မတော်တရော်
အခန်း (၁)
ရန်ကုန်မြို့ မောင်ထော်လေးလမ်းရှိ တည်းခိုခန်းတစ်ခု၏ ဧည့်ခန်းအတွင်းတွင် လူနှစ်ယောက် တီးတိုးစကားပြောနေကြသည်။တစ်ယောက်က အရပ်အနည်းငယ်ပုသော လူရည်သန့် တစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပထမလူထက် အသက်အနည်းငယ်ကြီးပုံရပြီး လူကောင်ထွားထွား၊ အသားညိုညို မြင့်မြင့်နှင့်ဖြစ်သည်။
အကိုညိုကလည်း ဒါလေးတောင် ဖြစ်အောင်မလုပ်ပေးနိုင်ဘူးလား။ လူထွားကြီးက အရပ်ပုပုလူကို စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့်ပြောသည်။”ဇော်ကြီးကလဲကွာ… ငါလဲ တစ်နေကုန်ထွက်ပြီးလိုက်ရှာနေတာပဲ အခုဟာက စီမံချက်ရှိလို့တဲ့ကွ” ”ဟူး”ဇော်ကြီး ဆိုသော လူထွားကြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် လေပူတစ်ချက်ကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
ဇော်ကြီးကလဲကွာ…. စိတ်မပျက်ပါနဲ့ … နောက်တစ်ခေါက်တော့ရမှာပါကွာ… အရင် အခေါက်တွေကလည်းငါရအောင်ရှာပေးခဲ့တာဘဲဟာကိုညိုဆိုသောလူက လေပြေထိုး၍ ဇော်ကြီးကိုဖျောင်းဖျသည်။ဇော်ကြီးက ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ် လှန်၍တင်ထားသော သူ့ခေါင်းကိုခါယမ်းလိုက်သည်။ဒီကိစ္စမျိုးနှင့် ပတ်သက်လာလျှင် ဇော်ကြီးကို ဖျောင်းဖြ၍ရမည် မဟုတ်မှန်း ကိုညိုကောင်းကောင်းသိသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်လုံးပဲခူးတိုင်း ညောင်လေးပင်မြို့နယ်အတွင်းရှိ ကြာအင်းကြီးရွာမှာနေသော လူများဖြစ်ကြသည်။ဇော်ကြီးက ရွာမှာသစ်ခွဲစက်ရှိသည်။ ကိုညိုက သူ့မန်နေဂျာဖြစ်သည်။ ဇော်ကြီးက လူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး ကိုညိုက ကလေးနှစ်ယောက်အဖေဖြစ်သည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်တစ်လလျှင် နှစ်ခေါက်လောက်ရန်ကုန်သို့ တက်၍ ပျော်ပါးနေကြဖြစ်သည်။အခု သူတို့ပျော်ပါးရာ ကြက်လေးတွေက ပျောက်ခြင်းမလှပျောက်၍ နေသည်။ကိုညို တစ်နေ့ခင်းလုံး လှည့်ရှာတာတောင် တစ်ယောက်မှ မရခဲ့ပေ။
ကိုညို ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေသည်။ဇော်ကြီး သူ့ အပေါ် ငြိုငြင်မှာလဲကြောက်သည်။ပစ္စည်းကလဲ ရှာမရဖြစ်နေသည်။ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ် လှန်တင်ထားသော ဦးခေါင်းအား ဇော်ကြီးက ဆတ်ခနဲထောင်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းထောင့် ကောင်တာဒေါင့်မှ ကောင်တာတွင် တစ်စောင်ပြီး တစ်စောင်ကူးရေးနေသော တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာထံသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။”မန်နေဂျာကြီး”တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာက ဇော်ကြီးထံ လှမ်း၍ကြည့်သည်။”ခင်ဗျားတို့ တည်းခိုခန်းမှာ တော်တော့်ကိုလူရှင်းနေပါလားဗျ…။” ”ဟဲဟဲ .. ဟုတ်တယ်ဗျ..။ ဆရာတို့ ဘာများလိုအပ်လို့လဲ။”
တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာက သူ့မျက်နှာမှ မျက်မှန်ကိုချွတ်ရင်း ဇော်ကြီးထံလှမ်းပြောလိုက်သည်။”အော် … ပျင်းစရာကောင်းနေလို့ပါဗျာ…။ ပျော်စရာလေးဘာလေးများမရှိဘူးလားလို့ပါ။” ”အဟဲ…” အသက် ၄၀ လောက်ရှိပြီဖြစ်သော တရုတ်ကပြားမန်နေဂျာက စဉ်းစားသလို တစ်ချက်လုပ်လိုက်သည်။
ပြီးမှ ”ဒီမှာက စီမံချက်ရှိတယ်ဗျ… ။ ဒါကြောင့် ဒီလောက်ရှင်းနေတာ။” ”ကြံစမ်းပါဦးဗျာ…။ ကျုပ်တို့က ဧည့်သည်တွေဆိုတော့ ဒီမှာက သိပ်ပြီးကျွမ်းကျင်တာ မဟုတ်ဘူးဗျ ။” ဒီတစ်ခါတော့ ကိုညိုက ဝင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ”တစ်ခုတော့ရှိတယ်ဗျ…။” ”အင်း … ဆိုစမ်းပါဦး..။” ”ပြောပါဦးဗျ.။”ဇော်ကြီးရော ကိုညိုပါ ပြိုင်တူလိုလိုမေးလိုက်မိသည်။
”ကျုပ်အသိတစ်ယောက်ရှိတယ်။ လုပ်မလုပ်တော့မသိဘူး။ သူက လုပ်စားနေတဲ့သူတော့မဟုတ်ဘူး။သူ သဘောတူလို့ လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ စျေးတော့ တော်တော်တောင်းလိမ့်မယ်ထင်တယ်။” ”ဒါက အရေးမကြီးပါဘူးဗျာ။ သားသားနားနားတော့ရှိတယ်မဟုတ်လား။” ဇော်ကြီးက အားတက်သရောပြောသည်။ ”ဟာ… သားနားရုံတင်မဟုတ်ဘူး။ ချောလဲချောတယ်။ တောင့်လဲတောင့်တယ်။ အသက်က ၂၅လောက်ပဲရှိသေးတာ…။ အသားကလည်း ဖြူဖြူလေး။”
”ဟုတ်ပြီဗျာ..။ ခင်ဗျားရအောင်သာ လုပ်လာခဲ့…။ ခင်ဗျားအတွက်လည်း ကျုပ်သပ်သပ်ထပ်ပေးဦးမယ်။” ”ရပါတယ်ဗျာ။ ခင်ဗျားတို့က ဒီတည်းခိုခန်းရဲ့ ဖောက်သည်တွေမို့ကျုပ်က ကူညီတာပါ။” ဇော်ကြီးက သူ၏လက်ထဲမှ ရွှေရောင် လက်ပတ်နာရီကိုကြည့်လိုက်သည်။ ”အခုမှ သုံးနာရီပဲရှိသေးတာ… ဒီညမီနိုင်တာပေါ့။” ”သူသဘောတူရင် တစ်ခါထဲခေါ်လာလို့ရတယ်။ ခင်ဗျားတို့ စားသောက်ပြီးတော့သာ အဆင်သင့်စောင့်နေပါ။” ”ကောင်းပါပြီဗျာ… ။ ဒါနဲ့ မန်နေဂျာကြီးနဲ့ သိနေတာကြာပြီ။ နာမည်တော့ ကျုပ်တို့မသိသေးဘူး။”
ကိုညိုကလူရည်လည်သည်။ အပြောအဆိုညက်သည်။ ”ကျုပ်နာမည်က တရုတ်လို စိန်ချောင်း၊ ဗမာလို စိန်မြင့်လို့ခေါ်တယ်။” ”အေးဗျာ … ကျုပ်တို့နာမည်တွေလည်း မှတ်ပုံတင်ထဲမှာတွေ့ပြီးရောပေါ့။ အောင်မြင်အောင်သာ လုပ်ခဲ့ပါဗျာ။ ဇော်ကြီးက ခင်ဗျားအတွက် ဘောက်ဆူးကောင်းကောင်းပေးမှာပါ။ အော် ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့က နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်လုပ်မှာနော်။
ခင်ဗျားကို ကြိုပြောထားတာ ဟဲ…ဟဲ။”ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ ကျွန်တော် ခဏနေရင်သွားလိုက်ပါ့မယ်။” ”ကဲ … ကိုညို ကျုပ်တို့လည်း ထမင်းလေးဘာလေး စောစောစီးစီးသွားပြီး စားလိုက်ကြရအောင်လား။” ဇော်ကြီးက ပြောပြောဆိုဆို ထရပ်လိုက်သဖြင့် ကိုညိုကပါ ထရပ်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံး တည်းခိုခန်းတံခါးဆီသို့ လျှောက်၍ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
တိုက်ပျက်အဆောက်အဦးတစ်ခု ၊ ပတ်လည်ကာရံထားသော နံရံတွေက အချို့နေရာများတွင် ပြိုကျ၍ အပေါက်ကြီးများဖြစ်နေသည်။ထိုနေရာများကို ၀ါးတားပရုဟုခေါ်သော ပလတ်စတစ် အပြာရောင်များနှင့်ကာထားသည်။
တိုက်ပျက်တွက် အမိုးမရှိ၍ ၀ါးလုံးတန်းထိုးကာ အပေါ်မှ တာလပတ်(တာပေါ်လင်)စ အစိမ်းရောင်ကြီးကို မိုး၍ထားသည်။ထိုတာလပတ်မှာ ဆေးရောင်များပြယ်နေပြီဖြစ်ပြီး အချို့နေရာများတွင် အပေါက်တွေတောင်ဖြစ်နေပြီ။ထိုတိုက်ပျက်အဆောက်အဦးမှာ ပုဇွန်တောင်စျေးအနီးတွင်ရှိပြီး ထိုတိုက်ပျက်အတွင်းတွင်တော့ ယောကျ်ားမိန်းမ၊ ကလေးလူကြီး စုစုပေါင်း၈ယောက်တိတိရှိသေး၏။
အားလုံးသောလူသားများမှာ ဟောင်းနွမ်း၍ အရောင်မပေါ်တော့သည့် အဝတ်အစားများကို ဝတ်စားထားကြပြီး အချို့ကထင်းမီးဖိုနှင့် ထမင်းချက်နေကြသည်။တချို့က တိုက်ပျက်ရှေ့ရှိ ရေဘုံဘိုင်တွင် အဝတ်လျှော်နေကြသည်။ တချို့ကတော့ တိုက်ပျက်ကြမ်းခင်းတွင် တုံးလုံးပက်လက်လှဲနေကြသည်။
အားလုံးထဲတွင် ထူးခြားသည်ကတော့ အသက်၂၅နှစ်လောက်ရှိသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။အသားဖြူဖြူ၊ ချောချောလေးနှင့် ပါတိတ်ပွင့်ရိုက် အစိမ်းရောင်ဝမ်းဆက်လေးကို ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ကိုနောက်တွဲလေးထုံးထားကာသနပ်ခါးအဖွေးသားလေးနှင့် သန့်သန့်ရှင်းရှင်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေးဖြစ်ကာ ၈နှစ်သားလောက်ရှိသော ကလေးမလေးတစ်ယောက်ကိုသနပ်ခါးလိမ်းပေးနေသည်။
”ဒေါ်လေး သမီးတို့နဲ့ တစ်သက်လုံးနေသွားပါလား။” ”အော်… နေချင်တာပေါ့ကလေးလေးရယ်…။ ဒေါ်လေးမှာလဲ ကိစ္စဝိစ္စတွေရှိသေးတယ်။””ဒါဆို ဒေါ်လေးဘယ်တော့ပြန်မှာလဲဟင်။” သူ့ကိုသံယောဇဉ်ဖြစ်နေပုံရသော ကလေးမလေးအား စိတ်မကောင်းစွာနှင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ”အင်း … တစ်နှစ်လောက်တော့ ကြာဦးမယ်ထင်တာပဲကွယ်။
သူမ၏ အသံက တိမ်ဝင်သွားပြီး ကြည်လဲ့ဝိုင်းစက်နေသော သူမ၏မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများတွင် မျက်ရည်များဝဲလာသည်။ ”ပွမ်… ပွမ်….. ပွမ် ” တိုက်ပျက်ကြီးရှေ့မှ ကားဟွန်းသံကြားလိုက်ရသည်။ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်နှင့် မိန်းကလေးက လှမ်း၍ကြည့်လိုက်သည်။
အငှားလိုက်သည့် တက္ကစီကားလေးတစ်စီးရပ်လိုက်ပြီး ကားခေါင်းခန်းတံခါးပွင့်၍ တရုတ်ကပြားတစ်ယောက်ဆင်း၍လာသည်။ ‘ဟင်… အကိုစိန်မြင့်” ပါးစပ်မှရေရွတ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်နှင့်မိန်းကလေးက အပြင်သို့ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ကားလေးပြန်၍မောင်းထွက်သွားသည်။ ”လာ အကိုစိန်မြင့် အထဲဝင်ပါဦး…” ”မဝင်တော့ဘူး ရွှေရည် …. အထဲမှာပြောလို့မကောင်းဘူး” ”ဘာများလဲ…” နှစ်ယောက်စလုံး မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကြသည်။ ”ဟိုတစ်ခါ နင်ပြောတဲ့ ကိစ္စလေ။”ရွှေရည် စဉ်းစားသလိုလုပ်ရင်းမျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲသွားသည်။
စိန်မြင့်ကလည်း စကားကိုဖြတ်၍ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် အချိုးကျလှပနေသော ခန္ဓာကိုယ်အား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ”အင်း… ပြောလေ… အကိုစိန်မြင့်” ”ငါတို့ တည်းခိုခန်းမှာ တည်းခိုနေကျ ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ပဲ..။ လူရည်သန့်တွေပါ။” ”နှစ်ယောက်တောင်လား။” ”ဟုတ်တယ်။” ”ဗရုတ်တွေတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်။” ”မဟုတ်ပါဘူး။ ငါကလည်း နင့်ကိုတွေ့တဲ့လူနဲ့ လွှတ်ပေးပါ့မလားဟာ။ နင်ငါ့ကိုပြောထားတာတောင် ကြာနေပြီပဲဟာ။” ”တစ်ခါမှ မလုပ်ဘူးတော့ စိတ်ထဲမှာကြောက်နေသလိုပဲ။”’ငါကတော့ အတင်းမတိုက်တွန်းချင်ဘူး။ နင်ဟာနင်စဉ်းစား။”
ရွှေရည်ဆိုသော မိန်းကလေးအနည်းငယ်မျှတွေဝေသွားပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ စဉ်းစားနေသည်။ စိန်မြင့်က သူမကို အကဲခတ်၍နေသည်။ခဏနေတော့မှ ရွှေစင်ရဲ့ ခေါင်းလေးပြန်မော့လာသည်။”လုပ်မယ် အကိုစိန်… ကျွန်မမှာရွေးစရာလမ်းမရှိဘူး။ ဒီမှာတစ်နှစ်လောက်နေရဦးမှာ။ အထဲကလူအတွက်လည်းငွေကလိုသေးတယ်။ကျွန်မမှာပါလာတဲ့ လက်ဝတ်လက်စားတွေကလည်းကုန်ပြီ။ နားကပ်တစ်ရံပဲကျန်တော့တယ်။ဒီနားကပ်ကလည်း အထဲကလူ ပြန်ထွက်လာရင် ရင်းနှီးစားဖို့ငွေချန်ထားရဦးမှာ။”
”အေးအေး… ။ ဒါဆို တည်းခိုခန်းကို ည၈နာရီလောက်ရောက်အောင်လာခဲ့။” ”ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့။” ”ငါသွားမယ်ရွှေရည်။” ကောင်မလေးက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး သူ့ရှေ့မှထွက်သွားသော တရုတ်ကပြားစိန်မြင့်၏ကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း တွေးတောနေမိသည်။
ရွှေရည်က ကွမ်းခြံကုန်းသူ ၊ ပုစွန်ဒိုင် ငါးဒိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီးဖြစ်သည်။ သူတို့ဒိုင်က ကုန်ထမ်းတဲ့ကောင်နဲ့ လိုက်ပြေးလို့ မိဘတွေက အမွေပြတ်ကြေငြာပြီး ပစ်ထားခဲ့သည်။
အိမ်ထောင်ကျတာမှ တစ်နှစ်မပြည့်သေး။ လင်ဖြစ်သူက ဖဲဝိုင်းမှာ အဖမ်းခံရပြီး ထောင်၂နှစ်ကျသွားသည်။ အင်းစိန်ထောင်ထဲတွင် ဖြစ်သည်။ချုပ်ရက်က ၆လလောက်ရှိတော့ အင်းစိန်ကိုရောက်သွားတာ အခု၆လလောက်ရှိပြီး ဒီကထဲက ရွှေရည်ရန်ကုန်ကိုလိုက်ပါလာခဲ့သည်။
ရန်ကုန်ရောက်တော့ အရင်က သူတို့ငါးဒိုင်တွင် အလုပ်လုပ်ဖူးသော မိသားစုနှင့်တွေ့သည်။ ထိုမိသားစုက ပုဇွန်တောင်စျေးတွင် ငါးရောင်းသည်။နဂိုထဲက သဘောကောင်းသော ရွှေရည့်ကို ခင်ပြီးသားဖြစ်နေသော ထိုမိသားစုက သူတို့နှင့်အတူနေရန်တိုက်ပျက်ကြီးတွင် ရွှေရည်ကို ခေါ်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ရွှေရည် လမ်းဘေးတွင်ရပ်နေရာမှ တိုက်ပျက်ကြီးဖက်သို့ ဖြည်းညင်းစွာပြန်၍ လျှောက်လာခဲ့သည်။အမှန်တော့ ရွှေရည်မှာ စိန်မြင့်၏စကားကို ကြားရကတည်းက ရင်တွေခုန်နေမိသည်။လင်ရပြီးတစ်နှစ်တောင် မပြည့်သေးချိန်တွင် လင်က ထောင်ကျသွားပြီး အခု လင်နှင့်ခွဲနေရတာ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီဖြစ်သည်။
လူကငြိမ်နေပေမဲ့ သွေးသားတွေက ငြိမ်နေတာမဟုတ်။ အမျိုးမျိုးချိုးနှိမ်ထားခဲ့ရသည်။အခုစိန်မြင့်ပြောစကားတွေအရ ညကျရင် ယောကျ်ားနှစ်ယောက်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်ရတော့မည်ကိုအသေအချာသိလိုက်ရပြီဖြစ်၍ ရွှေရည်၏ သွေးသားတွေက လှုပ်ရှားဆူပွက်၍ လာချေပြီဖြစ်သည်။
အခန်း (၂)
စော်ရလာပြီဆိုတော့ ဇော်ကြီးနဲ့ ကိုညိုတို့အထူးအခန်းကို ငှား၍ ပြောင်းလိုက်ကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးအရက်ကလေးကလဲ တမြမြနှင့် ခပ်ထွေထွေလေးဖြစ်သည်။
ည(၉)နာရီကျော်ကျော်လောက်တွင် တည်းခိုခန်းမန်နေဂျာ တရုတ်ကပြား စိန်မြင့်က အခန်းတံခါးခေါက်၍ ရွှေရည်ကို အခန်းထဲသွင်းပေးလိုက်သည်။ကိုညိုက ရွှေစင်၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရကြည့်ပြီး မန်နေဂျာစိန်မြင့်နှင့်အတူ အခန်းပြင်သို့ထွက်သွားသည်။
ဇော်ကြီးကလညး် အခန်းတံခါးကိုလော့မချပဲ ပိတ်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးငုံ့ကာ ခပ်ရို့ရို့လေးရပ်နေသော ရွှေရည့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးပြီး ကြည့်လိုက်သည်။
ငယ်ငယ်နုနုချောချောလေး၊ တင်သားတစ်တွေက တလုံးတခဲကြီး ဖောင်းတင်းနေသလို ရင်သားအစုံကလည်း ထွားထွားမို့မို့ရှိလှသည်။ ကြည့်ရုံနှင့် ဇော်ကြီးလီးတောင်လာပြီ။”လာ… ထိုင်လေ..။” ဇော်ကြီးက လောကွတ်စကားဆိုသည်။ အခန်းထဲတွင်က ထိုင်စရာကုလားထိုင်မရှိ။
ဒီတော့ရွှေရည်မှာ မွေ့ယာထူကြီးခင်းထားသော ကုတင်စောင်းတွင် မရဲတရဲလေးတင်ပလွှဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ဇော်ကြီးမှာ အရက်ခိုးဝေနေသော မျက်လုံးများနှင့် ရွှေရည်အား ကြည့်ရင်း သူမထိုင်နေရာအနီးသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။”နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ ကလေးမ။” ”ရွှေရည်လို့ ခေါ်ပါတယ်။”ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေးပြန်ပြောရင်း ရွှေရည်၏ငုံ့ထားသောမျက်နှာလေးက မော့၍လာသည်။
ဆေးမဆိုးဘဲနီရဲနေသော နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးနှစ်လွှာက ခပ်ဟဟလေးနှင့် မျက်နက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက ကြည်လဲ့၍နေသည်။ရွှေရည်၏မျက်နှာလေးမော့၍အလာတွင်တော့ ဇော်ကြီး၏မျက်နှာကြီးက ငုံ့၍ကျလာရင်း သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့၍ တစ်ချက်စုပ်နမ်းလိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
ရွှေည့်ရဲ့ ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်အိအိလေးကို သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ ဖိကာ တစ်ဖြည်းဖြည်း မွေ့ယာထူကြီးပေါ်သို့ ဖိချလိုက်သည်။အို … အကိုကြီး… အင့်အင့်…ဇော်ကြီးက ရွှေရည့်ကိုယ်ပေါ်က အကျီလေးကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် အောက်မှ ဘော်လီအတွင်းက ရင်သားဖြူဖြူအိအိလေးတွေက ဝင်းဝင်းဝါ၀ါပင်ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။
ဇော်ကြီးတစ်ယောက် ရွှေရည့် နို့ကြီးတွေကို ဘော်လီပေါ်ကပင် နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် ဖိကပ်၍နမ်းစုတ်၍သာမက သွားနဲ့လည်းတဇတ်ဇတ်နဲ့မြည်အောင် ကိုက်လိုက်တော့ ရွှေရည့် ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူး၍နေလေသည်။ ပြီးတော့ ဇော်ကြီးရဲ့ လျှာကြီးက ဘော်လီအကျီအတွင်းမှ ပြည်လျှံထွက်နေသော သူမရဲ့ နို့အုံနှစ်လုံးကြားသို့ အတင်းပင်ထိုးထည့်ကာ ယက်တော့သည်။ရွှေရည်မှာ ဇော်ကြီးရဲ့ လျှာကြမ်းကြီးရဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့် ရင်သားမို့မို့တစ်စုံမှာ ကော့တက်လာသည်အထိ
မချိမဆန့်ခံစားနေရတော့သည်။ မတတ်နိုင်တော့ပါ။
ရွှေရည်မှာ သူမ၏ ကျောအောက်သို့ လက်လေးတစ်ဖက်ထိုးထည့်၍ ဘော်လီအကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ ဘော်လီကို တပါတည်းချွတ်ပေးလိုက်ရင်း မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်၍ထားလိုက်သည်။ဝင်းအိ၍ ဝက်သားပေါက်စီအရွယ်ပမာဏလောက်ရှိသော သူမ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ဝင်းကနဲပေါ်ထွက်လာတော့သည်။
ဇော်ကြီးက ရင်သားဖွေးဖွေးတစ်စုံကို လက်နှစ်ဆုတ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အလယ်မှာပူးကပ်သွားအောင် ခပ်တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။ရင်သားမှာထွားလွန်းသောကြောင့် နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ လက်နှစ်လုံးလောက်ပဲခြားတော့သည်။
ဇော်ကြီးက သူမ၏နို့သီးနှစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲတစ်ခါတည်းထည့်၍ စုပ်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်လျှာနဲ့ ထိုး၍ထိုး၍ ယက်ပေးလိုက်တော့သည်။ရွှေရည့် နှုတ်ခမ်းဖျားမှ တအင်းအင်းညည်းသံလေးများပေါ်ထွက်လာတော့သည်။
ရွှေရည်မှာ လျှာဖြင့် ထိုးယက်လိုက်သောဒဏ်ကြောင့် နို့သီးလေးများ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သွားချိန်မှာပင် သူမရဲ့ ပေါင်တန်ကြီးများမှာလည်း စုလိုက်ကားလိုက် တက်လိုက်မြှောက်လိုက်ဖြင့် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်၍နေလေသည်။ဇော်ကြီးတစ်ယောက် ရွှေရည့် နို့သီးခေါင်းနီညိုညိုလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် စုပ်ရင်း လျှာဖြင့်လည်း ပွတ်သပ်ယက်ပေးနေတော့ရာ ခံစားမှုအရှိန်အဟုန်တွေက တက်သည်ထက်တက်လာကာ ရွှေရည့် လက်လေးတစ်ဖက်က ထမီစလေးကို ဆွဲ၍ဖြည်လိုက်တော့သည်။
ရွှေရည် တင်ပါးလေးကိုအသာကြွရင်း ပေါင်ဖျားထိထမိန်ကိုရောက်အောင်ဆွဲချလိုက်သည်။ပြီးတော့ ခြေထောက်ကို အသာကွေးပြီး ထမိန်အစွန်းလေးကို ခြေထောက်နှင့်ညှပ်ကာ ထဘီကိုကွင်းလုံးချွတ်လိုက်တော့သည်။ရွှေစင်တစ်ယောက် အဝတ်မပါတော့ပဲ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်သွားပြီ။
ဇော်ကြီးက ကိုယ်ကိုကြွ၍ထိုင်လိုက်ပြီး ရွှေရည်၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့်ကြည့်လိုက်ရာက သူမမျက်နှာလေးကို အကြည့်လိုက်တွင် ရွှေရည်နှင့်အကြည့်ချင်းဆုံသွားတော့သည်။ဇော်ကြီးကို ကြည့်နေသော ရွှေရည်က နှစ်လိုဖွယ်အပြုံးလေး ပြုံးပြလိုက်သည်။
ပြီးတော့ သူမ၏ဖြူဖွေးသွယ်လျသော လက်လေးတွေက ဇော်ကြီး၏ ရင်ဘတ်ဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပြီး သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသော ကိုယ်ခန္ဓာလေးကိုတစ်ချက်စောင်းလိုက်သည်။ပြီးတော့ ဇော်ကြီးရဲ့ အကျီကြယ်သီးတွေကို သွယ်လျသောလက်ချောင်းလေးများနဲ့ တစ်လုံးချင်းစီဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာ ဇော်ကြီးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အလုပ်ရှုပ်လို့နေသည်။လက်တစ်ဖက်က သူမရဲ့ နို့ဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးတွေကို တရစပ်ညှစ်ပေးနေသလို ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း ရွှေရည်ရဲ့ ပြည့်တင်းပြီးဖောင်းကားနေတဲ့ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်လုပ်နေသည်။
ဇော်ကြီးရဲ့ အကျီကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်းစီဖြုတ်ပေးနေသော ရွှေရည့်လက်ကလေးတွေ ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာပြီး ပါးစပ်ကလည်းညည်းသံလေးတွေထွက်လာသည်။ဇော်ကြီးတစ်ယောက် တင်ပါးကိုပွတ်သပ်နေသောလက်ကို အမွှေးလေးတွေလက်တစ်ဆစ်လောက်ပေါက်နေတဲ့ ရွှေရည့် အဖုတ်လေးဆီသို့ပြောင်းလိုက်သည်။
ရွှေရည်အဖုတ်လေးက ဖြူဖွေးနုအိနေသည်။ယောကျ်ားနဲ့ ဝေးနေတာကြာလို့လည် အဖုတ်လေးက ပြဲအာမနေပဲ ခပ်တင်းတင်းလေးစိကပ်နေသည်။ဇော်ကြီး ရွှေရည်ရဲ့ အဖုတ်လေးက ခပ်ရွရွလေးပွတ်လိုက် အစိလေးကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးညှစ်လိုက်လုပ်ပေးနေသည်။
ရွှေရည်တစ်ယောက် ပါးစပ်က ခပ်တိုးတိုးလေးညည်းပြီး မျက်ခွံလေးများက မှေးစင်းလာသည်။ရွှေရည်စိတ်ကို ထိန်းပြီး ဇော်ကြီးရဲ့ အကျီကြယ်သီးတွေကို အမြန်ပြီးအောင်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဖောင်းထစ်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ ရင်အုပ်ကြီးကို တပ်မက်စွာ ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ ဇော်ကြီးရဲ့ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက ရွှေရည့် အဖုတ်အတွင်းသားလေးထဲကို အသာလေးထိုးသွင်းလိုက်သည်။ပြီးတော့လက်မနဲ့ အစိလေးကိုဖိပြီးပွတ်ပေးလိုက်ရာ ရွှေရည့်ခမျာ အင့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ကိုယ်လုံးတီးဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးမှာ ဖြတ်ကနဲ ပက်လက်လန်သွားတော့သည်။
ပြီးတော့သူမအဖုတ်လေးမှာလည်း မို့သထက်မို့လာပြီး အရည်ကြည်လေးများဖြင့် စိုရွှဲနေတော့သည်။ဇော်ကြီးတစ်ယောက် ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကြယ်သီးတွေပြုတ်နေသော အကျီကိုပါတစ်ခါတည်းဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားတွေမရှိတော့ပဲ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်သွားကြပြီ။ထောင်မတ်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ရွှေရည်မသိမသာခိုးကြည့်လိုက်ရင်း ရင်ထဲဖိုသွားသည်။လူကအသားညိုသော်လည်း အတန်ကြီးက ဖြူဖွေးပြီးထိပ်ဖျားက ရဲလို့နေသည်။
ပြီးတော့ အတန်ကြီးရဲ့ထိပ်ဖျားမှာ မှဲ့နက်ကြီးတစ်လုံးကလည်းရှိသေးသည်။ရွှေရည်အာခေါင်တွေခြောက်လာသဖြင့် တံတွေးတစ်ချက်မျိုချလိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးကို အသာမှိတ်ကာငြိမ်နေလိုက်သည်။ထိုအချိန်မှာပင် ဇော်ကြီးက သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်စောင်းဖက်သို့ ဆွဲရင်း သူကပါကုတင်အောက်သို့ဆင်းလိုက်သည်။
ဘယ်ပုံစံနှင့်လုပ်တော့မည်ကိုသိလိုက်သော ရွှေရည်က သူမ၏ကိုယ်လုံးတီးလေးကို ကုတင်ပေါ်တွင်ကန့်လန့်ဖြတ်၍လှဲပေးလိုက်ရာ ကားစွင့်ဖောင်းတစ်နေသော သူမ၏ တင်သားကြီးများက ကုတင်စောင်းပေါ်တွင် တင်၍နေတော့သည်။
ပြီးတော့ သူမရဲ့ ပေါင်တံရှည်ကြီးနှစ်ချောင်းကို အလိုက်သင့်ပင်ကားပေးလိုက်သည်။ဇော်ကြီးက ရွှေရည်ပေါင်တန်စင်းစင်းနှစ်ချောင်းကြားမှာ အလိုက်သင့်ပင်ရပ်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကို ရွှေရည်အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်မှာ တင်၍ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို ခပ်သာသာလေးပွတ်ပေးလိုက်သည်။
ရွှေရည်စိတ်တွေ ထကြွလာပြီး ဇော်ကြီးရဲ့ အတန်ကြီးကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ဆုတ်ကိုင်ကာ သူမအဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျောက်အစုန်အဆန်ပင် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
လိင်တန်ထိပ်ဖူးကြီးက အစိလေးကို ထိထိမိမိပင် ပွတ်တိုက်သွားတော့ ရွှေရည် ကုတင်ပေါ်သို့ နောက်ပြန်လဲကျသွားတော့သည်။”အကိုရယ်… ညီမကို လုပ်ပေးပါတော့နော်…။”ရွှေရည်တစ်ယောက် ရမက်စိတ်တွေထကြွလာပြီး သူမကို လုပ်ပေးဖို့ပင်နှုတ်မှထုတ်ဖော်ပြီးတောင်းဆိုလာတော့သည်။
ဇော်ကြီးလည်းအချိန်မဆွဲတော့ပဲ လိင်တန်ကြီးကို ရွှေရည့်အဖုတ်ဝလေးမှာတေ့ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး တစ်ချက်ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။လိင်တန်ကြီးက ရုတ်တရက်ဆောင့်ဝင်လာသောကြောင့် ရွှေရည့်ခမျာ့ အင့်ခနဲဖြစ်သွားပြီးခါးလေးပင်တော့တက်သွားတော့သည်။
ကာမစပ်ယှက်ခြင်းမပြုတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်လို့ အဖုတ်အတွင်းသားလေးများက တင်းကြပ်စီးပိုင်နေသည်။အဖုတ်ကလေးက ကျဉ်းလှသည့်အပြင် ဝင်လာတဲ့ အတန်ကြီးကလဲ ကြီးလှတာမို့ ရွှေရည်တစ်ယောက် နာကျင်တဲ့ဝေဒနာလေးတစ်ရပ်ကိုခံစားလိုက်ရသည်။
ဇော်ကြီး သူ့လိင်တန်ကိုအဆုံးထိပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခါးကိုကော့တာ တစ်ချက်ထဲဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။’ဒုတ်… ”ဇော်ကြီးအတန်ကြီးက ရွှေရည့်သားအိမ်ခေါင်းကိုသွားဆောင့်သည်။”အား…. နာတယ်အကို…။ ”ရွှေရည်တစ်ယောက်မျက်နှာလေးမဲ့ကာ သနားစဖွယ်တောင်းပန်ရှာသည်။
ရွှေရည့် တောင်းပန်သံက ဇော်ကြီးအတွက် သနားဖို့မကောင်းပဲ ရမက်သွေးတို့ကိုပိုမိုကြွလာစေသည်။အဲဒါကြောင့် ဇော်ကြီး သူ့အတန်ကြီးကို အဖျားနားထိဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ပြီးအားကုန်ဆောင့်တော့ရာ….တဖွတ်ဖွတ် …. မြည်သံနှင့်အတူ ရွှေရည့်ထံမှ အမလေး… အဟင့်အဟင့်မြည်သံလေးကလည်း တစ်ခန်းလုံးဆူညံနေတော့သည်။
ရွှေရည့် အဖုတ်လေးထဲမှ အရည်ကြည်များကလည်း ရွှဲနစ်၍ထွက်လာသည်မှာ အိပ်ယာခင်းကိုပင် အကွက်လိုက်ကြီးဖြစ်စေတော့သည်။ဇော်ကြီးဆောင့်သမျှ ရွှေရည်က ကုတင်စောင်းမှ ဖင်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ခံသည်။ခဏအကြာ ခံ၍ကောင်းသထက်ကောင်းလာစဉ်မှာပင် ဇော်ကြီးက သူ့ လိင်ချောင်းကြီးကို တဆုံးဆွဲ၍ချွတ်လိုက်သည်။”ပြွတ် …. အင်…. အို”အရသာပျက်သွားသော ရွှေရည်က ဟင်ကနဲ အံ့သြစွာဖြင့် မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမ၏ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲခုန်၍ တုန်လှုပ်အံ့သြသွားရသည်။
ရွှေရည်တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ ဇော်ကြီး၏ဘေးတွင် ရပ်နေသော ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် အရပ်ပုပုလူတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်သည်။ထိုသူက ကိုညိုဆိုသောလူတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်တော့သည်။ရွှေရည်၏အကြည့်က ကိုညိုရဲ့ လိင်တန်ကြီးဆီသို့ရောက်သွားသည်။
ရင်ထဲတွင် တင်းကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ လူကသာ ပုတာ၊ လိင်တန်ကြီးက ကြီးပြီးအရှည်ကြီးဖြစ်သည်။ပြီးတော့ အဖျားကြီးကလည်းကော့နေသေးသည်။ နီရဲရဲ ဒစ်ဖျားထိပ်တွင်အရည်ကြည်တွေ့စို့နေသည်။ဇော်ကြီးက ဘေးဖယ်ပေးလိုက်တော့ ကိုညိုက ရွှေရည့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲဝင်လာကာ သူ့အတန်ကြီးကို အဖုတ်လေးထဲသို့ ထိုးဆောင့်၍သွင်းလိုက်သည်။”အ…. အမလေး… ကျွတ်… ကျွတ်…”ရွှေရည် ခါးကော့တက်သွားကာ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားသည်။
ကိုညိုက ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်၍ လိုးနေသလို ဇော်ကြီးကလည်း ဘေးမှနေ၍ငုံ့ကာ သူမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့ပေးနေလေသည်။ရွှေရည်လည်း အားကျမခံပင် လက်လေးတစ်ဖက်ဖြင့် အရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲပြီး ပြောင်လက်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ အတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးလိုက်သည်။
ကိုညိုရဲ့ အတန်ထွားထွားကြီးကလည်း အဖုတ်အတွင်းသားထဲကို ချိတ်နဲ့ဆွဲသလို ထိထိမိမိပွတ်ဆွဲနေသောကြောင့် ရွှေရည်မှာ တဟင်းဟင်းနဲ့ဖြစ်လာတော့သည်။ခဏအကြာတွင် ကိုညိုက သူ့အတန်ကြီးကို အပြီးတိုင်ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ ဇော်ကြီးမှာချက်ချင်းပင် ရွှေရည့်ပေါင်ကြားထဲသို့ရောက်လာပြီး လိင်တန်ကြီးကို အဖုတ်လေးထဲ ဆောင့်သွင်းပြီး အားရပါးရ ခပ်သွက်သွက်ကြီးပင် ဆောင့်၍လိုးတော့သည်။
ထိုအခါ ကိုညိုက ဘေးမှနေ၍ သူမနို့သီးခေါင်းနီညိုညိုလေးတွေကို လက်မနဲ့ လက်ညိုးကြားမှာ ခပ်နာနာလေးခြေရင်း နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ညှစ်နေပြန်သည်။ယောက်ျားနှစ်ယောက်နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း ကာမဆက်ဆံနေရတဲ့ ရွှေရည်တစ်ယောက် ကာမအရသာတွေ တဝကြီးခံစားနေရတော့သည်။
တစ်ယောက်က အားရပါးရ ဆောင့်လိုးလိုက်၊ ပြီးခါနီးတော့ အတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီးနောက်တစ်ယောက်က အားရပါးရလာလိုးလိုက်ဖြင့်ရွှေရည်မှာ တစ်ချီပြီးတစ်ချီပြီးနေရာ လူလည်းမျော့မျော့ပင်ကျန်တော့သည်။နောက်ထပ်ဘယ်နှစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး ကာမအရသာအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်ကာ ကောင်းဦးမည်မသိ။
ရွှေရည်ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကျေနပ်သွားသည်အထိအလိုးခံရင်း ဘဝမှာတစ်ခါမှမရဖူးတဲ့ ကာမအရသာကိုတဝကြီးခံစားရန်ဆုံးဖြတ်ထားပါတော့သည်။
အခန်း (၃)
ဇော်ကြီးရဲ့ နာမည်အရင်းက ဇော်လင်းဖြစ်သည်။အရင်က လက်သမားဆရာဖြစ်ခဲ့ပြီးနောက် သစ်စက်အသေးလေးတစ်ခု ထောင်ခဲ့ရာမှာအစပြုကာ ရွာတွင် ကြေးရတက်စာရင်းဝင်လာသူဖြစ်သည်။
သူက လူပျိုကြီးလည်းဖြစ်ပြန်၊ သားကျွေးမှု၊ မယားကျွေးမှုတွေမရှိဘဲကုန်ကျစရိတ်နည်းကာ သူများထက် ငွေပိုပြီးစုနိုင်ခဲ့သည်။ဒါ့ကြောင့် ဇော်ကြီးမှာ နေ့ချင်းညချင်းပင် ပြေလည်ပြီး စီးပွားတက်လာခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ဇော်ကြီးနှင့်ကိုညိုက နဂိုထဲက ရွာမှာသူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သည်။ သောက်ဖော်စားဖက်တွေလည်းဖြစ်သည်။
ကိုညိုက ဇော်ကြီးထက် အသက်လေးနှစ်ပို၍ကြီးသည်။ အရင်က ရွာရှိသမဝါယမဆိုင်တွင် စာရေးလုပ်ဖူးသည်။အတန်းပညာလေးလည်း အသင့်အတင့်ရှိသည်။ ဇော်ကြီးသစ်စက်တည်တော့ ကိုညိုက ရုံးပြင်ကန္နားကိစ္စတွေအားလုံးလိုက်ပြီးလုပ်ပေးသည်။
နောက် ဇော်ကြီးသစ်စက်တွင် စာရင်းဇယားတွေ ၀ိုင်းကူလုပ်ပေးရင်း တဖြည်းဖြည်းမန်နေဂျာတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ကိုညိုက အရေးပါလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ကိုညိုမှာ ဇော်ကြီးလိုမျိုး လူပျိုလူလွတ်မဟုတ်ပေ။ခင်စန်းကြည်ဆိုသော သူ့ထက် အသက်ရနှစ်လောက်ငယ်သောမိန်းမနှင့် အသက်၄နှစ်နှင့် အသက် ၂ နှစ်အရွယ်ကလေးနှစ်ယောက်လည်းရှိသေးသည်။
ဇော်ကြီးက သစ်စက်တည်တော့ ခြံဝိုင်းအကျယ်ကြီး တစ်ခုဝယ်ပြီး ထိုခြံကျယ်ကြီးထဲတွင်သစ်စက်တည်ရုံသာမက နှစ်ထပ်ခြေတံရှည်အိပ်ကြီးတစ်လုံးကို ဆောက်ပြီးအိမ်ပေါ်ထပ်တွင် ဇော်ကြီးကနေပြီး အောက်ထပ်တွင် ကိုညိုတို့မိသားစုကနေလေသည်။
ကိုညိုတို့မိသားစုတွင် ကိုညိုနှင့်သူ့မိန်းမ ကလေးနှစ်ယောက်အပြင် အသက်၁၅နှစ်အရွယ် ကိုညို၏ခယ်မ ခင်စန်းထွေးဆိုသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်လည်းရှိလေသည်။စန်းထွေးက ကိုညိုတို့မိသားစု၏ အိပ်ဗာဟီရ အလုပ်တွေကို ၀ိုင်း၍လုပ်ပေးရုံမက ဇော်ကြီး၏ အဝတ်အစားတွေကိုပါ လျှော်ဖွတ်ပေးရသည်။ဇော်ကြီးအတွက် ထမင်းဟင်းကိုတော့ ကိုညိုတို့က ချက်ပေးရလေသည်။
ဒီနေ့ရွာထဲတွင် အလှူရှိ၍ သစ်စက်ဝိုင်းဆရာကအစ အလုပ်သမားတွေအဆုံး အကုန်လုံး အလှူမှာ ၀ိုင်းကူလုပ်ပေးနေရသဖြင့် သစ်စက်ပိတ်လိုက်ရသည်။ဇော်ကြီးလည်း အလှူမှာထမင်းသွားစားပြီး တရေးတမောအိပ်ပစ်လိုက်မည်ဟု ရည်ရွယ်ကာ အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့သည်။
အိမ်အပေါ်ထပ်ကိုတက်သောလှေကားက အိမ်ဘေးမှနေ၍ သီးခြားလုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ ဇော်ကြီးက အကျင်္ ီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့ခါးမှ ပုဆိုးအသစ်ကိုလည်း အဟောင်းတစ်ထည်နဲ့ လဲဝတ်ကာ ဖျာတစ်ချပ်ခင်း၊ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးချပြီး လှဲလိုက်သည်။
ထူးထူးခြားခြားတစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ်နေသည်ကို ဇော်ကြီးသတိထားမိလိုက်သည်။ ကိုညို့ကလေးနှစ်ယောက်ဘယ်ရောက်နေသည်မသိ။ခင်စန်းထွေးကတော့ အလှူတွင်သွားပြီး လုပ်ကိုင်ပေးနေသည်ထင်သည်။သူအပေါ်ထပ်ကိုတက်လာတုန်းက…. ဟုတ်သည်။ အောက်ထပ်တံခါးဖွင့်ထားသည်။
ပြီးတော့ အထဲမှ စကားပြောသံလိုလိုလည်းကြားရသည်။ အောက်ထပ်တွင် ကိုညိုတို့လင်မယားရှိနေကြောင်း တွေးမိလိုက်သည်။ဇော်ကြီးလှဲနေရာမှ ကပျာကယာထ၍ သူအိပ်သော အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ခင်းထားသော ဖျာကို ဘေးဘက်မှနေ၍ အသာလှန်လိုက်ရာ ကြမ်းခင်းပျဉ်နှစ်ချပ်ဟ၍ဖြစ်ပေါ်နေသော အပေါက်လေးတစ်ပေါက်ပေါ်လာသည်။
ထိုအပေါက်မှတစ်ဆင့် ဇော်ကြီး အောက်ထပ်သို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။သူထင်သည့်အတိုင်းပင်။ အောက်ထပ်က ကိုညိုတို့ လင်မယားအလုပ်ဖြစ်နေကြပြီ။သူတို့လင်မယား အလုပ်ဖြစ်တိုင်းလိုလို ဇော်ကြီး ဒီအပေါက်မှနေ၍ချောင်းနေကြဖြစ်သည်။
အထူးသဖြင့် ဇော်ကြီးကြည့်ချင်သည်က ခင်စန်းကြည်အလိုးခံတာကိုဖြစ်သည်။ခင်စန်းကြည်မှာ ဖင်ကြီးတင်ကြီးတွေ တလုံးတခဲကြီးနှင့် ရည်ရည်ကလည်းချောမောကာ ခံပြီဟေ့ဆိုရင်လည်း အဝတ်အစားတွေအကုန်ချွတ်ပြီးခံလေ့ရှိသည်။
ကိုညိုနဲ့လုပ်တိုင်း ခင်စန်းကြည်တစ်ယောက်ပက်ပက်စက်စက်ပင် အပေးကောင်းလှသည်ဖြစ်ရာ ဇော်ကြီးက ခင်စန်းကြည်ခံတာကို မလွတ်ရအောင်ချောင်းနေကျဖြစ်သည်။ဒီလိုချောင်းလိုက်တိုင်းလည်း ဇော်ကြီးမှာ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်နှင့် လက်နှင့်ပင်ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်ရသည်ချည်းဖြစ်သည်။
တစ်နေ့နေ့တော့ ကိုညိုမရှိတုန်းခင်စန်းကြည်ကို ဖန်ပြီးစားဦးမည်ဟု ဇော်ကြီးစိတ်ထဲမှာတေးထားလိုက်သည်။အခုလည်း ခင်စန်းကြည် ကိုညို့အပေါ်ကနေ အားရပါးရတက်ဆောင့်နေတာကိုကြည့်ရင်း အတော်ကြီးမနေနိုင်မထိုင်နို်င်ဖြစ်လာသည်။
သူ၏ လိင်တန်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ဆုတ်ကိုင်ကာ အငမ်းမရပင်ချောင်းကြည့်နေရသည်။ခင်စန်းကြည်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဖြူဖွေးပြီး အယ်နေသည်။ ကလေးနှစ်ယောက်မွေးထားတာမို့ အနည်းငယ်တွဲကျနေသည်မှအပ အပြစ်ဆိုဖွယ်ရာမရှိ။
ခင်စန်းကြည်တစ်ယောက် တင်ပါးကြီးကိုပင့်ကာပင့်ကာနဲ့ ကိုညို့အတန်ကြီးပေါ်မှာ တက်ဆောင့်နေသည်။ကိုညိုကလည်း ခင်စန်းကြည်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အောက်ကနေပြီး လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်နေသည်။တအောင့်လောက်ကြာတော့ ကိုညို ခင်စန်းကြည်ကို အောက်ဆင်းခိုင်းလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဘေးကားခိုင်းလိုက်သည်။
ခင်စန်းကြည် ပက်လက်လှန်ပြီး သူမရဲ့ပေါင်တံရှည်ရှည်နှစ်ချောင်းကို ဘေးသို့ဖြဲကားလိုက်တော့ အမွှေးအမျှင်မရှိပဲ ဖားခုံညှင်းကြီးသဖွယ်ခုံးထနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကပေါ်ထွက်လာသည်။အပေါ်ထပ်က ချောင်းကြည့်နေတဲ့ဇော်ကြီးမှာတော့ ခင်စန်းကြည်ရဲ့ အဖုတ်နီညိုညိုကြီးကို ကြည့်ရင်း သွားရည်တမြားမြားနဲ့ တက်လိုးချင်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်နေသည်။
ကိုညို လည်း နှာမှုတ်သံတရှုးရှုးပြုရင်း ခင်စန်းကြည့်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ ဒူးထောက်က ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကို ခင်စန်းကြည်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲထည့်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲပြီးအားရပါးရပင်လိုးတော့သည်။
ကိုညိုရဲ့ ဆီးခုံနဲ့ ခင်စန်းကြည်အဖုတ်တို့ ရိုက်မိသံက တဖတ်ဖတ်ပေါ်ထွက်နေသည်။ အချက်လေးဆယ်လောက်အားရပါးရဆောင့်ပြီးတော့ ကိုညိုတစ်ယောက် အားကနဲ ခပ်တိုးတိုးအော်ရင်းခင်စန်းကြည်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ပြီးသွားတော့သည်။
ဇော်ကြီးမှာ အောက်ထပ်သို့ ငုံကြည့်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး ခင်စန်းကြည်ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုမြင်ယောင်ကာ သူ့အတန်ကြီးကိုပွတ်သတ်ရင်း တစ်ချက်ချင်းဂွင်းတိုက်နေတော့သည်။
ထိုအခိုက် ဘေးလှေကားမှ အပေါ်သို့တက်လာသောခြေသံကိုကြားလိုက်ရသဖြင့် ဇော်ကြီး နားစွင့်လိုက်သည်။တဖြည်းဖြည်း ခြေသံက လှေကားထိပ်သို့ရောက်လာသည်။”ဦးလေး…. ဦးလေး”ခင်စန်းထွေးရဲ့ အသံမှန်းဇော်ကြီးသိ၍ အခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။
ထိုအခိုက် ကိုညိုတို့လင်မယား ချိုင့်တွေပလုံးတွေကိုင်ပြီးခြံပြင်သို့ထွက်သွားတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ကလေးတွေကို သူ့ယောက္ခမအိမ်မှာ သွားခေါ်ရင်း အလှူအိမ်က ဟင်းတွေသွားသယ်တာဖြစ်ကြောင်းဇော်ကြီး တွေးမိလိုက်သည်။”ဦးလေး.. လျှော်ရမဲ့အဝတ်တွေပေးဦး….. ကျွန်မအဝတ်လျှော်မလို့…””အေး…. ဒီမှာလာယူဟာ….”ခင်စန်းထွေးကို ဇော်ကြီးကြည့်လိုက်တော့ ထဘီရင်လျားလေးနှင့် ရင်ဘတ်လေးက ဖြူဝင်း၍နေသည်။
ခင်စန်းထွေးက သူ့အမဖြစ်သူ ခင်စန်းကြည်နှင့် တူသည်။ အခုအရွယ်လေးနှင့်ပင် တင်တွေရင်တွေက အပျိုကြီးဖားဖားတွေကို မီနေပြီ။ခင်စန်းထွေးကို သေချာကြည့်လိုက်မိရင်း ဇော်ကြီးရဲ့ စိတ်တွေ ပိုပြီးထကြွလာတော့သည်။
ခင်စန်းထွေးက ဟိုတစ ဒီတစ ဖြစ်နေသော အဝတ်တွေကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပုံသည်။ပြီးသွားတော့မှ ခါးလေးကုန်းပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ရှိအဝတ်တွေကို တစ်ထည်ချင်းကောက်၍ အစီအရီထပ်နေသည်။နောက်ကကြည့်နေသော ဇော်ကြီးရဲ့ စိတ်တွေ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနို်င်တော့။
ကုန်းထားသော ဖင်သားလုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကားကားကြီးရဲ့ အောက်ဖက်ကြားသို့ ဇော်ကြီးရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ဆတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အဖုတ်လေးကို ဇိကနဲ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။”အမလေး”အပျိုမလေး ခင်စန်းထွေး လန့်သွားပြီး ခါးလေးကို ဖြတ်ကနဲ ဆန့်၍ ကော့တက်သွားသည်။
သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားကာ အသက်ရှူမှားသွားစဉ်မှာပင် ဇော်ကြီးက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုစွေ့ကနဲပွေ့ကာ သူစောစောက အိပ်ရန်ခင်းထားသော ဖျာပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး စန်းထွေးကို အပေါ်ကနေ အုပ်မိုး၍မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံးကို အတင်းနမ်းလေတော့သည်။”ဦး… ဦးလေး…. မလုပ်… နဲ့ …. ဟာ…. အို…… လွှတ်ပါ….. အာ….. ဟာ….”ခင်စန်းထွေးကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ရုန်းနေရာမှ တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်းတဖိန်းဖိန်းဖြစ်လာရသည်။
ပြီးတော့မှ ဇော်ကြီးက သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ငုံခဲလိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကို ခင်စန်းထွေးရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ရင်ဘတ်မှာ စည်းထားတဲ့ ထဘီစလေးက ပြုတ်ထွက်မသွားပေမဲ့ အောက်ဖက်မှ ထဘီစကတော့ ခါးဆီသို့လန်တက်ကာ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေး
ဖင်ပြောင်လေးဖြစ်ကာ အဖုတ်နီနီရဲရဲလေးရဲ့ အဝမှပင် အရည်ကြည်လေးတွေစိမ့်ထွက်လာတာကို တွေ့ရသည်။ပို၍ အတင့်ရဲလာသော ဇော်ကြီးက ခင်စန်းထွေးရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ စီးနှောင်ထားတဲ့ ထဘီစကိုပါ ဆွဲဖြုတ်ကာ ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ခင်စန်းထွေး ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားပြီ။
ခင်စန်းထွေးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိ ရုန်းကန်ဖို့အားအင်တွေမရှိတော့သည့်အပြင်ရုန်းကန်ချင်စိတ်မရှိလောက်အောင် နွမ်းနယ်နုံးချိ၍ နေတော့သည်။ ခင်စန်းထွေးမျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ရင်ဘတ်လေးနိမ့်ချီမြင့်ချီနှင့် မော၍နေသည်။
ခင်စန်းထွေးရဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးက စူစူမို့မို့လေးဖြစ်ကာ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့လေး လုံးတက်နေသည်။ဇော်ကြီးရဲ့ ပူနွေးသော လျှာကြီးက ခင်စန်းထွေးရဲ့ နို့အုံထိပ်မှာ ကပ်နေသော နီနီရဲရဲနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ထိုးပြီးကော်ကာ ယက်လိုက်ချိန်မှာတော့ခင်စန်းထွေးခမျာ တကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး တွန့်သွားရတော့သည်။
ဇော်ကြီးက သူမရဲ့ တင်းတင်းလေးစူထွက်နေသော နို့အုံလေးကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး စို့လိုက်သည်။”အ… အ… ဟင့်….”ခင်စန်းထွေး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားတော့သည်။ဇော်ကြီးက ခင်စန်းထွေးရဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ပြောင်း၍ စို့ပေးရင်း သူ့ခါးမှပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
ဇော်ကြီးက ကောင်မလေးရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်မလိုက်ရင်း သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ ပိနေတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို အသာကြွ၍ ထကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားတွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ပြီးတော့ သူမရဲ့ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားလိုက်သည်။
ခင်စန်းထွေးခမျာမှာတော့ ဒါတွေကို ဘာမှမသိ။ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ခံစားရခက်သော ကာမဝေဒနာကို ခံစားနေရသည်။သူမရဲ့ အဖုတ်ဝလေးမှာလည်း အရည်ကြည်လေးတွေစိမ့်ထွက်နေပြီ။
ထိုခဏမှာပင် ဇော်ကြီးရဲ့ လက်တစ်ဖက်က အမွေးနုနုလေးများနဲ့ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသော အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုကို အသာဖြဲလိုက်သည်။ ”အို…”ထို့နောက် ဇော်ကြီးက သူ့ရဲ့ အတန် ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို ဖြူဖွေးပြီး တင်းတင်းလေးစိနေသော အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား နီရဲနေသော အဖုတ်ဝလေးသို့ ဖိ၍သွင်းလိုက်သည်။”အင့်…. အမလေး…. အား…. နာတယ်… ဦးလေးရဲ့…။” ”သေပါပြီ….။ ပြန်ထုတ်ပေးပါဦးရယ်။ ”လိင်တန်ကြီးက ထိပ်ဖူးတောင်မဝင်သေး။ ခင်စန်းထွေးမှာ အတော်ကြီးခံစားရကာ အော်ဟစ်ငိုယိုလိုက်သည်။
ဇော်ကြီးငုံ့ကြည့်သည်။ သူ့ အတန်ကြီးက အဖုတ်ဝလေးတွင် မဆန့်မပြဲဖြစ်ကာ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုက လီးထိပ်ကိုအတင်းငုံ၍ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုမှာ အထဲသို့ နစ်ဝင်လျက် ခွက်နေသည်။
ခင်စန်းထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကော့ပျံ၍တက်သွားပြီး သူမရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း အတင်းပင်ဖြဲကား၍ပေးလိုက်သည်။ပြီးတော့ အော်ဟစ်ညီးညူရင်း မျက်ရည်တွေ တသွင်သွင်စီးကျကာ ချုံးပွဲချငိုချလိုက်တော့သည်။
အတွေ့ကောင်းလှသော အပျိုပေါက်မလေးရဲ့ နုနယ်လှသော အထိအတွေ့က ဆွေမျိုးမေ့အောင်ပင်ကောင်းလှသည်။ဇော်ကြီး စိတ်တွေတင်းထားသည့်ကြားက ထိပ်ဖူးကြီးတစ်ဝက်လောက်ဝင်နေသော သူ့အတန်ကြီးကို ထပ်၍ ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။
ဗြစ်ကနဲမြည်သံလေးက ထွက်ပေါ်လာသည်။ ”အား….. အမလေး….။ သေပါပြီ…. နာတယ်ဦးလေးရဲ့ ။”တင်းပြောင်နေသော အတန်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူးတစ်ခုလုံး ခင်စန်းထွေးရဲ့ အဖုတ်လေးထဲသို့ ဝင်သွားပြီ။ခင်စန်းထွေးရဲ့ အဖုတ်အောက်နှုတ်ခမ်းစပ်လေး ကွဲသွားပြီး သွေးတွေထွက်လာသည်။
ခင်စန်းထွေးတစ်ကိုယ်လုံးချွေးတွေပြန်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ဇော်ကြီးရဲ့ အသက်ရှုသံတွေကလည်း တရှုးရှုးနဲ့ ပြင်းထန်လာသည်။ဇော်ကြီး သူ့လီးကို အသာလေးထပ်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ လီးက မဝင်ပဲတင်းခံနေသည်။
ငါးမူးလုံးလောက်ရှိသော ပိုက်ထဲသို့ တစ်ကျပ်လုံးလောက်ရှိသည့် သံချောင်းကို ထိုးထည့်သလိုဖြစ်နေသည်။ ဇော်ကြီး လီးကို ဆက်မသွင်းသေးပဲ ခင်စန်းထွေးရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်း၍ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ချေမွပေးလိုက်သည်။
ခဏနေတော့ တအီးအီးငိုနေသော ခင်စန်းထွေးရဲ့ ငိုရှိုက်သံလေးတွေက ကြဲ၍သွားသည်။
ဇော်ကြီး သူ့အတန်ကြီးကို ထပ်၍ဖိသွင်းကြည့်ပြန်သည်။ မဝင်။ တင်း၍ခံနေသည်။ နဲနဲအားပိုထည့်၍ ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ ”အမလေး… သေပါပြီ…. အီးး…ဟီးး..”ခင်စန်းထွေး ကော့တက်သွားပြီး ငိုပြန်ပါသည်။ ဇော်ကြီးတကိုယ်လုံး ချွေးတွေပြန်လာပြီး အသက်ရှူသံကြီးတွေကကြောက်ခမန်းလိလိ တရှူးရှူးဖြစ်ကာ အသာတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ဇော်ကြီး လူစိတ်ပျောက်သွားပြီ။
ရှိသမျှအားကို သုံး၍ သူ့အတန်ကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ”ဗြစ်…. အား ”စန်းထွေး ရဲ့ အာခေါင်ခြစ်အော်လိုက်သော စူးစူးဝါးဝါးအသံလေးက တစ်ဝက်လောက်နဲ့ တိမ်ဝင်ပြီးပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဒါတွေကို ဇော်ကြီး မစဉ်းစားနိုင်၊ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။
ကောင်မလေးရဲ့ နို့အုံလေးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားရပါးရ စုံကိုင်ကာ စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်ဆောင့်ပြီးလိုးပစ်လိုက်သည်။အတော်ကြီး ကျဉ်းကျပ်နေသော အဖုတ်လေးကြောင့် ဇော်ကြီးမှာ ငါးမိနစ်လောက်နဲ့ပင်ပြီးသွားသည်။
စန်းထွေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ပြီး ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းလိုက်ပြီးမှ သူ့လိင်တန်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဘေးသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ ”ဟာ…” သွေးတွေက မြင်မကောင်းလောက်အောင် အိုင်ထွန်း၍နေသည်။ ”စန်းထွေး… စန်းထွေး ‘ခေါ်ကြည့်သည်။ ကောင်မလေး စကားမေးမရတော့ပေ။
ဇော်ကြီး ကပျာကယာထ၍ အိတ်တစ်လုံးထဲ တွေ့တဲ့ အဝတ်အစားနဲ့ လက်ထဲရှိငွေတွေကို ထည့်ကာ ခြေဦးတည့်ရာသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။တစ်မြို့ဝင် တစ်မြို့ထွက် ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးဖြင့် နောက်ဆုံး ဇော်ကြီးမှာ ဘိုကလေးမြို့ မြစ်ဝ ပင်လယ်ကမ်းစပ်ရှိ ကိုင်းသောင်ပေါ်တွင်ဇာတ်မြုပ်၍နေထိုင်ခဲ့လေတော့သည်။( နောင်အခါတွင် တစ်ရွာသားငထွားဟု သရက်ပင်ဆိပ်ရွာတွင် ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ခြင်းခံရသူမှာ ဇော်ကြီးပင်ဖြစ်ပါသည်။)ပြီးပါပြီ။
