ကလေးဆိုး ချစ်သူ

ကလေးဆိုး ချစ်သူ


သည်နေ ့ ရုံးပိတ် ရက်။
ဦးမောင် တ ယောက် မနက်ပိုင်း အားကစား ဂျာ
နယ်ဖတ်နေချိန် ဘေးအိမ်မှ က လေးငိုသံနှင့်အတူ
ဒေါ်ဒေါ်သိမ်း အသံပေါ်လာ၏။

ဖိုးမောင်ရေ မင့်တူလေး ဆိုးပေကို ခန ထိမ်းပေးပါ
ဦးဟဲ့။ သူ ့အ မေ စမ်းစမ်းက စျေးဝယ်သွားနေလို ့။

မှည့်ထားတဲ့နာမည် ဝိုင်းချစ် ။ အငိုသန်လွန်း၍ ဆိုး
ပေ ခေါ်သည့် အခါလည်သား က လေးက ဦးမောင်
ပွေ့ချီတာနဲ့ တိတ်သွားသည်။

ဆိုးပေကို သူ ့အိမ်ခေါ်လာ။ သူက ပက်လက် ကု
လားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်။ ၎င်းဆိုးပေကို သူ ့အ ပေါ်
တင် ပြီး ဦးမောင် ဂျာနယ်ကို ဆက်ဖတ်သည်။

ဂျာနယ်က သည်တခါပျင်းဘို ့ကောင်းနေ၍ နောက်
ကျောဖုံးအတွင်းက ကောင် မ တွေပုံကို ဦးမောင်
ကြည့်၏။ တကယ်မိုက်သည်။မို ့အစ်နေ သောရင်
သား အုံတွေက အကျင်္ ီလည်ဟိုက် အ ပေါ်ကို ရုန်း
ထွက်နေသည်။
တကယ်ဖီးလာစေသည ့်ပုံတွေပါဘဲ။

တ ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အပီကြည့်
နေခိုက် ခြေသံရှပ် ရှပ်ကြားသဖြင့် ကပျာကယာ
ရှေ့က ဆောင်းပါးတွေ ပြန်လှန်ကာ ဖတ် ဟန်
်ဆောင် ရပြန်၏။
xxx

စမ်းစမ်း စျေးဝယ်က ပြန်လာပြီမို ့ ဆိုးပေကို လာ
ခေါ်သည်။ သူမက အားနာစွာဖြင့်ပြောသည်။

ဆိုးပေ တ ယောက် က တော့ ဦးမောင် ကို နှိပ်စက်
ပြန်ပြီ။ စာဖတ်ပျက်ပြီပေါ့။

ဦးမောင် က
ရပါတယ် စမ်းစမ်းရယ်။ နင့်ယောက်ျားနဲ့ငါက ညီ
အကိုလို နေကြတာဘဲ။ သူ မ လေးရှား သွားတဲ့အ
ခိုက် ငါက တတ်နိုင် သ၍ စောင့်ရှောက် ရမှာပေါ့။
ပြီးတော့ ဒီ ဆိုးပေ ကလည်း ငါ့မှ တန်းတန်းစွဲဟ။
သူ ့အဘွားကိုတောင် ငါ့လောက် အချီမခံဘူး။

ဦးမောင် က ဆိုးပေကို ဂျိုင်းက ပွေ့ပြီး စမ်းစမ်းဆီ
အ ပေး၊ စမ်းစမ်းက ပွေ့အယူ ဦးမောင့် ညာလက်
က စမ်းစမ်း နို့အုံကို အိကနဲ ထိမိသွားသည်။
စမ်းစမ်းမျက်နှာ ရဲ ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ဆိုးပေကို ပွေ့
ပြန်သွားသည်။ ဦးမောင် သည် ပထမဆုံးအကြိမ်
စမ်းစမ်း၏ ကိုယ် ခန္ဓာ နောက်ပိုင်းကို မက်မောစွာ
ကြည့်ဖြစ်လိုက်သည်။

တင် သားကြီးတွေ က ယောကျ်ားရပြီးမှ ပိုထွားလာ
သည်။ လှုပ်ခါ ခုန်ပေါက်သွားသည် မှာ ဖောက်ပြန်
ချင် စရာ။
က လေးကို ငုံ ့အချီ လည်ဟိုက်ထဲက ဝင်းဝါ မို ့
မောက်နေ သော နို့အုံတွေကို လှစ်ကနဲ မြင် လိုက်
ရသည်။

ဟင်း ! ! !
ဦးမောင် သက်ပျင်းချမိ၏။

မ တော်ဘူး။ ဒါတွေ မ တွေးနဲ့။
ဆွေမျိုးလို နေတဲ့ အိမ်နီးချင်း။ ကိုယ့်အ ပေါ်လည်း
ယုံကြည်နေကြသည် မဟုတ်လား။
ပြီး ဦးမောင် မှာလည်း မယားကြီး နှင့်။
xxx

သည်လိုနှင့် သုံးလေးလ ကြာသွား၏။
စမ်းစမ်း နှင့် ဦးမောင် တ ယောက်ကို တ ယောက်
ရှိုးတိုးရှန့်တန် ့ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုးပေ က တော့
ဦးမောင် ထံ အလာမပျက်။ ငိုရင် သူ ့အဘွားက
လာပို ့။ပြန်ခေါ်တော့လည်း စမ်းစမ်း ယောင်းမ ၅
တန်း ကောင် မ လေး လာခေါ်၏။

ခက်တော့ ခက်သည်။ စမ်းစမ်းက ဦးမောင် ကို လှမ်း
အကဲခတ်ကြည့် ကြည့်နေသလို ၊ ဦးမောင် ကလည်း
ထိမ်းထားသည့်ကြားက ကြည့်မိပြန်သည်။
မျက်လုံးချင်း ဆုံမိတော့ အလျင် အမြန် လွှဲကြရ၏။
xxx

တ နေ့။
စမ်းစမ်း ယောက်ခမကြီး စုံတွဲနှင့်ယောင်းမ လေး
တို ့တခြားရွာ အမျိုးအလှူသွားသည်။ စမ်းစမ်းက
ဖျားနေ၍ မလိုက်။ ဆိုးပေ နှင့် အိမ်မှာဘဲ ကျန် ရစ်
ခဲ့်သည်။

နေ ့ပိုင်းကျတော့ ဆိုးပေ အော်ငိုသံကြွက်ကြွက်ညံ
ကြားရ လေသည်။ ဦးမောင် က သူ ့မိန်းမကို ဆိုးပေ
သွားခေါ်ခိုင်းဘို ့စိတ်ကူးပေမဲ့ မိန်းမက မရှိ။
ပက်မြန်မာ ငွေ ချေး ဆပ်ဘို ့သွားနေသည်။

ဆိုးပေ ငိုသံ ပိုကျယ်လာသဖြင့် ဦးမောင် စမ်းစမ်း
အိမ်ဘက် ဝင် လာသည်။ စမ်းစမ်းကို အိမ်အပြင်
မှာမ တွေ့။ သို ့သော် ပွင့်နေ သော တံခါးကကြည့်
၍အိပ်ယာပေါ်က ခြင်ထောင် ထဲမှာအိပ်နေတာကို
မြင်နေရသည်။

သူများအိမ်ထဲ မဝင် သင့်မှန်းသိသော်လည်း သူမ
ဖျားနေတာ ဖြစ်၍ ဆိုးပေကိုခေါ်ရန် ဦးမောင် ဝင်
လိုက်၏။

ဆိုးပေ ရေ ။ ဦးမောင် နဲ့ လျောက်လည် ရ အောင်
ဟေ့။
ဦးမောင် အသံကြားတော့ ဆိုးပေ အငိုတိတ်သွား
သည်။ သို ့သော် စမ်းစမ်းအသံမကြား။ မလှုပ်။

ဦးမောင် က ဆိုးပေ ခေါ်ဘို ့ ခြင်ထောင် ကို လှပ်ပြီး
ဝင် လိုက်တော့ စမ်းစမ်း မျက်ရေကျနေတာ မြင် ရ
သည်။
ဘာဖြစ်လို ့လဲ ဟု မေးတော့
နေ မ ကောင်းလို ့။ စိတ်ညစ်လို ့ဟု ဖြေသည်။

ဦးမောင် လက်တွေက အလိုအ လျောက် သူမ
မျက်နှာပေါ်က မျက်ရေ တွေ ကြင် နာစွာ သုတ်ပေး
မိ၏။ သူမ ငြိမ်လျက်။

မျက်ရေ သုတ်ပြီးတော့ သူမ လက်မောင်းအိုးအိအိ
ကို ဆုပ်ကိုင် မိပြန်သည်။
ဘာ အားငယ်စရာ ရှိလဲကွယ်။ ဦးမောင် လည်းရှိနေ
တာဘဲ။
စမ်းစမ်း ဘာမှ ပြန်မ ပြော။

ဆိုးပေ ကို ငုံ ့ကြည့်တော့ နို့စို ့ ဝ ပြီမို ့တလှုပ်လှုပ်
ဆော့နေသည်။ ဦးမောင် က ကုတင် စွန်းမှာ ရှိနေ
တဲ့ ဂျောက်ဂျက်ကို ယူပေးသည်။

ပြီး စမ်းစမ်းကို ကြည့်မိတော့ က လေးနို့တိုက်စဉ်
က အတိုင်း ရင် ဘတ် ဟောင်းလောင်း။ဖြူဝင်း မို ့
မောက်နေသည့် နို့ကြီးတွေက စွဲမက်စရာ။

ဦးမောင် မ နေနိုင် ပါ။သူ ့လက်ကိုလက်မောင်းအိုး
ဆုပ်ကိုင် ထားရာမှ ညင် သာစွာ ရွှေ့ကာ စမ်းစမ်း၏
အ ပေါ် နို့ကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။
သူ ့ပေါင်ကြားက ဟာကလည်း ထလာပြီးတဘက်
စောင်းအိပ်နေသည့် စမ်းစမ်း၏ကျောကို သွား၍
ထောက်ပါတော့သည်။

စမ်းစမ်းက ငြိမ်နေသဖြင့်ဦးမောင် ပို၍ ဖီးတက်
လာပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးစလုံးကို အားပါးတရ ဆုပ်
နယ်တော့၏။
ထိုအခါ စမ်းစမ်းက လှုပ်လာ၏။

မဖြစ်ပါဘူး ဦးမောင် ရယ် ။
သူ ့လက်ကို ဆွဲ ယူပြီး သူမ ခါးပေါ် ရွှေ့တင် သည်။

ဦးမောင် လက်တွေက ရပ် တန် ့ မရ တော့ချေ။
ခါးပေါ် တင် တော့လည်း အောက်ပိုင်းကို တရွရွ
လျှောဆင်းပြီးစမ်းစမ်း၏ ဖင်ကြီးကို ဆုပ်နယ် ပွတ်
သပ်ပြန်သည်။
တင်ကြီးတွေက ထွားလွန်းလှသည်။
ဦးမောင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင် ပွတ်၏။

စော်ကြီးက
ဦးမောင် ကလည်းဗျာ။ မဖြစ်ပါဘူးဆိုမှ ဇွတ်ကြီး်ပဲ။
စိတ်ညစ်တယ်။

ပြောပြောဆိုဆို စမ်းစမ်းက မှောက်အိပ်လိုက်၏။
ဦးမောင် ဘာမှ မ ပြော။ ဆက် လှုပ် ရှားသည်။

ကောင် မ လုံချည်ကို အောက် က နေ အ ပေါ် မ
လှန်သည်။ ဖြူဖွေးကြီးမားသည့် တင် ကားကားကြီး
တွေ ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည်။ ပုဆိုးချွတ် ကု တင်
ပေါ်တက်ပြီး စမ်းစမ်းပေါင် နှစ်ချောင်းကို ဆွဲ ဟ ကာ
ကြားထဲ ဝင် လိုက်သည်။

ဦးမောင် ။ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။
မလုပ်ပါနဲ့နော်။

ဦးမောင် သည် စမ်းစမ်း၏ ဖင်ကြားထဲကို သူ ့ဟာ
ကြီး ထောက်၍ အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်ဆွဲ
သည်။ လက်တွေကလည်း တင် သားကြီးတွေ
ဆုပ်ညှစ်နယ်လိုက် နို့ကြီးတွေ ကုန်းဆွဲကိုင် လိုက်
နှင့် ထန်ချင် တိုင်းထန်လာ၏။

သို ့သော် စမ်းစမ်းက တော့ မလုပ်ဘို ့တတွတ်တွတ်
တောင်းပန်ဆဲ။

ဦးမောင် နားမ ထောင်တော့။ ဖြစ်သလို ကြုံသလို
အ နေအထားနှင့်ဘဲ စ လုပ်သည်။
မှောက်အိပ်နေ သော စမ်းစမ်း၏ အောက် ဟာထဲ
ကို သူ ့အ ချောင်းကြီး ဝင်အောင် သွင်း၏။ အဖျား
ပိုင်းချောချောမောမော ဝင် သွားတော့ ဆက် ညှစ်
ထိုးသွင်းသည်။ တဝက်လောက် မြုပ်သွားသည့်
နောက် ဆက်သွင်း မရ တော့။ စမ်းစမ်းက တင်ကြီး
တော့ ခု ခံ နေ၏။

ဦးမောင် တဝက်လောက် ဝင် တဲ့အ နေအထားနှင့်
ဘဲ ဆော်သည်။ ကောင်းလည်း အရမ်းကောင်း၏။
က လေးမွေးပြီးတာ တနှစ် မပြည့်သေးသော်လည်း
စမ်းစမ်းဟာက မကျယ်။ မွေးပြီးတော့ ချုပ်ထားလို ့
လား ယောကျ်ားနဲ့ဝေးနေလို ့လားမသိ။ ကြပ်ညပ်
နေသည်။

တင် ထွားထွားအိအိကြီးတွေအ ပေါ် တ ဖောင်း
ဖောင်းဆောင့်၍ အားမနာတမ်းလုပ် ၏။ဦးမောင်
ပါးစပ်ကလည်း
အား ။ ကောင်းလိုက်တာ စမ်းရယ်။ ကောင်းတယ်
ကွာ အရမ်းဘဲ။ အင့် အင့် ။

သို ့သော် စမ်းစမ်းက တော့ သူမဘာသာ
တ ယောက်ထဲ တိုးတိုးပြောရင်း ငိုရင်း။

ဒီလောက်တောင်းပန်တာ မရဘူး။ ငါ့ဘဝ ဆိုးလိုက်
တာ။ဘဝ ဆက်တိုင်း ဒီလို အဖြစ်မျိုး မကြုံပါရပါစေ
နဲ့ တဲ့။

ဦးမောင် တအားဖီးတက်လာတော့ လက် ရှိပုံစံကို
အားမရ တော့ ။ သူ ့ဟာကြီး အရင်းပိုင်းတဝက် က
မဝင် ဘဲ ကျန်နေ၍ အရသာက မပြည့်ဝ။

အ ချောင်းကို ပြန်နှုတ်ပြီး စမ်းစမ်းခါးကို ဆွဲမသည်။
ကောင် မ ဘော်ဒီက ကြီးသည်မို ့တအားဆွဲမ မှ ရ
မည်ဟု ထင် ခဲ့ပေမဲ့ ၊ တကယ်ကျတော့ မ ဘို ့ခါးကို
ကိုင် လိုက်သည်နှင့် စော်က ကြွ ကုန်းပေးလေ၏။
တရှုပ် ရှုပ်နှင့် တော့ ငိုနေဆဲ။

စော်ကြီးဖင် က အ ပေါ်ကုန်းထ လာသဖြင့် ဒူးေ
ထာက်ထားသော သူ ့ဟာရှေ့မှာ ကွက်တိဖြစ်သွား
သည်။
ဦးမောင် စိတ်ကြိုက် နွှာတော့၏။
ယခုမှ အဆုံးထိ မြုပ်ကနဲ မြုပ်ကနဲ ဝင်တော့သည်။
ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း ပွိကနဲ ပွိကနဲ ပေါ်လာသည့်
အသံက နားအရသာ ရှိလှချေသည်။

စမ်းလေး အချစ်ဆုံးရယ် ကောင်းလိုက်တာကွာ။
ဦး အရမ်းကို ကောင်းနေပြီ။

ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ပြောရင်း အားရပါးရ လုပ်
ပါတော့သည်။ စမ်းစမ်းကလည်း ငိုလျက်ကပင်
ကွက်တိကျအောင် မသိမသာ ပြင်၍ ခံသည်။
xxx

ပထမ တချီ ပြီးပြီးချင်းမှာပင် ပက်မြန်မာက ပြန်
လာသည့်ဦးမောင် မိန်းမကြီး အသံကို ခပ်လှမ်း
လှမ်းမှ ကြားရ လေသည်။
ဦးမောင် က ဆိုးပေကို ကပျာကယာ ပွေ့ချီပြီး
ကုတင်ပေါ်က စမ်းစမ်းကို ပြော၏။

စမ်းလေး။ ကိုယ် ဖိုးသားနဲ့ လျောက်လယ် လိုက်
ဦးမယ်နော်။ ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်။ ဟုတ်လား။

စော်ကြီးက နှုတ်ခမ်းစူပြီး ပြန်ပြော၏။
နေ မ ကောင်းတာက ပျောက်သွားပြီ ။
မ ပျောက်လို ့ရ မလား။
သူဘဲ ဆေးတွေ ဇွတ်အတင်း ကျွေးပြီးတော့။
တကယ် ဆိုးတဲ့ လူကြီး တဲ့။
xxx

အဘိုးအဘွားများကပင် ဆလံတင် ရသည့် ဆိုး
ပေကို ဦးမောင် က ပွေ့ချီလျက် ထိမ်းနေတာ မြင်
ရသူတချို့က
ဦးမောင် ရာ ။ ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ က လေးကိုမှ
ရေစက် ဆုံပြီး ထိမ်းနေရတယ်။ မင်းမလဲ ဝဋ်ပဲ။ဟု
ပြောတတ်ကြပါသည်။

ဦးမောင် ဘာမှပြန် မ ပြောဘဲ ပြုံး၍သာ နားထောင်
နေလိုက်ပါ၏။

သည် ဆိုးပေ လေးကြောင့်ဘဲ စမ်းစမ်းကို ဦးမောင်
ဝါးနေရတာ သူတို ့မသိကြဘူး မဟုတ်ပါလော။