ဒီနေ့ဟာ ကျမ အသက် ၂၀ တင်းတင်းပြည့်တဲ့နေ့၊ မနက်ခင်း ကျမ အိပ်ယာနိုးတာနဲ့ ရင်ခုန် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ သြော်၊ ကျမ အလုပ်လား။ ကျမက ဟိုတယ်တခုက စားသောက်ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ အင်္ဂါနေ့ဆိုတော့ ဆိုင်က လူပါးမှာပါ။ တခါတလေ တနေ့လုံးနေတာတောင် လူဆယ်ယောက် မလာဘူး။ အဲဒါနဲ့ တူတူတော့ ကြားရက်တွေဆို ဆိုင်ပိတ်ထားလိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်လို့တောင် ထင်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမက နေ့စားလေ၊ လူမလာပေမဲ့ ဆိုင်ဖွင့်ထားတော့ ကျမ ပိုက်ဆံရတာပေါ့။
စားပွဲထိုးဝတ်စုံက သိကြတဲ့အတိုင်း အဖြူအနက်ပါပဲ၊ ရင်စေ့ ဘလော့စ်၊ ဒူးဖုံးရုံ စကဒ်နဲ့ ကုဒ်အကျီအနက်။ အဝတ်အစားကို လှအောင် ပြင်ဆင်လို့ မရပေမဲ့ အနက်ရောင် ဇာဘရာနဲ့ ဝမ်းဆက် ပင်တီ အနက်ကိုတော့ ဝတ်လာခဲ့တယ်။ ဒါကလဲ ကျမ ညဘက်ကျ ဂျူတီထွက်ရင် ဆက်ရန် အစီအစဉ်တွေ ရှိနေလို့ပါ။
ညဘက်ကျ ဂျူတီထွက်ရင် ... ကျမ ရည်းစား အောင်ထွန်းနိုင်နဲ့ တခုခု ထွက်စားဖို့ ချိန်းထားတယ်။ စားပြီးရင်တော့ ... သူကျမကို နားပူနားဆာ လုပ်နေတာလေး တခုရှိတယ်လေ။ ကျမက မူနေတာ အတော်ကြာနေပြီ။ ကျမမွေးနေ့မှာ လက်ဆောင်အဖြစ်ဆိုပြီး သူက စသလို၊ နောက်သလိုတော့ ခဏခဏ ပြောနေတယ်။ တကယ်လို့ ဒီညထပ်ပြီး ပူဆာရင်တော့ ကျမ မူမနေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်၊ အဲဒါကို သူလဲ သိပုံရတယ်။ အဲဒါ ... အဲဒါကြောင့် ဇာဘရာနဲ့ ပင်တီ ဝမ်းဆက်ကို ကျမ ဝတ်လာတာ။ သူ့အတွက် ကျမ အလှဆုံး ဖြစ်နေအောင်လို့၊ သူ အံ့အားသင့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ မေ့လဲမတတ်ဖြစ်သွားအောင်လို့။
ဒီနေ့ည အထူးအစီအစဉ်အတွက် အဆောင်မှာ အတူနေတဲ့ မရီကို ကျမ တပါတ်လောက်ကြို ဖွင့်ပြောပြီး တိုင်ပင်ဖြစ်ပါတယ်၊ သူက ဒီကိစ္စတွေမှာ အတွေ့အကြုံရှိတာမို့ အကြံလေးဘာလေးလဲ တောင်းရတာပေါ့။ အဲဒီမှာ မရီက လိုလိုမယ်မယ် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပါကင်ဖွင့်သွားပါလားတဲ့၊ သူ့တုန်းက ပါကင်ဖွင့်လိုက်တာ အရမ်းနာသွားလို့ ဆက်မခံနိုင်တော့ပဲ ပွဲပျက်သွားလို့ အဆင်မပြေခဲ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါဆို တကယ့်အချိန်ရောက်လို့ရှိရင် နာတာတွေ ဘာတွေ သိပ်ပူစရာမလိုတော့ပဲ စခန်းသွားနိုင်မှာလို့ ပြောတယ်။ သူ့ဆီမှာ အပိုရှိနေတဲ့ အတုတချောင်း (ကြည့်ရတာ တခုဝယ် တခုလက်ဆောင်ရတာဖြစ်မယ်) ကို ကျမသုံးဖို့ ထုတ်ပေးတယ်။ အကြီးကြီးပဲ၊ ကျမ အောင်ထွန်းနိုင်ရဲ့ ပစ္စည်းကို တခါလား၊ နှစ်ခါလား မြင်ဖူးတယ်။ ဒီလောက် မကြီးသလိုပဲ။
သူ့အတုနဲ့ပဲ ၃ - ၄ ရက်ကြိုပြီး ကျမ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပါကင် ဖွင့်လိုက်တယ်။ နာတာထက် အောင့်ပြီး နေရခက်တာက ပိုသလိုပါပဲ၊ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့။ ဟုတ်တယ်၊ ဒီလိုမျိုးကြီးဆိုရင် ပွဲပျက်ချင် ပျက်သွားမှာ။ ဒီမနက်ကျတော့ ကျမ ပါကင်ဖွင့်ထားတာကိုတောင် မေ့နေပြီ။
ကျမ ဆိုင်မဖွင့်ခင် နာရီဝက်ကြိုပြီး အလုပ်ဝင်ရတယ်။ ကျမနဲ့ စားဖိုက ဦးမင်းနဲ့ပေါ့။ ကျမက စားပွဲတွေသုတ်၊ သူက မီးဖိုထဲမှာ ပြင်ဆင်ပေါ့။ ဦးမင်းက ကျမကို ကြည့်ကြည့်နေတာ အရင်ကတည်းက သတိထားမိပေမဲ့ သူက လက် လုံးဝ မသရမ်းဘူး။ ဒီတော့လဲ ကြည့်နေတာ ပဲ့ပါသွားတာမှ မဟုတ်တာရှင်၊ ကြည့်ပါစေပေါ့။ ကျမကလဲ တခါတခါတော့ သူကြည့်နေတာ ကျိတ်ပြီး ရင်ခုန်သလိုတော့ ဖြစ်မိသား။ ဦးမင်းက တောင့်တောင့်တင်းတင်း၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့ တရုတ်မင်းသားလိုလို ခပ်ချောချောပါပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျမထက် အသက်က နှစ်ဆနီးပါးကြီးတယ်။
စားပွဲခင်းတွေ ခင်းပြီး မီးဖိုထဲ ကျမ ဝင်သွားတော့ ဦးမင်းက ရောက်နှင့်နေပြီ။ "Happy Birthday ကေသီ" လို့ လှမ်းနှုတ်ဆက်တယ်။ ပြီးတော့ စင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ အိုးတွေ အောက်ချပေးပါလားတဲ့။ စင်က အတော်မြင့်တာ၊ ခါတိုင်းဆို ဦးမင်းကို ကူနေကျ ယောက်ျားလျှာမလေး အေးအေးလွင်ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့ကျမှ သူကလဲ နောက်ကျနေတယ်။ သူကတော့ အရပ်မြင့်လို့ ဒီစင်ကို မှီတယ်။ ကျမကတော့ ခြေဖျားထောက်ပြီး အတော်ကြိုးစားမှ မှီတာ။ ဒီလူကြီး ငါ့ပေါင်တွေ ကြည့်ချင်တာနဲ့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်မယူဘူးလို့ သိလိုက်ပေမဲ့ ကျမ ကြိုးစားပြီး ယူပေးလိုက်ပါတယ်။
အိုးကို လက်အလှမ်းမှာ ကျမ စကဒ်လန်တက်သွားပြီး ပန်တီကလဲ လျှောကျသွားတယ်။ ဘယ်သူရှိရမလဲ၊ ဦးမင်းလက်ချက်ပေါ့။သူ့လက်တွေက ကျမ တင်ပါးတွေကို ကိုင်နေတယ်။
"ဦးမင်း ဘာလုပ်တာလဲ"
ကျမ စိတ်တိုတိုနဲ့ အတင်းလှည့်ရန်တွေ့လိုက်တယ်။ သူက ရပ်မသွားတဲ့အပြင် ကျမရဲ့ ပူစီလေးကိုပါ လာကလိနေသေးတယ်၊ လာကလိတာမှ အတော်လေး ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ပဲ။ ကျမက ပူစီ အကိုင်မခံဖူးတဲ့သူတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရည်းစားရှိတာပဲလေ။ ဒါပေမဲ့ ဒီလိုမျိုး တိုက်ရိုက်တော့ တခါမှ အကိုင်မခံဖူးတာ၊ အောင်ထွန်းနိုင်ကို ကျမက ပန်တီလုံးဝ ပေးမချွတ်ဘူးလေ။
"ဦးမင်း ... လွန်နေပြီနော်။ ဖယ်"
ဦးမင်းက မဖယ်ပါဘူး။ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကလိနေတယ်။ ကျမ လက်ထဲက အိုး လွတ်ကျတာ ဂလုံ ဂလွမ်နဲ့။ အကာအကွယ်ပေးမဲ့ ပန်တီမရှိတော့ အရမ်းကြီးကို ထိသလိုပဲ၊ ပန်တီခံမနေတော့ အထဲထိ နှိုက်လို့ရတာလဲ ပါမှာ။
ဒီည အောင်ထွန်းနိုင်လဲ ကျမကို ဒီလိုကိုင်မှာလို့ တွေးမိတော့ ရင်ဖိုသွားမိတယ်၊ စိုလဲ ပိုစိုလာသလို စိတ်တွေလဲ လှုပ်ရှားလာတယ်။ ဦးမင်း ကလိနေတာကြောင့်လဲ ပါတယ်။ ကျမ အသက်ရှူသံတွေ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းလာတယ်၊ ဦးမင်းကိုတောင် ရန်မတွေ့နိုင်ပဲ မောမောနဲ့ လုပ်သမျှ ခံနေရတယ်။
ဦးမင်းက ကျမပူစီကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကျမကို ဆွဲလှည့်လိုက်တော့မှ ကျမ အမောဖြေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ကျမပေါ် အုပ်မိုးပြီး ရပ်နေတာဆိုတော့ ကျမ ထွက်ပြေးလို့မရဘူး။ ကျမ စကဒ်ကို ဆွဲလှန်ပြီး အောက်စကို ခါးပတ်ကြားထဲ ထိုးထည့်နေတယ်။ ကျမ ဘာလုပ်ရမယ်မသိပဲ မှင်တက်မိရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်တော့ ပန်တီက ကြမ်းပေါ်မှာ ပုံနေပြီ။ နောက်တော့ ဦးမင်းက ကျမကို ဆက်ကလိရင်း သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို နောက်လက်တဘက်နဲ့ ဖြုတ်တယ်။
မရီရဲ့ အတုကို ကျမက ကြီးလှပြီထင်တာ မှားမှန်း အခုမှ သိရတော့တယ်။ဦးမင်းရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ငပဲဟာ မရီရဲ့ အတုချောင်းထက် ပိုကြီးတာ။
"ရှင်ကြီးနော် ... ဒါ ဒါ ဘာသဘောလဲ။"
"အေးဆေးနေစမ်းပါ။"
ကျမ ဘာပြန်ပြောရမယ် မသိဘူး။ အဆွခံထားရလို့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေပေမဲ့ ဒီဆိုဒ်ကြီးကိုတော့ ကြောက်တယ်ရှင့်။ နောက်ပြီး သူက သူစိမ်းလေ။ ပါးစပ်ကတော့ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းပဲ အော်နေမိတယ်။ ကျမ တကယ်က ဒီလူကြီးကို လည်ပင်းညှစ်ပစ်ရမှာ၊ အခုက လည်ပင်းမညှစ်ပဲ ပျော့ခွေနေတဲ့လက်တွေက ကျမ မှီနေတဲ့ ကောင်တာပေါ်ထောက်ထားပြီး သူ့ငပဲနဲ့ ကျမပူစီ ပွတ်မိတိုင်း တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေမလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။
ကျမ ဟင့်အင်းနေပေမဲ့ သိပ်မထူးပါဘူး၊ ဦးမင်းကမှ ဂရုမစိုက်တာ။ သူ့လက်တွေနဲ့ ကျမပေါင်ကို အသာဖြဲရင်း သူ့ငပဲခေါင်းက ကျမထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာတယ်။
"ဟာ ... ရှင်နော်။ တော်ပြီ"
"ရှင့်ဟာကြီး မထည့်ပါနဲ့"
"မထည့်နဲ့ ... ပြန်ထုတ်ဆို"
"ဖယ်ဆိုနော်"
ကျမ ပါးစပ်က ငြင်းဆန်နေပေမဲ့ လူကတော့ အလိုက်သင့်လေး အသာငြိမ်နေမိတယ်။ ဝတ္တရားအရပဲ ငြင်းဆန်နေသလိုပဲ၊ မသိစိတ်ထဲကတော့ သူ့ဟာကြီးနဲ့ ကျမ အချစ်ခံလိုက်ရရင်ဆိုပြီး တွေးနေမိလို့လားမသိ။ ဘာကြောင့်ရယ်လို့ မသိ၊ ကျမ အတင်းမရုန်းမိဘူး။ ကျမ ငုံ့ကြည့်တော့ သူ့ဟာကြီး ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက်ကို မြင်နေရတယ်။ အစပိုင်းတော့ ခေါင်းပိုင်းလေးပါပဲ။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း အထဲကို ပိုပိုရောက်လာတယ်။ ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ သူ့ငပဲကြီး ဝင်လာတာ ကျမ သိနေတယ်၊ ကျမကို ဆွဲဖြဲနေသလိုပဲ။ အောင့်သက်သက်နဲ့ နေရလဲ ခက်တယ်။ တဆုံးထည့်လိုက်၊ ထုတ်လိုက် လုပ်တဲ့အခါမှာတော့ ကျမ အဖေ၊ အမေ၊ ဘုရား အကုန်တနေရပါတော့တယ်။
ကျမ ဦးမင်းမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်မိတယ်။
"စိတ်လျှော့ထား ကေသီ၊ တင်းမထားနဲ့။"
ဘယ်လို ... တင်းမထားရဘူး၊ ဟုတ်လား။ ကျမရဲ့ ပထမဆုံးက အောင်ထွန်းနိုင်နဲ့ ဖြစ်ရမှာရှင့်၊ ရှင်ကြီးနဲ့ မဟုတ်ဘူး။
ဦးမင်းကတော့ အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လုပ်နေပါပြီ။ ခံစားချက်က ထူးဆန်းပြီး ကျမအတွက် အရမ်းအသစ်ဖြစ်နေတယ်။ ဆွဲအထုတ်မှာ တမျိုး၊ ပြန်အထည့်မှာ တမျိုး။ ခဏကြာတော့ ကျမ သူနဲ့ အလိုက်သင့် လိုက်လှုပ်နေမိလာတယ်။ သူအထည့်မှာ ကျမ သူ့ဘက်ကို ကော့ကော့ပေးမိတယ်။ ကျမ အသက်ရှူတွေလဲ မှားပြီး ပါးစပ်က ပေါက်ကရ အသံစုံထွက်နေမိပြီ။ ငြင်းဆန်တဲ့အသံနဲ့တော့ နည်းနည်းမှ မတူဘူးရှင့်။
သူတဖြည်းဖြည်း ပိုပိုမြန်လာတယ်၊ ကျမကလဲ အလိုက်သင့်ပဲ ကော့ပေးနေမိတယ်။ သေချာတာကတော့ ကျမ ဒီအရသာထူးကို ထပ်ထပ်ပြီး ငတ်မပြေလောက်အောင် လိုချင်နေတယ်ဆိုတာပဲ။ မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ ဦးဏှောက်က သိပေမဲ့ အထိအတွေ့က ကျမကို လွှမ်းမိုးသွားပြီ။ ကျမ သူ့စည်းချက်ကို အတင်းအမီလိုက်ပြီး ကော့ပေးရင်း ပါးစပ်က တဟီးဟီးနဲ့ ညည်းနေမိတယ်။
သူအားရပါးရ ဆောင့်နေပြီ။ ကျမ လေကို မနည်းလုရှူရအောင် မောနေတယ်၊ အထဲကလဲ တချက်တချက် အောင့်အောင့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့စည်းချက်အတိုင်း မပျက်မကွက် ကော့ပေးနေမိဆဲပဲ။ ဟင့် ... ဟင့် နဲ့ ရှိုက်ရင်း ကော့ကော့ပေးနေတဲ့ ကျမကို ...
"ကေသီ ... နောက်တဆင့် တက်မယ်။" လို့ လှမ်းပြောတယ်။
သူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ကို ကျမ သိလိုက်ရပါပြီ။ ကောင်တာပေါ် ကျမကို တွန်းတင်ပြီး ခါးကကိုင်လို့ ကျမကို တဖုန်းဖုန်းဆောင့်တာ သူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ပါပဲ။ စောစောကထက် အရမ်းပိုမြန်တယ်၊ အရမ်းပိုပြင်းတယ်။ ကျမ လှုပ်မရ၊ ရုန်းမရပဲ တဆုံးဝင်၊ တဆုံးထွက်၊ သူပြုသမျှ အောက်က နုရတာ။ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာကို ကျမ ထိန်းမရတော့ဘူး၊ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ကျမ တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေထွက်သွားတာ။ ကျမ ဇတ်မခိုင်တော့ပဲ လည်တိုင်က ညာဘက်ကို စောင်းကျသွားလိုက်၊ ဘယ်ဘက်ကို စောင်းကျသွားလိုက်နဲ့ ခေါင်းကို ခါရမ်းနေရတယ်။ နာပေမဲ့ အထဲက တအား ယားတက်လာတာက ပိုဆိုးတယ်၊ ကျမ မခံနိုင်ဘူး။ သူ့ရင်ဝကို ကျမ တွန်းတယ်၊ တွန်းမရတော့ သူ့ပခုံးတွေကို ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာ ပြေလိုပြေညား ကျမ ကုတ်တယ်၊ ဖဲ့တယ်။ ပါးစပ်က အသံတွေ သိပ်မကျယ်အောင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတယ်၊ ခြေချောင်းလေးတွေကို ကွေးထားတယ်။ ကျမ ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားပေမဲ့ ယားတက်လာတဲ့ အရသာထူးကို ကျမ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဘူး။
ကျမ ပြီးသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းဖိကိုက်၊ တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း ချွေးစေးတွေထွက်ပြီး ပြီးသွားတာ။
သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူ ကျမကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျမ အိမ်သာထဲပြေးသွားပြီး ဆေးကြောပြီးတော့ နောက်ဆယ်မိနစ်လောက်နေတော့ ကျမတို့ ဆိုင်ဖွင့်တယ်။ ဦးမင်းရော ပြီးသွားသလား၊ မပြီးသလား ကျမ သတိတောင် မထားလိုက်မိပါဘူး။ ပြီးသွားတယ်ပဲ ထင်ပါတယ်၊ မပြီးရင် ကျမကို ဘယ်လွှတ်ပေးမှာလဲ။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်တုန်းက အရည်ပျစ်ပျစ်တွေ အထဲက ထွက်လာတယ်၊ တော်သေးတာက ရက်က လွတ်တာမို့ ဗိုက်တော့ မကြီးနိုင်လောက်ပါဘူး။
ဘာမှမဖြစ်သလို သီချင်းတအေးအေးနဲ့ မီးဖိုက ပုံမှန်အလုပ်တွေကို ဇယ်ဆက်အောင် လုပ်နေတဲ့ ဦးမင်းကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲလို့ ကျမ ဆိုင်ထဲက စားပွဲတွေနားမှာပဲ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေမိတယ်။ ဒီနေ့ ဧည့်သည်လဲ မကျပါဘူး၊ မကျဆို တယောက်မှကို မရှိတာ။ ခါတိုင်းဆို ဒီလိုမျိုး ဧည့်သည်ပါးရင် ကျမ မီးဖိုထဲမှာ ဦးမင်းတို့နဲ့ စကားသွားပြောနေတတ်တာ၊ ဒီနေ့တော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး သူ့ကို ရှိန်နေတာနဲ့ ဆိုင်ရှေ့မှာပဲ နေဖြစ်တယ်၊ မီးဖိုထဲ မဝင်ဖြစ်ဘူး။ ဘာပြောရမှန်းလဲ ကျမ မသိဘူး၊ ရန်ပဲ တွေ့ရမလား။ ကျမကို ယူပါပဲ ပြောရမလား။ ဝေခွဲမရဖြစ်နေမိတယ်။
ဒီနေ့ ကျမရဲ့အဖြစ်က အပျော်ဖတ် အပြာဝတ္ထုဇာတ်လမ်းတွေလောက်တောင် ယုတ္တိမတန်လိုက်တာ။ အလိုမတူပဲ အတင်းနှိုက်၊ အတင်းတက်ပြီး သားမယားကျင့်တာကို မရုန်း၊ မအော်၊ မပြေးနိုင်တဲ့အပြင် မိန်းကလေးဘက်က ကိစ္စပြီးတဲ့အထိ ဖြစ်သွားတာ ထူးဆန်းနေမိတယ်။ ကျမ ငိုင်တွေတွေနဲ့ ကြောင်တောင်တောင် အတွေးတွေ တွေးနေတုန်း ...
"ကေသီ ... အခန်း ၂၀၀၅ ကို ဒါတွေ သွားပို့စမ်း"
ဆိုတဲ့ ဦးမင်းရဲ့ အသံကြားမှ သတိဝင်တော့တယ်။ ကျမတို့ စားသောက်ဆိုင်က ဆိုင်မှာ လာစားတဲ့သူတွေအပြင် ဟိုတယ်မှာ အခန်းယူတဲ့သူတွေကိုလဲ Room Service ပေးရတော့ ဖုန်းဆက်မှာရင် ကျမတို့ထဲကပဲ သွားပို့ရတယ်။ ဒီနေ့မှ အေးအေးလွင်ရော၊ စားပွဲထိုးလုပ်တဲ့ ရန်နိုင်ပါ မလာကြဘူး။ ကျမကလဲ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ်ငေါင်နေလို့ ဖုန်းမြည်သံတောင် မကြားလိုက်ဘူး။
အခန်း ၂၀၀၅ ကို ခေါက်လိုက်တော့ ခါးမှာ တဘက်တထည် ပတ်ထားတဲ့ ကိုကျားငယ် လာဖွင့်တယ်။ ကျားငယ်ဆိုတာ သူ့နာမည်ရင်း မဟုတ်ဘူး၊ သူ့ပခုံးမှာ ကျားပေါက်စလေးရုပ် တက်တူး ထိုးထားလို့ထင်တယ်၊ သူ့ကို ကျားငယ်လို့ ခေါ်ကြတယ်။ ဟိုတယ်မှာ ကောင်မလေးတွေ ထည်လဲနဲ့ လာလာအိပ်နေကျမို့ အစားအသောက်ပို့ရတဲ့ ကျမတို့နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိနေတယ်။ သူက ဘယ်လို သိတယ်မသိ။
"Happy Birthday ကေသီ"
... လို့ နှုတ်ဆက်တယ်။ တဆက်ထဲ ...
"အထဲဝင်"
... ဆိုပြီး တံခါးဖွင့်ပေးတော့ အစားအသောက်ဗန်းကို အခန်းထဲက ကော်ဖီစားပွဲပေါ် ဝင်တင်ပေးပြီး ပြန်ထွက်မယ်အလုပ် ...
"မွေးနေ့ဆိုတော့ မင်းကို ခါတိုင်းထက် ဘောက်ဆူးကောင်းကောင်း ပေးရမှာပေါ့" ဆိုတာနဲ့ ကျမ ရပ်စောင့်နေလိုက်မိတယ်။ ခါတိုင်းလဲ သူ့ကို အစားအသောက် ပို့ပေးရင် မုန့်ဖိုး မြိုးမြိုးမြတ်မြတ်ရနေကျလေ။
သူ့ခါးက တဘက်က အောက်ကို လျှောကျသွားတယ်။ ခေါင်းလေး ငုံ့ထားတဲ့ ကျမ မြင်ကွင်းထဲမှာ သူ့ရဲ့ ငပဲက မတ်မတ်ကြီး။ ဦးမင်းကို ကမ္ဘာပေါ်မှာ အကြီးဆုံးဖြစ်မယ်လို့ ထင်ခဲ့တာ မှားမှန်း နာရီပိုင်းအတွင်း သိခဲ့ရတယ်။ သွေးကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ တုတ်တုတ် ခိုင်ခိုင်ကြီး။
ကျမကို အလှပြင်ခုံပေါ် ဆွဲပြီး မှောက်လိုက်တာ "အီး ..." လို့ တချက်ပဲ ကျမ အော်နိုင်တယ်။ ကျမကို ပခုံးက တဘက်ကိုင်ပြီး ခါးလယ်ပိုင်းကို လက်နဲ့ ဖိထားတော့ ကျမ လှုပ်မရတော့ဘူး။ ပခုံးက လက်က ကျမ စကဒ်ကို ဆွဲတင်ပြီး ပန်တီကို ဆွဲချတယ်။ ဟင့်အင်း ... ဟင့်အင်း ကျမ ကြိုးစားပြီး ရုန်းတယ်။ အားချင်းမမျှတော့ ရုန်းမရပါဘူး။
ကိုကျားငယ်က မွေးနေ့မို့ ဒီလို ဘောက်ဆူးအကောင်းစား ပေးတာ၊ တခြားအချိန်ဆို ဒါမျိုး ငိုပြီးတောင်းတောင် မရဘူးဆိုပြီး ပြောနေသေးတယ်။ ကျမလဲ ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ "ဂျစ်ဂလိုစုတ်" ဆိုပြီး အော်ဆဲလိုက်တယ်။ ဆဲလဲ ဆဲရတာပဲ ရှိတာပါပဲ။ သူ့လက်က ကျမ မလွတ်ပါဘူး။
အခုဆို ကျမ ပူစီကို တနေ့ထဲမှာ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် အကိုင်ခံနေရပြီ။ ကျမ ပူစီက သူ့ငပဲနဲ့ မိတ်ဆက်ခံနေရပြီလေ။ သူက ငပဲနဲ့ ပွတ်ရင်း လက်နဲ့ ကလိတာ ဦးမင်းထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုကျွမ်းကျင်ပါတယ်။ ကောင်စုတ် ... ဂျစ်ဂလိုစုတ်
ဦးမင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့လုပ်ပေမဲ့ ကိုကျားငယ်ကတော့ မငြင်သာပါဘူး၊ တချက်ထဲ ဆောင့်ထည့်လိုက်တာ ကျမ အသက်ရှူတောင် မှားရတယ်။ နာလိုက်တာလဲ လွန်ပါရော၊ ကွဲသွားတာပဲ နေမှာ။ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့။
ငါ့ကိုတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆော်တော့မှာပဲလို့ ကျမ ထင်လိုက်မိပေမဲ့ ကိုကျားငယ်က တဆုံးထည့်ပြီး ရပ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ စကဒ်ထဲ ထည့်စည်းထားတဲ့ ဘလောက်စ်အကျီကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်တယ်။ ကြယ်သီးပေမဲ့ သူက လက်တဖက်ထဲနဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ဖြုတ်သွားတာ ကျမ ကိုယ်တိုင်ဖြုတ်တာထက်တောင် မြန်သေးတယ်။
"ကိုကျားငယ် ... ဘာလုပ်မလို့လဲ။"
စကဒ်ဆွဲလှန်တာက ထားပါတော့ ... အကျီက ဘာဖြစ်ရတာလဲ။
"နို့ဆွဲပြီး လိုးမလို့။"
စကားအဆုံးမှာ ကျမ ဘရာဇီယာ ချိတ်ပြုတ်သွားတယ်။
"ရှင် ... ကျမကို လွှတ်နော်။"
သူ့လက်တွေက ကျမ နို့တွေကို လာအုပ်ကိုင်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ သေချာကို ဆုပ်နယ်နေတာ။
"ဆုတောင်းလေ ... ဟဲဟဲ ... အေးဆေးနေစမ်းပါ"
လာပြန်ပြီ၊ တယောက်။ ဘယ်လို အေးဆေးနေမလဲ။ ငပဲအကြီးကြီး အထည့်ခံထားရပြီး နို့အနယ်ခံနေရတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်က ဘယ်လို အေးဆေးနေနိုင်မှာလဲ။
"ကျမ အော်လိုက်မှာနော်၊ ရှင် လွှတ်"
"အော်လေ၊ ဒီမှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ ရှိလဲ စုံတွဲတွေပဲ၊ သူတို့လဲ သူတို့အလုပ်သူတို့လုပ်နေတာ မင့်လာမကယ်ဘူး။"
ပိတ်ရက်ဆို လူနည်းနည်းပိုများပေမဲ့ ဒီလို ကြားရက်က ဧည့်သည်သိပ်မရှိလို့ နာရီပိုင်း အခန်းငှားတာတောင် လူက အတော်ပါးသည်ကို ကျမသိသည်။
"ကျမ ပြန်မလာရင် ဦးမင်း လိုက်လာလိမ့်မယ်။"
ကယောင်ချောက်ခြားဖြင့် ကိုကျားငယ်ကို ကျမ ခြောက်ကြည့်သည်။
"လာပစေပေါ့။ သူလာရင် သူပါ တလှည့် ဝင်လိုးမဲ့ သဘောမှာရှိတယ်။ ခေါ်ပေးရမလား။"
"ဟင့်အင်း ... ဟင့်အင်း"
ကိုကျားငယ် ဇာတ်လမ်း စပါပြီ။ တဆုံးထုတ်ပြီး တဆုံးထည့်တာ။ ဦးမင်းနဲ့ မတူ၊ အချိန်မယူ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တင်လာတာ မဟုတ်ပဲ ဝင်ဝင်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်းဆိုသလို စကတည်းက အားပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်တော့ ကျမ အော်နေရသည်။
ကိုကျားငယ်က ကျမ နို့တွေကို အုပ်ကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေကို ဆွဲလိုက်ဖြင့် တဖြောင်းဖြောင်းမြည်အောင် လုပ်တာ ကျမမှာ အလူးအလိမ့်ပါပဲ။ သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ကျမ ခြေထောက်က ကြမ်းပြင်နှင့် လွတ်သွားပြီး ကျမကိုယ်လုံးက မှန်ဘက်ကို ရွေ့သွားသည်မို့ မှန်ကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ တွန်းထားရတယ်။ နို့အကိုင်ခံရင်း အလုပ်ခံရသည်မှာ မနက်ကထက် ပိုအရသာရှိသလိုပဲ။
ကျမ ရှေ့က မှန်ထဲမှာ ကာမဆိပ်တက်နေသည့် ကောင်မလေးတယောက် ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေတာကို မြင်တယ်။ ဒါ ကျမပုံရိပ်ပဲ၊ ဒါကျမပဲ။ ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲကြားမှ ကျမ မျက်နှာတွေ နီနေတာ။ ကျမနောက်က ကိုကျားငယ်က သူ့ကို ကျားလိုက်သည့်အလား နည်းနည်းမှ အရှိန်မလျှော့ပဲ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ ကျသည်အထိ ဝရုန်းသုန်းကား လုပ်နေတော့တယ်။
နို့ကိုလဲ အကိုင်ခံရ၊ အားရပါးရလဲ အဆောင့်ခံရတော့ နာပေမဲ့ စိတ်တွေ ပိုလှုပ်ရှားရတာမို့ ကျမ မြန်မြန်ပဲ ပြီးသွားတယ်။ ကိုကျားငယ်လဲ ပြီးသွားတာပဲ။ ဘယ်လိုသိလဲတော့ သေချာ မမှတ်မိဘူး၊ ကျမ ထင်တာက အထဲမှာ ပြဲစိစိနဲ့ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားလို့ သိတယ် ထင်တာပဲ။
ကိစ္စပြီးတော့ သူ့အခန်းမှာပဲ ကျမ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရတာပေါ့။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ဘယ်လိုမှ မဟန်နိုင်ပဲ သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ အသာဝင်လှဲမိပြန်ရော။ မှေးကနဲတောင် အိပ်ပျော်သွားမိသလိုပဲ၊ ပြန်နိုးလာတော့ ကိုကျားငယ်က ကျမကို ငါးရာတန်တအုပ် လက်ထဲ ထည့်ပေးတယ်။
ညနေကျတော့ အောင်ထွန်းနိုင် ကျမကို လာခေါ်တယ်။ တနေ့ထဲမှာ ယောက်ျား သုံးယောက်နဲ့ ကာမအမှုပြုရတယ်ဆိုတော့ ကျမက အချစ်တက္ကသိုလ်က ဇာတ်လမ်းတခုခုထဲမှာ ရောက်နေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ မင်းသမီးလား၊ ဇာတ်ရံလား တခုခုပဲနေမှာ။
သူ့အိမ်ရောက်တော့ သူ့ငပဲ သေးသေးလေးကို သူထုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ... ကျမ ရယ်လိုက်မိပါတော့တယ်။
(ပြီးပါပြီ)
