မရွယ်ပဲ ဆူး မင်းဖြစ်
အချိန်ကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၄ နှစ်လောက် ကပါ ။ မမ ဟာ မိုးကုတ် နဲ ့မန်းတလေး ကျောက်ကုန်ကူး နေတဲ့ အသက် ၃၅ ဝန်းကျင် ခန် ့ရှိ အမျိုးသမီး တစ်ဦး ဖြစ်ပါတယ် ။ အသက် ၃၅ နှစ် ဆိုပေမယ့် သူမ ဘော်ဒီ က တော့ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး နန္ဒာလှိုင် လို မျိုး ။ ရှမ်းတရုတ် စပ်သည့် အတွက် သူမ အသားက ဖြူသည် ။ သူမ ဟာ ကျောက်ကြည့်ရာ မှ ကျွမ်းကျင် သလို ယောကျ်ားများ နှင့် ဆက်ဆံရာမှာလည်း ကျွမ်းကျင် မှု ရှိပါတယ် ။ ရံဖန် ရံခါ ဆိုလျှင် ကျောက်သူဌေးများနှင့် နှစ်ကိုယ်တူ ခရီးရက်ရှည် ထွက်လေ့ ရှိသူ တစ်ယောက်ပါ ။ (ယနေ ့ခေတ် စကား အရ ကက လို ့ဆိုရမှာပေါ့ နော် ) မောင်မောင် က တော့ အသက် ၁၆ နှစ်ခန် ့ ၁၀ တန်းကျောင်းသား တစ်ဦး ဖြစ်ပါတယ် ။
မမ နဲ ့မောင်မောင် တွေ ့ဆုံ မှုဟာ မောင်မောင် တို ့ကျူရှင်ဝိုင်းနေရာ မှာ စတင်ခဲ့ပါတယ် ။ မောင်မောင် တို ့ စာသင်တဲ့ ၀ိုင်းနေရာဟာ ၃ ထပ် အဆောက်အဦးပါ ။ မြေညီထပ် နဲ ့ပထမ ထပ် ကို တည်းခိုခန်း အဖြစ်ဖွင့်ထားပါတယ် ။ အဲဒီ တည်းခိုခန်းဟာ စျေးနှုန်းသက်သာ ၊ သန် ့ရှင်း သပ်ရပ် တဲ့ အတွက် ကျောက်ပွဲစားများ ( အထူးသဖြင့် ကျောက်ကုန်သည် ၊ ကျောက်ပွဲစား အမျိုးသမီးများ ) အမြဲလို လာရောက် တည်းခိုလေ့ ရှိတဲ့ နေရာတစ်ခုပါ ။ မောင်မောင် တို ့စာသင်ဝိုင်း က တော့ ဒုတိယ ထပ် ရှိ ဟောလ်ခန်း ထဲ မှာပါ ။ တည်းခိုခန်း နာမည် က နေကြာ လို ့ဆိုပါစို ့ ။ နေကြာ တည်းခို ခန်း ဟာ ရှင်းရှင်းပြောရရင် အောက်ကြေး တည်းခိုခန်းပေါ့ ။ အောက်ကြေးလို ့ဆိုတာ က တည်းခိုခ နည်း တာ ကိုပါ ။ -ာ များ မရှိ ပါ ၊ လက်မခံ ပါ ၊ အလွန် သန် ့ရှင်း သပ်ရပ် ပါတယ် ။ တစ်ခု ပြောစရာ ရှိတာက တစ်ထပ် မှာ ရေချိုးခန်း အိမ်သာ ၁ ခု စီပဲ ရှိတာပါ ။ တည်းခိုရာ အခန်းတွေ မှာ ရေချိုးခန်း အိမ်သာ မပါ ပါဘူး ။ တည်းခိုသူ တွေ နဲ ့ နေကြာမှာ နေသူ တွေ ရေချိုးခန်း ဝင်ချင်ရင် ၊ အိမ်သာ သုံး ချင် ရင် နားလည်မှု နဲ ့သုံးကြ ရပါတယ် ။ စာသင်ဝိုင်းမှာ ကျောင်းနေကျောင်းစား အချို ့ရှိပါတယ် ။ သူတို ့ဟာ ဒုတိယ ထပ်မှာ သီးသန် ့အခန်း ယူ နေကြပါတယ် ။ စာသင်ချိန် အပြီး ဆို ရင် နေကြာ တည်းခိုခန်း ဟာ ကျောင်းသား ကျောင်းသူ များ ၊ တည်းခိုသူ များနဲ ့စည်ကားလေ့ ရှိပါတယ် ။ နေကြာ တည်းခိုခန်း မန်နေဂျာ ဟာ လည်း လူငယ် တစ်ဦးပါ ။ အတန်းပညာတော့ မသင်ခဲ့ရာရှာ ။
မောင်မောင် တို ့ကျောင်းသား ( အမျိုးသားများ ) တစ်စု ကို မန်နေဂျာ က သူ ့အတွေ ့အကြုံ များ ကို အမြဲ ပြောပြလေ့ ရှိပါတယ် ။ အထူးသဖြင့် မိန်းမ များနှင့် ပတ်သက်ပြီးပေါ့ ။ မောင်မောင် တို ့အနေ နဲ ့က တော့ ဘာမှ မသိကြသူ များ ဖြစ်လို ့မန်နေဂျာ ပြောသမျှ ဟုတ်သလိုလို ထင်မှတ် ခဲ့ကြရပါတယ် ။ မန်နေဂျာ ကိုကို ရဲ ့အာဘော် များအရ ဆိုရင်
` အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ဟာ အပျိုစစ်မယ် ဆိုရင် သူမရဲ ့ကာတစ် (တင်ပါး) ဟာ နိမ့်တုံ မြင့်တုံ ရှိရမယ် ၊ အပျို မဟုတ်ခဲ့ ရင် သူမ ရဲ ့ကာတစ် ဟာ ရမ်းခါ နေမယ် ´ လို ့မောင်မောင် တို့ သိရှိခဲ့ရပါတယ် ။ ထို ့အပြင် အသားဖြူ တဲ့ အမျိုးသမီး ဆိုရင် ကာမ က ဘယ်လို ၊ အသားညို တဲ့ အမျိုးသမီး ဆိုရင် ကာမ က ဘယ်လို ၊ အသား မဲတဲ့ အမျိုးသမီး ဆိုရင် ကာမ က ဘယ်လို အစရှိသဖြင့် ကောလဟာလ လိုလို ညစ်တီးညစ်ပတ် များ ကို လည်း ကြားသိရပါတယ် ။ ( ရွှဲ ၊ တွဲ ၊ နှုတ်မရ ) ။ စကားစကား ကြားပါများ တော့ ၁၆ နှစ် အရွယ် မောင်မောင် ဟာ သူ ့အတွက် အတွေ ့အကြုံ အသစ် တစ်ရပ် ကို လက်တွေ ့စမ်းသပ် ချင်စိတ်များ ပေါက် လာခဲ့တယ် ။ အဆိုပါ အချိန် မှာ ကံကောင်းတာလား ကံဆိုးတာလား မသိ ။ မိုးကုတ်က ကျောက်ပွဲစား မမ ဆိုသူ တစ်ယောက် မောင်မောင် တို ့ရှိရာ နေကြာ တည်းခို ခန်း သို ့ ရောက်လာခဲ့ပါတယ် ။ မန်နေဂျာ ကိုကို ကတော့ မမ ရဲ ့သမိုင်းကို အနည်းငယ် ကြားဖူး သဖြင့် တစ်ယောက်ထဲ တည်းမယ် ဆိုရင် အခန်းတွင်းသို ့ ပြင်ပ ဧည့်သည် ခေါ ်ယူခွင့် မရှိကြောင်း ရှင်းပြပါတယ် ။ မမ က လည်း လက်ခံ ပြီး နေကြာ တည်းခိုခန်း မှာ အခန်း တစ်ခု ယူ လိုက်ပါတယ် ။ တစ်ခု ရှိတာ က မမ ရဲ ့ကာတစ် ဟာ နိမ့်တုံ မြင့်တုံ ရှိပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် နေကြာ ရှိ ဘယ်အမျိုးသား က မှ သူမ ကို အပျိုစင်စစ် ဟု လက်မခံကြပါ ။
မောင်မောင် တို ့ကျောင်းသား တစ်သိုက် ကတော့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စာသင်လိုက် ၊ ကျောင်းသား အချင်းချင်း နောက်ပြောင် ဆော့ကစားလိုက် ၊ ကျောင်းသူ များ ကို မထိခလုတ် ၊ ထိခလုတ် လိုက်လံ စလိုက် နဲ ့ပေါ့ ။တစ်ခု ရှိတာက မောင်မောင် တို ့စာသင်ချိန် ပြီးလို ့မြေညီထပ် တည်းခိုခန်း reception မှာ ကူထိုင်ပေးပြီ ဆိုရင် မမ တစ်ယောက် ဟာ reception ရှေ ့မှာ လက်ယားလက်ယား လာလုပ် နေခြင်းပါ ။ မောင်မောင် တို ့အဖွဲ ့ဟာ လူပျိုပေါက် လေးတွေ ဆိုတော့ မမ ကို တွေ ရပြီး နောက်ပိုင်း တစ်ယောက် နဲ ့တစ်ယောက် စကြတာပေါ့ ။ ` အဲ့ဆော်ကြီး က တော့ ဇါတ်လမ်း လာလုပ်နေပြီ ၊ မင်း ကို ´ ….။ ` ငါ့ ကို မဟုတ်ဘူး …၊ မင်းကို လုပ်တာ ´ စသည်ဖြင့် ၊ အချင်းချင်း စ လိုက် နောက်လိုက် နဲ ့ပေါ့ ။
တစ်ရက် ကြ တော့ မောင်မောင် ကျောင်းမှ အပြန် ရေချိုး ရန် ပထမ ထပ် ရှိ ရေချိုးခန်း မှာ မအားသေးသဖြင့် ၊ မြေညီထပ် သို ့ဆင်းလာခဲ့ပါတယ် ။ မြေညီထပ် အရောက် ရေချိုးခန်း ကို ကြည့်ရာ တံခါးက ဟစိ လေး ။ ဒါနဲ ့ မောင်မောင် လည်း လူရှင်းတယ် မှတ်ပြီး အခန်းတံခါး ဖွင့် ဝင် လိုက်တော့ အခန်းထဲ မှာ ရှိနေတာ က မမ ။ ထဘီ ရင်ရှားကြီး နဲ ့( ရေစိုလျှက် ) အဝတ်လျှော် နေပါတယ် ။ မောင်မောင် လည်း မျက်လုံးမျက်ဆံ ပြူး သွား ပြီး ကမန်းကတမ်း တောင်းပန် စကား ဆိုကာ ပြန်အထွက် မမ က စကား ဆိုလာပါတယ် ။
` မောင်လေး ရေချိုး မလို ့လား ၊ ခဏလေး ပဲ စောင့် ၊ မ …. ဒါလေး လျှော်ပြီးရင် ပြီးပါပြီ ။ ´
` အော်…ဟုတ်..ဟုတ် ။ ဒါဆိုလည်း ကျွန်တော် အပြင်ကပဲ စောင့်နေလိုက်မယ်နော် ´
` အထဲမှာ ရပ်စောင့် လည်း မင်းကို ဘယ်သူ မှ တရားမစွဲပါဘူး ကွယ် ၊ ဒါနဲ ့ မောင်လေး…စာတွေ လိုက်နိုင်ရဲ ့လား ၊ မေးမယ့်သာ မေးရတာပါ ၊ ငါ့မောင်က တော်ပြီးသား ပါ ´
` ဟုတ် စာက ရပါတယ် ´
` ဒါဆို ဘာ က မရတာလည်း ၊ မောင်လေး လိုတာ မမ ကို ပြောပြလေ ၊ မမ တတ်နိုင်တာ ရှိရင် အကုန်ကူညီပေးမှာပေါ့ ကွာ ။ မောင်နှမ တွေ ပဲ…ဟင်းဟင်း ´
` အာ….ရပါတယ် မမ ၊ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မလိုပါဘူး ၊ မောင်လေး အပြင်ကပဲ စောင့်နေလိုက်မယ်နော် ၊ မမ ပြီးရင် ခေါ ်လိုက်ပေါ့ ´
` အမလေး..လေး ၊ ငါ့မောင် နှယ် ကိုယ့်အမ နဲ ့စကားပြောရတာလေးကို ရှက်နေလိုက်တာ ။ လာလာ… မမ လည်း ပြီးပြီ ၊ ငါ့မောင် ရေချိုးတော့ ၊ မြန်မြန်လည်း ချိုးဦး ၊ တော်ကြာ အအေးပက်နေဦးမယ် ´
` ဟုတ်ကဲ့…. ´ ပြောရင်း ရေချိုးခန်း ထဲ မှ ထဘီ ရင်လျား ဖြင့် ထွက်သွားသူ မမ ၏ နောက်ပိုင်း ကို မောင်မောင် စိုက်ကြည့်နေမိသည် ။ ` တင်ပါးကတော့ ဂျာကြီးတို ့ပြောတဲ့ ဆိုရိုး အရ အမှန် ပဲ ၊ အေးလေ သူ ့အရွယ်နဲ ့ဆို ဒီလောက်တော့ ရှိရောပေါ့ ´ ဟု မန်နေဂျာ ကိုကို ၏ စကားအရ မောင်မောင့် မသိစိတ်က မှတ်ချက်ပေးနေမိသည် ။
မောင်မောင် တစ်ယောက် ရေချိုးရင်း စိတ်ကူးတွေ ယဉ်နေမိသည် ။ ` အင်း ဒီဆော်ကြီး ( ဆော်ကြီး = ခေတ်စကား ) ရိုးတော့ မရိုးဘူး ၊ ငါ့ကို အထာတွေ များ ပေးနေတာလား မသိဘူး ။ အင်း…ဆော်ကြီး ကြည့်ရတာ လန်းတယ် ။ ဒါပေမယ့် ငါ့လို ကလေးသာသာ မျိုးနဲ ့မဖြစ်လောက်ပါဘူး လေ ။ ဒီအကြောင်း ကို ဘယ်သူ နဲ ့တိုင်ပင် ရမှာပါလိမ့် ၊ ရှုပ်ပါတယ် ငါ့ဟာငါပဲ နေတာ ကောင်းပါတယ် ´
သို ့နှင့် မောင်မောင် နှင့် မမ ရေချိုးခန်း တွင် ဆုံဖြစ်ခဲ့သည် ကို ကျူရှင် ၀ိုင်းရှိ ကျောင်းသား များ အားလုံး သိသွားကြသည် ။ သတင်းဖွ သူ က မန်နေဂျာ ကိုကို ။ မောင်မောင့် သူငယ်ချင်း အားလုံး က မောင်မောင် ထံ လာပြီး အားမလိုအားမရ ၀ိုင်းပြောကြကုန်သည် ။
` မင်း ဘာလုပ် လိုက်သေး လဲ ´
` ဟ…သောက်နွားရ ၊ ငါ့ဟာငါ ရေချိုးတာပေါ့ ၊ ဘာလုပ် ရမှာလဲ ´
` မင်းနှယ်ကွာ…. နေရာချင်း လဲလို ့ရရင် လဲ လိုက်ချင်တယ် ။ ဟင်းးးးနော်… ´
` အာ…မလုပ်ပါနဲ ့ကွာ ၊ အေးဆေး စာကျက်ပါရစေ ´
` မင်းကွာ ၊ ဂျာကြီး ပြောတာတွေ လည်း မင်း အသိပဲဟာ ၊ ဆော်ကြီး က အခုလောလောဆယ် ဘဲ( ခေတ်စကား အရ ဘဲ= ယောကျ်ား ကိုယ်စားပြု ) လို နေတာ မင်းသိနေတာပဲ ၊ မင်းကို အထာတွေ ပေးနေတာလဲ အားလုံး သိတယ် ၊ မင်းကွာ ခွင့်သာခိုက်မှ မလိုက်ချင်လျှင် ငမိုက်နင့်ပြင် ရှိဦးမလား ဆိုတဲ့ ကဗျာ ကို မေ့နေပြီလား ´
` ထားပါကွာ ။ နောက်တစ်ခါ ပေါ့ ´
` အေး ၊ နောက်တစ်ခါ ထပ်ကြုံခဲ့ရင် ၊ မင်း သတင်းကောင်း ပဲ ငါတို ့ကြားချင်တယ် ငါ့ကောင် ´ …။ မောင်မောင့် သူငယ်ချင်းများ က လည်း ပို ့သည် ။ ပင့်သည် ။ ချာတိတ်များ အနေဖြင့်လည်း မောင်မောင့် ကို အားကျ ကြသည် ။ ဆိုရလျှင် သူတို ့ခဗျာ လည်း နှုတ်စကား ဖြင့်သာ ပြောဆို နိုင်ကြတာကိုး ။ လက်တွေ ့အတွေ ့အကြုံ ယူဖို ့ရန်လည်း မောင်မောင် က သူတို ့ထက် အခွင့်အရေး ပိုသာနေသဖြင့် မောင်မောင့်ကိုသာ ဝိုင်းမြှောက်ပေးကြလေသည် ။
နောက်ပိုင်း တွင် မမ က သိသိသာသာ သော်လည်းကောင်း ၊ မသိမသာ သော်လည်းကောင်း မောင်မောင့် ကို ပေါ ်တင် ဝင်ရောတော့သည် ။ မောင်မောင့် ခဗျာ လည်း စာကျက်လိုက် မမ အကြောင်း စဉ်းစား လိုက်ဖြင့် ။သို ့ဖြင့် သီတင်းကျွတ် ကျောင်းပိတ်ရက် အလို ၂ရက် သို ့ရောက်လာသည် ။
ကျူရှင် အဆင်း မောင်မောင် တစ်ယောက် သီတင်းကျွတ် ကျောင်းပိတ်ရက် အိမ်ပြန်ရန် အထုပ်အပိုး များ ပြင်ဆင်နေသည် ။ အခန်းတံခါး ခေါက်သံကြား ရ သဖြင့် ဘော်ဒါ တစ်ကောင်ကောင် မှတ်ပြီး
` တံခါး လော့ခ် မချထားဘူး ၊ ဖွင့်ဝင်ခဲ့ ´
ချိုအီသော မွှေးရနံ ့များ ကို မောင်မောင် ရှူရှိုက်မိသည် ။ ဘယ်ကောင်များ ရေမွှေး ဒီလောက် စွတ်လာတာပါလိမ့် ဟု တွေးမိနေတုန်း ။ မျက်ကွင်း နှစ်ဘက် ကို နူးညံ့သော လက်ဖဝါး နှစ်ဘက် က လာပိတ် လာသည် ။ ကျူရှင်အတူတက်သော သူငယ်ချင်း မ တစ်ဦး လား ဟု ထင်မိသည် ။ သို ့သော် မဖြစ်နိုင် ။ မမ ဖြစ်နိုင်သည် ဟု တွေးမိသော် လည်း ဒီလောက်ကြီး ထိ မောင်မောင် မတွေးခဲ့ ။
` ဘယ်သူ လဲ ၊ အခန်းထဲ မှာ ငါတစ်ယောက် ထဲ နော် ၊ ဆရာမ တို ့ရောက်လာရင် မကောင်းဘူး ´
` မောင်မောင် က လည်း ၊ မမ ပါ့ကွယ် ၊ ဘာလဲ…မောင်မောင့် အခန်းထဲ မမ လာလည်လို ့မရဘူး လား ၊ မမ လာလည်တာ မောင်မောင် မကြိုက်ဘူး လား ´
` ဟာ… မကောင်းပါဘူး မမ ရယ် ၊ ဆရာတို ့ဆရာမ တို ့မြင်သွားရင် ကျွန်တော်လည်း မကောင်းဘူး ၊ မမ လည်း မသင့်လျော်ပါဘူး ´
မမ က ပြုံးစိစိ ဖြင့် တံခါး ကို လော့ခ် ချ လိုက်သည် ။ မောင်မောင် တစ်ယောက်လည်း မျက်လုံး ပြူးစွာဖြင့် မမ လုပ်သမျှ လိုက်ကြည့်နေသည် ။ မောင်မောင့် ခေါင်းထဲ တွင်မူ မန်နေဂျာ ကိုကို နှင့် ဘော်ဒါ များ ၏ အပို ့စကားများ က ပြန်လည် ကြားယောင် လာမိသည် ။ မင်း လုပ်စရာ ရှိတာ လုပ် လိုက် ။ ဆော်ကြီး က မင်းကြွေနေတာ ။ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ။ လုပ်သာလုပ် ။ အစရှိသဖြင့် ။ မောင်မောင် တစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံး သွေးတွေ ဆူပူလာသည် ။ ရေတွေ ငတ်လာသည် ။ မမ ဝတ်ထားသည် မှာ စွတ်ကျယ် လေး တစ်ထည် နှင့် အောက်က ချည် ထဘီ ။
မောင်မောင့် ခေါင်းထဲ တွင် စဉ်းစားခြင်း များ လျှပ်စီးကူးသလို လျှင်မြန်စွာ ဖြစ်ပေါ ်နေသည် ။ မမ က ပြုံးပြုံးကြီး လုပ်ပြီး ကုတင်ပေါ ်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ မောင်မောင့် စိတ်ထဲတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်များ ဝေခွဲရန် ခက်နေသည် ။ နောက်ဆုံးတွင် မောင်မောင် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် မှာ
` ဒီအခြေအနေ ထိ ရောက်မှတော့ ၊ ငါ ဘာမှ မလုပ်ရင် ငါ့ကို ယောကျ်ားမပီသ တဲ့ကောင် လို ့ မမ ထင်သွားတော့မှာပဲ ´
၁ဝတန်း ကျူရှင်ပြီးသည် အထိ မမ နှင့် မောင်မောင် ဇါတ်လမ်း ရှိခဲ့သည် ။ မောင်မောင် တို ့ကျူရှင်ဝိုင်း ရှိရာ တည်းခိုခန်း တွင် မမ လာတည်းတိုင်း ။ ၁၀ တန်း အပြီး တွင် မမ ကို အစွဲကြီး စွဲ ခဲ့ မိသူ မောင်မောင့် ခဗျာ မမ ကို လက်ထပ်ပေါင်းသင်း ပါရစေ ဟု ဆိုလာသည် ။ သို ့သော် မမ က လုံးဝ လက်မခံ ခဲ့ပါ ။ ` ငယ်ရွယ်သူ မို ့စိတ်လှုပ်ရှား တာ ကို မမ နားလည် ပါတယ် ။ မင်း ကို လည်း မမ လက်ထပ် ပေါင်းသင်းဖို ့ဘယ်တုန်းက မှ မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး ´ ဟု ဆိုသဖြင့် မောင်မောင် တစ်ယောက် ဝမ်းနည်းပက်လက် ဖြစ်ရသည် ။ သို ့သော် မောင်မောင် တစ်ယောက် သူ ့ဘဝ အတွက် တစ်ထောင့်တစ်နေရာ တွင် တရားဝင် မဟုတ်ခဲ့သည် မိန်းမ ဖြစ်ခဲ့သူ မမ ကို နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက် စကား အဖြစ် ကျေးဇူးတင် စကား ဆိုခဲ့သည် ကို မူ ယခု စာရေးနေသူ ့ကျွန်တော် သိခဲ့ရပါကြောင်း အထက်ပါ ဇါတ်လမ်းလေး ဖြင့် တင်ဆက်လိုက်ရပါသည် ။
