးလေး
ခင်းပြီးတ့အဲ ခါမှာတော့။ မမဝေ ပုခုံးလေးကို သိုင်းဖက်လိုက်ပါတယ်။
ရင်ဘတ်တွေပေါက်ထွက်မတွက် ဗလောင်ဆူသွားသလို၊ မမဝေနှုတ်ကလည်း
“ ဖိုးကျော် မမဝေကြောက်တယ် ”
မမဝေမျက်လုံးတွေ ပိုလို့မှိတ်သွားသလိုထင်မိပါတယ်။ ကျွန်တော်စကားမပြန်နိုင်ပါ။ မမဝေရဲ့
ပါးပြင်းနှစ်ဖက်လုံးကို လှိမ့်နမ်းနေမိပါတော့တယ်။ ပါးနှစ်ဖက်ကနေ လည်ပင်းကို နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့
မမဝေလက်ဖျားမှာ ကြက်သီးလေးတွေစု ထောင်လာတယ်။ အားရပါးရနမ်းပြီးတဲ့ အခါမှာတော့
ကိုသံချောင်းရဲ့ လူပျိုလက် ဝက်အမြီး သင်ခန်းစာ စလာပါတော့တယ်ခင်ဗျာ။ ဇိတပ်ထားတဲ့ အကျင်္ီလေးကို
ဇွတ်လက်ထိုးထည့်မိတယ်။
“ ဖိုးကျော် အကျြီင်္ပလဲ ိမ့်မယ် မလုပ်ပါန့ ဲ ”
ဟုတ်ပါရဲ့ အကျီငြ်္ပရဲ င်အိမ်ကို ဘယ်လိုမျက်နှာပြရပါ့မလဲ၊ အကျီင်္ကြယ်သီးလေးကို ခါးနားကစလို့ တစ်ခုချင်း
ဖြုတ်နေမိတယ်။ မမဝေဘာမှ မပြောပါ။ မျက်လုံးသာမှိတ်ထားပါတယ်။
အထကဲ ပန်းရောင်အတငွ ်းခံ အကျီငေ်္ လးပေါ်လာတယ်။ အတွင်းခံရဲ့အပေါ်ပိုင်းမှာတော့ ဖုံးဖိခြင်းငှာ
မတတ်နိုင်တဲ့ ရင်သားမို့မို့မောက်မောက်ရဲ့ အောက်ခြေရင်းတွေကို မြင်နေရပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်တွေကို
မမဝေရဲ့ နှစ်မွှာသောရင်အစုံကို ထွေးပိုက်ယုယအောင်လို့ မသိစိတ်က တွန်းပို့နေပါတော့တယ်။ အတွင်းခံကို
အောက်ကိုနှိုက်တ့အဲ ခါကျမှ အတော်ကို ဂကွ ျနေပါတော့တယ်။ အတော်ကျပ်ထုပ်နေတာကိုးဗျ။
လက်နှစ်ဆစ်လောက် အောက်ကိုဝင်ဖို့ကို မတတ်နိုင်သလို၊ မမဝေကလည်း
“ အား အစ်တယ်။ ဖိုးကျော် လိမ္မာတယ်၊ မောင်လေး မလုပ်ပါနဲ့၊ နော်”
“ မမဝေ အဲဒါကြီးချွတ်မယ်နော် ” ဒီချိန်မှာတော့ သိကြားမင်းဆင်းတား ရပ်လို့မရတော့ပါဘူး မမဝေရယ်။
ကျွန်တော့်လက်တွေရဲ့ ဦးတည်ရာကို ကျွန်တော်သိနေတယ်။
“ မမဝေရယ် ကိုင်ယုံလေးပါ ”
မမဝေခေါင်းတွေခါနေတယ်။ မျက်လုံးလည်းပွင့်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့
ဖွဖွလေးဖိထားရင်း ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ရင်း တိုးလျှိုးတောင်းပန်နေဟန်ရှိပါတယ်။
“ မမဝေရှက်လို့ပါ၊ ဒီတိုင်းလေးထားနော် ”
ကျွန်တော်ခေါင်းအတွင်တွင်ယမ်းတယ်။ မမဝေကနေ ကျွန်တော်ရမ်းလေ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို
လိုက်ထိန်းလေပါပဲ။ တောင်းပန်နေတဲ့ မမဝေမျက်ဝန်းလေးတွေကို သနားပါတယ်။ ဒါပေမယ့်
ပန်းရောင်အကျေီင်္ လးန့ ဲ မမရဲ့ သည်းမွှာနှစ်စုံကို ကျွန်တော်လက်မလွှတ်လိုက်ချင်ပါ။
“ ခဏလေးပါ မမဝေရယ် ကျွန်တော်မြင်ဖူးချင်လို့ပါ ”
“ ခက်တာပဲနော်၊ မမဝေရှက်လို့ သေလိမ့်မယ် ”
“ ရှက်လို့သေတယ်တော့ မကြာဖူးပါဘူးဗျာ၊ မချွတ်တတ်လို့ ချွတ်ပေးပါ ”
တကယ်ပါဗျာ ထိုစဉ်က အတွင်းခံကို ဘယ်လိုချွတ်ရမယ်ကျွန်တော်မသိပါ။ အကျင်္ီကလည်း
ဇိဖြုတ်တယ်ဆိုယုံ ဖြုတ်ထားတော့ အတွင်းခံကိုင်းတွေကိုလည်း လက်မောင်းဆီဘေးဆွဲချလို့မရပါ။
“ မမဝေ တော်ကြာနေစောင်းတော့မယ်၊ မမဝေမပြရင် အိမ်မပြန်ဘူးနော်၊ မမဝေလည်း မပြန်ရဘူး၊ ဒီမှာပဲ
တစ်သက်လုံးနေမှာ ”
မမဝေသက်ပြင်းချတယ်။ မထူးတော့ဘူးလို့လည်း စိတ်လျှော့လိုက်ပုံရတယ်။
“ ဒုက္ခပါပဲနော် ခဏလေးပဲရမယ် ”
မမဝေကိုယ်တိုင် သူ့နောက်ကျောဆီကို လှမ်းဖြုတ်ပါတယ်။ အတွင်းခံလေးလျော့ရဲလာတယ်။ ကျွန်တော်က
ဇွတ်ဖြဲကြည့်မယ်လုပ်တယ်။ မမဝေကျွန်တော့်ကို လှမ်းဖက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ထိကပ်ထားတယ်။
“ မကြည့်န့ ဲ ရှက်တယ်။ ဒီတိုင်းလေးကိုင် ”
ကျွန်တော်လည်း လက်မနှေးပါ။ မမဝေထိကပ်ထားတဲ့ ကြားက ကပ်သီးကပ်သပ် လှမ်းနှိုက်ရပါတယ်။
ထိပ်လေးတွေမှာ ဇီးသီးခန့် အခဲလေးတွေကျိတ်နေပြီး ရင်ဘတ်ထိအောင် လက်သီးဆုပ်ခန့် ခဲခဲပုံပုံလေး
တစ်ခုစီပါ၊ အခနဲ ှစ်ထပ်ပါတာတေ့ရွ ပါတယ်။
ကျွန်တော်ရမ္မက်ဇောတေနွ ့ ဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုင်မိတယ်။ မမဝေက ကျွန်တော့်နားကို
တိုးတိုးလေးကပ်ပြောတယ်။ နာတယ် တ့။ဲ ဖွဖွလေး ကိုင်လိုက်တယ်။
မမဝေအရမ်းမျက်နှာတွေနီနေတာကြောင့် ကျွန်တော်ငုံ့မကြည့်ခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ယောကျ်ားသားတွေမှာ
ဘယ်နေရာမှ မရှိတဲ့ နူးညံ့လနွ ်းတဲ့ အတွေ့အထိရှိနေပါတယ်။ ပွတ်သတ်လို့မှ မဆုံးခင်မှာပဲ၊
“ အ မမဝေ … ကျွန်တော် ”
ကျွန်တော်ကျင်ထုံတက်သွားပါတယ်။ သူ့ကို မထိခိုက်ပါဘဲနဲ့ ကျွန်တော်တစ်ကြိမ်
ယောကျ်ားပီသသွားပြန်ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါ ပီသတာကတော့ အောက်က ဘောင်းဘီတို တစ်ခုလုံးလိုလို
စေးကပ်ကုန်ပါတော့တယ်။ ဘောင်းဘီကနေ ပေါက်စိမ့်ပြီး မမဝေကို ပေသွားမှာ ကြောက်သွားလို့
မသိစိတ်ကနေ မမဝေကို ယောင်ယမ်းတမိသွားတာပါ။ မမဝေကလည်း ရုန်းနေတာလား တိုးနေတာလား
မသိနိုင်အောင်ပဲ ကော့တက် နေပါတယ်။ မမဝေရဲ့လက်တွေဟာ ကျွန်တော့်ကျောကိုပဲ
ဖိကပ်တင်းကျပ်ထားပါတယ်။
“ မမဝေ ဒါကျွန်တော့်ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံပါ ”
“ မမဝေလည်း ဖိုးကျော်လိုပါပဲ ” မမဝေဖြေသံလေးက ဖြေတယ်ဆိုယုံလေးပါ။
“ မမဝေကို ချစ်တယ်၊ မမဝေရော ကျွန်တော့်ကို ချစ်လားဟင် ”
“ မေးနေဖို့လိုသေးလား ”
အင်းပေါ့နော် ကျွန်တော့်ကို ဒီလောက်ထိလိုက်လျောနေတာပဲ။ ကျွန်တော်အရမ်းကြေနပ်သွားတယ်။
ဆက်လည်းမမေးမိပါဘူး။ ပွတ်သပ်နေမိပေမယ့် ခါးအောက်ပိုင်းကတော့ ခွာနေရပါတယ်။ ကျွန်တော့်
အညစ်အကြေးတွေ မမဝေကို စွန်းထင်းသွားမှာစိုးမိပါတယ်။ အမှတ်မထင်ပဲ အောင်နက်ရဲ့ ဟောင်သံသဲ့သဲ့
ကြားလိုက်ရတယ်။ ဘဒွေးဆောင်များ ခြံလာသလားမသိ။ မမဝေလည်း ကျွန်တော့်ရင်ဘက်ကို
အသာတွင်းထုတ်တယ်။ အတွင်းခံကို ပြန်တပ်ပြီး အကျင်္ီကြယ်သီးလေးတွေပါပြန်တပ်တယ်။
မမဝေထိုင်ရာကထပြီး ပုဆိုးကိုကျွန်တော့်ဆီလှမ်းပေးတယ်။
“ ဝတ်လေ ”
မမဝေ ပုဆိုးထိုးပေးနေပေမယ့် ကျွန်တော်ထိုင်ရာကမထရဲပါ။ ကျွန်တော့်မှာ ရွှဲနေပြီလေ။
ဒါပေမယ့်လူကလည်း လာနေပြီ။ မတတ်နိုင်ဘူးထလိုက်ရတယ်။ ညှီစို့စို့နံတယ်ထင်ပါတယ်။ မမဝေကတော့
ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီစိုကို မြင်တာနဲ့ ချက်ချင်းမျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ကျွန်တော့်မှာလဲ ရှက်ရှက်နဲ့
ပုဆိုးယူဝတ်ရတယ်။
မမဝေသဲတွေ ထမီပေတာကို မခါပဲ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေတယ်။
“ အပေါ်တက်လေ ”
ချောင်းပေါ်ဆီကို မေးငေါ့ပြတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ချောင်းကမ်းပေါ်ခုန်တက်လိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ
မမဝေကို ပြန်ငုံ့ကြည့်မိတယ်။ အလို မမဝေ ထမီဖြန့်ဝတ်ရာမှာ ကျပ်ပြားစေ့ခန့် အစိုကွက်လေးကို
မြင်ဖြစ်အောင်လှမ်းမြင်လိုက်တယ်။ မမဝေကတော့ ကျွန်တော်ကြည့်နေတာကိုမမြင်ပဲ အဲဒီအကွက်လေးကို
လုံအောင်ဖုန်းဝတ်လိုက်တယ်။ သြော် မမဝေလဲ ကျွန်တော့်လို ဖြစ်တာလား အံ့သြမိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်
ကိုသံချောင်းကိုတော့ မေးရဦးမယ်။
နှစ်ယောက်လုံးအပေါ်ရောက်တော့ ဘယ်ဖြတ်သွားဖြတ်လာမှ မရှိတာတွေ့ရတယ်။ အောင်နက်ကိုလည်း
စိတ်တိုမိတယ်။ တန်ဖိုးရှိတဲ့ အချိန်လေးတိုသွားတာ ဒင်းကြောင့်။ စိတ်တိုတိုနဲ့ပဲ ဓားမနဲ့နိုင်မယ့် အတုတ်ဆုံး
သနပ်ခါးပင်ကို ခုတ်လိုက်တော့တယ်။ နည်းနည်းဖျဉ်ရသေးတယ်။ ဘာလို့ကြာလဲမေးရင်
သနပ်ခါးကိုင်းသေးတွေ ဖျဉ်နေလို့လို့ ဖြေရဦးမယ်မဟုတ်ပါလော။
ကောင်းကင်တိမ်ဖြူလေးများဟာလည်း မမဝေမျက်နှာနဲ့ဆင်သလို တောအုပ်မည်းမည်းကလည်း
မမဝေမျက်နှာရိပ်လိုလို၊ မန်းကျည်းပင်တစ်ပင်ကလည်း မမဝေခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းလေးနဲ့
ဆင်နေသလိုလို၊ အရာရာဟာ မမဝေနဲ့ မကင်းပါလားနော်။
အပြန်လမ်းမှာတော့ ဒီနေ့အတေ့အွ ကြုံကို တစက် ွက်ချင်းတွေးရင်း ကျေနပ်နေမိသလို၊ မမဝေကတော့
ကျွန်တော်န့ ဲ အကြည့်ချင်းဆုံတိုင်း မျက်နှာလေွှဲ နတော့တာပါပဲဗျာ။ ဒီည ပွဲပထမည။ မမဝေနဲ့ ပွဲအတူကြည့်ဖို့
ဘယ်လိုများကြံဖန်ရလဲလို့ အကြံထုတ်နေမိတယ်။ အချစ်နတ်ဘုရားဆိုတာရှိရင် ကျွန်တော့်ကို
ကူရင်ကောင်းမယ်။ အရီလေးတို့အိမ်မှာ မွေးဘက်ပေးထားတဲ့ ဆိတ်ကလေးတွေပဲ ယစ်ပူဇော်ရပါစေတော့၊
ဖိုးကျော်ဆိုတ့ ဲ တောသားလေးကို မစစေချင်တယ်ဗျာ။
(၉) ခဲလေသမျှ သဲရေကျ
သနပ်ခါးခုတ်ရာက ပြန်အလာမှာတော့ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲ မသာမယာတဲ့ အန်တီ့မျက်နှာကြီးနဲ့
ရင်ဆိုင်တိုးရပါတော့တယ်။
“ ဝေဝေ ဒီနားကို ”
မမဝေကို ခေါ်လိုက်ပြီး တိုးတိုးပြောပါတယ်။ အိမ်ပေါ်ထပ်ကိုပါ တစ်ချိုးတည်း ခေါ်သွားပါတော့တယ်။
မမဝေလည်း မျက်နှာကပွ ်ခနဲ့ ပျက်သာွ းပါတယ်။ လှေကားပေါ်ကနေ ရှုံ့မဲမဲ့လေး ကျွန်တော့်ကို
ပြန်ငြဲ့ကည့်သာွ းတာမို့ ကျွန်တော်သဘောပေါက်လိုက်ပါပြီ။ အပျိုပေါကသ် မီးငယ်လေးအတွက် စိတ်ပူတာ၊
မဖြစ်သင့်တာမဖြစ်အောင် တားဆီးရမှာ၊ မတော်တရော်နဲ့ မတွေ့အောင် ထိန်းကွပ်ရမှာ မိဘတွေရဲ့တာဝန်
မဟုတ်ပါလားဗျာ။
စိတ်ပူတာကသဘာဝပါလေ၊ မိဘဆိုတာသားသမီးကို ချစ်တာကိုး။ မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်အောင်ဆိုတာလည်း
ခုလိုငယ်ငယ်လေးအတွက် တားဖို့သင့်တော်ပါတယ်။ တားသင့်တယ်ပေါ့။ မတော်တရော်ဆိုတာကတော့
သိပ်ဘဝင်မကျပါဘူး။ အလွှာကွာခြားလို့လား၊ အနိမ့်အမြင့်တွေ မညီမျှတာလား။ တောသားကိုယူတိုင်း
ယာထွန် ထန်းတက် မလုပ်စားရပါဘူးဗျာ။ ရွာကနေမြို့တက်ကြီးပွားနေတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်တွေဆိုတာ
ရှိနေတာပဲမဟုတ်လား။
ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ ကျွန်တော့်ဘဝကျွန်တော် မြင့်သထက်မြင့်အောင် ကြိုးစားမယ်လို့တော့
တေးထားလိုက်တယ်။ ခုနေများမှာတော့ ဒီညပွဲကို ဘယ်ကဘယ်လို မမဝေပါလာအောင်
သွေးဆောင်ဖျားယောင်းရပါမလဲလို့ ကြံနေရပါတော့တယ်။
အင်း ဟုတ်ပြီ၊ မိဇင်တို့ သူငယ်ချင်းမတွေ ရှိနေတာပဲ။ သူတို့ကို အကူအညီတောင်းရမယ်။ စည်းဝါးကြိုတိုက်ဖို့
မိဇင်တို့အိမ်ဆီကို ထကွ ်ခ့ရဲ ပါတော့တယ်။
မိဇင်တို့အိမ်က ရွာလယ်မှာရှိပြီး၊ မိဇင်ကတော့ ကျွန်တော်နဲ့အတန်းတူနှစ်တူ ငယ်သူငယ်ချင်းဆိုတာမို့
ပြောမနာဆိုမနာရယ်ပါ။ သဘောလည်းကောင်း သွက်ကလည်းသွက်၊ အပေါင်းအသင်းလည်းများတာမို့
ထစ်ကနဲဆို သူ့ပဲမြှောက်ပင့် အကူအညီတောင်းခဲ့ရတာချည်းပါပဲ။ မိဇင်တို့အိမ်ရောက်တော့
တနယ်တကျေးကဧည့်သည်တေနွ ့ ဲ ရှုပ်ယှက်ခက်နေကာ၊ မိဇင်ခမျာလည်း မီးဖိုတည်းက
မထွက်နိုင်ဖြစ်နေရှာ။ မီးဖိုထဲဝင်ပြောရတာပါ့လေ။ မီးဖိုထဲဝင် မီးကူထိုးပေးပြီး စကားစဖို့ပြင်နေတုန်း မမိဇင်က
အော်ပါတော့တယ်။
“ အလိုတော် ထူးထူးဆန်းဆန်းကြီးပါလား၊ ဘာခိုင်းဦးမလို့တုန်း၊ မြို့သူနဲ့ နေ့လည်က စုံတွဲခုတ်နေဆို
ကြားပါ့ကြားပါ့ ”
အလိုဗျာ ဘယ်ကဘယ်လို သိသွားတာပါလိမ့်၊ သတင်းကလည်းမြန်ပါ့။
“ တိုးတိုးလုပ်ပါဟာ၊ အခုလာတာ အဲဒီကိစ္စဟ။ ဒီလိုဟာ ငါနဲ့မမဝေ အဲလေ အဲဒီမြို့သူနဲ့
တွဲသွားတွဲလာလုပ်တာကို သူ့အမေက မကြိုက်လို့ မျက်နှာမကောင်းဘူး။ ညပွဲလည်း ထည့်မယ်မထင်ဘူး။
အဲဒါဟာ ညပွဲလေး သူ့ကိုထည့်ဖို့ ညည်းတို့ သူငယ်ချင်းတစ်သိုက် သူ့အမေကို လာပြောစမ်းပါ။ ကျွန်မတို့မှာ
မိန်းကလေးတွေချည်းပါ။ မောင်တွေလိုက်ပို့မှာ ဘာညာပေါ့ ”
“ အေး သဘောပေါက်ပြီ။ ဒါန့ေဲ နပါဦး နင်တို့က နူရွှဲနေလို့ သူ့အမေက သဘောမတူတာလား။
ပြောမပြောချင်ဘူး။ အထာကလည်းကိုင်ပါ့။ ကဲပါဟာ ညကျ ငါတို့လာခေါ်မယ်။ မြို့သူမပါရင် ဒီညမိဇင်တို့
ပွဲမကြည့်ဘူးအေ၊ ဟုတ်ပြီလား ”
“ ကျေးဇူးပါဟာ ”
“ ကျေးဇူးများ ကြော်စားမရ ချက်စားမရ ”
“ ညကျ အကြော်ကျွေးမယ်လေဟာ ”
“ဟုတ်ရင်ဟုတ်ပေါ့အေ ဟွန်း”
ကဗဲ ျာ ဘယ်လောက်များ အားကိုးရတ့ ဲ သူငယ်ချင်းလဲလို့။ အကြော်ဖိုးတော့ အမေ့ဆီက တောင်းရမည်။
ဒီကိစ္စမှာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့ကိုလည်း ကူခိုင်းမှရမယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အမေ့အလှည့်ပေါ့။ အိမ်ပြန်ကာ
အမေ့ရှာတော့ အမေလည်း မီးဖိုချောင်မှာ ချက်လို့ ပြုတ်လို့။
“ အမေ သားတို့ တောထဲသွားတာ မမဝေအမေက သိပ်မကြည်ဘူး။ ညပွဲမထည့်လောက်ဘူး။ အဲဒါ
မိဇင်တို့လာခေါ်ကြလိမ့်မယ်။ ခေါ်ခ သားက ညကျအကြော်ကျွေးရမှာ။ သူ့အမေကို ကူပြောပေးဦးနော်။
အကြော်ဖိုးလည်း ပေးဦး။ နော် အမေ ”
“ ဉာဏ်နီ ဉာဏ်နက်ကလည်း များလှပါ့။ မင့်အဖေအတိုင်းပဲ။ ရော့ရော့ ”
အမေ့ခါးကြားမှ ငါးရာတန်တစ်ရွက်ထုတ်ပေးပါတယ်။ အကြော်တစ်ခု တစ်ဆယ်ပဲထား အခုငါးဆယ် မိဇင်တို့
ဗိုက်ရိုက်စားပေတော့။
ကဲ အစစအရာရာ ကြိုတင်အကွက်ချပြီးပြီမို့ ကိုလူပျို ပီသ ဖို့လိုတော့တာပဲ။
ချောင်းထဲဆင်းရေးချိုးလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီနေ့တော့ အစဉ်စဉ်နေ့တွေထက် လှချင်ပချင်နေမိတယ်။
သန့်တန့်ပျံ့တန်းလေးဖြစ်အောင် ချေးတွန်းခဲတစ်ခဲကုန်အောင် တိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ အသားတွေတောင်
ပွန်းသွားလားမသိ။ ရေတွင်းမှာပင် ဒီညနေ ဇာတ်ကားရောက်လာကြောင်း၊ မင်းသမီးလေးများချောကြောင်း၊
စိုးမိုးအောင်လည်းပါတယ်၊ ဦးတက်တိုးရော၊ ဦးကျော်ကြားလည်း ပါသတဲ့ စသည်ဖြင့် ဇာတ်ပွဲအကြောင်းတွေ
ပလုံစီအောင် ကြားခ့ပဲ ါတယ်။
ကျွန်တော်ပြန်အရောက်မှာတော့ မမဝေတို့ မိသားစုနဲ့ အဖေအမေတို့လည်း ရေချိုးဆင်းကြတော့ပါတယ်။
ကျွန်တော့်အတွက် အချိန်နည်းနည်းရနေတာမို့ မိဇင်တို့ဝိုင်းဆီ နောက်တစ်ခေါက်ပြန်ထွက်ခဲ့ပါတယ်။
မမိဇင်လည်း ရေချိုးသွားလို့ စောင့်နေရသေး။ မိဇင်ကိုသေချာအောင် တထပ်ထပ်မှာရသေးတယ်။
စကားကိုယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပြောဖို့၊ မြို့ကမမ မပျင်းစေချင်လို့ ပွဲလိုက်ကြည့်စေချင်ပါတယ်ရှင်၊ ပွဲခင်းထဲမှာ
ကွပ်ပစ်ကြီးကလည်း အကြီးကြီးခင်းထားပါတယ် ဘာညာစသဖြင့် ဆရာလုပ်ရပါသေးတယ်။ မိဇင်ကတော့
ပိုရန်ကောရယ်ပေါ့။ လွဲချော်သွားမှာတော့ သေမတတ်ကြောက်နေပါတယ်။
ဗိုက်ဆာဆာန့ ဲ အိမ်ပြန်အလာ၊ အိမ်ရောက်တော့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ
ထမင်းစားဖို့ကျန်နေတာကြောင့် အဝအပြဲဆွဲလိုက်ပါတော့တယ်ခင်ဗျာ။
(၁၀) ဆိုင်းသံတွေကြားတော့ ပျော်လိုက်တာဟေ့
မကြာခင်မှာတော့ မှောင်ရိပ်လေးပျိုးလာပါတယ်။ အရှေ့လောကဓာတ်မှလည်း ၀ါဝင်းတဲ့
လမင်းကြီးပေါ်ထွက်လာပြီး၊ တိတ်ဆိတ်နေကျ ကျွန်တော်တို့ရွာလေးဟာ ပွဲသွားဖို့လှုပ်ရှားကြ ပြင်ဆင်ကြတဲ့
အသံတေနွ ့ ဲ ကျွက်ကျွက်ညံလာပါတယ်။ တစ်နှစ်မှာတစ်ကြိမ်သာ ကျင်းပတဲ့ ပွဲတော်ကို အားပေးကြဖို့
စောင့်နေကြရတာ တစ်နှစ်လုံးဆိုပါတော့။ ဒီလိုည ဒီလိုအခါမှပဲ ပျော်ကြပါးကြရပေမယ် မဟုတ်ပါလားဗျာ။
ရွာလေးကသေးငယ်တာကြောင့် ပွဲခင်းဆီမှာ သံဆန်းတေးသွားများကလည်း အတိုင်းသားကြားနေရပါတယ်။
ရွာမှာက အသံချဲ့စက် အော်လံသံစူးစူးသာ ကြားနေကျမို့၊ ပွဲခင်းက ဘောက်စ်တွေလို
တဒုန်းဒုန်းမြည်ပေးတာကြီးက ရင်တောင်တုန်ပါတယ်။ အနောက်တိုင်း ခေတ်ပေါ်ဂီတနဲ့ မြန်မာ့ဆိုင်းဝိုင်းတို့
တလှည့်ဆီတီးမှုတ်လိုက် ပြိုင်တူတီးမှုတ်လိုက်နဲ့ ငြိမ်းညောင်းတယ်ဆိုတာထက် ကြားရရင်ပဲ
ပွဲခင်းဆီထပြေးလာချင်ရလောက်အောင် တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ဆွဲဆောင်နေပါတယ်။
ကိုယ်စီကိုယ်စီ လူတိုင်းလိုလို သွားလိုချင်ကြပေမယ့်၊ ဖိုးကျော်မှာတော့ မသွားနိုင်ပါ။ မြို့ကြီးသူမမဝေဆိုတဲ့
နှောင့်ကြိုးလေးတွယ်မိနေတာကိုး။ မမဝေမပါလို့ကတော့ မသွားရေးချမသွား။ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ထိုင်နေကြတဲ့
လူကြီးတွေကတော့ သွားချင်ကြမယ်မဟုတ်ပါဘူး။ စကားလေး တစ်တောက်တောက်
ပဲလှော်လေးတဖျောက်ဖျောက်။ အမေကတော့ မနက်လင်းခါနီးမှ နောက်ပိုင်းဇတ်ထုပ် သွားကြည့်မယ်
ထင်တယ်။ အန်တီကလည်းစိတ်ဝင်စားဟန်မရှိ။ ငယ်ငယ်ကတော့ အန်တီ့ပေါင်ပေါ်မှေးနေတယ်။
အိပ်ပျော်နေလားမသိ။
ညကလည်း တဖြည်းဖြည်းနက်၊ လမင်းကလည်း တဖြည်းဖြည်းတက်လာတယ်။ ပွဲခင်းဆီမှ
နတ်ပင့်သံများတောင်ကြားနေရပြီ။ မကြာခင်ပွဲထွက်တော့မယ်။ မိဇင်တို့တစ်တွေလာကြပြီးလားလို့
မျှော်ရတာ အမော။ သူတို့တတွေ လူစုနေလို့ထင်ပါ့ ပေါ်မလာ။ ငါ့ကိုများမေ့သွားကြတာလားရယ်လို့
ဝမ်းနည်းလာတယ်။ သူတို့မလာရင်တော့ မမဝေကို ကျွန်တော်ပဲလက်ဆွဲခေါ်ထုတ်သွားရမလိုလို။
မမဝေကတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေဟန်တူပါတယ်။ သူလည်း ကာလရဲ့
သမီးပျိုမဟုတ်လား။ ပွဲကြည့်ချင်နေမှာမလွဲပါဘူး။ အန်တီကလည်း ဒါကို စကားမစ၊ အမေကလည်း
အပြောရခက်နေမယ်ထင်ရဲ့ ။ အဖေန့ဥဲ ီးလေးကလည်း ယောက်ျားသားတွေမို့ ပွဲနဲ့မဆိုင်။ ရင်မောရပါတယ်
မိဇင်တို့ရေ။ မြန်မြန်လာကြပါတော့ဟ။
အိမ်ရှေ့ဆီက ကျွက်စီစီအသံနဲ့ မိဇင်တို့ သူငယ်ချင်းတစ်တွေ အိမ်ထဲဝင်လာကြပါတော့တယ်။ မိဇင်ကပဲ …
“ ဒွေးလေးရေ ဒွေးလေးတို့အိမ် ဧည့်သည်တွေရောက်လို့ဆို ”
“ အေးဟဲ့ မိဇင်တို့ လာလာ ပေဲ လှာ်လာစား၊ ပွဲသွားမလို့လား ”
“ ဟုတ်တယ် ဒွေး ရေ၊ နေ့လည်က မြို့သူတစ်ယောက်တွေ့လိုက်လို့ ပွဲလိုက်မလား လာခေါ်တာပါ ဒွေး ”
“ အေးဟဲ့ မိဝေကလိုက်ချင်ပါ့မလားမသိ ” မမဝေကမလှုပ်၊ လိုက်ချင်တယ်ပြောလိုက်ပါ့လား မမဝေရယ်။
ကြည့်ရတာ အန်တီ့ခွင့်ပြုချက်ကို စောင့်နေတယ်ထင်တယ်။ အန်တီလည်း မနေသာတော့
့
“ မိဝေကို ၁၀ တန်းဖြေပြီး ပွဲလိုက်ပြမယ်လို့ ကတိပေးထားတာ၊ ဒီအိမ်မှာကလည်း
မိန်းကလေးဖေါ်ကမရှိတော့ ” အန်တီက အင်တင်တင်။
“ အို အန်တီကလည်း ကျွန်မတို့ ရွယ်တူတွေပါပါတယ်။ ဖိုးကျော်လိုက်ပို့လိမ့်မပေါ့။ သူအိပ်ချင်တော့ ကျွန်မတို့
ပြန်လိုက်ပို့ပါမယ်။ ကွပ်ပျစ်လည်းထိုးထားတယ်။ ထည့်လိုက်ပါ။ ညကြီး ဒီမှာ ပျင်းစရာကြီး ”
“ မိဇင်က ကျွန်မတူမလေးပါ။ စိတ်ချရပါတယ် ”
အမေကပါဝင်ပြောတယ်။ သြော်အမေရယ် အမေ့သားနဲ့တောင် စိတ်မချတာပါဆိုမှ တူမကို
ဝကွက်အပ်ပါမလားလို့။
တကယ်ဆို ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကလည်း ဧည့်သည်လာလို့ ပွဲကြည့်ချင်ရင် လိုလိုမယ်မယ်ဖြစ်အောင်
ကွပ်ပစ်ထိုးပြီးသားပါ။
“ မိဝေ လိုက်ချင်လိုက်သွားလေ ” အန်တီ့လေသံက အားမပါလှ။
“ သမီးလည်း လိုက်မယ်၊ သမီးလည်းလိုက်မယ် ”
ဗုဒ္ဓေါ အငယ်မ ငယ်ငယ်က ဘယ်က ဘယ်လို နိုးသွားတယ်မသိ။ သူလည်းလိုက်မယ် အော်နေပါရော။ အဲဒါမှ
ပျားတုပ်တာပဲဗျို့။ အန်တီကတော့ အကြိုက်ပေါ့။ ဝမ်းသာသံကြီးနဲ့
“ အေးဟဲ့ ငယ်ငယ့်ပါခေါ်သွား၊ သူကတော့ စောစောအိပ်မှာ အပြန်ခါတော့ ကုန်းပိုးခေါ်ခဲ့ကြပေါ့။ ညလည်း
မနက်စေနဲ့ သန်းခေါင်လောက်ကျပြန်ခ့ ဲ ”
မမဝေမျက်နှာကို သေချာ မမြင်ရ၍ ပျော်မပျော်တော့မသိပါ။ အိမ်ပေါ်ကို ဖယောင်းတိုင်လေး
မီးကောက်ညှိယူပြီး တက်သွားပါတယ်။ ခဏလေးအတွင်းမှာပဲ တီရှပ်နက်လေးနဲ့ ထမီနက်လေးဝတ်ပြီး
ဆင်းလာတယ်။ မျက်နှာမှာ သနပ်ခါးတွေဖျက်ပြီး အမှုန့်(သို့)မိတ်ကပ်တစ်ခုခုလိမ်းထားတယ်ထင်ပါတယ်။
ဖွေးဥနေပါတော့တယ်။ ငယ်ငယ့်လက်ကိုဆွဲလို့ မိဇင်အုပ်စုနဲ့ မမဝေလိုက်သွားတော့ တန်းယားပေါ်မှ
ကျွန်တော့်မှာ နေမရထိုင်မရ၊ လိုက်သွားရမလို၊ နေခဲ့ရမလို
“ သား မိဝေတို့နဲ့ လိုက်သာွ းလေ ”
“ သူငယ် မင်းမမကို ဂရုစိုက်လိုက်ပါဦး ”
အမေ့မှာသံနဲ့ အန်တီ့မှာသံ မရှေးမနှောင်းထွက်လာတယ်။ အသံမဆုံးသေးဘူး ထိုင်ရာက ထနေပါပြီ။
မင်းမမဆိုပါလား။ အင်းလေ ကျွန်တော့် မမဝေပါပဲ အန်တီရယ် စောင်မကြည့်ရှုရပေးမှာပေါ့ဗျာ။
(၁၁) ပခွဲ င်းထေဲ လျှာက်လို့လေ မောင်ကြီးန့ ဲ ဆုံသလေတော့
မမဝေတို့ အုပ်စုနောက်ကို အပြေးကလေး လိုက်သွားမိပါတယ်။ ပွဲခင်းကြီးဆီ မရောက်ခင်လမ်းမှာ
ပွဲခင်းအတွက် မီးစက်ကျေးဇူးကြောင့် လမ်းဘေး ကြံရည်ဆိုင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်များ
လင်းထိန်လျှက်ရှိပါတယ်။ မီးပြာရောင် အစိမ်းရောင်တွေဟာ တွေ့နေကျ အညာညများနဲ့မတူ
တမူထူးခြားစွာန့ပဲ ဲ ကမ္ဘာသစ်တစ်ခုဆီ တနွ ်းပို့နေသလိုပါပဲ။ အလှပဆုံးကတော့ ရောင်စုံမီးများနဲ့
ချာလပတ်လည်နေတဲ့ ရဟတ်ကြီးဖြစ်ပါတယ်။ မစီးစဖူးစီးရလို့ ပျော်နေသူတွေ၊ စီးရင်းက ရင်အေးလို့
ဟေးခနဲ အော်ကြသူတွေ၊ စီးရင်းကြောက်လို့ ငိုတဲ့ကလေးသံတွေနဲ့ ညံစီနေတော့တာပါပဲခင်ဗျာ။
ပွဲသွားပွဲလာတွေကြားမှာ အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်ထက်မှာ ဖွေးဖွေးဥအသားအရေလေးနဲ့ ပြည့်တင်းတင်း
ခန္ဓာကိုယ်အလှ ပိုင်ရှင်လေးကတော့ ကျွန်တော့်မမဝေဖြစ်ပါတယ်။ ပွဲသွားပွဲလာများကလည်း
ငေးသွားကြသလို ကျွန်တော့်မှာလည်း ကြည့်မဝပါ။ အကြည့်သရမ်းတဲ့ ကိုကိုကာလသားတွေကြားမှာ
ဝန်တိုလိုက်ရတာဗျာ။ ဖြစ်နိုင်ရင်လေ ကျွန်တော့်ပုဆိုး ခါးပုံစကြားမှာ မမဝေကို ဝှက်ပြီးသာ
ခေါ်ခ့လဲ ိုက်ချင်တယ်။ ဘယ်သူမှ မကြည့်ရအောင်လို့ပေါ့နော။
ဖြူလွှတဲ့ အသားအရေထက်မှာမှ အနက်ရောင်တီရှက်လေးကလည်း အပျိုစင်တစ်ယောက်ရဲ့
သဘာဝတွေကို အတိုင်းသားဖေါ်ပြနေသလို၊ လမ်းဘေးမီးရောင်စုံတွေကလည်း အပျိုစင်တစ်ယောက်ရဲ့
ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းကို တစေ့တစောင်း ဖေါ်ပြနေကြပါတယ်။ ဘယ်ညာဟန်ချက်
လွှဲတက်အခိုက်အတန့်လေးဟာ တင်းပြည့်တဲ့ ပေါင်တံနှစ်သွယ်ကို ထင်းခနဲပေါ်ပြသလို၊ မကြီးမသေး
တင်ပါးတစ်စုံကလည်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ ငြိမ့်ညောင်းလှုပ်ရှားနေပါတယ်။ တစ်ချို့ခပ်ဆိုးဆိုးကာလသားတွေက
မမဝေအနားကပ်ချင်လာဟန်ရှိတာကြောင့် မမဝေနားကို ကျွန်တော်တိုးကပ်လျှောက်မိပါတော့တယ်။
ပိုင်ရှင်ကြီးန့လဲ ို့ ဆလို ိုချင်တာမျိုးပါ။ ကျွန်တော့်ခြေဖျားတွေ မြေကြီးက လွတ်နေပြီထင်ပါရဲ့။ ဒီလိုသာ
အမြဲအတူလျှောက်ရမယ်ဆိုရင် ကမ္ဘာပဲပတ်ရပတ်ရပေါ့လေ။ တစ်ချက်တစ်ချက် မမဝေကို
စောင်းငြဲ့ကည့်လိုက်တိုင်း မျက်ခုံးထူထူအောက်က မမဝေမျက်လုံးလေးတွေက ပိုရန်ကောရယ်လို့
မျက်စောင်းထိုးနေတာ မြင်ရပါတယ်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်။ နေ့လည်ကလည်း တောထဲမှာ
အခွင့်အရေးယူတယ်။ အခုလည်း လူတွေကြားမှာ ဘေးကပွတ်ကပ် အသားယူတယ်။
ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေကလည်း ပါသေး။ အပေါင်းအဖေါ်တွေနဲ့ကလည်း ပေါင်းကြံသေး။ အတော်ဆိုးတဲ့
ကျွန်တော်ပါလားဗျ။ ချစ်လို့ဆိုးတာပါဗျာ။ မုန်းရင် ဓားနဲ့ထိုးမှာပေါ့လို့။
မိဇင်တို့တတွေကလည်း အလိုက်သိတယ်။ မမဝေလက်က ငယ်ငယ်ကို မသိသာ သူ့တို့ဘက်ခေါ်သွားတယ်။
ငယ်ငယ်ကတော့ လမ်းဘေးငေးရင်း သူ့အစ်မကို သူမေ့နေလေရဲ့။ ငယ်ငယ်မရှိလေတော့ မမဝေလက်လေး
လွတ်သွားတော့ မမဝေတစ်ယောက် မနေတတ်ဖြစ်ရှာတော့မယ်ဟဲ့လို့ တွေးပြီး မမဝေလက်ကို
ဆွဲလိုက်ပါတယ်။ မမဝေတော့ နည်းနည်းရှက်နိုးနိုးပုံ ဖြစ်သွားတယ်။
လူအုပ်ထမဲ ှာ ရောက်ရင်တော့ (လူမမြင်လယွ ်တ့ေဲ နရာမှာတော့) ကျွန်တော့်လက်ကို မမဝေ
တင်းတင်းပြန်ဆုပ်တယ်ဗျ။ အဲလိုအချိန်ကတော့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကြီး ပေါက်ထွက်မတတ် ပျော်မြူးရတဲ့
အချိန်ပါပဲ။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ အချစ်ဟာ လူကွယ်ရာကျမှ အစွမ်းပြတတ်သလားဗျာ။
ယောကျ်ားလေးတွေအချစ်ကတော့ နေရာတိုင်းမှာ ရဲတင်းမယ်ထင်ပါတယ်။ ပွဲခင်းထဲကို တိုးဝင်ရင်း
တစ်ချို့နေရာတွေမှာ အရမ်းလူကြပ်တယ်ခင်ဗျ။
တစ်နေရာမှာတော့ ကာလသားလူပျိုတစ်သိုက်နဲ့ ထပ်တိုက်ဆုံကြတော့တယ်။ လူပျိုတွေဆိုတာကလည်း
လက်သရမ်းတတ်တယ်မဟုတ်လား။ မမဝေကို ကျွန်တော်ကာကွယ်မှရမယ်။ သရမ်းချင်းသရမ်း ကျွန်တော်ပဲ
သရမ်းမှ သင့်မယ် မဟုတ်ပါလားခင်ဗျာ။ သူတို့လူသိုက်ကို မိဇင်တို့အုပ်စု ဘယ်လို
ဖြတ်သာွ းလိုက်တယ်မသိပါ။ မိဇင် ဆသဲ ံသ့သဲ ့ဲတော့ ကြားလိုက်ရတယ်ဗျ။ အတော်ဆိုးပါလား
ကိုအညာသားတို့ရေ။
ကျွန်တော်န့ ဲ မမဝေအလ့မှဲ ှာတော့ သူတို့လူသိုက်နဲ့ လက်တစ်ကမ်းရောက်တယ် ဆိုရင်ပဲ
မမဝေကိုယ်လုံးလေး ကျွန်တော့်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ ရင်ချင်းအပ်ထားလိုက်တော့
မမဝေအပေါ်ပိုင်းကို ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကြီးနဲ့ လုံခြုံသွားစေပါတယ်။ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး လက်တွေကို
မမဝေတင်ပါးနောက် ကာဖက် ဖက်ထားလိုက်ပြန်တော့ မိန်းမငယ်လေးနောက်ပိုင်းပါ
လုံခြုံသွားစေတယ်မဟုတ်ပါလားခင်ဗျာ။ ပိုမိုလုံခြုံစေတာကတော့ ခါးချင်းအပ်ထားတာပါပဲ။ လုံခြုံစေချင်လို့
ထပ်ကပ်ထားပေမယ့် ကျွန်တော့်အငယ်ကောင်ကြောင့် မလုံမခြုံဖြစ်သွားစေပါတယ်။ သူနဲ့လိုက်ဖက်ရာ
ဆန့်ကျင်ဖက်တစ်ခုဆီ ဇွတ်တိုးဝင်နေပါတယ်။ မသိဆိုးရွား မိုက်လုံးထွားပါလား ငါ့ကောင်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကျိန်ဆဲမိတယ်။ လောလော လောလောနဲ့ ရေချိုးအပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီတို ဝတ်ဖို့
မေ့လာခ့တဲ ာကိုးဗျ။ ခုတော့ မမဝေခင်ဗျာ နှုတ်ခမ်းတွေတောင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသလိုပဲ။ အ ကာလ
ညအခါဟာ အမှောင်ထု အမိုက်မှောင်ကြီးစိုးသလို ဆန့်ကျင်ဖက်သဘာဝတွေ လျှို့ဝှက်ပေါင်းစည်းဖို့လည်း
ကူညီတတ်တယ်ထင်ပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အပြုအမူကိုမြင်ကြတော့ ကိုကိုကာလသားများ ရှဲသွားကြတယ်။
“ မိုက်တယ်ဟေ့ ” “ ရှယ်ပဲ ” “ အားကျသကွာ ” “ အဲလူကြီးကို မယုံပါနဲ့ ” “ ညီမလေး မှားမယ် မှားမယ် ”
စသဖြင့် အသံတွေညံအောင် အားပေးကြပါတော့တယ်။ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ပျော်နေမိတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် နောက်ထပ်
လူပျိုအုပ်တွေ တွေ့လိုက်ပါဦးဟလို့ စိန်ခေါ်နေမိတယ်။
“ လူအုပ်ကဖြင့် မရှိတော့ဘူး၊ လွှတ်တော့ ကိုလူပျို ”
မမဝေပြောမှပဲ လွှတ်လိုက်ရတယ်။ မိဇင်တို့ အုပ်စုတောင် တော်တော်လိုက်ရှာလိုက်ရတယ်ဗျာ။ မိဇင်တို့
သူငယ်ချင်းတစ်သိုက် လူစုခွဲကြပါတယ်။ နောက်မှ အကုန်လုံးကို မုန့်ဝယ်ကျွေးရမယ်။ မိဇင်က
ငယ်ငယ်လက်ဆွဲပြီး သူတို့ကွပ်ပျစ်ပေါ်တက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ပါ တက်လိုက်တော့
မိဇင်တို့ ဧည့်သည်တေနွ ့ပဲ ါ လူကျပ်နေပါပြီ။
ကျွန်တော်တို့အိမ်က ကွပ်ပစ်လေးကို သွားသတိရတယ်။ မမဝေနဲ့ ကျွန်တော်
နှစ်ယောက်တည်းသွားချင်တယ်။ ငယ်ငယ့်ကို မခေါ်ချင်ဘူး။ မိဇင်သာ ငယ်ငယ့်ကို ခေါ်ထားရင် ကောင်းမယ်။
မိဇင်နားကို တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်တယ်။
“ မိဇင် အဒဲ ီကလေးမ နင်န့ထဲ ားခ့မဲ ယ်။ ငါ မမဝေကို ငါတ့ ို့ကွပ်ပစ်ခေါ်သွားမလို့ ”
“ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ဖိုးသောင်းလာမှာလေ။ ဒီကလေးကြီးနဲ့ ”
သြော် … ခုမှသိတယ် ဟိုဘက်ရွာက ဖိုးသောင်းနဲ့ မိဇင်က ဇာတ်လမ်းကိုး။ ဒါပေမယ့် သူတို့က ရွာနီးတယ်။
ဘယ်ပေဲွ တ့ေွ တ့ရွ သမို့လား။ ကျွန်တော်ကသာ ရတောင့်ရခဲ။
“ နင်တို့က ဘယ်ချိန်တေ့ေွ တ့ပွ ါဟာ။ ငါက အခုလိုတုန်းမှ ။ နောင်ဆို မသေချာဘူး ”
“ ကလေးက သူ့အမ မရှိရင် ငိုမှာပေါ့။ သူအိပ်မှသွားလေ ”
“ အေးအေး ” ကလေးအိပ်အောင်စောင့်ဖို့ သဘောတူလိုက်တယ်။ မမဝေဘက်လှည့်ကြည့်တော့
မျက်နှာတည်တည်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ ဘာလို့လဲစဉ်းစားမရဘူး။
“ မမဝေ ဘာဖြစ်လို့လဲ နေမကောင်းဘူးလား ”
“ အခုမှ လာမမေးန့ ဲ ဟိုဘက်ကကောင်မလေးပဲသွားမေး ” တော်ပါသေးရဲ့ မိဇင်မကြားလို့။ သိပြီ
မိဇင်န့ကဲ ျွန်တော့်ကို သဝန်တိုနေတာကိုး။ ကြိတ်ပြီးရယ်မိတယ်။
“ သူပဲ မမဝေကို ကူခေါ်ထုတ်တာလေ။ သူ့မှာရည်းစားရှိတယ်ဗျ။ ရည်းစားက ဒီညလာမှာ။ ခုနက မမဝေကို
ကျွန်တော်တို့ ကွပ်ပစ်ခေါ်ဖို့တိုင်ပင်တာ။ ငယ်ငယ်အိပ်မှ သွားကြလေတဲ့ ”
အစ်မတော်က ဒီလိုရှင်းပြမှ ဘဝင်ကျတယ်။
မကြာမီ ဇာတ်ပွဲက အော်ပရာခေါ်ဇတ်လမ်းတိုလေး စပါတယ်။ စေတုတ္တရတိုင်းတွေ မူးမတ်တွေနဲ့
ငိုချင်းတွေပါ ပါတာကြောင့် ငယ်ငယ်လည်း မှေးစင်းစင်းဖြစ်လာဟန်ရှိပါတယ်။ ငယ်ငယ်အိပ်ပါစေ
ဆုတောင်းရတာလည်း အမော။ မမဝေကတော့ အော်ပရာကိုပဲ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေပါတယ်။
ကျွန်တော့်ခမျာ ငယ်ငယ့်ကို ခိုးကြည့်နေရတာနဲ့ အော်ပရာလည်း ဘယ်ရောက်မှန်းမသိတော့ပါဘူး။
အော်ပရာပြီးတော့ ဒုန်းဒုန်းဂွမ်းဂွမ်း စတိတ်ရှိုးစလိုက်တော့ ငယ်ငယ်ခေါင်းထောင်လာပါတယ်။
ကျွန်တော်ကတော့ စိတ်ဓာတ်ကျလို့ သက်ပြင်းနဲ့ချရင်း ခေါင်းငုံ့မိပါတယ်။ မမဝေက ဒါကို မြင်ဖြစ်အောင်မြင်
ကြားဖြစ်အောင်ကြားသွားတယ်။ မမဝေက မေးလာပါတယ်။
“ ဘာလို့လဲ ”
“ ငယ်ငယ်မျက်လုံးပြူးလာလို့ ” မမဝေက အသံမထွက်ဘဲ ရယ်တယ်။ ကျွန်တော့်လက်လေးကို ဆုပ်ပြီး
တိုးတိုးပြောတယ်။
“ ပွဲကောင်းကောင်းကြည့်ပါ ဖိုးကျော်ရယ် ”
စိတ်ထဲမှာတော့ ပွဲပဲ ဘယ်ချိန်ကြည့်ကြည့်ရတယ်လို့ စေဒကတက်ချင်နေမိတယ်။ စိတ်ညစ်တာပဲ
သိတယ်ဗျာ။ မမဝေကတော့ မကြည့်ဖူးလို့လားမသိ၊ ဇာတ်ပွဲဆီလည်းငေးလိုက်၊ ကျွန့်တော့ဖက်ကိုလည်း
လှည့်ကြည့်လိုက်။ မြို့သူလေးခမျာ ပွဲမကြည့်စဖူးကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်အကလိခံရပုံကတော့ ချစ်အာရုံဆိုတဲ့
သီချင်းလေးလိုပေါ့နော်။
♫ ကျွန်မရဲ့ ဖြစ်ပုံ ♫ ဖြစ်ပုံ အဆန်းစုံ ♫ ပွေဲ စျးတန်းလျှောက်မိတော့ ♫ မောင်ကြီးနဲ့ ဆုံသလေတော့ ♫
မြင်မြင်ချင်းအသိ ♫ မောင်ကြီးအကြည့် ကလိနေပုံ ♫ ပျိုလေးမိရွှေဘဝင် ♫ တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်လို့တုန် ♫
မြန်လှချည်ရဲ့ ချစ်မိတ့ ဲ ချစ်အာရုံ ♫
♫ ချစ်အာရုံ MP-3 ♫
(၁၂)ချစ်ဗျူဟာခင်းတဲ့ တူမောင်မယ်
ငယ်ငယ်တစ်ယောက် မိဇင်တို့နားတွင် အိပ်ပျော်သွားတော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် ပျော်လွန်းလို့
လက်ခမောင်းတောင် ထခတ်လိုက်ချင်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်ထက်ပိုပျော်ရသူက မိဇင်ဖြစ်မည်။
ဘယ်ချိန်က ရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ ဖိုးသောင်းရင်ခွင်ထဲ ယို့ယို့လေးပုံကျနေပြီ။ ဘေးကလူတွေကလည်း
ပွဲကိုပဲအာရုံရောက်နေကြတယ်လေ။ ဖိုးသောင်းရဲ့ လက်တွေလည်း လူပျိုလက်ဝက်အမြီးဖြစ်နေဟန်ရှိတယ်။
ဘေးလူပင် မမြင်နိုင်လေသော ကိုယ်ပျောက်လက်စကြာ်ဖြစ်ဟန်ရှိ၏။
ဘာပြဲဖစ်ဖြစ် ကျွန်တော်န့မဲ မဝေသည်လည်း ချစ်ဗိဗ္မာန်လေးတစ်ခု တည်ဆောက်ဖို့တယ်တယ်လို့
လိုရာတွေးလိုက်တယ်။ မမဝေကိုဆွဲခေါ်ပြီး ပွဲခင်းရှေ့ပိုင်း ညာယွန်းယွန်းကို သွားဖို့ပြင်ရပါတယ်။ ကွပ်ပျစ်ကို
သူ့ထက်ငါလုထိုင်စဉ်က အရှေ့ဖက်ကိုရခ့ေဲ သာ်လည်း အလယ်ပိုင်းမှာမရခဲ့ပါ။ ဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာက
ပိုကောင်းသလိုလိုပင်။ အခုလိုလူကြပ်ပုံန့သဲ ာ ပွဲခင်းလယ်ကိုဖြတ်ရရင် လူတွေကြား
တရွေ့ရွေ့ဖြတ်လျှောက်ရမှာ ရှက်စရာကြီးပါ။ ထိုင်နေသူတွေကြား မားမားလျှောက်ရမှာကြီးက
ကျောမလုံလှ။
မမဝေကို ခေါ်ပြီး ပွခဲ င်းပြင်ထကွ ်လာခ့ပဲ ါတယ်။ အလာလမ်းတုန်းကလို ကာလသားလူပျိုစုများမရှိတော့ပါ။
အခုချိန်လောက်ဆို ပွဲခင်းထဲမှာ နေရာအသီးယူပြီး မိမိနှစ်သာရာ လုံမပျိုတွေဆီမှာ ချစ်ရေးဆိုတာ၊
အခွင့်အရေးယူတာတေနွ ့ဲ ပျော်မြူးသူက ပျော်မြူးနေကြမယ်။ အဆင်မပြေလို့ နှင်ခံရသူတွေ၊
နှင်တုန်းမသာွ းမိလို့ အပ်ချိတ်န့လဲ က်ဖောက်ခံရသူတေလွ ည်းရှိမယ်။ အဆင်မသင့်ရင် ထအော်ဆဲပြီး
ပါးဘယ်ပြန်ညာပြန် အရိုက်ခံရတတ်ပါသေးတယ်။ အရှက်လည်းကွဲ ပါးလည်းကွဲမယ့်ကိန်းမို့ ဇရှိတဲ့
မိန်းကလေးများကိုတော့ ကိုလူပျိုတို့ ရှောင်ရလေသည်။
ပွဲခင်းကိုဖေါက်ဝင်ပြီး ကွပ်ပျစ်ဆီအရောက်မှာတော့ ထင်ထားတဲ့အတိုင်း
ဘေးကဝင်ထိုင်သူများနြဲ့ပည့်နေပါတယ်။ ကွပ်ပစ်တောင် တော်တော်ရှာလိုက်ရတယ်။ မမဝေလည်း
ကျွန်တော့်နောက်မှ လူကြားထဲရပ်ရလို့ စိတ်ညစ်နေဟန်တူပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကွပ်ပျစ်ပါလို့ ပြောတော့
တက်ထိုင်နေသူများ ဖယ်ပေးကြတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မျက်လုံးတွေကတော့ စူးစူးရဲရဲ သိလိုစိတ်တွေနဲ့။
ကွပ်ပစ်တစ်လုံးစာဖယ်ပေးတာမဟုတ်။ ရောက်လာသော နှစ်ယောက်စာ နှစ်နေရာသာဖြစ်ပါတယ်။
ကျွန်တော်မသိသော တခြားရွာသူများဖြစ်ဟန်ရှိတာမို့ နားလည်ပေးလိုက်ပါတယ်။ တခြားရွာကမို့
ပွဲခင်းအစွန်သာ နေရာရတာဖြစ်ပါမယ်။
ကျွန်တော်ရော မမဝေပါ ပြိုင်တူဆိုသလို ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က မမဝေ
ဘယ်ဘယ်မှာထိုင်လိုက်မိတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေလည်း ဇာတ်ပွဲစီအာရုံရောက်သွားကြဟန်ရှိပါတယ်။
ထိုင်လို့မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော့်ညာလက်က မမဝေကို သိမ်းဖက်လိုက်ပါတယ်။ ဘေးဘီဝဲယာကို
မလုံလို့ကြည့်မိတော့ ရွယ်တူကလေးမတစ်ယောက်က ပွဲကိုမကြည့်ဘဲ မမဝေကို ငေးနေတယ်။
နည်းနည်းတော့ အနေကြပ်သွားခ့ပဲ ါတယ်။ ညာဘက်လက်ပြန် သိမ်းရလောက်အောင်ထိတော့
မတုန်လှုပ်ပေ။
တကယ်တော့ မမဝေရဲ့ အလှဟာ ဟိုကောင်မလေးငေးမယ်ဆိုရင်လည်း ငေးစရာပါ။ ဇာတ်စင်ပေါ်က
မင်းသမီးလေးများဟာ ခေတ်မီဆလိုက်မီးရောင် မာကျူရီအောက်မှာသာ ဖွေးဖြူလှပနိုင်ကြသူများဖြစ်တယ်။
မမဝေကတော့ ပင်ကိုယ်အသားအရေကြောင့် ဇတ်စင်မှထွက်လာသော မှုန်ပျပျအလင်းရောက်အောက်မှာပင်
ဖွေးနုနေပါတော့တယ်။ ငေးနေတ့ကဲ လေးမလည်း ကျွန်တော့်အပြုအမူကြောင့် မမဝေကို
ကြာကြာမငေးဝံ့ရှာတော့။ မမဝေနဲ့ ပါးချင်းပူးကပ်ထားလိုက်တယ်လေ။
ဖက်ထားရင်းကနေ မမဝေဗိုက်သားလေးကို လျှိုနှိုက်ပွတ်နှယ်နေမိတယ်။ ၀ါဂွမ်းလေးတွေကို ထိတွေ့ဖူးတယ်။
ပိုးဖဲကတ္တီပါလေးတွေ ကိုင်ကြည့်ဖူးတယ်။ ထိုထိုသောအရာများရဲ့ နူးညံ့မှုနှင့် မမဝေရဲ့ အသားစိုင်လေးများ
နူးညံ့မှုတို့သည် လားလားမှမဆိုင်။ မမဝေရဲ့ အသားအရေလေးများဟာ ထိတွေ့မိသော ကျွန်တော့်လက်ကို
ပြန်မရုတ်သိမ်းနိုင်အောင် ဆွဲငင်ထားသလိုမျိုး ထင်ရပါတယ်။
ဇာတ်ပွဲမှလည်း မြန်မာပိုင်းတေးဂီတအစီအစဉ် တင်ဆက်နေပြီး မာမာအေးရဲ့ ဘယ်သူတွေရူးနေလဲ
ဆိုတ့သဲ ီချင်းပါ။
♫ လှိုက်လကှို ်ကယ် ဖိုအသည်းနဲ့ ♫ ရှိုက်ရှိုက်သာ ငိုလိုက်ချင်ရဲ့ ♫ မိန်းမသားမို့ဆင်ခြင်ရာသည် ♫
အချစ်ဦးသခင်ရဲ့ မပြစ်ဘူးအထင်နဲ့ ♫ ကြင်ခဲ့ မင်ခဲ့ ချစ်ခဲ့ပါသည် ♫ ယုံခဲ့ ပုံခဲ့ အပြုံးနဲ့ကမ္ဘာတည် ♫
အမုံးဆိုတာဝေလာဝေး ♫ ဒို့နှစ်ကိုကြင်သည့်အရေး ♫ ကြားလေသွေးမှာစိုးမိသည် ♫ ချစ်ပင် ချစ ်မိုး
ချစ်စပျိုးခ့သဲ ည် ♫
♫ ဘယ်သူတေရွ ူးနေလဲ MP-3 ♫
သီချင်းသံလေးန့ ဲ ရင်ထေဲ အးနေပါတယ်။ တစ်ခုခုလွမ်းချင်သလိုလိုနဲ့ မမကိုယ်လေးကို
တင်းတင်းဖက်ထားမိတယ်။ မမဝေလည်း ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာပါတယ်။ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့
မမဝေကို ပေ့ထွ ားပြီး ညာဘက်လက်က မမဝေ ကိုယ်လေးပေါ် တင်မိတယ်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို
မော့ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့် ညာဘက်လက်လေးကို မမဝေလာဆုပ်နယ်နေတယ်။ မမဝေမျက်နှာလေးကို
မျက်တောင်မခတ်ပဲ စိုက်ကြည့် နေမိတယ်။ မမဝေမျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း မမဝေ တစ်နေ့မြို့ကြီးကို
ပြန်သွားမှာပဲလို့ တွေးပြီး မျက်ရည်ဝဲလာမိတယ်။ သီချင်းကြောင့်လား ခံစားမှုနုနယ်တဲ့
ကျွန်တော့်စိတ်ကြောင့်လားမသိပါ။ မျက်ရည်တွေဝဲ တက်လာတယ်။ မမဝေကလည်း မြင်ဖြစ်အောင်
မြင်သွားတယ်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုခုပြောတယ်။ မကြားရလို့ မမဝေပါးစပ်နားကို
နားကပ်နားထောင်လိုက်တယ်။ လေသံလေးနဲ့မေးတယ်။
“ ဘာလို့ငိုတာလဲ မောင်လေး ”
“ မမဝေမြို့ကို ပြန်သွားမှာစိုးလို့ ”
“ မောင်လေးရယ် ”
မမဝေရဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးကြားလိုက်မိတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဝေ့တက်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို
မျက်တောင်ပုတ်သိမ်းဖို့ ဇာတ်ပွဲဆီလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရုတ်ဆိုသလို မမဝေ
ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ပါးကို ဆွဲနမ်းလိုက်တယ်။
“ မမဝေလည်း မောင်လေးကို လွမ်းနေမှာပါ ” လို့လည်း တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောတယ်။ ဒီအသံလေးလောက်
နှလုံးသားကို ချိုမြိန်စေတာ မကြုံဖူးပါ။
“ ပွဲထကြည့်ပါလား မမဝေ ”
“ ဟင့်အင်း ”
ခေါင်းလေးခါငြင်းတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်လည်း ပွဲမကြည့်ချင်ပါ။ မျက်ရည်များအတွက်
ကာဗာယူခြင်းသာဖြစ်ပါတယ်။ နှစ်ဦးလုံးရဲ့ နားထဲမှာ ဇာတ်ပွဲဆီက သီချင်းသံများသာ
လက်ခံနိုင်စွမ်းဟန်ရှိပါတယ်။
မမဝေရဲ့ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ငုံ့နမ်းနေမိတယ်။ ဘေးကလူများကို ကျွန်တော်ဂရုမစိုက်သလို
မမဝေကလည်း သူတို့ကို ရှိတယ်မထင်ပါ။ မမဝေက သုံးလေးရက်ပဲ နေမှာကိုးဗျ။ ပြီးတော့ အဝေးကို
ပြန်သွားကြမှာ။ ဒီဇာတ်ပနွဲ ့ ဲ ဒီတောသားဆိုတာ တိုက်ဆိုင်လို့တောင်မှ သတိရနိုင်ပါ့မလား မမဝေရယ်။
ခဏတာတွေ့ ခဏတာကြိုက် ခဏာတာအချိန်လေးနဲ့ မေ့သွားမှာ ကြောက်ပါတယ် မမဝေရယ်။
မမဝေရဲ့ ကြည်လ့လဲ ့ဲ မျက်ဝန်းလေးဒဏ်ကို ကြာရှည်ခံစားနိုင်စွမ်း ကျွန်တော့်မှာမရှိပါ။ ဖိုမစိတ်များ
နိုးကြားလာပါတယ်။ တီရှက်လေးအောက်ကနေ ကျွန်တော့ညာလက်လေး လှုပ်ရှားလာပါတယ်။
ကမ္ဘာ့ဆွဲအားကြောင့်ထင်ပါတယ်၊ ကျွန်တော့်ညာလက်လေး အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းကျလာပါတယ်။
နိမ်ဆင်းသွားလိုက်တာ မမဝေရဲ့ ထမီနက်လေးထဲကို ရဲရဲတင်းတင်းဖြတ်သန်းတိုးဝင်သွားပါတယ်။
မမဝေလက်နှစ်ဖက်က ကျွန်တော့်လက်လေးကို လှမ်းဆွဲတားထားပါတယ်။ ခေါင်းလေးယမ်းရင်း
ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုခုလှမ်းပြောလိုဟန်ပါ။ နားကပ်နားထောင်လိုက်တော့
“ အဲဒါက မကောင်းပါဘူး မောင်လေးရယ် ”
မမဝေလေသံလေးက ရှတတနဲ့ ရင်ဖိုနေတာကို မထိန်းထားနိုင်သလိုလိုပါ။ မကောင်းဘူးမတားပါနဲ့
မမဝေရယ် ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ ရင်ထဲကအော်နေရင်း မမဝေကို ခေါင်းခါပြမိတယ်။ ရင်ထဲမှာတော့
မဖျက်စီးလိုပါဘူး မမဝေရယ်။ မမဝေလို မြို့သူလေးရဲ့ အင်အားနဲ့ ကျွန်တော့်လို အကြမ်းအတမ်း ရွာသားရဲ့
လက်ကို တားဆီးနိုင်ခြင်းမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းများ အောက်ကို စုန်ဆင်းသွားပါတယ်။
ခပ်ကျပ်ကျပ် အဆီးအတားတစ်ခုက အတွင်းခံဘောင်းဘီထင်ပါတယ်။ ဘောင်းဘီလေးအောက်
လျှိုဝင်သွားတော့ ခပ်ရှရှအတွေ့အထိလေး ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒါဘာလဲ ဆိုတာ
ကျွန်တော်သိပါတယ်မမဝေ။ ကျွန်တော်ဆို မနှစ်တည်းက ရေးရေးပေါ်လာတယ်လေ။ အဲဒီတည်းက
ဘောင်းဘီတိုလေး ခံဝတ်ခ့တဲ ာ ဒီနေ့မနက်တိုင်ပါပဲ။ ဒီညကတော့ မေ့ခဲ့တယ်ဗျာ။
တစ်လက်မလောက် ရှေ့ကိုတိုးရတာ စိတ်ထဲမှာနှစ်ချီကြာနေသလိုပါပဲ။ မမဝေရဲ့ ဆွဲဖမ်းထားတဲ့
လက်များဟာ လျော့ကျလာတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်တွေလည်း အရမ်းပြင်းထန်လာသလို ညီငယ်ခမျာလည်း
မျက်ရည်တေနွ ့ ဲ စေးထန်းလာပုံရပါတယ်။ ရလိုမှုတစ်ခုအတွက် ငိုကျွေးနေရဟန်ပါပဲ။ မမဝေရဲ့ ကျောပြင်က
အောက်ကနေ ကျူးကျူးကျော်ကျော် သူရန်စ နေပါတော့တယ်။
ရှေ့တစ်လက်မလောက် အမြှောင်းလိုက်လေး ထိုးဆင်းသွားတယ်ဆိုရင်ပဲ မမဝေရဲ့ အလျှို့ဝှက်ဆုံး
အမှတ်အသားတစ်ခုကို စမ်းမိပါတယ်။ အဲဒီနေရာလေးကတော့ အရှုပ်အရှင်းမရှိတော့ပဲ
တသီးတသန့်လေးတည်ရှိနေပုံရပါတယ်။ ဘာလေးလဲ သိချင်စိတ်နဲ့အတူ ပွတ်သပ်ကလိနေမိပါတယ်။
မမဝေရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ လှုပ်နေတယ်။ တစ်ခုခုပြောမလား နားကပ်ထောင်ကြည့်တော့လည်း
ဘာမှပြောမနေပါလား။ မမဝေရဲ့ ပါးလေးတွေကို ပါးချင်းကပ်ကြည့်တော့ နွေးနေသလိုပဲ။ ကျွန်တော်လည်း
အမှတ်အသားလေးကို ကြမ်းကြမ်းလေးပွတ်မိတယ်။ မမဝေခါးလေးတွေ မသိမသာလေး
ကော့တက်လာတယ်။ အတေ့အွ ထိကြောင့်ပဲလို့ သိပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့
ကျွန်တော့လက်ချောင်းလေးတွေ ချွဲကျိကျိစိုတက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ညီငယ်လို တောင့်တမျက်ရည်ပဲ
ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။
စိုစိုချွဲကျိကျိလေးတွေရဲ့ လမ်းကြောင်းတစ်လျောက် ထိုးဆင်းကြည့်တော့ မြောင်းကလေးရဲ့ တစ်နေရာ
ဟိုးအောက်ဖက်ဆီမှာ တွင်းလေးတစ်ခုရှိနေပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ခလယ်လေးတော့ ဝင်ဆန့်ပါတယ်။
ဒီအပေါက်ကလေးဟာ မိန်းကလေးတွေရဲ့ အင်္ဂါဇတ်ဆိုတာ ကျွန်တော်သိပါတယ်။
ကျွန်တော့်ညီငယ်တောင့်တတာလည်း ဒီနေရာပဲဖြစ်မည်။ ခုဆို ညီလေးခမျာ ငိုရလွန်းလို့ ထင်ရဲ့
တရှိုက်ရှိုက်နဲ့ တတုတ်တုတ်ခုန်နေတော့တယ်။
ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲက မမဝေဟာ ကျွန်တော့်ခါးကို တင်းတင်းကြီးဖက်ထားပါတော့တယ်။
ကျွန်တော့်လက်တွေဟာလဲ အလိုက်သင့်လေး ကစားနေပါတယ်။ ကြာလာတော့ လက်ထဲမှာ အရည်များနဲ့
ပြည့်လာတယ်ထင်မိပါတယ်။ လက်ချောင်းများမှသည် လက်ဖဝါးတိုင် စိမ်းစီးလာပါတယ်။
ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှ အောင့်အီးမထားနိုင်ပါ။ ကျွန်တော့ဆီးစပ်များဟာလည်း
တောင့်တင်းအောင့်တက်လာပါတယ်။ ပွင့်ထွက်သွားတော့မယ့် ရေပိုက်တစ်ခုလို
ထွက်လုထွက်ချင်ဖြစ်နေပါတော့တယ်။
မကြာခင်မှာပဲ ပြဇာတ်ပြီးလို့ ဇာတ်စင်မှ ဆလိုက်မီးများ ပရိသတ်ဖက်လှည့်ကာ ၅ မိနစ်မျှနားမည့်
အကြောင်းကြေညာပါတယ်။ ဘာပြဇာတ် ဘာအကြောင်း ဘယ်မင်းသား ဘယ်မင်းသမီးရယ်လို့
ကျွန်တော်မသိလိုက်ပါ။ နားထဲမှာတော့ သေနတ်သံတော့ ခဏခဏကြားမိသလိုလို။ အုံကြွနေတဲ့
လူတေနွ ့ဲအတူ မမဝေကိုခေါ်ပြီး ဇာတ်ခုံနောက်ဖက် တောစပ်ကို ခေါ်သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
ဒီလိုသွားမှလည်း ကျွန်တော့်အလိုပြည့်မယ်လေ။ ကျွန်တော့်လက်များကိုလည်း မမဝေ
သူ့လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ သုတ်ပေးပါတယ်။
နှစ်ယောက်သား ပွဲခင်းအပြင်ဘက် အကြော်ဆိုင်တွေဆီ အရင်ထွက်လိုက်ကြပါတယ်။
အလို ………..
ရှေ့ဝါးတစ်ရိုက်ခန့်မှာ ပခွဲ င်းဆီလာနေတဲ့ အမေနဲ့အန်တီ့ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရပါတယ်။
ရင်ထဲဒိန်းကနဲဖြစ်သွားပြီး မမဝေလက်ကိုပါလွှတ်လိုက်ရပါတယ်။ ကံဆိုးလိုက်လေခြင်းလို့လည်း
ဝမ်းနည်းသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို မြင်သွားလို့ အန်တီကွက်ကနဲ မျက်စိပျက်သွားပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့လည်း ထွက်ပြေးလို့မရပါ။ တကယ်လို့ ငယ်ငယ်ပါ ဘေးကပါနေရင် တော်သေးတယ်။
ခေါင်းတွေတောင် ပူထူကုန်ပါတယ်။ မမဝေတော့ မျက်နှာဘယ်ထားရမယ်မသိ ဖြစ်နေမှာပေါ့။
ဆိုးချက်ကယ်နာ ဆိုသလို ပါလားနော်။
“ ငယ်ငယ်ရော သမီးတို့ချည်း ဘာထွက်လုပ်တာလဲ ”
“ အန်တီ၊ ကျွန်တော်တို့ အကြော်ထွက်ဝယ်တာပါ။ အခုပြန်ခါနီး လူကွဲမှာစိုးလို့ ငယ်ငယ်တို့ စောင့်ခိုင်းပြီး
အကြော်ထွက်ဝယ်တာ ”
“ အေး အကြော်ဝယ်ပြီး ငယ်ငယ့်ခေါ်ခ့ ဲ ”
“ ဟုတ်က့ ဲ ”
အကြော်လေးသွက်သွက်ဝယ်ပြီး ငယ်ငယ့်ကိုဝင်ခေါ်ပါတယ်။ မမဝေကတော့ အန်တီနဲ့ အမေ့နားမှာ
ကျန်ခ့ပဲ ါတယ်။ ငယ်ငယ်မှာလည်း နိုးနေပြီး မိဇင်တို့လည်း ပြန်ဖို့ပြင်နေပါတယ်။ နည်းနည်းတော့
အံသြသွားတယ်။ မိဇင်က ညလုံးပေါက် ကြည့်လောက်တယ်ထင်ထားတာ အခုပြန်မယ်လုပ်နေတာကိုးလို့။
မိဇင်လက်ထဲ ဝယ်ခ့သဲ မျှ အကြော်တေထွ ိုးပေးလိုက်တယ်။ အကြော်စားချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ပါဘူးဗျာ။
“ ဧည့်သည်တေကွ အိပ်ချင်လို့တ့ ဲ လိုက်ပို့မလို့၊ နင့်ဧည့်သည်ကရော ”
မိဇင်မေးတာ မဖြေအားပါ။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတဲ့ ငယ်ငယ်ကို ဆွဲပြီး အန်တီတို့ဆီခေါ်လာပါတယ်။
မိဇင်ကလည်း ယောင်နနန့ ဲ ဧည့်သည်ဦးဆောင်ပြီး ကျွန်တော့်နောက်ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်လာတယ်။
အန်တီ့ဆီရောက်တော့ အန်တီပါ ပြန်လိုက်ဖို့ ပြင်ပါတယ်။ မမဝေလည်း လူမိတဲ့ အဖြစ်မို့
ရှက်နေဟန်တူပါတယ်။ ကျွန်တော့်အဖြစ်ကတော့ မထူးတော့ပါ။ မိဇင်တို့လည်း အနားရောက်လာပါတယ်။
“ ကျွန်မတို့လည်း အတူပြန်မှာလေ ” မိဇင်က အန်တီ့ကို မျက်နှာချိုသွေးနေပါတယ်။
“ အုပ်စုတောင့်သားပဲ ကလေးတွေချည်းလွှတ်လိုက်ပါ့လား အငြိမ့်စတော့မယ်။ မိုးလင်းမှ ကျုပ်နဲ့အတူပြန်လေ
”
အန်တီလည်း နည်းနည်းတွေသွားဟန်ရှိပါတယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း အငြိမ့်နှစ်ပါးသွား၊ တစ်ဖက်ကလည်း
သမီးအပျိုပေါက်။ မိဇင်တို့အုပ်စုရော ငယ်ငယ့်ရောပါတာကြောင့် စိတ်ချသွားဟန်ပေါ်ပြီး
“ အေး အိမ်ကို ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းပြန်ကြ ”
လို့မှာပါတယ်။ သြော် ဘယ်ဝင်မှာကျလို့။ ဒါနဲ့ပဲ အမေက အန်တီ့ကို ပွဲခင်းက
ကျွန်တော်တို့ကွပ်ပျစ်ဆီသွားပါတော့တယ်။ အစလာတည်းက တိုင်ပင်လာဟန်လည်းရှိပါတယ်။
လမ်းဘေးတစ်လျှောက်မှာတော့ ကျိတ်မနိုင်ခဲမရသူက ကျွန်တော်ပါ။ မိဇင်က အကြော်ထုတ်ဖြေ
ကြိတ်နေပါတယ်။ မမဝေကိုလည်း ကျွေးပါတယ်။ မမဝေကမစားပါ။ ကျွန်တော့်ကိုတော့ စားဖို့ပြောပါတယ်။
နောက်တော့ ဘာသတိရတယ်မသိ၊ သူကိုယ်တိုင် မိဇင်လက်ထဲက ဘယာကြော်လေးနှိုက်ကျွေးပါတယ်။
လက်တွေက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ဆီပါ။ သြော် ဟုတ်တာပေါ့။ ကျွန်တော့်လက်တွေ ညစ်ပတ်နေတာကိုး။
မေးဆက်ပြီး မမဝေစားပါ့သဘောလုပ်ပြတယ်။ ခေါင်းလေးယမ်းပြီးကျွန်တော့်ကိုသာ ကျွေးတယ်။
ကျွန်တော်မစားဖြစ်ပါ။ ကျွန်တော်စားချင်တာ အကြော်မှ မဟုတ်တာ။
အဖေန့ ဲ ဦးလေးတို့ အိမ်ရှေ့ကပွ ်ပျစ်မှာ အိပ်နေကြဟန်ရှိတယ်။ ကွပ်ပျစ်အောက်မှာလဲ ထန်းမြူတစ်မြူ
ဆိုတော့ညဦးပိုင်းက ထန်းရေချကြတယ်ထင်တယ်။ အင်း ချဉ်နံ့တောင်ရတယ်ဗျာ။ ရွာရောက်တုန်း အဖေက
ဧည့်ခံထားတယ်ထင်ပါ့။ ငယ်ငယ့်ကို အိမ်နောက်ဖက်သွား သေးတည်ပြီး မမဝေ ငယ်ငယ်နဲ့အတူ
အိမ်ပေါ်တက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ပဲမှော်တိုက်အောက်ကိုဝင်လိုက်ပါတယ်။
ပဲမှော်တိုက်အောက် ကုတင်မှာ တုံးလုံးလှဲရင်း မမဝေတို့ အပေါ်ထပ်အိပ်ယာကုတင်ဘေးက
ပြတင်းပေါက်လေးဆီငေးရင်း အိပ်မပျော်ပါ။ ပွင့်နေတဲ့ ပြတင်းပေါက်လေးဆီကို လရဲ့ အလင်းရောင်လေး
ထိုးထားပါတယ်။ မှန်ရွှေပြူ ပြတင်းရယ် မမဝေမျက်နှာလေး ပေါ်လာနိုးပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ မမဝေရဲ့
ကလေးချော့ စုပ်သပ်သံလေးကြားရတယ်။ ငယ်ငယ်ဂျီကျလို့ထင်ပါ့။
ပြတင်းပေါက်လေးကို ငေးရင်း တရိပ်ရိပ်န့ ဲ အိပ်ချင်လာပါတယ်။ မကျေနပ်မှု အလိုမပြည့်မှုတွေနဲ့
ပူလောင်လှသောကျွန်တော့်ကို ငြိမ်းချမ်းခြင်းကိုဖြစ်စေတတ်သော အချစ်ကိုဖေါ်ကျူးပါသည်ဆိုသော
လမင်းစန္ဒာ နတ်သမီးကညာသည် မင့ညဲ ှာလေသလော။ သို့တည်းမဟုတ် အချစ်အစား အိပ်စက်ခြင်းသာ
ပေးအပ်သလော ဝေခွဲမရပါ။ ထိုထိုတွေးများနှင့် လောကကြီးနဲ့ ခဏတာ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်ဟု
ထင်မိပါတော့သတည်း။
(၁၃) အိပ်မက်ထဲက နတ်သမီး
သိမ့်ခနဲ လှုပ်ခတ်သွားတယ်။ မြေပြိုတာလား၊ မဟုတ်ဘူး အိပ်ယာပေါ်မှာဆိုတော့ ဘေးဘီကို
လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်၊ မမဝေပါလား။ လရောင်လေးတစွန်းတစပေမယ့် ဟုတ်ပါတယ် မမဝေပါ။
ကျွန်တော်အိပ်မက် မက်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်။ အံသြမှုတွေနဲ့ ပြောမပြတတ်အောင်
ပျော်သွားတယ်။ မမဝေဟာ ငယ်ငယ်ကို သိပ်ရင်းကနေ အိပ်မပျော်တာဖြစ်မယ်။ ကျွန်တော်ရှိတဲ့
ပဲမှော်တိုက်အောက်ကို ဆင်းလာတယ်လေ။ ကျွန်တော့်နဖူးလေးကို ငုံ့နမ်းရင်း ကျွန်တော့်အိပ်ယာဘေးမှာ
လာထိုင်တယ်။ တကယ်တော့ မမဝေဟာ ကျွန်တော့်အပေါ် ယိမ်းယိုင်နေပါပြီ။
မေတ္တာရောင်ပြန်ဟပ်တာထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ပြောမပြတတ်အောင် ချစ်တာပါမမဝေရယ်။
မမြင်နိုင်တဲ့ ဆွဲငင်အားတချို့ ကျွန်တော့လက်တွေကို ကူးစက်တယ်။ ထထိုင်လိုက်ပြီး မမဝေကို
ဆလွဲ ှလဲ ိုက်တယ်။ အခုဆိုရင် ကျွန်တော်န့ ဲ မမဝေဘေးချင်းယှဉ်လျှက် အိပ်မိလျှက်သားပေါ့။
ပဲမှော်တိုက်တွေဟာ အပေါ်ထပ်မှာ ပဲမှော်ထား၊ အောက်ထပ်ကအကာလွတ်ထားတာမို့ ကျွန်တော်တို့
ကုတင်ပေါ်မှာ လရောင်တစ်ချို့ ထိုးကျနေပါတယ်။ ထိုလရောင်များ အကူအညီနဲ့ မမဝေမျက်နှာလေးကို
မြင်နေရတယ်။ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်ပါတယ်။ မမဝေကလည်း ပြန်မွှေးမွှေးပေးပါတယ်။
ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတေကွ ို မမဝေစုပ်ယူတဲ့ အခါမှာတော့ ရင်ထဲက အသည်းတွေ အူတွေ
ပြောင်းပြန်လန်ကုန်တယ်ထင်ရပါတယ်။ ထိုနမ်းနည်းသည် မမဝေသင်သွားသော အတတ်ပညာဖြစ်ခဲ့ပါ၏။
ထိုအနမ်းက ကာမကိုပါ နှိုးတတ်တယ်ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်များ ဖေါက်ပြန်လာပါတယ်။
ရုတ်ရက်ဆိုသလိုပဲ မမဝေလက်ကို ဆွဲပြီး ကျွန်တော့်ပေါင်ကြားကို ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မတို့ရဲသလို
မထိရသဲ လို စိုးရွံ့ နေဟန်လေးက ချစ်စရာလေးပါ။
“ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးနော် မမ”
မမဝေ အင်းအဲပြန်မပြောပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အလိုကိုလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်
တွန့်လိမ်သွားတယ်လို့ ထင်မိပါတယ်။ မမဝေလက်ကိုလည်း အားနာလာပါတယ်။ မမဝေလက်လေး
ညစ်ပေသွားမှာစိုးလှပါတယ်။ ဒီလောက်နဲ့ ကျေနပ်လို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ အဆုံးစွန်သော အလိုကိုပါ
လိုက်ပါမှ တကယ်ချစ်တယ် သတ်မှတ်ရမယ်မဟုတ်ပါလားခင်ဗျာ။
မမဝေကို ပက်လက်အိပ်စေပြီးတော့ ကျွန်တော်အပေါ်ကနေ တက်ခွလိုက်ပါတယ်။ ပုဆိုးထမီတို့မည်သည်
ခါးပုံအထက်ဆင် ဆြဲွဖုတ်ယုံမျှနဲ့ ကငွ ်းလုံးကျွတ်စေသမို့ အင်မတန်လွယ်လှပါတယ်။ မမဝေဝတ်ထားတဲ့
အတွင်းခံကိုတော့ ကျွန်တော်ချွတ်ရပေဦးမယ်။ ထိုတံတိုင်းနောက်ကွယ်မှာတော့ ပုန်းကွယ်နေသော
အလှတရားရှိမည်ဟု ဒိဌသိ၏။
မမဝေခြေဖျားမှသည် ပေါင်ရင်းတိုင် ကျွန်တော့်လက်များနဲ့ ပွတ်သပ်အသွားမှာတော့ မမဝေပါးစပ်မှ
ငြည်းသံတစ်ချို့ ကြားရသလိုလိုရှိပါတယ်။ မမဝေပါးစပ်မှ ထွက်ပေါ်လာမည့်အသံများသည်
ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းမှာပင် ရပ်တန့်သွားပါတော့တယ်။ နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့စုပ် ထားတာကိုးခင်ဗျ။
မမဝေရဲ့ အတွင်းခံကို ဖွင့်ဖို့ ရှေ့တိုးကြိုးစားလိုက်စဉ်မှာတော့ မမဝေအတွင်းခံပါမလာတာကို
သိလိုက်ရပါတယ်။ မမဝေအိမ်ပေါ်ထပ်မှာ ချွတ်ခဲ့ဟန်တူပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်များဟာ စိုစွတ်နေတဲ့
အတွေ့အထိတစ်ခုကို ကြာရှည်ခံစားနိုင်စမွ ်းမရှိပါ။ ကျွန်တော့်ညီငယ်အတွက် နေရာပေးရမယ်
မဟုတ်ပါလားခင်ဗျ။
ဆန့်ကျင်ဘက်အရာနှစ်ခု ထိတေ့လွ ိုက်စဉ်မှာတော့ ဖိန်းရှိန်းသွားကာ လျှပ်စစ်အဖိုအမတို့ကြောင့်
လျှပ်စီးလက်သလို အကြောအချဉ်များ ပြတ်ထွက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ခါးကုန်းပြီး
ယောင်ယမ်းနောက်ဆုပ်မိပါတယ်။ သို့သော် နောက်ကျသွားပါတယ်။ ထိတယ်ဆိုယုံလေးအတွင်းမှာပဲ
ရွှဲနစ်သွားပါတော့တယ်။ မမဝေရဲ့ ပါးပြင်လေး ရုတ်တရက် အေးစက်သွားတာကို သတိထားလိုက်မိပါတယ်။
ကျွန်တော့်မှာလည်း ခရီးရောက်မရောက်တော့ မသိလိုက်ပါ။ သိလိုက်တာ တစ်ခုကတော့
ကျွန်တော့်ဗိုက်ထဲမှာ ဘာမှ မကျန်တော့ပါ။ ခါးတွေချိသွားသလို ခံစားရပါတယ်။
မမဝေတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ကြောင့် အရမ်း ညစ်ပတ်ပေရေသွားတာမို့ ကျွန်တော့်ပုဆိုးနဲ့
သုတ်ပေးမယ်ကြံလိုက်ပါတယ်။ သို့သော် ကျွန်တော်မလှုပ်နိုင်ပါ။ မမဝေက တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားလို့
ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းနေပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပြန်လည်
နမ်းရှုပ်နေခ့ပဲ ါတယ်။
မမဝေကျွန်တော့်ကို မလွှတ်ပဲ အကြာကြီး ဆွဲထားရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကိုတော့
နောင်နှစ်အနည်းငယ်ကြာမှ သိခ့ရဲ ပါတယ်။ ထိုစဉ်က အပျိုစင်အမြှေးပါးသည်၄င်း၊ မိန်းကလေးများ၏
ဆန္ဒပြည့်ဝမှု သည်၄င်း ကျွန်တော့်အတွက် မကြားဖူးမသိဖူးသော ဝေါဟာရများဖြစ်ပါတယ်။
လင်းကြက်တွန်သံကြားလိုက်တော့ မမဝေ ကျွန်တော့်နားနားကပ်ပြောတယ်။
“ မောင်လေး မနက်ဖြန် မမပွဲ မသွားရလောက်ဘူး။ မေမေစိတ်ဆိုးနေတယ် ”
“ မမန့ ဲ ဘယ်လို တေ့ရွ မလဟဲ င် ”
“ မမ မေမေမသိအောင် ခိုးဆင်းကြည့်ပါ့မယ်မောင်လေးရယ် ”
ကျွန်တော့်နားလေးကို မမနမ်းပြီး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်မှာကား
အိပ်ရေးပျက်သည်ကတစ်ကြောင်း အားကုန်လှသည်က တစ်ကြောင်း တစ်ချိုးတည်း
အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည် ခင်ဗျား။
(၁၄) မြို့ကြီးကိုတဲ့ ပြန်တော့မယ်ဆို ပြန်တော့မယ်ဆို …
စိတ်ပင်ပမ်းတာကြောင့် ထင်မိသည်။ ကျွန်တော်အိပ်ယာနိုးလာတော့ နေလယ်နေကျဲကျဲ ပူလှပြီဖြစ်သည်။
မျက်နှာသစ်ဖို့အသွား ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်မိသည်။ ကျွန်တော့်လည်ချောင်း ဘာဖြစ်သွားသည်မိသိ။
အသံကြီးသြနေပြီဖြစ်သည်။ ဒါ … သူများတွေပြောကြတဲ့ အမွှေးပေါက်သံ။ သူငယ်ချင်းများဖြစ်လေ့ဖြစ်ထမို့
ထူးမရှက်သော်လည်း ဒီအသံကို မမဝေကြားသွားမှာ ရှက်မိသည်။ မမဝေများ အိပ်နေတုန်းလား
တွေးမိလိုက်သည်။ အိမ်ထဲမှာတော့ အသံတွေတိတ်ဆဲ။ မျက်နှာသစ်ပြီးမှ အကဲခတ်ရဦးမည်။
မျက်နှာသစ်အပြီးမှာတော့ အိမ်ထဲဝင်စစ်ဆေးလိုက်သည်။ အမေက မီးဖိုထဲမှာ။ ဦးလေးနဲ့အဖေက လမ်းဘက်
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ။ အန်တီတို့ သားအမိတွေကတော့ အိပ်ဆဲ။
မီးဖိုထဲဝင်ကာ အုပ်ဆောင်းအောက်က ထမင်းဟင်းများကို လွေးလိုက်သည်။ ထမင်းလေးဝတော့
အိမ်အောက်က ကွပ်ပျစ်မှာလှဲရင်း အိမ်ပေါ်ခန်းက အိပ်နေဆဲ မမဝေအကြောင်းတွေးမိသည်။
တကယ်လို့သာ မမဝေမှာ ကျွန်တော်န့ရဲ တ့ ဲ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားရင် မမဝေရဲ့ မိဘတွေ ကျွန်တော်နဲ့
လက်ထပ်ပေးပါ့မလား။ ကလေးကိုရောမွေးပါ့မလား။ ဖျက်များချလေမလား။ အတွေးတွေက ပလုံစီနေသည်။
ကျွန်တော့်စိတ်အထင် ဆန္ဒပြည့်မြောက်စဉ်မှာ ခုန်ထွက်သွားကြတဲ့ အဖိုကောင်တစ်စုကတော့
မမဝေဆီမှာတွယ်ကပ်မှာပဲလို့ မြင်နေပါတယ်။ ဒါဆို ကိုယ်ဝန်ရမှာပေါ့။ မမဝေကရော ကိုယ်ဝန်ရမှာ
မကြောက်ဘူးလား။ မသိတာလား။ ဒီကြားတည်း ညီငယ်က ခေါင်းထောင်လာသည်။ ကျွန်တော့်လက်များ
သူ့အလိုလို ရွေလျှားမိသည်။ အိမ်ထဲမှာတော့ မဖြစ်နိုင်။ အိမ်သာပြေးမိသည်။ ထိုအကြိမ်သည်ကား
ကျွန်တော့်ဘဝ၏ ပထမဆုံး ဆန္ဒဖြေဖျောက်ခြင်း ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ဘယ်သူ့ကိုများရည်ရွယ်လည်း မေးလာပါက
ဖြေစရာပင်လိုမည် မထင်ပါ။
အိမ်သာက အထွက် အိမ်ခါးပမ်းကျော်စဉ်မှာ ဖျစ်ဖျစ်ဖြောက်ဖြောက် ခြေကျင်းဝတ်သံကြောင့် လန့်သွားသည်။
အကြောတွေထဲမှာ ချဉ်ဆီတွေများ ခန့်သွားရော့ထင့်။ သြော် လူပျိုပေါက်စဘဝ အရာရာပေးဆပ်
နေရတာပါလား မမဝေရယ်။
မမဝေနိုးလာရင် မျက်နှာသစ်စရာရေအတွက် တွင်းရေအေးအေးလေး လိုဦးမည်။
မျက်နှာသစ်အိုးထဲကရေတွေက ဟောင်းသွားပြီဖြစ်သည်။ ဆိုင်းတံပိုးဆွဲ ချောင်းရိုးထဲထွက်ခဲ့ရသည်။
အသွားအပြန်လမ်း ကုန်းတစ်လျှောက်သည်ကား ကျွန်တော့်ဒူး ကလိုင်သံတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီဖြစ်သည်။
မမဝေတို့ သားအမိအိပ်ယာနိုးလာကြသည်။ ကျွန်တော့်မှာ အပြစ်ရှိသူတစ်ယောက်လို အန်တီ့မျက်နှာကို
ရဲရဲမကြည့်ရဲတာမို့ ရွာလယ်က ဇရပ်ဆီ ထွက်လာခဲ့မိသည်။ ရွာလယ်ဇရပ်သည် ကုက္ကိုပင်ကြီး
အရိပ်အောက်တွင်ရှိတာမို့ အစဉ်စဉ်ဆို ကလေးသူငယ်များ ပြေးလွှားဆော့ကစားကြရာ နေရာဖြစ်သည်။
လောလောဆယ်မှာတော့ ဘယ်သူမှမရှိ။ ပွဲကိုက်ထားတာကြောင့် အိပ်ရေးမဝဖြစ်နေကြဟန်တူသည်။
ထွေရာလေးပါးတွေးရင်း ငူတူတူကြီးဖြစ်နေမိသည်။
အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ။ မှောင်ရိပ်ပျိုးလာပြီဖြစ်သည်။ လဝန်းလေးတောင်
ခေါင်းပြူလာသည်။ သြော် မနက်ဖန် လပြည့် ဘုရားဆွမ်းချက်၊ မနက်ဖြန်ဆိုပွဲလည်းပြီးပြီ။ ကျွန်တော့်အတွက်
မမဝေန့ဆဲ ုံတေ့ေွ နရမယ့်ရက်လေးက နည်းလှချေလားဗျာ။ ဒီနေ့ညကလည်း ပွဲကြည့်ဖို့မသေချာ။
မနက်ဖန်တွင်ပွဲအပြီးမို့ ညပွဲမဆက်ပဲ ပြန်သွားနိုင်သည်။ ဒီနေ့ညမှာတော့ ပွဲမသွားရစေတော့ မမဝေနဲ့စကား
တစ်ခွန်းလောက် ပြောချင်မိသည်။
ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်မှာ လူကြီးလူငယ်စုံလှပြီဖြစ်သည်။ ဗိုက်ဆာတာမို့
မီးဖိုထဲဝင်စားလိုက်သည်။ ရေနွေးအိုးကြိုထားသော မီးဖိုမှအရောင်ဖြင့်သာ ပျပျမြင်ရသည်။
” ဖိုးကျော် စားလို့ကောင်းရဲ့လား ”
မမဝေ့အသံ။ ကျွန်တော့်ကျောနောက်ကအသံဖြစ်သည်။ ပလုပ်ပလောင်းနဲ့လှည့်ကြည့်မိသည်။
ကျွန်တော့်ထမင်းစားပွဲလေးနား မမဝေဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ရင်ထဲမှာတော့ နွေးသွားသည်။
” မမဝေ မေမေအိပ်ရင် ဆင်းလာခ့မဲ ယ်။ မနေ့ညက ကုတင်မှာ ဖိုးကျော် အိပ်ရင်းစောင့်နေနော် ” ဟု
တိုးတိုးလေးကပ်ပြောသည်။ ကျွန်တော်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ မမဝေကျွန်တော့်ပါးကို နမ်းလိုက်သည်။
ကျွန်တော်ထမင်းဟင်းတွေစားလျှက်ကြီးက ပြန်နမ်းလို့ကောင်းပါ့မလားတွေးမိသည်။ အတွေးပင်မဆုံးလိုက်
မမဝေ အိမ်ရှေ့ဆီပြေးထွက်သွားသည်။ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ မမဝေရယ်။ မမဝေအဲလို
မိကဲလေးလုပ်လေ ကျွန်တော်တောသား မေ့မရလေဖြစ်လေ ဖြစ်တော့မယ်ဗျာ။ အရူးအမဲသားကျွေးမိသလို
နွားမြင်တိုင်းလက်ညှိုးထိုးမိတော့မယ့် ကျွန်တော့်ဘဝ။
ထမင်းစားပြီးမှာတော့ မိဇင်တို့အုပ်စု မမဝေကို ပွဲလိုက်မလားလာမေးကြသည်။
” မနက်ဖန်ပြန်တော့မှာမို့ မထည့်တော့ဘူး ကလေးမတို့ရေ ” အန်တီ့အသံကြောင့် ရင်ထဲတုန်လှုပ်သွားသည်။
တကယ်ပဲ မမဝေတို့ပြန်တော့မှာကိုး။ ကျွန်တော်အရမ်းဝမ်းနည်းသွားတယ်။ အခုမှ ချစ်ရမယ် ကြံပါတုန်း
ဗြုံးခနခဲ ြဲွကရဦးမည်။ ဒီနေ့ည တြွေ့ဖစ်ကြရင် ကျွန်တော် ဘာတွေပြောရမလဲ စဉ်းစားမိသည်။ ဝမ်းနည်းမှုသာ
အခါခါခံစားရသည် ပြောစရာစကားတို့ စဉ်းစားမရ။ အိမ်အောက် အမှောင်တွင်းမှာ
ကျွန်တော်ငိုနေမိသည်ထင်ပါသည်။
” ဟ့ ဲ အမှောင်ထမဲ ှာ။ တန်းလျားပေါ်သာွ းထိုင်လေ ” အိမ်ထဲဝင်လာသောအမေက အိမ်ရှေ့ထွက်ခိုင်းသည်။
အိမ်ရှေ့ကွပ်ပစ်ပေါ်တွင် လူကြီးတွေထိုင်ပြီး မမဝေနဲ့ငယ်ငယ်ကတော့ တန်းလျားပေါ်မှာ ထိုင်နေသည်။
ငယ်ငယ်က တန်းလျားအလယ်မှာမို့ မမဝေမရှိရာ တခြားတစ်ဖက်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်
မမဝေမျက်နှာကို မကြည့်ရဲပါ။ ကျွန်တော်ငိုမိမည်။ သို့မဟုတ် တစ်ခုခုပြောဖြစ်မည်။
အရှေ့လောကဓာတ်မှ လမင်းကြီးဆီငေးရင် တိုတောင်းလှတဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဆုံဆည်းမှုကို
တွေးရင်းက ဝမ်းနည်းလာပြန်သည်။ လရောင်ကိုငေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို မမဝေမြင်ကောင်း
မြင်ရနိုင်သည်။ မြင်ကွင်းတို့ဝေ၀ါးကာ မျက်ရည်လည်လာတိုင်း မျက်တောင်ပုတ်ရင်း
မျက်ရည်သိမ်းပေးနေမိသည်။
တစ်ခါတစ်ရံတွင်ကား မျက်တောင်တို့ ထိမ်းမနိုင်သဖြင့် မျက်ရည်လုံးတစ်ချို့
ပါးပြင်ဆီခုန်ဆင်းလာလေ့ရှိသည်။ ကျွန်တော့်လက်ကို တစ်ယောက်ယောက်လာကိုင်သည်။
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မမဝေဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ့်ကို ကျော်၍ ငယ်ငယ်မသိအောင်
ကျော်လှမ်းဖမ်းကိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်မမဝေလက်ကို ပြန်ဖမ်းကိုင်လိုက်သည်။
မမဝေကျွန်တော့်လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်သည်။ မမဝေမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မမဝေငိုမနေပါ။
ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြနေသည်။ အားပေးလိုဟန်ရှိသည်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ မချင့်မရဲဖြစ်သွားသည်။
မိန်းကလေးဖြစ်တ့ ဲ မမဝေက ငိုမနေပ ဲ ကျွန်တော်က ဘာလို့ငိုတာလဲ။ ညမှာတွေ့ဖြစ်ရင် ရန်လုပ်ဦးမည်။
မမဝေရဲ့ မျက်နှာလေးမြင်ရလေ၊ ငိုချင်စိတ်က ပေါ်လာလေလေဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကျွန်တော် မျက်ရည်တော်တော်ကျမိသည် ထင်သည်။
အာခေါင်တွေအောင့်လာကာ ရင်ထဲမှာ ဘာအစာမှမရှိသလို လစ်ဟာနေသည်။ ပါးပြင်သည်လည်း
ပူနွေးလှပြီဖြစ်သည်။ မမဝေ ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲဆိတ်သည်။ စိတ်ထိန်းဦးလို့ ပြောသည်ထင်သည်။
မမဝေရယ် နှလုံးသားတစ်ခုလုံး အရှိုးတွေပေါ်အောင် ဆွဲဆိတ်ပြီးမှ အုံဖွမလုပ်ပါနဲ့ဗျာ။
ငယ်ငယ်က ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်ကြည့်တာမို့ မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ ညသည်လည်းနက်လာသည်။
မမဝေတို့ အိပ်ယာဝင်ကြသလို ကျွန်တော်လည်း ပဲမှော်တိုက်အောက်က ကုတင်လေးဆီ လှမ်းလာမိသည်။
ငိုထားတာကြောင့်ထင်သည်။ များများပင် မတွေးလိုက်ရ။ အိပ်မောကျသွားသည်ထင်မိသည်။
(၁၅)မြူတိမ်ကင်းတ့ ဲ လမင်းသာ
နဖူးပြင်ထက်က အတွေ့အထိကြောင့် နိုးလာခဲ့သည်။ မမဝေ နမ်းလိုက်မှန်း တန်းသိလိုက်သည်။
” ဖိုးကျော် ထ ထ၊ မမတို့ ချောင်းထဲဆင်းရအောင် ” ဟု နားနားလေး ကပ်ပြောသည်။ ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြီး
ခြေသံဖဖွ ြွဖင့် ချောင်းထဆဲ င်းခြဲ့ကသည်။
လဆန်း ၁၄ ရက်လမို့ ဖိုးရွှေလမင်းကလည်း သာလွန်းလှသည်။ ကောင်းကင်တစ်လုံး တိမ်သလ္လာကင်းကာ
ကြယ်တာရာစုံပြီး လင်းလက်နေသည်။ ချောင်းထက်မြေပြင်ကလည်း ငွေမှုံကြဲထားသလို
နေ့ခင်းအလားလင်းလက်နေသည်။ မြူတိမ်ကင်းတဲ့ လမင်းသာပင်ဖြစ်သည်။
ချောင်းထဲကို ဆင်းမိရင်ပဲ ရေတွင်းမှ ရေတစ်ပုံးဆွဲကာ ကျွန်တော်မျက်နှာ သစ်လိုက်သည်။
မမဝေလည်းမျက်နှာ လိုက်သစ်သည်။ မျက်နှာသစ်အပြီးမှာတော့ မမဝေက
” ဖိုးကျော် ထိုင် ” ဟုပြောသည်။
ဘာ့ကြောင့်မှန်းမသိပေမယ့် ထိုင်ပေးလိုက်သည်။ မမဝေသူ့အကျင်္ီစလေးနဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာက
ရေကျန်လေးတွေ သုတ်ပေးသည်။ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မမဝေပါဗျာ။ မျက်လုံးမှိတ်ကာ ပီတိတွေနဲ့
အယုအယခံလိုက်သည်။ မမဝေမျက်နှာက ရေပေါက်ရေစက်တွေကိုတော့ ကျွန်တော့်အကျင်္ီခပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့
သုတ်လို့မတော်ပါ။ မမဝေရဲ့ ပါးပြင်အနှံ့ နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။
“ရေသုတ်ပေးတာပါနော်”
“ဟုတ်ပါပြီတ့ရဲ ှင်” နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူရယ်မောကြသည်။
” မမဝေဟု ချောင်းအလယ်ဆီသွားရအောင်နော် ” မမဝေသဘောတူသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦး
ချောင်းအလည်ဆီ အပြေးကလေးသွားမိကြသည်။ ဘာ့ကြောင့်ပြေးမိတယ် ကျွန်တော်မသိပါ။
ပျော်နေတာတော့ သေချာပါသည်။ ရွာက ဇာတ်ပွဲမှ သီချင်းသံသဲ့သဲ့ကြားရသည်။ ပြဇာတ်သီချင်းထင်သည်။
အပျော်ကြီးပျော်နေလို့ထင်သည်၊ နောက်ပိုင်းတွင် ထိုအသံကို မကြားရတော့ပါ။ ချောင်းလယ် ရေစပ်သို့
ရောက်လာ ကြသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦး ရေစပ်မှာ ပြိုင်တူရပ်မိကြသည်။ ကျွန်တော် မမဝေကို ချောင်းထက်
သဲပြင်ပေါ်ဆွဲလှဲလိုက်သူ။ အာမေဋိတ်သံလေးနဲ့အတူ နှစ်ယောက်သားပုံကျသွားသည်။
တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်။ လရောင်အောက်မှာလည်း
လှရက်နှိုင်လှချည်လား မမဝေရယ်။ ရင်ခုန်လှိုက်မောခြင်းနဲ့အတူ မမဝေပါးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်
နမ်းလိုက်သည်။ တင်းနေအောင်လည်း ဖက်ထားသည်။ ဆန်ကျင်ဘက်အတွေ့အထိကြောင့်
ဖေါက်ပြန်လာမိသည်ထင်သည်။ မနက်မမဝေပြန်တော့မှာလား အတွေးကြောင့် အရိုင်းစိတ်တဲ့
ငုပ်လျှိုးသွားပြန်သည်။
” မမဝေ မနက်ဖန်ပြန်တော့မှာနော် ”
” အင်း ”
” ကျွန်တော့်ကို ထားသွားတော့မှာပါနော် ”
” မမဝေ အများကြီးစဉ်းစားပါတယ် ဖိုးကျော်ရယ်။ ဖိုကျော်ကိုလည်း စာတွေသင်စေချင်တယ်။
မမဝေခေါ်သွားဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ ဒီမှာနေခဲ့လို့တော့ရတယ်။ မမဝေတို့ဘဝ ဒီ့ထက် … ”
မမဝေ ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။
” မမဝေတို့လို မြို့သူတွေအတွက် ကန်ရေသောက် မြက်ခြောက်စား အညာကျေးလက်ဘဝနဲ့က
မအပ်စပ်ပါဘူးဗျာ ”
” မမဝေ ဒါတွေမကြောက်ပါဘူး။ မမဝေထည့်တွက်တာက မမဝေတို့ သားသမီးလေးတွေ ပညာရေး၊
အသိုက်အမြုံ ထည်ဝါမှုတွေအတွက်တော့ စဉ်းစားသင့်တယ်လို့ထင်တယ်လေ ”
” ဟုတ်က့။ဲ ဒါန့ ဲ မမဝေ ကျွန်တော်န့တဲ ူတူနေတာလေ။ အဲဒါ ကိုယ်ဝန်ရသွားရင်ရော ”
” ဖေဖေ မေမေတို့က မမဝေ ကျောင်းတက်ရင်းသုံးဖို့ သိန်း ၆၀ ဘဏ်မှာ ထည့်ထားပေးတယ် ဖိုးကျော်၊
တစ်ခုခုထူးခြားတာန့ ဲ ဖိုးကျော်ကို လာခေါ်မယ်၊ မမဝေတို့ တစ်နေရာရာမှာ သွားပြီး
လုပ်ကိုင်စားသောက်ရမှာပေါ့ ”
” သြော် ”
” ဒါပေမယ့် မမဝေ ကျွန်တော် မိန်းမ ထမီနားခိုမစားချင်ဘူး။ ကျွန်တော့်ဘဝတိုးတက်အောင် လုပ်မယ်လေ။
၁၀ တန်းကိုလည်း ထူးချွန်အောင်ဖြေမယ် ”
” ဝမ်းသာလိုက်တာ ဖိုးကျော်ရယ်။ မမဝေကတော့ ဆေးကျောင်းတက်မှာ။
ဆေးမှတ်မီမှာလည်းသေချာတယ်။ ဖိုးကျော် အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်အောင်လုပ်လေ ”
” ဟုတ်က့ ဲ မမဝေ ”
” မမဝေ အခွင့်သာရင် ဒီရွာလေးကို လာလာလည်မယ်။ ဦးဦးဒေါ်ဒေါ်တို့ နာမည်နဲ့ စာထည့်ရင်
ရောက်တယ်မဟုတ်လား ”
” ဟုတ်က့ ဲ ရောက်တယ် မမဝေ ”
” အင်း မမဝေကျောင်းတက်ရင် ကျောင်းလိပ်စာ၊ ဖုံးနံပတ်တွေ ထည့်ပေးမယ်။ ဖိုးကျော်နဲ့
တစ်မြို့တည်းကျောင်းတက်ရရင် တော်တော်ကောင်းမယ်နော် ”
” ဒါပေါ့ မမဝေရယ်။ ကျွန်တော် မမဝေန့ ဲ ကျောင်းအတူတူတက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့်
ဆေးကျောင်းဆိုတာကြီးကလည်း အရမ်းငွေတွေကုန်တယ်လို့ကြားတယ် ”
” အဲဒါတွေက နောက်အပိုင်းပါ ဖိုးကျော်ရယ် စာသာကြိုးစား။ အားလုံးသူ့အလိုလိုဖြစ်သွားမှာပါ ”
” ဟုတ်က့မဲ မဝေ ”
မမဝေမျက်နှာလေးကို ငေးမောရင်း ဝေးကွာလှတဲ့ အနာဂတ်တွေဆီ တစ်ချက်တစ်ချက်
စိတ်ရောက်သာွ းသည်။ ကျန်ခ့သဲ ူမို့ထင်သည်။ စိတ်မချစိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။
” မမဝေ ကျောင်းတက်ရင် သူငယ်ချင်းတွေကို ချစ်မသွားရဘူးနော် ”
” ဖိုးကျော်ကလွဲပြီး မချစ်ပါဘူးဖိုးကျော်ရယ် ”
” တကယ်နော် ”
” သြော် တကယ်ပေါ့။ မမဝေကလေ မြို့ကြီးမှာနေပေမယ့် လမင်းကြီးကိုချစ်တယ်။
ဆွေးဆွေးသီချင်းလေးတွေကို မြတ်နိုးတယ်။ ဖေဖေ့ပွဲရုံမှာ တွေ့တွေ့နေရတဲ့
တောသူတောင်သားတေကွ ိုတေ့ရွ င် တောကို အရမ်းလာလည်ချင်တာ။ သူတို့က စကားပြောလိုက်ရင်
တစ်တစ်ခွခွ၊ တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးတွေလေ။ လျှာလေး အာလေးနဲ့ တကယ့်ကို အားရတယ် သိလား ”
” မမဝေ ကျွန်တော် သဘောကျအောင် တမင်လိုက်ပြောနေတာမဟုတ်လား ”
” ဟောတော့ ဖိုးကျော် ကြည့်ကြည့် မမဝေကို ခွဲခါနီး စိတ်မကောင်းအောင် အရွဲ့တိုက်နေတယ် ”
” အရွဲ့တိုက်တာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော်က ကျန်နေခဲ့ရမှာကိုးဗျ ”
စကားပင်မဆုံးလိုက်ပါ။ ကျွန်တော်မျက်ရည်တွေကျလာသည်။ အံကိုကြိတ်မိသည်။ မမဝေလည်း
ကျွန်တော့်မျက်ရည်တွေ သုတ်ပေးရင်း မမဝေပါ မျက်ရည်ကျလာသည်။
” အဲလောက်တောင် ဝမ်းနည်းရလား ဖိုးကျော်ရယ် ”
” ဝမ်းနည်းတာပေါ့ဗျ။ မမဝေက မမျှော်လင့်ပဲရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ချစ်တတ်အောင်သင်ပေးတယ်။
တစ်ပတ်တောင် မပြည့်သေးဘူး ပြန်တော့မယ်။ လွမ်းတတ်အောင်လည်း သင်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်က
ဘယ်ဆီမှန်းပြီး လွမ်းရမှာလဲဗျ ”
” စာနာပါတယ် ဖိုးကျော်ရယ်။ မမဝေက ဖိုးကျော်ကို သတိရရင် ဒီရွာလေးကို မှန်းပြီးလွမ်းလို့ရတယ်။
ဖိုးကျော်က မမဝေကိုပဲ မှန်းပေါ့ ”
” ဟုတ်က့ ဲ ”
ကျွန်တော့်ပါးထက်မှာ မမဝေက သူ့ပါးလေးလာကပ်သည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မျက်ရည်တွေ
ပေါင်းသွားပြီထင်သည်။ ပါးပြင်နွေး နွေး နဲ့အတူ အသည်းနှစ်လုံးနှစ်ခုလည်း နွေးထွေးစွာ ရစ်နှောင်ထားသလို
ခံစားမိသည်။
” မမဝေ သဲပွင့်လေးတွေကိုင်ပြီး သစ္စာဆိုမယ်လေ ”
” အင်း ” မမဝေန့ ဲ ခာွ လိုက်ပြီး သတဲ စ်ဆုပ်ကောက်ယူလိုက်သည်။
” ကျွန်တော်သာ မမဝေကလွဲပြီး တစ်ခြားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိသွားရင် သဲပွင့်လေးတွေလို
သိမ်ငယ်ပါရစေသား ” လို့ ကျိန်လိုက်မိတယ်။
” ကျွန်မသာ ဖိုးကျော်ကလွဲပြီး တစ်ခြားတစ်ယောက်ကို ကိုယ်လက်ရင်းနှီးမိရင် သဲပွင့်လေးတွေနဲ့အမျှ
ဘဝများစွာ ငရဲကျပါစေ ” လို့ မမဝေကျိန်တယ်။
ကျွန်တော်မမဝေပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မမှီလိုက်ပါ။ ဘာ့လို့များအဲလိုကျိန်ရတာလဲ
မမဝေရယ်။
” ကျွန်တော်သာ မမဝေကလွဲပြီး တစ်ခြားတစ်ယောက်ကို ချစ် … ” ဒီတစ်ခါမှာတော့ မမဝေက
ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။
” မောင်လေး စိတ်ဆိုတာ ကစားတတ်တယ်။ စိတ်ခံစားမှုကို မကျိန်ရဘူး။ အဲလိုပြောလို့ မမဝေက
တခြားတစ်ယောက်ကို ချစ်မယ်လို့ ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူးနော်။ မမတို့ မိန်းကလေးတွေက မမတို့ရဲ့
အပျိုစင်ဘဝကို ကိုယ့်ချစ်သူကိုသာအပ်ရသလို၊ ကိုယ်လက်ရင်းနှီးမှုကိုလည်း ချစ်သူထံမှာသာ ခစားရတယ်
ဖိုးကျော်ရ့ ဲ ဒါကြောင့် အလဲ ို သစ္စာပြုကျိန်တာ သိရဲ့လား ”
မမဝေကို ကျွန်တော်လေးစားသွားပါသည်။ မမဝေက ခြေခြေမြစ်မြစ်တွေးသလို အပြောအဆိုလည်း
သိမ်မေ့လွ ှသည်။
” မောင်လေးကို မမဝေ လက်ဆောင်တစ်ခုပေးချင်တယ် ”
” ကျွန်တော်လည်း ပေးချင်တယ် ”
” မမဝေ ဘာပေးရမယ်မသိဘူး ”
” ကျွန်တော်လည်း ဘာပေးရမယ်မသိဘူး ” နှစ်ယောက်သားပြုံးမိသည်။
” မမဝေ ကျွန်တော် မမဝေန့ ဲ တူတူနေချင်တယ် ”
” အင်းပေါ့ နောင်တော့ ဖြစ်လာမှာပေါ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ ”
” မဟုတ်ဘူးလေ အခု တူတူနေချင်တယ်ပြောတာ ”
” အမ် ”
မမဝေ ကြောင် အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ ရှက်သွားသည်ထင်သည်။ မျက်စောင်းထိုးကာ
နှုတ်ခမ်းကလေး ပွစိပွစိလုပ်သည်။ ထိုနှုတ်ခမ်းများကို ချွန်းအုပ်မှ တော်မည်။ မမဝေသင်ထားတဲ့
နည်းအတိုင်း နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ နွေးထွေးမှု နူးညံ့မှု အတွေ့အထိတို့သည် နှုတ်ခမ်းဖျားမှသည်
ခြေဖျားတိုင် ခါယမ်းလှုတ်ခတ် စိမ့်ဝင်သွားသည်ထင်မိသည်။ မမဝေရဲ့ တီရှပ်လေးကို ချွတ်လိုက်သည်။
ဘရာစီယာမှ ရုန်းထွက်နေသော ရင်သားအလှများသည် ဖိုးရွှေလဝန်းနှင့်အပြိုင် ဝင်းကာနေသည်။
ကျွန်တော်မဖြုတ်တတ်သော ဘရာစီယာကို မမဝေက ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
ဘရာစီယာကျွတ်အကျမှာ ရုန်းထွက်လာသော ရင်သားအလှက ဂျယ်လီကျောက်ကျောများသဖွယ်
တင်းရင်းနုထွေးလှသည်။ မမဝေကို သဲသောင်ပေါ်လှဲသိပ်လိုက်သည်။ တီရှပ်ကို မမဝေခေါင်းအောက်
ခုပေးလိုက်သည်။ ထမီလေးကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဖြူဆွတ်ဝင်းမွတ်သော အသားအရေထက်
ပေါင်တံနှစ်သွယ်ကြားမှာတော့ ခပ်ရေးရေး အမွှေးအမြင်တို့ ဖုံးအုပ်ထားသော မိန်းကလေးတို့၏
လျှို့ဝှက်အလှ ရှိသည်။ ထိုအလှကို လက်တွေ့မြင်တွေ့ရသူ ဖိုသတ္တဝါအဖို့ အဘယ်မျှ
လှုပ်ခတ်တုန်လှုပ်မိပါသနည်းဟူမူ ကြုံဖူးမှသိကြပေလိမ့်မည်။ တို့ရက် ထိရက်စရာ မရှိပါပေ။
” မမဝေ မမဝေ ကျွန်တော့်ကြောင့် ကိုယ်ဝန်ရမှာစိုးတယ်။ မမဝေ ဆရာဝန်မကြီးမဖြစ်ခင် ကလေးရမှာစိုးလို့ ”
မမဝေခေါင်းငြိမ့်သည်။ မမဝေ ပက်လက်အနေအထားမှ ထ လာသည်။ ကျွန်တော့် ခါးကို လာကိုင်ကာ
ပုဆိုးအောက် နှိုက်လိုက်သည်။ အစတော့ လန့်သွားသည်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ညီလေးကို
လာဖမ်းဆုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်ညီလေးမှာ နဂိုကမှ ကျီးလန့်စား ဖြစ်နေသူမို့ မမဝေလက်ဖျား
နုနုလေးအောက်မှ အထိမခံရွှေပန်းကန်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။
မမဝေရဲ့ လျှို့ဝှက်ပစ္စည်းကိုလည်း ကျွန်တော်တွေ့ထိမိသည်။ သူ့ဖွဲ့စည်းပုံကို မဆန့်ကျင်လိုသောကြောင့်
ထောင်လိုက်လမ်းအတိုင်း ပွတ်သပ်ပေးမိသည်။ မမဝေကလည်း ကျွန်တော့်ပစ္စည်း၏ အလိုကို
ဆန့်ကျင်လိုဟန်မတူပေ အကွင်းလိုက်လေးသာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြု၏။ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတို့
တင်းနက်နက်တစ်ခုဆီ ရောက်ရောက်သွားတတ်သည်။ လက်ချောင်းများ စိုတက်လာတာ
ကပ်ချွဲချွဲဖြစ်လာသည်။ စေးကပ်ကပ်လိုလို ချော်တော်တော်လိုလို ပွတ်သပ်ရာက တစ်ခါတစ်ရံ
ကျွန်တော့်ညီကို ကိုင်ထားသော မမဝေလက်များသည်လည်း ရုတ်တရက် ဖျစ်ညှစ်တတ်သည်။
ရင်မွှာများကော့တက်လာကာ သက်ပြင်းအခါခါချသလားမသိ၊ မမဝေ ရင်အစုံတို့
တုန်ဟိုက်မောပန်းနေပုံရသည်။ မမဝေ ခံစားကာ အရသာကောင်းနေမှန်းသိသည်။ ကျွန်တော့်ညီဆီ
စိတ်မရောက်ပဲ မမဝေကိုသာ ယုယုယယ ပွတ်သပ်ပေးမိသည်။ များမကြာမီ မမဝေ ငြိမ်ကျသွားသည်။
မျက်လုံလေးမှိတ်ကာ အသက်ဝဝရှုနေသည်။
မမဝေ ငြိမ်သွားကာမှ ကျွန်တော့်စိတ်တို့ထိန်းမရတော့ပါ။ အတင်းရုန်းထလိုက်ကာ အကျီနှင်ပုဆိုး
ဆွဲချွတ်လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ မမဝေအား တွန်းလှဲလိုက်ကာ အပေါ်မှ ခွလိုက်သည်။ လျှို့ဝှက်ပစ္စည်းသည်
လျှို့ဝှက်ပစ္စည်းန့သဲ ာ ထိုက်တန်တဖွဲ က်သင့်သည်မဟုတ်ပါလော။
ရင်သားနှစ်ဖက်ကို ကုန်းစုပ်ရင်း မမဝေ၏ ပေါင်တံနှစ်သွယ်ကြား ဝင်လိုက်သည်။ အံဝင်ခွင်ကျ
ဖြစ်လောက်ပြီးအထင်နှင့် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရာဝတ္ထုတစ်ခုမှာ အထစ်သဖွယ်ဖြစ်သည်မှ အပ
ကျွန်တော့်ညီတစ်ကိုယ်လုံး ဆန့်လောက်သည့် အပေါက်ရှိမနေပါ။ ရှိမနေတာဖြစ်နိုင်သလို
ရှာမတေ့တွ ာလည်းဖြစ်နိုင်သည်။
ခဏလေးသာ ကြာမည်ထင်သည်။ ကိုလူပျိုပိုးတို့ တစ်ထွေးကြီး ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်သွားကြသည်။
ကျွန်တော်လည်း မမဝေကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှုနေရသည်။
” အရမ်းချစ်တယ် မမဝေရယ် ”
” မမဝေလည်း ချစ်ပါတယ် ”
” ဖိုးကျော် မမဝေလေ နောင်ဆို လမင်းကြီးကို ဖိုးကျော်မပါဘဲ မကြည့်တော့ဘူး သိလား ”
” ဘာလို့ ဒီညလေးကို သတိရမှာကြောက်လို့ပေါ့ ”
ပြောတတ်လိုက်တာ မမဝေရယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲလိုတွေ မပြောတတ်ပါဘူး။ ရင်ထဲကအတိုင်း
ပြောထွက်မယ်ဆိုရင်တော့ မမဝေတစ်ယောက် ကျွန်တော့်စကားတွေနားထောင်ပြီး တောကနေမြို့မပြန်နိုင်
မပြန်နိုင်ဖြစ်သွားပါလိမ့်မယ်။
” ချစ်တာကို ပြောမပြတတ်ဘူးဗျာ။ ချစ်တာပဲသိတယ် ”
” မမဝေ ယုံပါတယ် ”
” မမဝေ မမဝေကသာ မြို့မှာနေလို့ လမင်းကြီးကို မကြည့်ဘဲနေလို့ရပေမယ့်၊ ကျွန်တော်တို့တောမှာတော့
နေ့တစ်ဝက်ဟာ လမင်းအလင်းရောင်မှာ နေနေရတာပါ။ လွမ်းတတ်လည်း ကြည့်ရမှာပဲ။ လွမ်းလည်း
လွမ်းရမှာပါပဲ ”
” ကျွန်တော် မမဝေဆီလာခ့ပဲ ါမယ်။ လိပ်စာကိုသာ လှမ်းပို့လိုက်နော် ”
” စိတ်ချပါ ဖိုးကျော်ရယ် ”
ရွာဘက်မှ လင်းကြက်တွန်သံကြားရသည်။ လပြည့်နေ့ကိုတောင် ရောက်သွားပြီးဖြစ်သည်။
ဘုရားဆွမ်းချက်ဖို့အတွက် အမေတစ်ယောက် ဟင်းချက်ထလိမ့်မည်။ မမဝေ အမေ နိုးသွားလျှင်ရောဟု
တွေးမိပြီး
” မနက်လင်းတော့မယ် မမဝေ ပြန်ရအောင်နော် ”
” ပြန်ရမှာပေါ့မောင်လေးရယ် ”
မမဝေအသံက အားမပါ။ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်ပြန်ချင်ပါ့မလဲဗျာ။ မမဝေ အဝတ်အစားလေးတွေမှာ
ကပ်နေမယ်ထင်ရတဲ့ သပဲ ွင့်လေးတွေ ခါပေးမိသည်။ မမဝေဆံပင်ထက်က သဲလေးတွေ ခါပေးတော့
မမဝေကလည်း ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ခါပေးနေပြန်သည်။ ကျွန်တော်က လှဲမအိပ်တော့ သဲရှိနေမှာမဟုတ်။
သို့ပေမယ့် မမဝေရဲ့ ကြင်နာတဲ့ အတေ့အွ ထိကိုတော့ ခံစားချင်မိတာပင်။
အပြန်လမ်းသည် လေးပင်လှသည်။
” ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ချိန်မှာ ဒီနေရာလေးမှာ ပြန်ဆုံမယ်မသိဘူးနော် ”
” ပြန်ဆုံချင်ပါသေးတယ် ဖိုးကျော်ရယ် ”
(၁၆) သင်လိုရာသွားတော့ သွားတော့လေ
♫ ငါ့ဘဝကိုပြောပြမယ် ရယ်သံတွေ ခဏရပ်ပေးပါဦး ♫ သင်းကွဲငှက်များနဲ့အတ ူ
ပျော်ရွှင်စာချမ်းမြေ့ဖူးတာပဲ ♫ နှလုံးသားမှာ ခဏတော့နားခိုပါ ♫ အတော်စုံပြီ ချစ်ငှက်လေးတေ ွ
ဝေဟင်မှာ ဝလဲ ိုက်ဦးပေါ့ ♫ သင်လိုရာသာွ းတော့ သွားတော့လေ ♫ ငါ့ဘဝမုန်တိုင်းထဲမှာ သငလ် ိုတ ာ
တစ်ခုမှမရှိပါဘူး ♫ နှလုံးသားမှာ ခဏတော့နားခိုပါ ♫ မင့်ရဲ့အဖေါ်များတွေ့ရ င်
သူခေါ်ရာလိုက်လို့သာွ းပါတော့ ♫ ခငွ ့်လွှတ်ပါမပြောလည်း နားလည်တယ် ♫
♫ သင်းကငွဲ ှက်များရဲ့ နားခိုရာ MP-3 ♫
လူတစ်ယောက်အတွက် နေ့တစ်နေ့အစ မနက်ထသည့်အခါ နေ့သစ်အတွက် အင်ပြည့်အားပြည့် ဖြစ်ရမည်၊
လန်းဆန်းရမည်ဟု ထင်ပါသည်။ ယမန်နေ့က အပူသည်ပင် မနက်အစောလေးမှာတော့ ခေတ္တမျှ
မေ့ဖျောက်နိုင်ကြသည်။ ကျွန်တော့်လို ကလေးတစ်ယောက်အတွက် မနက်ထခြင်းသည် ပိုလို့ပင် သန့်ရှင်းဖို့
လိုအပ်ပါမည်။ မနက်များစွာသည်လည်း သန့်ရှင်းခဲ့ပါသည်။
ဒီနေ့မနက်အိပ်ယာထသည် လေးလံထိုင်မှိုင်းကာ အားအင်မရှိသောနေ့ဖြစ်တော့သည်။
အိပ်ယာထ မျက်နှာသစ်ရာမှာကို မမဝေနဲ့ ခွဲရတော့မယ်ဆိုတဲ့အသိက စတင်နှိပ်စက်ပါတော့တယ်။ အိမ်တွင်
လူတစ်ယောက်မျှမရှိပါ။ အားလုံး ဘုရားပွဲဆီသွားကြသည် ထင်ပါသည်။ မျက်နှာလေးသစ်ပြီး
မီးဖိုချောင်ဝင်ကာ ထမင်းလွေးလိုက်သည်။ မီးဖိုချောင်ကထွက် အိမ်ထဲဝင်လိုက်စဉ်တွင်
ကျွန်တော့်မျက်လုံးများ ပြူးသွားပါသည်။
လှေကားရင်းတငွ ် မမဝေရဲ့ ဖိနပ်လေး တေ့လွ ိုက်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အရမ်းလည်းပျော်သွားသည်။
စိတ်ညစ်မှုများ တဒင်္ဂကွယ်ပျောက်သွားသည်။ လှေကားကို ခြေဖွကာ တက်လာခဲ့သည်။
အိမ်ပေါ်ထပ်အိပ်ခန်းထဲတွင်တော့ မမဝေတစ်ယောက် ကိုးယိုးကာယား အိပ်ပျော်နေပါသည်။ မနေ့ညက
အိပ်ရေးပျက်တာကြောင့် ဘုရားပွဲကို လိုက်မသွားနိုင်ဘဲ ကျန်ခဲ့ဟန်တူသည်။
အိပ်ပျော်နေသော မမဝေဘေးမှာ ဒူးလေးထောက်ကာ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မိသည်။
မိန်းကလေးတစ်ယောက် လှမလှကို အိပ်ယာထမှာ ကြည့်ပါဟု ဖတ်ဖူးသိဖူးသည်။ ထိုအဆိုမှာ ညအခါ
လိမ်းလံခြယ်သထားသူ မိန်းကလေးများအတွက်သာ ဆိုင်မည်ဟုထင်ပါသည်။ မိတ်ကပ်တွေလိမ်း
နှုတ်ခမ်းနီတွေဆိုးသူအတွက် မနက်အလှသည် မျက်နှာသစ်သည့်တိုင် ရုပ်ဆိုးအကျဉ်းတန်ပေမည်။
ညဘက်က သနပ်ခါးလေးလိမ်းအိပ်တတ်သူ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက်မူ မနက်အိပ်ယာထသည်
လှမြဲပင်ဟုထင်မိပါသည်။
မမဝေပါးမှာ ညပိုင်းက သနပ်ခါးများ ကျွန်တော့်လက်ချက်ကြောင့် ပျက်လုပျက်ချင်ဖြစ်နေသည်။ မမဝေရဲ့
နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟာ မြင်နေကျ နှုတ်ခမ်းလေးထက် အနည်းငယ် ပိုဖူးနေသည်ဟု ထင်မိပါသည်။
ဖြူဝင်းတ့မဲ ျက်နှာ ပြင်ထက်မှာ မျက်တောင်စင်းစင်းလေးတွေသည် ကော့ရှင်းသွယ်တန်းနေသည်။
ဖြောင့်စင်းသောနှာတံလေးသည် မကြီးမငယ်လွန်း၊ မချွန်မကောက်လွန်း၊ နှုတ်ခမ်းအရွယ်အစားသည်လည်း
အလယ်အလတ်၊ ကျွန်တော့်မျက်စိတည်းတွင်တော့ အလှကြီးလှနေပါတော့သည်။
မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အလှကို သွားလာဖြတ်သန်းချိန်တွင်သာ ကာလသားတို့ငေးမိကြသည်။
ကိုယ်လုံးလှသည်၊ တောင့်သည်ဖြောင့်သည် စသဖြင့် မှတ်ချက်ပြုကြသည်။ တမ်းတတတ်ကြသည်။
ကျွန်တော့်အထင်ကတော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အလှသည် သွားလာဖြတ်သန်းနေချိန်ထက်
လဲလျောင်းနေလျှင် ပိုလှပါသည်ဟု ဖြစ်ပါသည်။
အမို့အမောက် ဖိုရှိုက်ယှက်တင် နေမှုတို့သည် လဲလျောင်းစဉ်တွင် ပိုမိုသိသာပါသည်။
တပြေးတည်းကြမ်းပြင်ထက်မှာ ရုန်းထလှပနေသော မမဝေ၏ ကိုယ်နေဟန်သည် ကမ္ဘာ့အတော်ဆုံး
ပန်းပုဆရာနှင့် ကမ္ဘာ့အတော်ဆုံး ဇီဝပညာရှင်တို့ ပေါင်းစပ်ထုလုပ်ထားဖွယ်ရှိပါသည်။ ပန်းပုဆရာက
ကျော့ရှင်းအောင်ထုလုပ်၍ ဇီဝပညာရှင်က ထိုပန်းပုလက်ရာကို လူနှင့်မခြား ပုံတူအောင်
ဖန်တီးထားမည်ဖြစ်သည်။
ထိုမြင်ကွင်းထိုအလှကို ယနေ့အထိမမေ့နိုင်ပါ။
ကျွန်တော်မမဝေကို နှိုးလိုက်ချင်ပါသည်။ သို့သော် ပင်ပမ်းနွမ်းလျှနေသော မမဝေကို မနှိုးရက်ပါ။ ညကလည်း
ကျွန်တော်တို့ ချောင်းထဲဆင်းကြသည်။ မမဝေတစ်ယောက် ပင်ပမ်းရှာမည်။ နဖူးဆံနွယ်လေးတွေကို
ပွတ်သပ်လိုက်ချင်သည်။ သို့မဟုတ် နဖူးပြင်ကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်ချင်သည်။ သို့မဟုတ် ဘေးမှာ အိပ်ကာ
ဖက်ထားလိုက်ချင်သည် သို့မဟုတ် ရဲတင်းစွန့်စားလိုက်ချင်သည်။
မမဝေ ညဉ်းသံလေးန့အဲ တူ လူးလငွ ့်လာသည်။ (ကျွန်တော်စိုက်ကြည့်နေခြင်းနှင့်
ဆက်နွယ်နေမည်လားမပြောတတ်) မျက်စိဖွင့်ကြည့်သည်။ ပါးစပ်မှ အမျိုးအမည်မသိသော
အာမေဋိတ်နှင့်အတူ ပျော်သွားဟန်ရှိသည်။ တစ်ပြိုင်တည်းလိုမှာပင် သူ့မျက်နှာသူပွတ်သပ်ကာ
ရှက်သွားသည်။
“မမဝေ မျက်နှာ မသစ်ရသေးဘူးဖိုကျော် ရှက်စရာကြီး”
“မမဝေက ဒီလိုလေးလည်း လှနေတာပါပဲဗျာ”
မမဝေပြုံးသွားသည်။ လူးလဲထကာ ဒူးလောက်ထိ လန်နေသော ထမီကို ပြင်ဝတ်သည်။ ကပိုကရိုအလှသည်
ဆံနွယ်လေးတွေ ကပိုကယိုဖြစ်ခြင်းက ကူပံ့ပေးဟန်ရှိပါသည်။
“တစ်အိမ်လုံးလည်း ဘုရားသွားကြတယ်။ အိမ်မှာ မမဝေနဲ့ ကျွန်တော်ပဲကျန်တယ်။”
မမဝေခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ တစ်ချက်ပြုံးသွားသည်။ ထိုအပြုံးကို မြင်ပြီး ကျွန်တော်ပါ ထပ်ပြုံးလိုက်သည်။
မမဝေပြုံးခြင်းက ကျွန်တော့်အကြံကို ရိပ်မိခြင်းကြောင့်ဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်ပြုံးတာက မမဝေ
ကျွန်တော့်အကြံရိပ်မိခြင်းကြောင့် ပြုံးခြင်းဖြစ်မည်။ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ခရေစေ့တွင်းကျ ပြောစရာမလိုဘဲ
တစ်စုံတစ်ခုကို ရည်စူးမိကြသည်။
“မမဝေမျက်နှာသစ်ဦးမယ်နော်”
“ဟုတ်က့”ဲ
မမဝေ အိမ်အောက်ဆင်းသွားသည်။ ကျွန်တော်ပါလိုက်ဆင်းမည် ဟန်ပြင်သော်လည်း မမဝေက
အိမ်ပေါ်ကပ ဲ စောင့်နေခိုင်းသဖြင့် နေခ့သဲ ည်။
မမဝေ အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာသည်။ လှေကားရင်းမှပင် ဆီးပွေ့ဖက်နမ်းလိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကို
တစ်ယောက်တင်းကြပ်စွာ ဖက်တွယ်မိကြသည်။ ရုန်းကန်ရင်းသူ့အလိုလိုကြောင့်လား နှစ်ဦးသား
ဆန္ဒအရလားတော့ မသိ နှစ်ဦးသားလုံးထွေးလျှက် ကြမ်းပေါ်သို့ လဲကျသွားတော့သည်။
ဘယ်သော ဘယ်အခါမှ ဖက်ခွင့်ရမည်မသိနိုင်သော မမဝေကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်တွယ်ထားမိသည်။
မမဝေသည်လည်း ကျွန်တော့်ကို အလွတ်မပေးပါ။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်သည်လည်း
ရွာသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်မှလွဲ၍ ရုပ်ဆိုးသူတော့မဟုတ်ပါ။ စကြနောက်ကြသော
မိန်းကလေးတချို့ရှိသည်။ လူပျိုပေါက်ကြီးများလို မထွားကြိုင်းသေးသော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို
ခင်စရာကောင်းသည်ထင်ပါသည်။ အားလုံးကို ခင်တတ်သလို ကြည်ရွှင်သောစိတ်အမြဲထားသည်။
ကျွန်တော့်ကို မျက်နှာရွှင်ဟု ဆရာဆရာမများက ပြောသံကြားဖူးသည်။
မမဝေသည် နမ်းနေရာမှ မျက်နှာကိုခွာကာ ကျွန်တော့်မျက်နှာအား တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပါသည်။
“ဖိုကျော် မမဝေကလွဲရင် ဘယ်သူ့မှမချစ်ရဘူးနော်”
“ဟုတ်က့”ဲ
“မမဝေကလွဲရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မယူရဘူး ရင်းရင်းနှီးနှီးမနေရဘူး၊ ဒီလိုလည်း မဖက်ရဘူး”
“ဟုတ်က့”ဲ
မမဝေရဲ့ ဝန်တိုမှုကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ကျွန်တော်ပျော်မိပါသည်။ လူတစ်ယောက်က
ကိုယ့်ကိုချစ်ခြင်းဟာ တင်းကြပ်တတ်စေဦးတော့ ထိုတင်းကြပ်မှုကို ခံစားတတ်သူတိုင်း
လေးမြတ်ကြမည်ထိပါသည်။ ကျွန်တော့်ကိုသာ မမဝေချစ်နေပြီး မမဝေအချစ်သည် လည်ပင်းကိုတပ်ထားတဲ့
ကြိုးကွင်းပမာ တင်းကြပ်နေပါစေ အသက်ပင်ထွက်စေဦးတော့ ကျွန်တော်တစ်ယောက် မမဝေအချစ်ကို
တောင့်တနေဦးမည်ဖြစ်သည်။
“မမဝေလည်း ကျွန်တော့်န့ေဲ နသလို သူများနဲ့ မနေရဘူး”
“မမဝေ သူငယ်ချင်းအစ်မတွေက ပြောပြဖူးတယ်။ အပျိုစစ်စစ်တွေမှာ အမြှေးပါးဆိုတာရှိတယ်တဲ့။
ချစ်သူအတကွ ် ထိန်းသိမ်းရတယ်တဲ့။ ဖိုးကျော်လည်း သိမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ဖိုးကျော်ကြောင့်တော့
မပျက်သေးဘူးထင်တာပဲ။ ဖိုးကျော်သိလာတဲ့နေ့ကျ မမဝေ ထိန်းသိမ်းထားတယ်ဆိုတာ ဖိုးကျော်သိမှာပါ။”
“ဘာကိုပြောတာလဲ မမ အဲဒါက”
“ဟယ် ရှက်တယ်။ တော်ပြီ။ မပြောန့။ဲ အဲဒီအကြောင်းကို နောက်ကျ ဖိုးကျော်သိလိမ့်မယ်။”
“ဟုတ်က့”ဲ
အပျိုစင်အမြှေးပါးဆိုတာကို ထိုစဉ်က စတင်ကြားဖူးခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက်
ထိမ်းသိမ်းထားမယ်ဆိုလို့ ကျေးဇူးတင်သော်လည်း ဘာကိုဘယ်လို ကျေးဇူးတင်ရမည်မသိ။
“မမဝေတို့ ဒီနေ့ပြန်မှာနော်”
“အင်း”
“ကျွန်တော်လွမ်းနေရတော့မှာပေါ့”
“မမဝေလည်း လွမ်းနေမှာပါ ဖိုးကျော်ရယ်”
ကျွန်တော်တို့ ထပ်မံ နမ်းရှုပ်ကြပြန်သည်။ ကာမအရိုင်းစိတ်တို့ အနည်းငယ်သာ ပေါ်သော်လည်း ကျူးလွန်ဖို့
စိတ်ကူးကျွန်တော့်မှာ မရှိသလို၊ မမဝေကလည်း နှုတ်ဆက်စကားနှင့် နမ်းရှုပ်မှုသာရှိပါသည်။
ခွဲခွာရတော့မှာကြောင့်လား မနေ့က ပင်ပမ်းခဲ့လို့လား ကျွန်တော်မသိပါ။ သေချာတာကတော့
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဖက်ထားချင်သည်ကလွဲလို့ တခြားမတွေးမိကြခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။
မမဝေကိုဖက်ထားရင်းက မမဝေဗိုက်ထဲက မြည်သံတစ်ချို့ကြားလိုက်သည်။
မမဝေဗိုက်ဆာနေမည်ထင်သည်။
“မမဝေ ထမင်းစားတော့လေ၊ ကျွန်တော်တော်က စားပြီးပြီ”
“ဆာတော့ဆာတယ်၊ မစားချင်သေးပါဘူး”
“လာပါဗျာ ကျွန်တော်ခူးပေးမယ်”
မမဝေကို ဆွဲထူကာ လှေကားကဆင်း မီးဖိုဆီ ခေါ်ခဲ့သည်။ အမေချက်ပြုတ်ထားတဲ့
ထမင်းဟင်းများခူးခပ်ကျွေးလိုက်သည်။ မမဝေကို ပန်းကန်လေးပင် အဆေးမခံပါ။
ကျွန်တော့်စေတနာပင်ဖြစ်ပါသည်။ မမဝေထမင်းစားတာကို ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ မမဝေက ကျွန်တော့်ကိုပါ
ဇွတ်စားခိုင်းသောကြောင့် ဗိုက်ပြည့်သော်လည်း နည်းနည်းထည့်စားဖြစ်သည်။
များမကြာမီ အိမ်ရှေ့က လူသံတွေကြားရသည်။ အဖေအမေတို့ ဦးလေးတို့ ပြန်လာကြပြီဖြစ်သည်။ မီးဖိုထဲက
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တွေ့သွားကြသည်။ တော်သေးသည် ကျွန်တော်တို့ ဟန်မပျက်ပါ။
“မမဝေကို ထမင်းကျွေးနေတာ”
မလုံမလဲတော့ တစ်ခွန်းပြောမိသည်။
စာသောက်ပြီးတာန့ ဲ ဦးလေးက အိမ်နောက်ဖေးက ဂျစ်ကားကို စစ်ဆေးနေသည်။ ကားစက်နှိုးသံ
ကြားရသည်။ ထို ကားစက်သံသည် ကျွန်တော်အမုန်းဆုံးဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
အန်တီတို့ မမဝေတို့ အဝတ်အစားတွေသိမ်းကြ ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ကြဟန်တူသည်။ ကျွန်တော်ကား
ငူငူကြီးဖြစ်ကာ အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်တွင် ထိုင်နေမိသည်။ အဖေအမေတို့လည်း နှုတ်ဆက်စကားပြောကြသည်။
မမဝေနှင့် မမဝေအမေ အိမ်ပေါ်ထပ်မှ အထုပ်အပိုးများပိုက်ဆင်းလာကြသည်။ ကျွန်တော်မမဝေ လက်ထဲက
အထုပ်ကို တောင်းယူမိသည်။ ကျွန်တော် မမဝေကို မော့မကြည့်ဖြစ်အောင် စိတ်ထိန်းရသည်။
မမဝေထံမှလည်း ဘာသံမှ မကြားရ။
အိမ်နောက်ဖေးမှကား အိမ်ရှေ့ရောက်လာသည်။ အဖေအမေတို့ အိမ်ရှေ့ထွက်ကြသည်။ ငယ်ငယ်က
ကားပေါ်ကို အရင်ပြေးတက်သည်။ အန်တီပါအထွက်မှာ အိမ်ထဲတွင် ကျွန်တော်နှင့် မမဝေသာ ကျန်ခ့သဲ ည်။
အကြာကြီးတော့မဟုတ် ခြေ ၃ လှမ်းစာလောက်နောက်ကျသည်။ မမဝေနဲ့ကျွန်တော် လူချင်းယှဉ်ကာ
အိမ်ခါးပန်းကျော်မိကြသည်။ မမဝေကျွန်တော့်ကို တမင်သက်သက်တွန်းတိုက်လိုက်သည်။
အသားချင်းထိကပ်သွားသည်။
“သွားတော့မယ်နော်”
တကယ့်ကို တိုးတိုးလေးဖြစ်ပါသည်။ မမဝေအသံတိုးတိုးလေးကို ကြားလိုက်မှပင် ရင်ထဲပိုမချိဖြစ်လာပါသည်။
မမဝေကားပေါ်ရောက်လို့ ကျွန်တော့်လက်ထဲက အထုပ်လေး ပေးလိုက်စဉ်မှာတော့ မမဝေနဲ့
မျက်လုံးချင်းဆုံပါသည်။
မျက်ရည်တေနွ ့ြဲပည့်နေတဲ့ မမဝေမျက်ဝန်းအစုံကို ဝေဝေ၀ါးဝါး မြင်လိုက်ရပါသည်။ ထို့နောက်
လူကြီးအချင်းချင်း တစ်ခုခုပြောကြသည်ထင်ပါသည်။ ကျွန်တော်ဘာကိုမှ ကွဲကွဲပြားပြားမသိတော့ပါ။
နောက်ဆုံးမှတ်မိသည်က သ့သဲ ့ြဲကားရသည့် ကားသံသာဖြစ်ပါသည်။
“ချစ်သူထားခ့ရဲ ာ အရပ်သည်သာ ဘဝဖြစ်သည်” ဟူသော စကားလေးကို သတိရမိသည်။

ပြီးပါပြီ

နောက်လညး်လာဖတ်ပါဦးနော်