သိခဲ့ပါပြီလေ
ရက်စက်ခြင်းမှာ ခေါင်းထိုးယူတဲ့
ငါ့ဘောလုံးဟာ စွန့်စားခြင်း မကြီးမား
ငါ့ မနေနိုင်မှု တစ်ခုသာ…။ ။
သုခမိန်လှိုင်(ချစ်သူ ကဗျာမှ)
အိမ်အပြန် ကားငှားဖို့ လမ်းမကို ဝေ့ကြည့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ လမ်းရဲ့တစ်ဘက်ခြမ်းမှာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ တစ်ယောက်ယောက်ကို
လိုက်ရှာနေပုံရတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ကို ကျမ သတိ ထားမိလိုက်တယ်။ ကျမထက်တော့ အနည်းဆုံး လေးငါးနှစ်လောက်
် ငယ်နိုင်တဲ့ ကောင်ငယ်ငယ်ကလေးပါ။ မိုးပြာရောင်ရှပ်အင်္ကျ ီလက်ရှည်ခေါက်လျက်သား ကို မည်းနက်တောက်ပြောင်နေတဲ့
ဲ့ ဂျင်းဘောင်ဘီအရှည်နဲ့ စမတ်ကျကျ ဝတ်ထားတဲ့ အဲဒီကောင်လေးချောချော ကို တွေ့ရတာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိတယ်။
ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို မြင်ရုံ နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမိတယ်ဆိုတာ ကျွန်မအတွက်တော့ တကယ့်ကိုပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထူးဆန်းနေမိတယ်။
တကယ်တော့ ကျမဟာ အများသတ်မှတ်ချက် အရဆိုရင် မိန်းမကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်ပါဘူး။ အခုခေတ်စကားနဲ့ ဆိုရင်
ဇယားလို့ ခေါ်တဲ့ အလုပ်ကို လုပ်သူပါ။ အင်း . . . အမှန်တော့ လည်း ဇယား ပဲခေါ်ခေါ်၊ ပြည့်တန်ဆာပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ sex worker ဆိုဆို၊ ဖာကတော့ ဖာပါပဲ။
အခု ကျမက အင်းလျားကန်ဘောင်ရှေ့ က တံတားဖြူ မှတ်တိုင်နား ရောက်နေပေမဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။
ခန္ဓာကိုယ်ရင်းပြီး ယောင်္ကျားတကာအတွက် ဖျော်ဖြေရတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ပေမဲ့ လမ်းဘေးမှာ ရပ်စောင့် ရင်း ဖောက်သည်ရှာရတ
ဲ့ အလုပ်မျိုးကို ကျမရှက်တတ်ပါတယ်။
ကောင်လေးကို လိုက်ငေးကြည့်နေရင်းက ကျမလည်း ကားငှားဖို့ ကို မေ့လျော့နေမိတယ်။ သူနဲ့ ကျမဟာ ပြည်လမ်းမကြီးရဲ့
တစ်ဘက်တစ်ချက်စီမှာရှိနေကြတာပါ။ ကန်လမ်း ထဲကနေ ထွက်လာတဲ့ သူဟာ တံတားဖြူမှတ်တိုင် ရှိရာဘက် ကို ချိုးကွေ့ရင်း
ကျီးကြည့်ကြောင်ကြည့် ဖြစ်နေတာပါ။ သူ့အရွယ် နဲ့ ဝတ်ပုံစားပုံ အပြင် အချိန်အခါ ရယ်ကြောင့် ဒီကောင်လေးလိုက် ရှာနေတာ
ဒီနားမှာ လုပ်စားကြတဲ့ ကောင်မလေးတွေလို့တော့ ကျမ မထင်မိဘူး။
အင်း . . လေ သူ့ကောင်မလေးနဲ့ ချိန်းထားတာဖြစ်မှာပေါ့ လို့ပဲ ကျမ တွေးလိုက်မိတယ်၊ တကယ်တော့ ဒီနေရာမှာ ကျမတို့လို
မသန့်ရှင်းတဲ့သူတွေချည်းပဲမှ မဟုတ်တာ။ ချစ်သူတွေ ကွန်းခိုရာ အရပ်ဖြစ်တဲ့ အပြင် ကျမတို့ နိုင်ငံရဲ့ သမိုင်းဝင် အဖြစ်အပျက်တွေ
ွ ဖြစ်ပွားခဲ့ ရာနေရာ တစ်ခုလည်းဖြစ်နေတာ ပဲ။
ကျမ လည်းစဉ်းစားရင်း သူ့ကို လိုက် ကြည့်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာသွား လဲ မသိလိုက်ဘူး။ သူကဖြင့် လမ်းကူးပြီး ကျမ ရပ်နေတဲ့
နေရာဘက် ကို လျှောက်လာနေပါရော . . . ။
အလို ဘုရား . . . ဘုရား . . သူ ငါ့ဆီကိုလာနေတာများလား။
ကျမ လည်းရင်ခုန်သံတွေ ပိုမြန်လာခဲ့ရတယ်။ သူ လာနေတာ ကျမဆီ မဟုတ်ပါစေနဲ့။ ဟုတ်ရင်တောင် ဟိုကိစ္စ ကို ဦးတည် တာမျိူး မဟုတ်ပဲ
လူမှား နှုတ်ဆက်တာမျိုးကိုပဲ မျှော်လင့်နေမိတယ်။ တကယ်လို့ သူရှာနေတာ ပိုက်ဆံယူပြီး သူ့ အလို ကို ဖြည့်ပေး မယ့် မိန်းမတစ်ယောက်ယောက်ကို
ဆိုရင်တော့ ကျမအကြည့်တွေက သူ့ ကို တမျိုးတမည် ထင်သွားစေမှာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မနက် ရှစ်နာရီ ခွဲဆိုတဲ့ အချိန်ရယ် ဒီနားမှာ လုပ်စားကြတဲ့ ကောင်မလေး
တွေနဲ့ယှဉ်စရာတောင် မလိုတဲ့ ကျမ ရဲ့ ဝတ်ပုံစားပုံကြောင့် (ကျမ က ကိုယ်ရည်သွေးတာ မဟုတ်သလို၊ သူတို့ ကို အထင်သေးတာမျိုးလည်း မဟုတ်ပါဘူး၊
အခြေအနေ တစ်ခုကို မြင်လို့ရအောင် ပြောတာမျိုးပါပဲ၊) သူ့ဦးတည် ရာ ဟာ ကျမ မဟုတ်လောက်ဘူး လို့ပဲ ကိုယ့်ဘက်ကိုယ်ရပ် ပြီး တွေးနေမိတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျမ ဆုတောင်းတွေ မပြည့်လိုက် ပါဘူး။ သူက ကျမရှိရာကို ပဲ တည့်တည့် ရောက်လာပါတယ်။ အနားရောက်တော့
“ . . . . . . . . . . . ”
သူ့အသံကို ကြားလိုက်ရချိန်မှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ကျမ အရမ်း ဝမ်းနည်းသွားတယ်။ ရုတ်တရက် အသိစိတ်လွတ်သလိုဖြစ်သွားပြီး
“ဘာ” ဆိုပြီး ကြုံးအော်လိုက်မိတယ်။
ကျမ အဲဒီလို လည်းအော် လိုက်ရော သူလည်း ချက်ချင်း မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားပြီး ကျမကို ပျာပျာသလဲ တောင်းပန်ပါတော့တယ်။
“ ဟာ အစ်မ က . . ကန်တော့ ပါဗျာ . . .
ဘယ်လိုမှ မအောက်မေ့ပါနဲ့ . .
ကျ . .ကျနော် . . . .”
ဆိုပြီး လှည့် ပြေးတော့တာပါပဲ။
“ ဟိတ် . .”
ကျမက လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ သူ့ တချက် တုန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး လှည့်ကြည့်တယ်။ ကျမ သူ့ကို လက်ယက်ပြီးလှမ်းခေါ် တော့ ခေါင်းကလေး
ငိုက်စိုက် ချလို့ ဖြည်းဖြည်းခြင်း လျှောက်လာပါလေရော . .။
နဂိုကထက် ပိုပြီး သေးသွားတာမျိုးမဟုတ်ပေမဲ့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပါ။
“ ဘာလိုထွက်ပြေးရတာလည်းကွ”
“ဟို . .ဟို”
“မင်း ခုနက ပြောလိုက်တာ တို့ သေချာမကြားလိုက်လို့ ”
“ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး အစ်မရယ် စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ကျနော် လူမှားတာပါ
ကျနော့ ကို သွားခွင့်ပြုပါဗျာ နော်”
ကြောက်အားလန့်အားဖြစ်နေတဲ့ သူ့ပုံကိုတွေ့ရတာ ကျမဖြင့် အသည်းကို ယားနေတာပါပဲ။ ပတ်ဝန်းကျင် ကိုသာ ဂရုမစိုက် ဖြစ်ရင် ကျမတော့
့ သူ့နဖူးကို အနမ်းဖွဖွ လေး ပေး ပြီးနေလောက်ပါပြီ။
“နေပါဦး ခုန ဘာ အလုပ်လုပ်တာဆိုလား တို့ကြားလိုက်သလိုပဲ ပြောစမ်းပါ”
ကျမက မျက်နှာကို တမင် မချိုမချဉ် လုပ်ပြီး မေးတာပါ။ သူ့စိတ်ထဲတော့ ဘယ်လိုနေမယ်မသိဘူး။
“ဟို . . . လေ . . . အ . .လုပ် လုပ်မလား လို့ မေးတာပါ”
ကျမ မျက်မှောင် ကို တမင်ကြုံ့ လိုက် ရင်း . . .
“ ဘာ အလုပ်တုန်း ”
သူက ကျမရှေ့ခဏတော့ တိတ်တဆိတ်နဲ့ ခေါင်းကလေးငုံ့ ထားပါတယ်။ ပြီးတော့မှ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်ဟန် နဲ့
“ ဒီလိုပါ အစ်မ ရယ် . . .
ဒီနားမှက ဟို . .ဟိုဟာ လုပ်စားတဲ့ ကောင် မလေးတွေရှိတတ်ပါတယ်
ကျ . . ကျ နော် က သူတို့ ကို လာရှာတာပါ အစ်မ ကို တမင် စော်ကားချင်စိတ်မရှိပါဘူး ”
“တို့ က အဲ ဒီလိုရုပ်ပေါက်နေလို့ လား ”
“ မ . ဟုတ် ပါဘူးဗျာ၊ ဟိုလေ ကျနော် လည်း အဲဒါ ဘယ်လိုရုပ်တွေမှန်းလည်း မသိပါဘူး။ ကိုယ့်ကို ခပ်ကြာကြာ လိုက်ကြည့် ရင်
သွားပြီးသာ ခေါ်ညှိတော့ ဆိုပြီး သူငယ်ချင်းတွေ ပြောတာ ကြားဖူးလို့ပါဗျာ”
ကျမ တစ်ချက် ပြုံးလိုက်တယ်။
“ အင်းလေ . . . တို့ကလည်း မင်းကို လိုက် ကြည့် မိလိုက်တာကိုး . .
မင်းက ချော လို့ ပါ ချာတိတ်ရယ်”
သူရှက် သွားပုံ က ကျမကို အသည်းယားစေရပြန်ပါပြီ။
“ကျနော် အစ်မကို ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲဟင်”
အရိုးခံ မျက်နှာနဲ့ ပြောနေတဲ့ သူ့ ကိုကြည့်ရင်းက ကျမ သနားသွားတယ်။
“အင်း . .ဒါဆို တို့တိုက်တာ တစ်ခုခု လိုက်သောက် ပါလား”
အဲဒီကောင်ငယ်လေးရဲ့ အံ့သြပြီး ဝေခွဲမရဖြစ်နေပုံလေးကလည်း ကျမကို ဆူဝေစေတာပါပဲ။
အင်း ချစ်မိတယ် ဆိုတာ အချိန်အခါ မဟုတ်ပဲပွင့်တဲ့ ပန်းကလေးများလားလို့ တောင် တွေးမိလိုက်သေးတယ်။
အလို !!! ကျမ တောင် ကဗျာတွေ ဆန်နေပါရောလား။
“မဟုတ်တာပါ အစ်မရယ် အစ်မ လက်ခံမယ်ဆိုရင် ကျနော်ကတောင် တစ်ခုခု လိုက်ပြုစုချင်တာပါ”
သူ့မျက်လုံးထဲက ကြောက်ရွံ့ထိန်လန့်မှုတွေ ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ဆိုတာလိုမျိုး ပျောက်သွားတယ်။
အင်း . . . သူ့ရှေ့က ကြက် ကတော့မပျောက်သေးပဲ အရှင်လတ်လတ် ကြီး ရှိနေတယ် ဆိုတာ သူကတော့ မသိရှာသေးပါဘူး။
“ဟုတ်ပါပြီ ရှင်လေးရယ် ကျမတို့ ဘယ်ဆိုင်ကိုသွားကြမလဲ”
“ဒီ အရှေ့ က moon ကိုပဲ သွားမလား၊ ကန်ဘောင်ပေါ်တက်မလား အစ်မ သဘောပဲ”
“ကန်ဘောင်ပေါ် ပဲသွားကြတာပေါ့ကွာ . . .”
စိတ်ရှိတဲ့အတိုင်းသာဆို သူ့လက်မောင်းကလေးကို တွယ်ချိတ်ခိုမှီပြီးတက်သွားချင်တာပါ။ အခုတော့ မဖြစ်သေးဘူးလို့ ထင်မိတာနဲ့ပဲ . . ။
......................
သူ့ကို ကြည့်ရတာ မိန်းမနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ အတွေ့အကြုံ သိပ်တော့ ရှိမယ့်ပုံ မပေါ်ပါဘူး။ ကျမဘေးကနေ သူ ရှို့တို့ရှန်းတန်း နဲ့ လျှောက်နေပုံက ခုနက အရှိန်ကြောင့် ရှက်နေတာမျိုးထက်ကို ပိုလွန်းပါတယ်။ ကန်ဘောင်ပေါ်ကိုရောက်တော့လည်း သူက ကျမရဲ့ဘေးနားကနေ ခပ်ခွာခွာ ကလေးပဲ လိုက်လာတာ။ ဆိုင်တန်းတွေနားကိုရောက်တော့ ကျမလည်း သူ့ ကို ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး တွေပြောမနေတော့ပဲ အဆင်ပြေမဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင် ကို ရှေ့ ကနေပဲ ဦးဆောင်ပြီးဝင်လိုက်တယ်။ ရှမ်းအစားအစာတွေ ရတဲ့ ဆိုင် ကလေးပါပဲ။
ဆိုင်တွင်းထဲကို ဖြတ်ပြီး ကန်စပ်နဲ့ ကပ်လျက်က ခုံလေးဆီကိုလျှောက်သွားတော့ သူကလည်း ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်လာပါတယ်။ ကျမမှာဖြင့် ရင်ခုန်လိုက်ရတာ။ အများအမြင်မှာတော့ ကျမတို့က စုံတွဲတွေလိုဖြစ်နေမှာပေါ့။ သူ့ပုံစံ ကြောင့် စိတ်ကောက်နေတဲ့ စုံတွေ လို့ တောင် ထင်ချင်ရင် ထင်လို့ ရနိုင် ပါသေးတယ်။
“အစ်မကို မြီးရှည်တစ်ပွဲ ပေး ကြက်သားနဲ့”
“ချာတိတ် မင်း ဘာစားမလဲ . .”
“ကျနော် ပလိန်းပဲ သောက်တော့မယ်”
“အစ်မ . . .”
“အင်း . . ပြောလေ”
“ဖြစ်နိုင်ရင် ကျနော့ ကို ချာတတ်လို့ မခေါ်ပါနဲ့လားဗျာ”
အိုး . . . ဖြစ်ရလေ ကျမရဲ့ ချာတတ်ကလေးရယ် . .။ မျက်နှာလေးက နီလွင်ထက်မြိ နေပါရောလား။ ဒါက မင်းရှက်နေတာလား ဒေါသ ဖြစ်နေတာလား။ ကျမမှာ အသည်းတွေ ယားပြီးရင်း ယားလို့ မင်းက မခေါ်နဲ့ ဆို မခေါ်ရုံပါပဲကောင်လေးရယ်။နှုတ်ကတော့ ဒီစကားတွေ ထွက်မသွားပါဘူး။
“မင်း အသက်က ဘယ်လောက်လဲ”
“နောက်လ ဆို နှစ်ဆယ် ပြည့်ပြီ”
ကျမရင်ထဲမှာ တစ်မျိုးလေး နွေးသွားရတယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျမကလည်း January born ဖြစ်နေတာကိုး . .။
“ဒါဆို တို့ထက် အများကြီးငယ်တာပဲဟာ . . ခေါ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ”
“မသိဘူးဗျာ အဲဒီလို ခေါ်ခံရတာ ကျနော် ကျုံ့ပြီးဝင်သွားသလို ခံစားရလို့”
“ကဲပါဟုတ်ပါပြီ။ ကော်ဖီသောက်လိုက်ပါဦး”
ကျမလည်း ဘာရယ် မဟုတ်ပါပဲနဲ့ သူ ကော်ဖီမစ်ထုပ်ကို ဖောက်တာ၊ ခွက်ထဲက ကော်ဖီကို ဇွန်းနဲ့ မွှေတာ တွေကို လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ခဏနေတော့ မြီးရှည် ရောက်လာတာနဲ့ ကျမတို့ ဝိုင်းကလေးက ခဏတာ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
“မောင်လေး . .”
“ဗျာ”
“မင်း ခုနက တို့ ကို တကယ် ဟိုဟာ လုပ်စားတဲ့ မိန်းမ လို့ ထင်မိတာလား”
“ခင်ဗျာ”
“ အကြောင်းရှိလို့ မေးတာ ဖြစ်နိုင် ရင် တို့ ကို အမှန်အတိုင်း ဖြေပေးပါ။ ”
“ ဒီလို အစ်မရယ် . . ကျနော် က ရန်ကုန်ကမဟုတ်ဘူး နယ်က။
ဒီမှာ ကျနော် ပေါင်းတဲ့ လူတွေက ကျနော့ထက် ကြီးတဲ့ လူတွေချည်းပဲ။
သူတို့ က တခါတလေ ဟိုကိစ္စ တွေပြောရင် ကျနော့် မှာ
မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ် နဲ့ ဖြစ်ဖြစ်သွားလို့ ။
သူတို့မသိအောင် တစ်ယောက်ထဲ လာပြီး ပြန်ကြွားမလို့ဗျ” သူက မလုံမလဲ နဲ့ ကျမကို ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ချက် ရယ်လိုက်ပြီး။
“ အဲဒီ မိန်းမ တွေ က ဘယ်လို ပုံစံ မျိုးရှိတယ် ဆိုတာ ကျနော်ဖြင့် သိကိုမသိတာ၊
ပြီးတော့ ကျနော် နားစွန်နားဖျားကြားဘူးတာရယ်၊
အစ်မက တစ်ယောက်ထဲ ရပ်ပြီး ကျနော့ ကို လိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် ဗျ”
“အင်း . . တခြား မိန်းမ တစ်ယောက်ယောက် ဆိုရင်တော့ မင်းအနည်းဆုံး ပါးတော့ အရိုက်ခံရမယ် ထင်တယ်”
“ဟုတ်. . . ကျနော် ဒါတော့ သဘောပေါက်ပါတယ်။ အခု ကျနော့ကို နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်”
ကျမ ရင်ထဲ. . ဆို့ပြီးတက်လာတယ်။ သူ့နဲ့ ခင်မင်ရုံ ဆိုတဲ့ အကြံအစည်ကို ဖျက်ပြီး ဆုံးဖြက်ချက်တစ်ခုကို မိုက်မိုက်မဲမဲ ချလိုက်တယ်။
“မောင်လေး . .”
“ဗျာ”
“တို့ ကလေ . .
. . . . . . .
ဒီ . နား . မှာ လှုပ်ရှား တာမဟုတ်ပေမဲ့
မင်းလိုက်ရှာနေ တဲ့ မိန်းမမျိုး ပါပဲ . .”
“ဗျာ”
“ဟုတ်တယ် ”
“မင်း တို့ ကို အထင်သေးသွားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး . .
ဒါပေမဲ့ တို့ က ဒီနားက ဟာတွေလိုတော့ စျေးမပေါဘူး၊ ကိစ္စ ရှိလို့ ဒီကိုရောက်နေတာ၊
အလုပ်လုပ်ဖို့လည်း မဟုတ်ဘူး”
. . . . . . . . . . . . .
ကောင်လေး က ရုတ်တရက်မို့ နှုတ်ဆိတ်သွားတယ်။ စိတ်ထဲမှာမှားများမှားသွားပြီလားလို့တောင် ထင်မိတယ်။
ဘာမှ မပြောနိုင် ဖြစ်နေတဲ့ သူကို ကျမကပဲ
“ဟိတ် ...”
“ မင်းတို့နဲ့ နေမလား . .”
ဒီတော့မှ သူလည်း သတိပြန်ဝင်လာသလို ဖြစ်ပြီး . .
“အစ်မက ဘယ်လောက်ယူမှာလည်း . . .”
အင်း . . . ဘယ်လောက်ပဲ နူးညံ့ သိမ်မွေ့တဲ့ ပုံပဲ ဖြစ်ဖြစ် ယောကျင်္ား ကတော့ ယောကျင်္ားပါပဲ။ အခု ကျမ ကို ဈေးမေးနေတဲ့ ကောင်ငယ်ငယ်ကလေး ရဲ့ မျက်ဝန်းမှာ အရောင်တွေ တလက်လက်တောက်လို့ . . .။
“မင်းက ဘယ်လောက် ပေးနိုင်လည်း . .”
“ ကျနော် ကြားဖူးတာ ကတော့ ဟို လေ တစ်ခါ ဆိုရင် လေးငါးထောင် ပဲ ပေးရတာတဲ့”
“အလိုတော်”
“ နာရီ နဲ့ ဆိုရင် တစ်နာရီကို တစ်သောင်း ဝန်းကျင်တဲ့ ”
“ဘုရားရေ . . အဲဒါ ဒီနားက ဈေ း တွေလေ ချာတိတ်ရဲ့”
သူက မျက်လုံး ကိုလှန်ပြီး ကျမကို မကျေနပ်သလို လှမ်းကြည့်တယ်။ သူ့ အကြည့်တွေ ကို လက်ခံရတာ ကျမရှေ့ ကလေးဆိုးလေးရောက်နေသလိုပါပဲ။ ကျမရဲ့ ချာတိတ် ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းကြောင့် ထင်ပါရဲ့။
“ sorry ကွာ။ တို့ မေ့သွားလို့ခေါ်မိတာ ၊
ဒါနဲ့ မင်းက သေချာ စုံစမ်းထားတယ်နဲ့ တူတယ်”
. . . . . .
“အင်း တို့က နည်းနည်း တော့ ဈေးကြီးတယ် ကွ ပြီးတော့ ဒီလိုမျိုး ခဏတဖြုတ်လည်း မလိုက်ဖူး ဘူး”
“ . . . . . . ”
“ဘာလို့ သက်ပြင်းချတာ လည်း မောင်လေး”
သူ့ပုံကို မြင်ရတာ ကျမ ဖြင့် စိတ်ထဲအလိုလို မောဟိုက် သွားမိတယ်။ ဖြစ်နိုင် ရင် ငွေကြေး တွေ မပါပဲ သူ့ဆန္ဒသက်သက် ကိုသာ လိုက်လျော ချင်မိတာ။ သူ့ အတွေးထဲ တမျိုးဖြစ် သွားမှာ စိုးရိမ်တာကြောင့်. . .
“ ကျနော် အများကြီးတော့ မတတ်နိုင်ဘူးအမ အလွန်ဆုံး သုံးသောင်းထက် ပိုပြီး . . .”
ကျမ သူ့ ကို စကားထပ်ပြောခွင့်မပေးပဲလက်ကာပြလိုက်တယ်။ ဒါ ဒင်းကလေးရဲ့ မတောက်တခေါက် မာယာတွေ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ကျမ က သူ့အတွက် မတန်တဆတွေ တောင်းမှာလည်း စိုးရိမ်တယ် ထင်ပါရဲ့ လေ . .။
“ ကဲ ဟုတ်ပါပြီ ရှင်ကလေးရယ်။ ကျမကို အဲဒီ သုံးသောင်းပဲ ပေး၊ ဟိုတယ်ခ ကို လည်း ကျမပဲ စိုက်ပါ့မယ် ဆိုဖြစ်မလား”
ပျော်သွားပုံ ရတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးမြင်ရတော့ ကျမ လည်း ဝမ်းသာရတာပါပဲ။
“ ဒါပေမဲ့ အချိန် တစ်နာရီပဲ ရမှာနော် ”
သူဘာမှ ပြန် မပြောဘူး။ ကျမလည်း သူ့ကို ထပ်စချင်တာနဲ့
“အင်း . . ပြောသာပြောရတာပါ. . မင်းပုံစံက ခဏလေးနဲ့ မျက်ဖြူစိုက်သွားမဲ့ ပုံပါ . .ခစ်. . ခစ် . .ခစ် ”
“ ကဲ သွားရအောင် . . . ပိုက်ဆံရှင်း”
.
.
.
ကျမ ရင်ခုန်ရတဲ့ ကောင်ငယ်ငယ် ကလေးဟာ ကျမရဲ့ စကားကြောင့် အနည်းနဲ့ အများတော့ ဒေါသ ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်။
ကျမကလည်း စ မိတာကိုး . . ။ မကြာခင်ကြုံရတော့မယ် ဆိုတာကို သိပေမဲ့ဒီအချိန်လေးအတွင်းမှာတောင် ကြိုတွေးကြည့်ပြီး ပျော်သလိုလို ဝမ်းနည်းသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။
အလို . . ကျမ က အပျိုမလေးတစ်ယောက်လိုကို ရင်တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါရော့လား . .
. . . . . . . . . . . .
ကျမလည်း သူ့ကို ဘာမှထွေထွေထူးထူး ပြောမနေတော့ပဲ အငှားကားတစ်စင်းနဲ့ အဆင်ပြေမဲ့ တည်းခိုခန်းတစ်ခု ကိုခေါ်ခဲ့လိုက်တယ်။
လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူကျမကို စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပါဘူး။ သူလည်း စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေပါတယ်။ သူ့အတွက်ကတော့တကယ့်ကို ပထမဆုံး အတွေ့ အကြုံ ဖြစ်မယ်တူပါရဲ့။
အခန်းထဲ ရောက်ရောက်ခြင်းသူတောင် နည်းနည်းရှက်နေပါသေးတယ်။ မညိုလွန်းမဖြူလွန်းတဲ့ သူ့အသားအရောင် မှာ ခပ်ကဲကဲ ရဲနေတာ ကသိသာလွန်းနေတယ်။ ကျမသဘောအတိုင်းသာဆိုရင်ဖြင့် တချို့ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို အခန်းထဲ ဝင်ဝင်ခြင်း တံခါးကို သူ့ကျောပြင်နဲ့ တွန်းတိုးတိုက်ပိတ်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို အငမ်းမရစုပ် နမ်းပစ်ချင်တာ။ သူ ကျမကို အရမ်းအထင်သေးသွားမှာ စိုးလို့သာ ထိန်းချုပ်ထားရတာ။
အင်း . . ဘာစကားမှ မပြောသေးတဲ့ သူ့ကို ကျမ ဘယ်ကစပြောရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း . . . .
. . . . .
“အမေ့”
တကယ်တမ်း ကျတော့ သူကအရင် ကျမကို ခုတင်ပေါ်ကို တွန်းထိုးဆွဲလှဲ ပစ်ပြီး ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငတ်ငတ်မွတ်မွတ် နမ်းစုပ်တော့တာပါပဲ။ ရင်ခုန်နေတဲ့ကြားက ပဲ ရယ်စရာတွေးမိတာကတော့ သူ့အနမ်းဟာ ကျမမျှော်လင့်သလို ခမ်းနားလှပ မနေပဲ တရုပ်ကား တွေထဲက ခပ်ပေါပေါ သရုပ်ဆောင် တွေက မင်းသမီးလေးကို မဟားဒယား ကြံတာမျိုးနဲ့တောင် တူနေပါသေးတယ်။
ကြည့်ရတာ ခုန ကျမ စလိုက်တာကို စိတ်ဆိုးပြီး ကျမကို ဂမူးရှူးထိုး ကြံနေတာ များလား . . . .
အခြေအနေက ကျမမျှော်လင့်သလို ရင်ခုန်စရာမကောင်းသေးပဲ စိတ်ရှုပ်စရာတောင်ကောင်းနေပါသေးတယ်။ ချစ်စရာကောင်ငယ်ငယ်ကလေးရဲ့ မကျွမ်းကျင်မှုဟာ ကျမကို အနေရခက်တာနဲ့ ယားယံတာကလွဲလို့ ဘာမှ ဖြစ်မလာစေခဲ့ဘူး။
ဒါကြောင့်မို့ ကျမလဲအနေအထားကိုပြောင်းလဲဖို့ ကြိုးစားရပါတော့တယ်။
အရင်ဆုံး ကျမမျက်နှာမှာ ပူးကပ်တွယ်ငြိ နေတဲ့ သူ့မျက်နှာကို ဆွဲခွာရတယ်။
ပြီးမှ ကျမက မျက်နှာကို မထီတရီ လေးထားပြီး
“ ဟေ့ မလောရဘူးလေကွာ”
ဆိုတော့ သူကြောင်မတ်သွားပါတယ်ပြီး။ အဲဒီလိုဖြစ်သွားတော့မှ သူက ကျမ အပေါ် ထပ်ရပ်သားဖြစ်နေတာကနေ ဆွဲလှဲချ ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး သူ့အကျင်္ ီကော်လံစကို စုဆွဲပြီး ဆွဲထူလိုက်တော့ မျက်လုံး အဝိုင်းသားလေးနဲ့ လိုက်ထ လာပါတယ်။ သူ့မျက်ဝန်းတွေထဲကို သေသေချာစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ နည်းနည်း ကြောက်လန့်နေတာ တွေ့ရတယ်။ ကျမဖြင့် ရယ်ချင်လိုက်တာ။ တကယ်တော့ သူမျက်လုံးတွေက တော်တော်လှတာပါ။ ကော့စင်းရှည်သွယ် နေတဲ့ မျက်တောင်တွေကို မြင်ရတာလည်း ဘယ်မိန်းကလေးမဆို မနာလို ဖြစ်မိမှာပဲ။ ကျမလည်း အဲဒီမျက်ဝန်းလှလှလေးတွေကို နာလိုပါဘူး။ တကယ်တန်းလည်း ယောကျင်္ား တစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာထက်ကို မိန်းမ တစ်ယောက်ဆီမှာပဲ ရှိနေသင့်တဲ့ မျက်လုံးမျိုးကိုး . . .။
“ဟိတ်”
ကျမက သူ့မျက်နှာနားကို ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး တိုးလှမ်းမော့ကပ် လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးတွေကို ကြောက်အားလန့်အား ဆွဲပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။
သူ့နှာခေါင်းကို ကျမနှုပ်ခမ်းနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းမိတော့ သူ့မျက်လုံးတွေပြန်ပွင့်လာတယ်။ ပြီးမှ သူ့အပေါ်နှုပ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်တော့ သူ့လက်နှစ်ဘက်က ကျမ ခါးကို လှမ်းဖက်တယ်။ ကျမလည်း သူ့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပြန်ဖက်လိုက်တာပါပဲ။ သူ့ကလည်း ကျမအောက်နှုပ်ခမ်းကို အငမ်းမရ ပဲ ဆွဲစုပ်နမ်းရှုံ့ တော့တာ။
အဲဒီလို နမ်းနေရင်းကပဲ သူ့ကိုဖက်ထားတဲ့ ကျမလက်တွေကို ဖယ်ခွာပြီး သူ့မိုးပြာရောင် ရှပ်အကျင်္ ီ ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်နေမိတော့တယ်။ကြယ်သီးတွေ ကုန်သွားတော့ သူ့ဖာသာ အကျင်္ ီ ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။
ကျမလည်း သူ့ဆီကနေ နှုပ်ခမ်းတွေကို ဖယ်ခွာပစ်လိုက်ပြီး
“မမ ကို အကျင်္ ီချွတ်ပေးလေ” ဆိုတော့ ကျမ ရင်ဖုံးအကျင်္ ီပေါ်က ထုပ်ကြယ်သီးလေးတွေဆီသူ့လက်ရောက်လာတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကွင်းသေးသေးလေးတွေထဲက ထုပ်ကြယ်သီးကျပ်ကျပ်တွေက သူ့ကို နည်းနည်းတော့ အနှောင့် အယှက်ပေးပုံပါပဲ။
. . . . . . . . . .
ကျမ ရဲ့ အကျင်္ ီကျွတ်သွားတော့ သူ့လက်တွေက ကျမ စကတ်ထမီ ရဲ့ ဘေးဇစ်တွေဆီ ရောက်လာပါတယ်။ ဒါကိုတော့ သူ အခက်အခဲမရှိပဲ အောင်အောင်မြင်မြင် ဆွဲဖြုတ်လိုက်နိုင်ပါတယ်။ ခါးကနေ ရှောကနဲ ပြူတ်ကျသွားတဲ့ ထမီပုံပေါ်ကနေ ကျော်ခွပြီး ပင်တီနဲ့ ဘရာပဲ ရှိတော့တဲ့ ကျမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ထိကပ်ပြီးတင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဒီတော့ သူ့လက်တွေက ကျမ ဘရာ ရဲ့ချိတ်တွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။
ချိတ်ပြုတ်သွားတဲ့ ဘရာကို မချွတ်သေးပဲ သူ့ကို ခုနကလို တစ်ခါထပ်ပြီးနမ်းမိသွားတယ်။
. . . . . . . .
ဒီတစ်ခါတော့ သူကပဲတွန်းလှဲလိုက်သလား၊ ကျမကပဲဆွဲချလိုက်သလား သတိမထားမိနိုင်တော့ပဲ နှစ်ယောက်သား ခုတင်ပေါ်ကို လုံးထွေးကျရောက်သွားပါတော့တယ်။
သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဘယ်လိုရှိမယ်မသိ. . . ကျမအတွက်ကတော့ သူ့အနမ်းတွေဟာ အရမ်းတပ်မက်စရာကောင်းပြီး ရင်ခုန်မွတ်သိပ် နေမိတယ်။ အဲဒီအချိန်ကလေးမှာ သူ့ကို ကျမချစ်သူမောင်ငယ်ငယ်ကလေး လိုပဲ စိတ်ထဲဘောထားမိတာ။ ဒီအချိန်အထိ ကျမကိုယ်ပေါ်မှာ ချိတ်ပြုတ်နေတဲ့ ဘရာတထည်နဲ့ မချွတ်ရသေးတဲ့ ပင်တီ အနက်ကလေးရှိနေသေးသလို သူ့အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကိုလည်းမချွတ်ရသေးပါဘူး။
အဲဒီကောင်ငယ်ငယ်ကလေးကလေးဆီမှာ ကျမစမ်းမိသလောက်ကတော့ အတံ ငယ်ငယ်ကလေးပဲ တွေ့ရတယ်။ ယောကျင်္ားတော်တော်များများနဲ့ ဆက်ဆံခဲ့ဖူးတဲ့ ကျမအဖို့ စိတ်ကျေနပ်မှုပေးစွမ်းနိုင်မဲ့ ပစ္စည်းမျိုးတော့ မဟုတ်လောက်ပေမဲ့ ရင်ခုန်မှုကို ဦးစားပေးနေတဲ့ အချိန်မို့လို့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျေနပ်တာပါပဲ။
ရုတ်တရက်
သူ နမ်းနေတာကို ရပ်လိုက်တယ်။ သူနဲ့ကျမကြားထဲမှာ ဝင်ရှုပ်နေတဲ့ ကျမရဲ့ ဘရာဇီယာကို သူ ဖယ်ထုပ်ဖို့ ကြိုးစားတာပါ။ ကျမလည်း အားကျမခံ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တော့ သူ ကအလိုက်သင့် လှုပ်ရှားပေးတယ်။ အတံသေးသေးလေး တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေတဲ့ ကျမရဲ့ ချာတိတ်ကလေးဟာ ကျမနား ဒူးထောက်ထိုင်လို့ ကျမရဲ့ ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပေးပါလေရော။
ကျမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာအဝတ်မှမရှိတော့တဲ့အခါ သူတခါမှ မြင်ဖူးပုံမပေါ်တဲ့ ကျမရဲ့ ပိပိ ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို စိတ်ဝင်တစားကိုင်ကြည့်တယ်။ ကလေးငယ်လေးတစ်ယောက်က ကစားစရာအသစ်အဆန်းတစ်ခု ကို စိတ်ဝင်တစားစူးစမ်းသလိုသလိုမျိုး စပ်စုတာပါ။ ပြီးသူ့လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ဖြဲကြည့်တယ်။ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘူး။
ပြီးတော့ သူ . .
ကျမ ပိပိလေးပေါ်ကို သူ့မျက်နှာက တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာတယ်။
ကျမ . .ကျမ အာခေါင်တွေခြောက်လာခဲ့တယ်။ ဟင်းအင်း . .သူ အဲဒီလိုမလုပ်ရဘူးလေ . .။
ပါးစပ်ကတော့ ဘာသံမှထွက်ပြီးမငြင်းနိုင်ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့်ရင်ခုန်သံ ကိုယ်ပြန်ကြားနေရတယ်။ အကျယ်ကြီးပဲ။
ဒါပေမဲ့
ဒါပေမဲ့ ကျမ မျှော်လင့်သလို ဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။ သူ့မျက်နှာပေါ်က စိုးရွ့ံတဲ့ အမူအရာတစ်ချို့နဲ့အတူ ကျမဘေးနားမှာပဲ အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို သူလဲကျသွားခွေခွေလဲ လှဲအိပ်ချလိုက်တယ်။
ဘေးချင်းယှဉ်လျက်သား ပုံစံကနေ သူက အောက်ကိုနည်းနည်းလျှောဆင်းလိုက်ပြီး ကျမရဲ့ ရင်သားတွေဆီ မျက်နှာမူလာပြန်တယ်။ ကျမရဲ့ ချိုဖူး လေးကို သူတစ်ချက်နမ်းကြည့်တယ်။ နောက် သူ့ရဲ့ လက်တွေနဲ့ ဆော့နယ်ကစားတော့တာ။ တကျွိကျွိ မြည်တဲ့ ညှစ်ကစားရတဲ့ အရုပ်ကလေး ကို ပထမဆုံးရဖူးတဲ့ ကလေးငယ်ငယ်လေးတစ်ယောက်လိုကို ကစားနေတာ။
သူ့ရဲ့ အထိအတွေ့တွေဟာ ကျမအတွက် ရမ္မက်ကိုတာ့ မဖြစ်စေပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျမကျေနပ်မိတယ်။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မကြုံခဲ့ဖူးရတဲ့ အတွေ့ အကြုံကိုး။ သမီးရည်းစားတွေ ပထမဆုံး အကြိမ်ကြုံတွေ့ကြရင် ရော ဒါမျိုးပဲလားလို့ တွေးမိပြန်တော့လည်း မဟုတ်နိုင်ဘူး။ ကျမကိုယ်တိုင်လည်း ရည်းစားထားခဲ့ဖူးပြီး ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးတာပဲကို။
နို့စို့လို့ ဝသွားတဲ့ ကျမရဲ့ ကောင်ငယ်ငယ်ကလေး က ကျမရဲ့ ဘေးမှာ အသာပြန်လှဲအိပ်နေတယ်။ မလှုပ်မယှက်နဲ့။ ဘာစကားမှလည်းမပြောဘူး။ ကျမ က သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ဆော့ ကစားလိုက်တော့မှ သူက ကျမကို
“မမ”
“ဟမ် . . ပြောလေ”
“ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမှာလည်းဟင်”
ကြည့် ၊ ဘယ်လောက်တောင်ရိုးသားလိုက်တဲ့ ကောင်ကလေးလဲလို့။ ကျမနည်းနည်းတော့ ရယ်လိုက်မိတယ်။
“ခစ်. . .ခစ်၊ မင်းကဘာလုပ်ချင်သေးလို့လဲ ချာတိတ်ရဲ့”
“ဟာ . . ဗျာ . . မမကလည်း လုပ်ပြန်ပြီ”
“ဟင်း ဟင်း တို့ ကစတာပါကွာ။ မင်းသဘောပဲ လုပ်ချင်တာလုပ်ပေါ့”
“ကျနော် မသိတော့ဘူးဗျ။ ဟီးဟီး။ ပြီးတော့ ကြောက်လို့”
“ဘာကိုကြောက်တာလည်းကွယ်”
“မသိဘူး ကျနော့ ဘာမှန်း မသိတာကို ကြောက်နေတာ။
ဟိုလေ မမကို မယုံဖြစ်ပြီးတော့ ရောဂါတွေဘာတွေ ကူးမှာ စိုးတာမျိုးမဟုတ်ဘူးနော်။ ဒါမျိုးက မမ တို့က ပိုပြီး ကာကွယ်တတ်တယ် ဆိုတာ ကျနော် သိတယ်
အခုက က ဘာကိုကြောက်လို့ ကြောက်နေမှန်းမသိတာ။ တံတွေးမျိုချရင်တောင် ရင်ထဲမှာ တစ်ခုခု က ဆီးပြီးခဲနေသလိုမျိုးကြီး”
ကျမလည်း သူ့ ကို ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ် ကိုဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ အပေါ်နှုပ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွ လေးကိုက်လိုက်တော့ ကျမရဲ့ အောက်နှုပ်ခမ်းတွေ ကို သူက ငုံခဲပစ်လိုက်တာပါပဲ။
အဲဒီမှာ နမ်းရင်းတန်းလန်း သူက
“မမ . . မမ” နဲ့ အလန့်တကြား ခေါ်တော့
“ဘာလို့လဲဟင်”
“မမ နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင်”
“ဘာလုပ်ဖို့ လဲကွယ် မင်းက လမ်းတွေ့ရင် ခေါ်မှာကျနေတာပဲ”
“ကျနော်သိချင်လို့ပါဗျ။ မပြောပြဘူး ဆိုရင်တော့ ကျနော် ခေါ်ချင်သလိုခေါ်မှာ”
“ဟာ ဟ ခေါ်ပေါ့။ တို့အတွက် နံမည် အသစ်တစ်ခုထပ်ရတာပေါ့ ဘယ်လိုခေါ်မှာလည်း”
“မမ . . ယွန်း ”
ဘုရားရေ . . ဒီကောင်လေး ကျမနည်မည်ကို သိနေတာများလား။ ယွန်း ဆိုတာ ကျမ မှတ်ပုံတင်ထဲမှာပါတဲ့ နာမည်ရဲ့ ပထမဆုံး တစ်လုံး . . .။ အဲဒီနာမည် ကို ဒီရန်ကုန်မှာ သိတဲ့ လူမရှိဘူးလို့ပဲ ထင်ထားခဲ့တာ. ကျမ နည်းနည်းတော့ လန့်သွားမိတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဟန်မပျက် အောင် ထိန်းရင်း . .
“ဘာလို့ အဲဒီလိုခေါ်တာလဲဟင်”
“ဟိုလေ girls’ generation အဖွဲ့ ကိုသိလား၊ ကိုရီးယား က သီချင်းဆိုတဲ့ အဖွဲ့လေ”
“အင်း . . သိတော့မသိဘူး ကြားဖူးတယ်လို့တော့ထင်တယ်၊ ဒီလိုပဲ သူငယ်ချင်းတွေ ပြောတဲ့ အထဲက ဘာလို့လဲ”
“အဲဒီအထဲက “ယွန်းန” ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်က မမ နဲ့တူလို့”
အမလေးတော်ပါသေးရဲ့ အခုမှပဲ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။
“အဲဒါဆိုရင်တော့ မခေါ်ပါနဲ့ ကွာ ရှက်စရာကြီး၊ မင်ခေါ်ချင်ရင် ကေကေ လို့ခေါ်လေ အဲဒါတို့နာမည်ပဲ”
“မကေ” သူက ဖွဖွလေးရွတ်ကြည့်တယ်။ပြီးတော့ သူနဲ့ ကျမ ကြား ပြောစရာကုန်သွားသလို ခဏလောက် ပြန်ပြီး တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။
ခဏနေတော့ သူ့ နှုပ်ခမ်းဝဟာ ကျမရဲ့ ချိုဖူးလေးဆီ ပြန်ရောက်လာတယ်။ သူမျက်စေ့လေးမှိတ်ပြီး နို့စို့နေတာကို ကြည့်နေရင်းနဲ့မှ ကျမလည်း ရမ္မက်စိတ်ကလေးတွေနည်းနည်း ပြန်ခံစားရတယ်။ လက်နှစ်ဘက်စလုံးနဲ့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့ လိုက် ပြီးပွတ်သပ်ပေးနေရင်းနဲ့ သူ့ အတံလေးဆီ လက်ကရောက်သွားတယ်။ ကျမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့ဆီကနေခွာရင်း သူ့ပေါင်းကြားဆီမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကျမရဲ့ ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ် ကစားလာရော။
အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေတဲ့သူ့ အတံလေးရဲ့ ထိပ်ဖူး ကို ကျမလည်း အားရပါးရငုံခဲလိုက်တယ်။
“အ . .မမ. ရှ…..”
ထိပ်ဖူးကို ကျမရဲ့ လျှာနဲ့ နှစ်ချက်လောက် ကစားနေတုန်းမှာပဲ သူ့ထိပ်ဝကနေ အရည်တွေ ဒလဟော ဆင်းကျလာပါတယ်။ ရုတ်တရက် ဆိုတော့ ကျမလည်းလန့်သွားတယ်။ ဒီလောက်မြန်မြန် ပြီးသွားလိမ့်မယ် မှ မထင်မတာ။
“ မမ”
“အင်”
တကယ်တမ်းကျမက “ဟင်” လို့ ထူးလိုက်ပင်မဲ့ တကယ်တမ်း အသံထွက်သွားတာက အင် ဆိုပြီးဖြစ်သွားတယ်။
မိန်းမကိစ္စ တွေမှာ ဘာအတွေ့အကြုံမှ ရှိဟန်မတူတဲ့ ချာတိတ်လေးရဲ့ စိတ်ပြတ်အားလျော့သံ က ကျမနှလုံးသားကို သနားစိတ်ကလေးတွေ ဖြတ်သန်းသွားခဲ့ရတယ်။
”ကျနော်လေ . . ပြီးသွားပြီ”
“ဘာဖြစ်လဲကွာ နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့ ရပါတယ်”
“ဟို .. လေ ပိုက်ဆံက”
“အော် ခက်ရပလေမောင်လေးရယ် ရပါတယ် ပိုက်ဆံကြောင့် တို့က လိုက်လာတာမှ မဟုတ်တာ
တို့ တကယ်အလုပ်လုပ်ရင် ဒီလောက် နဲ့ မဟုတ်ဘူးလေ
အခု တို့က မင်းကို . . .”
ကျမ ဘာမှ ဆက်မပြောဖြစ်တော့ဘူး။ ကျမပြောလိုက်တဲ့ စကားတွေက သူ့ ကို သံယောဇဉ် တွယ်စရာ မဖြစ်သွားစေချင်ဘူး။ ကျမ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ပြီ ထားလိုက်တော့ လာ ဒီမှာ လဲအိပ်လိုက်”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ပဲ ကျမ သူ့ကို ဆွဲလှဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာယူလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ ပျော့ခွေ နေတဲ့ အတံကလေးကို ကိုင်းညွတ်ငုံခဲလိုက်တော့ သူက ကျမ ဆံပင်စတွေ ကို လှမ်းဆွဲထားတယ်။
သူူ့ အတံကလေးက ကျမပါးစပ်ဖျားထဲမှာ နဂို ကထက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်မာလာခဲ့တယ်။ ကျမ စိတ်ကြိုက် အခြေအနေရောက်တော့မှ ရပ်လိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်မှာ ယောကျင်္ားတွေသဘောကျတတ်တဲ့ လေးဘက်ကုန်း အနေအထားမျိုး နေလိုက်တယ်။
“လာ မမ နောက် မှာ ဒူးထောက်လိုက် . . ”
“ဟုတ် ခဏ”
သူက လှဲနေရာက ထပြီး သူ့ဘောာင်းဘီ ပုံ ရှိရာကို သွားပြီး တစ်ခုခုကို သွားထုတ်တယ်။ ကွန်ဒုံးဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ ကျမ ပြန်ထကြည့်တော့ ကျမအတွေး မမှားပါဘူး။ အဲဒီဟာကို သူလက်ထဲက နေ ကျမ လှမ်းယူလိုက်တယ်။
“ လာ . . မ စွပ်ပေးမယ်”
မစွပ်ခင် ကျမက သူ့ ထပ်ဖူးလေးကို ပြွတ်ခနဲပ စုပ်နမ်းလိုက်သေးတယ် ။ ပြီးတော့ မှ ခုနကလို တခါပြန်ကုန်းလိုက်တော့ ကျမနောက်မှာ သူက အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ။
ခနနေတော့ ကျမ ပိပိ လေးရဲ့ အဝမှာ သူ့ အချောင်းလေး တေ့ လာတယ်။ ကျမ က လက်နောက်ပြန် ဆွဲယူပြီးတော့ ကူထည့်ပေးလိုက်တော့ ရှောရှော ရှူရှူ ဝင်လာပါတယ်။
သူဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ် အရှိန် ရလာပါတယ်
“ အင်း ဟုတ်ပြီ ဆောင့်ဆောင့်”
သူ အားတက်လာအောင် အော်ပေးလိုက်တော့ ဆောင့်ချက်တွေက ပိုမြန်လာတယ်။ မကြာဘူး သူ့ဆောင့်ချက်တွေက ပြန်နှေးသွားပါရော . . .။
အင်း ပြီးသွားပြန်ပြီ ထင်ပါတယ်။
“မမ ရေ . . . ကျနော် ပြီးသွားပြီ . .”
ကျမလဲ ဘာမှ မပြာတော့ပဲ ထပြီးတော့ သူ့ဘက်လှည့်ပြီး လှမ်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူက ပြန်ဖက်ထားပေမဲ့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် မရှိတော့ဘူး။
“မောင်လေး ရေသွား ချိုးလိုက် ဦးနော်” ဆိုတော့ သူက သွက်သွက်လက်လက်ပဲ ထပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတယ်။
သူရေချိုးခန်းထဲရောက်သွားတော့ ကျမ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ အတိုင်း အဝတ်အစား တွေ ခပ်မြန်မြန်ဝတ်ပြီး အပြင်ကို ထွက်လာခဲ့မိတယ်။
ကျမ သူ့ ကို သံယောဇဉ် တွယ် လို့မှ မဖြစ်နိုင်တာကိုး။ ပိုက်ဆံမယူပဲ ပြန်ထွက်လာတဲ့ ကျမကြောင့် သူ့စိတ်ထဲ ဘာဖြစ်မယ် တော့ မသိဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ ပဲ ကောင်းပါတယ်။
(၂)
မရေမရာအလွမ်းတွေနဲ့
လတ်တလောတွေကုန်ဆုံး.။
နှင်းကွဲမီးလုံးတွေကိုဖြတ်သန်းရင်း
အိပ်တန်းဝင်ရတဲ့ညတွေပဲတိုးလာ
ဘယ်မှာလဲ
အိပ်မက်လှလှလေး
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမက်လုံးပေးထားခဲ့တာလေ..။
ခက်မာ (ရင်နာတတ်တဲ့လူ ကဗျာမှ)
တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်တော့မှ ကျမ ထမင်းမစားရသေးတာ ပြန်သတိရတယ်။ မနက်က ကောင်လေး နဲ့ စားထားတဲ့ မြီးရှည် တစ်ပွဲက သူ့မှာ မရှိတော့တဲ့ အကြောင်း ဗိုက်ထဲက သတင်းလှမ်းပေးတယ်။ ဘာမှ ချက်ချင်စိတ်မရှိတော့လို့ ကော်ဖီတစ်ခွက် ဖျော်သောက်နေတုန်းဖုန်းကမြည်လာတယ်။ နံပါတ်ကြည့်လိုက်တော့ မရင်းနှီးတဲ့ နံပါတ် မို့ ကောင်လေးများလားလို့ မဖြစ်နိုင်မှန်း သိရဲ့သားနဲ့ မျှော်လင့် မိသေးတယ်။
“ . . . . . . . . . ”
“ . . . . . . . . . ”
“ . . . . . . . . . ”
ဘယ်မှ သွားချင်စိတ်မရှိပေမဲ့ အလုပ်ကိစ္စ ချိန်းဆိုတော့ လည်း သွားရဦးမှာပါပဲ။ ချိန်းထားတဲ့ ဆီရောက်တော့ ကျမ မမြင်ဘူးသေးတဲ့ ကို သီဟ ဆိုတဲ့ လူက ကျမကို ဖုန်းဆက်ပြီး လက်လှမ်းပြတယ်။ တစ်ခါက ကျမ နဲ့ ဆက်ဆံဖူးတဲ့ ဦးသူရိန် ကတဆင့် ကျမကို ပါ သိနေတဲ့ လူပါ။ ဦးသူရိန် ဖုန်းထဲက ကျမ ပုံတစ်ချို့ ရှိခဲ့ဖူးလို့ သူသိတာကတော့ မဆန်းပါဘူး။
“ကိုသီဟ . .နော်”
“ဟုတ်ပါတယ် ကျနော် ရဲသီဟပါ”
“ ကေ ကိုယ့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က ကေ့ကို စိတ်ဝင်စားလို့ပါ၊ ကိုယ် တော့ မဟုတ်ပါဘူး
ကိုယ်က ပွဲစားပေါ့ ဟဲဟဲ၊ အာရကေ တော့ ပေးရမှာ”
ကျမစိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲလိုက်မိတယ်။ အရေးထဲမှာ ပွဲစားနဲ့ လာတွေ့နေရတယ် လို့။ အခုလို ဆုံခဲ့ဖူးတဲ့လူတွေကတဆင့် နောက်ထပ် ဧည့်သည်တွေ ရတတ်ပေမဲ့ အခုလိုတော့ တစ်ခါမှ ပွဲစားနဲ့ မတိုးဖူးပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ မကောင်းတတ်လို့ စကားကတော့ လိုက်လိုက်ရောရော ပြောရဦးမယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုသီဟ ကေ က တစ်ရက် ကို ငါးသိန်းယူတယ်။ ရှော့ပင် လိုက်ထွက်ပေးမယ်။ ညစာလိုက်စားပေးမယ်
ဒါတွေကတော့ ကိုသူရိန်ပြောလို့ ရှင်သိမှာပါ။ ရှင်က ပွဲခ က ဘယ်လိုယူချင်တာလဲ။ ကေကတော့ ငွေ ပဲ ရှင်းပေးလို့ ရမှာနော်။ ဒါတောင် အများကြီး မတတ်နိုင်ဘူး”
“အာ မဟုတ်ဘူး မကေ၊ ကိုယ့် သူငယ်ချင်းက အဲဒီလို မဟုတ်ဘူး လခ သဘောမျိုးနဲ့ ရှင်းမှာ။ စပွန်ဆာ ပဲ ဆိုပါတော့ဗျာ။ ဒါပေမဲ့ တချိန်လုံးသူ့ နားနေစရာမလိုဘူး။ ကြားထဲမှာ တခြားလိုက်သွားရင် လဲရတယ်။ အကြာကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး။ သုံးလလောက်ပဲ”
ကျမ နည်းနည်း စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။
“ ကို သီဟ ဒါဆို ဒီလိုလုပ် ကေ တစ်လ ကို ဆယ့်ငါးသိန်းယူမယ်။ အသွားအပြန် ကားခ ပေးရမယ်၊ ရှော့ပင်တွေ ဘာတွေ ထွက်ရင် လိုချင်တာ ဝယ်ပေးရမယ်၊ အဝတ်အစား ဘာညာ ပြောတာပါ။ ကားဝယ်ပေးတို့၊ တိုက်ခန်းဝယ်ပေး တို့တော့ မပြောပါဘူး၊
ကို သီဟကိုရော ဘယ်လောက်ပြန်ပေးရမလဲ ”
“ အင်း မကေ က ငွေပဲ ပေးမယ် ပြောလို့ သာ ကိုယ်က တစ်လခ ရဲ့ ၂၅% နဲ့ တစ်ည လို့ ပြော မလို့”
အင်း ထင်တဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ စိတ်ထဲ ဒေါသနည်းနည်း ထွက်သွားလို့
“ကိုသီဟ ရှင် ကေနဲ့ နေချင်ရင် ကေ ကို သပ်သပ် ခေါ်လေ၊ အခု ကေက ရှင့် ကို ပိုက်ဆံပေးပြီး အတူတူ ညအိပ်ရင်
မကောင်းပါဘူးရှင်၊ အားနာစရာတွေ ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့။ကျမစကားကြောင့် ကိုသီဟ ဆိုတဲ့ လူ နည်းနည်းတော့ စနိုးစနောင့် ဖြစ်သွားပုံ ရတယ်။
"ကဲပါထားပါတော့ ဒါဖြင့်ရင် ကျနော့ ကို 30 % ပေးမလား .."
ကျမ ဖြင့် ဒီလူ ကို စိတ်ပျက်လာပါပြီ ။ အသားဖြူဖြူ မျက်နှာသွယ်သွယ် နဲ့ ရုပ်ရည်သနားကမား ကိုသီဟ ဆိုတဲ့ လူ က ပွဲစားပီသပါပေတယ်
"ဒီမှာ ကိုသီဟ . .
ကျမရှင့် ကို ပြောပြမယ်။ ရှင် ကေကေ ဆိုတဲ့ ကျမအကြောင်း ကို ဘယ်လောက် သိလို့ လဲ
ကျမ တစ်ခါမှ ပွဲစား နဲ့ အလုပ်မလုပ်ဖူး ဘူး။
အခုလည်း ကျမ ရှင်နဲ့ မကောင်းတတ်လို့ စကားပြောနေတာ။
ဒီတော့ ရှင်အရင် ပြန်မလား ကျမ အရင်ပြန်ရမလား။"
"ကောင်းပြီလေ. . ပွဲမဖြစ် မှတော့ ကိုယ်လဲ လေအကုန်မခံတော့ပါဘူး
ကိုယ်ပြောတာ လွန်သွားတယ်ဆိုုရင်တော့ sorry ပါ။"
"ရပါတယ်"
"'ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် သူငယ်ချင်း ကတော့ မင်း ပုံမြင်ပြီး တော်တော် သဘောကျနေတာ
ဒီတော့ ကိုယ်ကပဲ သူငယ်ချင်းအတွက် လျှော့ပေးလိုက်ပါ့မယ်
မင်းတောင်းဆိုတာ တွေ အကုန် ဖြစ်နိုင်ပါလိမ့်မယ်၊ ပွဲခလည်း မယူတော့ပါဘူး"
အယ် . . ဘယ်လိုကြီးပါလိမ့် . . ခဏလောက် စကားပြောနေရတဲ့ အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာပဲ ကျမတော့ ဒီလူ့ ကို ဘယ်လိုမှ နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။
"ကျမ တစ်ခုတော့ မေးချင်လို့ ကိုသီဟ
ကိုသူရိန် ကျမကို ဓါတ်ပုံ ရိုက်လိုက်တာ ကို ကျမ မှတ်မိပါတယ်
သူနဲ့ ကျမ ထမင်းစားနေတုန်း သူ့ ဖုန်းနဲ့ အပျော်ရိုက်လိုက်တာပါ
တစ်ကိုယ်လုံး ပုံလည်း တစ်ပုံမှမပါဘူး
ဒါနဲ့ ပဲ ရှင့်သူငယ်ချင်းက ဘယ်လို သဘောကျသွားတာလဲ"
"ဒါတော့ ကိုယ်လည်း မသိဘူး။ အခု ကိုယ်သိချင်တာ မင်း သူ့ ကို လက်ခံမှာ လား လက်မခံဘူးလား
ဒါမှ မဟုတ် ကိုယ်တိုင် ပဲ စကားပြောမလား . ."
ကျမ မစဉ်းစားတော့ပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူပြောတဲ့ ပုံ စံ အရဆို ကျမ အတွက် အဆင်ပြေနိုင်ပါတယ်။
"ရတယ်လေ . . ကေ လက်ခံလိုက်မယ်။ ရှင်ပြောတဲ့ အတိုင်း ကေ လွပ်လွပ်လပ်လပ် တကယ်နေရမှာနော် . ."
"အဲဒါ ကတော့ စိတ်ချ သူက သူရိန့် ဆီ က ဓါတ်ပုံ တွေ့ လို့သာ စိတ်ဝင်စားနေတာ သိပ်အားတဲ့ လူမဟုတ်ဘူး"
"ဟုတ်ပီ ဒါဆို ကိုယ်သူ့ ကို ဖုန်းဆက်ခေါ် လိုက်မယ်"
ကိုသီဟ က ချက်ချင်းပဲ သူ့လက်ထဲ က ဖုန်း နဲ့ ဆက်ဖို့ လုပ်တယ်။
"နေပါဦး ကိုသီဟ ကျမ ဒီနေ့ တော့ သူ နဲ့ တွေ့ချင် စိတ် မရှိသေးဘူး
စိတ်တော့မရှိပါနဲ့ . . ဖြစ်နိုင်ရင် မနက်ဖြန် မနက် မှ တွေ့ လို့ ရမလား"
"OK လေ . . ဒါဆို လည်း မနက်ဖြန်ပေါ့
ဒါနဲ့ ကိုယ့် ကို 25 % တော့ ပေးမယ် မဟုတ်လား"
ကျမ သူ့ စကားကြောင့် မျက်မှောင် ခပ်ဆတ်ဆတ် ကျုံ့ လိုက်တော့ . .
"အာ sorry မေ့ သွား လို့ ကိုယ်မယူ ဘူူး ပြော ထားတာပဲ
ကဲ သွား တော့မယ် . .. မနက်ဖြန် ၉း၃၀ ဒီမှာပဲ ပြန်တွေ့ မယ် "
ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ သူ ထဖို့ ပြင်ပါတယ်
"သြော် . .ဒါနဲ့ ကို သီဟ "
"ပြော . . ဘာလဲ"
"ရှင့် သူငယ်ချင်းနာမည် မပြောရသေးဘူးလေ"
"ကိုအောင် . . "
"ဟုတ်ပါပြီ ကျမ မှတ်ထားလိုက်ပါ့မယ် "
ကိုသီဟ ထထွက်သွားပါတယ် . .။ ခဏလောက် စကားပြောကြည့် လိုက်တဲ့ အချိန် မှာပဲ ဒီလူ က တော်တော် ရယ်စရာကောင်းမှန်း ကျမ သဘော ပေါက် လိုက်ပါတယ်။ သူ့ ကိုယ်သူ လူလည်လိုလို ဘာလိုလို နဲ့ ကျမဆီက သူ လို ချင်တာ ဘာမှ မရလိုက် သွားရှာဘူး . .။ သနားစရာတောင် ကောင်းနေပါသေးတယ်။
ရုတ်တရက် ကျမ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခု ချပြီး ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခု ကို ကောက်ခေါ် လိုက်တယ် . .။
"ဟယ်လို ကိုသီဟ လား . ."
"အခု ဘယ်နားရောက်သွားပြီလဲဟင်"
" ဟုတ်ပြီ အဲဒါဆို ကျမ ကို ခု န ဆိုင် ရှေ့ ကို ပြန်လာခေါ် ပါလား"
ကျမ အပြင် ကို ထွက်ပြီး မကြာဘူး ကိုသီဟ ကားလေး က ကျမရှေ့ မှာ ရပ်လာပြီး ကားမှန် ကို ဖွင့်ချလိုက်တယ်
"ကျမ ရှင့် ကို ပွဲခ ပေးချင် လို့"
ကျမ က အဲဒီလိုပြောလိုက်တော့ ကိုသီဟ အံ့သြတဲ့ အမူအရာ တွေ ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။
"ကျမ ရှင့် ကားထဲ ဝင်ထိုင်လို့ ရမလား . ."
"ရပါတယ် တက်ပါ"
ကျမလည်း ခပ်တည်တည် သူ့ ကားပေါ် တက်လိုက်တယ်။
"ဘယ်လိုလဲ ဆရာကြီး ရဲ့ ပွဲခ ယူမယ် ဆို ဘာလို့ အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေတာလဲ"
"မကေ . . ကိုယ် မင်း ကို ဘယ်လို နားလည်ရမှာလဲ . . "
"ဘယ်လိုမှ နားမလည် နဲ့ ကျမ ရှင့် ကို ပွဲခ အဖြစ် ဒီ တစ်ည လုံး ရှင်နဲ့ အချိန်ဖြုန်းပေးမယ် ကျမ ကို နားလည်ဖို့ မလိုဘူး ခံစားကြည့်ရင်ရပြီ "
"ဒါဖြင့် ကျနော် က ဘယ် ကို မောင်းရမလဲ . ."
"ရှင်သွားချင်တဲ့ နေရာကို သွား
သြော် ဒါနဲ့ . . မနက်ဖြန် အတွက် အဝတ် အစားတော့ ဝယ်ချင်တယ် shopping center တစ်ခု ကို အရင်မောင်းပေးပါလား"
ကျမ စကားဆုံးတော့ ကိုသီဟ သူ့ ကားလေးကို ညင်ညင်သာသာလေးပဲ မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ဒီလိုနဲ့ ပဲ ကျမလည်း ကိုသီဟ ခေါ်တဲ့ နောက်ကို ပါလာပါတော့တယ်။ ကိုသီဟ က ကျမ ကို ဟိုတယ် တစ်ခုခု ကို ခေါ်သွားမယ်လို့ထင်ပေမဲ့ တကယ်တန်း သူက ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင်မှာ ရှိတဲ့ သူ့ အိမ် ကို ခေါ်လာတာပါ။
ကိုသီဟ က အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ နေပုံ ရပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက အိမ်မှာ သိပ်နေပုံလည်းမရပါဘူး.. .
အိမ်ထဲ ရှိတဲ့ ပစ္စည်းတော်တော်များများ က ဖုန်တက်နေတာများပါတယ်။
ကျမ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေတုန်း . . ကို သီဟ အထဲ ကနေ ရေတစ်ပုလင်းနဲ့ ထွက် လာပါတယ်။
"ကေ . . ရေသောက် . .
အဝတ်လဲ ထားမလား ."
ဟုတ်ပါရဲ့ သေတော့မှာပဲ ကျမ မနက် လဲ ဖို့ အကျင်္ ီ နဲ့ စကတ် တစ်ထည် သာ ဝယ်လာတာ . . သူ့ အိမ်နေင်း ပေါ့ပေါ့ ပါးပါးဝတ် စရာ ဘာမှ မပါလာဘူး . .။
"မလဲ တော့ ပါဘူး ကိုသီဟရယ် . . "
"အင်းနော် ပြီးရင်လည်း ဘာမှ ဝတ်ဖြစ်မှာမှ မဟုတ်တာ . ."
"ဟင်းဟင်း"
"ကေ ဗိုက်ဆာ လား "
ကျမ ခေါင်းကိုပဲ ခပ်သွက်သွက် ခါလိုက်တယ် . .
"အင်း . . ဒါဆိုလည်း မိုးချုပ်မှ တစ်ခုခု သွားစား ကြတာပေါ့
အခုတော့ . . "
ကိုသီဟ ပြောပြောဆိုုဆို နဲ့ ကျမ အနား ကို ကပ်လာပါတယ် ..
"ကို သီ ဟ ကျမ ကို ရေတိုက်မလို့ မဟုတ်ဘူးလား
ရေဘူးကြီး ယူလာပြီးတော့ . . ခစ်ခစ်
ကျမ ဘယ်မှ ထွက်မပြေးပါဘူးရှင် . . စိတ်ချ"
ကျမ အဲဒီလို ပြောမှ ပဲ ကိုသီဟ က ကျမ ကို ရေထည့်တိုက်ပါတယ်။
ခဏနေ တော့မှ သူကျမဘေး ကို လာထိုင်ပါတယ်။
နောက်တော့မှ သူ့ လက် တစ်ဘက် က ကျနောက်ကျောကနေ သိုင်းဖက် လာပါတယ် .
ကျမလည်းသူ့ ရင်ခွင် ကို အလိုက် သင့် ခေါင် နဲ့ မှီချ လိုက်တော့ သူ့ရဲ့ လက်နောက်တစ်ဘက် က ကျမရဲ့ ရင်သားတွေ ပေါ် ကို ရောက်လာပါတယ်
"ကိုသီဟ . . ."
"ပြော . . လေ"
"ကေ့ ကို ရေ ပေးမချိုး တော့ ဘူးလား"
"ဟင့်အင်း . နောက်မှ ချိုး "
ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ ကို သူ့ ရဲ့ လက် က ကျမ အကျင်္ ီ ပေါ်က တဆင့် အတွင်းထဲ ကို ရောက်လာပါတယ်။
လက်နောက် တစ်ဘက် က ကျမရဲ့ ကျောကုန်းထဲ ကို နှိုက်ပြီး ဘရာ ကြိုး ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပါတယ်။
အလို. . အခု မှ သတိရတယ်။ ကျမ မနက် ဝတ်ဖို့ ဝယ်လာတဲ့ အထဲမှာ ဘရာ ရော ပင်တီပါ မဝယ်လာမိပါလား . .
အင်းလေမထူးတော့ပါဘူး . . ဒါတွေ ကို ပဲ ဒီည လျှော်လိုက်ရင် မနက်တော့ ပြန်ခြောက် လောက်ပါတယ်။
အဝတ်အစား အကြောင်း တွေ တွေးမိ လိုက်တဲ့ အချိန် ခဏမှာ ကို သီဟ က ကျမ တီရှပ် ကို လှန်တင်လို့ ကျမရဲ့ ချိုဖူးထိပ် ကို သူ့ လျှာနဲ့ ပွတ်သပ် ကစားနေပါပြီ။
သူကျမ နို့ ကို အရင် မစို့ သေးပဲ အရင်ဆုံး သူ့လျှာနဲ့ ပွတ်သပ်နေတာ က တမျိုး တော့ ခံလို့ ကောင်းနေပါတယ်။
ကြည့်ရတာ တော်တော် တော့ ဆရာ ကျမယ့်ပုံပါ။
တစ်ခု ရှိတာ က ကျမ အခု အချိန် အထိ ကာမစိတ် ဖြစ်မလာသေးတာပါပဲ။ လိင်ဖျော်ဖြေရ တဲ့ အလုပ် ကို စီးပွားဖြစ် လုပ်နေပေမဲ့ အခုလို လူမျိုး နဲ့ တွေ့ တဲ့ အခါ မျိုးမှာတော့ ကျမ အနေနဲ့ ကာမ အရသာ ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားချင်စိတ်ရှိပါတယ်။ မနက် က တွေ့ ခဲ့ ရတဲ့ ကောင်လေး ကျမ ကို မပြည့်ဝခြင်း ဝေဒနာတွေ ပေးသွားတာ ကိုး . .
ဘုရားရေ ကောင်လေး ဆိုမှ ကျ အခု ဖြစ်နေတာ ဒီကောင်လေး ကို သတိရတဲ့ စိတ်နဲ့ များလား . . .
"ကို သီ ဟ"
ကျမ သူ့ ခေါင်း ဆံပင်တွေ ကို လက်ညိုးနဲ့ လိပ်ခွေ ရင်း ပြောလိုက်တာပါ။
"ကေ့ ကို အဲဒီ တစ်ဘက် ထဲ ပဲ မဲ မနေ နဲ့လေ . . ဒီဘက် ကို လဲ လုပ်ပေးဦး . ."
သူ့ မျက်နှာ ကို ကျမ ရဲ့ ရင်သား တစ်ဘက် ကနေ နောက်တစ်ဘက် ကို မပြောင်းခင် ကျမ လက် နှစ်ဘက် နဲ့ ဆွဲမ လိုက်ပြီး သူ နဲ့ မျက်နှာ ချင်းဆိုက် ကြည့်လိုက်ပြီးမှ
"ကို သီ ဟ ရှင့် ဆီ မှာ ကြည့် စရာ ဘာအခွေ မှ မရှိဘူးလား"
"ကေ က ဘာကြည့်ချင် လို့လဲ "
" ကေ တို့ ကို ပို ပြီး စိတ် ကြွ စေမဲ့ အခွေ မျိုးလေ "
ကျမ က အဲဒီလို ပြောလိုက်တော့ ကိုသီဟ က ချက်ချင်းထပြီး သူ့ DVD အချပ်တွေ ကို ထရှာပါတယ်။
တစ်ချပ်ယူကြည့်လိုက် စိတ်တိုင်းမကျလိုက်နဲ့ . . နဂို က စိတ်မပါ ဖြစ်နေတဲ့ ကျမ သိပ်စိတ်မရှည်တော့ပဲ ထိုင်နေတဲ့ ခုံပေါ်မှာ ခေါင်းကို အနောက်လှန်တင်လို့ . . မျက်လုံးတွေ ကို ခပ်ဖွဖွမှိတ်ထားပြီး ကိုယ့်ကိုယ် အနားပေးနေလိုက်တယ်။
ကိုသီဟ ဆီကနေတော့ လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် အသံတွေ ကြားနေရတုန်းပဲ .. .။
ခဏလည်းကြာသွား ရော သူ့ ဆီ က သံ ပျောက်သွားပြီး လို့ မျက်စိ ဖွင့်ကြည့်တော့ သူက ရှိမနေတော့ဘူး . .
နောက်မှ အထဲ ကနေ လပ်တော့ကွန်ပြူတာ ကိုင်လို့ထွက်လာပါတယ်။ ပြီး စားပွဲခုံမှာ အကျအနတင်လို့ . .
ကျမ ရဲ့ ဘေးကို ပြန်ဝင်ထိုင်ပါတယ်. ..
ပြီးတော့မှ သူ့ ကွန်ပြူတာထဲ က သူစိတ်ကျိုက်ရွေးထားတဲ့ ဇာတ်လမ်းနဲ့ ကျမကို ဧည့်ခံပါတော့တယ်။
ဇာတ်လမ်းက စစချင်း အနောက်တိုင်းသားခပ်ဖြူဖြူချောချော ကောင်လေးတစ်ယောက်က အရှေ့တိုင်းသူ ကောင်မလေး
တစ်ယောက်ကို သူ့ အခန်းထဲ ခေါ်လာတာ က နေစ ပါတယ်။
ကောင်မလေးက ထိုင်းလူမျိုး ဖြစ်ပုံရပြီး တော်တော် ကြည့်ကောင်းသလို အနောက်တိုင်းသားအဖြူကောင်လေး ကလည်း ခပ်ချောချောပါ . . ။ နှစ်ယောက်လုံးက ခပ်ငယ်ငယ် တွေမို့ ကြည့်လို့တော်တော် ကောင်းပါတယ်။
ပထမ ခုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေကြပြီးတော့ ကောင်လေးက က ကောင်မလေး အကြောင်း မေးပါတယ်။ ကောင်မလေး ကလည်း ထုံးစံအတိုင်း ကျောင်းသူ ဘာညာ နဲ့ ဖြေလိုက် ကောင်လေး ကို ကောင်မလေးက နာမည်တွေ ဘာတွေ ပြန်မေးလိုက်ပေါ့ . . ဆိုလိုတာ က သူတို့ အခုမှ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စသိကြတယ် လို့ ကျမ နားလည် လိုက်တာပါ . .။
ဒါပေမဲ့ ကြည့်နေရင်းက သတိထားမိတာ ကြည့်ဖူးနေကြ အပြာကား တွေလို ရမ္မက်ဆီ ကို ချက်ချင်း သွားနေတာမဟုတ်ပဲ . .တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် စလိုက် နောက်လိုက် နဲ့ ဖြည်းဖြည်း ချင်း လိုရာခရီး ကို သွားနေကြတာပါ။
တကယ်တော့ ကျမ ကိုသီဟ ကို ဒီလိုမျိုး ဇာတ်လမ်းဖွင့်ခိုင်းတာ ကျမရဲ့ ရမက်စိတ်တွေ နိုးကြွလာစေဖို့ပါ. . ။ ဒါပေမဲ့ ဇာတ်လန်းထဲမှာ make love ဆိုတဲ့ စကားကို တဖွဖွ ပြောနေကြတဲ့ ကောင်လေးချောချော နဲ့ ကောင်မလေးချောချော တို့ ရဲ့ သရုပ်ဆောင်မှုတွေ ကြောင့် မနက်တုန်းက ကျမ ကို ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်စေခဲ့တဲ့ ကောင်စုတ်ကလေး ကိုပဲ တမ်းတမ်းတတ သတိရနေမိတော့ တယ်။
အာရုံက ရောက်နေတာမို့ ဘေးနား က ကိုသီဟရဲ့ အနှူးအနှပ်တွေ ကို သတိမထားအားပဲ သူ့နဲ့ အလိုက်သင့် လှုပ်ရှားနေလိုက်မိတာ သူရော ကျမပါ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အဝတ် မကပ်တော့ တဲ့ ဘဝ ကို ဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းမသိဖြစ်သွားတယ်။
အခုအချိန် မှာ ကျမ ကြည့်နေတဲ့ ဇာတ်လမ်းထဲက မင်းသားနဲ့ မင်းသမီးက သူတို့ တွေ မဟုတ်တော့ပဲ ကျမရဲ့ ချစ်လှစွာသော ကောင်စုတ်ကလေး နဲ့ ကျမ ဖြစ်သွား သလို . . ကိုသီဟ ကို လည်း ကိုသီဟ လို့ မမြင်နိုင်တော့ပဲ သူကလေး လို့ပဲ မြင်သွားတော့တာ . . ။
ကျမ သူ့့ရဲ့ နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကို နှုပ်ခမ်းလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွ စုပ်ယူလိုက်ပြီး ဘေးနားပတ်ချာလည်ကို လျှာလေးနဲ့ တစ်ချက်မွှေလိုက်တော့ သူတစ်ချက် တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားတယ်
" အ " … "ရှ. .. "
ကျမ သူ့ ရင်ဘက်ကို မျက်နှာ အပ်နေရာက နေ သူ့လက်နှစ်ဘက်က ကျမ မျက်နှာဆီကို ရောက်လာပြီး . .သူ့မျက်နှာ ရှေ့ ကို ဆွဲယူမချီလိုက်တော့ သူနဲ့ ကျမ က မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေ အထားမျိုး ဖြစ်သွားရော . .
သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားကမှာ ကျမ က သူ့မျက်နှာကိုစေ့စေ့ မကြည့်တော့ပဲ မျက်လုံးကို ပိတ်ထားလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့လက်နှစ်ဘက်က ကျမရဲ့ တင်သား တစ်ဘက်တစ်ချက်ကို ဖျစ်ညစ်လိုက်တယ်
သူ့လက်တွေရဲ့ဖြစ်ညှစ်မှုကြောင့် ကျမ နှုတ်ခမ်းလေး ဟ လိုက်အမိ မှာ သူက ချိန်သားကိုက်စွာ နဲ့ ကျမရဲ့ အောက်နှုပ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုပ်ခမ်းတွေ နဲ့ ဆွဲစုပ်ငုံခဲပြစ်လိုက်တာ ကျမမှာ အသက်ရှူတောင် မှားသွားရတယ်။
နောက်တော့ သူ့ရဲ့ လက်တစ်ချောင်း ဟာ ကျမ ရဲ့ ပိပိလေးထဲ ချင်းနင်း ဝင်ရောက်လာပါတယ်။ အဲဒီနောက်မှာ တော့ သူ့ရဲ့ လက်ချောင်းတွေဟာ ကျမရဲ့ ပိပိလေးထဲ ပြေးလွှား ဆော့ကစားနေပါတော့တယ်။
သူ့ရဲ့ အထိအတွေ့ မှ ကျမ မျောပါနေတုန်း သူ့ရဲ့ နောက်ထပ်လက်ချောင်း တစ်ချောင်းက ကျမ ရဲ့ စအိုထဲ ကို ရောက်လာပါရော . . . ပြီးတော့မှ သူ့လက်ချောင်း နှစ်ချောင်းဟာ ကျမ ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲ မှာ အမျိုးမျျိုး ကိုပဲ လှည့်လည်သောင်းကျန်းနေတော့တယ်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျမလည်း မနေနိုင်တော့ဘူး ကျမနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ခြင်း ပူးကပ်နေတဲ့ သူ့ကိုလုံးကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး တော့ သူ့ ကို ခုံပေါ်မှာ ခပ်လျှောလျှောလေး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ သူ့ထိပ်ဖူးကြီးက ကောင်းကင်ပေါ်ကို ပျံတက်တော့မယ့် အတိုင်း မာန်တဝင့်ဝင့် ချီနေပါပါတယ်။ ကျမလည်း ဒူးခေါင်းကို ခပ်ကွေးကွေးကွေးလေးညွှတ်လို့ သူ့ ရဲ့ထိပ်ဖူးကြီးကို ကိုင်ပြီး ကျမရဲ့ ပိပိလေးထဲ ကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အဲဒီတော့ သူက အလိုက်သင့် ပဲ သူ့ခါးကို လှုပ်ပေးပြီး တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် အရောက်မှာ ရပ်လိုက်တယ် ပြီးတော့ သူ့လက် တစ်ဘက်က ကျမရဲ့ ပိပိ အနား ကိုရောက်လာပြီး ကျမ ရဲ့ အမွှေးတစ်စ ကို ဆောင့်ဆွဲ နှုတ်လိုက်တယ်
"အ"
နာလိုက်တာ . . . .
"အ"
နာလိုက်တာ . . . . သူဘာကြောင့် ဒီလိုလုပ်လိုက်တာလဲ ဆိုတာကို ကျမ မတွေးတတ်အောင်ပါပဲ။
"ကိုသီဟ . . . ! "
"ရှင် ဘာလုပ်တာလဲ "
ကျမက ဒေါသ သံ နဲ့ မေးလိုက်တော့ ကိုသီဟ က သူဘာမှ မလုပ်တဲ့ ပုံစံမျိုး နဲ့ ကျမ ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။
ကျမ က တော့ စိတ်ထဲ မှာ ဘာမှ မရှိတော့ ဘူး။
ဘေးနားမှာ ပုံထဲတဲ့ အဝတ်တွေ ကို ပဲ တစ်ခုချင်းစီကောက်ပြီး ပြန်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကိုသီဟ ဆိုတဲ့ လူကတော့ ကျမကို မျက်လုံးအပြူးသား နဲ့ ငေးကြည့်နေလေရဲ့။
ကျမ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီးသွားတော့
"ရှင်ဘာလုပ်နေတာလဲ . . တံခါးဖွင့်ပေး "
"ဗျာ . . ဟုတ် . . .
. . . . . . . . မဟုတ်"
"ရှင်ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ ကိုသီဟ ကျမ ဒီည ရှင်နဲ့ မနေနိုင်ဘူး ပြန်တော့မယ်
မနက်ဖြန် မှ ရှင်တိ်ု့ နဲ့့ ချိန်းထားတဲ့ ဆီလာခဲ့မယ် . . . . အခုတော့ ကျမကို တံခါးဖွင့် ပေး
ပြန်တော့မယ် "
ကိုသီဟ ထပြီး သော့သွား.ယူပြီး တံခါးဖွင့် မလို့ လုပ်ပါတယ်။
အပြင် လှေခါးမှာ လူတက်လာတဲ့ အသံကြားလို့ ကျမက သူ့ကို . .
"နေဦးလေ"
သူက ကျမ ကို ဘာလို့လည်း ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ့ပြန်ကြည့်ပါတယ်။
"ကိုယ့် ကိုယ် ကိုလည်း ပြန်ကြည့်ဦးလေ"
ဒီတော့မှ ကိုသီဟ က သူအဝတ်အစား တွေ ပြန်မဝတ်ရသေးတာ သတိထားမိပုံ ရသွား ပါတယ်။ မျက်နှာကြီးလည်း တော်တော် ကိုနီရဲ သွားပါတယ်။ ခုန ကျမ နဲ့ အတူတူ ဟိုဟာ လုပ်နေတုန်း ကတော့ သူမရှက်ဘူးလား မသိဘူး။
တစ်ခါတစ်လေ တော့လည်း လူ့တွေ ရဲ့ စိတ်က တော်တော် ကို နားလည်ရ ခက်ပါတယ်။ ကျမ ကတော့ ဘာမှ ကို သေသေချာချာ မတွေးနေချင်တော့ဘူး။
ကိုသီဟကတော့ ပုဆိုးတစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာပြီးတော့ တံခါးဖွင့်ပေးပါတယ်။
"ခုန က ရုတ်တရက်စိတ်လွတ်သွားလို့ပါ။ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကေ"
ကျမ ခေါင်းတစ်ချက် ညိတ်ပြလိုက်ပြီး သူ့တိုက်ခန်းထဲ ကနေ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
သူနေတဲ့ လမ်းထဲကနေ အနော်ရထာ လမ်းမကြီး ဘက်ကို ဦးတည်ပြီး လျှောက်လိုက်တယ်။ အခုလောလောဆယ်တော့ ကျမ ဆူးလေ စေတီတော်မြတ်ကြီး ပေါ်တက်ပြီး ဘုရားရှိခိုးဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။
လမ်းကူးဖို့ ခြေလှမ်းတွေ ပြင်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ
(၃)
ကိုယ့်ကိုကိုယ်
ပြန်မတွေ့ချင်တဲ့ အခါ
မီးတောက်မီးလျှံတွေကို နမ်း
ပြာစတွေလို လောင်ကျွမ်းမိ။
မိုချာ့ (ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်မတွေချင်တဲ့ အခါ ကဗျာ မှ)
မျက်လုံးတွေ ကိုဖွင့်ကြည့့်လိုက်တော့ ကျမ နဲ့ စိမ်းတဲ့ နေရာတစ်ခု ကိုရောက်နေမှန်း သိလိုက်တယ်။ ခြေရင်း မှာ တီဗွီ တစ်လုံး ကို ဖွင့်လျှက်သားတွေနေရတယ်။ ကျမ တည်းခိုခန်း တစ်ခု ကိုရောက်နေတာများလား။ မျက်လုံးတွေ ကို ပြန်မှိတ်၊ အသိစိတ်ကို သေသေချာချာ စုစည်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ပတ်ဝန်းကျင် ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ . . ဘုရားရေ . . ကျမ ဆေးရုံ ကိုရောက်နေတာပါလား . . ။
ဘာကြောင့်များ လဲ ဆိုတာ ကတော့ စဉ်းစားကြည့်လို့ မရသေး ဘူး။
ခဏလောက် စိတ်ကို ငြိမ်အောင်ထားပြီး စိတ်ကို အနားပေးလိုက်တယ်။
ဘယ်လိုပဲ စဉ်းစားစဉ်းစား ကျမ ဘာဖြစ် လို့ ဆေးရုံ ကို ရောက်လာသလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားလို့ မရဘူး။ ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်အပိုင်းတွေ ကို စမ်းကြည့်တော့လည်း ဘာမှ ပွန်းခြင်းပဲ့ခြင်းမရှိ အကုန်လုံး အကောင်းအတိုင်းပကတိ။ နည်းနည်းဆက်စဉ်းစားကြည့်တော့ လူတစ်ယောက်နဲ့ အတူနေခဲ့သလိုလို မျက်လုံးထဲမှာ ဝိုးတဝါးဝါးပေါ်လာတယ်။ အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည်လူတစ်ယောက်နဲ့ ကျမအတူတူရှိနေခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ အသိကလွဲလို့ ဘာကိုမှ ပြန်ပြီး စဉ်းစားလို့ မရတော့ဘူး။
ခေါင်းထဲ မှာ အဖြုရောင် ဗလာသက်သက် ဖြစ်နေတယ်။
ရုတ်တရက် ဗိုက်ထဲက ဆာသလိုလို ဖြစ်လာတယ်။
တပြိုင်ထဲ ခေါင်းထဲမှာပါ မူးသလိုလို နဲ့။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းတံခါးက ပွင့်လာပြီးလူတစ်ယောက်ဝင်လာတယ်။
ခုန ကျမ စဉ်းစားကြည့်ရင်း အာရုံထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်နဲ့ လူပဲ
သူ့ကို သေသေ ချာချာ ကြည့်နေရင်း နည်းနည်း ပြန် သတိရလာတယ်။
ကိုသီဟ . . .
ဟုတ်တယ် သိပ်မကြာသေးခင်က မှ သူနဲ့ ကျမ လိင်ဆက်ဆံ ခဲ့သေးတာပဲ။
အနားရောက်လာတော့ ကုတင် ဘေးက ခုံမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး ကျမ လက်ကို တယုတယ ကိုင်လိုက်တယ်။
“ကေ . .. သတိရပြီလား”
ကျမ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မသိတော့ဘူး။
ရုပ်ရှင်တွေ ထဲကလို အတိတ် မေ့သွားတာတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး ထင်တာပါပဲ။
သတိရရခြင်း ဘာမှ စဉ်းစားလို့ မရပေမဲ့ အရင်ဆုံး ကိုသီဟ ကို သတိရပေမဲ့ ဘယ်သူမှန်း မသိဘူး။
နောက် သူ့ကို မြင်မှ သူ့နာမည် ကို မှတ်မိတယ်။
သူက ကျမ နာမည်ကို ခေါ်လိုက်တော့ ကိုယ့်နာမည်ကိုယ် မှတ်မိသွား ပြန်ရော။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါကလည်း ကျမ နာမည် အစစ် မဟုတ်မှန်း သိနေပြန်တယ်။
ဘာတွေမှန်း မသိလို့ ဆက် မစဉ်းစားတော့ဖို့ ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
လောလောဆယ် ခေါင်းတွေ မူးပြီး ဗိုက်တွေ ဆာလာပြီ။
အရင်ဆုံး ကိုသီဟကို ပဲ အနူးညံ့ဆုံး ပြုံး ပြလိုက်တယ်။
“ကို သီဟ”
“ပြောပါ .. ကေ ကိုယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“ကေ .. . ဗိုက်ဆာလို့”
“ဟုတ်ပြီ
ကေ ဘာစားချင်လဲ
နေဦး ကေ ဘာစားလို့ ရလဲကိုယ်သွားမေးကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ခေါင်းတွေ က ပိုပြီးပြီးး မျက်ခွံတွေက တအားလေးလာတယ်
“ဟိုလေ . .ကိုသီဟ .”
“ပြော . . ကေ”
ကျမ နောက်တခါ လောကကြီး နဲ့ အဆက် ပြတ်သွားတယ်။မနက် အိပ်ယာက နိုးနိုးခြင်း သိလိုက်တာ ကျမနေတဲ့ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်နေပြီဆိုတာပါပဲ။
လက်ရှိ အိပ်နေတဲ့ အိပ်ယာကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်တစ်လုံး။ ကျမ တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ အိပ်ယာ။
တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ အသုံးအဆောင်ဖြစ်နေတယ်။
နိုးနိုးခြင်း ကိုယ့်အခန်းလို့ အသိမျိုးရှိနေလို့ အိမ်ပြန်ရောက်နေတယ်ထင်တာ တကယ်တမ်းက ကျမရဲ့ တိုက်ခန်း မဟုတ်ပါဘူး။ သေချာတာကတော့ ကျမဘယ်ရောက်နေတာလည်း ကျမ မသိသေးဘူး။
ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့တာလည်း ကျမ သေချာစဉ်းစားလို့မရဘူး။
ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ် ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့လည်း ကျမမှာ တခါမှ မရှိခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတ်စုုံဖြစ်နေတယ်။
ကျမ ဘာတခုမှ နားလည်လို့ မရတော့ဘူး။
အိပ်ယာဘေးနားကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း ကျမ မသိတဲ့ တံဆိပ်နဲ့ Mobile ဖုန်းတလုံးတွေ့တယ်။
ဖုန်းက ကျောဘက်မှာ အင်္ဂလိပ်စာလုံးတချို့ရေးထားတာကလွလို့ ဘာမှ မရှိဘူး။
ခေါင်းကို နည်းနည်းအလုပ်ပေးပြီး စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့ ကားအတိုက်ခံရပြီး ဆေးရုံရောက်တယ်။
ကျမ ပြန်သတိရလာတော့ ကိုသီဟ ဆိုတဲ့လူက ကျမအနားမှာ ပြီးတော့ ဘာမှ စဉ်းစားလို့ မရတော့ဘူး။
အကောင်းဆုံးကတော့ ဘာမှ ဆက်မစဉ်းစားဘဲ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ဖို့ပဲလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။
အိပ်ယာပေါ်ကဆင်း မှန်တင်ခုံရှေ့ရောက်တော့ မှန်ထဲမှာ မြင်ရတဲ့ ပုံရိပ်ကြောင့် ကျမ ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားတယ်။
မှန်ထဲမှာ မြင်ရတာက ကျမပုံရိပ်တော့ ကျမပုံရိပ်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဘာတွေ ဘယ်လိုလွဲနေသလဲတော့ သေသေချာချာ မသိဘူး။ အသားပဲ ပိုဖြူလာသလိုလို။ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး။
မှန်တင်ခုံပေါ်က ကျမနဲ့ စိမ်းနေတဲ့ ပစ္စည်းတွေကြားထဲမှာ အရင်က အိမ်မှာ လုံးဝမရှိတဲ့ အဲကွန်းရီမုတ်ကိုတွေ့မှ အခန်းထဲ အေးနေတာ သတိထားမိသွားတယ်။
အိပ်ယာနိုးကတည်းက ဘာတခုမှ မရင်းနှီးသလိုခံစားနေရပေမဲ့ တပြိုင်နက်ထဲမှာ အကုန်လုံးက အသားကျပြီးသား ပစ္စည်းတွေလို့ ခံစားရတယ်။ ဘာတွေမှန်းတော့ ကိုယ့်ဘာကိုယ် သေချာမသိဘူး။
အဲကွန်းကို ပိတ်။ မှန်တင်ခုံပေါ်က တွေ့တဲ့ ဆံညှပ်တခု ကောက်ပြီး မျက်နှာသစ်တယ်။သွားတိုက်တယ်။
အိမ်သာဝင်တယ်။ အိမ်သာသွားပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်တော့ အမွွှေးအမျှင်မရှိ ပြောင်လက်နေတဲ့ ကျမရဲ့ ပိပိလေးကို သတိထားမိလိုက်သေးတယ်။
သူနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ ကျမ ရဲ့ နောက်ဆုံးသိမှုက ကိုသီဟဆိုတဲ့ လူက ကျမရဲ့ အမွှေးတမျှင်ကို ဆွဲနှုတ်လိုက်တာပဲမလား။
လောလောဆယ်တော့ ခေါင်းကို သိပ်အရှုပ်မခံချင်သေးဘူး။ နည်းနည်း အေးနေသေးသလို ခံစားရပေမဲ့ ရေချိုးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
ရေချိုးခန်းထဲ ရေချိုးနေရင်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို ကိုင်တွယ်မိတော့လည်း အရင်ကနဲ့ မတူတော့သယောင် ခံစားရတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျမရဲ့ ရင်သားတွေ။
လူအများနဲ့ ဆက်ဆံခဲ့ရပေမဲ့ သေသေချာချာ ဂရုစိုက်ပြီးထားခဲ့လို့ တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိခဲ့တဲ့ ကျမရင်သားတွေက အရမ်းကြီးမဟုတ်တောင် ပျော့တွဲနေတယ်လို့ ခံစားရတယ်။
ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီးတော့ ခုန ကျမ တွေ့တဲ့ ဖုန်းလေးကို ကိုင်ကြည့်မိတယ်။
ခလုတ်ဖွင့်ကြည့်တော့ password ခံထားတာတွေ့လို့ ကျမ မွေးတဲ့ခုနှစ်ကို ထည့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားရော.
ဖုန်းထဲက တချို့ အရာတွေကို ကျမ သိနေပြီး တချို့အရာတွေကို သိပ်မသိဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အဝင်ဖုန်းတခု ပေါ်လာတယ်။ မှတ်ထားတဲ့ နာမည်က ကိုသီဟ တဲ့။ကိုသီဟနဲ့ တွေ့ပြီးတဲ့အခါ ကိစ္စတော်တော်များများကို ဇာတ်ရည်လည်သွားတယ်။ တချိန်ထဲမှာပဲ တော်တော်လေးကို စိတ်က ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး ဖြစ်သွားရပြန်တယ်။
ကျမကြားထဲမှာ ပျောက်သွားတဲ့မှတ်ညဏ်တွေက ၅နှစ်စာလောက်ဖြစ်နေတယ်။
ကားအက်စီးဒန့်ဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ကျမ ကိုသီဟနဲ့ ပိုပြီး တွဲဖြစ်လာတယ်။
ကိုသီဟ ရဲ့အဆက်အသွယ်နဲ့ ရတဲ့ ဦးဝင်းမောင် ဆိုတဲ့ လူဆီကနေ ကျမ ငွေတော်တေ်ာများရလိုက်ပြီးနောက်ပိုင်း ဘယ်ဧည့်သည်နဲ့မှ ထပ်မတွေ့ဖြစ်တဲ့အကြောင်း။ လတ်တလော ဖက်ရှင်ဆိုင်လေးတဆိုင် ဖွင့်ထားတဲ့အကြောင်း တော်တော်များများ သိလိုက်ရတယ်။
နောက်ထပ်သူပြောပုံအရဆို သူနဲ့ကျမရဲ့ လက်တလောပတ်သတ်မှုကလည်း တော်တော်နက်ရှိုင်းပုံရတယ်။
ပထမ ဘာတခုမှ မမှတ်မိတော့ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်းကို ပြောကာစက သူက သိပ်မယုံလောက်ဖူးလို့ တွက်ထားပေမဲ့ ထင်သလောက် အံ့သြဟန်မပြဘူး။ ဘာကြောင့်မှန်းလည်းမသိဘူး။
ပြီးတော့မှ ကျမအခန်းမှာ သူသိမ်းထားပုံရတဲ့ လက်ပ်တော့ ကွန်ပြူတာတလုံးသွားယူလာပါတယ်။
အဲဒီအထဲမှာရှိတဲ့ Video ဖိုင်တွေဖွင့်ကြည့်ဖို့ပြောပြီး သူက ပြန်သွားတာပါ။
ဟိုးပထမဆုံး ဖိုင်ကနေစဖွင့်ကြည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ကျမ ဇာတ်ရည်လည်လာရပါတယ်။
ကျမ အားအက်ဆီးဒန့်ဖြစ်ပြီး ပထမဆုံးသတိရလာတာတော့ ကျမ ပြန်မှတ်မိလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျမက ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို အတိတ်မေ့သွားပုံပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ နောက်ထပ်နောက်ထပ် Video တွေကို ထပ်ကြည့်တော့ လုံးလုံးကြီး အတိတ်မေ့သွားတာမျိုးမဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ ဒါမှမဟုတ် ကျမ အတိတ်မေ့သွားတာ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလိုမဟုတ်ဘူး။
ဘဝရဲ့ တချို့အစိတ်အပိုင်းတွေကို မေ့သွားပုံပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ အခု ကျပြန်တော့ အဲဒီ Video ထဲက အဖြစ်အပျက်တွေကို သတိမရတော့ပြန်ဘူး။
အခုသတိမရတော့တဲ့ အထဲမှာ အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စက ကိုသီဟ မိတ်ဆွေ ဦးဝင်းမောင်ဆိုတဲ့ လူပါပဲ။
ကိုဝင်းမောင် ဆိုတဲ့လူနဲ့ ပတ်သတ်မှုတွေကတော့ သိပ်အများကြီး မပါပေမဲ့ တချို့အကြောင်းတွေကို တွေ့မြင်ရသေးတယ်။ ကိုသီဟ ခိုးရိုက်ပေးထားတဲ့ပုံပါပဲ။ ကျမ မှတ်မိနေတာက ကိုသီဟ မိတ်ဆွေ လူတယောက်နဲ့ တွေ့ဖို့ဆိုတာ ကိုအောင်ဆိုပြီး သိထားတာပါ။ အခု ကိုဝင်းမောင်ဆိုတဲ့လူက ပုံမှန်ကျမ စံ နဲ့ဆို ဘယ်လိုမှ လက်ခံနိုင်စရာမရှိဘူး။ အရပ်ပုပု ဆံပင်ရှည်ရှည် မုတ်ဆိတ်မွှေး နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေနဲ့ ကျမ လုံးဝ မကြိုက်တဲ့ပုံပါပဲ။ အသက်ကလည်း တော်တော်ကြီးပုံပါပဲ။ Video ဖိုင်ထဲက အမူအယာတွေနဲ့ အပြောအဆို ကတော့ သူနဲ့ ဘယ်လိုမှ မလိုက်ဖက်အောင် နူးညံ့လွန်းတယ်။ ကျမနဲ့သူ လိင်ဆက်ဆံတဲ့ ပုံရိပ်တွေတော့မတွေ့ရပါဘူ။ ဖြစ်ချင်တော့ ကွန်ပြူတာက ပျက်နေလား မသိဘူး ကျမ ဘာသံမှ မကြားရဘူး။
ဒါပေမဲ့ အရေးကြီးတာက Video ထဲမှာ တွေ့တွေ့နေရတဲ့ ကိုသီဟရဲ့ မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲနဲ့ အမူအယာတွေ။ ကိုသီဟက ကျမကို . . . .
ဆက်မတွေးချင်တော့လို့ ဒီအတိုင်းပဲ Video တွေ ကို ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
ကျမနဲ့ ကိုသီဟ လိင်ဆက်ဆံနေတဲ့ ပုံရိပ်တချို့လည်းတွေ့လိုက်သေးတယ်။
ကျမရဲ့ အမူအယာက စိတ်ပါလက်ပါဖြစ်နေပုံပါပဲ။
Video ဖိုင်တွေကို ဖျက်ပြစ်လိုက်ဖို့ စိတ်ကူးမိပေမဲ့ ကိုသီဟ ဆီမှာလည်း ရှိနေနိုင်သေးတာပဲ လို့ တွေးမိပြီး မဖျက်ဖြစ်တော့ဘူး။
Video တွေကြည့်ရတာ တခြားကမ္ဘာက ကျမ နောက်တယောက်ဖြစ်နေမလားလို့ တွေးမိအောင်ကို ကျမ မဆန်တဲ့ ကျမကိုတွေ့နေရတာ။
ကွန်ပြူတာကို ပိတ်သိမ်းလိုက်ပြီး ကျမကိုသီဟဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို”
“သြော် . . ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”
ဖုန်းခေါ်လိုက်ထဲက လှေခါးထဲရောက်နေတဲ့ ကိုသီဟက ကျမဖုန်းချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အိမ်ထဲကိုရောက်လာတယ်။
“မြတ်နိုး . . အဲ .. ကေ ဗိုက်ဆာပြီလား ကိုယ် ကြေးအိုးဝယ်လာတယ်”
“ကိုသီဟ . .”
“ကိုယ်နဲ့ အတူတူရှိခဲ့တဲ့ တလျှောက်လုံးကတော့ ကေက ကိုယ့်ကို ကို လို့ ခေါ်တယ်သိလား”
ကျမ နည်းနည်း စိတ်ရှုပ်သွားတယ်
“နေပါဦး ရှင်က ကေ့ နာမည်အရင်းကိုလည်း သိတာပဲလား ”
“ သြော် . . မြတ်. .အဲ”
“ကဲပါ ခေါ်ချင်သလို ခေါ်ပါ ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ ကေလို့ပဲ ခေါ်”
“ဟုတ်ပါပြီ ကေရယ် . . ကေ အက်စီးဒန့်ဖြစ်တော့ အနားမှာ ကိုယ်ပဲ ရှိတာလေ။ နောက်ပိုင်း လည်း တလျှောက်လုံး ကေ့ဘေးမှာ ကိုယ်ပဲ ရှိတာ။
ဆိုင်ကိစ္စတွေ၊ ကေ့ ကိစ္စဝိစ္စတွေ အကုန်လုံး ကိုယ်ပဲ လုပ်ခဲ့တာ။ ကေ့ မှတ်ပုံတင် လည်း ကိုယ်တွေ့ဖူးပြီပေါ့ ဒေါ် ယွန်းမြတ်နိုးခိုင် ခေါ် ကေ ကလေးရယ်”
“ဟုတ်ပပြီ ရှင်. . ထားပါတော့
ကိုသီဟကို ကေ မေးစရာ တခုရှိတယ် . .”
“ တခု မဟုတ်ဘူး ကြိုက်သလောက်မေး လောလောဆယ်တော့ ကိုယ် ဒီကြေးအိုးထုပ်တွေ သွားထားလိုက်ဦးမယ်နော်”
“ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ . . မြန်မြန် ပြန်လာနော်”
ကိုသီဟ က ကျမကို လည်ပြန်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြသွားတယ်။
အင်း ကိုသီဟလည်း လူချောတော့ လူချောပါပဲ . . ဘာလို့များ ကျမကို တွယ်တာနေသေးလည်း မသိဘူး။
ကိုသီဟ ပြန်ထွက်လာတယ်
“ကဲ ပြော . . ဘာမေးမို့လည်း”
“အဲဒီ ဦးဝင်းမောင်ဆိုတဲ့ လူကြီး က အခုဘယ်မှာလဲ”
“ရေဝေးမှာလေ”
“သြော် . . ”
ကျမ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိဖြစ်သွားတယ်။
ကျမတို့ နှစ်ယောက် ခဏတော့ ငြိမ်သက်သွားသေးတာ
ပြီးတော့မှ ကိုသီဟက
“ကေ ကြေးအိုးတွေ သိပ်မအေးခင် သွားစားလိုက်ပါလား”
“ကေ တကယ် မဆာလို့ ပါ ကိုသီဟ”
ပြောပြီး ကိုသီဟကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျမတို့ မျက်လုံးချင်းဆုံသွားတယ်။
ကိုသီဟ ရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ ရှိနေတဲ့ အရာတွေကို ကျမ တစွန်းတစ တွေ့လိုက်ရတယ်။
ကိုသီဟ က ကျမအနားကို တဖြည်းဖြည်းတိုးလာတယ်။
ဘယ်ကိုရောက်တော့မယ်ဆိုတာကို တိတိကျကျ သိနေပါရက်နဲ့ ကျမ အာခေါင်တွေ ခြောက်ပြီး ရင်တွေ ခုန်လာတယ်။
ဘယ်လိုကြောင့်ရယ်မသိ တခါမှ မရောက်ဖူးတဲ့ အရပ်ဒေသတခုကို သွားရတော့မယ့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုမျိုးကို ခံစားရတယ်။
ကိုသီဟက ကျမကို ငုံ့ကိုင်းပြီး နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းတယ်။
ကျမလည်း သူ့လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုပြီး သူ့နှုပ်ခမ်းတွေကို ဖွဖွလေး ပြန်နမ်းလိုက်တော့ တာပါပဲ။
မှန်တဲ့ အတိုင်းဝန်ခံရရင် ကိုသီဟနဲ့ အကြည့်ချင်းမဆုံခင်အချိန်အထိ သူ့ကို ဒီလိုတုန့်ပြန်မိလိမ့်မယ်လို့ စိတ်ကူးမိတာတောင် မရှိပါဘူး။ တယ်လီဖုန်း Lock ကို မသိစိတ်နဲ့ မှတ်မိနေတာမျိုးနဲ့ တူပါတယ်။
ကျမ အတွေးတွေကို ဖြတ်ချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ကိုသီဟ ရဲ့ အနမ်းတွေကို တော်တော့ကို ပြင်းရှနေပါပြီ။
ကျမ က သူအကျင်္ ီ ကြယ်သီးတွေကို တလုံးခြင်း ဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကိုသီဟက ကျမ ပွေ့ချီလို့ ကျမ အိပ်တဲ့ အခန်းထဲကို လျှောက်သွားတယ်။ လမ်းတလျှေက် ကျမ တို့ရဲ့ နှုပ်ခမ်းတွေက ထိကပ်နေတုနး်ပါပဲ အနမ်းတွေကို ရပ်မသွားဘူး။
သူ့လက်ထဲကနေ အိပ်ယာပေါ်ကို ရောက်သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက် သူက ကျမရဲ့ ဂါဝန်ကို ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်ပြီး ကျမရဲ့ ရင်သားတွေပေါ်ကို အနမ်းမျိုးစုံပေးပါတော့တယ်။
သူနို့စို့ ပေးတာ ခံနေရင်း နဲ့ တခါက သူ့တိုက်ခန်းမှာ ကျမတို့ ပထမဆုံးအကြိမ် လိင်ဆက်ဆံဖြစ်ကြတဲ့ အကြောင်းကို ပြန်သတိရတယ်။ အဲဒီ အချိန်တုန်းက ကျမက . . .
အလို ဘုရားရေ .. .
ဟုတ်ပါရဲ့ ကျမရဲ့ ချစ်လှစွာသော ကောင်စုတ်ကလေး . . .
သူ့ကို ကျမ ရုတ်တရက် သတိရသွားတယ်။
ကျမချက်ချင်းပဲ သူ့ကိုခေါင်းထဲကထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကိုသီဟခေါင်းကတော့ ကျမပေါင်ကြားထဲရောက်နေပြီ။
ကိုသီဟက သူ့လျှာကို ကျမရဲ့ အကွဲကြောင်းလျှေက် ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်တယ်။
အထဲကို လျှာနဲ့ ထိုးထည့်ရင်း အတွင်းနံရံတွေကို ပွတ်တိုက်တယ်။
အပြင်မှာ ရှိတဲ့ အစေ့လေးကို ကျတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဆော့ကစားပြန်ရော။
ကျမ တကိုယ်လုံးကတော့ လွန့်လူးနေတာပါပဲ။
သူ့လက်နှစ်ဘက်ကို အအားမပေးသေးပဲ ကျမရဲ့ ရင်သားတွကို ဆုပ်နယ်လို့နေပြန်ပါတယ်။
သူ့ ရဲ့ ယုယမှုမှာ ကျမ မခံနိုင်ပျော်ဆင်းနေရပါပြီရော။
ခဏနေကျတော့ သူ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး ကျမ မျက်နှာကို အမြှောက်နဲ့ ချိန်ပါလေရော။ ထွေထွေထူးထူး ပြောမနေတော့ပဲ သူ့အမြောက်တံကြီးကို ကျမ ငုံစုပ်လိုက်တော့တာပါပဲ။
အဲဒီအချိန်မှာ သူက ကျမရင်သားတွေကို ကိုင်ဆော့နေသေးတာပါ။
ခဏနေတော့ သူမနေနိုင်ပြန်ဘူး။ ဒါမှမဟုတ် ကျမ လိုချင်နေသေးတာကို သူက သိနေလို့လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။
ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် လို့ခေါ်ရမဲ့ 69 ပုံစံ နေလိုက်ပြန်ပါတယ်။
တကယ်လည်း ဒီအချိန်မှာ ကျမရဲ့ ကိုယ်ထဲကို သူ့ညီထွားကြီး ဝင်လာဖိုနေလိုက်ပြန်ပါတယ်။
တကယ်လည်း ဒီအချိန်မှာ ကျမရဲ့ ကိုယ်ထဲကို သူ့ညီထွားကြီး ဝင်လာဖို့အရေးထက် သူ့ရဲ့ စွတ်စိုပူနွေးပြီး အစွမ်းထက်လှတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ လျှာတွေကိုပဲ တောင့်တာနေမိတာ။
သူကတော့ နောက်တခါ ဘာဂျာတူရိယာရှင်ကြီးဖြစ်လို့နေပြန်ပါပြီ။ ပုလွေမယ်လေး ကျမက လည်း အားကျမခံပါပဲ။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျမရဲ့ ဆီးစပ် တနေရာက ရုတ်တရက် ပူခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ စပ်သလိုလို နာသလိုလိုနဲ့ ။ တချိန်ထဲမှာပဲ ကျမရဲ့ ခံစားချက်တွေကို အဆုံးစွန်ကိုရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။
တခါက သူ ကျမရဲ့ အမွှေးတွေ ကို ဆွဲနှုတ်တာကို သတိရလိုက်မိပြန်ပါတယ်။ ဒီတခါတော့ ကျမ သူ့ကို ရန်မတွေ့နိုင်တော့ပါဘူး။
ကျမပါးစပ်ထဲက သူ့ရဲ့ ထိပ်ဖူးကြီးကို ထုတ်လိုက်တယ်။ သူကတော့ အချိန်မဆိုင်းပဲ ကျမကို ရိုးရိုးပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး သူ့ပစ္စည်းကြီးနဲ့ ကျမရဲ့ ပိပိလေးထဲကို ထိုးခွဲလိုက်ပါတော့တယ်။(၄)
ဘယ်လူးညာပြန်
အကြေးလှန်ထားခံရ
ဖျပ်ဖျပ်လူး ဘဝလေးပါကွာ
ညင်သာအနမ်းတစ်ခုခုနဲ့များ
ဖြတ်ရိုက်လိုုက်ဦးလေမလား . . .
ကိုသန်းထွန်း (လွမ်းတင်းကဗျာမှ)
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျမဘဝက နေသားကျလာပါတယ်။ ကိုသီဟက ကျမကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းပေမဲ့ ကျမ သူ့ကို သေသေချာချာ ငြင်းလိုက်ပါတယ်။ အချိန်မရွေး သူကျမကို ပိုင်ဆိုင်နေလို့ရတဲ့ အချိန်မှာ ဘာလို့များ နှောင်ကြိုးတွေ တွယ်ဖို့ ကြိုးစားနေရဦးမှာလဲ။
ဒါပေမဲ့ သူကျမကို တကယ်မေတ္တာရှိမှန်း ဘာနဲ့မှ ထပ်ပြီး သက်သေပြစရာမလိုအောင် ကျမသိထားပါတယ်။ ကျမဘဝမှာ အချစ်ဆိုတာ မလိုအပ်တော့ပါဘူး။ အဲလိုပဲ ထင်ပါတယ်။
တခါတုန်းက အင်းလျားကန်ဘောင်မှာ တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ ကျမရင်ခုန်ရတဲ့ ကောင်လေးကို သတိတော့ ရမိပါသေးတယ်။ သူက ကျမကို အမျိုးမျိုးရင်ခုန်အောင် လုပ်ပေးတဲ့သူပဲ။ ခုများတော့ ဘယ်ဆီရောက်နေပြီ မသိပေ့ါလေ။
အတွေးတွေနဲ့ ငြိမ့်ညောင်းနေလိုက်တာ ဘေးက ခေါ်နေတဲ့ ကိုသီဟရဲ့အသံကို သေသေချာချာ မကြားလိုက်ဘူး။
ကိုသီဟ ဘာပြောလိုက်မှန်းမသိလို့ ရယ်ပဲ ရယ်နေလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့မှ ကိုယ့်အဖြစ် ကိုယ် နည်းနည်း ရယ်ချင်လာလို့ ကိုသီဟကို ပြောရသေးတယ်။
ရယ်တယ်ဆိုတာ ဒီလိုပါ အခု ကျမတို့က မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဘက်က မြို့တမြို့ကို ခရီးထွက်လာကြတာပါ။ သူ့မိတ်ဆွေ တယောက်ရဲ့သား မင်္ဂလာဆောင် အတွက်ပါပဲ။
ကိုသီဟ မိတ်ဆွေဆိုတာ တခြားလူတောမဟုတ်ဘူး။ တတလော ကျမ ဘယ်လိုမှ ပြန်သတိမရတော့တဲ့ ဦးဝင်းမောင် ဆိုတဲ့ လူပါပဲ။ ဘာပဲပြောပြော သူက ကျမ ကျေးဇူးရှင်လို့ ပြောလည်း ရတာပဲ မဟုတ်လား။ သူမရှိတော့တဲ့ တိုင်အောင်၊ ကျမက သူ့ကို မမှတ်မိတဲ့ တိုင်အောင် သူ့အတွက် တခုခု လုပ်ပေးချင်စိတ်ရှိတာလည်းပါမယ်ထင်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ကိုသီဟနဲ့ အတူလိုက်လာခဲ့တာပါ
ကိုသီဟ ပြောစကားအရတော့ ကျမနဲ့ ဦးဝင်းမောင်နဲ့ တွဲခဲ့တာ သူ့သားသမီးတွေ တယောက်မှမသိကြပါဘူး။ ကျမအတွက် ပေးခဲ့ ကမ်းခဲ့တဲ့ အရာတွေကိုလည်း သူ့မိသားစုက မသိဘူးပြောပါတယ်။ နယ်မြို့လေးတမြို့မှာ နေတယ် ဆိုပေမဲ့ ဦးဝင်းမောင်တို့က တော်တော်ချမ်းသာပုံပါပဲ။
“ကိုသီဟ . . ကေက တော်တော် မျက်နှာပြောင်သလိုများ ဖြစ်နေလား”
“ဘာလို့လဲ”
“သြော် . . ဦးဝင်းမောင်သား ရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ကိုတောင် အရှက်မရှိလိုက်လာတယ်ဆိုပြီးတော့”
“အာ . . မဆိုင်တာ ကေနဲ့ ဦးဝင်းမောင် ဖြစ်တယ်ဆိုတာ လူလွတ်ချင်း ဖြစ်ကြတာပဲဟာကို။ ပြီးတော့ ကိုဝင်းမောင်က ကေနဲ့ တွဲတာ ဘယ်သူမှ မသိဘူး ဆိုပေမဲ့ ဒိုင်လျှိုတွဲတာမှ မဟုတ်တာ”
“သြော် .. ဒါနဲ့ ကိုသီဟ . . ဟိုတယ် ရောက်ရင် ကေတို့ တခန်းစီပဲနေမှာနော်”
“ကိုယ်လာလည်လို့တော့ရတယ်မလား”
. . . . .
တကယ်တန်း ဟိုရောက်သွားတော့ ကျမ ဘာမှ ကူညီစရာမရှိပါဘူး။ နဂိုထဲက ဘာမှ လုပ်စရာမလိုမှန်း သိထားပေမဲ့ စိတ်ရဲ့့ စေ့စော်မှုအတိုင်း သာ ကိုသီဟ နဲ့လိုက်လာဖြစ်တာ။ မင်္ဂလာပွဲ က နှစ်ရက်လောက် လိုသေးတော့ ကိုသီဟနဲ့ အပျော်ခရီး ထွက်လာသလို ဖြစ်နေပါတယ်။ သူနဲ့ ကျမ တခန်းစီနေသလို သူနဲ့ လုံးဝ လိင်မဆက်ဆံကြဖို့ ကိုယ်ဘာသာကိုယ် တားမြစ်ထားတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ပြန်နားမလည်ဖြစ်ရသေးတယ်။ ဦးဝင်းမောင်ရဲ့ မသိစိတ်ကို လွှမ်းမိုးမှုကြောင့်လို့ပဲ ထင်ပါတယ်။
တခါတရံမှာ တချို့အဖြစ်အပျက်တွေက တမင်လုပ်ဆောင်ထားသလို တိုက်ဆိုင်နေတတ်တယ်ဆိုတာ ကျမကြုံတွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ ကံကြမ္မာဆိုတာကို အံ့သြရပြန်တယ်။
မင်္ဂလာပွဲ မတိုင်ခင် ညနေပိုင်းမှာ ကိုသီဟ သူ့အလုပ်ကိစ္စ အရေးတကြီးပေါ်လို့ ရန်ကုန်ပြန်ရဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ သတို့သားလောင်းဆီ ကို သူဖုန်းဆက်ပြီး တောင်းပန်တယ်။ ကိုယ်တော်လေးက မရမက ရစ်နေလို့ ချက်ခြင်းပဲတွေ့ကြဖို့ချိန်းရပါလေရော။
ကျမတို့ အဲဒီမြို့က လူသိပ်မရှုပ်တဲ့ ဘီယာဆိုင်လေးတဆိုင်မှာပဲ သတို့သားလောင်းလေးကို စောင့်မျှော်နေလိုက်ပါတယ်။
ကိုသီဟက ညဘက်ကြီး ကားမောင်းရမှာမို့ ဘာမှ မသောက်ပေမမဲ့ ကျမက တော့ နည်းနည်း စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်နေလို့ ဘီယာ တခွက် ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်နေမိတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဆိုင်ကယ်တစီးပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ကျမတို့ဝိုင်းထဲကို တည့်တည့််ဝင်လာပါတယ်။ သတို့သားကောင်လေး ထင်ပါရဲ့
“ကိုရှားမီး . . ခင်ဗျားကြီးမယုတ်မာနဲ့ ဒီရောက်ပြီးမှ ကျနော်က ခင်ဗျားကို ပြန်လွှတ်စရာဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူး”
ကျမ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားတယ် . . သူ
သူ
သူဟာ တချိန်က ကျမရဲ့ ကောင်ဆိုးလေးပဲ။
သူကျမကို မမြင်ဘူးလား။
သူကျမကို မမှတ်မိတာလား
စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားလာလို့ ကျမ အရှေ့မှာရှိတဲ့ ခွက်ထဲက တဝက်လောက်ရှိနေသေးတဲ့ ဘီယာတွေကို ကုန်အောင် သောက်ပစ်လိုက်တယ်။
အဲဒီတော့မှပဲ ကိုယ်တော်လေးက ကျမ ကို သတိထားမိတော့တယ်။
“ဟာ ကိုရှားမိ ခင်ဗျား ရည်းစားလား မိတ်ဆက်ပေးဦးလေဗျာ . .
ငါ့အစ်ကို တကယ်တော်တယ်ကွာ . . . အစ်မ တအားလှတယ်”
“အေးပါ မိုးထက်ရာ ငါမိတ်ဆက်ပေးပါ့မယ် သူက . . . ”
ကိုသီဟ ဘာမှ မပြောချင် ကျမ မြန်မြန် ဖြတ်ပြောလိုက်မှ ဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့ အသိက ချက်ချင်းဝင်လာတယ်
“တို့နာမည် မြတ်နိုး ပါ. . ကိုသီဟရဲ့ မိတ်ဆွေပါ… တို့ကိစ္စ တခုရှိလို့ ဒီမြိုကို သူနဲ့လိုက်လာတာ”
ကိုသီဟက ကျမကို မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး ကြည့်နေလေရဲ့
သူကျမကို ခပ်စူးစူးလေး ကြည့်တယ်။
ပြီးမှ
“ဟား . . စိတ် မရှိပါနဲ့ အစ်မရယ်
ကန်တော့ ကန်တော့ . . ကျနော်က ကိုရှားမီး . .အဲ ကိုသီဟ နဲ့က တကယ့်ပြောမနာ ဆိုမနာတွေမို့ပါ။
သူက ကျနော့ထက်အများကြီး ကြီးပေမဲ့ သူငယ်ချင်းပေါင်း ပေါင်းတာ အဲဒါကြောင့်”
“အင်း … ဟင်းဟင်း”
ကျမ သူ့ကို ဘာတုန့်ပြန်ရမှန်းမသိလို့ ဒီအတိုင်းပဲ ရယ်ပြလို်က်တယ်။
သူ ကိုသီဟကို အမျိုးမျိုး ဂျီကျနေလို့ နောက်ဆုံးမှာ သူ့အလုပ်ကိစ္စကို ဖြတ်ပြီး ဒီမှာပဲ ဆက်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပါတယ်။
ကျမကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်ထိုင်နေသေးပေမဲ့ မိုးထက်လို့ခေါ်တဲ့ အဲဒီ အစုတ်ပလုပ်လေးက ကျမကို လုံးဝ မှတ်မိပုံ မရပါဘူး။
ကိုသီဟနဲ့ သူနဲ့ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောရင်းနဲ့က ကျမကို တချက်ချက် ခိုးခိုးကြည့်လို့ ကျမက ရင်ခုန်ရသေးတယ်။
ကျမ သူ့ကိုနောက်ချင်လာတယ်။
ကျမကို သူ တချက်ခိုးအကြည့်မှာ အမိဖမ်းပြီး သူ့ကိုရယ်ပြလိုက်တယ် ပြီးတော့
“ရှင် . . ဘာလဲ မသိဘူး” လို့ ခပ်တည်တည် ပြန်မေးလိုက်တယ်။
သူ အိုးတိုးအမ်းတမ်းဖြစ်သွားတယ်။
ပြီးမှ
“ကျနော် အစ်မကို တနေရာရာမှာ ရင်းရင်းနှီးနှှီး မြင်ဖူးတယ်လို့ ခံစားနေရလို့”
ကျမ တချက် ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
ပြီးမှ သူက တချက် ဟက်ခနဲရယ်လိုက်ပြီးမှ ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
“အစ်မက လှလို့ မျက်နှာကို ရင်းနှီးနေတာ ဖြစ်မှာပါ sorry ပါအစ်မ”
ကျမ ဘာလို့လည်းမသိ ရုတ်တရက်ကြီးဝမ်းနည်းသလို ဖြစ်သွားတယ်။
သူတို့ရှေ့မှာတော့ ဘာမှမဖြစ်သလို ဟန်ဆောင်နေနိုင်သေးပါတယ်။ ဒီထက်ပိုပြီး ဟန်ဆောင်နေနိုင်ဖို့ ဘီယာနောက်တခွက် မှာလိုက်ရသေးတယ်။
ကျမရှေ့မှာ သောက်လက်စ ခွက်တွေများလာပြီး ဝေရီယစ်မူးတဲ့ ခံစားချက်တွေပြင်းထန်လာပါပြီ။ ဒီထက် ပိုမူးလို့ မဖြစ်တော့မှန်းသိလို့ သောက်တာကို ရပ်လိုက်ရတယ်။ အရက်သောက်နေတဲ့ နှစ်ယောက်ကတော့ ပြောနေစရာမလို အောင် ဒေါင်ချာဆိုင်းနေပါပြီ။
“ကို ရှားမီး . .
ကတယ်တော့ ကျနော် သူ့ကို မလိုချင်ဘူးဗျာ”
“ဟာ . . ဒီသောက်ကလေးက တော့ ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ ”
“ကျနော် မယူချင်ဘူး ”
“အာ လီးလိုမှပဲ မင်းငါ့ကို မင်းအဖေ များအောက်မေ့လား
ကောင်မလေးက မင်းရည်းစားပဲ မဟုတ်လား”
“ဟုတ်ဘူး”
“ဟေ .. ငါသိတာ မင်းရည်းစားပါဟ”
“သူက အငယ်မ သူငယ်ချင်း ကျနော့ကို ကြွေနေတာ”
“ဘာတွေလဲကွာ”
“ဟုတ်တယ် .. ကျနော်လည်း သူ့စက်ကွင်းမိသွားပြီး သူနဲ့တွဲဖြစ်သလို ဖြစ်သွားတာ
စဖြစ်ကတည်းက သူနဲ့ အခန်းထဲရောက်တာ မနက်ဖြန် သူနဲ့ ယူတော့မယ် အခုထိ သူ့ကို ချစ်တယ် မပြောဖူးဘူး”
“မင်းကလည်းကွာ ဆောက်တလွဲတွေ မပြောနဲ့တော့ တော်ပြီ ဖြတ်စရာရှိတာ ဖြတ် ပြီးရင်သွားမယ်”
“နေပါဦး .. ကျနော် ပြောချင်တာလေးတွေ ပြောပါရစေဦး
ကျနော့မှာ ခင်ဗျားကိုပဲ ပြောစရာရှိလို့ ကျနော် မူးပြီး လျှောက်ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး ခဏလေး နားထောင်စမ်းပါ
သူ့ကို မယူချင်ဘူးဆိုတာ စကားအဖြစ်ပြောတာ ယူတာကတော့ ယူရမှာပဲ ”
“ကောင်လေး ငါ မူးလာပြီနော်”
“မူးမှာပေါ့ဗျ .. ခင်ဗျားသောက်နေတာ ရေတွေမှ မဟုတ်တာ”
“ကျနော် ဗျာ . . ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ဆုံဖူးတဲ့ မိန်းမတယောက်ရှိတယ်….
အဲဒီ မမ က နတ်သမီးလား မသိပါဘူးဗျာ. ..
ခင်ဗျားတို့ ကျုပ်ကို စောက်ခလေး စောက်ခလေး ပြောလွန်းလို့ ကျနော် ဖာသွားချမယ်ဆိုပြီး လျှောက်သွားဖူးတယ်
ခင်ဗျားကတော့ သိမှာမဟုတ်ဘူး”
ကျမ ရင်ထဲ ထိတ်သွားတယ်သူက ဒီမှာ ကျမကို ရှိနေမှန်းတောင် သတိရတဲ့ပုံမပေါ်ပါဘူး။ ကျမ ကတော့ ကိုယ်ဘာကို မလုံပဲ ရေယူသာက်လိုက်တာ ရေတချက် သီးသွားတော့ သူ ကျမကို တချက်လှည့်ကြည့်တယ်။
“ဆောတီးအစ်မ . . ကျနော် အပြောအဆို နည်းနည်း ရိုင်းသွားတယ်။ အစ်မကို ကျနော် မေ့သွားလို့
ဒီမှာ ကိုရှားမီး . . ခင်ဗျားသူငယ်ခင်း ဒီအစ်မ . . တော်တော် ချော တယ် တော်တော်လည်း လှတယ်နော်
အေး . . ကျနော့ မမက သူ့ထက် အဆ တစ်ရာ ၊ တစ်ထောင် အို အဆပေါင်းများစွာ လှတယ်ဗျာ။
ကျနော်နဲ့ ဆုံခဲ့တာ
ဒါပေမဲ့ သူက လူမဟုတ်ဘူးဗျ . . နတ်သမီး . . နတ်သမီး
အဲဒီတုန်းက ကျနော့ စိတ်တွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ရောက်လာတဲ့ နတ်သမီး
မနက်အစောကြီး အင်းလျားကန်ဘောင်နားမှာ ဖာသွားရှာတာဗျာ ကဲ ကျနော် ဘယ်လောက်ရယ်ဖို့ကောင်းလဲ
ဒါပေမဲ့ ကျနော် နတ်သမီးနဲ့ တွေ့ခဲ့ရတယ်
ရယ်စရာ မကောင်းဘူးလား
ကျနော်ကတော့ ငိုစရာလို့ပဲ ထင်တယ်
အဲဒီ မမ နတ်သမီးက သူ့နာမည် ကို ပြောပြတယ်
ကျနော် မေ့သွားတယ်
သူမျက်နှာကိုလည်း တကယ်မမှတ်မိတော့ဘူး ဒါပေမဲ့ တအားလှတယ်ဆိုတာ မှတ်မိတယ်
ကဲ အဲဒါသူ့တန်ခိုးနဲ့ ကျနော့ကို မေ့အောင်လုပ်ခိုင်းတာ မဟုတ်လား
သူကနတ်သမီးပါဆို
မဖြစ်နိုင်မှန်း သိပေမဲ့ ကျနော် အဲဒီနတ်သမီးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်ဗျာ
သိလား ကိုရှားမီး”
သူပြောပြနေတဲ့ ကိုရှားမီးခေါ် ကိုသီဟကတော့ အိပ်ပျော်နေပါပြီ။
ထိုင်ရက်ကြီး ကို အိပ်ပျော်သွားတာ။
သူက တအား မူးရင် အဲလိုပဲ အိပ်ပျော်သွားတတ်တာ။
ကောင်လေးကတော့ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ပဲ အရက်ချည်း ဖိသောက်နေတော့တာ။
ကျမကတော့ ငိုချင်နေတာ
ဒါပေမဲ့ မျက်ရည်တွေက ဘယ်လိုမှ ထွက်မလာတော့ဘူး
ကောင်လေးက တော်တော်လေး မူးနေပါပြီး
တော်သေးတာ တခုက မင်္ဂလာဆောင်က မနက်အစောကြီး မဟုတ် လို့ပါပဲ။ မနက်အစောကြီးသာဆို သူ့ပွဲ ပျက်လောက်ပါတယ်။ ပျက်ချင်မှလည်း ပျက်မှာပါ။
ဒီအတိုင်းဆက်နေရင်တော့ ဒီဆိုင်မှာ မိုးလင်းသွားမယ့် သဘော ရှိပါတယ်။
ကဲ . . မောင်လေး . . တို့ သွားကြမှနဲ့ တူတယ်နော်
သူ ကျမကို ဝေဝေရီရီလေး လှမ်းကြည့်တယ်။
သူ့မျက်လုံးတွေထဲကို ကျမ တည့်တည့် ဆိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။
သူကလည်း အကြောင်သား ပြန်ငေးလို့။
“မင်း ဆိုင်ကယ်မောင်းနိုင်သေးရဲ့လား
အို . . ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် မင်း မမောင်းနဲ့တော့
အစ်မတို့ တည်းတဲ့ ဟိုတယ်ကို လိုက်ခဲ့
အဲဒီမှာ မင်းက ကိုသီဟ အခန်းမှာ အိပ်။
မနက်ကို အစောကြီး ထပြန်လိုက် ဟုတ်ပြီလား
ဆိုင်ကယ်ကိုတော့ ဒီမှာပဲ ထားခဲ့လိုက်ပေါ့”
သူဘာမှ ပြန်မပြောဘူး ကျမ ပြောတာကို လက်ခံတယ် ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပါပဲ။
အဲဒီသောက်ကောင်လေးက ဘာလို့မှန်းမသိ ကျမ ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို ငေးကြည့်ပြီး ပုံစံတမျိုးပြောင်းသွားပါတယ်။
ပိုမူးသွားတာလား အမူးပြေသွားတာလားတော့ မသိဘူး။
တိုတိုပြောကြစို့ရဲ့ . .
ကိုသီဟကို သူက တွဲကူလို့ ကျမတို့ ဟိုတယ် ပြန်ရောက်လာပါတယ်။
မသိစိတ်ရဲ့ စေ့စော်မှုနဲ့ ကိုသီဟနဲ့ တခန်းထဲ အတူမနေဖြစ်တာလည်း ကျမကိုယ်ကျမ ကျေးဇူးတင်မဆုံးပါဘူး။
ကိုသီဟ အခန်းထဲ သူတို့နှစ်ယောကို ပို့ပြီးတော့ ကောင်လေးကို ကျမက မနက် စောစောနှိုးမယ့်အကြောင်းပြောပြီးတော့ ကျမ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။
---------------------
အခန်းထဲရောက်မှ တကိုယ်လုံးဝတ်တွေချွတ် တာဝါပတ်ပြီး ကျမ ထိုင်ငိုပါတော့တယ်။
ရင်ထဲမှာအောင်းထားတဲ့ မျက်ရည်တွေက နှစ်ပေါင်းများစွာအတွက် မကုန်နိုင် မခန်းနိုင် စီးကျလာပါတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ မျက်ရည်တွေ တစက်မှ မကျန်ဘူးလို့ ထင်ရတဲ့အထိ ကျမ ငိုချလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ တံခါးခေါက်သံ သဲ့သဲ့လေးကြားလိုက်တယ်။
တံခါးထဖွင့်တော့ ကောင်လေးက တံခါးဝမှာ ရပ်နေလို့။
“ဘာလဲ မောင်လေး”
“ကျနော် သွားတော့မယ်လို့ ဆိုင်ကယ်သော့ လာတောင်းတာ ငိုနေတဲ့ အသံကြားလို့ ဒီအတိုင်းရပ်နေတာ တော်တော်ကြာပြီ”
“ဒီလောက်မူးနေတာ မင်း ဆိုင်ကယ် မောင်းလို့ ဖြစ်မလား
ပြီးတော့ ဆိုင်အထိ ပြန်သွားရမှာ သွား အမူးပြေသွားအောင် ပြန်အိပ်လိုက်”
“အစ်မ က ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ”
“နေဦး မင်းအထဲဝင်ရင်လဲဝင် တံခါးကြီး ဖွင့်ထားလို့ မကောင်းဘူး”
ကျမ သူ့ကို အထဲသွင်းပြီး တံခါးပိတ်လိုက်တယ်။ ဘာသဘောနဲ့ အထဲကို ခေါ်လိုက်မိတယ် ဆိုတာ ကျမဖြင့် ကိုယ့်ဘာသာတောင် နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားတယ်။
ပြီးမှ စိတ်ထဲသိပ်မလုံသလို ခံစားမိတာကြောင့် တာဝါပတ် ကိုယ်ခန္ဓာကို လုံခြုံအောင် အဝတ်တခုလည်း ပတ်ထားလိုက်ပါသေးတယ်။
“မင်း သိပ်မူးနေလား”
“ထင်တာပဲ
. . . .
ကျမ တီဗီင်္ွကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ တီဗီင်္ွက သီချင်းတွေလာနေတယ်။
သူရော ကျမပါ ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ဖူး။
တကယ်ဆို သူက ထထွက်သွားတာဖြစ်ဖြစ် ကျမ ပြန်လွတ်တာဖြစ်ဖြစ် လုပ်ရတော့မှာပါ။
ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူမှ ဘာမှ မလုပ်ဖြစ်ဖူး
“အစ်မ နတ်သမီး မြင်ဖူးလား”
“ပေါက်ကရတွေ မပြောစမ််းနဲ့ကွယ် . .
မင်းနတ်သမီးက တို့လောက် လှမလားပြော”
တီဗွီမှာ နောက်ထပ်သီချင်းတပုဒ် ပြောင်းသွားပြီ ကျမ မသိတဲ့ ကိုရီးယားသီချင်းတွေ ပါပဲ။
“ ကျမသူ့ကို စချင်လာတယ်
တို့ကို အသာထားပါဦး အဲဒီ သီချင်းဆိုတဲ့ အဖွဲ့ထဲက ကိုရီးယားမလေးတွေလောက် လှလားပြော”
ကျမ ပြောပြီး ပြုံးစစ နဲ့ TV ကို ကြည့်နေလိုက်တယ်
ကောင်လေးက TV ကို ငေးကြည့်တယ်။ ပြီးကျမကိုကြည့်တယ်။
သီချင်းကလည်းပြီးတော့မယ်။
ဆိုတဲ့အဖွဲ့ က Girl’s Generaton လို့ စာတန်းထိုးတယ်။
ဘုရားရေ . . တခါတုန်းက သူပြောဖူးခဲ့တာ သွားသတိရတယ်။
သူ ကျမကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေတယ်။
“မမယွန်း ”
တချိန်တုန်းက ကျမစွဲလန်းခဲ့ရတဲ့ မိန်းမလိုလှတဲ့ သူ့ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေ။
အခုတော့လည်း ရင့်ကျက်ပြီး လည်ဝယ်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေ ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။
သူကျမကို ဘာမှထပ်မပြောဘူး။
ကျမကလည်း သူ့ကို ဘာမှမပြောဘူး
ကျမတို့ တယောက်ကို တယောက် အကြာကြီး ကြည့်နေကြတယ်။
နောက်ဆုံး ကျမကပဲ
“ဟိတ် ချာတိတ်
မင်းနတ်သမီးနဲ့ တို့နဲ့ ဘယ်သူပိုလှလဲ”“ကျနော် အမှန်အတိုင်းပြောရမလား”
ကျမက မျက်ခုံးပင့်ပြီး ပြောလေ ဆိုတဲ့ အမူအယာမျိုး လုပ်ပြလို်က်တယ်။
“ဘာပဲ ပြောပြော အခုမမ က အဲဒီတုန်းက ကျနော့ နတ်သမီး မှမဟုတ်တော့ဘဲ
တယောက်ထဲဆိုပေမဲ့ အဲဒီတုန်းက မမကပဲ ပိုလှတာပါ”
“မင်း . . တော်တော် စကားတတ်လာတာပဲ”
“မမ နဲ့ ကိုရှားမီး ဘယ်လို ပတ်သတ်တာလဲ ကျနော် သိလို့ရမလား”
“မင်း ထင်ချင်သလိုထင်လို့ ရတယ် တို့ မပြောဘူး
တို့လည်း မင်းကို တခု ပြန်မေးမယ်
မင်း ခုနက ဘီယာဆိုင်မှာ ပြောတာတွေ က အမှန်ပဲလား”
“ဘာမှ ထူးသွားဖို့မှ မရှိပဲ မမရယ် ကျနော် မပြော ချင်တော့ဘူး
ခုန မူးလို့ ပြောတာနေမှာပါ”
“အခု မင်းမမူးတော့ဘူး ဆိုတာ တို့သိလို့ မေးတာလေ”
“မမ ထင်ချင်သလိုထင်လို့ ရတယ် ကျနော် မပြောပြဘူး”
“အေးပါ ကောင်းပါပြီ . .
မင်း အခု မမူးတော့ဘူး ဆိုတာ သေချာရင်တော့ ပြန်တော့ မင်းအိမ်ကလူတွေ စိတ်ပူ လိမ့်မယ် သတို့သားလောင်းရေ ”
“ဟုတ် . . ကျနော် ပြန်မှာပါ။
ဒါပေမဲ့ ကျနော် မမ ဆီက လက်ဆောင်တခုတော့လိုချင်တယ်”
“ပြောကြည့်လေ . . ဘာလိုချင်လို့လဲ
တို့တတ်နိုင်ရင် ပေးမှာပါ”
“ မမ တတ်နိုင်ပါတယ် . . ဒါပေမဲ့ မမ ပေးနိုင်သလောက် အတိုင်းအတာပဲ ပေးပါ”
“ဘာမို့လဲ”
“အချစ် . . ခဏပဲ ဖြစ်ဖြစ် မမဆီက လိုချင်တယ်”
“မင်းပြောတဲ့ အချစ်ဆိုတာ . . ”
သူ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ပဲနဲ့ ကျမ နားကိုရောက်လာပြီး ပခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ အကျင်္ ီကို ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်တယ်။
ကျမ ခန္ဓာကိုယ်က ဘာနဲ့မှ မတူအောင်ကို လွပ်လပ်ပေါပါးလို့နေပါတယ်။
ကောင်လေးက ကျမကို ဆွဲမပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အချိုမြိန်ဆုံးနမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။
ကျမ မှာလေ လေထဲကို မြောက်သွားသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့
ခန္ဓာကိုယ်မှာ ပတ်ထားတဲ့ တာဝါက သူဆွဲမလိုက်တဲ့အချိန်ထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့ပါပြီ။
သူ့ အကျင်္ ီကြယ်သီးတွေကို တလုံးချင်း ချွတ်ပေးရတာ ကိုက ကျမအတွင် ပျော်ရွှင်ရင်ခုန်စရာကောင်းလွန်းတယ်။
သူ့လက်က ကျရဲ့ ပိပိ အကွဲကြောင်းဆီကိုရောက်လာတဲ့အချိန်မှာမှာ ဘယ်အချိန်တုန်းထဲက ရွှဲ ရွှဲစိုနေမှန်း မသိတဲ့ အတွက် တိတ်တခိုးလေး ရှက်မိသေးတယ်။
သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီရှိနေသေးတဲ့တိုင်အောင် ဟိုးအရင်ကလို မဟုတ်တော့မှန်း အရမ်းသိသာနေပါတယ်။
အဲဒီအတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူချွတ်လိုက်တဲ့ ပုံက ကျမပဲ ချက်ချင်းပျောက်ကွယ်သွားတော့မတတ် အရမ်းကို အလောတကြီးနိုင်နေပါတယ်။
ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတော့ သူ့ရဲ့ အငယ်ကောင်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး ထိပ်ကလေးကို ဖြစ်ညှစ်လိုက်ပြီးမှ ကျမ သူ့ကို စချင်သွားတယ်။
“မင်း ပြောတဲ့ အချစ် ဆိုတာ ဒါ လား ချာတိတ်
ဟင်”
တကယ်က ကျမ သူ့ကို စရုံသက်သက်ထက်မပိုခဲ့ပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုကြောင့်မှန်း မသိဘူး ကျမ ရင်ထဲမှာ စို့တက်လာပြီး အလိုလို မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ်။
သူ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ ဖြစ်သွားတယ်။
ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ စောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်ပြီး . . ပါးစပ်က ကျနော် . . ကျနော် နဲ့ ဖြစ်နေတယ်
ကျမလည်း ရုတ်တရက်မို့ စိတ်ကို ပြန်စုစည်းလို့မရသေးဘူး။
သူကတော့ အတွင်းခံတောင် သတိမရတော့ဘဲ သူ့ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ပြန်ဝတ်နေလေရဲ့
ပြီးတော့ အကျင်္ ီ ဝတ်တယ်။
“ ကျနော့ ကို ခွင့်လွတ်ပါ မမရယ်
ကျနော် က ဒါကိုမှ အချစ်လို့သတ်မှတ်တာမဟုတ်ပါဘူး
ဒီနှစ်တွေ အတွင်း ကျနော် အတွေ့အကြုံတွေ တော်တော် စုံခဲ့ပြီးပါပြီ။
ကျနော် နိုင်ငံခြား သင်္ဘောလိုက်ဖူးပြီးပြီ
ထောင်ထဲမှာလဲ နေဖူးပြီ
ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ထိ မမကို မေ့လို့ မရသေးဘူး
လူနှစ်ယောက် သွေးသားဆက်ယှက်တာကို အချစ်လို့ အမြဲတမ်း ခေါင်းစဉ်တပ်လို့ မရပေမဲ့
အခု ရတဲ့အချိန်လေးမှာ ကျနော့ရဲ့ တခါတုန်းက နတ်သမီးနဲ့ အမှတ်တရ ရှိနေဖို့ပဲ ရည်ရွယ်ခဲ့တာပါ။”
ကျမ မနေနိုင်တော့ဘူး။
သူ့ကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်
“မောင် ..
တို့လေ . . မောင့်ကို သိပ်ချစ်ခဲ့ရပါတယ်
အဲဒါ မောင်ဘယ်လိုမှ သိနိုင်မှာ မဟုတ််ပါဘူးကွယ်”
ကျမ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ ပြတ်ထွက်တော့မတတ် စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
ပါးစပ်ကလည်း အရူးလိုပဲ
“တိို့ကို မြန်မြန်ချစ်ပေးစမ်းပါ
မောင် . . တို့ကို တသက်လုံး မေ့လို့မရအောင် ချစ်ပစ်စမ်းပါကွယ်”
သူ့ရဲ့အထိအတွေ့ဟာ သိပ်ကို တိမ်းမူးစရာကောင်းတယ်
တခါက ကျမ ကစားသလိုဖြစ်ခဲ့တဲ့ အသက် ၂၀ အရွယ် ချာတိတ်ကလေး မဟုတ်တော့ဘူး။
သူ့နို့သီးခေါင်းလေးကို ကျမရဲ့ လက်ချောင်းထိပ်ကလေးတွေတွေနဲ့ ဆော့ကစားတော့ ကျမကိ သူက ကြင်နာစွာကြည့်နေလေရဲ့
“စို့ပေးလေ မမ”
သူပြောသမျှ ကျမ ခေါင်းညိတ်ဖို့ပါပဲ။
သူ့အငယ်ကောင် ကျမ ပါးစပ်ထဲရောက်လာတော့ ကျမရဲ့ ဆံနွယ်တွေကို ထိုးဖွလို့နေလေရဲ့
အချိန်တော်တော်ကြာတဲ့အထိ သူ့အငယ်ကောင်ကို ကျမ ပါးစပ်ထဲက ထွက်သွားခွင့် မပြုပါဘူး။
“မမ တော်ပြီလေ. . ကျနော် ပြီးသွားဦးမယ်”
ဆိုပြီး ကျမကို ဖက်လိုက်ပြီးမှာ အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပါတယ်။
ပြီးတော့ သူ့ခေါင်းက ကျမ ပေါင်ကြားထဲဝင်လာပြီးမှာ သူ့လျှာလေးက ကျမရဲ့ အစိဆီကို ရောက်လာပါတယ်။
ဟင့်အင်း အဲဒါတော့ ကျမ ခွင့်မပြုနိုင်ပါဘူးကွယ်။
ကျမ ပေါင်တွေကို စေ့ပြီးတော့ သူ့ကို ဆွဲမလိုက်တယ်။
“မောင် တိုု့ကို လုပ်ပေးပါတော့”
ပက်လက်အနေအထားအတိုင်းပဲ သူကျမကို စလုပ်ပြီး ဆယ့်လေးငါးချက်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ ကျမ စိတ်တွေလှုပ်ရှားပြီး အမြင့်ဆုံးခံစားမှုဆီ ရောက်သွားတော့တယ်။
သူကတော့ အခုမှ အရသာခံလုပ်နေတုန်းပါ။
ပုံစံတော်တော်များများ အပြီးမှာတော့ သူနှစ်ကြိမ်တိတိပြီးပါတယ်။ ကျမကတော့ ဘယ်နှကြိမ်ပြီးမှန်း မမှတ်မိတော့ပါဘူး။
ညကတော်တော် နက်ပြီး နောက်တနေ့ကို ကောင်းကောင်းရောက်နေပါပြီ။
သူကတော့ ခဏနားဦးမယ်ဆိုပြီး အိပ်ပျော်သွားလေရဲ့။
ကျမရဲ့ ရာသီစက်ဝိုင်းကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့ ကျမနည်းနည်းလန့်သွားတယ်။ တမင် လုပ်ယူတာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ ကျမ မိုက်ရူးရဲဆန်စွာပဲ ဝမ်းသာသွားတယ်။
အချိန်နည်းနည်းကြာသွားပြီးတော့
ရေမိုးချိုးတယ်
နောက်တော့ ပစ္စည်းတွေ ထည့်သိမ်းတယ်။
အိမ်မောကျနေတဲ့ ကောင်လေးကို ကျမဖွဖွလေး နမ်းတယ်။
ပြီးတော့ ကျမ အဝတ်အိတ်ဆွဲလို့ အဲဒီကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။
နောက်တနေ့ မနက်ရောက်တဲ့အခါ မိုးထက်လို့ ခေါ်တဲ့ ကျမရဲ့ ချစ်သူလေးက တခါတုန်းကလိုပဲ ဝေခွဲမရတဲ့ အတွေးတွေနဲ့ကျန်ခဲ့မှာလား။
သူက နတ်သမီးကို ပြန်တွေ့တာလား၊ နတ်သမီးက သူ့ကို ထပ်ပြုစားသွားတာလား လို့လည်း တွေးကောင်းတွေးနေပါလိမ့်မယ်။
သူ့မင်္ဂလာပွဲ မှာ မျက်တွင်းဟောက်ပက်နဲ့ လူတွေ ကို ဧည့်ခံရမယ့်အကြောင်းတွေးမိတော့လည်း ကျမ နည်းနည်းရယ်ချင် မိပါသေးတယ်။
အဲဒီအချိန်ဆို ကျမက ရန်ကုန်ရောက်နေလောက်ပါပြီ။
ကိုသီဟကတော့ ကျမ ရဲ့ ဘယ်တော့မှ ထပ်မဖွင့်တော့မယ့် ဖုန်းကို အခါခါ ခေါ်ပြီး ဒေါသထွက်ကောင်းထွက်နေဦးမှာပါ။
ကျမကတော့ ကိုသီဟ ရန်ကုန် မရောက်ခင် တနေရာကို ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးပါပြီ။
ကျမ ဘဝအတွက် ဘာမှ သိပ်မလိုတော့ပါဘူး။
လိုအပ်တဲ့ ငွေကြေးနဲ့ လက်ဝတ်ရတနာ တချို့ကလွဲလို့ ဘာမှမယူပဲ လက်ရှိနေရာကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
ပြီးပါပြီ
