လွန်ခဲ့သော ၂၅နှစ်ခန့်က ရန်ကုန်မြို့
အကျဉ်းဌာန ထိပ်ပေါက်ဝ၌ အသက်၃၅
အရွယ်ခန့် အမျိုးသမီးတစ်ဦး မတ်တပ်ရပ်ကာ တွေဝေရင်း တစုံတရာ
ကိုအလေးအနက် စဉ်းစားနေလေသည်။
သူ့အမည်ကတော့် ချိုမာ ်ဖြစ်ပြီး
ခါးအမှုဖြင့် ထောင်ကျကာ ယနေ့မှလွှတ်
လာသူဖြစ်လေသည်။ခါးဆိုသည်မှာ
ခါးပိုက်နှိုက်အမှုကိုပြောခြင်း ဖြစ်သည်။
မချိုမာ ်က လက်ရှိသူ့လက်ထဲမှာ
ပိုက်ဆံဆိုလို့ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှမရှိ
ဘယ်သွားလို့ဘယ်လာရမှန်းမသိ
ထုံပေပေဖြစ်နေစဉ် ခေါင်းထဲသို့ အတွေးတစ်ခု လက်ခနဲ့ဝင်လာ
လေသည်။
ကြည့်မြင့်တိုင်မှာနေသော မိမိ၏ သူငယ်
ချင်းဖြစ်သူ မစိုးဆီသွားပြီး သူ့စီကအကူ
အညီရယူကာ ရွာသို့ပြန်ရန်ဖြစ်
လေသည်။ပြင်ပလောကနှင့်အဆက်
အသွယ်ပြတ်နေသည်မှာကြာပြီဖြစ်
သည့်အတွက် မျက်စိသူငယ်နားသူငယ်
ဖြင့် ဟိုမေးသည်မေးလုပ်ကာ ကြည့်မြင့်တိုင်သို့သွားရလေသည်။
ကားစီးရန်ငွေမပါသဖြင့် လက်ထဲမှ
ထောင်ထွက်လက်မှတ် လွှမ်း ပြကာ
စပယ်ယာကို တောင်းပန်၍စီးသွား
ရလေသည်။
မစိုးတို့ရပ်ကွက်သို့ရောက်သည့်အခါ
သေချာမမှတ်မိတော့်သဖြင့် မနည်း
ပြန်စဉ်းစားယူကာ လိုက်ရှာရလေသည်။
လမ်းတွေ့ပြီး မှန်းဆကာ ရှာရင်းမစိုး
အိမ်ရှေ့နေရာစီသို့ရောက်လာလေသည်
သို့သော် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကား
ထင်ထားသကဲ့သို့မဟုတ်ပေ။
မစိုး၏အိမ်နေရာတွင် သုံးထပ်တိုက်
သားသားနားနားကြီးတွေ့လိုက်ရဖြင့်
မစိုးတို့ပြောင်းသွားလောက်ပြီဟု
သိရကာ သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်
ချလိုက်လေသည်။ဘယ်နေရာ
ပြောင်းသွားသည်ကို စုံစမ်းရန်အတွက်
ထိုအိမ်တွင် မေးကြည့်ဖို့ လူခေါ်ခေါင်း
လောင်းလေးကို တီးလိုက်သည်။
``ကလင် ကလင်''
မဆိုင်းမတွဘဲအိမ်အတွင်းမှ အိမ်ဖော်
ဖြစ်ဟန်တူသည့် ခလေးမတစ်ဦး ထွက်
လာကာ မချိုမာကို အူတူတူဖြင့် ကြည့်
လေသည်။
``သမီးရေ ဒီနေရာမှာ အရင်ကနေသွား
တဲ့ ငါးရောင်းတဲ့မစိုးတို့ ဘယ်ပြောင်း
သွားကြလဲကွယ်''
အိမ်ဖာ်မလေးက တွေဝေသွားပြီး
``ငါးရောင်းတဲ့ မစိုးတော့် မသိဘူးအန်တီ
သမီးက ရောက်တာမကြာသေးဘူး
ခနစောင့်နော် သမီးမေးပေးမယ်''ဟု
ပြောကာ အိမ်ထဲသို့ ဝင်ရန်ပြင်နေတုန်း
``ဟဲ့ ချောစု ဘယ်သူလဲ''
ဟု အိမ်တွင်းမှ ခန့်ခန့်ညားညား အမျိုး
သမီးတစ်ဦးက အော်မေးရင်းထွက်လာ
လေသည်။
``ဟိုဟာလေ ဒေါ်လေး။ဒီက အန်တီကြီးက ဒီမှာ အရင်က ငါးရောင်း
တဲ့အိမ်ကို မေးနေလို့ပါ။အဲ့တာ
ထမင်းချက်ဒေါ်ထွားကို သွားမေးမလို့ပါ
ဒေါ်လေး''ဟု ပြာသလဲလဲဖြင့် ပြန်ဖြေလေ
သည်။
ထိုသို့ကြားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အဆိုပါ လူကုံထံ အမျိုးသမီးကြီးက
မချိုမာကို သေချာစိုက်ကြည့်လေသည်။
``ဟဲ့ နင်ချိုမာမို့လားး"
မိမိအမည်ကို ခေါ်နေသဖြင့် ထိုအမျိုး
သမီးကို မချိုမာက သေချာပြန်စိုက်ကြည့်
ရင်း တဖြည်းဖြည်း မစိုးနှင့်တူလာ
သယောင်ရှိလာလေသည်။
``ဟာ နင် နင် မစိုးမို့လား''
``ဟုတ်တယ်လေ သူငယ်ချင်း နင်ပြန်
လွှတ်လာပြီလား။လာ လာ။ဟဲ့ချောစု
တံခါးဖွင့်ပေးစမ်း''
အိမ်ဖော်မလေးမှာ နားမလည်စွာ ဟိုကြည့်် ဒီကြည့်လုပ်ရင်း
တံခါးကို ပြာသလဲလဲဖြင့် ဖွင့်လိုက်သည်။
မချိုမာကလည်း မျက်နှာငယ်လေးဖြင့်
မစိုးနောက်လိုက်သွားကာ မစိုးညွှန်ပြ
သည့် ဇိမ်ခံဆိုဖာ ထိုင်ခုံကြီးပေါ်သို့
မဝံမရဲဖြင့် ထိုင်လိုက်သည်။
``အေး နင်ကတော့် ငါကိုကြည့်ပြီး ထူးဆန်းနေမှာပဲ။ဒီလိုဟ။နင်ထောင်ကျ
ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာ ငါအိမ်ထောင်ကျ
သွားတယ်။ငါ့ယောက်ျားက ဘန်ကောက်က စက်ရုံတစ်ခုရဲ့
မန်နေဂျာ မုဆိုးဖိုကြီးပေါ့။ငါက အဲ့တုန်း
က အလုပ်မကောင်းတာနဲ့ ဘန်ကောက်
တက်ပြီး အလုပ်သွားရှာတယ်။
ကံကောင်းချင်တော့် အဲ့မှာအလုပ်လုပ်
ရင်း သူနဲ့ညားသွားတယ် ဆိုပါစို့''
ဟု ရှင်းပြလေသည်။
``သြော် ကံကောင်းလိုက်တာအေ
အေးပေါ့ နင်တို့လို သူတော်ကောင်းတွေ
ကို နတ်မမှာပဲလေ။ငါ့မှာတော့် အရင်က
ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့အပြစ်တွေအတွက် ခုထိ
နောက်တရနေတုန်းပါပဲဟာ''
မစိုး။ ။``သူငယ်ချင်းရယ်။ဖြစ်ပြီးတာ
တွေမေ့လိုက်ပါတော့်။အခုနင့်ဘဝကို
အသစ်က ပြန်စပြီး အကောင်းဆုံးပြန်
ရေးပေါ့ဟယ်။ငါ့မှာ အရင်က နင့်ကျေး
ဇူးနဲ့ မကင်းခဲ့ပါဘူး။ငါအခု အဆင်ပြေ
နေတော့် နင်ကိုပြန်ကူညီမယ်။
ဘာလုပ်ချင်လဲပြောကြည့််။ဒါနဲ့ နင့်ရွာကို
မပြန်ရသေးဘူးလား''
မချိုမာက တွေဝေငေးငိုင်သွားပြီး
မချိုမာ။ ။``အမေကတော့် ဆုံးပြီဆိုတဲ့
သတင်းငါကြားလိုက်တယ်။ငါ့ညီမ က
တော့် ဘယ်လိုနေလဲမသိ။ရွာပြန်ချင်
ပေမယ့် ငါ့အမျိုးတွေကို မျက်နှာပြရမှာ
ရှက်တယ်ဟာ။အလုပ်ကလည်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရလဲမလဲ မသိ
တော့်ပါဘူး သူငယ်ချင်းရာ''
မစိုး။ ။``လောလောဆယ်တော့် စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်အောင် ရွာပြန်လိုက်ပါ။ပြီးရင် ငါနင့်ကို အလုပ်
တစ်ခု စီစဉ်ပေးမယ်။စက်ရုံမှာ အလုပ်သမား ခေါင်းဆောင်နေရာ
ထားဖို့ ငါ့ယောက်ျားကို ပြောပေးမယ်။
နင်လစာကောင်းစေရမယ်။ဟုတ်ပီလား။
လောလောဆယ်တော့် ရော့် ဒါလေးကို
လက်ခံပေး''
ဟုပြောရင်း ငွေအလိပ်တစ်ခုကို မချိုမာ
လက်ထဲသို့ကမ်းပေးလေသည်။
မချိုမာက ကတုန်ကယင်ဖြင့်လှမ်းယူ
လိုက်သည်။
``ဒါနင်ရွာပြန်ဖို့နဲ့ လောလောဆယ်
သုံးဖို့စွဲဖို့ ငွေ၃၀၀၀။မနက်ဖြန်လောက်
ပြန်ချင်ပြန်လေ။ငါကားဂိတ်အထိ လိုက်
တင်ပေးမယ်။သြော် ဒါနဲ့ နင်ရွာပြန်တဲ့
လက်စနဲ့။နင်တို့ရွာမှာ ဘန်ကောက်
တက်ပြီး စက်ရုံမှာအလုပ်လုပ်ချင်
သူတွေရှိရင်ခေါ်လာခဲ့။ပွဲစားခပါ နင်ရစေ
ရမယ်။ငါတို့စီမှာ မိန်းခလေးအလုပ်သမ
တွေ လိုအပ်နေလို့ဟ။သူတို့ကို လစာ
ကောင်းကောင်းပေးမယ်။''
မချိုမာ။ ။``ရပါတယ် သူငယ်ချင်းရာ
ပွဲစားခ မလိုပါဘူးဟ။ငါခေါ်လာ ပေးပါ့
မယ်။''
မစိုး။ ။``ဒီလိုတော့် ဘယ်ဟုတ်မလဲ။
တန်ရာတန်ကြေး ရစေရမယ်။ကဲ ဒါနဲ့
ငါလေကြောရှည်မိပြန်ပါပြီ။သွား
နင်ရေမိုးချိုးထမင်းစား ပြီး အေးဆေး
နားလိုက်ဦး''
ဟုပြောလေသည်။ထိုနေ့က မချိုမာ
ကတော့် ထောင်ထဲမှာ အစားအသောက်
ကောင်းနှင့် ဝေးနေသည်မှာ ကြာပြီ
ဖြစ်သည့်အတွက် ဝက်သားဟင်းနှင့်
ပုန်းရည်ကြီးသုတ်ကို အားရပါးရ လွေး
လိုက်လေသည်။အဆီတက်၍လား
မသိ။ညဘက်ကို စောစောအိပ်ပျော်
သွားလေသည်။မိုးလင်းတော့် မစိုးက
သူ့ကိုယ်ပိုင်ကားလေးဖြင့် ကားဂိတ်
လိုက်ပို့လေသည်။မစိုးကို နှုတ်ဆက်ရင်း
ကားလက်မှတ်ကို ငွေ၅ဝကျပ်နှင့်ဖြတ်
ကာ ကားပေါ်တက်ထိုင်လေသည်။
မကြာခင် ကားမှာ တအိအိဖြင့် ထွက်
ခွါသွားပြီး မိမိ၏ မွေးရပ်မြေ ရွာလေးစီ
သို့ ရောက်သွားတော့်မည့်အတွက်
မစိုးမှာ လမ်းတွင်ရူခင်းများကို ကြည်နူး
စွာကြည့်ရင်းဖြင့် လိုက်ပါသွားပေသည်။
[မှတ်ချက်။ ။ထိုခေတ်က ငွေသုံး
ထောင်ဆိုသည်မှာ လွန်စွာမှတန်ဖိုး
ရှိလှပေသည်။ထမင်းတစ်ပွဲကိုမှ၃၀
ဆန်တစ်အိတ်ကိုမှ ရာဂဏန်းသာ
ရှိသော ခေတ်ဖြစ်လေသည်။]
မချိုမာ၏ ရွာခရီးစဉ်က ထင်ထားသလို
မဟုတ်ဘဲ ရွာသို့ရောက်သည်နှင့်
အမျိုးများက မိမိကို ဝမ်းသာတကြီးဖြင့်
ကြိုဆိုကြလေသည်။မိမိလက်ထဲတွင်
လည်း ငွေအနည်းငယ်ရှိနေတော့်
တူ တူမများအား မုန့်ဖိုးပေးရင်း မောင်နှမ
ဝမ်းကွဲများနှင့်အတူ ရှေးဟောင်းနှောင်း
ဖြစ်များ ပြောကြလေသည်။
ရွာတွင်တစ်လခန့် ပျော်ပျော်နေပြီးသော
အခါ မစိုးပြောထားသော အလုပ်ကိစ္စ
အတွက် ရန်ကုန်မြို့တော်သို့ ပြန်လည်
ချီတက်ရပေသည်။ဒီတခါမှာတော့်
မိမိနှင့်အတူ အလုပ်လုပ်ရန် မိမိ၏
တူမ ဝမ်းကွဲ သရဖီနှင့်သူ၏သူငယ်ချင်း
နှစ်ဦးဖြစ်သူ ဇာဇာနှင့် မေခိုင်တင်ပါ
ပါလာလေသည်။
သူတို့သုံးဦးသည်ကား အသက်၁၈နှစ်
ဝန်းကျင်ခန့်သာဖြစ်ပြီး တောသူများ
ဖြစ်သည့်အားလျောစွာ ကိုယ်လုံးကိုယ်
ပေါက် တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နှင့် အသား
ညိုညိုဖြစ်လေသည်။
ဆွေမျိုးများက မိမိတို့ လေးဦးကို
ညနေစောင်းအချိန်၌ ကားဂိတ်အထိ
လိုက်ပို့ကြပြီး မိမိတို့ ကားထွက်ခွာသော
အခါ အောက်မှနေ၍ လက်များဝေ့ကာ
နှုတ်ဆက်ကြလေသည်။
ထိုသို့ဖြင့် မိမိတို့၏ကားမှာ ရွာလမ်းလေး
အတိုင်းတလိမ့်လိမ့်ဖြင့် ထွက်ခွာလာပါ
တော့်လေသည်။
``ဒေါ်လေး ရန်ကုန်ဆိုတာ
အရမ်းလှတဲ့ နေရာဆို။သုံးဘီးကား
ကြီးတွေ တိုက်အမြင့်ကြီးတွေရှိတယ်
တဲ့။ရောက်ဖူးတဲ့ ဦးလေးတွေပြောပြတာ။''
ဟုဇာဇာက ပြောလိုက်လေသည်။
``အေးပေါ့သမီးရယ်။ဒေါ်လေးတို့က
ရန်ကုန်တင်မဟုတ်ဘဲ အရမ်းလှတဲ့
ဘန်ကောက်အထိကိုပါ လေယဉ်ပျံ
ကြီးစီးပြီး သွားရမှာကွဲ့''
မချိုမာက ပြောပြသောအခါ တူမဝမ်း
ကွဲ သရဖီနှင့်အတူ သူ့သူငယ်ချင်း
နှစ်ယောက်က သဘောကျဟန်
ဖြစ်သွားပြီး လမ်းတွင်စိတ်ကူးဖြင့်
ပျော်နေကြဟန် မျက်နှာလေးများက
ဝန်းပနေကြလေသည်။
ထိုသို့သွားနေစဉ် ကားမူးသည့် အရှိန်
ကြောင့်လားမသိ။ခလေးမလေး သုံးဦး
က ကားပေါ်တွင် ထိုင်ခုံကိုမှီ၍ အိပ်ပျော်
နေကြပေသည်။မချိုမာက ကားပြတင်း
ပေါက်မှနေ၍ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်
နေစဉ် အမှတ်မထင်။မြင်ကွင်း တစ်ခုကို
မြင်လိုက်ရပေသည်။
ရှေ့ထိုင်ခုံမှ မိန်းမကြီးတစ်ဦး ငိုက်မျည်း
နေပြီး သူ့လည်ပင်းတွင် တစ်ကျပ်သား
ခန့်ရွှေဆွဲကြိုးပြောင်ပြောင် လက်လက်
ကြီးက မိမိကို ပြောင်ပြနေဟန် မြင်လိုက်
ရလေသည်။မိမိမှာ နောင်တဖြင့် အမှား
များစွာကို ပြင်ရန်ကြိုးစားနေပါသော်
လည်း မွေးတုန်းက စောရနက္ခက် နှင့်
ယှဉ်မွေးလာ၍လားမသိ။ဗီဇက ဖျောက်
ဖို့ရန် ခက်ခဲနေသည်။
လက်က ထိုမိန်းမ ဆွဲကြိုးနားထိ ရောက်
သွားပြီးကာမှ အသိတရားဖြင့် မိမိကိုယ်ကို မိမိ ပြန်ဆင်ခြင်လိုက်ပေသည်။
``မဖြစ်ဘူး ငါအဲ့တာတွေကို လုံးဝစွန့်လွှတ် ထားပြီပဲ။အဲ့တာတွေ
ကြောင့် ငါ့ဘဝကြီး တစစီပြိုကွဲပြီးပြီ။
ဘဝသစ်ပြန်စ နေတဲ့အချိန် ဒါမျိုး
ထပ်မလုပ်သင့်ဘူး''ဟု တွေးတောပြီး
မိမိ၏ ရမ္မက် ဆန္ဒများကို တွံ့တွေးနှင့်
အတူ မြိုချလိုက်သည်။ပြီးတော့် တူမ
နှင့် သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် နည်းတူ
ထိုင်ခုံကို မှီပြီး မှေးစက်လိုက်လေသည်။
ဘယ်လောက်ကြာအောင် အိပ်ပျော်
သွားသည်မသိ။သရဖီနိုးလိုက်သော
အခါမှ ထမင်းစားရန်မိမိကို နိုးလိုက်
ကြောင်းသိရလေသည်။ကားပေါ်မှာပဲ
ရွာက အမျိုးများထည့်ပေးလိုက်သော
ထမင်းထုတ်ကို ဖြည်ကာ
လေးဦးသား မြိန်ယှက်စွာ စားကြလေသည်။ထိုသို့ စားနေစဉ်
ကားစပယ်ယာ လေးက အနီးသို့ရောက်
လာပြီး ``ဟာ ဂျီးတော်ဗျာ။ဒီလမ်းခရီးက
အမဲသား ယူလာလို့ မကောင်းဘူး
နတ်ကြီးတယ်''်ဟု ပြောလေသည်။
``တောင်းပန် ပါတယ်သားရယ်
ဒေါ်လေးတို့ မသိလို့ပါ။နတ်တွေကို
လည်း ပြန်ကတော့်လိုက်ပါမယ်''
ဟု မချိုမာက တောင်းပန်လိုက်မှ
မပယ်ယာကောင်လေးက မချိုမချဉ်
မျက်နှာဖြင့် ပြန်ထွက်သွားလေသည်။
ထမင်းစားပြီးသောအခါ ထန်းလျက်ခဲ
ကို အချိုတည်းနေရင် ကားပေါ်တွင်
ဖွင့်ထားသည့် ရေဒီယိုမှလာသော
ကံ့ကော်တော် မျိုးအောင်သီချင်းကို
နားဆွင့် မိလေသည်။ခလေးမလေး
သုံးယောက်ကတော့် ဟိုငေးဒီငေးဖြင့်
လမ်းခရီး ရူခင်းများကို ကြည့်ကာ
ဆက်လက်လိုက်ပါကြလေသည်။
တစ်နာရီသာသာခန့်သွားမိသော်
ပေါက်တောရောက်သဖြင့် လေးဦးသား
ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အပေါ့အပါး
သွားကြလေသည်။တကိုယ်လုံး အခုမှ
ပေါ့သွားဟန်ရှိပြီး ကားပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်
ပေသည်။ရှေ့ဆက်သွားနေရင်း စိတ်အာ
ရုံက ရှေ့ကရွှေဆွဲကြိုး မိန်းမဆီသို့ ပြန်ရောက်လာသည့်အတွက် မနည်းပြန်ဖျက်ယူရသည်။
သွားရင်းဖြင့် လမ်းခရီးတစ်နေရာတွင်
မီးရောင်ထိန်ထိန်လင်းလင်းဖြင့်
စျေးသည်တချို့ လမ်းတွင်အမယ်စုံ
ကုန်ပစ္စည်းများအား ရောင်းချနေ
သည်ကို တွေ့ရလေသည်။ထပ်သွား
လေရာ လူများစည်စည်ကားကားဖြင့်
ပွဲစျေးတန်းကြီး တစ်ခုကို တွေ့ရလေသည်။
``ဟာ ဒေါ်လေးရေ ဒါ သမီးကြားဖူးတဲ့
ဒေါနရွာဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ပွဲစားမ
ဒေါ်ပုလုံးပြောတော့် အဲ့ရွာမှာ အခုလို
တန်ဆောင်မုန်းလတွေမှာ ဘုရားပွဲ
တွေ လုပ်တယ်တဲ့။နံမည်ကြီး ဇာတ်
သဘင်တွေ လာကကြတယ်ပြောတယ်။
ကြည့်ချင်လိုက်တာ။မြို့မှာ အလုပ်လုပ်
လို့ သူဌေးဖြစ်ပြီး ပြန်လာမှပဲ
ဒီရွာက ပွဲတွေကို အဝကြည့်တော့်မယ်''
ဟု မေခိုင်တင်က ပြောလေသည်။
``ဟယ် လှလိုက်တာ ဟိုမှာကြည့်ပါဦး''
ဟု ဇာဇာက ချားရဟတ်အမြင့်တစ်ခု
ကို လက်ညိုးထိုးပြလေသည်။
သရဖီကလည်း ပွဲစျေးတန်းအတွင်း
ရောင်းနေသော ဘူးသီးကြော်ဆိုင်လေး
အတွင်းရှိ သမီးရည်းစား နှစ်ဦး ဘူးသီး
ကြော်ကို တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ခွံ့
ကျွေးကာ ယုယကြင်နာနေကြသည်ကို
သဘောကျစွာကြည့်ရင်း တခိခိဖြင့်
ရယ်နေပါလေသည်။
မချိုမာကတော့် ထိုအရာများကို
စိတ်မဝင်စားချေ။အဘယ်ကြောင့်
ဆိုသော် မချိုမာကို ဖမ်းစားနေသော
မြင်းကွင်းများကား သူ့ကို သွားရေတဖြီး
ဖြီး ကျနေစေခဲ့လေသည်။
ရွာဘုရားပွဲဖြစ်သည့်အတွက် တောသူ
တောင်သားများ မိမိတို့ပိုင်ဆိုင်ကြ
သည့် ရွှေငွေလက်ဝတ်ရတနာများကို
သူ့ထက်ငါ အပြိုင်အဆိုင် ဝတ်စားပြီး
ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာဖြင့် ပွဲစျေးတန်းဝယ်
လမ်းသလားနေကြသည်။
ထိုဒင်္ဂ၌ မည်သို့မျှအောင့်အီးခြင်းငှာ
မစွမ်းနိုင်ပါသဖြင့် ဒီတခါနောက်ဆုံးပဲ
ဟု မျက်စိစုံမှိတ် ဆုံးဖြတ်ကာ အလုပ်
တစ်ခုကို စတင်လိုက်ပါတော့်သည်။
``သြော် သမီးတို့ရေ ဒေါ်လေးတို့
ဒီမှာ ခန ဆင်းနေခဲ့ရအောင်။ဒီရွာမှာ
ဒေါ်လေးအသိ ကိုကိန်းဆိုတဲ့ ဦးလေး
တစ်ယောက်ရှိတယ်။သူ့ကို ဒေါ်လေး
ဟိုးအရင်က ပိုက်ဆံချေးထားတာ
ရှိတယ်။အခု လမ်းကြုံတုံး တခါတည်း
ဝင်ဆပ်သွားလိုက်မယ်။ကားက ဒီလမ်း
တစ်လျှောက်မှာ ပေါပါတယ်။တစ်ည
လုံးမပြတ်ဘူး။လာကြ လာကြ ဆင်းမယ်''
ခလေးမလေးသုံးဦးမှာ မိမိဆီက မမျှော်
လင့်သော စကားကို ကြားလိုက်ရသဖြင့်
အူလည်လည် ဖြစ်သွားကြသော်လည်း
မိမိတို့လွန်စွာမှ သွားချင်လှသည့် ဒေါန
ရွာဘုရားပွဲသို့ သွားရတော့်မည် ဖြစ်သည့်် အတွက် ပျော်ရွှင်စွာဖြင့်
အထုတ်များကို မ ရင်းထလာကြလေ
သည်။
``ဟဲ့ စပါယ်ယာကောင်လေးရေ
ဒေါ်လေးတို့ ဒီမှာ ဆင်းမယ်ကွဲ့''ဟု
မချိုမာက လှမ်းပြောလိုက်လေသည်။
``ဟာဗျာ စောနက တက်လာတုန်းက
ရန်ကုန်ဆို။ဂျီးတော်တို့ကတော့်
အမျိုးမျိုးပဲ။ရော့် ရော့် ငွေတစ်ဝက်ပြန်
ယူ ။ကျနော်တို့ကားက ခရီးသည်တွေ
ကို တန်ရာတန်ကြေးပဲ ယူတယ်''
ဟု စပါယ်ယာကောင်လေးက ပြောရင်း
ငွေတချို့ကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။
``ရပါတယ်ကောင်လေးရယ် နင်မုန့်ဖိုးယူလိုက်''
ဟု မချိုမာက ပြောကြားရင်း ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်။
ကားပေါ်မှဆင်းပြီးသောအခါ စပါယ်ယာ
က ဘာပြောလိုက်သည်မသိ။ပွဲခင်းက
သီချင်းသံများကြောင့် သေချာမကြား
လိုက်ရပေ။
ခြေချမိသည်နှင့် ခလေးမလေးသုံးဦးက
အတိုင်းထက်အလွန် ပျော်သွားကြဟန်
တူသည်။``ဝေးးးးးး''ခနဲ့ သံပြိုင်အော်
ကြလေသည်။ပွဲခင်းထဲ အတော်အတန်
လျှောက်သွားကြလေရာ ရှုမညီးနိုင်သော
ကျေးလက်ရိုးရာ ပွဲစျေးတန်းကြီး၏
အလှအပများကို မြင်ရလေသည်။
ထိုစဉ်မှာပဲ ဒေါ်လေးမချိုမာကို လူတစ်စု
ခလုပ်တိုက်သွားကြရာ ဒေါ်လေးက
မကြေနပ်၍လားမသိ ``သေနာ တွေ
မျက်လုံးမမြင်ကြဘူးလား''ဟု လှမ်းအော်
လိုက်သည်ကို ခလေးမသုံးဦး သဘော
ကျကာ တခိခိဖြင့် ရယ်နေကြလေသည်။
အမှန်ကား ထိုသို့မဟုတ်။မချိုမာက
ဝင်တိုက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ဝင်တိုက်ပြီး
သည့် သကာလ မချိုမာလက်ထဲတွင်
ရွှေဆွဲကြိုးတစ်ကုံးပါလာသည်ကို
မည်သူမျှမသိကြချေ။မချိုမာက ထိုသူများ ထပ်၍အာရုံပြောင်းသွား
စေရန် အော်ဟစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
အကြံကတော့် ပိုင်ပ။မပိုင်၍လည်း မရဘူးလေ။ရန်ကုန်ကဲ့သို့ နေရာမျိုး
မှာတောင် နှစ်နဲ့ချီလုပ်စားလာခဲ့တာ။
ဒီလောက်ကတော့် မချိုမာအတွက်
ငှက်ပျောသီခွာစားတာထက်ပင် လွယ်
ကူနေပေသေးသည်။
မကြာမီ သူတို့ခြားရဟတ်စီးကြသည်။
ခြားရဟတ်ပေါ်ရောက်တော့် ခလေးမ
သုံးဦးက တဝါးဝါးအော်ကာ မျက်စိစုံမှိတ်
ပြီး ကြောက်ရွှံ့စွာဖြင့် စီးကြလေသည်။
ထိုခြားရဟတ်ပေါ်တွင်လည်း မချိုမာ
အတွက် သားကောင်ထပ်ရလေသည်။
သူ့ဘေးမှာထိုင်သော မိန်းမကြီး၏
နားကပ်နှစ်ဖက်ပင်။
သူတို့အချိန်အတော်ကြာ ပတ်၍မောသွား ကြလေသည်။ထိုအချိန်
၌ မချိုမာလည်း လက်ဝတ်ရတနာများ
စုံလင်စွာ ရလိုက်လေသည်။ထားရန်
နေရာပင်ခက်နေပါသောကြောင့် ခလေးမ သုံးဦး၏ လွယ်အိတ်ထဲသို့
အနည်းငယ်မျှပြီး သယ်ခဲ့လေသည်။
``ကဲ ဒို့တွေ ပတ်ရင်းနဲ့ မောလာပီ
ရှေ့ကဆိုင်လေးမှာ အစာပြေ စားကြ
သောက်ကြတာပေါ့''ဟု
မချိုမာက ပြောပြီး
အသုတ်ဆိုင်တစ်ခုသို့ ဝင်သွားကာ
စားသောက်ဖွယ်ရာများ မှာယူ စားသုံး
ကြလေသည်။ပွဲခင်းထဲမှာ စားရသည့်
မြိန်ယှက်မှုမျိုးကို ဘယ်အရာနှင့်မျှ
မလဲနိုင်ချေ။
ထိုစဉ်သူငယ်ချင်းသုံးဦး ခေါင်းချင်းတိုက်
၍ ဘာပြောကြသည်မသိ။ခနကြာတော့်
သရဖီက မချိုမာကို
``ဒေါ်လေး သမီးတို့ ဇာတ်ပွဲကြည့်ချင်တယ်။လိုက်ပြပါလား။''
ဟု ပူဆာလေသည်။
မိမိအလုပ်ပြီးသွားသည့်အတွက် ကျေနပ်တင်းတိမ်သွားသည့် မချိုမာက
``ကောင်းပြီလေ လိုက်ပြမယ်။ဒေါ်လေး
တို့ မနက်ကျမှ ကားကြုံပေါ်တက်ပြီး
ရန်ကုန်သွားကြတာပေါ့''ဟု ပြောလေသည်။
``ဝေးးးး''ခနဲ့ ကောင်မလေးသုံးဦး ထပ်ပျော်သွားကြပြန်ပါသည်။
``ဒါနဲ့ဒေါ်လေး သူငယ်ချင်းဦးကိန်းကို
ပိုက်ဆံသွားမပေးတော့်ဘူးလား''ဟု
ဇာဇာက မေးသောအခါ မချိုမာက
``သြော် စောနက သမီးတို့ အရုပ်ပစ်
ဆော့်နေကြတုန်း ပွဲခင်းထဲမှာ ကိုကိန်း
ဆိုတဲ့ ဦးလေးရဲ့ အမျိုးသမီးကိုတွေ့
တော့် ဒေါ်လေး ပေးခိုင်းလိုက်တယ်''
ဟုသာ ခလေးများကို အကွက်ရွှေ့ရ
ပါတော့်လေသည်။
``ကဲ ကဲ မြန်မြန်စားကြ။ပြီးရင် ဇာတ်ပွဲ
သွားကြည့်ကြမယ်''ဟုဒေါ်လေးမချိုမာကပြောသဖြင် ့သရဖီတို့သုံးဦး
ခေါင်းငုံကာ ဆက်စားနေကြသည်။
ထိုစဉ် ပွဲခင်းထဲမှ လူအုပ်တစ်စု ရုတ်ရုတ်
ရုတ်ရုတ်ဖြင့် မိမိတို့ဝိုင်းကို လက်ညိုး
တထိုးထိုးဖြင့် ဆူညံ့ပူညံ့ဘာတွေ
ပြောကြသည်မသိ။ပြီးတော့် မိမိတို့
ဝိုင်းစီသို့ ဦးတည်ကာ ရောက်လာပါလေ
တော့်သည်။မချိုမာကတော့် ထိုအချိန်
တွင် မျက်နှာမှာ သွေးမရှိတော့်ချေ။
``သူခိုးမတွေ သူခိုးမတွေ သူတို့ပဲ
ပွဲခင်းထဲမှာ လိုက်ပတ်ခိုးနေတာ''
ဟု သွားခေါခေါနှင့် လူကြီးတစ်ဦးက
ပြောလိုက်လေသည်။
``ဘာ ဦးလေးဘာစကားပြောတာလဲ
ကျမတို့က မိကောင်းဖခင်သားသမီး
တွေ''ဟုမေခိုင်တင်က လှမ်းပြောလိုက်
သည်။
``ဘာမိကောင်းဖခင်သားသမီးလဲ
သူခိုးမတွေ။အဲ့မိန်းမ ခိုးနေတာ ငါ့မျက်စိ
နဲ့တပ်အပ်မြင်ခဲ့တာ''ဟု ဦးသခေါက
ပြောလေသည်။
ထိုအခါ လူအုပ်ထဲမှ သြဇာရှိဟန်တူသူ
ဆံပင်တိုတိုနှင့် ယောက်ျလျှာ အမျိုးသမီး
ကြီးက
``ကဲ တော်ကြစမ်း။သေချာအောင်
စစ်ကြည့်မယ်။မှားတဲ့သူတော့် မလွယ်
ဘူးမှတ်။မိုးကျော် အကြောင်းကောင်း
ကောင်းသိစေရမယ်''ဟု ပြောကာ
သရဖီ၏ အိတ်ကို ဇစ်ဖွင့်ပြီး မှောက်ချ
လေသည်။ ချွင်ခနဲ့မြည်သံနှင့်အတူ
ပေါ်ထွက်လာသော ရတနာအချို့က
စားပွဲပေါ်သို့ကျလာလေသည်။
လက်ကောက်တစ်ဂွင်းဆို အတန်ကြာ
လည်ပြီးမှအရှိန်သေသွားသည်။
သရဖီ့ကို သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးက
မယုံနိုင်သော အကြည့်ဖြင့် ပါးစပ်အဟောင်းသား ကြည့်ကြ
လေသည်။
``ငါမဟုတ်ဘူး။ငါမယူဘူး''ဟု
အကြောက်အကန် သရဖီက ငြင်းလိုက်
လေသည်။
``ပါးစပ်ပိတ်ထား''ဟုဒေါ်မိုးကျော်ဆို
သည့် ယောက်ျလျှာမကြီးက သရဖီ့ကို
အော်ငေါက်လိုက်လေသည်။
ပြီးတော့် မေခိုင်တင်၏အိတ။့််ဇာဇာ့အိတ်
နှင့်မချိုမာ၏အိတ်ကို စစ်သောအခါတွင်
လည်း အလားတူရတနာပစ္စည်းများ
ကျလာလေသည်။
``ကဲ သူခိုးမတွေဘာငြင်းကြဦးမလဲ''
ဟု ဒေါ်မိုးကျော်က ပြောလိုက်သော
အခါ သရဖီက
``သမီးတို့ယူတာမှမဟုတ်တာ။ရုပ်ကို
လည်း သေချာကြည့်ဦး''ဟု
မိမိမျက်နှာကို လက်ညိုးဖြင့်ပြန်ညွှန်ရင်း
ပြောလိုက်သည့် ခန၌
``ဝှီးးးးးးးးဖြောင်းးးးးးးးးးးးးးးး''ခနဲ့
ဒေါ်မိုးကျော်မှ သရဖီ့ကို ပါးလှမ်းရိုက်
လိုက်ရာ အသံက ကျယ်လွန်းလှသဖြင့်
လမ်းသွားလမ်းလာများအားလုံး
ရပ်တန့်သွားကြပြီး ဆိုင်လေးသို့ လူအုံ့ကာ
ဝိုင်းငေးကြလေသည်။
သရဖီ့မှာ မြေပေါ်သို့ အရှိန်နှင့်တောင်
လဲကျသွားပြီး နှုတ်ခမ်းအတွင်းဘက်
က သွားနှင့်ခြစ်မိပြီး သွေးစစလေး ထွက်
လာလေသည်။မိမိတစ်သက် မိမိ၏
မိဘများကပင် ယခုလိုရိုက်ဖူးသည်
မဟုတ်။စီးကျလာသော မျက်ဝန်းအိမ်မှ
မျက်ရည်တို့နှင့်အတူ ဒေါ်မိုးကျော်ကို
မော့်ကြည့်နေရသော်လည်း တစုံတစ်ရာ
ပြောဆိုနိုင်ရန် စွမ်းအားမရှိတော့်ချေ။
ထိုအခါမှ မချိုမာက မအောင့်နိုင်တော့်ဘဲ
``အဲ့ပစ္စည်းတွေအားလုံး ကျမခိုးတာပါ
ရှင့်။ခလေးတွေကို မရိုက်ကြပါနဲ့'
ဟု ဝန်ခံလိုက်ရာ သရဖီတို့သူငယ်ချင်း
သုံးဦး မယုံကြည်နိုင်ခြင်းများစွာဖြင့်
ဒေါ်ချိုမာကို လှမ်းကြည့်ကြလေသည်။
``ဘာမှခေါင်းခံဖို့မကြိုးစားနဲ့။လေးယောက်လုံးခိုးတာကို။ဟိုသုံးယောက်က
ငယ်နေလည်း ထိုက်သင့်တဲ့ အပြစ်တော့်
ပေးရမယ်။သနားပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်ရင်
အဲ့အကျင့်က ပါသွားမယ်''
ဟု ဒေါ်မိုးကျော်က အနီးရှိမိန်းမတစ်ဦး
ပွဲစျေးအတွင်းဝယ်ထားသည့် ထားဝယ်ကြိမ်လုံးကို ခနယူကာ
တရမ်းရမ်းလှုပ်ပြရင်းပြောလေသည်။
``သမီးတို့ လုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး
အဒေါ်ရယ်သမီးတို့ကို ဘာမှမလုပ်
ကြပါနဲ့နော်''ဟု ဇာဇာက မျက်ရည်များ့
ဝဲကာ သနားသမားဖြင့်တောင်းပန်
လိုက်လေရာ ဒေါ်မိုးကျော်က လက်ထဲရှိ
ထားဝယ်ကြိမ်လုံးဖြင့် ရွှမ်းခနဲ့ လှမ်းရိုက်
လိုက်ပါတော့်သည်။
``အမလေးး ကြောက်ပါပြီ''
ဟူသောအသံနှင့်အတူ ဇာဇာမှာ
ကျောကော့်သွားပြီး ကျောကိုလက်ဖြင့်
ပွတ်ကာ နှုတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
``ကဲ လေးယောက်လုံးမြေပေါ်မှာစောင့်
စောင့်လေးထိုင်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို
ဖခုံးပေါ်တင်ပြီး ဂုတ်မှာယှက်ထားကြ''
ဟု ဒေါ်မိုးကျော်အမိန့်ပေးသဖြင့်
သူညွှန်ကြားသလို ကြောက်ကြောက်
ဖြင့် မျက်ရည်များဝဲကာ လုပ်ရပါတော့်သည်။
``ကဲ မင်းတို့တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့
အမည်နဲ့မိဘတွေအမည်ကိုပါ ပြောစမ်း
လိမ်ဖို့ကြိုးစားမယ်မကြံနဲ့။သွားစုံစမ်းလို့
မှားနေရင် မင်းတို့ပိုနာမယ်။အသားမနာ
ချင်ရင် အမှန်တိုင်းပြောကြ''
ဟု ဒေါသဖြင့်ပြောနေသော ဒေါ်မိုးကျော်
ကို ကြောက်သဖြင့် သူတို့လေးဦး၏
အမည်မှန်နှင့်မိဘအမည်များကို
ပြောပြရလေတော့်သည်။
ဒေါ်မိုးကျော်က သူ့အနီးရှိ အသားမဲစပ်
စပ် ပိန်ညောင်ညောင် မိန်းမတစ်ဦးကို
ဘာပြောလိုက်သည် မသိ။ထိုမိန်းမကြီး
က ခေါင်းငြိမ့်ပြီးချက်ချင်း ပြေးသွားကာ
ခနနေနေတော့်သူနှင့်အတူ ပွဲဆေးတန်း
တွင် ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေသော ဦးလေးကြီး
ပါ ပန်းချီဆွဲသည့် ပစ္စည်းများကို ကိုင်ရင်း
ရောက်လာကြလေသည်။
ဒေါ်မိုးကျော်က ပန်းချီဆရာကို ဘာပြော
လိုက်သည်မသိ ပန်းချီဆရာမှာ ခနနေတော့် တကုတ်ကုတ်ဖြင့် သူ့
ပစ္စည်းများထုတ်ကာ အလုပ်ရှုပ်နေပါ
တော့်သည်။စက္ကူလေးခုတွင် မည်သည့်
အရာရေးဆွဲနေသည် မသိ။ပြီးလည်း
ပြီးရော ထိုစက္ကူများထိပ်တွင် ညှပ်ကလစ်တစ်ခုစီ ဆင်ပေးလေသည်။
ပြီးဆုံးသွားသည့်အခါ တစ်ဦးချင်း
အမည်ခေါ်၍ လိုက်ပေးလေသည်။
``ကဲ ကိုယ့်ဆိုင်းဘုတ် ကိုယ်ဖတ်ကြည့်
ကြ''ဟု ဒေါ်မိုးကျော်က ပြောသဖြင့်
ဇာဇာက ဘာများလဲဟု ဖတ်ကြည့်
လေသည်။
{{ကျမအမည် ဇာဇာပါ သူခိုးမဖြစ်ပါ
တယ်။အဖေနံမည်ကျော်အောင်။အမေနံမည်လှမိုး။ကျမတို့ကို အပြစ်ပေးမယ့်
ပွဲကို လာရောက်ကြည့်ရူဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်}}
များစွာမှရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းလှတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကိုဖတ်ပြီး ဇာဇာထပ်ငိုမိပါ
တယ်။ဒီဆိုင်းဘုတ်ကို ကိုင်ရမယ်ဆိုတာ
သိပြီး မိမိရဲ့သိက္ခာတင်မက မိဘများရဲ့
သိက္ခာတွေပါ မြောင်းထဲပစ်လိုက် ရတဲ့
အဖြစ်။မတော်လို့များ ရွှာက လူတစ်
ယောက်ယောက်ကများ မိမိတို့ကို
မြင်သွားပါက ကုန်းကောက်စရာ
မရှိလောက်အောင်မိမိတို့၏ အရှက်
သိက္ခာများ ကြေမွသွားနိုင််ပါသည်။
ဒေါ်ချိုမာနှင့်မိမိသူငယ်ချင်းများ၏
ဆိုင်းဘုတ်ကိုကြည့်လိုက်သော အခါတွင်လည်း မိမိနှင့်အလားတူပင်
ဖြစ်သည်။အဖေအမေနံမည်ကတော့်
ပြောင်းသွားတာပေါ့လေ။
ထိုစဉ် ငရဲမင်းမကြီး ဒေါ်မိုးကျော်စီက
ဆိုးရွှားလွန်းတဲ့ အသံတစ်ခုကြားလိုက်
ရသည်။
``ထစမ်းးးသူခိုးမတွေ နင်တို့အဲ့ဆိုင်းဘုတ်တွေကို ရင်ဘတ်မှာ ချိတ််ပြီးပွဲစျေးတန်းထဲ ဖင်လှန်ပြီးပတ်ရမယ်''
``အို´´ ``အမလေး'' ``ဟာ''
ကြားလိုက်ရသည့်စကား က မိမိတို့
နားကိုပင်မယုံကြည်နိုင်ကြချေ။
ဘယ်လိုကြီးပါလိမ့်။အရှက်သိက္ခာခွဲချင်
တယ် ဆိုလည်း အခြားနည်းဖြင့်ခွဲပေါ့။
အခုဟာက မိမိတို့တစ်သက်နှင့်
တစ်ကိုယ်စောင့်စည်းဖုံးလွှမ်းခဲ့သော အရှက်ကိုလူပုံအလယ်မှာ ဂုဏ်သိက္ခာ ကင်းမဲ့စွာဖြင့် အများသူငှာကို လိုက်ပြ
ရမည်လော။
သရဖီတို့သုံးဦးသား တအီးအီးနှင့်
အော်ငိုနေပါတော့်သည်။
မချိုမာကတော့် ရန်ကုန်တွင်နေခဲ့တုန်း
က သူကျင်လည်ရာ ဒုစရိုက်လောက
တွင် ခါးပိုက်နှိုက်များ လူမိုက်များ
ဂလေကချေများနှင့် အယားပြေ
လိင်ဆက်ဆံဖူးခဲ့သော်လည်း ယခုကဲ့
သို့ သိက္ခာကျခြင်းကမရှိပေ။
မိမိ၏ အရှက်အင်္ဂါကို အမှောင်ထဲတွင်
လိင်ဆက်ဆံဖော်ကို ပြရခြင်းဖြစ်သည်။
ယခုမူကား လူစည်ကားလှစွာသော
ပွဲစျေးအတွင်း မိမိ၏ တင်ပါးကို အကာ
အကွယ်ကင်းမဲ့စွာ အများသူငှာကို
လိုက်ပြရမည်လော။စဉ်းစားရင်းဖြင့်
ကြက်သီးထလာကာ ဒေါ်မိုးကျော်ကို
နောက်ဆုံးအကြိမ်တောင်းပန်ကြည့်
လေသည်။
``အမရယ် ကျန်တဲ့အပြစ်တွေပေးချင်
ပေးပါ။ရိုက်ရင်လည်း ကြိတ်ပြီး ခံပါ့မယ်။
အခုလိုဟာကြီးက ကျမတို့ရှက်ပြီး
သေလောက်ပါတယ်။ခလေးသုံးယောက်
ကပိုဆိုးတာပေါ့။အမအိမ်မှာ ကျမကျွန်ခံ
ဆိုလည်း ခံပါ့မယ်။ဒါမျိုးတော့် မလုပ်
ပရစေနဲ့ရှင်''
``ရွှမ်းးးးးရွှမ်းးးးရွှမ်းးးးးးအားးးးး''
ဒေါ်မိုးကျော်၏ထားဝယ်ကြိမ်လုံး
အစွမ်းကြောင့် မချိုမာ ခါးကော့်သွား
လေသည်။
``ငါ့ကို ဘာမှဆရာလာမလုပ်နဲ့။ငါက
ပြောပြီးသားစကားကို ပြင်တတ်တဲ့လူ
မဟုတ်ဘူး။နင်တို့ကို ရိုက်စေချင်တာ
လား။စိတ်ချ။အပြစ်ပေးချိန်ရောက်ရင်
အားလုံးရှေ့မှာ ရိုက်မှာ။အခုဟာက
နင်တို့ အပြစ်ပေးပွဲကိုကြည့်ဖို့ လူပရိတ်
သတ် လိုက်ခေါ်နေတာ။ကဲကြာတယ်။
မတ်တပ်ရပ်စမ်း''
ဟု ဒေါ်မိုးကျော်က ပြောလိုက်သဖြင့်
လေးဦးသား ```ဟီးးးးးး''ဟု အကျယ်ကြီး
အော်ငိုကာ လေးလံစွာဖြင့် မတ်တပ်
ရပ်ရလေသည်။
``ကဲ အသက်ကြီးဆုံးကောင်မ
အရင်လာစမ်း''ဟုဒေါ်မိုးကျော်က
ခေါ်သဖြင့် မချိုမာမှာ သူ့အရှေ့သို့
တုန်ယင်စွာဖြင့် သွားရလေသည်။
``ဟိုခလေးမ သုံးယောက်။သေချာကြည့်
ထား။နင်တို့လည်း ခနနေ သူ့လိုပဲ
ဖင်တုံးကြီးတွေပြောင်ရတော့်မှာ''
ဟုပြောရင်း ဒေါ်လေးမချိုမာ၏ အနောက်က ထမိန်စကို မ လေတော့်သည်။ထမိန်စထိပ်ကို
ကျောဘက်တွင် တွယ်ချိတ်လေးများ
ဖြင့် ထိုးသီလိုက်သောအခါ ဒေါ်လေးချို
မာအောက်တွင် ဝတ်ထား သော ဇာစကတ်အပါးကိုမြင်တွေ့လိုက်
ရလေသည်။အရှေ့ဘက်က ထမိန်စ
ကလည်း နောက်က အစ၏အရှိန်
ကြောင့် ဒူးအထိ မြှောက်တက်သွား
သော်လည်း ရှေ့ကအရှက်က လုံနေ
ပါသေးလေသည်။
[မှတ်ချက်။ ။ထိုခေတ်အခါက ယခုကဲ့
သို့ အတွင်းခံများသုံးကြသည် မဟုတ်
ချေ။ဇာဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော စကဒ်ပုံစံ
ဆွဲသားအပျော့လေးကို အမျိုးသမီး
တော်တော်များများဝတ်ဆင်ကြလေသည်။စပ်စဖိုင်နာ ဆိုရင်လည်း
ပေါင်ရင်းလောက်ထိရှိပြီး ခြေနှစ်ပေါက်
နှင့် ခါးသားရေကြိုးစတွင် ဇာများဖြင့်
အလှဆင်ထားကြလေသည်]
``ဖင်ချွတ်လို့ရပြီ ကောင်မ။ဖင်တုံး
တစ်ဝှိုက်လုံးကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း
ပေါ်အောင်ချွတ်နော်။ဒါမှ ကျန်တဲ့
သူတွေအတွက် ကြည့်ရတာ အရသာ
ရှိမှာ''
ဒေါ်မိုးကျော်၏စကားက လေးယောက်
လုံး၏ရင်ခွင်စီသို့ နာကျဉ်စွာဖြင့် ထိုးစိုက်
သွားလေသည်။ဘာတဲ့ အများသူငှာ
မျက်စိပဓါဿ ဖြစ်စေရန် မိမိတို့က
အောက်တန်းစားများပမာ ဖင်ချွတ်တာ
တောင် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းချွတ်ပြ
ရမည်တဲ့။ရှက်ရွှံ့ခြင်းနှင့်အတူ စိတ်ဓါတ်
တွေကျကာ သက်သေပစ်လိုက်ချင်
ပေသည်။
``မြန်မြန်လုပ် အချိန်မရှိဘူး''ဟု
ဒေါ်မိုးကျော်က ဆော်သြလိုက်သဖြင့်
ဒေါ်လေးချိုမာ ဖင်စချွတ်ရလေသည်။
``ဟာဟား ခ်ခ်''ဝိုင်းကြည့်နေသော
လူအုပ်ကြီးစီမှ ရယ်သံသဲ့သဲ့ထွက်ပေါ်
လာလေသည်။
ဒေါ်လေးချိုမာ၏ ဖင်တုံးကြီးကြီးက
အရှက်ကင်းမဲ့စွာဖြင့် ပေါ်ထွက်လာခဲ့
ချေပီ။ဖင်ကြားရော ဖင်တုံးရောပါ
လှပသေသပ်စွာ ကောက်ကြောင်းများ
ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော်လည်း မိမိဖင်လှ
ကြောင်း လက်မထောင်ဂုဏ်ယူရမည့်
အခြျိန် တော့်မဟုတ်ချေ။
ဒေါ်လေးချိုမာဖင်က ကြည့်ကောင်းသဖြင့် သရဖီတို့တစ်သိုက်
တဒင်္ဂမျှကြည့်ရင်းသာယာ မိသလို
ဖြစ်သွားသော်လည်း
``ဟိုသုးံယောက် ဒီမှာလာတန်းစီပြီး
သူ့လိုပဲ ဖင်ချွတ်ကြစမ်း''ဟု
ဒေါ်မိုးကျော်၏ အမိန်းပေးသံကြောင့်
သရဖီတို့ အပျိုစင်သုံးဦးမှာ
ရှက်ရှက်ဖြင့် ဒေါ်မိုးကျော်ရှေ့ သွားရပ်
ရလေသည်။
စောနက ပိန်ပိန်နှင့်မိန်းမကြီးက မိမိတို့
လေးဦးကို ပြုံးပြရင်းဖြင့် မိမိတို့စီက ဆိုင်း
ဘုတ်ကိုယူကာ တဦးချင်းစီ၏ အကျီင်္
လည်ပင်းစတွင် ကလစ်ဖြင့် ညှက်ပေးလိုက်သည်။
ထိုအချိန် ဒေါ်မိုးကျော်ကလည်း မိမိတို့
နောက်က ထမိန်ကို ကျောတွင် ချိတ်ပြီး
သွားပြီဖြစ်သဖြင့် မိမိတို့အပျိုစင်သုံးဦး
ဖင်ချွတ်ကြပါတော့်သည်။
စိတ်မှန်းဖြင့် ချွတ်ရသောကြောင့် အနောက်တွင် မိမိတို့ဖင်က မည်သို့
အရှက်ကင်းမဲ့စွာ မင်းမူနေသည်ကို
တော့်မသိချေ။တစ်ယောက်ဖင်တစ်
ယောက်အပြန်အလှန်ကြည့်ရင်း
ဖြင့်သာ မျက်စိအရသာတွေ့နေပါ
သော်လည်း မိမိဖင်လည်း ပေါ်နေသည်
ဟု အသိရှိသောကြောင့် မျက်လုံး
အတွင်းမှ မျက်ရည်များ တဖြိုင်ဖြိုင်
ကျနေပါတော့်လေသည်။
မေခိုင်တင်၏ ဖင်တုံးတစ်ဖက်တစ်ချပ်
စီမှာတော့် ဝဲခြောက်ဖတ်ကြီးများ
ထူထပ်စွာ ပေါက်ရောက်နေပြီး
ကုတ်ရာများကြောင့် ပွန်းပဲ့ကာ
သွေးစို့နေလေသည်။ထိုစဉ် လူအုပ်ကြီး
အတွင်းမှ ခေါင်းပေါင်းပေါင်းထားသော
အဖိုးကြီးတစ်ဦးထွက်လာက မေခိုင်တင်
အနီးတွင်လာရပ်ပြီး
``သမီးးး အဘက ဒီနယ်တစ်ဝှိုက်က
နံမည်ကျော်ဆေးဆရာတစ်ယောက်ပဲ။
သမီးဖင်မှာ ပေါက်နေတဲ့ အနာတွေကို
ပျောက်ကင်းစေဖို့ အဘဖော်ထားတဲ့
ဆေးဘူးကို ပေးခဲ့မယ်။တစ်နေ့သုံးကြိမ်
သာ ရေနဲ့ဖျော်ပြီးလိမ်း။တစ်ပတ်လောက်
ဆို ကောင်းသွားမယ်''ဟု ပြောပြီး
ဘူးတစ်ဘူးကို မေခိုင်တင်၏ ဘေးတွင်
ချထားသည့် လွယ်အိတ်စီသို့ ထည့်ပေး
လိုက်လေသည်။
မေခိုင်တင်၏ အဖြစ်ကတော့် ဖင်ပေါ်၍
အရှက်ကွဲနေပါသည်ဆိုမှ ဖင်ဆေးဆရာ
နှင့် လာတွေ့နေခြင်းဖြစ်သည်။ရှက်စိတ်
က မွန်ထူနေပြီး အရှေ့ကိုသာ ငေးစိုက်
နေပါတော့်သည်။
ဇာဇာ့ဖင်ကတော့် အတန်ငယ်ဖြူပြီး
မွေးညှင်းပေါက်လေးများကိုပင် အသေး
စိတ်မြင်နေရသည်။သရဖီ၏ ဖင်က
လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ဖြစ်ပြီး ထုထည်တောင့်
တင်းလေသည်။ပြောရမည်ဆိုလျှင်
လေးယောက်လုံး ဖင်ကြီးမများ ဖြစ်ကြ
လေသည်။
``ကဲ ပွဲစျေးတန်းတစ်ခုလုံး နင်တို့
ပတ်ကြမယ်။လာကြ လာကြ''ဟု
ဒေါ်မိုးကျော်ခေါ်လိုက်ရာ လေးဦးသား
တအီးအီးဖြင့်အသံထွက်လာပြီး
အသုတ်ဆိုင်လေးအတွင်းစီမှ ပြင်ပလမ်း
စီသို့ စတင်ထွက်ခွာကြပါတော့်သည်။
``ဟဟားးးဟားးးးး''လူအများ၏
ဖင်တုံးအားပေးသံက ကျယ်လောင်စွာ
ထွက်ပေါ်နေပါသောကြောင့် လေးဦး
သား ရှက်စိတ်မွန်ထူကာ မိမိတို့
မျက်နှာများကို လက်ဝါးဖြင့် ကာရံ့ကာ
လမ်းလျှောက်နေကြပါတော့်သည်။
``ဟဲ့ကောင်မတွေ လက်နဲ့ဘာလို့
မျက်နှာကို ကွယ်ထားကြတာလဲ။
အဲ့လက်တွေက အရမ်းအားနေကြတယ်
ပေါ့။ကောင်းပြီလေ။အလုပ်ပေးမယ်။
နင်တို့ရဲ့ ဖင်တုံးနှစ်ခုစီကို လက်တစ််ဖက်
တစ်ချက်စီနဲ့ ရိုက်ရိုက်ပြီး လမ်းလျှောက်
ကြ''ဟု ဒေါ်မိုးကျော် အော်လိုက်ရာ
ရေနစ်ပါတယ်ဆိုမှဝါးကူထိုးခံရသူ
ပမာ လေးဦးသား တစ်ပူပေါ်တစ်ပူဆင့်
အရှက်များ ကွဲကြလေသည်။
``ပတ် ပတ် ပတ် ပတ်''
မိမိတို့၏ ဖင်များကို ဖြေးညှင်းစွာ
ပုတ်ခတ်ကြရင်း သွားနေပါသော်လည်း
ဖင်တုံးက အဆီခေါက်များ၍လားမသိ။
အထက်ပါကဲ့သို့ အသံမြည်လေသည်။
``ဟဟားဟားဟား''``ဝါးဟားဟားဟား''
လမ်းတွင်တွေ့သူများက သူတို့ကို
သဘောကျစွာဖြင့် ရယ်မောကြပြီး
တချို့ဆိုလျှင် နောက်မှလိုက်လာကာ
ဖင်လိုက်ကြည့်နေပါသဖြင့် သူတို့
နောက်ကျောတွင် လူများတဖြည်းဖြည်း
နှင့်များလာပါတော့်လေသည်။
ဆိုးရွားသည်က ခလေးများဖြစ်သည်။
မိမိတို့ အရှေ့မှ ပြေးပြေးသွားကာ
မိမိတို့ဘက်မျက်နှာမူရင်း အမျိုးမျိုး
ပြောကြ စကြ နောက်ကြပေသည်။
ကလေးတစ်ယောက်က မိမိတို့ ဖင်ရိုက်
လမ်းလျှောက်နေသလို ပုံစံ သူ့တင်ပါးကို
ဘောင်းဘီမချွတ်ပဲ ရိုက်ပြလေသည်။
ထိုအရာကို အခြားခလေးများကလည်း
သဘောကျသွား၍ ထြစ်မည်ထင်သည်။
ခလေးမျညးအားလုံး ထိုပုံစံဖြင့် လိုက်လုပ်ပါတော့်သည်။ရှက်လိုက်တာမှ
သေချင်ပါတော့်သည်။
ထို့နောက်အတန်ငယ် လျှောက်သွားရင်း
ဇာတ်ပွဲအဝင်ဝတွင် ဒေါ်မိုးကျော်က
မိမိတို့ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ပြီးတော့်
ဇာတ်ထောင်ဆရာကို ခေါ်ယူ၍
တိုးတိုးလေး ဘာပြော
လိုက်သည်မသိ။ဇာတ်ထောင်ဆရာက
မိမိတို့ကိုကြည့်ရင် ပြုံးလိုက်ပြီး
``အခု မင်းသမီးကနေတယ်
သူကပြီးရင် ဝင်လို့ရပါပြီ သူကြီး''
ဟု ဒေါ်မိုးကျော်ကို ပြောလေသည်။
တီးလုံသံ ပြီးသွားသည်နှင့် လူရွှင်တော်
တစ်ယောက် ဇာတ်စင်ပေါ်သို့ ထွက်လာ
လေသည်။``ရွှေပွဲလာပရိတ်သတ်များ
ခင်ဗျား။ကြားဖြတ် အစီစဉ်တစ်ရပ်
အနေနဲ့ သူခိုးအပြစ်ပေးပွဲတစ်ခုကို
ထည့်သွင်းလိုက်တာဖြစ်ပါတယ်။
အားလုံးပဲ ကြည့်ကြမယ်မို့လား''
ဟု ပြောသောအခါ ပရိတ်သတ်များက
ကြည့်ပါမယ်ဟု လက်ခုပ်ဝါးတီးအား
ပေးကြပါတော့်သည်။ထိုအခါ လူရွှင်
တော်က အငြိမ့်မင်းသမီးများ
အက ထွက်ရန်ခေါ်သကဲ့သို့
``စုံလင်ညီညာ စုံလင်ညီညာ ပွဲစျေးတန်းမှာ သူတကာပျော်တာ
သူတကာပျော်တာ မလိုလားတဲ့
လူ့ဗာလများးးးဖင်ပြောင်လှန်ကာ
ဖင်ပြောင်လှန်ကာ ဖင်ကညာများ
အများရှေ့ဝယ်အပြစ်ခံယူရန် လှမ်းခဲ့
တော်မူကြပါ...''ဟု ပြောသောအခါ
ပရိတ်သတ်များက သဘောကျပြီး
တဝါးဝါးနှင့်ရယ်ကြလေသည်။
ထိုအခါ ဒေါ်မိုးကျော်က မိမိတို့ကို
ဇာတ်ပွဲစင် အနောက်သို့ခေါ်သွား
ပြီး လှေကားမှတက်ခိုင်းကာ ပြပွဲခန်း
သို့ ထွက်ခိုင်းပါတော့်သည်။
ရှေ့တွင်သွားများဖြီးကာ မိမိတို့ကိုကြည့်
နေကြသော ပရိတ်သတ်များကိုမြင်သည့်
အခါ မိမိတို့ ကြက်သေသေသွားပါတော့်
လေသည်။များလိုက်သည့်ပရိတ်သတ်။
ထိုစဉ်ဒေါ်မိုးကျော်က လော်စပီက
မိုက်ခ်ကို ယူကာ အောက်ပါအတိုင်း
ပြောကြားလေသည်။
``သူတို့ကတော့် ပွဲခင်းထဲမှာ ဝင်ခိုးနေတဲ့
သူခိုးမတွေပါ။သူတို့ကို အပြစ်သုံးမျိုး
ပေးဖို့ စီစဉ်ထားပါတယ်။တစ်ခုက
သူတို့တစ်ယောက်ချင်းစီကို ကြိမ်ဒဏ်
တစ်ရာစီပေးပါမယ်။နောက်တစ်ခုက
တော့် ရွှေပွဲလာ ပရိတ်သတ်များရဲ့
အကူအညီလည်းလိုအပ်ပါတယ်။
မကြာခင်မှာ ပရိတ်သတ်တွေကြားထဲ
စပျစ်သီး တစ်ယောက်တစ်လုံးစီ လာဝေ
ပါမယ်။ဆန္ဒရှိသူများက ထိုစပျစ်သီးလုံး
ကို ယူပြီး မိမိတို့ရဲ့ စအိုထဲကို အခုလို
ထည့်ပြီးနှပ်ထားရပါမယ်။ဖင်မှာဝဲပေါက်
နေတဲ့ကောင်မ ဒီလာပြီး
ဖင်ကုန်းထားစမ်း''ဟုခေါ်လိုက်သဖြင့်
မေခိုင်တင်မှာ ကြမ်းပြင်ထက်ဝယ်
ဝပ်တွားလိုက်ပြီး လေးဘက်ထောက်
လိုက်ရလေသည်။
``ဟောဒီမှာ မိမိတို့ရဲ့ဖင်တုံးအလယ်မှာ
ရှိတဲ့ ဖင်ကြားကို လက်နဲ့ဆွဲဖြဲ မယ်ဆို
စအိုဝကို တွေ့ရပါလိမ့်မယ်''ဟု
ပြောရင် းမေခိုင်တင်၏ဖင်ကို ဒေါ်မိုး
ကျော်က လက်ဖြင့်ဆွဲဖြဲလိုက်သော
အခါ ရင့်ထော်နေသော အရစ်မြောင်း
ပတ်လည်ဖြင့် ညိုမဲမဲဖြစ်နေသော
အိခိုင်တင်၏ ဖင်ဂေါင်းပေါက်မှာ
ပြူထွက်လာပါတော့်သည်။
``အဲ့စအိုထဲကို အခုလို စပျစ်သီးလုံးထည့်ပြီးနှပ်ထားရပါမယ်။''
ဟုပြောရင် အိခိုင်တင်ဖင်ခေါင်းပေါက်ထဲ
သို့ စပျစ်သီးကို လှမ်းထည့်လိုက်ပါတော့်
သည်။``အင့်''ခနဲ့ အိခိုင်တင်မှာ မျက်လုံး
နှစ်ခုပြူးသွားလေသည်။ပြီးတော့်
အိခိုင်တင်၏ ဖင်နှစ်မြွာကို လက်ဖြင့်
ဆုပ်ကိုင်ရငး် ပွတ်ပေးချေပေးကာ
အထဲက စပျစ်သီးကို နှပ်နေဟန်
ပြုလုပ်ပြပါတော့်သည်။
``ကဲ ဟိုသုံးယောက်လည်း လာကုန်း''
ဟုခေါ်သဖြင့် ကျန်သုံးယောက်က
အိခိုင်တင်နည်းတူ ဖင်ကုန်းရသည်။
သူတို့ကိုလည်း အိခိုင်တင်နည်းတူ
ဖင်ဂေါင်းပေါက်ထဲသို့ စပျစ်သီးထည့်ကာ
နှပ်ပေးလေသည်။ပြီးတော့်လေးယောက်
လုံး၏ ဖင်ပေါက်ကို လက်ဖြင့်ကလော်
ကာ စပျစ်သီးကို ပြန်ထုတ်လေသည်။
``နှပ်ပြီးသွားပြီဆို ပရိတ်သတ်များက
အခုလို စပျစ်သီးကို ပြန်ထုတ်ပြီး
လာရောက်ကောက်ခံသူရဲ့ ပုံးထဲကို
ထည့်ပေးရပါမယ်။ပြီးရင် အဲ့စပျစ်သီး
တွေကို သူတို့ကို အခုလို ကျွေးပါမယ်''
ဟု ပြောရင်း ဖင်ထဲက ထုတ်လာသည့်
စပျစ်သီးများကို သူတို့လေးယောက်အား
ပါးစပ်ထဲခွံ့ပေးလေသည်။
ပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်လာသော ဖင်ရည်စိမ် စပျစ်သီးကို မသတီသော်
လည်း ဒေါ်မိုးကျော်၏ အမိန့်ပေးချက်
အရ ကောက်ဝါးကာ မြိုချလိုက်ပါတော့်
သည်။
စပျစ်သီးများကို ပွဲခင်းထဲ ဝေနေပြီး
ပရိတ်သတ်များ ဖင်ရည်စိမ်ပေးနေ
သည်ကို စောင့်ရင်းဖြင့် စင်မြင့်ထက်မယ်
ပထမ ပြစ်ဒဏ်ကို စပေးနေပါတော့်သည်
ကြမ်းပြင်ပေါ်လေးဦးသားကို
ဝမ်းလျားမှောက်စေပြီး ကြိမ်ဖြင့်စတို့
ပါတော့်သည်။
``ရွှမ်းးးးရွှမ်းးးးးရွမ်းးးးးး''
ရိုက်ပေးသူက ယောက်ျားရင့်မာကြီး
လေးဦးဖြစ်ပြီး လေးငါးချက်ခန့် ရိုက်မိရုံ
ဖြင့် သူတို့ခံနိုင်ကြဘဲ လက်ဖြင့် ဖင်ကို
ပွတ်ရင်း ငိုပါတော့်သည်။
``အီးးးးဟီးးးးးးကြောက်ပါပြီ
မရိုက်ကြပါနဲ့ရှင်။နာလို့ပါ။''
ဖင်ကို ရိုက်နေစဉ် လက်ကြီးက
ဝင်ဝင်လာသဖြင့် ဝါသနာရှင်အဆင့်
ပါးကွက်သားများမှာ စိတ်မရှည်တော့်ချေ
ထိုသို့ဖြစ်နေသည်ကို ဒေါ်မိုးကျော်က
ရိပ်မိ၍လားမသိ။နောက်ထပ်လူအများ
ကို ခေါ်စေကာ တစ်ယောက်ချင်းစီကို
မလှုပ်နိုင်အောင် ဖမ်းချူပ်ထားရင်း
ပြီးသည်အထိ ဆက်ရိုက်လေသည်။
``ရွှမ်းးးအားးအမလေးးးရွှမ်းးးးအီးးးပါးးပါ'
သတ်မှတ်အရေအတွက်ကြိမ်ဒဏ်
၁ဝဝပြီးသည့်နောက်တွင် လေးဦးသား
မျော့မျော့လေးသာ ကျန်နေပါတော့်
သည်။
``ကဲ ပရိတ်သတ်တွေစီက စပျစ်သီးတွေ
လည်း ရောက်လာပြီဆိုတော့် ကောင်မတွေ ထကြစမ်း အဲ့စပျစ်သီး
တွေကို ကုန်အောင်စားး''
ဟုဒေါ်မိုးကျော်က ပြောရင်း စပျစ်သီး
တောင်းကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။
စုပ်ပြတ်သတ်နေသော တင်ပါးပိုင်ရှင်
လေးများမှာ ထပြီး ထိုစပျစ်သီး များကို
ကုန်အောင်စားရလေသည်။လေးဦးသား
စားနေရင်း အော့အန်ကြလေသည်။
အန်ပြီးသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဒေါ်မိုး
ကျော်က ဆက်စားခိုင်းထားလေသည်။
စားသုံးမှုပြီးသောအခါ သူတို့အရမ်း
လက်ပန်းကျနေပြီဖြစ်သည်။စိတ်ရော
လူရော ပင်ပန်းကာ အတော်မော်ဟိုက်
နေပြီဖြစ်သည်။
ဒေါ်မိုးကျော်က
``ကဲ ပရိတ်သတ်တို့စောင့်မျှော်နေကြတဲ့
နောက်ဆုံးအပြစ်ဒဏ်လာပါပြီ။''
ဟုပြောသောအခါ လက်ခုတ်ဝါးတီးသံ
များ ဝီစီမှုတ်သံများ ဆူညံ့စွာထွက်ပေါ်
လာခဲ့လေသည်။
``အသက်ကြီးပြီး အချိန်မစီးတဲ့ ကောင်မ
ရယ် ဖင်မှာဝဲချောက်ပေါက်တဲ့ ကောင်မ
ရယ် ကြမ်းပြင်မှာ ပက်လက်အိပ်ထားကြ
ကျန်တဲ့ကောင်မ နှစ်ယောက်က သူတို့
ပေါ်မှာ ပြောင်းပြန်မှောက်ပြီး သူတို့
မျက်နှာတွေကို ဖင်နဲ့ ချိန်ထားကြ''
ဒေါ်မိုးကျော်ပြောသည့်အတိုင်း သူတို့မှာ
တသွေမတိမ်းလိုက်လုပ်ရလေသည်။
ထိုစဉ်ဒေါ်မိုးကျော်မှ လက်ထဲတွင်
တစ်ခုခုကိုကိုင်လာခဲ့သည်။ဝမ်းချူ
ဘောလုံးများပင်။
ရှေးဦးစွာ မချိုမာ မျက်နှာကို ချိန်ထား
သည့် အရှိုးရာ ဗလပွ ဇာဇာ့တင်ပါးကို
ဖြဲကာ စအိုပေါက်ထဲသို့ ဝမ်းချူဂေါင်းတံ
ကို စိုက်သွင်းလိုက်ရင်း ဗျစ်ခနဲ့မြည်အောင်ညစ်ချလိုက်လေသည်။ပြီးတော့် မေခိုင်တင်မျက်နှာကို
ချိန်ထားသည့် သရဖီ၏ဖင်ဂေါင်းကို
လည်း ဝမ်းချူပေးလိုက်လေသည်။
``ဝမ်းချူခံထားရတဲ့နှစ်ယောက်
ဝမ်းသွားချင်ရင် သူတိုမျက်နှာကို ချိန်ပြီး
လွှတ်လွှတ်လပ်လပ်သာ ပါချလိုက်တော့်''ဟု ဒေါ်မိုးကျော်က ပြောသည်။
စက္ကန့်၂ဝခန့်ကြာသောအခါ ဇာဇာနှင့်
သရဖီတို့၏ ဖင်ခေါင်းဝဆီမှ သံစုံတီးဝိုင်း
ပမာ အီးပေါက်သံများဆူညံ့စွာ
ထွက်ပေါ်လာခြင်းနှင့်အတူ အီးများ
ဒလဟော ပမ်းထွက်လာပါတော့်သည်။
``ပူ ပူးးဘွတ် ပွတ် ပလပ်ပလပ် ပြီးစ်''
်ဇာဇာနှင့်သရဖီမှာ မိမိတို့၏ အောက်နှုတ်
ခမ်းကို အပေါ်သွားများဖြင့်ကိုက်ရင်း
ဝမ်းဗိုက်ကိုညစ်ကာ မေခိုင်တင်နှင့်
ဒေါ်လေးမချိုမာ မျက်နှာများပေါ်သို့
အားမနာစတမ်း အီးများပမ်းလိုက်
လေသည်။မေခိုင်တင်နှင့်ဒေါ်လေးမချို
မာ၏ မျက်နှာမှာ အီးများပေကျံရုံသာ
မက သူတို့ပေါက်ချလိုက်သောရူရူး
မှာ အတွင်းခံအရှေ့ဘက်နှင့်ထမိန်
အရှေ့ဘက်တွင် ရွှဲနှစ်ပြီး မျက်နှာ
များပေါ်သို့ပါ စီးကျလာလေသည်။
``ကဲ ပြီးရင် အောက်ကနှစ်ယောက်
အီးပြန်ပါမယ့် အလှည့်ပဲ။စောနက
အီးပစ်းချတဲ့နှစ်ယောက်။ကြမ်းမှာအိပ်
ထားကြ''ဟု ဒေါ်မိုးကျော်ကပြောရင်း
စောနက နှစ်ယောက်ကို ဝမ်းချူပေး
သကဲ့သို့ပင် မေခိုင်တင်နှင့်မချိုမာ၏
စအိုများကိုလည်း ဝမ်းချူပေးလိုက််
ရာ ခနနေတော့် စောနနှစ်ယောက်ကဲ့
သို့ပင် အီးများဒလဟော ပါချလိုက်သည်။
အားလုံးပြီးဆုံးသွားတော့် ဒေါ်မိုးကျော်
က သူတို့လေးဦးကို ဖင်ပြန်ဖုံးခိုင်းလိုက်
ပြီး ပြင်ပ တစ်နေရာသို့ ခေါ်ဆောင်သွား
ပါတော့်သည်။ ပြင်ပက ကုတင်တစ်ခုကို လက်ညိူးထိုး
ပြရင်း
``နင်တို့ ဒီည အဲ့မှာအိပ်ရမယ်။မိုးလင်း
တော့်မှ ပြန်လွှတ်ပေးမယ်။အခုအချိန်က
စပြီး မကောင်းမှုတွေ မလုပ်ကြနဲ့တော့်။
ရော့် ဒီမှာ နင်တို့လယ်အိပ်တွေ ပြန်ယူ''
ဟုပြောရင်း သူတို့လေးဦးလွယ်အိတ်များ
ကို ပြန်ပေးလေသည်။
``ဖင်မှာ ဝဲခြောက်ပေါက်တဲ့ ကောင်မလေးရေ။စောနက ဆရာကြီး
ပေးသွားတဲ့ ဆေးကိုလိမ်း။အဲ့ဆရာက
ဒီနယ်တစ်ဝှိုက်မှာ နံမည်ကြီးဆေးဆရာ
ဦးမိုးသီးပဲ။ရော့ နင်တို့ကို ရှေ့ဆက်ပြီး
ရင်နှီးစားဖို့''ဟုဆိုပြီး အထုတ်တစ်ခုကို
ပေးလိုက်လေသည်။
ခနနေတော့်သူတို့ လေးဦးမှာပင်ပန်း
နွမ်းနယ်မှု၏ အရှိန်များကြောင့် မေးခနဲ
ငိုက်မျည်း သွားကြလေသည်။
မည်မျှကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားသည်
မသိ။နေရောင်၏ပြင်းထန်စွာထိုးနက်မှု
ကြောင့် မချိုမာဦးစွာနှိုးထလာပြီး
အလန့်တကြားဖြင့် ကျန်သုံးဦးကို လှမ်း
နှိုးလိုက်ပါတော့်သည်။
ကျန်သုံးဦးမှာလည်း မချိုမာ၏ ပြင်းထန်
စွာ လှုပ်နိုးမှုကြောင့် ရုတ်တရက် နိုးထ
လာခဲ့လေသည်။ပတ်ဝန်းကျင်ကို
ကြည့်ရင်း အံ့သြတုန်လှုပ်သွားကြလေ
သည်။မိမိတို့ ညတုန်းက ရှိနေသည်က
ပွဲစျေးတန်းဖြစ်ပြီး ယခုမိမိတို့ မြင်လိုက်
ရသည်က တောကြီးမျက်မည်းထဲက
သုသာန်တစပြင်ဖြစ်လေသည်။
အုတ်ဂူများအဖွေးသားနှင့် ကာလကြာမြင့်လှပြီဖြစ်သော
သချင်္ိုင်းဟောင်းတစ်ခု၏ အုတ်ဂူလေးခု
ပေါ်တွင် မိမိတို့အိပ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
လေးဦးသား ကြောက်ရွံ့ခြင်းက ထိန်းချူပ်နိုင်ခြင်းမရှိတော့်ဘဲ မိမိတို့
အိတ်များကိုကိုင်ကာ အော်ဟစ်ရင်း
ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးမိပါတော့်သည်။
ပြေးလွှားရင်းဖြင့် တောထဲတွင် သစ်ခုတ်
သမားတစ်စုနှင့်တွေ့လေသည်။
မောဟိုက်မှုများဖြင့်လေးဦးသား
အရုပ်ကြိုးပြတ်လဲကျသွားလေသည်။
သစ်ခုတ်သမားများက မိမိတို့ကို ထမ်းပြီး
တစ်နေရာစီသို့ ခေါ်သွားနေလေသည်။
မကြာမီ ရွာလေးတစ်ရွာကို တွေ့ရပြီး
လူအများစုအုံ့ကာ မိမိတို့ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။အသက်အတော်
အတန်ကြီးသော အဖိုးကြီးတစ်ဦးမှမိမိတို့ ကိုကြည့်ရင်း
တစ်စုံတရာကို သဘောပေါက်သွား
ဟန်ဖြင့် ရေမန်းများကိုယူကာ မိမိတို့
လေးဦးကို ပက်ဖျန်းလိုက်ပါသည်။
``မြေးလေးတို့ ဘာမှ စိတ်မပူကြနဲ့့တော့်
အခု ဘေးကင်းရာနေရာကို ရောက်နေ
တာကွဲ့''ဟု ပြောလေသည်။
သူတို့ အတော်အတန်အကြောက်ပြေ
သွားတော့်မှ တရော်ကင်းပွန်းဖြင့်
ခေါင်းလျှော်ပေးကာ အမွေးနံ့သာများ
ဖြင့်ရေမိုးချိုးသန့်စင်စေ၏။
ညဘက်ရောက်တော့်မှ ထိုဘကြီးနှင့်
တကွ ရွာသူရွာသားများက မိမိတို့ကို
မေးကြလေသည်။မိမိတို့က မနေ့ညက
ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အဖြစ်အပျက်များကို
မိမိတို့အရှက်ကွဲကြသည့်အဖြစ်မှလွှဲ၍
ကျန်တာကို မချွင်းမချန် ပြောပြလိုက်
သည်။
``အိမ်း မြေးလေးတို့တွေ့ခဲ့တာ ကြပ်တွေ
ပဲကွယ့်။သူတို့ဟာ တစ်ခါတရံ့မှာ
ရွာတည်ကြပြီး လူတွေကို မြူဆွယ်
ခြောက်လန့်တတ်ကြတယ်။မြေးလေး
ပြောပြတဲ့ ဒေါ်မိုးကျော်ဆိုတာ အဘတို့
ငါးနှစ်သားလောက်က ဒီရွာကို အုပ်ချူပ်
ခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးသူကြီးပဲကွယ့်။အဘတို့
ဆယ်နှစ်သားလောက်မှာ သူဆုံးသွား
တယ်။နောက်ပြီး ဦးမိုးသီးဆိုတာ
အဘတို့တောင်မမွေးသေးဘူး။လူကြီး
တွေ ပြန်ပြောပြလို့ သိရတာ။ဒီနယ်
တစ်ဝှိုက်မှာ အတော်နံမည်ကြီးခဲ့တဲ့
ဆေးဆရာတစ်ဦးပဲကွဲ့။သူကုသရင်
မပျောက်တဲ့ရောဂါဆိုတာ မရှိဘူးဆိုပဲ။''
ဟုပြောသဖြင့် လေးဦးသားအံ့သြသွား
ကာ မေခိုင်တင်၏အိတ်ကို ဝိုင်းကြည့်
ကြလေသည်။မေခိုင်တင်မှာ တစ်ခုခုကို
သတိရသွားပြီး ဖွင်ကြည့်ရာ ညတုန်းက
ပေးခဲ့သော ဆေးဘူးလေးက ရှိနေဆဲ
ပင်။[နောက်သိရသည်မှာ ထိုဆေးကို
လိမ်းပြီး မေခိုင်တင်တစ်ယောက် အနှစ်နှစ် အလလက ကု၍မပျောက်ခဲ့
သော ဖင်မှဝဲခြောက်များမှာ တစ်ပတ်အတွင်း ပျောက်သွားခဲ့လေ
သည်။]
``အိမ်း မြေးတို့ကိုကြည့်ရတာ
တောထဲဝင်တဲ့အချိန် တောစောင့်တောင်
စောင့်နတ်တွေကို အမှားတစ်ခုခု
လုပ်ခဲ့ကြတယ်ထင်တယ်''ဟု
အဘိုးကြီးက ပြောသဖြင့် သုံးဦးသား
အတန်ငယ် ငြိမ်သက်သွားပြီး စဉ်းစား
ခဲ့လေသည်။
နောက်မှ တစ်ခုခုကို သဘောပေါက်သွား
ပြီး``ဟုတ်တယ်အဘ သမီးတို့လေးယောက် ကားပေါ်မှာ
အမဲသားနဲ့ ထမင်းစားခဲ့ကြတယ်။
စပါယ်ယာက လာပြောတော့် နတ်တွေ
ကိုတောင်းပန်လိုက်မယ် ဆိုပြီး မတောင်း
ပန်ဖြစ်ဘဲ မေ့လျော့သွားတယ်ဟု
သူတို့လေးဦးပြန်ပြောလေသည်။
``အေး မြေးလေးတို့ရေ တောဝင်တယ်
ဆိုတာ တအားစီးကမ်းကြီးတယ်ကွယ့်။
နတ်တွေကို စော်ကားမိရင် နတ်ကိုင်တယ်။နတ်တွေရဲ့စောင့်ရှောက်
မှုတွေ ကင်းမဲ့သွားတယ်။အဲ့တော့် ကြပ်တို့လို မကောင်းဆိုးရွားတွေက
အလွယ်တကူ ဒုက္ခပေးနိုင်ကြတာပေါ့''
ဟု ရှင်းပြလေသည်။
ထိုသို့ဖြင့် မနက်မိုးလင်းတော့် ရွာသူရွာ
သားများက မိမိတို့ကို လောလောဆယ်
ကိုယ့်ရွာကိုယ်ခနပြန်ခိုင်းစေပြီး
ကားပေါ်တင်ပေးကြလေသည်။
သူတို့ပြန်စီးလာသောကားမှာ
လာတုန်းက စီးလာခဲ့သောကားပင်
ဖြစ်ပြီး ထိုစပါယ်ယာပင်ဖြစ်သည်။
[စပ္ပါယ်ယာ၏ ပြန်ပြောချက်အရသိ
ရသည်မှာ ထိုညက တောထဲတွင်
မိမိတို့လေးဦးဆင်းနေခဲ့ကြသဖြင့်
သူ့မှာ အလွန်အမင်းအံ့သြမိကြောင်း။
ဆင်းသည့်အချိန် ကားပေါ်မှနေ၍
ကြီးဒေါ်တို့ဘယ်သွားနေတာလဲ။
အဲ့ဘက်မှာ တောအုပ်တွေနဲ့ သချိုင်း
ဟောင်းတွေပဲ ရှိကြောင်းမိမိတို့ကို
အော်ပြောခဲ့လေသည်။သို့သော်လည်း
ကြပ်များ၏ ဖမ်းစားထားမှုကြောင့်
ထိုအသံမှာ ပွဲခင်းထဲမှတေးဂီတသံ
ကြောင့် ပျောက်ကွယ်သွားကြောင်း
အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။]
သူတို့လေးဦး ရွှာသို့ပြန်ရောက်လာ
သည့်အခါ ရွှာသားများက အံ့သြကြလေ
သည်။ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောပြတော့်
မှ သဘောပေါက်သွားပြီး မသေကောင်း
မပျောက်ကောင်းကွယ်။ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေဟု ဖြေသိမ့်ကြလေသည်။
ထိုမှစ၍သူတို့လေးဦး မြို့သို့လည်းမသွား
တော့်ပါ။အလုပ်လည်း မလုပ်တော့်ပါ။
သို့သော်လည်း မကြာခင်မှာပင် သူတို့
လေးယောက်ရွှာတွင် ကျိကျိတက်ချမ်း
သာလာကြပါသောကြောင့် ရွှာသူရွှာ
သားများက အံ့သြနေကြလေသည်။
အဘယ်ကြောင့်သူတို့ နေ့ချင်းညချင်း
သူဌေးဖြစ်သွားကြပါသလဲ??
အဖြေကတော့် အထက်ပါဇာတ်လမ်း
လေးထဲမှာပဲ ပါဝင်ပါသည်။
