သင်ဇာချို ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်။
ဒီည ကိုကို သူမကိုလာခိုးမည့်ည။
ကိုကိုဆိုတာက သူမတို့မြို့မှာ ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်ပြီး ပျိုတိုငး်ကြိုက်သည့်နှင်းဆီခိုင်
နာမည်က ဇော်မင်းလတ်တဲ့ …။
ကိုကိုကနည်းနည်းတော့ရည်းစားပွေသည်၊ ထိုသတင်းများကို သူမသိပြီးသား။
သို့သော် ကိုကိုသူမကို လိုက်ပြီး ချစ်ရေးဆိုချိန်တွင်တော့ သူမဒါတွေကို မမြင်ခဲ့။
တစ်ပတ်ခန့်အကြာမှာဘဲ ကိုကို့ကို ချစ်ကြောင်းအား သူမပြန်လည်ဖွင့်ဟဝန်ခံဖြစ်ခဲ့သည်။
ရည်းစားများသော ကိုကို့ကိုစိတ်မချနိုင်သဖြင့် သူမကပင်စပြီး ခိုးဖို့ပြောဖြစ်ခဲ့သည်။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဖေဖေကလည်းကိုကို့ကိုသဘောမကျဘူးလေ။
သင်ဇာချိုကား ပြောရလျှင်တော့ မိတဆိုးသမီးလေး။
ဖခင်ဖြစ်သူကား ရဲမင်းကြီးအငြိမ်စား တစ်ဦး.။ နာမည်က ဦးထွန်းမင်းတဲ့။
ပြောရလျှင်တော့ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်ဖြစ်သူဆုံးပါးသွားသော
သင်ဇာချိုကို ချစ်လည်းချစ်သည်။
အလိုလဲလိုက်ခဲ့သည်။ သို့သော် ကိုကိုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး လုံးဝမလိုက်လျော။
သဘောတူညီခြင်းမရှိ။ ကိုကိုကို့ ရည်းစားများသည့်သတင်းတွေကြားလို့ထင်သည်။
ကိုကိုနှင့် သူမချစ်သူတွေဖြစ်သည့်သတင်းကိုကြားကထဲကသူမကိုစောင့်ကြည့်နေသည်။
သမီးလေးကို မာမာထန်ထန်မပြောဖူးသော ဖေဖေဦးထွန်းမင်းသည်
ဒီတစ်ခါတော့ သင်ဇာချိုကို လိုက်လျောခြင်းမရှိတော့ပါ။
သင်ဇာချိုကား အသက်(၂၂)နှစ်ရှိပြီ အင်္ဂလိပ်စာမေဂျာဖြင့် ဘွဲ့ရပြီးခါစ။
ရုပ်ရည်ကလည်းချောမောပြေပြစ်ပြီး ရိုးသားအေးဆေးသော သူမကို
လိုချင်သူတွေ အများကြီးထဲကမှ ကိုကိုခေါ်သည့် ဇော်မင်းလတ်လိုလူရှုပ်လူပွေကိုမှ
သူမချစ်မိခဲ့ခြင်းအပေါ်သူမကိုယ်သူမလည်းအံ့သြမိပါသည်။
ဒီညတော့ ဖေဖေတော်တော်နှင့်နိုးနိုင်တော့မှာမဟုတ်…။
ဖေဖေသောက်မည့်နွားနို့့ထဲမှာ သူမအိပ်ဆေးနည်းနည်းခပ်ထားလိုက်သည်။
ချစ်ရသောကိုကိုနှင့် အတူ ဒီညခိုးရာလိုက်မည်ဖြစ်သောကြောင့်
သူမရင်ခုန်သံတွေမြန်နေတာမဆန်း။
ည(၁၂)နာရီလောက်ကို သူမကို ကိုကို လမ်းထိပ်ကစောင့်နေမည်တဲ့။
ဖေဖေ့အခန်းကို လေ့လာကြည့်လိုက်တော့ ဖေဖေကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်နေဟန်တူသည်။
ခြံစောင့်ကြီးဦးဘအေးကတော့ မူးနေလောက်ပြီ။
ကြီးကြီးမြကလည်း အိပ်ပျော်နေပြီ။
တစ်ယောက်ဘဲရှိတော့သည် ခြံစောင့်ကြီး ဦးဘအေးရဲ့တူ မောင်မောင်။
မောင်မောင်က ဦးဘအေးရဲ့တူ ငယ်စဉ်ကတည်းကမိဘများဆုံးပါးသွားသဖြင့် ဦးဘအေးကခေါ်လာသည်။
ဖေဖေကကျောင်းထားပေးသည်။ သူမထက်(၄)နှစ်ကျော်လောက်ငယ်သည်။
တစ်နေ့က (၁၀)တန်းအောင်စာရင်းထွက်တော့ ဂုဏ်ထူး(၂)ဘာသာဖြင့်အောင်သည်ဟုသိရသည်။
တော်တော်ကြိုးစားတဲ့ ကလေးဟုသူမစိတ်ထဲမှ ချီးကြူးမိသည်။
သူမစိတ်ထဲတွင် မောင်မောင်ကို ကလေးဟုသာမြင်မိသေးသည်။(၂)
မောင်မောင်စဉ်း စားနေသည်။
ဘကြီးဦးဘအေးကတော့ဒါတွေကိုမသိ မူးပြီးအိပ်ပျော်နေပြီ။
လွန်ခဲ့သော(၂)ရက်ခန့်က ခြံထောင့်တွင်စကားပြောသံကြားသဖြင့်သူခိုးကပ်သည်ထင်ပြီး
သွားကြည့်ရာ မမလေးနှင့် သူမရည်းစားဇော်မင်းလတ်တို့ ချိန်းတွေ့နေကြသည်။
ဒီနေ့မမလေးခိုးရာလိုက်မည့်နေ့။
သူ့စိတ်ထဲတွင် မမလေးနှင့် ဇော်မင်းလတ်ကိုနည်းနည်းလေးမှတွဲဖက်မမိ။
မမလေးက ရိုးရိုးအအ။
ဟိုလူကြီးဇော်မင်းလတ်ဆိုသောသူကစားနေကျ ကြောင်ဖားကြီး။
သူ့ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်း သောင်းအေးရဲ့ အကိုတွေနဲ့ဘော်ဒါတွေ။
သောင်းအေးပြောစကားအရဆို ဇော်မင်းလတ်ဆိုတဲ့လူကြီးသည်
ရုပ်ကဖြောင့်သလောက်သောက်ကျင့်က နည်းနည်းလေးမှမကောင်း။
သောင်းအေးတို့ တစ်ဖက်ခြံက အပျိုကြီးမမနဲ့လဲရနေသေးသည်ဆိုဘဲ။
မိန်းမတွေကို အရုပ်တွေလိုသူ့စိတ်ကြိုက်ဆော့ကစားနေသောသူတစ်ယောက်တဲ့။
ထို ဇော်မင်းလတ်ဆိုသောသူနှင့် မမလေးလိုက်ပြေးလျင်။။။
သူ့ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သော ဘဘကြီး ဦးထွန်းမင်းလည်းစိတ်ဆင်းရဲရမည်။
မမလေး သင်ဇာချိုလည်း တစ်သက်လုံး ဒူးနဲ့မျက်ရည်သုတ်နေရမည်။
ဘယ်လိုလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိ။
သူတစ်ခုခုတော့လုပ်မှဖြစ်မည်။ မမလေးကိုဘယ်လိုသွားတားရမလဲ။
ဒုက္ခပါဘဲ ဟု သူတိုးတိုးလေးညဉ်းညူလိုက်သည်။
သူစဉ်းစားနေဆဲမှာပင် အိမ်ကြီးဆီမှ အဝင်တံခါးမကြီးပွင့်လာပြီး.
အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုဆွဲကာ မမလေးထွက်လာပြီ။
မမလေးကလှေခါးကိုမပြီး ခြံအုတ်တံတိုင်းမှာ ထောင်နေပြီ။
မမလေးလှေခါးပေါ်တက်နေပြီ ခြံကိုကျော်ပြီး ထွက်ဖို့ပြင်နေပြီ။
မမလေးကို သူကြောက်တော့ကြောက်သည်။
ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်တစ်ယောက် ဒုက္ခရောက်မှာကိုတော့ သူမမြင်ချင်။
မမလေး သူ့ကိုမုန်းချင်လဲမုန်းပါစေတော့။
သူနှင့် ဘကြီး ဦးဘအေးနေသော အလုပ်သမား တန်းလျားလေးထဲကနေကမန်းကတန်းထွက်ပြီး
အုတ်နံရံကို ကျော်တက်စပြုနေပြီဖြစ်သော မမလေးဆီကိုသူအပြေးအလွားသွားကာ။မမလေး မသွားပါနဲ့ဗျာ..
နောက်မှ သူမလက်ထဲကအထုပ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် သင်ဇာချိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ဟဲ့..မောင်မောင်နင်နဲံဘာဆိုင်လို့လဲ…။
ဟုတ်တယ်..မမလေး..ကျွန်တော်တားရလိမ့်မယ်။
နို့မို့ဆို မမလေးဟို လူရှုပ်လူပွေလက်ထဲမှာ မမလေးဒုက္ခရောက်သွားလိုက်မယ်။
ငါ့ဘာသာ ငါဒုက္ခရောက်ရောက် မရောက်ရောက် နင့်အပူပါလား။
ဖယ်စမ်းငါ့ရှေံက..သင်ဇာချိုကားပြောပြောဆိုဆို အထုပ်ကိုဆွဲလုပြီး လှေခါးပေါ်တက်မည်အပြု။
မောင်မောင်က ပြန်ဆွဲသည်။သင်ဇာချိုနှင့် မောင်မောင်ထိုသို အခြေအတင်ဖြစ်ပွားနေစဉ်။
အိမ်ကြီးဆီမှ မီးများလင်းလာသည်။
ခြံရှေ့ဆီသို့လှမ်းလာသောခြေသံများကိုကြားလိုက်ရပြီ။
သွားပြီ…သင်ဇာချိုစိတ်ထဲမှရေရွက်လိုက်သည်။
ဖေဖေနိုးသွားပြီ…သူမခိုးရာလိုက်ဖို့ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့။
မောင်မောင်ကို အကြီးအကျယ်ကို မုန်းမိသွားသည်။
ဖေဖေနှင့် သူ၏တပည့်များရောက်လာပြီ။
သမီး အထုပ်ကြီးနဲ့ဘယ်သွားမလို့လဲ…ဦးထွန်းမင်းအသံက ညအချိန်တွင်
ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်။
သင်ဇာချိုအတွေးထဲ ဖျတ်ခနဲ ပေါ်လာသည်။
သူမစိတ်ထဲတွင် အရမ်းစိတ်ဆိုးနေသော မောင်မောင်ကို ဒုက္ခပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သူမအိတ်ထဲမှာ ကိုကိုမှာလိုက်သဖြင့် လက်ဝတ်လက်စားတွေကလဲ ထည့်လာတာကိုး။
ဖေဖေ..ဒီမှာမောင်မောင်လေ…အိမ်ကပစ္စည်းတွေ အလစ်သုတ်မလို့လုပ်နေလို့။
သမီးမြင်လိုက်လို့ပေါ့။။
ဘာ…ဖေဖေဦးထွန်းမြင့်ကား တော်တော်ဒေါသထွက်သွားဟန်တူသည်။
မျက်လုံးထဲမှ မီးတောက်များပင်ထွက်လာမတတ်။
မောင်မောင်ကို စက်ဆုတ်စွာကြည့်ပြီး။
ဇကောလောက်မှ ဇောက်မနက် သားရေပေါ်အိပ်သားရေနားစားတဲ့ခွေးကောင်။
ခွပ်…မောင်မောင်ကိုဖေဖေထိုးလိုက်တာမြင်ရသည်။
မောင်မောင်ကား မြေပြင်ပေါ်တွင်လဲကျသွားသည်…။
နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ သွေးများစီးကျလာသည်။
သူ့နှုတ်ခမ်းမှာ ပေသွားသော သွေးများကို လက်ခုံဖြင့် သုတ်နေတာတွေံရသည်။
တော်..တော်ပါတော့…ဖေဖေရယ်။
တကယ်တန်းကျတော့ သင်ဇာချိုကားဒေါသအလျောက် စိတ်ဆိုးခိုက်တွင်မောင်မောင်
အပေါ်ချောက်ချမိသော်လည်း ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်ရသော အခါသူမစိတ်ထဲနောင်တရသလိုလို
ခံစားရသည်။ သူမအမှန်အတိုင်းဝန်ခံရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်…။
တကယ်တော့…ဖေဖေ..သူမကပြောမည်ပြုစဉ် ဖေဖေကလက်ကိုကာပြလိုက်ပြီး
တော်ပြီသမီး..သူ့ကိုကာကွယ်ပေးမနေနဲ့..
မောင်မောင်ကလည်း သူမကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းကိုအသာယမ်းပြသည်။
မပြောစေချင်သည့် သဘော။
သူမမျက်နှာကို အောက်ချထားလိုက်သည်။
မင်းကို မင်းဘကြီးမျက်နှာကို ထောက်ပြီး အချုပ်ထဲတော့မပို့တော့ဘူး..။
ဒါပေမဲ့ မင်းလိုအကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်ကို နောက်နေ့ကစပြီး အိမ်မှမမြင်ချင်ဘူးလို့
ဖေဖေပြောလိုက်တဲ့ အသံကို သူမကြားလိုက်ရပါတော့တယ်။
သြော်..မောင်မောင်ရယ်..။(၃)
အဲ့နောက်နောက် မမလေးနဲ့ ဆရာတို့ဇာတ်လမ်းကဘယ်လိုဆက်ဖြစ်သွားလဲဆရာ…။
ပြောလက်စ စကားကိုရပ်ပြီး လက်ထဲက စီးကရက်ကိုဖွာပြီး အဝေးသို့ေ
ငေးမောနေသောဆရာဖြစ်သူမောင်မောင်ကိုကြည့်ပြီး
သက်ထွန်း မေးခွန်းကို ဆက်လက်မေးမြန်းလိုက်သည်။
တကယ်တော့ သက်ထွန်းနှင့်မောင်မောင်က အသက်သိပ်မကွာ..။
မောင်မောင်က (၂၈)နှစ်လောက်ရှိပြီ… သက်ထွန်းက (၂၅)နှစ်။
ဒါပေမဲ့ သက်ထွန်းက မောင်မောင်ရဲ့ အတွင်းရေးမှူ း၊ နည်းပညာကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင်
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် ယခုလိုနေရာမျိုးမှာ ရပ်တည်နေနိုင်တာ..။
ဆရာဖြစ်သူ မောင်မောင်ရဲ့ ထူးချွန်မှု ကြောင့်ပဲဖြစ်သည်။
သို့သော်သက်ထွန်း စဉ်းစားမရသည်မှာ ဆရာဖြစ်သူမောင်မောင်သည်
သူ့ဘက်က အနည်းငယ်စလျင်ရနိုင်သော အလွှာစုံမှ မမတွေ၊ညီမလေးတွေများစွာရှိပါလျက်
စိတ်မဝင်စားရသည့်အကြောင်းအရင်း။
အတွင်းရေးမှူးကအစသူ့ကိုခန့်ထားတာမဟုတ်လား။
သက်ထွန်းကတော့ လွန်ခဲ့သော (၂)နှစ်ခန့်က ကျောင်းတုန်းကတည်းကတွဲဖြစ်ခဲ့သူ
ကြည်ပြာအောင်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့သဖြင့် ယခုဆိုကလေးတစ်ယောက်ပင်ရပေါ့။
ဆရာကား ရုပ်ကလည်းဖြောင့်သည် ပစ္စည်းဥစ္စာလည်းရှိသည်။
ဒါကြောင့် တစ်ချို့မလိုသူတွေကဆို ဆရာ့ကို ကွယ်ရာမှာ ခြောက်နေသူဟုပင်ပြောကြသည်။
သက်ထွန်းအနေဖြင့် ဒါကိုမခံနိုင်။ အကြောင်းအရင်းတစ်ခုခုတော့ရှိရမည်ဟု သူတွေးမိသည်။
ဒါကြောင့် ယခုလို အလုပ်ပိတ်ရက်မှာ အိမ်ကိုဆရာဖြစ်သူကို
ထမင်းစားဖို့ တကူးတကဖိတ်ပြီး သူသိချင်သောအကြောင်းအရာကိုမေးမြန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။
ထမင်းစားပြီးကော်ဖီဝိုင်းတွင် ဇနီးဖြစ်သူကြည်ပြာအောင်နှင့် သူက အစ်ပြီး မေးမြန်းခြင်းဖြစ်သည်။
အင်း…ဒီလို ညီလေးရ အဲ့ဒီညကအဖြစ်အပျက်နောက်ပိုင်း အကိုလည်း..
ဆရာဖြစ်သူမောင်မောင်၏ ပြောစကားများကို သူ့ဇနီးကြည်ပြာအောင်ကပါဂရုတစိုက်နားထောင်နေသည်။
သက်ထွန်းလည်း ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နှင့်.။
သက်ထွန်းနှင့် ကြည်ပြာအောင်စိတ်ထဲမှာလည်း သြော်..ဒါကြောင့် ဆရာကအခုအချိန်ထိလူပျိုကြီး
ဖြစ်နေတာကိုးလို့ သဘောပေါက်သွားကြပါတယ်။
ကဲ….ညီလေးနဲ့ညီမလေးရေစားလို့လဲကောင်းတယ်။။
အကိုအလုပ်ကလေးတွေရှိလို့သွားလိုက်ဦးမယ်။
ဟုတ်ကဲ့ဆရာ….အခုလိုမြောက်ပြောတာကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့်…။
ကြည်ပြာအောင်က ပြုံးပြုံးလေးပြန်ပြောလိုက်သည်။
ဟာ…တကယ်ပြောတာညီမလေးရဲ့..ကိုယ့်ညီသက်ထွန်းကတော့မိန်းမရတကယ်ကံကောင်းတယ်..
ဆရာကားပြောပြောဆိုဆို သူ၏ ကားပေါ်တက်သွားချေပြီ.။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အိမ်ဝင်းထဲမှထွက်ခွာသွားသောဆရာဖြစ်သူ၏ကားလေးကိုကြည့်ပြီး
သက်ထွန်းစိတ်ထဲက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။
ဆရာလဲ…မမလေးနဲ့ ပြန်တွေ့ပါစေ ဆရာရယ်။
(၄)
ဖေဖေ..သမီး အလုပ်သွားတော့မယ်နော်…။
သင်ဇာချိုက ဖခင်ဖြစ်သူ၏ လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
ဇရာ၏ စကားပြောလာမှုကြောင့်ထင်သည် ဖေဖေကားယခင်လိုစိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မပါတော့.။
ပြီးတော့ ရန်ကုန်ကို သူမအလုပ်အနေအထားအရ ပြောင်းရွှေ့လာခဲ့ရသည်။
ဖေဖေကား ခြံဝင်းထဲတွင် တုတ်ကောက်လေးဖြင့်လမ်းလျှောက်နေသည်။
သမီး….တကယ်လို့လေ…သမီးမတော်တဆ မောင်မောင်ကိုများဒီမှာတွေ့ခဲ့ရင်…
မောင်မောင်ဆိုသောစကားကြောင့် သူမရင်ထဲလှိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည်…။
ဒါတွေမပြောပါနဲ့တော့ဖေဖေရယ်…အားလုံးကသမီးအမှားတွေပါ…။
ပြောရင်းစိတ်ထဲမှဝမ်းနည်းသလိုလိုခံစားရတာကြောင့်
သင်ဇာချိုမျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်လေးတွေဝေ့သီလာသည်။
တကယ်တော့ သင်ဇာချိုခိုးရာလိုက်မည့်နေ့က မောင်မောင်ကယ်လို့.။
ဇော်မင်းလတ်ကားအဲ့နေ့က မူးရူးနေပြီး မိန်းမတစ်ယောက်နှင့်ပက်ပင်းမိသည်ဟု
နောက်နှစ်ရက်ခန့်အကြာတွင် သူမသိလိုက်ရသည်။
မောင်မောင်ကို ချောက်ချခဲ့မိမှုအတွက် သူမကိုယ်သူမခွင့်မလွတ်နိုင်ခဲ့.။
သို့သော် မောင်မောင်ကားထိုနေ့ညကတည်းကပင် သူမတို့အိမ်မှထွက်သွားခဲ့သည်။
ဘယ်ကိုထွက်သွားလို့ထွက်သွားမှန်းမသိ။
သူမတို့မိသားစု လိုက်ရှာပါသေးသည်.
ဖေဖေ့အနေဖြင့်လည်း မောင်မောင်ကို ဒေါသအလျောက်ထိုးမိသည့်အတွက်
ယနေ့တိုင်ခံစားနေရတာကို သူမသိသည်။
မောင်မောင်ထွက်သွားပြီဆိုတာသိလိုက်ကတည်းက သူမကိုယ်သူမသိလိုက်ပါပြီ။
မောင်မောင်က သူမအိမ်မှာ သူမမောင်လေးလိုနေခဲ့တာကြာပြီ.။
ဒီတော့ မောင်မောင်ကို သံယောဇဉ်တွယ်မိနေမှန်း ထိုအခါကျမှရိပ်မိနေခဲ့သည်။
နောက်မှသိရသည် မောင်မောင်ကား ရန်ကုန်မြို့သို့ ရောက်သွားသည်ဟူသော
သူ့သူငယ်ချင်းများထံမှ သတင်း။
မောင်မောင်ကား သူမတို့အိမ်မှ ထွက်သွားပြီး ရန်ကုန်မြို့သို့ရောက်သည့်အခါ
ကားတစ်စီးဖြင့် တိုက်ခံရသည်။ ဒါကိုကမောင်မောင်အတွက်ကံကောင်းဖို့ဘဲ..။
သူမတို့ထက် အဆပေါင်းများစွာချမ်းသာသော သူဌေးမကြီးတစ်ယောက်၏ကား။
ထိုသူဌေးမကြီးမှသားတစ်ယောက်ရှိသည်။ ထိုသားဖြစ်သူကားဆုံးပါးသွားချိန်။
မောင်မောင်ကလည်း သူ့သားဖြင့်ရုပ်ချင်းဆင်သဖြင့် မောင်မောင်ကို သူ့သားအဖြစ်
အမွေစားအမွေခံမွေးစားလိုက်သည်ဟု သိရပြီး မောင်မောင်သတင်းတွေကိုသူမအဆက်ပြတ်သွားသည်။
သြော်…မောင်မောင်ရယ်…
ဒီအချိန်လောက်ဆိုမင်းလေးလဲ မမလေးတို့ကိုမေ့နေလောက်ပါပြီလေ။
မင်းလိုစိတ်ရင်းစိတ်ထားကောင်းတဲ့ သူတစ်ယောက်ဟာ
စိတ်ထားကောင်းပြီး ကူညီတတ်တဲ့သူတွေနဲ့ဘဲတွေ့ရတာမဆန်းပါဘူးလေ.။
မင်းအတွက်တို့ဝမ်းသာပါတယ်။
သင်ဇာချိုကား တိုးတိုးလေးရေရွက်ရင်း အလုပ်သွားရန်အတွက် ပြင်ဆင်လိုက်တော့သည်။
ဒီနေ့ သူမကုမ္ပဏီအတွက်လိုအပ်သော ပစ္စည်းများကို မှာယူရန်အတွက်
နည်းပညာကုမ္ပဏီတစ်ခုကိုသွားရမည်။
(၅)
လိုအပ်သော စာရွက်စာတမ်းများကိုသက်ထွန်းကထုတ်ပေးလိုက်သည်။
ရှေ့တွင် ထိုင်စောင့်နေသော အမျိုးသမီးကား သိပ်စိတ်ရှည်ဟန်မတူ။
ငါ့မောင် နင်တို့ဆရာက ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ..။
သို့သော်သက်ထွန်းက အပြုံးဖြင့်သာ တုံ့ပြန်ပါသည်။
ခဏဘဲစောင့်ပါအမ ဆရာက အပြင်ခဏရောက်နေလို့ပါ..
ပြီးတော့ ဆရာက ကိုယ်တိုင်ရှင်းပြချင်တာလဲပါတယ်…။
ကော်ဖီသောက်ပါဦးအမ…..ဒါမျိုးကျတော့ တပည့်မဖြစ်သူကေသီကအလိုက်သိသည်။
ကော်ဖီနှင့်မုန့်စီစဉ်ပြီးအခန်းထဲဝင်လာသည်။
တင်းမာနေသော အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာထားက အနည်းငယ်လျှော့ကျသွားသည်။
ဒီနေ့မှ ဆရာဖြစ်သူ ကိုမောင်မောင်ကား ဧည့်သည်တွေ့ဖို့ချိန်းထားပြီးမှ
ကုမ္ပဏီမှ တပည့်တစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စဆောင်ရွက်ရင်း
ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်သဖြင့် ရဲစခန်းသို့လိုက်သွားပြီး လိုတာလေးတွေဆောင်ရွက်ပေးနေသည်။
သက်ထွန်းသွားမည်ဆိုတာတောင်မရ…။
ဆရာကား တပည့်တွေအပေါ်သံယောဇဉ်ကြီးသည်…။
တပည့်တွေ နေမကောင်းတာဘဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခုဖြစ်တာဘဲဖြစ်ဖြစ်..။
ဆရာကအမြဲဂရုစိုက်တတ်သည်..။ ဒါကြောင့်လဲဆရာ့ကို ဝန်ထမ်းတွေအားလုံးကချစ်ကြတယ်။
ဆရာ့မှာ သူကသူဌေးဘဲဟူသော မာနမျိုးတစ်ခါမှမထားဘူး..။
ဒီလိုသဘောကောင်းသော ဆရာရဲ့လက်အောက်မှာ နေရတာသက်ထွန်းပျော်ပါတယ်။
တူတူ…လက်ကိုင်ဖုန်းကမည်လာသဖြင့်သက်ထွန်းကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
ဆရာ…ပြောပါခင်ဗျ…။
ညီလေးသက်ထွန်းရေ မင်းမောင်ကအခြေအနေဆိုးနေတယ်ကွ…။
ငါအခုဘဲဆေးရုံကိုလိုက်သွားမလို့ စာချုပ်ကို နောက်နေ့မှလက်မှတ်ထိုးလိုက်မယ်.။
ပစ္စည်းတွေကို တော့ပို့ပေးလိုက်တော့။ သူတို့လိုနေမှာ.။
သူ့ သူဌေးကငါနဲ့ဘော်ဒါတွေပါ…။ ဖုန်းဆက်ပြီးပြောလိုက်မယ်။
ဟုတ်ဟုတ်…ဆရာ..။
သက်ထွန်းက ဖုန်းကိုချပြီး..အင်းငါ့ဆရာကတော့လုပ်ပြီ…ဟုတွွေးမိလိုက်သည်။
ရှေ့မှ အမျိုးသမီးကို သူအားနာစွာဖြင့်ကြည့်လိုက်ပြီး…
အမ…ဆောရီးဗျာ..ဆရာမလာနိုင်တော့လို့…။
အမျိုးသမီးကား စောင့်နေတာကြာပြီးမှ ရောက်မလာသဖြင့် ဒေါသထွက်သွားဟန်တူသည်။
ဘာ…နင့်ဆရာကလည်း လေးစားမှုကိုမရှိဘူး…။
ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး…အမ တောင်းပန်ပါတယ်..။
ဆရာ တပည့်တစ်ယောက်ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်တာ စိုးရိမ်ရတဲ့အခြေအနေမို့လို့
ဆေးရုံလိုက်သွားပါတယ်…။
အမျိုးသမီးကားအားနာသွားဟန်တူသည်…။
သြော်…အမမသိလို့ပြောမိတာပါ…ဒီလိုဆိုလည်းပြသနာမရှိပါဘူး..။
ဆောရီးနော်မောင်လေး….အမဒီလိုမှန်းမသိလို့ပါ…။
ရပါတယ်..အမ…ကျွန်တော်တို့ဘက်ကတောင်းပန်ရမှာပါ…။
အမတို့မှာတဲ့ပစ္စည်းတွေကိုတော့ တစ်ခါတည်း ကုမ္ပဏီကကားနဲ့ပို့ပေးလိုက်ပါမယ်။
စာရင်းကတော့ ဆရာတို့သူဌေးနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဆရာ ဖုန်းဆက်ပြောထားပြီးပါပြီ။
ဟုတ်လား…ကျေးဇူးတင်ပါတယ်မောင်လေးရယ်…။
အမက အဖေနေမကောင်းလို့ ဆေးရုံရောက်နေတယ်ကြားလို့ပါ.။
တခြားကြောင့် စိတ်မရှည်ဖြစ်နေတာပါ..
သြော်..စိတ်မကောင်းပါဘူး.အမ..။
သက်ထွန်းကပြန်ပြောလိုက်သည်…။ အမျိုးသမီးကို ယခုမှသေချာကြည့်မိသည်။
အသက်(၃၀)ဝန်းကျင်ခန့်ရှိမည်.။ တော်တော်လှသည့်အမျိုးသမီးဘဲ။(၆)
မင်းမောင်၏ အခြေအနေကားစိတ်ချရသောအခြေအနေတစ်ရပ်သို့ရောက်ရှိသွားပြီ.။
သူ၏ မိသားစုများလည်းရောက်နေပြီဖြစ်သဖြင့်မောင်မောင်စိတ်ချသွားပြီ။
မင်းမောင်ကားနဲ့တိုက်မိသော တစ်ဖက်လူနှင့်လဲရဲစခန်းမှာ နှစ်ဦးနှစ်ဖက်ကျေအေးခဲ့ပြီးပြီ။
သူလည်း မင်းမောင်မိသားစုကို အားပေးနှစ်သိမ့်ကာ လိုအပ်တာရှိလျင် ဖုန်းဆက်ပြောဖို့မှာခဲ့ပြီး
ဆေးရုံအခန်းထဲမှထွက်ခဲ့သည်။
ထိုစဉ်သူ့နားမှ ဖြတ်သွားသော အရေးပေါ်ခန်းသို့ပို့မည့် လူနာတွန်းလှည်းလာသဖြင့်
သူဘေးကိုအသာကပ်ပြီး ရပ်နေလိုက်သည်။
သူ့ဖုန်းကလည်း ဝင်လာသဖြင့် သူလည်း အိပ်ထောင်ထဲမှဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ကိုင်လိုက်စဉ်…
သူ့ဘေးနားမှ ဖြတ်သွားသော လူနာရှင်အမျိုးသမီးမျက်နှာကို သူမြင်လိုက်သည်။
ဖြတ်ခနဲမြင်လိုက်ရပေမဲ့သူသိသည်…..။
ဖတ်ခနဲ သူ့လက်ထဲမှ ဖုန်းကားလွတ်ကျသွားသည်။
မမလေး…….သူတစ်သက်မမေ့နိုင်သောမမလေး….။
မမလေးသင်ဇာချိုကား သူ့ကိုမြင်ဟန်မတူပါ.။သူ့အပူနှင့်သူဇောကပ်နေသည်။
သူနှုတ်ကလှမ်းခေါ်လိုက်မိမလိုဖြစ်သွားပြီးမှ သူ့ကိုယ်သူပြန်ထိန်းလိုက်သည်။
သူနှုတ်ဆက်ရန် မဝံ့ရဲပါ။
ဘာများဖြစ်လို့ပါလိမ့် အရေးပေါ်ခန်းဘက်ဆီမှ ပြန်လာသော သူနာပြုတစ်ယောက်ကိုသူတွေ့လိုက်ပြီ။
ဆရာမ…ဆရာမ…တဆိတ်လောက်ပါ…။
ကျွန်မ ဘာများကူညီရမလဲရှင့်။ ဆရာမကသူ့ကိုပြန်ဖြေတဲ့အခါ…
ခုနက အရေးပေါ်ခန်းဝင်သွားတဲ့ လူနာကကျွန်တော့်အသိပါ။
ဘာရောဂါဖြစ်လို့လဲခင်ဗျာ…ကျွန်တော်သိချင်ပါတယ်..ကူညီလို့ရရင်ကူညီရအောင်လို့ပါ။
သြော်..ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…။
မသင်ဇာချိုအဖေရဲ့ ကင်ဆာရောဂါက အခြေအနေမကောင်းဘူး။
အရေးပေါ်ခွဲစိတ်ဖို့ လိုနေတယ်။
တစ်လအတွင်း ကုမှဖြစ်မှာ…ခက်တာက မသင်ဇာချိုတို့က အဲ့လောက်ကျတော့မတတ်နိုင်ဘူးလေ။
သိန်း(၄၀၀)လောက်ကုန်မယ်။
အခုတောင်ဆေးသက်နဲ့အသက်ရှင်နေရတာ..ဦးလေးကြီးက။
ဟုတ်လား…သူ့ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည်။
သင်ဇာချိုတို့မိသားစုကသူ့ကျေးဇူးရှင်တွေလေ…သူကူညီမှဖြစ်မည်။
သူတစ်ခုခုကို စီစဉ်မှဖြစ်မည်…
မမလေးမသိအောင်ပေါ့။ မမလေးသိလျှင်သူ့ဆီကအကူအညီကိုလက်ခံမှမဟုတ်ဘူး။(၇)
ရှင်…ဆရာပြောတာတကယ်လားဟင်…
သင်ဇာချိုကား ဆေးရုံအုပ်ကြီးပြောသောစကားကို မယုံနိုင်စွာဖြင့်မေးလိုက်သည်။
ဟုတ်ပါတယ်…မသင်ဇာချို..
မသင်ဇာချိုရဲ့ဖခင်ခွဲစိတ်ကုသဖို့ ကုန်ကျစရိတ်အားလုံးကို စေတနာရှင်တစ်ဦးကတာဝန်ယူပါတယ်တဲ့။
ဒါပေမဲ့ အလှူရှင်ကသူ့နာမည်ကို မပြောဖို့ ကျွန်တော့်ကိုမှာထားလို့ပါ။
ဒါကြောင့်မပြောပါရစေနဲ့..သူကမသင်ဇာချိုအဖေရဲ့တပည့်တစ်ယောက်လို့ဘဲသိထားပေးပါ။
သင်ဇာချိုကားမယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေသည်။
ဒီလိုသိန်းရာချီနေသည့် ငွေကြေးမျိုးကို ကူညီပေးသော ဖေဖေ့တပည့်ကို အရမ်းကိုကျေးဇူးတင်မိသည်။
ဖေဖေ့အခြေအနေကလည်း အရေးပေါ်ခွဲစိတ်ကုသဖို့လိုအပ်နေသည်မဟုတ်လား။
တစ်နေ့နေ့တော့ ဒီလူကိုကျေးဇူးဆပ်ဖြစ်အောင်ဆပ်မည်လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
အဲ့ဒါဆိုရင် ဆရာ..ဖေဖေ့ကိုခွဲစိတ်ကုသဖို့သာစီစဉ်ပေးပါတော့။
ကောင်းပါပြီလေ…ဒါဆိုကျွန်တော်တစ်ဖက်ကို သူကူညီမှာကို
မသင်ဇာချို လက်ခံတဲ့အကြောင်းပြောပေးလိုက်ပါမယ်နော်။
ဆရာဝန်ကြီးကပြောလိုက်ပြီး ဖုန်းကိုခေါ်နေလိုက်သည်။
ဟဲလို…အကိုပါညီလေး…ညီလေးပြောထားတဲ့အတိုင်း..။
မသင်ဇာချိုကလက်ခံပါတယ်တဲ့…။
အဲ့ဒါလေးလှမ်းပြောတာပါ။
စပီကာဖွင့်ပြောနေသဖြင့် တစ်ဖက်မှပြောဆိုသံကိုလည်းကြားရသည်။
ဟုတ်ကဲ့ပါ..ဆရာကြီး…ကျွန်တော့်ကိုအခုလို ကူညီပေးတာကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ.။
ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ သူတို့ကျေးဇူးတွေရှိလို့ ပြန်ဆပ်ခွင့်ရတုန်းပြန်ဆပ်တာပါ။
တစ်ဖက်မှ အသံကို သူမရင်းနှီးနေသလိုလိုခံစားရသည်။
ဘယ်မှာကြားဖူးမှန်းတော့ သူမစဉ်းစားမရ။
သိတာကတော့ရင်းရင်းနှီးနှီးသိနေသည့် အသံပိုင်ရှင်။
(၈)
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်…ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်…။
အထူးငှားရမ်းထားသော သီးသန့်ခန်းဖြစ်သဖြင့် သူ့စိတ်တိုင်းကျဖြစ်သည်။
နှစ်ယောက်ချိုးလို့ရသည့် ကြွေရေကန်ထဲမှာ ကိုယ်လုံးတီးအနေအထားဖြင့်
မီမီအောင်က ဆီးကြိုနေသည်…။
မီမီအောင်ဆိုတာသူ့ကုမ္ပဏီက စာရေးမလေး။ အသက်က(၂၂)နှစ်ခန့်။
ငယ်ရွယ်နုနယ်ပြီး ဖွေးဥနေတာ။ ဒီကောင်မလေးတွေနဲ့ ကဲနေရလျင်
အိမ်က စွဲမက်ဖွယ်ရာမရှိတော့သော သူ့မိန်းမကြီးကို သူစိတ်ကုန်လာတာအမှန်။
သူကသဘက်ကိုဖြေချလိုက်ပြီး ရေကန်အတွင်းသို့ ဆင်းလိုက်သည်။
မီမီအောင်က သူ့ဘေးနားယှဉ်ကာ ကြွေရေကန်ကိုမှီရင်း ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ကို
ဖက်လိုက်သည်။ ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ပါးကို လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်က မီမီအောင်ကို ပြန်ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ အနမ်းချင်းဖလှယ်နေသည်.။
အချိန်အတန်ကြာတော့ ဦးနိုင်ထွန်းကျော်က မီမီအောင်ကို အတန်ငယ်ခွာလိုက်ပြီး…။
ကလေးရယ်..ဦးအရမ်းချစ်တာဘဲကွာ..သိလား။
မီမီအောင်က ခပ်ချွဲချျွဲလေသံလေးဖြင့်…သွားပါ..မယုံပါဘူး..။
သမီးကို i phone အသစ်ပေါ်နေပြီ ဝယ်ပေးပါဆို…ခုထိမဝယ်ပေးသေးဘူး…
သြော်..သမီးရယ်..ဦးကမအားလို့ပါ….ကဲကဲ..သမီးမနက်ကျရင်ဦးလက်ဆွဲအိတ်ထဲက
ကြိုက်သလောက်ယူသွား..တစ်သောင်းတန် ရအုပ်ပါတယ်..
သမီးကြိုက်သလောက်သာယူ…ဒါပေမဲ့ဦးကိုတော့ဟဲ..ဟဲ..
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ကား ရမ္မက်မီးတောက်လောင်နေချေပြီ။
ခစ်ခစ်..ပြောစရာလိုသေးလို့လားဦးရယ်…ကန်ထဲတောင်ရောက်နေပြီ..
မီမီအောင်ကလည်း ဒါမျိုးခြူသည့်နေရာကပိုင်သည်..ဦးနိုင်ထွန်းကျော်၏
ဒုတ်ကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်းပြောလိုက်သည်…။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ကား မျက်လုံးကြီးကို မှေးလို့…။
သူ့ရဲ့လက်တွေကလည်းမီမီအောင်ရဲ့ ကျောကိုပွတ်သက်ကျီစယ်နေသည်…။
ငွေရှိလျင်လောကကြီးကနတ်ပြည်ဘဲလို့ သူစဉ်းစားနေမိသည်။
ဆော်လည်းလာ…ကြိုက်တာလုပ်…အကုန်ရသည်။
ခလေးရယ် ဦးမရတော့ဘူးကွာ..အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်သွားရအောင်…
မီမီအောင်ရဲ့ နို့လေးကို လှမ်းဆွဲရင်း ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ပြောလိုက်ပါတယ်။
ဟင်း…ဦးနော်…ဒါဘဲတတ်တယ်…
ချစ်လို့ပါ..ခလေးရယ်..ဟီးဟီး။
ဒါမျိုးဆိုဦးနိုင်ထွန်းကျော်မျက်နှာကြီးကဖြီးလို့…နွားပြာကြီးအောက်သွားမရှိသည့်နှယ်။
(၉)
အို..ဦးရယ်…အိုးဟို့…
မီမီအောင်ကား ဦးနိုင်ထွန်းကျော်၏ ခေါင်းကြီးကိုတွန်းရင်း ပေါင်တံကိုစိလိုက်သည်။
စိမှာပေါ့…ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့လျှာကြီးသူမ စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေကို ယက်လိုက်သည့်အချိန်မှာ
စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ သေးဖြန်းဖြန်းထွက်ချင်လောက်အောင်ကို ဖြစ်ပေါ်သွားတာကိုး.။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်က မီမီအောင်ရဲ့ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကိုဖြဲရင်း..။
လက်ဖြင့်မလှုပ်နိုင်အောင်ဖိထားကာ အဖုတ်ကို တပြတ်ပြတ်ယက်ပါတော့တယ်။
သူယက်ရလောက်အောင်လဲ မီမီအောင်ကဖွေးဆွတ်နေတာ။
အိုးကလည်းကောင်းသည်။
ဒါကြောင့်မီမီအောင်ကို မလိုးခင်သူဒီလိုဘဲယက်ပေးနေကျ။
ဦး..မကောင်းဘူးကွာ…မီမီအောင်ကား ငိုသံမူနွဲ့နွဲ့လေးဖြင့် ညုတုတုပြောလုုိက်သည်။
ဒါဆို…ခလေးကလက်စားပြန်မချေချင်ဘူးလား…။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်၏ လီးကြီးက မီမီယောင်မျက်နှာရှေ့မှာ တယမ်းယမ်းဖြင့်။
မီမီအောင်တို့က ဒါမျိုးပိုင်သည်။ ဒီလူကြီးကို ဘယ်လိုကြွေအောင်ပြုစုရမည်မှန်းသိပြီးသား။
တယမ်းယမ်းဖြစ်နေသော ဦးနိုင်ထွန်းကျော်၏ လီးကြီးကို သူမညာလက်ဖြင့်ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး
သူမနှုတ်ခမ်းဖြင့် တေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်းငုံလိုက်သည်။
အိုးး…ဟဟ…ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ကား မျက်နှာကိုနောက်လှန်ပြီး ခါးကြီးကော့နေသည်။
ဒီလူကြီးအသည်းခိုက်သွားပြီ။
မီမီအောင်က ဦးနိုင်ထွန်းကျော်၏ ဒစ်ကြီးကိုလျာဖြင့်လှည့်ပတ်ကာကစားပေးသည်။
အိုး..ခလေးရယ်…ကောင်းလိုက်တာ။ ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ထံမှညဉ်းသံကြီးထွက်ပေါ်လာသည်။
ပြွတ်ပြွတ်…မီမီအောင်အစုပ်တော်မှုကြောင့်ထင် ဦးနုုိင်ထွန်းကျော်ကား
တဟင်းဟင်းနှင့် မီမီအောင်ခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ
ရှေ့တိုးနောက်ငင်ကစားနေသည်။
မီမီအောင်ကလည်း စိတ်လိုလက်ရကို ပလွေမှုတ်ပေးနေသည်။
အိုး…ဟဟ..ကလေးရယ်..
မီမီအောင်ပါးစပ်ထဲကို ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့ လရေတွေပန်းထွက်ကုန်သည်။
မီမီအောင်ကား ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့လရေတွေကို မြိုချလိုက်တော့..
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်က….ဟာ…ကလေးမလုပ်နဲ့လေ…
ချစ်လို့ပါ..ဦးရဲ့…သမီးကဦးကိုချစ်လို့ပါ…။
မီမီအောင်က ပြန်ညုလိုက်တော့ ဦးနိုင်ထွန်းကျော်မျက်နှာကြီးကဖြီးလို့။
ဦး..ရေ…သမီးလိုချင်ပြီကွာ…မီမီအောင်က အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှန်ရင်း
ပေါင်ကိုကားပေးလိုက်ပါတယ်။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့ လီးကြီးကလည်း ချက်ချင်းပြန်မတ်လာပါပြီ။
(၁၀)
အို…ဦးရယ်…
မီမီအောင်ကား ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်ဖြင့် မမှီမကမ်းဖက်ထားသည်။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့ လီးကြီးကရှည်တော့ သူမသားအိမ်ခေါင်းကို ထောက်သွားတော့
အို့ ခနဲအသံထွက်သွားတော့သည်….။
လီးကြီးရဲ့လုံးပတ်ကလည်း ကျပ်လုံးကျော်ကျော်လောက်တုတ်သည်ဆိုတော့
သူမစောက်ခေါင်းထဲမှာ ပြည့်ကျပ်နေသည်…။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ကား မီမီအောင်ရဲ့ အဖုတ်လေးကို မညှာမတာပင် လိုးတော့သည်။
ဖွတ်..ဖွတ်…ဘွတ်..ဘွတ်…
အ…အာ…မီမီအောင်ရဲ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကားယမ်းခါသွားသည်…
သူမတင်ပါးကို ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့ လဥနှစ်လုံးကို ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း
တဘတ်ဘတ်ရိုက်သံကထွက်ပေါ်နေသည်။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ကား မီမီအောင်ကောင်းနေပြီမှန်းသိတာကြောင့်…
မီမီအောင်ရဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆုပ်နယ်..လိုက်သည်။
အ…အ…နာတယ်..ဦးရဲ့…
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးကိုလက်ဖြင့်တွန်းရင်း ပြောလိုက်သည်။
မျက်ရည်လေးများပင်ဝိုင်းသွားသည်။
ဒါပေမဲ့ ဒီလိုလုပ်တာကပင် သဘောကျသလိုလို သူမခံစားနေရသည်။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ကား ဒါများလုပ်ရတာကို အရမ်းသဘောကျသည်။
သူ့လီးကြီးကို မီမီအောင် အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်.။
မီမီအောင် ရင်ထဲဟာခနဲဖြစ်သွားသည်….ဦး..ဘာလို့ချွတ်လိုက်တာလဲ။
ခလေးဖင်ထောင်ကုန်းပေးပါလား…ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ပြောလိုက်သည်နှင့်
မီမီအောင်ကလည်း မွေ့ယာပေါ်မှာ လေးဖက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်သည်။
မီမီအောင်ရဲ့ခါးကိုကိုင်ပြီး ဦးနိုင်ထွန်းကျော် သူမတင်ပါးဝုုိင်းဝိုင်းလေးနှစ်ခုကြားမှာ
ရှိနေသော ခရေပွင့်လေးကိုကြည့်ကာ အတွေးတစ်ခုရသွားသည်။
ထွီ….သူမဖင်ဝလေးမှာ ဦးနိုင်ထွန်းကျော် တံတွေးထွေးချလိုက်သဖြင့် မီမီအောင်
ရင်တွေဖိုသွားသည်။ ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ဘာလုပ်မည်ကို သဘောပေါက်ကာ
အသွေးအသားတွေထဲအထိပင် စိမ့်တက်သွားသည်။
ဦး…ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်….သမီးကြောက်တယ်..။
မကြောက်ပါနဲ့.သမီးရယ်..နောက်ဆိုကောင်းသွားမှာဆိုပြီး ဦးနိုင်ထွန်းကျော်က
သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို မီမီအောင် ဖင်ဝလေးမှာတေ့လိုက်သည်။
အ…အား..ဆိုတဲ့မီမီအောင်ရဲ့ ငယ်သံပါအောင်အော်သံလေးက အလုံခန်းထဲမှာ
ဆူညံသွားတော့သည်။(၁၁)
မောင်မောင် သူ့စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားသောစာရင်းဇယားရှင်းတမ်းများကိုကြည့်လိုက်သည်။
ပြီးနောက်သက်ထွန်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး။
ဒါတွေက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲညီလေး…။
သက်ထွန်းက စိတ်မကောင်းသောအမူအယာဖြင့်…။
ဒီလိုပါဆရာ..ဒီငွေတွေက ဦးနိုင်ထွန်းကျော် ပြန်မသွင်းသေးတဲ့ငွေတွေပါ.။
ဟူး..မောင်မောင် ရင်မောစွာဖြင့်လေပူတွေကို မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်..။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ဆိုတာ သူ့မွေးစားမိခင်ကြီးလက်ထက်ကတည်းက လက်တွဲလုပ်လာသော
ကုမ္ပဏီမှသက်တမ်းရှည် ရှယ်ယာရှင်တစ်ဦး..။
ယခုလို ကွာဟမှုတွင် တာဝန်အရှိဆုံးကဦးနိုင်ထွန်းကျော်ပင်။
သူဦးနိုင်ထွန်းကျော်နဲ့သွားတွေ့မှဖြစ်မည်..။
သူတပါးအပေါ်သက်ညှာတတ်သော မောင်မောင်တစ်ယောက် အရေးယူမှုအပိုင်းကိုစမလုပ်သေး။
အခုတေလောဦးနိုင်ထွန်းကျော် ကုမ္ပဏီသို့မလာပါ။
ပြီးတော့ ဦးနိုင်ထွန်းကျော်က မိန်းမကိစ္စနည်းနည်းရှုပ်သည်။
စော်တစ်ပွေပွေနဲ့ တစ်နေရာရာမျာနှပ်နေတာဘဲဖြစ်မည်.။
ကုမ္ပဏီမှစာရေးမလေး မီမီအောင်နှင့်ငြိနေသည်ဟု သူသတင်းသဲ့သဲ့တော့ကြားသည်။
ဒါပေမဲ့ ကောလဟလတွေဘဲဖြစ်မှာပါလို့သာ ထင်ခဲ့သည်။
ယခုရက်ပိုင်း မီမီအောင်ကလဲခွင့်ယူထားသည်လို့သိရသည်။
သူဦးနိုင်ထွန်းကျော်ဖုန်းကို ဆက်ကြည့်တော့လဲဖုန်းကပိတ်ထားသည်။
မဖြစ်ဖူး တခြားရှယ်ယာဝင်များမသိခင် သူဦးနိုင်ထွန်းကျော်အိမ်လိုက်ပြီး
အကျိုးအကြောင်းမေးမှဖြစ်မည်။
သူကူညီသင့်လဲကူညီလို့ရအောင်ပေါ့.။
ကွန်လွန်သူ ကျေးဇူးရှင် မွေးစားမိခင်ကြီး၏ အရင်းနှီးဆုံးမိတ်ဆွေတွေဆိုတော့။
သူတရားစွဲတာတွေ…ဘာတွေတော့လုပ်မှမဟုတ်ပါ။
သက်ထွန်းရေ…ညီလေး..။
အကို ဦးနိုင်ထွန်းကျော်အိမ်သွားလိုက်ဦးမယ်ကွာ..။
ဧည့်သည်တွေရောက်လာရင် ညနေပိုင်းကိုချိန်းလိုက်။
ဟုတ်…ဟုတ်..အကို…။
(၁၂)
ဧည့်ခန်းမှာမေမေနှင့်စကားပြောနေသောထိုလူကြီးကို မေသဲအိ အခန်းထဲမှခိုးကြည့်နေမိသည်။
ပြောနေတာတော့ ဖေဖေအလုပ်ကိစ္စတွေထင်သည်။
ဒါတွေကိုမေသဲအိသိပ်နားမလည်ပါ။
ဒါပေမဲ့ မေသဲအိတစ်ခုတော့ သိသည်။ထိုလူကြီးကတော်တော်ချောသည်။
ခါတိုင်းဧည့်သည်လာလျင်တောင် ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗွီကြည့်မပျက်သောမေသဲအိတစ်ယောက်
အခန်းထဲမှပုန်းနေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ..မောင်မောင်ဆိုသောထိုလူကြီးရှေ့ကို
သွားရမည်ကိုသူမရှက်သလိုလိုဖြစ်နေသည်။
ရင်ခုန်သံတွေမြန်သလိုလိုဖြစ်နေတာတော့ထူးဆန်းသည်။
မေသဲအိက ဒီနှစ်ဆယ်တန်းအောင်လို့ ပထမနှစ်တက်ရမည်။
၁ရနှစ်ကျော် (၁၈)နှစ်ထဲမှာ။ ပြောရလျှင်တော့သူမကလှသည်။
ကျောင်းမှာ ကောင််လေးတွေရဲ့စိတ်ဝင်စားခြင်းကိုခံရပြီး..
စာလည်းလိုက်ပေးခံရသည်..ရည်းစားစကားလိုက်ပြောချင်းလဲခံရပေမဲ့..
သူအနေဖြင့် တစ်ခါမှရင်မခုန်ဖူးခဲ့…။
သို့သော်သူမအနေဖြင့် ဖေဖေမိတ်ဆွေ မောင်မောင်ဆိုသောထိုအကိုကြီးလာလျှင်
အိမ်ခန်းထဲမှပုန်းနေလေ့ရှိသည်…။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထိုမောင်မောင်ဆိုသော
အကိုကြီးကို ခိုးကြည့်ရတာကိုက သူမအတွက်အရသာတစ်မျိုးပင်.။
သမီးရေ..သမီး..မေမေ၏ခေါ်သံကိုကြားရသည်…
ရှင်…မေမေ…
သမီးရေ ဒီက ဧည့်သည်အတွက်ကော်ဖီဖျော်ခဲ့ပါဦး…။
ဟုတ်…မေမေ…။
သူမအခန်းထဲမှနေပြီးစားသောက်ခန်းထဲမသွားခင်မှန်ရှေ့တွင်သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို
လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ သူမကိုယ်သူမလှလားပေါ့လေ။။
မျက်နှာကို တို့ဖတ်လေးကပျာကယာရိုက်ပြီး စားသောက်ခန်းထဲမှာကော်ဖီဖျော်ခဲ့ကာ
ကော်ဖီခွက်ကို လင်ဗန်းထဲထည့်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းထဲကိုထွက်လာခဲ့သည်။
ကော်ဖီခွက်ကို ထိုမောင်မောင်ဆိုသော အကိုကြီးရှေ့သူမချလိုက်စဉ်
သူမလက်တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။။
မောင်မောင်ရေ သူ့ကိုမှတ်မိလား….သူမအမေပြောစကားကြောင့်
မောင်မောင်ဆိုသောထိုအကိုကြီးက သူမကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်စဉ်
သူမခေါင်းကိုငုံ့ထားလိုက်သည်။ ရှက်သလိုလိုခံစားရသည်။
အန်တီသမီး မေသဲအိလေ…
သြော်..ဟုတ်လား…မှတ်တောင်မမှတ်မိဘူးအန်တီရယ်…။
သူတောင် အပျိုကြီးဖြစ်နေပြီကိုး..
ထိုလူကြီးအပြောကြောင့်သူမခေါင်းကိုသာ ပိုပြီးငုံ့ထားမိတော့သည်။(၁၃)
မောင်မောင်တစ်ယောက် ကုမ္ပဏီကို ကားမောင်းပြန်လာရင်းတစ်လျှောက်လုံးစဉ်းစားနေမိသည်။
သူဦးနိုင်ထွန်းကျော် အိမ်မရောက်တာကြာလို့လားမသိ၊
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်သမီးလေးက တော်တော်လှသည်ကို သူမသိလိုက်။
ပြီးတော့ သူဦးနိုင်ထွန်းကျော်အိမ်သူသွားသည့်အခေါက်တွင်လဲ မေသဲအိကကျောင်းသွားနေတာ။
ဒီနေ့သူ့ကိုကော်ဖီချလာမှ သူသေချာကြည့်မိသည်။
သူံအမေဘက်လိုက်သွားသည်ထင်သည်။ဦးနိုင်ထွန်းကျော်ဇနီးအန်တီမြကလည်းငယ်ငယ်ကတော်တော်လှတာကိုး။
ပြိးတော့ထိုကလေးမကိုသူသတိထားမိသွားသည်မှာ
ထိုကလေးမ၏ ပုံစံသည် မမ သင်ဇာချိုငယ်ငယ်ကနှင့်တော်တော်တူသည်။
သူ့အမေ အန်တီမြက သူ့ကိုထိုကလေးမကို ကော်ဖီချခိုင်းတော့
လာချစဉ်ထိုကလေးမရှက်နေသည်ကို သူကောင်းကောင်းသတိထားမိသည်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူရီချင်သလိုလိုဖြစ်လာသည်..ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင်။
တူတူတူ..အိပ်ထောင်ထဲကဖုန်းကမြည်လာသဖြင့်
ကားကိုခဏရပ်ကာ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
ဟဲလို…..သူပြန်ထူးတော့တစ်ဖက်ကမပြော..။
ဟဲလို..ကိုမောင်မောင်လားရှင့်….
သူအသံကိုတော့ကြားဖူးသလိုလိုနေသည်။ရင်းရင်းနှီးနှီးပင်။
ဟုတ်ကဲ့…ကျွန်တော်မောင်မောင်ပါ…ဘယ်သူလဲမသိ.။
ခစ်…ခစ်…ငါ့မောင်က မမအသံကိုတောင်မမှတ်မိတော့ဘူးလား…
မမ…သင်ဇာချိုလား…သူ့အမေးကို တစ်ဖက်မှမဖြေ…
သူ့ရင်ခုန်သံတွေ ဆူဝေလာသလိုလိုပင်။
ဟုတ်ပါတယ်…မောင်မောင်ရယ်…မမသင်ဇာချိုပါ..။
မမ..ကျွန်တော့ဖုန်းကို ဘယ်လိုလုပ်သိ..သိ..။
ဘယ်လိုသိတယ်..ဆိုတာမမေးပါနဲ့..မောင်မောင့်ကိုမမ တွေ့ချင်တယ်။
မနက်ဖြန်..တွေ့ချင်တယ်…။သူဌေးကြီးဆိုတော့အလုပ်တွေအားမှအားပါ့မလားလို့။
ဗျာ..အဲ့.အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး..မမ.။
ကျွန်တော်ဘယ်နေရာကိုလာခဲ့ရမလဲ.။
တစ်ဖက်မှ မမသင်ဇာချို၏ကြည်လင်ချိုသာသော အသံလေးများက..
သူ့နားထဲသို့ ဖုန်းလေးထဲမှ တဆင့်..စီးဝင်လာပါတော့တယ်.။(၁၄)
အိမ်အနေအထားတစ်ခုလုံးကတော့ရှင်းလင်းတိတ်ဆိတ်နေတာအမှန်၊
အိမ်တစ်ခုလုံးမှာ အပ်ကျသံကြားရလောက်အောင်တိတ်ဆိတ်နေပေမဲ့.
.မောင်မောင့်ရင်တွေကတော့တဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေမိတာအမှန်..။
တိတ်ဆိတ်နေသော လောကကြီးကို မမရဲ့အသံလေးကဖြိုခွင်လိုက်ပါတယ်။။။
ကဲ…မောင်မောင်…မင်းငြင်းဦးမလား..။
မမကသူ့ရှေ့ကိုပစ်ချလိုက်သောစာရွက်စာတမ်းတွေ…။
ပြောရလျှင်တော့ မမမသိအောင်သူကူညီထားခဲ့သည့်ကိစ္စမမသင်ဇာချိုသိသွားပြီ.။
သူထိုင်နေရာမှ ထလိုက်သည်..။
ကျွန်တော်သွားတော့မယ်…မမ။
မင်း…ဒီအတိုင်းသွားတော့မလို့လားမောင်မောင်..။
မမကိုမင်းတစ်ခုခုပြောမသွားချင်ဘူးလား….မမရဲ့အသံကြောင့် သူထထိုင်လိုက်ရာမှ
ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးရပ်နေသည်.။
မျက်နှာကိုတစ်ဖက်ကိုလွဲလိုက်ပြီး…ကျွန်တော်က ကျေးဇူးရှင်မို့လို့ကူညီတာပါမမ။
တခြားရည်ရွယ်ချက်…မပါ.။
တော်စမ်း…မောင်မောင်…မင်းအဲ့လိုဝန်မခံရဲတာကိုဒို့မကြိုက်တာ.။
မင်းဒို့မျက်နှာကို တည့်တည့်ကြည့်ပြီးဖြေစမ်းမောင်မောင်…။
မမရဲ့အမိန့်ပေးသံလိုလိုစကားသံကြောင့်သူ့စိတ်တွေပွင့်ထွက်သွားသည်။
ဟုတ်တယ်…မမ…မမကိုကျွန်တော်…ကျွန်တော်…
သင်ဇာချိုပြုံးလိုက်သည်…..။သူမလိုချင်တာဒါပဲလေ…။
မောင်မောင်…မင်း…မမကိုချစ်နေတယ်မဟုတ်လား….။
ဟုတ်တယ်ဗျာ..ဟုတ်တယ်…မမကို ကျွန်တော်ချစ်နေတာကြာပြီ..။
ကျွန်တော်မမနဲ့မတွေ့ရတော့ဘူးဆိုတဲ့အချိန်ကတည်းက..ရှင်းလား။(၁၅)
ဆတ်ခနဲ သူမကိုယ်လုံးလေးကိုယ်ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်လိုက်သော
မောင်မောင်ရဲ့ အပြုအမူကို သူမရုတ်တရက်လန့်သလိုဖြစ်သွားပေမဲ့
သင်ဇာချိုမရုန်းမိပါ။နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာစုပ်လိုက်သောမောင်မောင်ရဲ့
အနမ်းကြောင့် သင်ဇာချိုမိန်းမောမိသွားသည်။
မောင်မောင်က သူမလည်ဂုတ်တွေ ပါးပြင်တွေကို အဆက်မပြတ်ဆက်နမ်းနေသည်။
အို…မောင်ရယ်…မမအရိုးတွေကျေကုန်တော့မယ်…လွတ်ပါဦး.ကွယ်..လို့။
မောင်မောင်က သူမကိုနမ်းရင်းသူမခြေလှမ်းများကလည်း အလိုလိုနောက်ဆုပ်မိသဖြင့်
နံရံနှင့်ကျောပြင်ထိကပ်သွားသည်။
မောင်မောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးက သူမရင်ဘတ်နှင့်ပိပြားနေအောင်ထိကပ်ထားသဖြင့်
မောင်မောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ သူမသားမြတ်အစုံကထိကပ်နေသည်။
မောင်မောင့်လက်ကသူမခါးသိမ်သိမ်လေးကို စပါးကြီးမြွေတစ်ကောင်ပမာ
ဖက်တွယ်ထားပြီး သင်ဇာချိုရဲ့လက်တွေကလည်းမောင်မောင်ရဲ့ကျောပြင်ကိုမမီမကမ်းဖက်ထားသည်။
မမရယ်…မောင်သိပ်ချစ်တာဘဲ။
မောင်မောင်ရယ်…မမလဲမင်းလေးကိုသိပ်ချစ်တာဘဲကွယ်။
သူမရွှေကြုပ်လေးကို မောင်မောင်ရဲ့ ဒုတ်ကြီးကထိကပ်နေသည်။
ချစ်သောမောင်တစ်ယောက်စိတ်တွေကြွနေပြီထင်တယ်လို့သူမတွေးမိသည်။
သူမလဲစိတ်တွေကြွနေတာဘဲလေ…၁၆နှစ်သမီးလေးလိုဖြစ်နေသည်။
ထမိန်နှင့်ပုဆိုးခံထားလို့သာတော်တော့သည်။
ကဲ…အို..အမေ့..သင်ဇာချိုနှုတ်မှအာမေဋိတ်သံလေးထွက်သွားသည်.
မောင်မောင်ရဲ့ညာလက်ကသူမဒကောက်ကွေးတွေကိုဆတ်ခနဲလှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
စွေ့ခနဲမောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲသူမရောက်ရှိသွားသည်.
မောင်မောင်က သူမကိုပွေ့ချီပြီးခေါ်ဆောင်သွားသည့်နေရာကတော့…။
အို…သင်ဇာချို…ချစ်သောမောင်မောင်တစ်ယောက်သူမကိုဘာလုပ်တော့မည်ကိုတွေးပြီး
ရင်လေးဖိုသွားသည်။ ကိုယ့်နှလုံးခုံသံကိုတဒုတ်ဒုတ်ကြားနေရသည်။
ရှက်လွန်းသဖြင့် မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်။
အိစက်သောမွေ့ယာ၏ အထိအတွေ့ကိုရသည်။
မောင်မောင်သူမကိုယ်လေးကို မွေ့ယာပေါ်ချလိုက်ပြီလေ။
မောင်မောင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက သူမကိုယ်ပေါ်ကမိုးပြီး မှောက်ချလိုက်ပြီ။
အို…သင်ဇာချိုရဲ့ပါးပြင်လေးရဲတွတ်သွားတော့သည်။(၁၆)
တစ်လုံးချင်းတစ်လုံးချင်းပြုတ်သွားသောကြယ်သီးများနှင့်အတူ သူမအပေါ်ပိုင်း
တစ်ခုလုံးဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားသော အထိအတွေ့ကို သူမခံစားလိုက်ရသည်။
ထိုအတူ သူမကိုယ်အောက်ပိုင်းမှ ချိတ်လုံချည်အနီရောင်လေးကလည်း ကျွတ်သွားပြီ။
သူမကိုယ်ပေါ်မှ မောင်၏ အထိအတွေ့ခံစားရမှုခဏအကြာလစ်ဟာသွားသဖြင့်
မျက်လုံးကိုမရဲတရဲဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
အို….သူမရင်တွေပိုခုန်လာသည်။
အပေါ်မှာပြန်မိုးလာသော မောင်မောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး။
ယောကျင်္ားပီသထွားကြိုင်းသော မောင်မောင်ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းဗလာရင်အုပ်။
အောက်ပိုင်းမှာလည်းပုဆိုးမရှိတော့။
သူမအနေဖြင့် မောင်မောင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးကိုမြင်လိုက်ရသည်နှင့် သူမဖင်ကြောများပင်ရှုံ့သွားမိသည်။
အမလေး..လို့သူမစိတ်ထဲမှရေရွက်လိုက်မိသည်။
နည်းတဲ့ဒုတ်ကြီးမဟုတ်ပါလား။ (၆)လက်မလောက်ရှိပြီး..ဓါတ်ခဲလုံးထက်ကြီးသည့်ဒုတ်ကြီး။
ဘုရား..ဘုရား..မောင်မောင်သူမကို လုပ်တော့မှာပါလား။
သူမရွှေကြုပ်လေးတော့ ဒီဒုတ်ကြီးနဲ့ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလား။
မျက်လုံးကိုပြန်မှိတ်လိုက်သည်။
မောင်မောင်က မမရဲ့လည်တိုင်လေးတွေကိုစနမ်းသည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မမရဲ့ မို့မောက်နေတဲ့ ပေါက်စီသာသာ ရင်အုပ်လေးများကို လက်ဖြင့်အုပ်လိုက်သည်။
မမရဲ့ အသက်ရှုသံတွေပိုမိုပြင်းလာတာကိုသူသတိထားမိသည်။
ပြွတ်…ညာဘက်သားမြတ့်လေးကိုသူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်လိုက်ချိန်မှာ
မမကိုယ်လေးတုန်သွားတာကိုသူသတိထားမိသည်။
အိစက်နေသော မမရဲ့သားမြတ်လေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့ပေးနေမိသည်။
အို..မောင်မောင်…မမမနေတတ်ဘူး.
မမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေရော အသံတွေရောတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။
ရင်အုပ်ကလည်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေသည်.။
သူကတဖြည်းဖြည်းနဲ့ မမရဲ့ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကို လျှာနဲ့ကစားပေးသည်။
ချက်ကလေးကိုပါကလိသည်။
မမရဲ့လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေကသူ့ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်လာသည်။
သူ့ရဲ့ ခေါင်းက အမွေးနုနုလေးတွေဖုံးလွမ်းနေတဲ့ မမရဲ့ ရွှေကြုပ်ကနီညိုညိုပွင့်ဖတ်နှစ်ခြမ်းကြားကို
ပူနွေးစိုစွတ်ပြီး ထူးဆန်းတဲ့အရသာကြောင့် မမနှုတ်မှ..အိုခနဲအသံထွက်သွားပြီး
မျက်လုံးတွေ ပွင့်ဟလာသည်။(၇)
အို…မောင်…မောင်…မ.မ..င.ငရဲကြီးတော့မယ်။
ပေါင်တံသွယ်သွယ်နှစ်ချောင်းကို ဆတ်ခနဲစိလိုက်ပေမဲ့ သင်ဇာချိုစိလို့မရပါ။
မောင်မောင်က သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူ့လက်နဲ့ အတင်းဖိထားသည်။
မောင်မောင့်လျှာကသူမရွှေကြုပ်အတွင်းသားတွေကို ကလိလိုက်တော့
သင်ဇာချိုတစ်ယောက် ရွှေကြုပ်လေးထဲမဆီးဖြန်းဖြန်းထွက်ချက်စိတ်တွေပေါ်လာသည်။
အ..အ..မောင်..မောင်..တော်..တော်..ပါတော့။
မောင်မောင်က အစိလေးကိုပါကစားတဲ့အခါကျတော့ သင်ဇာချိုတစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်လာသည်။
ခံနိုင်စွမ်းနည်းလာသဖြင့် သင်ဇာချို မောင်မောင့်ရဲ့ဆံပင်တွေကိုသာလက်နှစ်ဖက်နှင့်အတင်းဆွဲဆုပ်မိသည်။
မျက်လုံးအစုံကိုမှေးမှိတ်ထားမိသည်။
ပူနွေးစိုစွတ်သော မောင်မောင့်လျာအရသာက သူမရွှေကြုပ်အတွင်းသားတွေနဲ့
အစိလေးကိုကစားနေတာကို သဘောတွေ့သလိုဖြစ်လာသဖြင့်
မောင်မောင့်လျာကိုပင် သူမရွှေကြုပ်နှင့်ခွာမည်ကိုစိုးရိမ်လာသဖြင့်
မောင်မောင့်ခေါင်းသူမရွှေကြုပ်နှင့် အတင်းကိုဆွဲကပ်ထားမိသည်။
ခေါင်းထဲမှာမီးတွေတောက်နေသလိုဖြစ်ပြီး လူတစ်ကိုယ်လုံးလေထဲမြောက်သွားသလိုသူမခံစားနေရသည်။
ရွှေကြုပ်ထဲမှာ ဆီးသွားချင်သလိုလိုအရသာမျိုးဖြစ်လာပြီး ကျဉ်တက်နေသလိုခံစားနေရသည်။
ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းမသိ။
သူမစိတ်ကိုမနည်းချုပ်တည်းထားပြီး သူမဖင်များကိုကော့ထားမိသည်။
နောက်ဆုံးသူမစိတ်ကို လွတ်ပေးလိုက်သည့် အချိန်မှ သူမရွှေကြုပ်ထဲမှာ
အရမ်းကို ကျဉ်တက်ပြီး အရည်တွေပန်းထွက်ကုန်သည်။
သူမလက်များကမောင်မောင့်လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရာမှဖြေလျော့သွားသည်။
သူမမျက်လုံးတွေကို ဖွင့်လိုက်ချိန်မှာတော့ သူမအရည်တွေကို
မောင်မောင်က ကြင်နာစွာယက်ပေးနေတာကို တွေ့ရသည်။
အို…မောင်မောင်..ရယ်…သူမအသည်းထဲပင်စိမ့်တက်သွားသည်။
အားနာလိုက်တာ..မောင်ရယ်။
မောင်မောင်က သူ့နှုတ်ခမ်းမှာပေပွနေသော မမသင်ဇာချိုရဲ့အရည်တွေကိုနှုတ်ခမ်းနဲ့
သပ်ကာမြိုချလိုက်ပြီး…..
ချစ်လို့ပါ…မမရယ်…။ မမရဲ့မွေးအီနေသောသုတ်ရေတွေကို သူမြတ်မြတ်နိုးနိုးပင်မြိုချလိုက်သည်။
မောင်ရယ်..မမကို အရမ်းချစ်တာပါလားကွယ်။
မတ်တပ်ရပ်ပေးပါလားမောင်မောင်။ မျက်လုံးခဏမှိတ်ထားလို့ ဆိုလိုက်သဖြင့်။
မောင်မောင်လည်းမတ်တပ်ရပ်ကာမျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်။
သင်ဇာချိုက မောင်မောင့်ရှေ့ဒူးထောက်ပြီး မောင်မောင့်ဒုတ်ကြီးကို သူမလက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့်
ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။(၁၈)
ဒီတစ်ခါတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက်မမသင်ဇာချိုရဲ့ပညာပြမှုကိုအလူးအလဲခံစားနေရပြီ။
မမကသူ့ရဲ့ဒုတ်ကို အာခေါင်ထဲအထိငုံထားသည်။
မမရဲ့ပါးလေးတွေပင်ချိုင့်သွားသည်။
အိုးအိုး…သူ့တင်ပါးတွေကိုရှုံ့ထားမိသည်။
မမက သူ့ဒုတ်ကြီးကို သူမသွားလေးတွေဖြင့်
မနာအောင်ခြစ်ဆွဲသဖြင့် သူ့အသည်းတွေပင်ကျိန်းသွားသည်။
လျျာကလည်းသူ့ဒုတ်ထိပ်မှ ကျင်ငယ်ပေါက်လေးကိုလျာထိပ်ဖြင့် ကစားလိုက်သောကြောင့်
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးပင်တုန်တက်သွားသည်။
မမက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် သူမနှုတ်ခမ်းသားဖူးဖူးလေးဖြင့်ဖိပြီး
သွင်းထုတ်လုပ်နေသောကြောင့် သူ့အီဆိမ့်နေသည်။
မမရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်ထားရသည်။ မမရဲ့ရှေ့တိုးနောက်ငယ် စုပ်ပေးနေမှုကို
လက်ဖြင့် ထိန်းပေးထားပါတယ်။
အ..အ..သူ့နှုတ်မှ ဆန့်တငင်ငင်အသံများနဲ့အတူ မမရဲ့အာခေါင်ထဲကို
သူ့သုတ်ရေတွေကိုပန်းထုတ်မိသွားသည်။
အို…မမ…ဆောရီး..ဆောရီး…မောင်စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူးဖြစ်သွားတယ်။
မောင်မောင်က အားနာနေပေမဲ့ မမကတော့ သူ့သုတ်ရေတွေကိုမြိုချလိုက်ပါတယ်။
မရွံ.ဘူးလားမမ…။
ခစ်ခစ်…ငါ့မောင်ကမမအရေတွေကိုမြိုချထားတယ်လေ…
မမလည်းမရွံပါဘူးကွယ်…မမကလည်းမောင်မောင်ကို အရမ်းချစ်တာကိုး။
မမက သူ့ဒုတ်ကြီးကို လက်ဖြင့်ပြန်ကစားပေးတော့…
သူ့ဒုတ်ကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့်ပြန်လည်မာထောင်လာသည်။
ဟို..ဟိုလေ…မောင်…ရလောက်ပြီထင်တယ်နော်။
မမတစ်ယောက်ခံချင်စိတ်တွေဖြစ်နေပြီမှန်းမောင်မောင်သဘောပေါက်သွားသည်။
မမ…ဘာကိုပြောတာလဲဟင်..ရပြီဆိုတာ…။သူကလှမ်းနောက်လိုက်သည်။
ဟင်း…မောင်နော်သိသားနဲ့…လူကိုရှက်အောင်လာလုပ်နေတာ။
မမကို မောင့်မယားလုပ်လို့ရပြီလို့ပြောတာ…ရှင်းပလား။
အဟဲ…သိပါတယ်…ကြားချင်လို့သက်သက်မေးတာ။
လူဆိုးလေး…ဟင်းဟင်းနော်…မမအပြောလေးအဆုံးတွင်…။
သူလည်းမမကိုဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်သည်။
မမရဲ့ကားပေးထားသော ပေါင်တံသွယ်သွယ်နှစ်ချောင်းကြားမှာဒူးထောက်ထိုင်ပြီး
သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို မမရဲ့ရွှေကြုပ်လေးကို သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးနဲ့တေ့လိုက်သည်။
အမေ့ သူမအဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးကို တိုးဝင်လာသော မောင်မောင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက
သူမရွှေကြုပ်လေးမှာ တင်းကျပ်နေပါတယ်။
နာကျင်သလိုလိုခံစားရပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးသွင်းနေတာကို အားမလိုအားမရ
ဖြစ်လာသဖြင့် မောင်မောင့်ရဲ့ခါးကို လက်ဖြင့်အတင်းဆွဲလိုက်သည်။
ဒုတ်…အမေ့..သူမရွှေကြုပ်လေးပင်ပူခနဲဖြစ်သွားအောင့်
ဆောင့်ထည့်ခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်။
(၁၉)
ဖောက်ဖောက်…ဖောက်ဖောက်…
အမေ့..အ..အ..မမရဲ့ရွှေကြုပ်ကြပ်ကြပ်ကလေးက အရမ်းကိုလုပ်လို့ကောင်းလှသည်။
မမကိုမောင်မောင်မညှာတော့ပါ…မညှာမတာကိုကြမ်းကြမ်းကိုဆောင့်ထည့်လိုက်
ဆွဲထုတ်လိုက်ဖြင့် အစွမ်းကုန်ချတော့သည်။
သူ့ရောမမပါ ချွေးတစ်ပြိုက်ပြိုက်ထွက်ကျနေပြီ။
ကုတင်မှ တကျီကျီအသံများပင်ထွက်ပေါ်လာသည်။
မမရဲ့ ခြေသလုံးနှစ်ဖက်က သူ့ခါးကိုချိတ်ထားပြီး မမလက်နှစ်ဖက်က
သူ့ကျောကို ဖက်ထားသည်။ သူလည်းမွေ့ယာပေါ်မှာ လက်ထောက်ကာ
အပီကိုကြုံးတော့သည်။ သူ့ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းသူ့ဥများနှင့်မမသင်ဇာချိုရဲ့
တင်ပါးဖွေးဖွးများရိုက်ခတ်သံ တဘတ်ဘတ်ထွက်ပေါ်သလို
မမရဲ့ တင်ပါးလေးများလေးက တုန်တုန်သွားတာကိုက သူ့အတွက်အရသာရှိလှသည်။
မမရဲ့ ဖက်တွယ်ထားမှုတွေကပိုတင်းကျပ်လာသလိုသူ့ကျောကို ကုတ်ခြစ်လာသည်။
မောင်..မောင်..သွက်သွက်လေး..လုပ်.လုပ်ပေးပါ…အအ။
မမ..ရဲ့ညဉ်းသွားသံလေးထွက်ပေါ်လာပြီး သူလည်းအသက်ပင်မရှုနိုင်အောင်ကို
အဆက်မပြတ် တလှုပ်လှုပ်နှင့်ဖိပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချနေသည်။
မမကသူ့ကို အတင်းဆွဲဖက်ပြီးအောက်ဖက်တွန်းပို့လိုက်သည်။
မမအောက်ကိုသူရောက်သွားပြီ။
သူကပက်လက်မမကအပေါ်ကခွရက်။ မမရဲ့ရင်သားနှစ်ခုအပေါ် ဆံပင်တွေက
ဝဲကျနေသည်။ သူ့လက်က မမရဲ့သားမြတ်နှစ်လုံးကို ဆုပ်ညှစ်ကာနယ်ပေးနေသည်။
မမလက်က သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်လက်ထောက်ကာ ဖင်များကိုကြွကြွပြီး
အပေါ်မှစိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပါတယ်။
အရည်ကြည်တွေကလည်း နှစ်ယောက်လုံးကိုယ်စီထွက်နေပြီဖြစ်တာကြောင့်
ရွှေကြုပ်ထဲ ဒုတ်ကိုဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တပွပ်ပွပ်အသံကဆူညံနေပါတယ်။
ဖောက်..ဖောက်…စွပ်..စွပ်…အ…အ..အို့အို့…
အင်းအင်း…အ..အ..သူ့လီးချောင်းတစ်ခုလုံးကျင်တက်သွားပြီ…
သူ့သုတ်ရေတွေကို မမရဲ့ ရွှေကြုပ်အတွင်းနံရံတွေကို တပြစ်ပြစ်နဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်ချိန်မှာ
မမကလည်း သူ့ရဲ့တောင်နေဆဲဒုတ်ကို လေးငါးချက်ခန့် ဖိဖိဆောင့်ချပြီး
အရည်တွေထွက်ကျကာ သူ့အပေါ်ကိုထပ်ရက်ကြီး မှောက်ကျလာကာ
ရွှေကြုပ်ထဲက ဒုတ်ကိုမချွတ်ပဲစိမ်ထားပြီး အမောဖြေနေပါတယ်။
တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား အသားကုန်ဖက်ထားပြီး
အနမ်းချင်း ဖလှယ်နေကြပါတယ်။
အချစ်စိတ်ရဲ့တန်ခိုးနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ လောကကြီးကိုမေ့နေကြတော့တာပါဘဲ။
(၂၀)
သာဓု..သာဓု..သာဓု..
သားနဲ့သမီး..အိုအောင်မင်းအောင်သေတပန်သက်တဆုံးပေါင်းဖက်ပြီး
ပျော်ပျော်ရွှင်ရွင်နေထိုင်သွားကြပါကွယ်။
သား..မောင်မောင်နဲ့ ဆိုတော့ သမီးအတွက်ဖေဖေစိတ်ချသွားပါပြီကွယ်။
ဦးထွန်းမြင့်ကား ကန်တော့နေသော မောင်မောင်နဲ့ သမီးဖြစ်သူ သင်ဇာချိုကိုကြည့်ပြီး
ဝမ်းသာပျော်ရွှင်နေသည်။
မောင်မောင်နှင့်သင်ဇာချိုကား လွန်ခဲ့သော (၂)ရက်ခန့်ကလက်ထပ်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။
သင်ဇာချိုကတော့မျက်ရည်လေးတွေဝဲနေသည်။ ဦးထွန်းမြင့်ကား သာသနာ့ဘောင်သို့
အပြီးတိုင်ဝင်ရောက်တော့မည်ဖြစ်သည်။
ဖေဖေဆုံးဖြတ်ချက်ကို မပြင်တော့ဘူးလားဖေဖေ…
ဖေဖေ…ဆုံးဖြတ်ပြီးပါပြီသမီး..ဖေဖေ့အရွယ်ကတရားဘာဝနာပွားရမဲ့အရွယ်ရောက်နေပါပြီ.။
သားနဲသမီးကိုဖေဖေတခါတည်းနှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်ကွယ်။
ဒီနေ့ဘဲ စစ်ကိုင်းကိုသွားပြီး အဲ့မှာဘဲ သေသည်အထိ တရားအားထုတ်တော့မယ်လို့ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။
သားနဲ့သမီးပျော်ရွင်စွာနေခဲ့ကြပေတော့။
ကားလာပြီထင်တယ်….ဖေဖေသွားတော့မယ်နော်။
အိမ်ရှေ့သို့ကြိုလာသော ကားရောက်နေချေပြီ။စစ်ကိုင်းသွားမည့်ကား။
ဦးထွန်းမြင့်ကား ဆုံးဖြတ်ချက်ပြတ်သားသူပင်။ ပိုက်ဆံအနည်းငယ်နှင့်အဝတ်အစား(၂)စုံသာယူသွားသည်။
တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာသွားသော ကားလေးကိုသင်ဇာချိုကြည့်ရင့် မျက်ရည်တွေကျဆင်းလာသည်။
သင်ဇာချိုငိုချေပြီတည်း။
မောင်မောင်ကား မမသင်ဇာချိုရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ပြီးနှစ်သိမ့်လိုက်သည်။
မမကားသူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုချေပြီ။
မမကို နှစ်သိမ့်ရင်း မောင်မောင်တစ်ယောက် တရွေ့ရွေ့ မမအိမ်ထဲသို့ချော့ခေါ်လာခဲ့သည်။
စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့…မမရယ်…။
တိတ်တော့နော်…မမဖေဖေက ကောင်းတဲ့လမ်းကိုရွေးသွားတာဘဲကို။
မမနားလိုက်တော့နော်….မမရဲ့ ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်နှစ်သိမ့်ပြီး
အိမ်ခန်းထဲသို့ခေါ်ကာ ကုတင်ပေါ်မှာလှဲစေလိုက်သည်။
ငိုနေသော မမကိုကြည့်ပြီး သူစိတ်မကောင်းသဖြင့်
အခန်းပြင်သို့ ခဏထွက်လာကာ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ကာစီးကရက်တစ်လိပ်ကိုမီးညှိပြီး
ဖွာကာအတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်။
မမရယ်…မမကို မောင်တစ်သက်လုံးသစ္စာရှိရှိပေါင်းဖက်သွားမှာပါကွယ်။(၂၁)
ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ အမရယ်…
အချုပ်ထဲရောက်နေသော ဒေါ်မြမြကို ကြည့်ပြီး
မောင်မောင်နှင့်သင်ဇာချိုထံမှပြိုင်တူထွက်လာသောအသံ။
အမှုကလည်းကြီးလေးသည်
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်နှင့် မီမီအောင်ကို မသေမချင်းဒါးနှင့်ခုတ်သတ်မှှု။
ဒေါ် မြမြကား အချစ်ကြီးလို့ အမျက်ကြီးသွားချင်းဖြစ်သည်။
ဦးနိုင်ထွန်းကျော်နှင့် မီမီအောင် ချိန်းတွေ့နေတာကို စုံစမ်းပြီးလိုက်အသွားမှာ
ကာမဇောကပ်နေသော သူမယောကျင်္ားနိုင်ထွန်းကျော်နဲ့ မီမီအောင်ကိုခွင့်မလွတ်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည်။
သူမဝင်လာတာကိုပင်မသိရလောက်အောင် ကာမသွေးတွေဆူနေကြသည်။
ကာမပန်းတိုင်ကို သူနိုင်ကိုယ်နိုင်အပြိုင်ကြဲနေကြချိန်ကိုး။
သူမသွေးတွေဆူပွတ်နေချိန် နှင့် နံရံမှာ
အလှချိတ်ထားသောကင်ဒိုဒါးက လူသတ်လက်နက်ဖြစ်သွားသည်။
ဘယ်နှစ်ချက်ခုတ်လို့ခုတ်မိမှန်းမသိ။
သတိဝင်လာတော့ နှစ်ယောက်လုံးသေနေပြီ။
ဟင့်ဟသင့်…အန်တီမြမြငိုနေတာမြင်တော့နှစ်ယောက်လုံးစိတ်မကောင်းမိ။
ကျွန်တော်…ဘာကူညီရမလဲအန်တီမြ…။
အန်တီလေ…အန်တီ့သမီးလေး မေသဲအိကိုစိတ်မချဘူး.။
အန်တီ့မိုက်ပြစ်နဲ့ ခံရမှာဝမ်းမနည်းမိပေမဲ့ သမီးလေးက ငယ်သေးမယ်။
အဲ့ဒါ..မောင်မောင်တို့ လင်မယားကဘဲ.
.အန်တီ..အန်တီသမီးလေးကိုစောင့်ရှောက်ပေးကြပါ။
ဟုတ်ကဲ့ပါ…အမ..အမသမီးကို
ကျွန်မညီမလေးအရင်းလေးလိုတစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်။
မေသဲအိကား တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေသည်။
သင်ဇာချိုကားမေသဲအိကိုချော့မော့နှစ်သိမ့်နေသည်။
ခင်မင်ရင်းနှီးသောမိတ်ဆွေများဖြစ်နေပြီဖြစ်သဖြင့်ရင်ထဲမှာကိုမကောင်းပါ။
ဘာတတ်နိုင်မှာလဲလေ..အမှုကလည်းထင်ရှားနေသည်။
တစ်သက်တစ်ကျွန်းကျဖို့ကသေချာနေပြီ…
မိဘတွေရဲ့ကြားမှမြေစာပင်ဖြစ်ရရှာသော မေသဲအိလေးကို သူမကိုယ်ချင်းစာနာမိသည်။
မေသဲအိကား သင်ဇာချိုရင်ခွင်ထဲမှာ ကြူကြူပါအောင်ငိုယိုနေပြီး
သူမမျက်ရည်များက သင်ဇာချိုရဲ့ အကျီမှာပင်စိုရွဲသွားတော့သည်။
သြော်..သနားစရာကောင်းလိုက်တဲ့..ကလေးမရယ်။
မောင်မောင်ကားထိုမြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာပင်ဆို့နစ်လာမိသည်။
မိတ်ဆွေကောင်းပီသစွာထိုကလေးမကိုစောင့်ရှောက်ရမည့်တာဝန်က
သူနှင့်မမသင်ဇာချိုတို့ရဲ့ တာဝန်ဖြစ်သွားပြီလေ။(၂၂)
ကဲ ညီမလေးအိပ်တော့လေ ညဉ့်နက်ပြီ
ဟုတ်ကဲ့ မမ မေသဲအိဖတ်လက်စစာအုပ်ကိုချပြီး အခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသော်လည်းသူမမျက်လုံးများကိုပိတ်မရသေးပါ။သူမဘဝအကြောင်းကိုစဉ်းစားနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမဘဝကားအပြောင်းအလဲမြန်ဆန်ခဲ့ရသည်။
ကိုကြီးမောင်မောင်နှင့်မမသင်ဇာချိုတို့ကသူမအပေါ်မှာညီမလေး
တစယောက်လိုပင်။ သားသမီးမရသေးသောကိုကြီးမောင်မောင်နှင့်မမသင်ဇာချိုတို့ဇနီးမောင်နှံအဖို့သူမကိုိညီမလေးလိုတစ်မျိုး သမီးတစ်ယောက်လိုတစ်မျိုးချစ်ခဲ့ကြတာ ယခုဆိုလျင်တစ်နှစ်ကျော် ကာလသို့ပင်ရောက်ရှိခဲ့ပြီ။သူမအသက် ၁၉နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီလေ။ သူမမိဘများ၏ အမွေများကို ကိုကြီးမောင်မောင်က ထိန်းသိမ်းပေးထားသည်။ သူမအသက် ၂ဝပြည့်လျင်လွဲပေးမယ်တဲ့။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိသူမဒီအိမ်မှာဘဲတစ်သက်လုံးနေချင်မိသည်။
မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေမဲ့သူမစိတ်ကိုသူမသိသည်။
မေသဲအိ ကိုကြီးကိုချစ်မိနေတာပါ။
ဒီဘဝမှာတော့မဖြစ်နိုင်တော့ ကိုကြီးက မမရှိနေပြီလေ။
ကိုကြီးကိုသူမ ဖေဖေမေမေတို့အိမ်မှာကတည်းက လာတိုင်းအခန်းထဲကနေ ခိုးကြည့်ရတာ အမောပါဘဲ။
ကိုကြီးကတော့ ဒါတွေကိုငိမှာမဟုတ်ပါဘူးလေ။
ကိုကြီးအိမ်ထောင်ကျသွားတော့သူမကျိတ်ငိုခဲ့ရသေးတယ်။
ကိုကြီးကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့တဲ့ မမသင်ဇာချိုကိုအားကျမိတယ်။
ဒါပေမဲ့မနာလိုတော့မဖြစ်မိပါ။ ဒီအိမ်မှာသူမကိုခေါ်ထားတော့ မမ သင်ဇာချိုရဲ့ သူမအပေါ် ညီမလေးလိုဂရုစိုက်မှုတွေကြောင့်
မမသင်ဇာချိုကိုသူမ အမရင်းလိုချစ်ခင်နေမိသည်။
သြော် မမရယ် ဇမမကိုဘီမလေးသိပ်အားကျတာဘဲကွယ်
မေသဲအိတီးတိုးရေရွက်လိုက်ပါတယ။
မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီးအိပ်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ သူမအဖို့တော်တော်နဲ့
အိပ်မပျော်နိုင်တော့ပါ။ မျက်လုံးထဲမှာ ကိုကြီးမောင်မောင်ကိုဘဲ
မြင်ယောင်နေမိတယ်။
ညီမလေး မမရဲ့ ကိုကြီးကို အခုလိုစိတ်ထဲကချစ်မိနေတာ
ခွင့်လွတ်ပေးပါမမရယ်။(၂၃)
နောက်တစ်နှစ်ခန်အကြာ့့့့့့့့
ဆေးရုံကုတင်ပေါ်တွင် ပတ်တီးအဖွေးသားဖြင့်
လဲလျောင်းနေသောမမသင်ဇာချိုရဲ့
လက်ကလေးကိုမေသဲအိနှင့်မောင်မောင်ကယုယစွာ
ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
မောင် ခဏထွက်ပေးပါလားကွယ့့့့့်
မောင်မောင်ကား ကျဆင်းလာသောမျက်ရည်များကို မမမမြင်အောင်
ကျောပေးသုတ်လိုက်ပြီးအခန်းပြင်ဘက်သို့ထွက်သွားသည်။
မမလွန်ခဲ့သော၃ရက်က ကားတိုက်မှုဖြစ်ခဲ့သည်။
ယခုမမ အသက်ကား ဆေးသက်သာရှိတော့သည် ။
သူမအနှင့်ခွဲရတော့မှာပါလားဆိုသည့်အသိက သူ့ကိုဆို့နစ်နာကျင်စေသည်။ အခန်းပြင်မှာတပည့်ဖြစသူ မင်းမောင်တို့ဇနီးမောင်နှံက
သူ့ဆရာထွက်လာတာမြင်တော့ အပြေးအလွားပင်။ ဆရာ မမအခြေအနေ မောင်မောင်အဖြေမပေးနိုင်တော့ပါ ပါးပြင်ပေါ်သို့လမျက်ရည် များသာကျလာသည်။
ထိုအချိန်အခန်းထဲမှာလည်းမေသဲအိက မမကိုကြည့်ပြီးငိုနေတော့ငသည်။သင်ဇာချိုကမေသဲအိရဲ့ ပါးပြင်မှမျက်ရည်များကို သူမလှုပ်ရှားလို့ရနေသော ညာလက်ဖြင့်သုတ်ပေးလိုက်သည်။
မငိုပါနဲ့ ညီမလေးရယ် မမအခြေအနေကိုမမသိပါတယ်။
မမညီမလေးကိုကတိတစ်ခုတောင်းချင်တယ်။
မမလေ နင့်ကိုကြီးကိုတစ်ယောက်ထဲထားခဲ့ရမှာ သိနေပါတယ်။
မမမောနေပါ့မယ့့့့်နားလိုက်ဦးနော့့့့့့်။
သင်ဇာချိုက အားယူပြီးဆက်ပြောပါတယ့့့့့့့်
ဒီအချိန်မှာမမ မပြောရင်မမပြောချင်တာတွေ
မပြောရဘဲဖြစ်သွားလိမ့်မယ်ညီမလေး။
မမလေ မောင့်ကိုမမကိုလွမ်းမနေစေချင်ဘူး။
သူမခံစားရစေချင်ဘူး။ ညီမလေး ကိုကြီးကိုချစ်နေတယ်မဟုတ်လား
ရှင့့့့့့်
မေသဲအိနှုတ်ဖျားမှ အသံလေးထွက်ကျလာပါတော့တယ်။
(၂၄)
ရတယ်..မင်းမောင်…မတွဲနဲ့ ငါ့ကိုင်ထိန်းနိုင်တယ် ငါရတယ်….
အိမ်ရှေ့မှာကားရပ်သံနဲ့အတူ မူးယစ်ရီဝေနေသောကိုကြီးရဲ့ဗလုံးဗထွေးအသံတွေထွက်ပေါ်လာသည်။
ယိုင်တိုင်တိုင်မမှန်သောခြေလှမ်းများဖြင့် အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသောကိုကြီးခြေသံများ။
မေသဲအိကို အိမ်ဖော််မလေး မြနှင်းကလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
အခုမှ(၁၆)နှစ်ခန့်ရှိသောကလေးမလေးဖြစ်သဖြင့်ကိုကြီးကိုထိတ်လန့်နေမှာပေါ့။
မမဆုံးပါးသွားကတည်းက ကိုကြီးသည် အလုပ်ကိုစိတ်မဝင်စားတော့။
အစာလည်းပုံမှန်မစား။ မမဆုံးသွားတာတစ်နှစ်ပြည့်တော့မည်။
မေသဲအိကိုကြီးကိုကြည့်ပြီးသနားလည်းသနားမိသည်။
မမကိုလည်းသတိရသည်။ သူမအနေဖြင့် ကိုကြီးကို အရင်လိုနေထိုင်စေချင်သည်။
အလုပ်တွေကကိုကြီးတပည့်မင်းမောင်ရှိလို့သာတော်တော့သည်။
မင်းမောင်ကား ဆရာ့ကို အိမ်ထဲအထိစိတ်မချနိုင်စွာဖြင့်တွဲပို့သည်။
အိပ်ယာပေါ်ရောက်အောင် လိုက်ပို့သည်။
ညီမလေး မေသဲ အကိုပြန်တော့မယ်..ဆရာ့ကိုဂရုစိုက်လိုက်ပါဦးနော်။
ဟုတ်ကဲ့…ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..ကိုမင်းမောင်။
မကြာမီကားတံခါးပိတ်သံကြားရပြီး ကိုမင်းမောင်ပြန်ထွက်သွားတာသူမသိလိုက်သည်။
မမ..ရေ…မမ…
ကိုကြီးကားမူးမူးနှင့်အော်နေသည်။ မေသဲအိ ကိုကြီးကိုကြည့်ရင်း
မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာသည်။ ရင်ထဲမှာဆို့နစ်လာသည်။
ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ…ကိုကြီးရယ်….။
ကိုကြီးရင်ထဲကဝေဒနာတွေကိုသူမကုသပေးချင်ပါသည်.။
သို့သော်မမမျက်နှာကိုသူမမြင်ယောင်လာသည်။
မေသဲအိအောက်ထပ်ကိုပြန်ဆင်းလာပြီး ထမင်းစားခန်းထဲမှာပြင်ထားသော ထမင်းဝိုင်းမှာ
ထိုင်ရင်း မျက်ရည်တွေကို ပိုမိုထိန်းမရနုုိင်အောင်ကျဆင်းလာသည်။
တကယ်တော့ သူမလည်းယခုအချိန်ထိထမင်းမစားသေး။
ကိုကြီးကိုစောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။
သူမကိုယ်တိုင်စိတ်ကြိုက် ကိုကြီးအကြိုက်တွေချည်းချက်ပြုတ်ထားသည်။
ကိုကြီး အိမ်မှာ ထမင်းမစားတာတော်တော်ကြာပြီ။ နေ့သောက်ညသောက်နှင့်.။
ကြာလျှင်ကိုကြီးလုံးလုံးပါးမှာကို သူမစိုးရိမ်နေမိသည်။
သူမလည်း ထမင်းမစားနိုင်သော။ ထမင်းဟင်းများကို အုပ်ဆောင်းများဖြင့်
ပြန်အုပ်ထားခဲ့ပြီး အိမ်ခန်းထဲသို့ပြေးဝင်ကာ အိပ်ယာပေါ်လဲချရင်း
အသံမထွက်အောင် ကျိတ်ကာငိုနေမိပါတော့တယ်။
(၂၅)
သက်ထွန်းနှင့် မင်းမောင်တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့်ဘာတွေပြောနေကြမှန်းမသိ။
မောင်မောင်သိပ်စိတ်မရှည်တော့။
ကဲမင်းတို့နှစ်ယောက်ဒီနေ့ပြောလို့ပြီးဦးမှာလား သွားကြမယ်။
ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…ဟုတ်…သက်ထွန်းနှင့်မင်းမောင်ကားအလုပ်များဖြတ်ပြီး
စာရွက်စာတမ်းများကို သိမ်းလိုက်သည်။ အရှေ့မှ ဦးဆောင်ထွက်သွားသော
ဆရာဖြစ်သူမောင်မောင်ကို ကြည့်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်မျက်စပစ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့သက်ထွန်းကမင်းမောင်ကို။
မင်းမောင်ငါမှာတာမမေ့စေနဲ့နော်…မင်းသေချာလုပ်….။
စိတ်ချပါဟ မင်းကလဲ..သက်ထွန်းက သူ့ဘောင်းဘီအိပ်ထောင်ထဲမှ မင်းမောင်ပေးထားသော
ရာဂကြွဆေးပြားများကို အမှုန့်ကြိတ်ထားတာကို သေချာအောင်စမ်းလိုက်သေးသည်။
ဒီနေ့ သူတို့ဆရာမောင်မောင့်ကို မူးအောင်တိုက်ပြီး အရက်ထဲအလစ်မှာထည့်ရမည်။
ဆရာမောင့်မောင့်အိမ်မှာနေသော ဆရာ့မွေးစားညီမလေး မေသဲအိနှင့် မဖြစ်ဖြစ်အောင်ဖန်တီးရမည်။
ညနေကတည်းက အိမ်ဖော်မလေးမြနှင်းကို တစ်ဖက်လှည့်နှင့်သူ့အမေနေမကောင်းလို့ဆိုပြီး
သက်ထွန်းကအိမ်ပြန်ဖြစ်အောင်ပထုတ်လိုက်သည်။
မေသဲအိနှင့် ဆရာမောင်မောင်ကတော့လုံးဝမသိ။
ဒီနေ့စောစောပြန်ရအောင်ကွာ…အိမ်မှာညီမလေးတစ်ယောက်ထဲ…။
မောင်မောင်ကပြောလိုက်တော့ သက်ထွန်းကမောင်မောင်မသိအောင်
မင်းမောင်ကို မျက်စပစ်လိုက်ပြီး ဟုတ်…ဆရာ ဒီနေ့စောစောသောက်စောစောပြန်တာပေါ့။
အိမ်မှာကဆရာ့ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲကြောက်နေလိုက်မယ်။
ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာကားကိုရပ်လိုက်ပြီး
သောက်ဝိုင်းစသည်နှင့် မောင်မောင်ခွက်ထဲကို အရက်တွေပိုပြီးထည့်ထည့်ပေးကြသည်။
မောင်မောင်ကားသောက်ရင်းသောက်ရင်းရီဝေနေသည်.။
နောက်ဖက်ကိုအပေါ့သွားချိန်တွင် မင်းမောင်က ဆေးများကိုအရက်ခွက်ထဲထည့်လိုက်သည်။
မောင်မောင်ကားပြန်လာသည်နှင့်အရက်ခွက်ကို တရှိန်ထိုးမော့လိုက်သည်။
ဟား..ဒီတစ်ခါအရက်ကပိုခါးနေသလိုဘဲကွာ။
ဆရာစိတ်ထင်လို့နေမှာပါဗျာ…ခုနကခွက်ပါဘဲ။
အဟဲ..ငါတော်တော်မူးနေပြီထင်တယ်ကွာ…ဒီနေ့တစ်မျိုးဘဲ။
မောင်မောင် ခေါင်းတွေချာချာလည်နေပြီ။
အဲ့ဒါဆိုရင်လဲ ပြန်ကြရအောင်လေ..ဆရာ။
အေးကွာ…ပြန်ရအောင်…။ မောင်မောင်ကားယိုင်ထိုးနေသောခြေလှမ်းများဖြင့်
ထိုင်ခုံကထပြီ.။ ခဏခဏ ကျွန်တော်ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်ဦးမယ်…။
အေး…အေး…
မောင်မောင်ကားပိုက်ဆံအိတ်ကိုလှမ်းပေးလိုက်သည်။ ရပါတယ်..ဆရာ
ကျွန်တော်ဘဲရှင်းလိုက်မယ်…မင်းမောင်ရေ ဆရာ့ကိုကားဆီတွဲသွားတော့။
သက်ထွန်းကား ကောင်တာကိုသွားပြီး ကျသင့်ငွေကိုကပျာကယာရှင်းလိုက်သည်။
တကယ်တော့ သူရော မင်းမောင်ရော မမူးပါ။
သိပ်မှမသောက်ထားတာကိုး….။(၂၆)
မောင်မောင်ကား အရှေ့မှာကားမောင်းနေသော မင်းမောင်မသိအောင် မာနေသော
သူ့ဒုတ်ကြီးကို မနည်းထိန်းနေရသည်။
ဘောင်းဘီခံထားလို့သာတော်တော့သည်။
စိတ်ထင်လို့နေမှာပါလေလို့တွေးမိသည်…မိန်းမတစ်ယောက်နှင့်အိပ်ချင်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်နေသည်။
သက်ထွန်းနှင့်မင်းမောင်ကားသူ့ကိုအိမ်ပြန်
ပို့ပြီးလျှင်ကလပ်တစ်ခုမှာသွားကဦးမည်ဟုပြောသည်။
သူကတော့အိမ်ပြန်ရောက်ချင်ဇောသာများနေသည်။
မူးနေပြီ မြန်မြန်အိပ်မှဖြစ်သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့မေသဲအိကအိမ်ရှေ့ဝင်းတံခါးဝနားမှာထိုင်စောင့်နေသည်။
သူတို့ကားပြန်လာတာမြင်တော့ ဝင်းတံခါးကိုကပျာကယာဖွင့်ပေးသည်။
မင်းမောင်ကား ဆရာမောင်မောင်ကားကို အိမ်ဝင်းထဲသွင်းပေးပြီး
ဂိုထောင်ထဲထည့်ပေးပြီးနောက်…ဆရာမင်းမောင်ကိုဧည့်ခန်းထဲတွဲပို့သည်။
မင်းမောင်ကား ဧည့်ခန်းထဲမှာဆိုဖာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်နေပြီ။
မေသဲအိလက်ထဲသို့ ကားသော့ကိုထည့်ပြီး….
ရော့..ညီမလေးသဲအိ…ဆရာ့ကိုဂရုစိုက်ပေးလိုက်ပါဦး။
ဟုတ်ကဲ့ ကိုမင်းမောင်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့်။
ဝင်းတံခါးကိုအမြန်ပိတ်ပြီး မေသဲအိအိမ်ထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။
ကိုသက်ထွန်းမောင်းလာသောကားဖြင့်ကိုမင်းမောင်ကတော့ပြန်သွားပြီ။
မေသဲအိ အိမ်ဝင်တံခါးမကြီးကို ချက်ထိုးနေသည်။
အရပ်ကမမီသဖြင့် ခြေဖျားလေးထောက်ကာ မမီမကမ်းပင်။
ထိုသို့ဖြစ်နေချိန်တွင် မောင်မောင်ကားမေသဲအိကို အမှတ်မထင်လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
ခြေဖျားထောက်က ချက်ထိုးနေသော မေသဲအိ၏ ဝတ်ထားသော အကျီက တိုသဖြင့်
အသားဝင်းဝင်းလေးတွေပေါ်ထွက်နေသည်။
တင်ပါးတွေကလည်းဝိုင်းစက်နေတာဘဲ။ သူ့စိတ်တွေပိုကြွလာသည်။
စိတ်ထိန်းစမ်းမောင်မောင်…သူကမင်းညီမလေးပါ…မဖြစ်သင့်ဘူး.
အို…သူနဲ့ငါနဲ့ဘာမှတော်တာမဟုတ်ဘူး…။
မဟုတ်ဘူးလေ…သူကမင်းမိတ်ဆွေရဲ့သမီး….မင်းကိုစောင့်ရှောက်ဖို့အပ်ထားတာ။
မောင်မောင်တစ်ယောက်အတွေးတွေနဲ့လွန်ဆွဲမိနေသည်။
မဖြစ်ဖူး အခန်းထဲကို မြန်မြန်ဝင်ပြီး အိပ်မှလို့တွေးမိကာ
ထိုင်ရာနေရာမှ အမြန်အလောတကြီးထလိုက်သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာရယ်
မူးနေတာရယ်ကြောင့် ခြေလှမ်းများက ယိုင်ကာ ပြန်လဲကျသွားသည်။
ဒုန်း…တံခါးချက်ထိုးပြီးနောက် လှည့်မည်အပြု နောက်မှ လဲကျသံကြောင့်
မေသဲအိကပျာကယာလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
အို…ကိုကြီး။ သူမစိတ်ထဲမှာ တော်တော်စိုးရိမ်သွားသည်။
လဲကျနေသောကိုကြီးကို သွားရောက်တွဲထူလိုက်သည်။
ဒုက္ခပါဘဲကိုကြီးရယ်…။(၂၇)
မေသဲအိကားကိုကြီးမောင်မောင်ရဲ့ကိုယ်ကြီးကိုမနိုင်မနင်းတွဲလိုက်သည်။
သူမကမောင်မောင်ရဲ့ ပုခုံးနည်းငယ်ကျော်ရုံလေးသာရှိသဖြင့် မောင်မောင်ရဲ့ဂျိုင်းအောက်မှ
ဝင်ထမ်းကာတဖြည်းဖြည်းချည်းတွဲနေရသည်။
အပေါ်ထပ်သို့ခက်ခက်ခဲခဲတက်နေရသည်။
မောင်မောင်လည်း မူးနေတာကတစ်ကြောင်းသူမသိလိုက်သော သက်ထွန်းနှင့်မင်းမောင်တို့
သူ့အလစ်မှာအရက်ခွက်ထဲထည့်လိုက်သည့်ရာဂကြွဆေးတွေကတစ်ကြောင်း
မေသဲအိရဲ့သနပ်ခါးရနံ့လေးနဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကသူ့စိတ်ကိုနိုးထလာစေသည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့မေသဲအိဟာ မမသင်ဇာချိုလို့ထင်လာမိသည်။
အခန်းထဲသို့ မေသဲအိကတွဲပြီး သူ့ကိုကုတင်ပေါ်တင်အပေးတွင်
ယိုင်လဲသွားပြီး ကိုကြီးအပေါ်သို့ထပ်ရက်သားကြီးလဲကျသွားသည်။
ပြန်ထမည်ပြုစဉ် ထမရတော့ ကိုကြီးရဲ့လက်တွေက သူမကိုအတင်းဖက်ထားသည်။
အို…ကိုကြီး…..မေသဲ..မေသဲ..သွားတော့မယ်…။
ဟင့်အင်း….မသွားနဲ့မမ။ မမမရှိတော့ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲအထီးကျန်နေတာသိရဲ့လား။
မောင်မောင်က မေသဲအိရဲ့ပါးကိုတရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေပြီ။
မေသဲအိကိုယ်လေးကိုတွန့်ပြီး ရုန်းသော်လည်း ကိုယ်ကြီးရဲ့လက်တွေကသူမကိုဖက်ထားတာ
စိစိညက်ကျေမတတ်ပင်။
အို..ကိုကြီး…မလုပ်…မလုပ်..သူမရဲ့အသံလေးကကိုကြီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး
နမ်းလိုက်မှုကြောင့် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
သူမအောက်မှ ထမိန်လေးကလည်းကျွတ်ထွက်သွားသည်။
အို…အမေ့ ကိုကြီးရဲ့ဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုပ်လေးကိုထိုးခွဲသွားပြီ။
မေသဲအိကိုကြီးရဲ့ရင်ဘတ်ကြီးကိုတွန်းထားမိသည်။
ကိုကြီးကတော့ သူမကို အတင်းကျုံးနေတော့သည်။
မေသဲအိလဲ ကိုကြီးရဲ့အလိုကိုလိုက်မိသွားပါတော့တယ်။
ကိုကြီးရဲ့ကျောကိုတင်းတင်းဖက်ပြီး….ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို
ကိုကြီးရဲ့ခါးကိုမချိတ်တတ်ချိတ်တတ်နဲ့ ချိတ်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုကြီးရဲ့ အချစ်ရေတွေက သူမရွှေကြုပ်ထဲကို
ပန်းထွက်ကုန်ပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးလဲတိမ်စိုင်တွေထဲလွှင့်မျှောနေသလို
ခံစားလိုက်ရပါတယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ သူမလဲမောမောပန်းပန်းနဲ့အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။(၂၈)
အား..တစ်စစ်စစ်ကိုက်နေသော ခေါင်းကိုနှိပ်ရင်းမောင်မောင်နိုးထလာပါပြီ။
ရုတ်တရက်မထနိုင်မလှုပ်ရှားနိုင်သေးဘဲမှိန်းနေပါတယ်။
ညကငါတော်တော်များသွားတာပါလဲ။ မနေ့ညကမမရောက်လာသည်။
မမကမတွေ့ရတာတော်တော်ကြာလို့ထင်တယ်…ဗျင်းလို့ကောင်းလိုက်တာ။
မဟုတ်သေးပါဘူးမမဆုံးသွားတာကြာပြီဘဲ။
ဒါဆို…ညကအိမ်မက်လား….ဘေးနားကို လက်ကယမ်းမိသွားစဉ်….
ဟိုက်…သူ့ခေါင်းကို မိုးကြိုးအစင်းတစ်ရာပစ်ချလိုက်သလုုိခံစားလိုက်ရပြီး..
ဒိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။
သူ့..အိပ်ယာပေါ်မှာ မေသဲအိ…အပြစ်ကင်းစင်စွာအိပ်ပျော်နေသည်။
ဆံပင်တွေက အနည်းငယ်ဖရိုဖရဲနှင့် ပါးပြင်မှသနပ်ခါးလေးတွေကမျက်ရည်စီးကြောင်းလေးနှင့်
ပျက်ပြယ်နေသည်။ သဲအိအရမ်းကြိုက်သောပန်လေ့ရှိသည့်
စံပယ်ပန်းလေးတွေက အိပ်ယာခင်းပေါ်မှ စိစိညက်ကြေလို့။
ဒါဆို ဒါဆို…ညက…ညက ငါလုပ်မိတာ အိမ်မက်မဟုတ်ပါလား…။
ငါ..ငါ…သဲအိလေးကို….ညက…ညက…မူးမူးနဲ့….ဘုရား..ဘုရား။
သဲအိ.သဲအိလေးရဲ့ ဘဝကိုငါ..ငါ…
မောင်မောင်အတွေးနှင့်ပင်ထိတ်လန့်သွားသည်။
အပြစ်ကင်းစင်စွာအိပ်ပျော်နေသော မေသဲအိလေးရဲ့မျက်နှာကိုသူအခုမှသေချာကြည့်မိသည်။
အဆီလေးတွေအနည်းငယ်ပြန်နေသော မေသဲအိလေးမျက်နှာက
အရမ်းချစ်စရာကောင်းနေသလိုပင်။
သူမမရည်ရွယ်ပါဘဲ မေသဲအိရဲ့ မျက်နှာပေါ်တင်နေတဲ့ ဆံပင်လေးတွေကို ဖယ်လိုက်ပါတယ်။
နှာသီးလုံးလုံးလေး နှာတံစင်းစင်းလေးနဲ့။
တစ်ခါမှ သေသေချာချာမကြည့်ဖူးခဲ့။ မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေ။
နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကနှုတ်ခမ်းနီမဆိုးဘဲနီရဲပြီး အနည်းငယ်ပွင့်ဟနေသည်။
သူ့ရင်တွေပင် တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်။
ဒီ…ဒီ..ကုတင်အောက်မှာ ကျနေသော ဖုန်းကအသံမည်လာသည်။
Silent လုပ်ထားသောကြောင့် တုန်ခါသံသာမည်နေသည်။
သူအိပ်ယာပေါ်မှ ထပြီး ဖုန်းကိုအသာအယာကောက်ကိုင်လိုက်သည်။(၂၉)
သက်ထွန်းဖုန်းပင်…သူမေသဲအိမသိအောင်ခြေဖော့နင်းပြီး အခန်းအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး
တံခါးကို အသာအယာစေ့လိုက်သည်။
ဝရံတာသို့ထွက်ပြီး…..ဖုန်းကိုပြန်ဖြေလိုက်သည်။
ပြော…ညီလေး….
အဟီး…ညကကျွန်တော်တို့လုပ်ပေးလိုက်တာ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား..ဆရာ။
ဘာ..ဘာ..ဘယ်လို..သူနားမရှင််းအောင်ဖြစ်သွားသည်။
အဟဲ….ကျွန်တော်တို့ကိုအပြစ်မတင်ပါနဲ့ဆရာ…မနေ့ကဆရာ့အရက်ခွက်ထဲ
ကျွန်တော်နဲ့မင်းမောင်ဆေးထည့်ပေးလိုက်တယ်…ဟီးဟီး။
ဒီကောင်တွေတော့ကွာ…သူ့စိတ်ထဲမှပြောမိသည်။
ဆရာကျွန်တော်တို့ကိုဆဲချင်နေမယ်ဆိုတာသိပါတယ်..ဆရာ..တောင်းပန်ပါတယ်။
ဆရာနဲ့မေသဲအိမဖြစ်ဖြစ်အောင်ကျွန်တော်တို့စီစဉ်လိုက်တာပါ။
မေသဲအိ အခန်းထဲကို ဆရာဝင်ကြည့်လိုက်ပါဆရာ….။ဆရာ့အိမ်ရှေ့က
မေသဲအိအမြဲထိုင်တဲ့ စားပွဲကအံဆွဲထဲကိုဖွင့်ကြည့်ပါဆရာ။
မေသဲအိရဲ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးရှိတယ်။
ကျွန်တော်လည်းအမှတ်မထင်ဖတ်မိတာပါ။
သူကဆရာ့ကိုချစ်နေတာကြာပါပြီ။
ဒါပါဘဲ….တာ့တာ..ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်လိုက်နော်။
မင်းမောင်အသံ…ဟင်း..သူတောင်းစား(၂)ကောင် သူ့ကိုဒုက္ခအကြီးကြီးပေးပြီ။
ဆဲရအောင်လို့ဖုန်းခေါ်သော်လည်းဒီနှစ်ကောင်ဖုန်းမကိုင်တော့။
မဖြစ်သေးပါဘူး ဆိုပြီး ဒီနှစ်ကောင်ပြောသလိုဟုတ်မဟုတ်သိရအောင်
ဧည့်ခန်းသို့သွားပြီး မေသဲအိထိုင်လေ့ရှိသည့် စားပွဲမှအံဆွဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
သူတစ်ခါမှဖွင့်မကြည့်ဖူးခဲ့။
ပထမဆုံးတွေ့ရတာက မေသဲအိအမြဲဖတ်လေ့ရှိတဲ့ စာအုပ်လေးတွေ။
စာအုပ်လေးတွေကို ဖယ်ပြီးကြည့်တော့ စာအုပ်တွေအောက်ဆုံးမှာ
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်အနက်ရောင်လေးကိုတွေ့ရသည်။
မေသဲအိက ဒိုင်ယာရီအမြဲရေးလေ့ရှိသည်ဆိုတာကိုသူသိသည်။
ဒါပေမဲ့ သူတစ်ခါမှ ဒီစားပွဲကို ဖွင့်မကြည့်သဖြင့် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ဒီထဲထည့်ထားမှန်းမသိ။
သူလည်းစာအုပ်ကို ဖြည်းညင်းစွာ လှန်လိုက်သည်။
စာအုပ်ထဲမှာ စစချင်းတွေ့ရသည်ကာ သူ့ဓါတ်ပုံ။
ဟင်…သူအံ့သြသွားသည်။(၃၀)
အရမ်းချစ်တယ်..ကိုကိုတဲ့ ဓါတ်ပုံနောက်ကျောမှာရေးထားတာ။
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထဲမှာသူစဆုံးတွေ့ရတာက..။
ဒီနေ့အိမ်ကိုလာလည်တဲံ့ ကိုကိုကချစ်ဖို့ကောင်းတာဘဲ.ကိုမောင်မောင်တဲ့
မေမေနဲ့စကားပြောနေတာကို အခန်းထဲကသူမကြည့်အောင်ချောင်းကြည့်ရတာအမော။
နောက်တစ်ရွက်…
ကိုကိုလက်ထပ်သွားပြီကြားတော့သဲအိဝမ်းနည်းပြီးငိုလိုက်ရတာ။
ကိုကိုလက်ထပ်လိုက်တဲ့မမက အရမ်းချောတယ်.ခင်ဖို့လည်းကောင်းတယ်။
မမကိုအားကျမိတယ်။
နောက်တစ်ရွက်
ကိုကိုအိမ်မှာ ညီမလေးကိုခေါ်ထားတယ်..ချစ်ရတဲ့ကိုကိုနဲ့မမနားမှာနေရတာ
သဲအိအရမ်းပျော်တာဘဲကွယ်…။
နောက်တစ်ရွက်..
မမကမဆုံးခင်မှာ သဲအိကိုတိုးတိုးလေးပြောတယ်…ကိုကြီးမသိအောင်
မမကိုယ့်ကိုကိုယ်မနေရတော့မှန်းသိတယ်တဲ့..
မမမရှိတော့ရင်ကိုကြီးကို စိတ်တွေမလေအောင်သဲအိကိုစောင့်ရှောက်ပေးပါတဲ့…
မမအတွက်ဝမ်းနည်းလိုက်တာ တစ်ညလုံးငိုနေမိတယ်…။
မမကိုကိုကို အရမ်းချစ်တာဘဲနော်…သဲအိကိုကိုကိုချစ်နေတာလဲသိတယ်။
နောက်တစ်ရွက်…
ကိုကြီးမူးလာတဲ့နေ့တွေချည်းတွေ့ရတယ်..မမရယ်မမကိုပေးထားတဲ့ကတိကိုမတည်နိုင်တော့ဘူး။
သဲအိကိုကြီးကိုအရမ်းချစ်တယ်။
ကိုကိုရဲ့သစ္စာရှိမှုတွေကိုလည်းဝမ်းသာမိသလို သဲအိကို ကိုကိုမချစ်လို့ဝမ်းနည်းတယ်။
သူက ညီမလေးကို ညီမလေးတစ်ယောက်လိုဘဲသဘောထားတာ မမရဲ့။
ညတိုင်းသဲအိငိုနေရတယ်…မမကိုလဲသတိရတယ်။
နောက်ဆုံးတစ်ရွက်
ဒီနေ့လည်းကိုကိုအပြင်မှာသောက်ပြီးပြန်လာမှာပါသေချာတယ်။
မြနှင်းလေးကလဲသူ့အမေနေမကောင်းလို့တဲ့ပြန်သွားတယ်။
သဲအိတစ်ယောက်ထဲကြောက်လိုက်တာကိုကိုရယ်…
ပြီးတော့လေ ကိုကိုစားဖို့နေ့တိုင်းသဲအိကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်ပြီးပြင်ဆင်ထားပေမဲ့။
ကိုကိုမမဆုံးကတည်းက အိမ်မှာညနေစာဘယ်တော့မှမစားဘူးနော်.။
အဲ့ဒါကိုသဲအိအရမ်းဝမ်းနည်းတယ်။
ဒီနေ့ညမြန်မြန်ပြန်လာပါကိုကိုရယ်..သဲအိကြောက်လို့ပါ။
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကဆုံးသွားချေပြီ။
ညီမလေးရယ်…သူ့ပါးပြင်ပေါ်မှအလိုလိုကျလာသည့်မျက်ရည်များကား
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ပေါ်ပေါက်ခနဲကျသွားသည်။(၃၁)
အခန်းထဲမှာ သဲအိငိုနေသည်။
ကုတင်ပေါ်ထိုင်ပြီးတော့ပေါ့…သူမတကယ်ကိုမရည်ရွယ်တာပါ။
ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ်ဝမ်းနည်းနေသဖြင့် ငိုနေခြင်းဖြစ်ရာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုခဏမေ့သွားသည်။
ရုတ်တရက်သူမတစ်ကိုယ်လုံးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်။
အို…သူမတစ်ကိုယ်လုံးကိုလွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား..။
မ..မလုပ်ပါနဲ့ကိုကိုရယ်..။
သူမကိုကို့လက်ထဲမှ အတင်းရုန်းကာပြေးထွက်မည်ပြုသည်။
သဲအိရယ်…ကိုကို့ကိုခွင့်လွတ်ပါ….သဲအိရဲ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကိုဖတ်ပြီးပြီ…။
အို..ရှက်လိုက်တာနော်..သဲအိမျက်နှာလေးနီမြန်းသွားသည်…။
ညက ကိုကိုမူးပြီးသူမကိုလုပ်တာတောင်သူမမရှက်မိ။
သူမကိုယ်လေးကို ကိုကိုကတဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး။
မျက်နှာကိုတရက်စပ် နမ်းတော့သည်။
ချစ်တယ်..သဲအိရယ်…ကိုကိုတကယ်ကိုမသိခဲ့တာပါ။
အို..အို..ဟူသောအသံနဲ့အတူ သဲအိကိုကို့ရင်ခွင်ထဲအတင်းတိုးဝင်ပြီး
ငိုတော့သည်။ ရင်ဘတ်ကိုလည်း သူမလက်ဖြင့်တဘုန်းဘုန်းထုသေးသည်။
တကယ်တော့ဒီတစ်ခါကျရသည့်မျက်ရည်တွေဟာ ဝမ်းသာလွန်းလို့ကျဆင်းသော
မျက်ရည်တွေဆိုတာ..မေသဲအိ သူ့ကိုသူသိပါတယ်။
ကိုကိုက သဲအိရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွေ့ဖက်ကာ
မွေ့ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပါတယ်။
အို….ကိုကိုဘာလုပ်တာလဲ…။
ဟင်း..ဟင်း…ဟော့ဒီကသဲအိလေးကို ညကမသိသတိမူးမူးနဲ့ချစ်လိုက်ရလို့
အစွမ်းကုန်ချစ်ပြမလို့လေ….။
ဒီနေ့ဟောဒီကမယားလေးမေသဲအိဆိုတဲ့ကောင်မလေးကို အလုပ်မသွားဘဲတစ်နေကုန်ချစ်မလို့။
သဲအိရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကိုကိုကမိုးပြီး လည်တိုင်တွေကိုရော မျက်နှာတွေကိုရော
အသားကုန်ကိုကိုကနမ်းတော့ မေသည်းအိအသည်းတွေပင်ကျိန်းလာသည်။
သူမလက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့်မွေ့ယာတွေကိုဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။(၃၂)
အို..မဝသေးဘူးလားကိုကိုရယ်..ချစ်လို့..။
မောဟိုက်နေသော်လည်း နောက်တစ်ချီဆွဲဖို့ပြင်နေသော ကိုကို့ကို မေသဲအိလန့်လာသည်။
မိုးလင်းကတည်းက သူမကို ဒီဇိုင်းမျိုးစုံဖြင့် လုပ်နေသည်။
ငတ်နေတာကြာပြီဖြစ်သော ကိုကို့စိတ်တိုင်းကျကို သည်းအိကလည်း အစွမး်ကုန်ပြုစုလိုက်သည်။
အိုကိုကို….
သူမရဲ့လုံးတီးခန္ဓာကိုယ်လေးနောက်မှာ ကိုကိုကနေရာယူနေပြီ.။
သဲအိလည်းလေးဖက်ထောက်ပြီး…ကုန်းပေးထားတာကိုး။
ကိုကို့ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သဲအိရဲ့ပြူထွက်နေတဲ့ ရွှေကြုပ်လေးကို တေ့ပြီးမထည့်ဘဲ
ပွတ်ဆွဲနေသဖြင့် သဲအိရွှေကြုပ်လေးပင်ကျဉ်လာပြီး…အရည်ကြည်တွေထွက်ကျလာသည်။
အို..ကိုကိုရယ်…မိန်းမကိုလုပ်ပေးပါတော့…မနေနိုင်တော့ဘူး..။
သဲအိရဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး ကိုကိုက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ဆောင့်ချလိုက်သည်။
သူမ၏ တင်ပါးလေးပင်တုန်တက်သွားသည်။
ဒုတ်..စွပ်..အမေ့…မေသဲအိဖင်လေးကော့တက်သွားတာကိုကြည့်ပြီး
မောင်မောင်ကလည်း အသားကုန်ဆောင့်တော့သည်။
မေသဲအိရဲ့ ဖြူဖွေးဖွေးဝိုင်းစက်စက်အိုးလေးက သူဆောင့်ချလိုက်တိုင်းတုန်တုန်သွားတာကို
သူသဘောအရမ်းတွေ့နေသည်။
သူ့ဆောင့်ချက်တွေမြန်လာသလို ကုတင်ကြီးကလည်းယမ်းခါနေသည်.။
မေသဲအိရဲ့ အသက်ရှုသံတွေပိုမိုပြင်းလာသည်။
ကိုကို…သဲအိကိုမညှာပါနဲ့..ဆောင့်ပေးပါ…အအ…
စွပ်စွပ်..ပြွတ်ပြွတ်…အအ…ရှီးရှီး..စွပ်စွပ်…အအ…
သဲအိကလည်တိုင်လေးကိုမော့မော့ပြီး အော်အော်နေသည်။
အစွမ်းကုန်ကို တင်ပါးကကော့တက်လာသည်။
နောက်အချက်(၂၀)ခန့်ဆောင့်လိုက်တော့ မေသဲအိကားငယ်သံပါအောင်အော်ဟစ်ပြီး
ဖင်ကြီးရှုံ့တွန့်သွားကာ သူမရွှေကြုပ်အတွင်းသားများနှင့် သူ့ဒုတ်ကြီးကိုအစွမ်းကုန်ညှစ်လိုက်သည်
သူလည်းမေသဲအိရဲ့ ရွှေကြုပ်အတွင်းနံရံတွေကို သူ့အချစ်ရည်တွေကိုပန်းထုတ်လိုက်သည်။
မေသဲအိရွှေကြုပ်ထဲမှသူ့ဒုတ်ကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တော့..
သူ့အချစ်ရည်နှင့် မေသဲအိရဲ့ အချစ်ရည်တွေဟာ မေသဲအိရွှေကြုပ်အဝကနေ
မွေ့ယာပေါ်ကို ယိုစိမ့်ကျကုန်ပါတော့တယ်။
(၃၃)
နောက်နှစ်အနည်းငယ်ခန့်အကြာတွင်။
သက်ထွန်းတို့ဇနီးမောင်နှံကား ဆရာဖြစ်သူမောင်မောင်၏အိမ်သို့အလည်ရောက်နေကြသည်။
ဆရာ မောင်မောင်ကားရေချိုးနေသည်။
ကိုသက်ထွန်းတို့သောက်ပါဦးနော်…မေသဲအိက အအေးခွက်များကိုချပေးလိုက်သည်။
ညီမမြနှင်းကို ဟင်းချက်ခိုင်းထားတာလေးသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။
အကို့ဆရာ အကြိုက်ကို ညီမလေးဘဲသိလို့။
ဟုတ်ပါပြီညီမ…ရပါတယ်…။
သမီးလေး ဦးဦးကိုဧည့်ခံထားလိုက်ဦးနော်။…
ဟုတ်ကဲ့မေမေ..ကလေးမလေးကား (၄)နှစ်လောက်ရှိပြီ.။စကားကောင်းကောင်းပြောတတ်နေပြီ။
ဆရာမောင်မောင်နှင့်မေသဲအိတို့သမီးလေး။
မျက်နှာပေးကချိုသည်။ ဇနီးဖြစ်သူကား မေသဲအိဝင်သွားသောစားဖိုဆောင်ဖက်လိုက်သွားသည်။
ဟင်းချက်ကူရင်း..စကားပြောကြရင်းနေမှာပေါ့။
သမီးလေး ဦးဦးဆီလာပါဦးကွယ်..။
ကလေးကားသက်ထွနး်ဆီလာပြီးသက်ထွန်းပေါင်ပေါ်တွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
သမီးလေး..ဖေဖေဦးမောင်မောင်နဲ့ မေမေ မေသဲအိဘယ်သူ့ကိုချစ်လဲ။
ဦးဦးကိုဖြေဦး..နှစ်ယောက်လုံးကိုတူတူချစ်သယ်။
ကလေးကစကားတတ်လှသည်။ ဦးဦးဒီနေ့ကုမ္ပဏီမသွားဘူးလား။
ဟင့်အင်း..ဒီနေ့ပိတ်တယ်လေ.။
ဟုတ်လား..သမီးကမေ့ပြီ..မှတ်တော့မှတ်မိ…ဦးဦးကုမ္ပဏီမှာ ကွန်ပြူတာတွေလာဝယ်တာ။
ဟိုက်…ဘယ်တုန်းကရောက်ဖူးသွားပါလိမ့်။ ဆရာမောင်မောင်ကား သမီးဖြစ်သူကိုကုမ္ပဏီသို့
ခေါ်လာလေ့မရှိ။
ဘယ်တုန်းကလာဖူးတာလဲ..သမီးရဲ့…။
ဟိုး…ဘဝတုန်းကလာဖူးတာလေ…အလုံး(၂၀)လာဝယ်တာ။
သမီးတောင်အဲ့တုန်းကဦးဦးနဲ့စကားများသေး…..။
သူဌေးမလာလို့။ ဟု..ဒါ…ဒါဆို..ဒီကလေးမလေးက….
အဲ့တုန်းကသမီးနာမည်က သင်ဇာချိုတဲ့ ဦးဦးရဲ့….။
သမီးရေ ရေချိုးပေးမယ်..ဖေကြီးဆီလာဦး….
ဟုတ်..ဖေကြီးလာပြီ…ကလေးက သက်ထွန်းပေါင်ပေါ်မှဆင်းကာ
မောင်မောင်ရေချိုးနေသောရေချိုးခန်းဆီသို့ ပြေးသွားသည်။
သက်ထွန်းအဖို့ကား ရှေ့တွင်ချထားသော အအေးခွက်ကိုသာ
ကြောင်တောင်တောင်နှင့် မော့သောက်လိုက်ရာ ခွက်က ဘေးသို့အနည်းငယ်
ချော်သွားပြီး အအေးများကား သူ၏ အကျီပေါ်အနည်းငယ်ဖိတ်ကျသွားသည်။
သူ၏ စိတ်ထဲတွင်တော့အတွေးများစွာဖြင့်………………..။
(ပြီးပါပြီ)
