နိဒါန်း…
ကျွန်တော် ရဲ ့ အပျော်ဆုံး အချိန်လေးပါပဲ……….
ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ သမီးလေးရယ်…ကျနော် ရင်ခုန်ရဆုံး လူရယ်…အေးချမ်းတဲ့ မိသားစုလေး တခုလို နေရတာ အရမ်းဝမ်းသာမိတာ အမှန်ပါ….
“အချစ် အချစ်..
အသစ်တွေဖြစ်ပေမဲ့
စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ ချစ်သူဆိုတာ
တစ်ဦးတည်း…”
ကျွန်တော် လေးနက်စွာ မတွေးပဲ..ချရေးလိုက်သော ကာရံမရှိသော စာလေး …
စာလေးရဲ့ အောက်မှာ ၅ နှစ် သာသာ သမီးလေး ပုံတူ……
၄င်း….၄င်းတို့နှင့် အတူ ကျွန်တော် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော ဘဝတိုတို..ရယ် ..မဆုံးသော အကြောင်းအရာများဆီသို့……မှတ်တမ်းတင်ထားသော စာအုပ်လေး……
အခန်း(၁)
လူပျိုပေါက်စ ဂျိုထောင်စ ဆိုသလို….ခန့်အောင် တယောက် တက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်လောက်ရောက်လာတော့…အပေါင်းအသင်းကောင်းမှု နှင့် အင်တာနက် ပွန်းကားများ ကောင်းမှုကြောင့် အတော် ကဲမယ် ဆွဲမယ် ဖြစ်နေချိန်…..
အောင်ခန့် က အမည်နဲ့ လိုက်အောင် ရုပ်ရည် သန့်ပြန့်သည်။ Gem ဆော့ထားသော ကျေးဇူးကြောင့် Body က ပျိုတိုင်းငေးရလောက်သော ကိုယ်ခန္ဒာမျိုး…ပထမနှစ်ကတည်းက King ဖြစ်ခဲ့သော အောင်ခန့် အဖို့ သိပ်ထွေထွေထူးထူး ကောင်မလေး တွေကို လိုက်စရာမလို …အလိုလို ကြွေဆင်းပြီးသား…..
အခုလဲ အောင်ခန့် ကျောင်းမှာ အလှဆုံး Queenဆိုသူ ရူပဗေဒ မေဂျာ မှ ပန်းမြတ်သဇင် နှင့် တက္ကသိုလ် အခန်းလွတ် တခန်းထဲမှာ I Phone S7 Plus နှင့်“လူတွေ မြင်ကုန်မယ် အကို …”
“ပန်းမြတ် ကလဲကွာ ကိုယ် ချစ်သူ အလှတရားတွေ မှတ်တမ်းတင်ထားရုံလေးကို…”
“အဲဒါဆိုလဲ မြန်မြန်လုပ်ကွာ ရှက်တယ်…ပြီးတော့ ….”
“စကားမပြောနဲ့ကွာ ဒီမှာ record နှိပ်ထားတာ “
ပန်းမြတ် ခြေထောက်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကိုယ်တပိုင်း စားရေးစားပွဲပေါ်မှောက်ပြီး ကုန်းနေရတာ အဆင်ပြေသော်လဲ ဂျင်းဘောင်းဘီ က ဒူးလောက် ရောက်နေ သည့်အပြင် ဖုန်း ကင်မရာနှင့် အရိုက်ခံရသည့် အတွက် ရှက်သလိုလိုတော့ရှိသည်။
အောင်ခန့် ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက် သူအာရုံရှိတာက ပန်းမြတ် ပန်တီအပြာကျားလေးနှင့် လုံးနေသော တင်ပါးလေး…ပန်တီက သေးတော့ ပန်းမြတ် တင်ပါးကြီးကြီးတို့က မနိုင်မနုင်း အပြင်သို့ လုံးထွက်နေလေသည်…အောင်ခန့် ထိုမြင်ကွင်းများကို ရိုက်ရင်းတန်းလန်း…လက်တဖက်ကလဲ ဖင်လုံးလုံးကို ပွတ်သပ်နေလေသည်…ပွတ်သပ်ရင်း ပန််တီကျားလေးကို အောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းလေးဆွဲချွတ်လိုက်သည်..ဖုန်းကင်မရာက အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ချိန်လိုက်သည်…ဖြူဖွေးသော ဖင်မြောင်း၏အောက်နားတွင်….စိပြီးပူးကပ်နေသော ပန်းမြတ်၏ ဖုတ်ဖုတ်လေးက အောင်ခန့်် ရင်းနှီးပြီးဆိုသော်လည်း…ဘယ်နှခါကြည့်ကြည့်..ကာမရာဂကို ထိန်းချုပ်ရန် မဖြစ်နိုင်ချေ..ထိုအချင်းအရာထက် ဆိုးတာက…အနံ………ပန်းမြတ်က ရုပ်ကလေးလှသော်လည်း အနေအထိုင်ကြမ်းသည်…ပြစ်စလက်ခတ်နေတယ်လို့ပဲပြောရမလား…ဖြစ်သလို နေတယ်လိုပဲပြောရမလား..ကိုယ်နံပြင်းတယ်ပဲပြောရမလား …အောင်မြတ် နှာခေါင်းထဲသို့ ဖုတ်ဖုတ်နံ့ နှင့် သေးနံ ခပ်ပြပြလေး ဝင်လာလေသည်…ထို အချင်းအရာကလဲ တောက်ခါနီးမီးခဲကို လေနှင့် မှုတ်လိုက်သလို ..ရဲခနဲ ထောင်ခနဲ ဖြစ်စေသည်…
“မြန်မြန်ကွာ…လူတွေတွေ့ကုန်မယ်…”
ပန်းမြတ်အပြောက နောက်ကျနေသေးသည်…အောင်ခန့် တယောက် ဂျင်းဘောင်းဘီ ထဲမှ အတင်းရုန်းထွက်နေသော လီးကို ထုတ်နေလေပြီ…ထိုနောက်..
“အား…..နာတယ်အကို….အတင်းထိုးထည့်တော့တာပဲ…”
“ဆောတီး..ပန်းမြတ် ..ကို နဲနဲလောသွားတယ်…အချစ်က အရမ်းလှတာကိုး…ဟီး..”
ရုတ်တရက် ဖုတ်ဖုတ်ထဲဝင်သွားသော လီးဒဏ်ကြောင့် ပန်းမြတ် ပြောခြင်းသာ… ဒီလိုအတွေ့အကြုံကပန်းမြတ်အဖို့တော့ရိုးနေပြီ..လီး ဝင်သွားသော်လဲ အောင်ခန့် ရပ်နေသဖြင့်..
“လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ကွာ…ဘာလို့ ရပ်နေတာလဲ..”
“ချစ်နာတယ်ဆိုလို့လေ…ဒါဆို လုပ်တော့မယ်နော်….”
အောင်မြတ်လီးကို ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်ထုတ်လိုက်လေသည်…ဖုတ်ဖုတ်၏ဘေးသားတို့က လီးတွင်ကပ်ပါလာပြီးဖုတ်ဖုတ် အပြင်သား နဲနဲစူထွက်လာလေသည်….ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ အချစ်အရည်ချွဲချွဲတို့ လီးတွင်ကပ်လာပြီး အပြင် နဲနဲ ထုတ်လိုက်သည့် လီးတဝှက်ခန့်က ပြောင်လက်နေသည်..ပန်းမြတ်ဖုတ်ဖုတ်က စုတ်မျော့ ပါသည်ထင်၏…အတွင်းသားတို့က အတင်း ဆွဲစုတ်ထားသလို အောင်ခန့် ခံစားရလေသည်…အရသာခံပြီး တဝှက်လောက် ဆွဲထုတ်အပြီး..လီးကို အဖြည်းဖြည်းချင်း တရစ်ချင်း ပြန်သွင်းလိုက်သည်…ဖုတ်ဖုတ် အတွင်းသား၏ နူးညံ့ခြင်း နှင့် စုတ်ယူအားတို့က အောင်မြတ်အတွက် ဘာနဲမှ မလဲနိုင်သော..ပန်းမြတ်၏ သဘာဝက ပေးသော လက်ဆောင်မွန်ပမာ….
“အီးးးးး……အားး….ပန်းမြတ်ကို သနားပါကိုရယ်…ပန်းမြတ်ကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့နော်…မြန်မြန်လေးလုပ်ပေးပါ ကိုရယ်…”
ပန်းမြတ် အရမ်းကောင်းနေမှန်း အောင်ခန့် ကောင်းကောင်းသိသည်….ဒီစကားပြောတော့မယ်ဆိုတာလဲ မှန်းထားပြီးသား…သို့သော် ခပ်သွက်သွက် မလုပ်သေး……အချက် ၂၀ ခန့် ဖြည်းဖြည်းလေး စိမ်ပြီးလိုးနေသည်…ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ အရည်ကြည်များပင်မက…အဖြူခပ်စေးစေးတွေပါ..ပါလာလေပြီ….ဖုတ်ဖုတ် တွင်းညှစ်အားကလဲ စောစောကထက်ပြင်းလာလေပြီ….ထို အခါမှ…အောင်ခန့် စပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်တော့သည်….အောင်ခန့် ဆောင့်ပုံက ပညာသားပါသည်…စကောဝိုင်းလို ကစားပြီး ဆောင့်နေတော့ ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် နံရံ တခုလုံး နေရာ အနှံ ထိုးမိနေသည်။။
ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…..
“အာ…အားး….အီး…အီး..အား….ဆောင့်ပါ ကိုရယ်….ဆောင့်ပါ….အား….အရမ်းကောင်းတယ်…”
ပန်းမြတ် ပြီးတော့မည်ကို အောင်ခန့် သိသည်။ထို့ကြောင့်..
”ပက်လက်လှန်ကွာ…ဒီလိုကြီးက အားမရဘူး နောက်ပြီး…ပန်းမြတ်လဲ ကို နောက်က ဆောင့်တော့ ပေါင်နာမှာပေါ့”
“ဟာကွာ….အမြဲ အဲလိုပဲ…အင်းပါ…”
အားမလို အာမရလေသံလေးနှင့် ညည်းပြီး စာရေးစာပွဲပေါ် ပက်လက်လေးလှန်ပေးလိုက်လေသည်။ အောင်ခန့် က ကျနေသော ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို မြှောက်လိုက်ရင်း….ပြူထွက်နေသော ဖုတ်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းထဲကို အဖြူရည် ပြစ်ပြစ်တို့ ပေနေသော လီးဖြင့် ထိုး ထည့်လိုက်လေသည်..။
“အား..ကိုရယ် ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးနော်…”
“အင်း ဆောင့်ပေးမယ်နော် ချစ်…”
အောင်ခန့် ဆောင့်လဲ ဆောင့်..အပေါ်အင်္ကျ ီလဲလှန်ရင်း…ပန်းမြတ် နို့ ၂လုံးကို အငမ်းမရစုပ်ယူလိုက်သည်…ပန်းမြတ်တယောက် ဖုတ်ဖုတ်ထဲ လျှင်မြန်စွာ ဝင်နေသော လီး၏အရသာ နှင့် နို့စို့ခံရသော အရသာတို့က ဘာနဲမှ မတူအောင်..ကောင်းလွန်းနေတဲ့ အတွက်..တီကောင်ကို ဆားနဲ့ တို့ သလို လူးလွင့်နေလေသည်…အောင်ခန့်၏ ဆောင့်ချက်တွေကလဲ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းလာလေပြီ….
“အားးးး..အာ….အားးး….အားးးးး…အု…အု….”
အပြင်မှ အသံကြားမည်စိုးသဖြင့် ပန်းမြတ် ကိုယ် ပါးစပ်ကိုယ် လက်နှင့် အုပ်လိုက်လေသည်။
ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….
“ကို ပြီးတော့မယ်…ချစ်ရေ…အားး….အား..”
“အာ…အာ.. အထဲမှာ…အာ.. မပြီးနဲ့…အားးး..”
ပန်းမြတ်ပြောစကား နောက်ကျခဲ့လေပြီ…သုတ်ရည် နွေးနွေး တို့က ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ်ထဲသို့ အရှိန်နှင့် တိုးဝင်သွားခဲ့လေပြီ..အောင်မြတ် လီးကို ချွတ်လိုက်သည်နှင့် ဖုတ်ဖုတ် ထဲမှ သုတ်ရည်တို့ ပြန်အန်ထွက်ကုန်လေသည်။
“ညစ်ပတ်ပြီ ကိုရယ်….ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ရင် အရည်တွေ ကွက် ကုန်တော့မှာပဲ…နောက်ပြီး…တခုခုဖြစ်ရင် ဒုက္ခ …ဘာမှန်းမသိဘူး…”
ပန်းမြတ်..ပြောရင်းဆိုရင်း…ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်နေသည်။အောင်ခန့်ကတော့..သူ့လီးတွင်ပေနေသော စောက်ရည် ဖြူဖြူတို့ကို တစ်ရူး နှင့် သုတ်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်နေသည်…။ပန်းမြတ် ဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပွယောင်းယောင်းရှိသော ဆံပင်တို့ကို လက်နှင့် သပ်ပြီး…
“ကို ..သွားတော့မယ်နော်…နောက်မှ တွေ့မယ်…နောက်တချိန်က စ တော့မှာ…”
ခေါင်းလေး တချက် ဆက်ပြရင်း ဆေးလိပ်ဖွာကာ…ပန်းမြတ်နောက်ကျောကိုကြည့်နေမိတော့သည်။
အခန်း ၂
“ဘဝတကွေ့…ခဏအတွေ့မှာ
သာယာလို့ထင်…
ထိုအရာကို ..အချစ်ဟု ခေါ်မလား”
ဆောင်းရာသီဟု ဆိုသော်လဲ နေလည်ခင်း အလင်းရောင်က စူးရှလှ၏..အအေး ၂ လုံး ..လူ ၂ ဦး ထိုင်ခုံ ၂ လုံး စားပွဲတလုံး နှင့် တစ်လံ သာသာရှိသော နေရာအဝန်းအဝိုင်းလေးတခု ငြိမ်သက်လို့နေလေသည်။ငြိမ်သက်မှု ကို ထိုးဖောက် ပေါက်ခွဲ လိုက်သည်က ပန်းမြတ်သဇင်…။
“ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ အကို….ပန်းမြတ်တော့ စိတ်ညစ်တာပဲ”
သောက်လက်စ ဆေးလိပ် မီးခိုးများ အကြားမှ ခပ်ပြင်းပြင်း လေပူတချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်..
“ခက်တယ်..ပန်းမြတ်ရယ်…ကိုတို့က ကျောင်းမှ မပြီးသေးတာ..”
“ကို …အဲ့ စကားတော့ မပြောနဲ့ ၂ ယောက်လုံး မှားခဲ့လို့ လေ….ပန်းမြတ် တယောက်တည်းကြောင့်မဟုတ်ဘူး..”
ထိုစကားသံ ဒေါသကြောင့် နဲနဲ ကျယ်သွားသည်ထင်….မလှမ်းမကမ်းစားပွဲမှ ထိုင်နေသော ကောင်မလေး ၂ ယောက် လှည့်ကြည့်သည်။
“ကဲပါ ပန်းမြတ်ရယ် …အာလုံး ကို့တာဝန်ထား…”
“ဒါဆိုလဲ …ပြီးရော …မေမေ က သူနဲ့ လာတွေ့ပါတဲ့”
“ဘာ…!!!!!!!”
စောစောက ကောင်မလေး ၂ ယောက် ထပ်လှည့်ကြည့်ပြန်သည်။အောင်ခန့် အသံ လျော့ရင်း
“နေပါဦး ..ပန်းမြတ် ဗိုက်ကြီးတဲ့ ကိစ္စ ပန်းမြတ် အမေ သိသွားပြီ…ဟုတ်လား…”
“ဟိုလေ…အဲဒါက…အဲဒါက..”
“မြန်မြန်ပြောပါ ပန်းမြတ်ရယ်…..”
“ဟိုဝှာ မဖြစ်လို့ ဆီးစစ်ကြည့်တုန်းကလေ…..ဟို…အဲ့ စစ်တဲ့ဟာ..သန့်စင်ခန်းထဲမှာ မေ့ခဲ့…”
“အေး..ကောင်းရောပေါ့ကွာ…”
အောင်ခန့် မိုးကြိုးအတောင့်လိုက် ပစ်ချခံရသလို ဖြစ်သွားသည်။အောင်ခန့် စဉ်းစားထားတာက ပန်းမြတ်ကို ချော့မော့ပြီး ဗိုက်ကိစ္စ ဖြေရှင်းရန် အကြံ…။အခုတော့ ……..ပြသနာက ထင်ထားသည်ထက်ပိုပြီးကြီးနေလေပြီ…သို့သော် အောင်ခန့် အဖေ မဆုံးခင်က အောင်ခန့်ကို ဆုံးမခဲ့သော စကားရှိသည်…
“သား….ယောင်္ကျားကောင်းဆိုတာ လုပ်ရဲရင် ခံရဲရတယ်ကွ..တာဝန်ယူရဲရတယ်…ဘယ်ကိစ္စမဆို မလုပ်ခင် အကြာကြီးစဉ်းစားလို့ရတယ်…အေး လုပ်ပြီးရင်တော့ ဆုံးအောင်လုပ်..အကျိုးအပြစ်..အကုန် ခံပေတော့…အဲဒါမှ ယောကျင်္ားလို့ ခေါ်တယ်ကွ…ငါ့သား ယောင်္ကျားစစ်စစ်ဖြစ်ပါစေကွာ”…
ထို့ကြောင့်ပင် အောင်ခန့် ပန်းမြတ်အမေနှင့် တွေ့ရန် လက်ခံခဲ့သည်….သို့သော် လူငယ်ဘဝ ကိုဆုံးရုံးရတော့မည်ဆိုသော အတွေးကလဲ ရှိပြန်သည်…စိတ်ညစ်နေသည်ကအမှန်….အခုလို လည်ကတုံးကြီးဝတ်ပြီး ယောပုဆိုးကြီးကလဲ အနေရအထိုင်ရကျပ်လှသည်..အဆင့်မြင့် စားသောက်ဆိုင် တွင် အဲကွန်းများ ဖွင့်ထားသော်လဲ အောင်ခန့် ချွေးဇောများ ပြန်ပြီး တစ်ရှူး ခဏခဏ ထုတ်သုတ်နေရသည်..ပန်းမြတ်နှင့် သူ့အမေကလဲ ရောက်လာတော့မည်…..
“ဟိတ်….ကို တယောက်တည်းပျင်းနေပြီလား..”
“ဟင် ….ပန်းမြတ်….ပန်းမြတ်မေမေရော…..”
“အခုမှ ကြောက်ပြနေလိုက်တာ….မေမေက ဝင်စရာတခုရှိလို့ ပန်းမြတ်ကို အရင်လွတ်လိုက်တာကိုရဲ့”
“အော်…ဟုတ်လား…..”
“မကြောက်ပါနဲ့ ကိုရယ် မေမေ က အေးဆေးပါ…နောက်ပြီး ဆိုရှယ်ကျတယ်..ခေတ်ဆန်တယ်..အေးဆေး”
ပန်းမြတ်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောနေသော်လဲ…အောင်ခန့် နေသာသည်မရှိ… ရေတခွက်မော့ချလိုက်သည်. .ရင်အေးလို အေးငြားပေါ့…
“ဟော..မေမေ တောင်လာနေပြီ..မေမေ..သမီးတို့ဒီမှာ….”
အောင်ခန့် သောက်နေသော ရေခွက် အသာချပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ လေဒီရူးအနီရောင်…အသားကပ် စတော်ကင် နှင့်….စကပ်က ဒူးဖုံးရုံသာသာ…..လည်ပင်း အဟိုက် အကျင်္ ီကို အပေါ်မှ ကုတ်ထပ်ထားပြီး စလင်းဘတ် ကို လက်မှာ ချိတ်ပြီ……တောင့်တောင့်တင်းတင်း…..၃၀ နှစ်လောက်သာ ထင်ရသည်..
“အန်တီ့ နာမည်က မာလာသဇင်..ပါ..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် သား..”
ဟု ဆိုကာ..လက်ဆွဲနုတ်ဆက်ရန် လက်ကမ်းပေးလေသည်…အောင်ခန့် ထိုအခါမှ သတိပြန်ဝင်လာလေသည် ..ဘယ်အချိန်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဘယ်အချိန် လက်လှမ်းမိမှန်းမသိ….လက်နွေးနွေး နူနူးညံ့ညံ့ လက်၏ အထိအတွေ့….
“ဟုတ်….”
“သားက လူချောပဲ…အဲ့ဒါကြောင့် သမီးလေးကြိုက်တာ ကိုး..”
“ဟုတ် အန်တီ ကျေးဇူးပါ…”
“ဒါနဲ့ မေးပါဦးမယ်…အန်တီ့ သမီးကို တကယ် မေတ္တာရှိပါတယ်နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့…တကယ်မေတ္တာရှိတာပါ…”
“အိမ်ထောင်တခုမှာ မေတ္တာရှိရုံနဲ့ မလုံလောက်ဘူးကွ….မင်း အလုပ်တခုခု လုပ်မှ ရမယ်”
“ဟုတ်…ဒါပေမဲ့ ကျနော်က ကျောင်းမပြီးသေးတော့..အလုပ်က ….”
“အဲ့ အတွက် မပူပါနဲ့ အန်တီဖွင့်ထားတဲ့ BAR တခုရှိတယ်…အဲ့မှာလုပ်ပေါ့….”
ပန်းမြတ်က ဝင်ပြီး..”အဲဒါ ကောင်းတယ် ကို….ပန်းမြတ်လဲ သဘောတူတယ်…”
“ဟုတ် အန်တီ..ကျနော် လုပ်ပါ့မယ်…”
“အေးကွယ်….အန်တီသမီးလေး ဆိုးသမျှ မင်း သည်းခံရမယ်နော်….သူအဖေက သူ၃နှစ် သမီးလောက်ကတည်းက ဆုံးသွားတာဆိုတော့….ဖခင်မေတ္တာငတ်ရှာတယ်ကွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ….ကျနော် သညး်ခံနိုင်ပါတယ်”
“အေး..မှာစရာရှိတာ မှာပြီး…စားစရာရှိတာစားတာပေါ့…နောက်မှ မင်း မိဘတွေနဲ့ တွေ့ပြီး မင်္ဂလာကိစ္စစကားပြောတာပေါ့..”
အောင်ခန့် တယောက် အစားပဲ အာရုံထားပြီး စားနေသည်…ထမင်းစားပြီးတော့ အချိုရည်သောက်မည် အပြု…ဆုံဆည်းတိုက်ဆိုင်သော လက်တစုံ….ပန်းမြတ်လက်မဟုတ် သူ့မေမေလက်…..
“သားသောက်လေ….”
“ရပါတယ် အန်တီ..ကျနော်က မမှာပဲ အန်တီ့ အအေးကို မှား သောက်မိတော့မလို့ပါ…ကျနော် မှာလိုက်ပါမယ်… အန်တီသောက်ပါ..”
ပန်းမြတ်အမေက ပြုံးပြရင်း…အအေးခွက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်လေသည်…အနီရောင် ဆိုးထားသော နုတ်ခမ်းနီတို့က ခွက်လေးတွင် စွန်းကျန်ရစ်နေသည်…လှပ သော နုတ်ခမ်းအစုံက အချိုရည် နီနီတို့ ကို သေသပ်လှပစွာ ထိပြီး လည်ချောင်းတလျှောက် ဆင်းသွားသည်ကို မြင်နေရသည့်အလား….။အောင်ခန့် တသက် မြင်ဖူးသမျှ အလှပဆုံးသော နုတ်ခမ်းတစုံ….ပြီးတော့ နုတ်ခမ်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် သပ်လိုက်ပုံက…အောင်ခန့် အကြည့်လွဲလိုက်သည်....
“ကဲ ..အန်တီ ကိစ္စလေးရှိလို့ သွာလိုက်အုံးမယ်…ဘေတခါတည်းရှင်းသွားမယ်နော်…”
ဟု ပြောကာ ဆိုကာနှင့် ထလိုက်ချိန်….ဟိုက်နေသော လည်ပင်းပေါက်မှ ဝင်းခနဲလေအောင်ထွက်လာသော ရင်မွှာ ၁ စုံ..ပြီးတော့…လှည့်ထွက်သွားပြီး လူတိုင်းငေးရလောက်သည့် တင်တစုံ….အောင်ခန့် တယောက်..ဒေါ်မာလာသဇင် ကို ပြုံးပြမိလား..သို့မဟုတ်…ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် ငေးနေမိသလား အောင်ခန့်ကိုယ်တိုင်ပင် မသိတော့ပြီ…..။။
အခန်း ၃
ဘာလိုလိုနဲ့ အောင်ခန့်နှင့် ပန်းမြတ်သဇင်တို့ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးခဲ့သည်မှာ ၇ လ ထဲသို့ပင်ရောက်ခဲ့လေသည်။ ဒါလဲ လွယ်လွယ်လေးတော့မဟုတ်ခဲ့…အောင်ခန့်အမေက လုံးဝသဘောမတူ..ပန်းမြတ် နောက်ကြောင်းမကောင်းဘူးဟု သိထားလို့ ဖြစ်သည်…နောက်တချက်က သားဖြစ်သူ ပညာမစုံ သေးတာလဲပါသည်…ပန်းမြတ်တို့၏ မျိုးရိုးကြောင့်လဲ ပါသည်ထင်သည်…ဒေါ်မာလာသဇင်ကြောင့်လဲ ပါသည်…ဒေါ်မာလာသဇင်က သေသွားသော ယောင်္ကျား၏ နောက်မိန်းမ ….၁၆ နှစ်သမီး ဘဝတွင် ချစ်သူနှင့် ချစ်ရည်လူးပြီး မဖုံးနိုင်သည့် အဆုံး မြို့က သူဌေးကြီး တယောက်ကို ကောက်ယူလိုက်သည်…သူဌေးကြီးကလဲ ကိုယ်ဝန်မှာ သူ၏ ကိုယ်ဝန်ဟု ထင်ပြီး မယားကြီးကိုကွာရှင်းပြီး ဒေါ်မာလာကိုယူခဲ့သည်။ သူဌေးကြီးက နှလုံးရောဂါအခံရှိသောကြောင့် မယားကြီးက လိင်မှုကိစ္စတို့ကို တတ်နိုင်သမျှ မရှိအောင် ဘာသာရေးနှင့် ဆွဲဆောင်ထားသော်လဲ ၄င်းကို မသိသော ဒေါ်မာလာ သည်..ကလေးမွေးပြီးပြီးချင်း အစွမ်းကုန် ပြုစုလေသည်..အတန်ငယ်သက်သာလာသော နှလုံးရောဂါသည်..ဒေါ်မာလာ လက်ထက်တွင် မကြာခဏဆိုသလို ဖောက်တတ်လေသည်..အမှန်အတိုင်း ဆိုလျှင် သူဌေးကြီးသည် ဒေါ်မာလာနှင့် လိုးရင်းပင် အသက်ပါသွားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။သူဌေးကြီးဆုံးတော့ ဒေါ်မာလာ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင်လောက်… ပန်းမြတ်သဇင်က ၃ နှစ်သမီးလောက်…ဒေါ်မာလာ နောက် အိမ်ထောင်မပြုတော့ …သမီးလေးအရွယ်ရောက်ရင် သူမလို မမှားစေချင်…အောင်ခန့်ကတော့ ပန်းမြတ်တို့အိမ် လိုက်နေရသည်..
အောင်ခန့် အိမ်သာသွားပြီး အိပ်ယာသို့ ပြန်လာလေသည်..ပန်းမြတ် ဗိုက်ဖောင်းဖောင်းနှင့် မအိပ်သေးတာကြောင့်
“ပန်းမြတ် ..အိပ်တော့လေ….ကိုယ်ဝန်ဆောင်ဆိုတာ စောစော အိပ်ရတယ်…”
“မအိပ်ချင်ဘူး ကိုရယ်….ကို့ရဲ့ အထိအတွေ့ကို လိုချင်လို့….”
“ဟာ..ပန်းမြတ်ကလဲ ဗိုက်ကြီးနဲ့ မဖြစ်ဘူးလေ…”
“ ဘာလဲ ကိုက အဲ့စိတ်မရှိရအောင် တခြားကောင်မနဲ့ နေ နေတာလား…”
“မဟုတ်ရပါဘူး ချစ်ရယ်….ချစ်တွက် မကောင်းမှာ စိုးလို့ပါ..”
“ဒါဆို အလုပ်နဲ့ သက်သေပြ…”
ပန်းမြတ် ကာမ ကိစ္စကို အလွန်ကြိုက်မှန်း အောင်ခန့်ယူပြီးမှ သိလေသည်…အခုလဲ ဗိုက်ကြီးနှင့် ဆန္ဒရှိနေပြန်သည်…ပန်းမြတ် လက်က အောင်ခန့် ညအိပ်ဘောင်းဘီသို့ ပွတ်သပ်နေပြီ…
“စိတ်မပါဘူးလဲ ပြောသေးတယ်…ကို့ဟာကြီးက ဘောင်းဘီတောင်ပေါက်ထွက်တော့မယ်….”
“ဒါကတော့ ချစ်က ပြုစု တော်တာကိုး…..”
ပန်းမြတ် ပြောနေရင်းနှင့်ပင် လက်က ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည်…အောင်ခန့်အလိုက်သင့် ဖင်ကြွပေးလိုက်သည်…ပန်းရောင်ဝင်းပြီး တင်းနေသော လီးထိပ်ဖူး ကို ပန်းမြတ် ရေခဲချောင်းငတ်နေသော ကလေး တယောက်လို တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် စုတ်လေသည်….အောင်ခန့် မျက်လုံး မှိတ်လိုက်ချိန်တွင် အာရုံမှာပေါ်လာတာက ….
ပန်းမြတ်အမေ…. ပြုံးပြရင်း…အအေးခွက်ကို လှမ်းကိုင်…အနီရောင် ဆိုးထားသော …လှပ သော နုတ်ခမ်းအစုံက အချိုရည် နီနီတို့ ကို သေသပ်လှပစွာ ထိပြီး လည်ချောင်းတလျှောက် ….. အလှပဆုံးသော နုတ်ခမ်းတစုံ….ပြီးတော့ နုတ်ခမ်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် သပ်လိုက်ပုံက…
အောင်ခန့် ဆက် မစဉ်းစားချင်တော့…ထပ်လဲ မပြစ်မှားချင်တောာ..ထို့ကြောင့်…
“ချစ် ..ကို မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…လုပ်ရအောင်…လေးဘက်ကုန်းပေး…..”
ဟု ပြောလိုက်သည်နှင့်ပန်းမြတ် ဗိုက်ကလေးကို ပင့်ကာ…လေးဘက်ထောက်လိုက်လေသည်…အောင်ခန့်လဲပန်းမြတ် သရေတွေ ပေနေသော လီးထိပ်ဖူးကို ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် ပြဲပြဲလေး၏ အဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ဗိုက်က ၇ လ ကျော်ပြီမို့လားမသိ…ဖုတ်ဖုတ်မှာ နဲနဲ ပွင့်အာ နေသည်..ထို့အပြင် အရေလေး အနဲငယ် ထွက်နေသည်။
“ချစ်…ချစ်ထဲက အရည်တွေ ထွက်နေပါလား…”
“ထွက်ပစေ ကိုရာ…လုပ်မှာသာ လုပ်ပါ….ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်နော် ကို….”
“အင်း..အင်း..”
အောင်ခန့် နှင်းဆီပွင့် ပွင့်နေသလို အနည်းငယ် အာနေသော ဖုတ်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို တရစ်ချင်းသွင်းလိုက်သည်..။
“အား..ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”
အင့်….အင့်….အင့်…..
ထို အချိန်…ဒေါ်မာလာ တယောက် ..မီးဖိုခန်းတွင် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။အိမ်ဖော်များရှိသော်လဲ စိတ်တိုင်းမကျသောကြောင့် ကိုယ်တိုင် စွပ်ပြုတ်လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ စွတ်ပြုတ်လုပ်ရန် ည နေကမှ စျေးသွားပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရသော ကြက်သားကိုအသား နုပ်နုပ်ဆင်း အရိုးဖယ်ထားပြီး သပ်သပ်ထား..စောစောက ကြက်အသားချည်း နုပ်နုပ် ဆင်းထားသည်ကို ဆား နနွင်း အချိုမှုန့် ကြက်သားမှုန့် နဲနျဲနှင့် နှယ်….ထိုသို့ ပြုလုပ်နေစဉ်..မီးပေါ်တွင် နွားနို့ တည်ထားသည်။ ကြက်အရိုးများကို ဓါးနှင့် အရိုးကွဲရုံ ခုတ် ဆား နနွင်း အချိုမှုန့် ငံပြာရည်နဲနဲ သံပုရာသီး အရည် နဲနဲညှစ်…ကြက်သွန်ဖြူ ၃ ၄ တက်နှင့် ဂျင်းထောင်းထည့်..ပြီးတော့ နွားနို့အိုး ပွတ်သည် အထိ ခဏ နှပ်ထားလိုက်သည်။နွားနို့ အပွတ်ကောင်းပြီး အနေတော် ဖြစ်မှ မီးပေါ်က ခဏချ စောစောက ကြက်ရိုး အိုးကို မီးပေါ်တင်ပြီး ရေ အနဲငယ်ထည့်ပြီး နုပ်နုပ်ဆင်းထားသော ကြက်သား နဲနဲ ထည့်လိုက်သည်။ ကြက်သားအိုး ပွတ်သည်နှင့် ဆီအိုးတင် စောစောက ကြက်သားချည်း နုပ်နုပ်စဉ်း ထားသည်ကို အနေတော် လုံး အနည်းငယ် နီလာသည် အထိ ကြော်ကာ ဆီစစ်ထားသည်။ဆီ စစ်ထားစဉ် နွားနို့အိုးပြန်တင်ကာ နွေးထားသည်။ပြီးမှ ဆလပ်ရွက်နှင့် ခရမ်းချဉ်သီး နံနံပင် တို့ ကို လှသလို ပြင်ဆင်ကာ ကြက်သားလုံးကြော်ထည့်..နွားနို့ထည့်…ကြ်စွပ်ပြုတ်ကို အရည်ချည်း အသာ စစ်ထည့်ပြီး သမီး ရှိရာ အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းသို့ တက်ခဲ့သည်။ အိပ်ခန်း တံခါးခေါက်ရန် အလုပ်…တံခါးမှာ အနည်းငယ် ဟနေတာကြောင့် ဖွင့်မည် အပြု…..
“အား..ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”
အင့်….အင့်….အင့်…..
သမီးဖြစ်သူ ပန်းမြတ်က လေးဘက်ထောက်လျှက် သမက်ဖြစ်သူ အောင်ခန့်က အနောက်မှနေပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်နေသည်။ လီးကြီးမှာ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် အကြော အပြိုင်းပြိုင်းဖြင့်….ဒေါ်မာလာ အနှစ် ၂၀ ကျော်လောက် ပျောက်ဆုံးနေသော ကာမရာဂတို့ ကို လှုပ်နိုးသလို ….ထို အချင်းအရာကို မပြုမူ မမြင်တော့..မခံစားရတော့သည်မှာလဲ အနှစ် ၂၀ ကျော်….ဒေါ်မာလာ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည် သွေးသားထစ အပျိုရိုင်းလေးတယောက်လို ရင်ခုန်မှုမြန်လာခဲ့ပြန်သည်။ သမက်နှင့် ယောက်ခမ မသင့်တော်ဘူးဆိုသော အတွေး…ငါ့သမီး အလိုးခံနေရပါလားဆိုသော အတွေး…အတွေးများစွာ နှင့် ခေါင်းထဲတွင်ပြည့်နေသော်လဲ မျက်လုံးက သားမက်၏ လီး အယင်အထွက်အား မလွတ်တမ်း မျက်တောင်မခပ် ကြည့်မီနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ။
အခန်း ၄
ဒေါ်မာလာ အခန်းဝမှ အသာလေး ထွက်ခဲ့လေသည်။ သို့သော် သူမ၏ သားမက် အောင်ခန့်၏ လီးထိပ်နီနီ နှင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်း တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် လီးကြီးကတော့ မျက်စိထဲက မထွက်….
ဝူး….
.
လေပူများ နှင့်ရောပြီး သက်ပြင်းအရှည်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်သည် ။အာခြောက်သည်ကတကြောင်း… ရင်တုန်နေသည် ကတကြောင်း ..တခါမှ မသောက်ဖြစ်သော ရေခဲရေ သောက်ရန် ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်သည်။ လေအေးတိုက မျက်နှာရော ရင်ဘက်ပါ ထိတွေ့သွားသည်။မီးခဲပေါ် ရေဖြန်းသလို ရှဲခနဲ မြည်သည်လိုတောင် ဒေါ်မာလာ ထင်သည်။ ဖန်ခွက် ကြည်ကြည်ထဲ ထည့်လိုက်ရာ ရေခဲရေ၏ အအေးနှင့် ဖန်ခွက် အပြင်တွင် ရေသီးလေးများတွဲခိုသွားသည်။ ဒေါ်မာလာ ဖန်ခွက်ကိုကြည့်ရင်း စောစောက သားမက်၏ စောက်ရည်ပေနေသော လီးကြီးကို ပြန်မြင်နေမိတော့သည်။ အတွေးအာရုံကို ဖျက်ကာ မော့သောက်လိုက်သည်…ဆူးရှထုံကျဉ်သော ခံစားမှုက လည်ချောင်းတလျှောက် ဆင်းသွားလေသည်။ …
“အား..ကောင်းလိုက်တာကိုရယ်…. ချစ် အပေါ်ကတတ်ဆောင့်ပေးမယ်လေ..”
“ဖြစ်ပါ့မလား ပန်းမြတ်ရယ် ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ဟာကို….”
“မသိဘူးကွာ…လုပ်ချင်တယ်”
“အင်း…ဖြေးဖြေးတော့ လုပ်နော်…ချစ်”
အောင်ခန့် ပက်လက်အနေအထားနှင့် လီးကြီးကတော့ လွတ်တော့မဲ့ဒုန်းပျံသဖွယ်…။ပန်းမြတ် နှုတ်ခမ်းလေး အသာ ကိုက်ရင်း ဗိုက်ကလေး ပင့်ကာ..ထိုင်ချလိုက်သည်..။အောက်က အောင်ခန့်က မသိမသာ ကော့ပေးထားသည်။ လီးသည် ဖုတ်ဖုတ် အတွင်း တရစ်ချင်း ဝင်သွားပြီး အဆုံးရောက်တော့ ပန်းမြတ် ခဏငြိမ်လိုက်သည်..။အနေအထား အခြေအနေ ကိုကြည့်ပြီး အသာ ပြန်ကြွလိုက်သည် ။ အတွင်းထဲကတော့ မနာ သို့ပေမဲ့ အဆုံးမှာ နဲနြတော့ ပိတ်ကာကာကြီးဖြစ်နေသည်။ ကိစ္စမရှိ ..နဲနဲ မြန်မြန်လေး ဆောင့်ကြည့်သည်..အနဲငယ်အောင့်သော်လဲ အရှိန်တတ်နေသော ကာမဖီးက ပိုကောင်းနေသည်။ပန်းမြတ်ဆောင့်ချက် နဲနဲ မြန်လာသည်။ အောင်မြတ်လဲ ပန်းမြတ် ဆောင့်သည်ဒဏ်ကို ကြာကြာ မခံနိုင်ပဲ လီးရေများ ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် ထဲ ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။
အောင်မြတ် ကိစ္စပြီးသည်နှင့် ကိုယ်ပေါ်မှ ပန်းမြတ်ကို အသာ လှဲချပေးရင်း ..
“ကို..ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်ကွာ…ပေနေတာတွေလဲ သန့်ရှင်းရင်းပေါ့…”
ဟုဆိုကာ…အိပ်ယာမှ ထလိုက်သည်။ စောစောက မချွတ်လိုက်ရသော အကျီ င်္ချွတ်ပြီး အဝတ်ခြင်းထဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။
“ရေမချိုးခင် ရေ ဆင်းသောက်လိုက်ဦးမယ်..နော် ချစ်..”
ပန်းမြတ် စကားပြန်မရတော့ နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်ပျော် သွားပေပြီ။ အိပ်ပျော်နေသော ပန်းမြတ်ပါးကို နမ်းလိုက်ရင်း ရေသောက်ရန် အိမ်အောက်ရှိ ရေခဲသေတ္တာနားသို့ ဆင်းခဲ့လေသည်။
ဒေါ်မာလာ ရေခဲရေကို ဇိမ်ခံသောက်နေရာမှ ခြေသံလိုလိုကြားသဖြင့် မီးဖိုခန်း မှ အမြန်ထွက်လိုက်သည်။ တအိမ်လုံး မီးပိတ်ထားသဖြင့် အပြင်မှ အလင်း ခပ်မှိန်မှိန်တို့တော့ရှိနေသည်။ခြေသံကြားရာ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့သားမက် အောင်ခန့်…။အဝတ်နှင့်တူသည်ဆိုလို သဘက်ကလေးတောင်မပါ..။ယောကျာင်္းတယောက်ရှိသင့်သည့် ရုပ်ရည်..ရင်အုပ်တို့က ချွေးအနည်းငယ်စို့လို့..။ပြီးတော့ အောင်ခန့် လီးကြီး တချီးပြီးသော်လဲ ပြန်မကျသေး..ထောင်လို့ မတ်လို့နေဆဲ..။အင်းလေ သူလဲ မိန်းမ ဗိုက်ကြီးနေတော့ ဘယ်ဝပါ့မလဲဟု ဒေါ်မာလာတွေးလိုက်မိသည်။ တကယ်လို့သာ သားမက်မဟုတ်ပဲ တခြား သူစိမ်းသာ ဒီနေရာမှာသာဆို ဒေါ်မာလာ ပြေးပြီး စုတ်မိလေမလား…သို့မဟုတ် နောက်ကဖတ်ပြီး လီးကြီးကို ကိုင်မိလေမလား …စသည်ဖြင့် အတွေးတို့ကမဆုံး မျက်တောင်ပင်မခတ် သမက်၏ လီးကြီးကို ကြည့်နေမိတော့သည်။ ဒါကို မသိရှာသော အောင်ခန့်ကတော့ ရေသောက်ပြီး အပေါ်သို့ ပြန်တတ်သွားခဲ့ပြီဖြစ်တော့သည်။
အခန်း (၅)
“ညက ကောင်းကောင်း အိပ်ပျော်ရဲ့လား..”
စားနေသာ မိသားစု ထမင်းဝိုင်းလေး၏ တိတ်ဆိတ်နေမှုကို ဒေါ်မာလာ ဖျက်စီးရင်းပြောလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ကိုယ်ဟာ့ကိုယ် မလုံသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ပန်းမြတ်ကတော့ သူမဟုတ်သလိုနှင့်..
“ပျော်ပါတယ်မေမေရဲ့….ဒါနဲ့ ကိုရေ ချစ် ဗိုက်က ၇ လထဲတောင်ရောက်လာပြီဆိုတော့ သားလေးလိုချင်လား မီးမီးလေး လိုချင်တာလား”
“ဘာလေးပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ရတဲ့ ကလေးက ကိုယ့်ရတနာ ပဲပေါ့ ချစ်ရယ်”
“အာ ..မရဘူးကွာ ပြော…သားသားလေးလား မီးမီးလေးလား…”
“မီးမီးလေး ပေါ့ ချစ်ရယ်” ဟု အောင်ခန့် တယောက် စိတ်မပါတပါ ပြောလိုက်သည်။ဒါကို ပန်းမြတ် စိတ်တိုင်းကျပုံမရ…သူ့အမေ ဒေါ်မာလာဘက်လှည့်ပြန်သည်။
“မေမေရော ဘာလေး လိုချင်လဲ”
“ညည်းယောကျင်္ားရော မေမေရော ဘာလေးရရ ရင်ခုန်ရအောင် အန်ဒရာဆောင်းတောင် မရိုက်ခိုင်းဘူး မဟုတ်လား….ကဲ မနက်စာ ကောင်းကောင်းစား စကားမပြောနဲ့တော့”ဟု ပြောလိုက်တော့မှ ပန်းမြတ် ငြိမ်ကျ သွားသည်။သို့သော် သိပ်ကျေနပ်ပုံမရ…။မျက်နှာကမကျေနပ်သည့် မျက်နှာ..သို့သော် သိပ်မကြာလိုက် မျက်နှာ တမျိုး ထပ်ပြောင်းသွားသည် နာကျဉ်သည့် အမူ အရာ…။အောင်ခန့် ပန်းမြတ်ကိုကြည့်ရင်း….
“ချစ် ဘာဖြစ်တာလဲ….”
“ဗိုက်….ဗိုက်နာ…….နာတယ် အမေရေ..လုပ်ပါဦး”
ထိုအခြေအနေတို့အရ…စားလက်စ မနက်စာ ကို ပြစ်ထားခဲ့ပြီး အောင်ခန့်နှင့် ဒေါ်မာလာတို့ ဆေးရုံသို့ သုတ်ခြေတင်ရတော့သည် မဟုတ်ပါလား။
အောင်ခန့် တယောက် ဖုန်းလေးထဲမှ ပုံလေးများကို ကြည့်ရင်းပြုံးနေမိသည် ။ ထို ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်မိတာလဲ တနေ့ ဘယ် နှကြိမ်မှန်းမသိ ..ထိုပုံကိုကြည့်မိသည်ကလဲ ဘယ် နှကြိမ်မှန်းမသိ…ဖခင်တယောက်ရဲ့ သမီးလေး အပေါ်ချစ်သော ချစ်ခြင်းတို့ကို အောင်ခန့် မည်သို့မျှ ပုံမဖော်နိုင် ။ ချစ်သည် မြတ်နိုးသည် တွယ်တာသည် ဟူသော ခပ်နိမ့်နိမ့် အသုံးမျိုးနှင့် သမီးလေး မထိုက်တန်….ထိုထက်လည်း ပိုပြောစရာမရှိ ။ တွေးနေတုန်း…
တီ…တီ….တီ…တီ…
ပန်းမြတ် ဆီက ဖုန်းဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။
“အင်း…ချစ်ပြော…”
“ကိုရေ…ဒီနေ့ ည ချစ် ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းတွေ တွေ့ဆုံပွဲရှိလို့ သွားမှာ …အဲဒါ ကို့ ကိုလှန်းပြောတာ”
“ကလေး နို့ဆာနေမယ်လေ ချစ် ..မသွားလို့ ဖြစ်ရင် မသွားပါနဲ့လား”
“ကလေးက နို့ဗူးစို့နေတာပဲ …မသွားလို့ မရဘူး…”
“ဟိုရောက်ရင် ကလေးအတွက် မတည့်တာတွေ စားမိမှာစိုးလို့ပြောတာ”
“မသိဘူးကွာ…ဒီမှာ အကုန်ပြင်ပြီးနေပြီ သွားမှာပဲ…ပန်းမြတ်က ချုပ်ချယ်တာ မကြိုက်ဘူးနော်..”
“အဲဒါဆိုလဲ နောက်မကျစေနဲ့ဦးနော်…”
“အာ…ညစာစားမှာပါဆိုမှ…..မသိဘူးကွာ ..ဒါပဲ”
“ဒါဆို ကလေးကို နို့တိုက်သွား…..ဟလို…ဟလို…”
အောင်ခန့် ဖုန်းချ ပြီး ခေါင်းခါလို့သာ…….
ဒေါ်မာလာ တယောက်ကတော့ မြေးရပြီဆိုကတည်းက အလုပ်မသွားတော့ သမက်ဖြစ်သူနဲ့သာ အလုပ်တွေ အကုန် လွဲထားလိုက်သည်။ သားအချစ်မြေးအနှစ်ဆိုသလို လက်ပေါ်က အောက်ကို မချ နို့တိုက်ချိန်မှ လွဲရင် ကလေးက ဒေါ်မာလာ လက်ထဲမှာ …ကလေး အမေဖြစ်သူ ပန်းမြတ်ကိုတောင် ကလေးက သိပ် မခင်တွယ်…အဖွားဖြစ်သူ ဒေါ်မာလာ ကိုပဲ အမေလို့ ထင်နေလား မသိ။ အခုလဲ နို့ဗူးကို စို့လိုက် ပါးစပ်က ထုတ်လိုက် ပြန်ထွေးလိုက် ပြန်စို့လိုက်နှင့် လုပ်ချင်သလို လုပ်နေသည်။ ဒေါ်မာလာကတော့ မြေးလုပ်သမျှ အကုန် ကြည့်ကောင်းနေသည်။
ဒေါက်…ဒေါက်..ဒေါက်…
အသံကြားရာဘက် ဒေါ်မာလာ ကြည့်လိုက်ရာ ပန်းမြတ်သဇင်…။ ၆လက်မဒေါက်ဟု ခေါ်သော ဒေါက်ဖိနပ် နှင့် တမိုက် စကပ် ဟု ခေါ်သော မိနီစကပ်…လည်ဟိုက် အကျီ င်္ တိုတို….။ နို့စို့ကလေးရှိတော့ နို့တို့က တင်းပြီး လုံးထွက်နေသည်။
“ဟဲ့…..ဟဲ့….သမီး ……အောင်မလေး….ဒါက ဘယ်သွားမလို့လဲ..”
“သူငယ်ချင်း မိတ်ဆုံစားပွဲလေ မေမေရဲ့…”
“ညည်းအေ….ကလေးမွေးထားတာ ….ကိုယ့်ကလေးကိုယ်လဲ ဂရုစိုက်ပါဦး”
“အာ…မေမေကလဲ မေမေရှိနေတာပဲ…သမီးက မွေးပြီးကတည်းက ခုမှ ထွက်ရတာ..”
“ဟဲ့…ဒါဆို ကလေနို့တိုက်သွားဦး…”
“မတိုက်တော့ဘူး..နို့နံတွေ နံကုန်မယ် ပြီးရင် မေမေမြေးမက သေးပေါက်ဦးမယ်…”
“ဟဲ့….အော် ..အဲလို မပြောရဘူးလေ ကိုယ်မွေးထားတာ မဟုတ်တာကျနေတာပဲ….”
“မသိဘူး..မသိဘူး…သွားတော့မယ်….”
“ဟဲ့…မိပန်း….ဘယ်လိုကလေးမှန်းမသိဘူး…..”
စကားပင် မဆုံးသေး အိမ်တခါး ဒုန်းခနဲ ပိတ်ကာ…ထွက်သွားလေပြီ။
ည၈ နာရီထိုးလေပြီ….ဒေါ်မာလာတယောက် မြေးချီရင်း သမီး နှင့် သမက်မလာ မျှော်နေမိသည်။တနေကုန်လဲ ဒီ မြေးနှင့် ၂ယောက်တည်း မဟုတ်လား။ကလေးကတော့ သူ့အမေမျှော်ရင်း နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေလေပြီ။
“သား တောင် ပြန်လာပြီလား”
ခြံတံခါး ဖွင့်ဝင်လာသော အောင်ခန့် ကိုကြည့်ရင်း ဒေါ်မာလာ နုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ဟုတ် ပြန်လာပြီ အမေ …သမီးလေး အိပ်နေပြီလား…ပေးပေး အမေ သားကို”
“အေး ..ရော့..သေချာ ပွေ့ထားဦးနော်….”
“ပန်းမြတ် ပြန်မလာသေးဘူးလား အမေ”
“အေး မလာသေးဘူးကွယ့်…သား အိမ််ထဲဝင်နှင့် မြေးလေးကို ပုခတ်ထဲထည့်ထားလိုက် သူအိပ်နေပြီ အမေ ခြံတံခါးပိတ်လိုက်ဦးမယ်”
ဟု ဆိုကာ ဒေါ်မာလာ ခြံဝအရောက်…
“အင်း…မဆိုးနဲ့ကွာ သူများခြံဝကြီးမှာ…အို…အား….”
ဒေါ်မာလာခြံဝ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လူရိပ် ၂ ခု..။ကြည့်လိုက်တော့ ၁ယောက်က ဒူးထောက်ပြီး ဖင်နားလေးကို မျက်နှာ အပ်ထားသည်။ အရှေ့တယောက်တော့ ကုန်းသယောင်ယောင် ခါးလေး ကုန်း ပြီး ဒူးကို လက်ထောက်ထားသည့် ပုံမျိုး..။ထိုနေရာက အိမ်ရှေ့ဆိုသော်လဲ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်ရှိလို့ အမှောင် အရိပ်ကောင်းကောင်းရှိသောနေရာ..။ဒေါ်မာလာကြည့်နေရင်းနှင့်ပင် အရိပ်၂ ခု ပုံပြောင်းသွားသည်။ ဒူထောက်နေသူမှ မတ်တပ်ရပ်ပြီး နောက်က ဆောင့်ချလိုက်သည်။
“အား……ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဆို…..”
“မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…မင်းလေးက အရမ်းလှနေတုန်းပဲကိုး..”
ဒေါ်မာလာ ..ထိုသူ ၂ ယောက် ဘာလုပ်နေလဲ ဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ခုခေတ်ကလေးတွေ မလွယ်ပါလား..ဟု မှတ်ချက်ပြုလိုက်သည်။
“ အိ…အား…အီး…မြန်မြန်လုပ်ကွာ…အိမ်ကလူတွေ သိကုန်မယ်”
ထို စကားသံကိုကြားတော့ ဒေါ်မာလာ ဒေါသထွက်သွားသည်…ထို အသံမှာ တခြားလူ မဟုတ် ပန်းမြတ်သဇင် အသံ ..။
“ဟဲ့…ပန်းမြတ် …ဒီကို လာခဲစမ်း…”
“ဟင်…အမေ…”
“အမိုက်မ……ခွေးလို လုပ်နေကြတယ်…ဟုတ်လား…”
ဟု ဆိုကာ..ပန်းမြတ် နာရွက်ကို ပျက်ထွက် မတတ်လိမ်ဆွဲလိုက်သည်။ နောက်က ဆောင့်နေသော ကောင်က အခြေအနေမဟန်မှန်းသိသောကြောင့် ဘောင်းဘီ ဆွဲတင်ပြီ လစ်သွားလေပြီ။ ပန်းမြတ်ကတော့ ဒူးမှာရှိသော အောက်ခံဘောင်းဘီ အလိမ်လိုက်ကို ဆွဲတင်ဖို့ပင် အချိန်မရတော့ပဲ မိခင်၏ ဒေါသတကြီး ဆွဲခေါ်ရာနောက် ပါသွားလေပြီ။
“နင်…ကလေးလဲရှိရဲနဲ့ ခွေးဇတ်ခင်းနေတယ်ဟုတ်လား….နင့်ကိုမွေးတာ ငါ့အမှားပဲ”
“သမီး လွတ်လပ်ချင်တယ် …သမီးကို မတားနဲ့..ဒီကလေးမွေးပြီးကတည်းက သမီးကို ဘယ်သူ ဂရုစိုက်ကြလို့လဲ”
“ဟဲ့ ..လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်ရင် အိမ်ထောင်မပြုနဲ့ပေါ့….ညည်းဟာ့ညည်း ကမြင်းချင်တိုင်ကမြင်းရအောင် ဒီအိမ်က ဇရပ်မဟုတ်ဘူး….နောက်ပြီး အဲလောက် ဖင် သရမ်းရအောင် နင်က ဖာသည်မ....လား…”
“…………..”
“……………”
အောင်ခန့် မည်သည့်စကားမျှပြောရန် မရှိတော့ …ပုခတ်ထဲမှ သမီးလေး မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း မရေတွက်နိုင်သော အရက်ခွက် ပေါင်းများစွာ ပါးစပ်ထဲသို့ လောင်းထည့်နေမိတော့သည် မဟုတ်ပါလား။ ။
အခန်း ၆
“သားရေ ..အောင်ခန့် ထပါဦး…”
“ဟင် အမေ…ပါလား..ဘာဖြစ်လို့လဲ”
အောင်ခန့် ညက သောက်လက်စ ဧည်းခန်း ထိုင်ခုံပေါ်မှာပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ဒေါ်မာလာ တယောက် သမက်ဖြစ်သူ လက်ထဲသို့ စာတစ်စောင် ထည့်ပေးလိုက်ရင်း
“ပန်းမြတ် မရှိတော့ဘူးသား..သူ ထွက်သွားပြီ..”
“နေအုံး ..အမေ သား စာဖတ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်..”
ဟု ဆိုကာ..စာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့…ပန်းမြတ် လက်ရေးလှလှလေးနှင့်….
သို့
ချစ်သော ကိုကို နဲ့ မေမေ
ပန်းမြတ် မိုက်မှန်း သိပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ပန်းမြတ် ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ် ရပ်ကြည့်ချင်တယ်။ ကလေးတွဲလောင်းနဲ့ အိမ်ထောင်သည် ဘဝမျိုး ပန်းမြတ် မကြိုက်ဘူး။ပန်းမြတ် လွတ်လပ်ချင်တယ်။အချစ်နဲ့ ဘဝဟာ တကယ်တော့ အများကြီးကွာတာ ပန်းမြတ် သိအောင် ကျိုးစားလိုက်ဦးမယ်။ သမီးလေးကို ဂရုစိုက်ပေးမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ သမီးလေးက သူ့ကို ချစ်တဲ့ သူတွေကြားမှာ နေခဲ့ရတာဆိုတော့ စိတ်လဲ ချပါတယ်…
ချစ်ရသော
ပန်းမြတ်သဇင်
အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောလိုတော့ ။ ဆေးလိပ် တလိပ်ကို ဆေးလိပ်ဗူးထဲမှ ထုတ်သောက်ရင်း ယောက်ခမ ဖြစ်သူ ဒေါ်မာလာ ကို ကြည့်လိုက်ရာ …
“မင်း မိန်းမ က လောက ကို လွယ်လွယ်လေးထင်နေတယ်….ငါ့ သမီးလေးတော့ ဒုက္ခ ရောက်တော့မယ်…သားရယ် အခုတော့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ……”
ပြောနေရင်းနှင့်ပင် ဒေါ်မာလာ မျက်ရည်တို့် ကျလာလေပြီ…အောင်ခန့် စိတ်အိုက်လာသောကြောင့် သောက်လက်စ ဆေးလိပ်ကိုင်ကာ အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။
သောက်လက်စ ဆေးလိပ်က အငွေ့တထောင်းထောင်းနှင့် အောင်ခန့် ပါးစပ်တွင် တပ်လျှက် …..အောင်ခန့် တယောက် ဆေးလိပ် အတော်လေး သောက်ဖြစ်ခဲ့တာကတော့ ပန်းမြတ် အိမ်က ထွက်ပြီး ကတည်းကပင်။ဒေါ်မာလာ ပိုင်သော Bar သို့ ရောက်လာသော စာများကို Bar မန်နေဂျာ ဖြစ်သော အောင်ခန့် တစောင်ချင်းကြည့်နေလေသည်။ ထို အထဲတွင် ၁စောင်က ထူးထူးခြားခြား နိုင်ငံခြားမှ DHL နှင့်ပို့လိုက်သော စာ…စာကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ပန်းမြတ်သဇင်၏ စာ…စာကတော့ သူ အခု UAE မှာ အဆင်ပြေတဲ့ အကြောင်း သူ့ ငယ်ရီးစားနှင့် လက်ထပ်ပြီး ဘဝ တခု ထူထောင်ရန်ဖြစ်ကြောင်း ၊ ဘဝတခု ထူတောင်ပြီးရင် သြဇီမှာပဲ အခြေချ နိုင်ငံသားခံယူတော့ မည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ နောက်ဆုံး အနေနဲ့ ကွာရှင်းစာချုပ်ပို့လိုက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ၊ရေးထားသည်။ အောင်ခန့် ခပ်မဲ့မဲ့ ပြုံးလိုက်ရင်း အော် …မင်းရဲ့ သမီးလေးကို မေ့နေပြီပေါ့..ဟု တွေးပြီး ဒေါ်မာလာထံ ဖုန်းခေါ်ကာ..ပန်းမြတ်ထံမှ စာ တစောင် ရောက်နေကြောင်းပြောလိုက်လေသည်။
“နောက်လဲ ..လာခဲ့ပါဦးဗျာ…”
“ကိုအောင်ခန့်တို့ကတော့ အလုပ်လုပ်သလားမမေးနဲ့ဗျာ…ခင်ဗျား ရှိမှ ဒီဆိုင်က ဝန်ဆောင်မှု ပိုကောင်းလာတယ်”
“မဟုတ်တာပဲဗျာ..ကျနော်က မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်ပါဗျ…”
ဧည့်သည်နှင့် နုတ်ဆက်စကားပြောရင်း ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လာရာ..ဒေါ်မာလာရောက်နေသည်ကို တွေ့တော့ အောင်ခန့် အနည်းငယ်တော့ အံသြ သွားသည်.။သောက်လက်ဝ ဝိုင်ကို ပါးစပ်ထဲလောင်းချရင်း ဒေါ်မာလာ အခြေ အနေ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သမီးဖြစ်သူ၏ စာကို တွေတွေဝေဝေ ဖတ်နေသည်။ အကျီ င်္ အပျော့သားတို့က ကိုယ်ပေါ်သို့ အိကျနေသည်။ မီနီစကပ်နှင့် တွဲဖတ်ဝတ်ဆင်ထားပြန်သည်။ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားရုံ မှ လွဲပြီး ဘာမှ မပါသည့် သဘာဝမျက်နှာ အလှ…။
“သား အခု ဘာဆက်လုပ်မလဲ..”
“ဘာမှ လုပ်မရတော့တာ အမေလဲ သိနေတာပဲ..”
“အော်..မွေးရကျိုးနပ်တဲ့ သမီး အမေနေကောင်းလား ဆိုတာတောင် မပါဘူး…ဒီအမေ မုတ်ဆိုးမကြီးကို ပစ်သွားရက်တဲ့ သမီး..”
ပြောရင်းဆိုရင်း ဝိုင်များ ကို မော့ သောက်လိုက်သည်။ မော့သောက်လိုက်မှ သတိထားမိတာက ဝိုင်ပုလင်းကုန်ခါနီးနေပြီ ဖြစ်သည်။အောင်ခန့် ဝိုင်ပုလင်းကို ဖောက်ပြီး တငုံလားပဲ သောက်ရသေးသည်။ မိတ်ကပ်မလိမ်းထားသော ဒေါ်မာလာ ပါး ၂ ဖက်က ပန်းရောင်သန်းနေပြီ။ မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာတော့ မျက်ရည် အပြည့်…
“သမီးလေး တယောက် မွေးထားပါတယ် ..အားကိုးရမလားမှတ်တယ်…မြေးတယောက်ထားခဲ့ပြီး ဒုက္ခတွေနဲ့ ပြစ်ထားခဲ့တယ်…အခုတော့ ဘယ်သူကို အားကိုးရမှာလဲ…ဟင့်…”
ပြောရင်းဆိုရင်း ဒေါ်မာလာ ငိုသံလိုလို ပါလာလေပြီ။အောင်ခန့် ဒေါ်မာလာကိုကြည့်နေမိတော့သည်။ ဒေါ်မာလာ အောင်ခန့် ကို အားကို တကြီး ကြည့်ရင်း အောင်ခန့် လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်.။
“သားပဲရှိတော့တယ်..အရင်ကတော့ သမီးလေးကို မျှော်လင့်ခဲ့သေးတယ်..”
“စိတ်မပူပါနဲ့ အမေရယ်…သား အမေအတွက်ရော အမေ့မြေး အတွက်ရော ကျိုးစားပါ့မယ်..စိတ်ချပါအမေရယ်”
ပြောနေရင်း အောင်ခန့် ထိုင်ရာမှ အနဲငယ် ထရင်း ဒေါ်မာလာပါးပေါ်မှ မျက်ရည်တို့ကို သုတ်ပေးရန် လက်အလှမ်း…လှမ်းနေသော လက်ကို ဒေါ်မာလာ ရိုက်ချလိုက်သည်။
“ငါ အခုထိ မင်းယောက်ခမ ပဲရှိသေးတယ်နော်…မလေးမစားနဲ့..”
ဟု ဆိုကာ ဒေါ်မာလာ ထထွက်သွားသည်။ကာမကိစ္စနှင့် ကင်းကွာနေသော ဒေါ်မာလာမှာ အခုထိ ချောတုန်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပြောစရာမရှိ…ဇွန်သင်ဇာလောက် မကိတ်ပေမဲ့ အခုခေတ်မော်ဒယ်တွေလောက်တော့ အိပ်နေသလောက်ပဲရှိသည်။ အောင်ခန့် မစားရအညှော်ခံ ဘဝနှင့် ဒေါ်မာလာ နောက်ကျော ကို ကြည့်ရင်း..ဝိုင်တကျိုင် မော့ချလိုက်တော့သည်။
“ဟဲ့ ကောင်းလေးတွေ ဟိုဝိုင်းက ခေါ်နေတယ်…..ဒီကိုလာဦး”
ဒီနေ့ ဒေါ်မာလာ လန်းလန်းဆန်းဆန်း တတ်တတ်ကြွကြွ Bar ကောင်တာ တွင် ထိုင်ပြီး အသေးစိတ်ညွန်ကြားနေသည်။ ဒေါ်မာလာ ညွန်ကြားနေတော အောင်ခန့်လဲ အလုပ် လုပ်ရတာ ထိုင်ပင် မထိုင်ရ။ အောင်ခန့် ကောင်တာ နား အရောက်..
“သား..ပင်ပန်းနေပြီလား…ဒီနေ့ အိမ်ပြန်ရင်အမေနဲ့ လိုက်ခဲ့..”
အောင်ခန့် ခေါင်းငြိမ်ပြပြီး ဘာမှ မပြောပဲ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ညနေ ပြန်ချိန် စကား တခွန်းမှ မပြောမိ….
“တခါတလေ သူများမောင်းတဲ့ ကား လိုက်စီးရတာ ဇိမ်ကျသားပဲ”
“ဟုတ်”
“ဘာလိုလိုနဲ့ ဆိုင်မလာရတာတောင် ၇ လလောက်ရှိပြီ…စားသုံးသူ ပိုများလာတယ်နော်..”
“ဟုတ်”
“တော်သေးတာပေါ့ မင်းရှိနေသေးလို့ အားကိုးနေရတာ..”
“ဟုတ်”
“မင်းကလဲ အဲဒီဟုတ်ဆိုတာပဲတတ်လား…ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး ပြေးကြည့်မှ ဒီ ၂ယောက်ရှိတာ သူက စကားကို သေချာပြန်မပြောဘူး..”
“အမေ ကျနော် ကားမောင်းနေလို့ပါ..”
အောင်ခန့် ပြန်ပြောလိုက်တော့မှ ဒေါ်မာလာတယောက် ငြိမ်ကျသွားပြီး ဟိုဘက်လှည့်သွားသည်။ ဒေါ်မာလာကို အောင်ခန့် တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း..ရီးစားတယောက်ကို စိတ်ဆိုးသလို ဆိုးနေသော ဒေါ်မာလာကိုကြည့်ပြီး အောင်ခန့် ပြုံးလိုက်မိတော့သည်။အိမ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါ်မာလာ ကလေးကို အိမ်ဖော်လက်မှ ယူလိုက်ပြီး နို့ဘူးတိုက်ကာ ကြည့်နေသည်။
“ကလေးက အမေ့ ကို သူ့အမေမှတ်နေလား မသိဘူးနော်…ဟဲ..ဟဲ”
အောင်ခန့်ပြောသော်လဲ ဒေါ်မာလာကတော့ ပြန် မပြော…ကလေးသာ မြူနေသည်။အောင်ခန့်က ထပ်ပြီး
“အင်းလေ အခုလဲ အမေပဲ ပြုစုနေရတာ မဟုတ်လား ကလေး အမေပဲပေါ့”ထိုအခါမှ..ဒေါ်မာလာက..
“ကလေးက တော်တော် ချစ်ဖို့ကောင်းလာတယ် နော်…ကြည့်ကြည့် မင်းကို ပြုံးပြနေတယ်…”
ဟု ဆိုကာ ရင်ခွင်ထဲမှ ကလေးကို အနဲငယ် ပင့်ပြီးပြလေသည်။ သို့သော် အောင်ခန့် မြင်တာက ကလေးကို မဟုတ်..လည်ပင်း ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေသည့် အကျီ င်္အောက်က ဘော်လီ အဖြူရောင် နှင့် ၄င်းဘော်လီနှင့် ပြည့်ရုံလောက်သာရှိသော သွေးကြောစိမ်းများ ရောယှက်ပြီး ဝင်းနေသော နို့ တစ်စုံ…။ထို အချိန် ကလေးက ကန်လိုက်သောကြောင့် ကွာသွားသော အနှီးကို သပ်ပြီး ကလေးကို ပြန်လုံးပေးရာ မီနီစကပ် ခပ်ပွပွလေးက ပါလာပြီး ပေါက်တံ ဖွေးဖွေးသွယ်သွယ်တို့နှင့် အတူ…။အောင်ခန့် ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြပြီး အိပ်ခန်းဆီသို့ တတ်ခဲ့လိုက်တော့သည်။အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ပေါက်ထွက်မတတ်တောင်နေသော လီးကို ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။ လီးရည် ချွဲချွဲတို့က ဘောင်းဘီနှင့် ကပ်ပြီး အမျှင်လိုက်ပင် ဖြစ်နေသေး၏…အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးတီးနှင့် အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်လေသည်။
အခန်း ၇
….အိပ်ခန်းတခန်း…အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်နေသော ဒေါ်မာလာ သူမက..ညအိပ်ဝတ်စုံ အနီရောင် ပါးပါးလေးနှင့် ကပိုကရို ….။အောင်ခန့် ဝင်လာတော့ ဒေါ်မာလာ အလန့်တကြား ထထိုင်လိုက်သည်။မပြောမဆို ဒေါ်မာလာ၏ ညအိပ်ဝတ်စုံ အနီရောင်ကို လှန်လိုက်သည်။ပြီးတော့ တွန်းလှဲညပီး နို့ ၂ လုံးကို ဆုတ်နယ်လိုက်သည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဒေါ်မာလာ မျက်လုံးလေး မှေးဆင်းသွားပြီး ဖီးယူနေသည်။ အောင်ခန့် က နို့ ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်နေရာမှ အောက်လျှောချရင်း..ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို ကားလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ဖြူဖြူလေးမှာ ကွတ်နေသော အရာလေးနှင့် ဖောင်းပြီး တင်းနေသော အရာတခု…အောင်ခန့် အောက်ခံဘောင်းဘီ အပေါ်ကပဲ ယက်လိုက်သည်။ စောက်ရည်နံ ခပ်သင်းသင်းက နှာခေါင်းဝတွင် ခပ်စူးစူးလေးရလေသည်။ ဖောင်းပြီး တင်းနေသောနေရာကို ယက်လဲယက် လက်နှင့်လဲ ပွတ်ပြီး အောင်ခန့် ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒေါ်မာလာကို ပုခုံးမှ ကိုင်ပြီး ဆွဲထူလိုက်သည်။
“စုတ်ပေး မာလာ…”
ဟုဆိုကာ ဘောင်းဘီချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ထိပ်တွင် လီးရည် ချွဲချွဲတို့ တွဲခိုနေသည်။ ဒေါ်မာလာလဲ လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့လိုက်သည်။ နုတ်ခမ်း ဝအရောက် လီးရည်နံ ညှီစို့စို့တို့ကြောင့် ဒေါ်မာလာ ရုန်းရန် လုပ်သော်လဲ အောင်ခန့် ပါး ၂ ဖက်ကို လက်နှစ် ညှစ်လိုက်သောကြောင့် ပါးစပ် ဟသွားသည်။ ဟနေသော ပါးစပ် ထဲသို့ လီးကို တဆုံးသွင်လိုက်လေသည်။ ဒေါ်မာလာ ခေါင်းကို ကိုင်ရင်း ပါးစပ်ကို ပိပိ အမှတ်နှင့် ထိုးဆောင့်တော့သည်။ လီးမှာ တော့ သရေတွေ လရေတွေ လားမသိ ပြောင်ပြီ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေလေပြီ။ ဒီအတိုင်းဆက်သွားလျှင် အောင်ခန့် ပြီးတော့မည် ဖြစ်သောကြောင့် ခေါင်းကိုလွတ်ပေးလိုက်ပြီး အောင်ခန့် လှဲ အိပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်မာလာမှ အပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ နူးညံသော ပိပိ အတွင်းသားတို့၏ အထိ အတွေ့ကြောင့် အောင်ခန့် ပြီးတော့ မလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်မာလာလဲ မျက်လုံးလေးမှိတ် ခေါင်းလေးမော့ကာ..ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖီးယူပြီး ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ ဆောင်ချက်တို့က ခပ်ကြမ်းကြမ်း …အောင်ခန့်ကလဲ အောက်က ကော့ကော့ပေး…သိပ်မကြာခင် အောင်ခန့် တယောက် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ လှုပ်ခတ်ပြီး လရေတို့ ဒလဟော အခဲလိုက် အရှိန်နှင့် ပန်းထွက်သွားတော့သည်။
အောင်ခန့် မောမောနှင့် တစ်ရူးတရွက် ဆွဲယူလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဗိုက်ပေါ်တွင် အပုံလိုက် ဖြစ်နေသော လရေများကို တစ်ရူးနှင့် သုတ်လိုက်သည်။ လေပူတို့ တချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း..အော် မိန်းမရှိတာတောင် မလိုးရပဲ စွန်ပစ်ခံရတဲ့ ငါ့ဘဝ…ယောက်ခမ ချောချော တောင့်တောင့်ရှိတာတောင် မလိုးရတဲ့ဘဝ…။ဂွင်းထုရသည်ကို မနှစ်သက်သော်လဲ ဒီနေ့ ညနေတော့ ယောက်ခမ ကို မှန်းထုလိုက်ရသော အရသာက လိုးရသည့် အရသာထက်ပငါ ပိုကောင်းသေး၏ ။စိတ်ကူးထဲမှာတောင် ဒီလောက်ကောင်းရင် …အပြင်မှာ ဆိုရင်တော့လား..။ဟု စိတ်ထဲတွင် ကြိတ်တွေးရင်း လရေများကို တစ်ရူးကို အမှို်က်ပုံးထဲ ပစ်ထည့်လိုက်လေတော့သည်။
“အသားတွေက သိပ်မလတ်ဘူးဖြစ်နေတယ်…”
“အသားတွေ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ထားရင် ဖြစ်တတ်တာပဲလား…”
“အရင်ဆိုင်မှာတုန်းကတော့ ဘယ်လို စီမံထားလဲ မသိဘူးအကို အသားတွေက ဒီအတိုင်းပဲ”
“ဟာ…ပြသနာပါပဲကွာ…”
စားဖိုမှုးနှင့် အောင်ခန့် ခေါင်းချင်းဆိုင် ဆွေးနွေးနေရပြီ။ အခု ပြသနာက အစားအသောက်ပြသနာ။ စားသုံးသူများမှ လာသော ပြသနာဖြစ်ပြီး အသားများ မလတ်ဆတ်ခြင်းဟူသော မပြေလည်မှု။ အောင်ခန့် အစားတုံးကို ဟိုဘက် ဒီဘက်ကြည့်လိုက်သည်။ အနဲငယ် ဖြူနေပြီး ဖွာဆုပ်ဆုပ်ဖြစ်နေသည်။
“ကဲကဲ..အဲပြသနာ အတွက် ဘာမှ မပူနဲ့ အမေ လူတယာက်ခေါ်လာတယ်..”
ဟု ပြောရင်းဒေါ်မာလာ ဝင်လာလေသည်။ သူမနောက်မှာ သူမ နှင့် မတိမ်းမယိမ်းဟု ထင်ရသော အမျိုးသမီး တဦး…
“ဒါ အမေ့အသိ တစ်ယောက်ရဲ့ အမျိုးသမီး ဒေါ်ကလျာ တဲ့..”
အောင်ခန့် လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ..သူသိခဲ့သော ကလျာ ဖြစ်နေလေမလားလို့….သေချာပါသည်..သူသိသော ကလျာ..ကလျာမှ ကလျာ အစစ်။
“အော်..ဒါနဲ့ ကလျာ ဒါ တို့ပြောပြောနေတဲ့ တို့သမက်…ဒီက မန်နေဂျာ ကိုအောင်ခန့်ပေါ့”
“ဟုတ်..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…”
ဟု ကလျာ အလိုက်သင့်နုတ်ဆက်လိုက်ရင်း…အောင်ခန့်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
“လာ ကလျာ တို့ဆိုင်ရောက်တုန်း တခုခု စားပြီးဝေဖန်ပေးပါဦး…စားဖိုမှုကြီး လက်စွမ်းပြလိုက်ပါဦး..”
ဟုဆိုကာ ဒေါ်မာလာနှင့် ဒေါ်ကလျာ တို့ ပြန်ထွက်သွားလေတော့သည်။အောင်ခန့်ကတော့ ပြုံးရင်း ကျန်ခဲ့ပြီး အရင် အတိတ်ကို အတွေး ပုံချဲ့မိတော့သည်မဟုတ်ပါလား။ ။
………………… ……………………….. ………………………………. …………………………. …………………….
“ဒီစာကြောင်းမှာ ..ပြုလုပ်သူ ..ခံယူသူ …ကံ..ကတ္တာ ကြိယာ ..နာမဝိသေသန..စတဲ့ ဟာတွေကို အရင်ကြည့်ရတယ်…ပြုလုပ်သူဟာ….စာကြောင်းနောက်…………………………………”
အောင်ခန့် စာကို စိတ်မဝင်စား ဂိုက်ဆရာမ ၏ ပြောပုံ ဆိုပုံ သာ ကြည့်နေမိသည်။ ခပ်ဟိုက်ဟိုက်လေး ဖြစ်နေသော ရင်ဘက်ကိုသာ ကြည့်နေမိ၏ …ဘောလီ ခပ်ချောင်ချောင် ဖြစ်နေသော ဂိုက်ဆရာမလေး၏ နို့သီးခေါင်းကို မြင်ရလို မြင်ရငှား ခါးလေးဆန့်ပြီး မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဂိုက်ဆရာမလေးမှ အောင်ခန့်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း
“စာကို စိတ်ဝင်တစား လုပ်ရတယ်ကွ…စိတ်မဝင်စားရင် နှစ်ချင်းပေါက် ဘယ်တော့မှ မအောင်ဘူး”
“ဟုတ် စိတ်မဝင်စားတာ မဟုတ်ပါဘူး…အမက ဒီနေ့ ပိုလှ နေသလားလို့”
“ဟား..ကောင်လေး စာမရဘူးထင်တယ် …မြှောက်ပြောနေတယ်..တို့က မြှောက်ပြောလဲ ရိုက်မှာပဲ..”
ဟု ဆိုကာ…အောင်ခန့် ပေါင်ရင်းနားကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။လှမ်းရိုက်လိုက်သော လက်က ပြန်မသိမ်းပဲ ဆက်တင်ထားရင်း…
“ကဲပါ ..စာ ဆက်သင်မယ်..လိုက်ကြည့်နော်…”
ဟု ဆိုကာ..စာဆက်သင်လေသည်။ အောင်ခန့်ကလဲ ရင်ဘက်ကို ဆက်ကြည့်နေမိသည်။စာရှင်းနေသော ဂိုက်ဆရာမလေးသည် ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဘောပင်ထည့်ထားသော ခွက်ကို လက်နှင့် တိုက်ချမိသွားသည်။ ဆရာမ ကောင်မည် အပြု အောင်ခန့်က ဦးအောင် ကောက်လိုက်သည်။ စာပွဲအောက်မှ ပြန့်ကျဲနေသော ဘောပင်များကိုကောက်ရင်း..ဂိုက်ဆရာမ အောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိလိုက်သည်။ ဂျင်းစကပ် တိုတို၏ အောက် အောက်ခံဘောင်းဘီ အနီလေးက အောင်ခန့်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသလိုလို။ ဂိုက်ဆရာမလေးကပဲ တမင် ကားပြထားသည်လား အောင်ခန့် မပြောတတ်။ အောင်ခန့် ဂိုက်ဆရာမ ပေါင်ကြားထဲသို့ ခေါင်း နှင့် အတင်းတိုးဝင်ရင်း ဘောင်းဘီအနီလေးကို နမ်းလိုက်သည်….သေးနံလိုလို ပိပိ နံလိုလို ခပ်သင်းသင်းလေး..။
ဒေါက်…..
ခွပ်….
အောင်ခန့် ခေါင်း ကျိမ်းတတ်သွားသည် ဂိုက် ဆရာမ၏ ပေတံစောင်းနှင့် ခေါက်လိုက်သော လက်သံက အတော်ပြင်းလေသည်။အောင်ခန့် စိတ်ကူယဉ်တာ လွန်သွားသည်။
“စာကို သေချာ လိုက်ကြည့်”
ဟု ဆိုကာ စာကို ဆက်ရှင်းပြနေသော ဂိုက်ဆရာမလေး ဒေါ်ကလျာ……..။ ။
အခန်း (၈)
၁၀ တန်းကျောင်းသား ဖြစ်သူ အောင်ခန့် တယောက်တည်းရှိတာကြောင့် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် MP 4 စက်လေးနှင့် နားကြပ်တပ်ကာ ဂျပန်ကား ကြည့်နေသည်။ထိုဂျပန်ကားထဲတွင် ဂျပန်မ အသားဖြူဖြူက လေးဘက်ထောက်ရင်း နောက်မှ ဂျပန်ကြီးမှ လိုးဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်..ဂျပန်ကားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ဂျပန်မ အသံစူစူက နားကွဲမတတ်…အောင်ခန့် မနေနိုင်တော့ပဲ JJဘောင်းဘီဟုခေါ်သော ဘောင်းဘီအပွကို အနဲငယ်လျှောပြီး လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။ မျက်စိမှိတ်လိုက်တော့ ဂိုက်ဆရာမလေးပုံ ပေါ်လာလေသည်။ ဂျပန်မ အသံက ဂိုက်ဆရာမလေး အသံနှင့် ကူးပြောင်းစိတ်ကူးလိုက်သည်။ ဂိုက်ဆရာမလေးက လက် ၂ ဖက်နှင့် အောင်ခန့် လီးကို ထုပေးသည်ဟု တွေးရင်း အရှိန်ပါပါ ထုလေသည်။ ပါးစပ်ကလဲ …အား….ဆရာမ လုပ်လုပ်…ကောင်းတယ် ဆရာမရယ် ..အရမ်းကောင်းတယ်….။
ထို အချိန်
“ဆရာမ ဒီနေ့လာတာစောပါလား..”
“ဟုတ်တယ်ရှင့် ဒီနေ့ သွားစရာလေးရှိလို့ စောစော ထွက်လာတာ..”
အောင်ခန့်အမေနှင့် ဒေါ်ကလျာတို့ လှေကားခွင်မှာ ဆုံတွေ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်ခန့်အမေက စျေးသွားရန်အဆင်း ..ခပ်သုတ်သုတ် တတလာသော ကလျာနှင့် အဆုံ ဖြစ်လေသည်။
“သားကတော့ ဂိမ်းဆော့မယ်ဆိုပြီး MP-4 လေး ဖွင့်ဆော့နေလေရဲ့လေ..”
“ဟုတ်…အန်တီ့သားက ဉာဏ်တော့ ကောင်းပါတယ်…”
“ဉာဏ်သာ ကောင်းတာဆရာမရေ..အပေါင်းအသင်းကပေါ့..ဂိမ်းလေးနဲ့ဆိုတော့ ဒီနှစ် ၁၀ တန်းတောင် အောင်ပါ့မလား မသိဘူး”
“အဲဒါကတော့ အန်တီသားကျိုးစားမှုပဲပေါ့ ကျမကတော့ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် သင်ပေးမှာပါ အန်တီ”
“ဒါဆို စျေးသွားလိုက်အုံးမယ် ဆရာမရေ..သူ့အဖေ အတွက် ဝက်သားလေး ဝယ်ချင်လို့”
“ဟုတ် အန်တီ..”
ဟုဆိုကာ ကလျာ အပေါ်သို့တတ်ခဲ့လေသည်။ အိမ်တံခါး အနဲငယ် ဟနေသည်။ အော်…ဒီကလေးတော်တော် အဆော့ မက်တာပဲ ဟု ကောက်ချက်ချမိတော့သည်။ တံခါး ဖွင့်ပြီး အထဲဝင်ကာ တံခါးသေချာ ပြန်ပိတ်လိုက် သည်။ ပြီးတော့မှ အောင်ခန့် အခန်းရှိရာသို့ လှမ်းခဲ့သည်။ တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ကလျာ မြင်ရကြားရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ကလျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။ ကျောပေးပြီး MP-4 ကို လက်တဖက်ကကိုင်ကာ နောက်တဖက်က လှုပ်နေပြီး တကိုယ်လုံး တုန်နေသည်။ ပါးစပ်မှလဲ…အား….ဆရာမ လုပ်လုပ်…ကောင်းတယ် ဆရာမရယ် ..အရမ်းကောင်းတယ်….ဟု အော်နေသေးသည်။ ကလျာ အသာလေးဝင်လာပြီး အောင်ခန့် ဘာလုပ်နေလဲ ဟု သိချင်သောကြောင့် အနားကပ်ကြည်လိုက်တော့…ကလျာ အံသြရမလား ..ဒေါသထွက်ရမလား မသိဖြစ်သွားသည်။ MP4 ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဂျပန်လိုးကား …ဂျပန်မက အောက်မှ ကားထားပြီး ဂျပန်ကြီးလီးမှာ အဝင်အထွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်နေလေသည်။ လီးအဝင်အထွက်..တို့နှင့်အတူ ဂျပန်မ ဖုတ်ဖုတ်မှ ကပ်ပါလာသော ဖုတ်ဖုတ်နှတ်ခမ်းသား ပြီးတော့…အောင်ခန့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ကြီးမားနေသော လီးကြီး …လီးထိပ်မှာ မှိုဖူးကြီးလို ပြောင်ပြီ နီမြန်းနေလေသည်။ ကလျာ ဖုတ်ဖုတ်မှ တချက် ဆစ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဖို နှင့်မ တွေ့ဆုံချိန်တွင် ဆရာကျောင်းသား မရှိ မောင်နှမ မသိတော့သည်ကို ကလျာ လက်ခံလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ထုနေသော လီးကြီါ်ကို ကလျာ မျက်တောင် မခပ် ကြည့်မိနေတော့သည်။
တစုံတယောက်က မိမိကိုကြည့်နေသည်ဟု စိတ်က ထင်လိုက်သော အောင်ခန့်တယောက် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး နောက်သို့ လှည့်ကြည့်မိသည်။ ဖီးတတ်နေသော အချိန်ဖြစ်တာကြောင့် လက်တဖက်က လီးကိုင်ရက်သားနှင့် ..။လှည့်ကြည့်မိတော မြင်ကွင်းကြောင့် အောင်ခန့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားလေသည်။ သူ့လီးကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေသော ဒေါ်ကလျာ…။
ကလျာ တယောက် စောစောက မြင်ကွင်းကို သူမသိသလို မမြင်သလို နေရင်း စာရှင်းပြနေသည်။ အောင်ခန့်ကတော့ မျက်နှာပူတာလား ရှက်တာလားမသိတော့..ကလျာ မျက်နှာကို မကြည့်ရဲ ကိုယ်ရေးထားသော စာအုပ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စာရှင်းတာကတော့ကြားတချက် မကြားတချက်..။အောင်ခန့် တယောက် အရဲစွန့်ပြီး ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်ပါစေတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ..စာရှင်းနေသော ကလျာအား ..
“အမ ခုနက မြင်တာတွေကို အမေ့ကို မပြောပါနဲ့နော်..”
“ပြောမယ်ဆိုရင်…မင်းဘာလုပ်ချင်လဲ…မင်းက ငါ့ကို လဲ ထည့်ပြီး စိတ်ကူးသေးတယ်..အဲဒါ ဘာသဘောလဲ”
ကလျာ ပြောနေတာ ဒေါသသံမပါမှန်း သိသော်လဲ..တိုင်ပြောမယ် ဆိုသောကြောင့် အောင်ခန့် ခေါင်းကြီးသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ရိုက်လျှင်လဲခံရတော့မည်..တိုင်လျှင်လဲ ခံရတော့မည်… ဂိုက်ဆရာမနောက်မလာရင်လဲ စာကျက်ရသက်သာသည်..မထူးဇာတ်ခင်းတာပဲကောင်းတယ် ဟု တွေးရင်း..
“ကျနော်…ကျနော်..အမ နဲ့ နေချင်လို့..အမ ကို မှန်းပြီး လုပ်နေတာ….”ဟု နောက်ဆုံးပိတ် အိပ်နှင့်လွယ် ပြစ်ပြစ် နှစ်နှစ် တဆုံး ပြောချလိုက်တော့သည်….
“ဘာ !!..”
တကယ်တမ်း အဖြစ်က ကလျာ သည် သူမရီးစားနှင့် ယနေ့ ဂိုက်ပေးရသော အချိန်တွင် တည်းခိုခန်းသွားရန် စီစဉ်ပြီးသား..သို့သော်..အောင်ခန့်အမေနှင့် မတွေ့ခင်က ဖုန်းဝင်လာပြီး သူမရီးစား မလာဖြစ်တော့ကြောင်း ပြောလို့ ရီးစားနှင့် စိတ်ကောက်နေသော အချိန်…နောက်တခုက ကာမဆန္ဒနိုးကြားလွယ်သော ကလျာအဖို့ ရီးစား ချိန်းဆိုကတည်းက အောက်ခံဘောင်းဘီ ကွက်အောင် ပိပိမှ ချစ်ရေကြည်များ ထွက်ခဲ့သည်။ ချိန်းတဲ့နေ့ ရောက်တော့လဲ ထိုအတွေးကြောင့် ပိပိထဲမှ အရည်ကြည်တို့ တစစ်စစ် ထွက်နေပြီ..ဒီထက်ဆိုးတာက အောင်ခန့် ပြုမှုနေသော မြင်ကွင်းက သူမအား ထပ်လောင်း ထကြွသောင်းကျန်းစေသည်။ သို့သော်..ဆရာမဂုဏ် ကို မလေးမစားလုပ်မည်စိုးသောကြောင့်သာ ခပ်တင်းတင်းနေရခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဘာ….ဆိုသော အသံနဲနဲကျယ်သွားမှန်း ကလျာကိုယ်တိုင်လဲသိသည်။ စိတ်ထဲမှာ ထိန်းထားသော ကာမစိတ်တို့ကြောင့် တဖက်က အသံကျယ်သွားခြင်းသာ….ဒါကို အောင်ခန့်က မသိ..မိုးကြိုးပစ်ပြီဟု ထင်လိုက်လေသည်။ကလျာက အောင်ခန့်ကိုဆက်ပြီး
“အောင်ခန့် ဒီဘက်လှည့်စမ်း..”
အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးသာလှည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာတော့ မမော့ရဲ…ခေါင်းခေါက်တော့မလား..ရိုက်တော့မလား.. သို့မဟုတ် ငါမသင်တော့ဘူးများ ပြောပြီး ထပြန်မလား မသိ…မျက်စိမှိတ် ခေါင်းငုံရင်း ရတော့မည့် အပြစ်ဒဏ်ကို စောင့်နေလေသည်
“ငါ့ မျက်နှာကိုကြည့်စမ်း…”
အောင်ခန့် မရဲတရဲ မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ဘာလုပ်လုပ်အောင်ခန့် ခံယူရတော့မည် မဟုတ်ပါလား။
“မင်း ကတိတော့ပေးရလိမ်မယ်…”
“ဟုတ်..ပြောပါ အမ..”
“တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး မင်း ဒီနှစ် ၁ဝတန်း အောင်အောင် ဖြေရမယ်..နောက်ပြီး ငါသင်တဲ့စာကို ဂုဏ်ထူးပါအောင်ဖြေရမယ်…နောက်ပြီး ဘယ်ကိစ္စမဆို မင်းနဲ့ငါနဲ့ ၂ ယောက်ပဲ သိရမယ်…ပေးနိုင်မလား”
“ဟုတ်..ပေးနိုင်ပါတယ်…”
“အဲဒီဂတိတွေ ပေးနိုင်ရင် မင်းလုပ်ချင်တာ အမ အကုန် လိုက်လျှောမယ်…”
အောင်ခန့် နားမလည်သလို ကြည့်နေစဉ် ကလျာ၏ လက် ၂ ဘက်က အောင်ခန့် ပခုံးပေါ်သို့ ရောက်သွားပြီဖြစ်လေသည်။
အခန်း (၉)
အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသော အောင်ခန့် သူကြည့်ဖူးသည့် ဇာတ်ကားထဲကလို ကလျာ့ နုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုတ်လိုက်သည်။ ကလျာက တွန်းလိုက်ပြန်သည်။
“အော်..မင်းမလဲ ခိုးချင်တာကပြာလို့ လက်ကချာလို့ ဆိုသလိုဖြစ်နေပြီ…နမ်းတယ်ဆိုတာ မိန်းခလေး အောက် နှတ်ခမ်းကိုပဲ သကြားလုံး စုတ်ပြီး ငုံသလို ငုံရတယ်…”
ဟုပြောကာမှ အောင်ခန့် ရှက်သလိုလို ဖြစ်မိသည်။ ကလျာ့ ပါး ၂ ဖက်ကို လက်နှင့် ထိန်းရင်း စောစောက ကလျာပြောသလို အောက်နုတ်ခမ်းလေး အသာ စုတ်လိုက်သည်။ ကလှာက အလိုက်သင့် ဆိုသလို အောင်ခန့် အပေါ်နုတ်ခမ်းကို ပြန်စုတ်လေသည်။ ခဏကြာတော့ ကလျာ လျာနှင့် အောင်ခန့်နုတ်ခမ်းကို သပ်ရင်း ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်ပေးလေသည်။ အခြေအနေ ပြောင်းလာသော အနမ်းကြောင့် အောင်ခန့် အလိုက်သင့် ဆိုသလို လျှာကို ပြန်စုပ်ရင်း နမ်းနေမိသည်။ ကာမ ဒီကရီ တတ်လာခြင်းဖြစ်သောကြောင့် အောင်ခန့် ကလျာ နို့ကို အပေါ်မှ ညှစ်လိုက်သည်…။
“အား..မရမ်းမညှစ်ရဘူးလေ..နာတာပေါ့…ပြီးတော့ အကျီ င်္တွေ ကြေမွကုန်မယ်…ခဏနေအုံး အကျီ င်္ ချွတ်လိုက်အုံးမယ်..”
ဟု ဆိုကာ အကျီ င်္ ကို ချွတ်နေလေသည်။ ဘော်လီပဲ ကျနိတော့သော ကလျာ အနောက်ကိုလှည့်ရင်း ဘော်လီချိတ် ဖြုတ်ခိုင်းလေသည်။ တခါမှ ဘော်လီချိတ် မဖြုတ်ဖူးတာကြောင့် အောင်ခန့် တော်တော်နှင့် ချွတ်မရ ….ဘော်လီချွတ်ပြီးသွားသောအခါ ကလျာ ရှေ့သို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ ကလျာ၏ လုံးကျစ်နေသော နို့ကို မြင်သော အခါ အောင်ခန့်မနေနိုင်တော့ပဲ ကလျာကို တွန်းလှဲကာ…နို့သီးခေါင်းကို စုတ်ယူလိုက်သည်။ ကလျာ ကော့တတ်လာသော်လဲ လူပျို နွားသိုးကြိုးပျက်၏ စုတ်အားကြောင့် နို့သီးခေါင်းလေး နာတတ်လာသည်။
“အီး…အင်း..စောစောက နမ်းသလိုပဲ အသာလေး လုပ်ရတယ်ကွ ..မင်းနဲ့တော့ ခက်နေပြီ..”
“အမရယ်..သင်ပေးမှတော့ အကုန်သင်ပေးတော့နော်…”
ကလျာ မျက်စောင်းလေး တခက်ထိုးလိုက်ရင်း……ပက်လက်လှဲနေရာမှ ထလိုက်သည်။ပြီးမှ အောင်ခန့် JJ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ထောင်မက်နေသော လီးကြီးမှာ တဆက်ဆက် လှုပ်နေသည်။ လီးထိပ်မှာလဲ လရေကြည်များနှင့်..ကလျာ ဘာမပြော ညာမပြော အောင်ခန့် လီးကို ကုန်းစုတ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်၏ အနွေးဓါတ်တို့က အောင်ခန့် တကိုယ်လုံးပြန့်နှံသွားသည်။လက်တဖက်ကလဲ ထုပေးနေပြီး ပါစပ်စုတ်အားတို့က ပါးချိုင့်ဝင်အောင် စုတ်နေသည်။
“အမ….အ…မ …ဆက်မလုပ်နဲ့တော့…ကျနော်ပြီးတော့မယ်…..”
ထိုအခါမှ ကလျာ အစုပ်ရပ်ရင်း လေးဘက်ထောက်လိုက်သည်။စကပ်အတို ဝတ်လာတာကြောင့် လုံးနေသော ဖင်ကြီးနှင့် အတူ အောက်ခံဘောင်းဘီ အနဲငယ်မြင်ရသည်။ အောင်ခန့် စကပ်ကို အသာ မတင်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီကို တဖြည်းဖြည်းချွတ်လိုက်သည်။ ဖုတ်ဖုတ်နေရာတွင် အောင်ခံဘောင်းဘီနှင့် ကပ်ပြီး ချွတ်လိုက်ရာ အောက်ခံဘောင်ဘီနှင့် စောက်ဖုတ်ကြား စောက်ရည်ကြည်တို့ မျှင်တန်းနေသေးသည်။ စောက်ပတ်နံ ခပ်သင်းသင်က လီးကို ထောင်သည်ထက်ထောင်စေလေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီပင် အဆုံးထိ မချွတ်နိုင် အောင်ခန့် စောက်ပက်ကို လျှာနှင့် ယက်မိတော့သည်။ ချဉ်ချဉ် ငံငံ အရသာက ဘာအရသာနှင့်မှ မတူ ကောင်းမွန်လှသည်။ စောက်ဖုတ်အကွဲထဲ လျှာနှင့် ထိုးလိုက်သည့် အခါ နူးညံသော အထိအတွေ့နှင့် အရသာ ပိုစူးလာလေသည်။ အောကားတွေသာ ကြည့်ဖူးပြီး အပြင်မှာ တကယ်မမြင်ဖူးသော စောက်ဖုတ်ကို အသာဖြဲကြည့်လိုက်သည် နီထွေးထွေး ရောင်နှင့် စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းအောက် စောက်ရည်များနှင့် ခပ်ချွဲချွဲဖြစ်နေသော ထိပ်လေး ခပ်ညိုညိုရှိသော စောက်ပတ် အတွင်း နုတ်ခမ်းသား ၂ ခု..။ ထို အရာကို အောင်ခန့် လက်ညိုးလေးနှင့် ထိလိုက်တော့ ကလျာ ဆက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည််။ လက်ညိုးလေးကို အကွဲတလျှောက်ပွတ်လိုက်တော့ စောက်ရည်များ ကျလာလေသည်။ လက်ညိုးလေးနှင့် ဟို စမ်းစမ်း ဒီစမ်းစမ်း အပေါက်လေးကိုရှာလေ ကလျာ က တအီးအီး ..တအဲအဲ နှင့် ဖီးတတ်လေ ဖြစ်နေသည်။ အောင်ခန့် ရုတ်တရက် ဆိုသလို လက်ညိုးက စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ကလျာ တယောက် တဆက်ဆက် တုန်နေတော့သည်။ အောင်ခန့်လဲ လက်ညိုးထုတ်ပြီး လီးနှင့် အပေါက်တည့်တည့် ဟု ထင်သော နေရာကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုးတုန်းကတော့ အပေါက်တည့်တည့် ဟု မှန်းထိုးလိုက်သော်လဲ လရေနှင့် စောက်ရည်တို့ကြောင့် အပေါက်လွဲကာ စောက်စိကို ချော်ထိုးမိသည်။ အောင်ခန့် မလိုးဖူးသည်သာရှိသည် ဝင်မဝင်တော့ သိသည်။ နောက်တကြိမ် ထပ်ထိုးပြန်သည် ထပ်ချော်ပြီး စောက်စိ ကို ထိမိပြန်သည်။ တတိယ အကြိမ် လွဲပြီးသည့်နောက် ကလျာ စိတ်မရှည်တော့..။ချော်ထိုးမိတိုင်း စောက်စိကိုထိပြီး လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို ပွတ်ဆွဲမိသလိုဖြစ်တာကြောင့် ကလျာ စောက်ပတ်ကလဲ ယားလှပြီ….လူပျိုအစစ် အပေါက်ပျောက်နေတာ ကြောင့်
“မင်း ပက်လပ်လှန်လိုက်တော့…ငါပဲ လုပ်ပေးတော့မယ်…”
ဟု စိတ်မရှည်သော လေသံနှင့်ပြောလေသည်။ အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ပက်လပ်လှန်လိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကြီးလို ထောင်မတ်နေသည်။ကာမဆိပ်တတ်နေသော ကလျာ ရှက်မနေတော့ပဲ..ထီးထိပ်ကို ကိုင်ကာ စောက်ပက် အဝတွင်တေ့ပြီး တဖြည်းဖြည်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ခေါင်းလေးထောင်လာသည် မထိ ဖီးတတ်လာလေသည်။ တရစ်ချင်း တထစ်ချင်း စောက်ပတ်ထဲသို့ ထင်သွားသော ခံစားချက် နှင့် နူးညံ့သော စောက်ခေါင်း၏ အထိအတွေ့က အတော်ကို ကောင်းမွန်လေသည်။ကလျာလဲ ခေါင်းလေးမော့ရင်း ဖီးခံလေသည်။ စောက်ရည်နှင့် လီးရေတို့က အောင်ခန့် ၏ ကျိုးတို့ကျဲတဲ လီးမွှေးများတွင်ရွှဲနှစ်နေသည်။ ကလျာလဲ အပေါ်မှ နေပြီး မြင်းစီးနေသလို ဆောင်ချက်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လေသည်။ အချက် ၅၀ လောက်ဆောင့်ပြီးသောအခါ..
“အား …အမ…ကျနော်….ပြီးတော့မယ်…..ပြီး….”
ဟု အောင်ခန့် ပြောသံကြားသော အခါ ကလျာ စောက်ပတ်မှ လီးက်ု ချွတ်ပြီး ပါးစပ်နှင့် ဆက်ငုံကာ စုတ်ပေးလေသည်။ အောင်ခန့် လီးရည်တို့ ကလျာ ပါးစပ် ပြည့်လုနီးနီး အထိ အရှိန်နှင့် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။သုတ်ရည်များကို တစ်ရူးထဲထွေးထည့်ပြီး နောက် အသစ်တရွက်ယူကာ..အောင်ခန့် လီးကို သုတ်ပေးလေသည်။ အောင်ခန့်ကတော့ မထနိုင်သေး..။ပက်လပ်နေသော အောင်ခန့် ရင်ထဲ ကလျာ လှဲချလိုက်လေသည်။ထို အချိန် အိမ်တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရသည်။
အောင်ခန့်အမေက စျေးဝယ်ရင်း ဆရာမအတွက်ရော သားဖြစ်သူအောင်ခန့် စားရန် သစ်တော်သီး ဝယ်ခဲ့လေသည်။အိမ်ရောက်သည်နှင့် စျေးခြင်းတောင်းချကာ သစ်တော်သီးလှီးလိုက်လေသည်။ သစ်တော်သီး စိတ်ပြီသော အခါ ပန်းကန်ထဲထည့်ရင်း အောင်ခန့် အခန်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။
“ကဲ နားလည်ပြီနော်…ဒီလေ့ကျင့်ခန်းလေး လုပ်လိုက်.”
“ဟုတ်ကဲ့ အမ..”
ဟု ပြောဆိုနေသော ဂိုက်ဆရာမလေး ကလျာ နှင့် သားဖြစ်သူ အောင်ခန့်အား တွေ့လေသည်။
“ဆရာမ နဲ့ သား စားဖို့ သစ်တော်သီးဝယ်လာတယ် စားလိုက်ပါဦးနော်..”
“ဟုတ် ..အန်တီ ကျေးဇူးပါပဲ”
ဟု ဆိုကာ ပန်းကန်လှမ်းယူလိုက်ရင်း အောင်ခန့် ရေးနေသာ စာများကို ကလျာ တစ်ယောက် ကြည့်နေလိုက်သည်။ပန်ကန်ပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားသော အခါမှ အောင်ခန့်နှင် ကလျာ တို့ ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်ကြသည်ကိုတော့ အောင်ခန့် အမေ မသိနိုင်တော့ပြီ မဟုတ်ပါလား..။ ။
