လရောင်ဆမ်း၍ လန်းသည့် မာလာ

လရောင်ဆမ်း၍ လန်းသည့် မာလာ


ရောင်နီတစ်ထောင် အလင်းဆောင်သော သူရိန်နေမင်းကား ရာဇဂြိုဟ် တိုင်းနိုင်ငံ၏ အရုဏ်ဦးကို အလင်းဖွင့်၍ ခွန်းဆက်လေပြီ။ ပြတင်းခန်းစီး၏ ဟိုမှာဘက်ဝယ် နေ့တဓူဝ ဝတ္တရားတို့ကို ထမ်းဆောင်တော့မည့် လူကြီးလူငယ်တို့ ဟိုမှသည် လူးလာခေါက်တုန့်နှင့် နံနက်ခင်း အသက်ဝင် လာတော့၏။ လေးလံဆဲ မျက်ခွံမို့မို့တို့ကို အသာ ပုတ်ခတ်ရင်း စက်ရာ ညောင်စောင်းထက်မှ ထ လာသူ မိန်းမပျိုလေး တစ်ဦး။ လျော့ရဲ ပြေကျနေသည့် ရင်းစည်းနှင့် ခါးဝတ်ကို လက်တစ်ဘက်နှင့် အသာ ထိန်းရင်း ကြေးမုံပြင်ရှေ့သို့ ရောက်လာခဲ့၏။ ဖြီးသင်မှု မပြုရသေးသည့် ပိတုန်းရောင် ကေသာတို့က ဝင်းမွတ်သန့်စင်သော မျက်နှာကလေး ထက်တွင် ကပိုကယို။ ဆင်စွယ် ခေါင်းဘီးကို လှမ်းယူလိုက်ရင်း မျက်ဝန်းများက ညောင်စောင်း ထက်တွင် ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် အိပ်မောကျနေဆဲ လုလင်ထံ အကြည့် ရောက်မိ၏။

ခံစားချက်မဲ့သော ပင့်သက်တစ်ခုကို ရှူထုတ်လိုက်ရင်း ကြေးမုံထက်မှ မိမိ ရုပ်သွင်ဆီ အာရုံ ပြန်ပို့လိုက်သည်။ တစ်ချက်နှစ်ချက် ခတ်လိုက်သည့် မျက်တောင် ကော့များက လိပ်ပြာငယ် တစ်ကောင် တောင်ပံခတ်သလို အနုပညာ ဆန်လှ၏။ ဖူးကြွ လှပသည့် နှုတ်လွှာ အစုံက ခြယ်သခြင်း မပြုရသေးသည့်တိုင် ပန်းသွေးရောင် သမ်းဆဲ။ မည်သည့် ရတနာ ဘယက်မျှ ဆင်ယင်မထားသည့် လည်တိုင်ကျော့ ထက်တွင် မိန်းမလှတို့ ပြယုဂ် ဖြစ်သည့် လည်ရေး သုံးရစ်က သဘာဝ၏ တန်ဆာအဖြစ် စွဲမက်ဖွယ် တည်နေသည်။ နက်မှောင်ထူထဲသော ကေသာအစုကို ဆင်စွယ်ခေါင်းဘီးဖြင့် အသာ ဖြီးသင်လိုက်၏။ ထို့နောက် ခရမ်းသွေးရောင် ပိုးကြိုးစဖြင့် မခို့တယို့ စည်းနှောင်လိုက်သည်။ ရင်စည်းနှင့် ခါးဝတ်ကို သေသပ်အောင် ပြင်ဆင်အပြီးတွင် အနားရှိ ငွေမောင်းကလေးကို လက်လှမ်းလိုက်၏။ သွယ်လျ လှပသည့် လက်ချောင်းကလေးများကို ခပ်ဆဆ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ သာယာသော မောင်းသံ အဆုံးတွင် မိမိ စက်ရာ အခန်းရှေ့သို့ တာဝန်ကျ အဆောင်မှုး နှစ်ဦး ရောက်လာသည်။

ဒေါင်းယဉ်ပျိုမ တစ်ကောင်၏ ကြွလှမ်းခြင်းမျိုးဖြင့် အိပ်ဆောင်ဝဆီ လှမ်းသွားပြီး ရွှေရေးသုတ် ကျွန်းတံခါးကြီးကို ဖွင့်ပေးလိုက်၏။ တုတ်ခိုင် ကျစ်လစ်သော ကိုယ်ဟန်နှင့် မလိုက်အောင်ပင် ဦးညွှတ် အရိုအသေ ပေးရင်း ရပ်နေသည့် အဆောင်တော်မှုး နှစ်ဦးကို ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။ အမှုတော် ထမ်းနေကျ အဆောင်မှုးတို့က သခင့်အား အလိုက်သိစွာပင် ဦးညွှတ်ရင်း အိပ်ခန်းဆောင် အတွင်း ဝင်လာကြ၏။ တိုးသဲ့သဲ့ စကားသံ အဆုံးတွင် ညောင်စောင်းထက်မှ သူကြွယ်သား လုလင်ပျိုအား နှစ်ဦးသား တွဲကာ ခေါ်ဆောင် သွားကြသည်။ တောင်ရှည် ဝတ်လဲဖြင့် အစောတလျင် ရစ်ခြုံကာ ဖရိုဖရဲ ဆွဲယူ ခေါ်ဆောင်ခြင်း ခံရသည့် လုလင်ငယ်။ အသိအာရုံတို့က နိုးတဝက် အိပ်တဝက် ဖြစ်နေ၏။ မိမိက သာမန်အရပ်သား သူကြွယ်အဆင့်။ မည်မျှပင် အခကြေးငွေ တတ်နိုင်စေဦးတော့ ဤ စက်ရာဆောင်တွင် တညဉ့်တာ ပျော်ပါးပြီး နောက်တစ်နေ့မနက် မိုးသောက်သည်နှင့် မဖင့်မနှေး ခွာရမည်။ သည်တစ်ချက်က ဦးမဆွပင် ရှိနှင့်သော ထုံး ပေမို့ လုလင်ငယ် အနေနှင့် စောဒဂလည်း မတက်ဝံ့။ ကတီပါခင်း သလွန်စောင်း ထက်တွင် ကျော့ရှင်းစွာ စံနေသည့် ပန်းပုသူဇာ အလှနတ်သမီးအား လည်ပြန် ငေးကာငေးကာဖြင့် အိပ်ခန်းဆောင် ပြင်ပသို့ ရောက်သွား တော့သည်။

ဧည့်သည် လုလင် ထွက်ခွာပြီး ခဏတွင် ဖွင့်လက်စ အခန်းဝဆီမှ လက်စွဲတော် အထိန်း မိန်းမသူကြီး ဒေါ်ကြာငုံ ဝင်လာ၏။ သူမ လက်ထဲတွင် ယွန်းလင်ဗန်း တစ်ချပ်၊ လင်ဗန်းထက်ရှိ ငွေဖလားထဲတွင် မိမိကိုယ်ကို သုတ်သင်သန့်ရှင်းရန် ပန်းပေါင်းနံ့သာရည်များ။ ငွေဖလား နဘေး ရွှေကျုတ်လေးထဲတွင်က ကိုယ်အနှံ့ ထုံမွှမ်း လူးချယ်ရန် အဘိုးတန် ကတိုးနံ့သာဆီ။ ထိုင်ရာ သလွန်မှ အသာထပြီး ဒေါ်ကြာငုံကို ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်ပြလိုက်သည်။ ကြေးမှုံပြင်ရှေ့တွင် နေရာ ပြန်ယူလိုက်ရင်း မျက်လွှာတို့ကို မှေးစင်း ထားလိုက်၏။ တဒင်္ဂ အတွင်းမှာပင် ဒေါ်ကြာငုံ၏ နူးညံ့ ကျင်လည်သော လက်အစုံက မိမိ ကိုယ်အနှံ့ကို ပန်းပေါင်းဆီဖြင့် ငြင်သာစွာ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်တော့၏။ တစ်ညဉ့် လုံးနီးပါး ရမ္မက်မီးတောက်တို့ဖြင့် လောင်မြိုက်ခဲ့ရသည့် မိမိ ခန္ဓာကိုယ်။ တရှိုက်မက်မက် အနမ်းများနှင့် ပုရိသ တစ်ဦး၏ ကိုယ်နံ့ အကြွင်းအကျန်၊ အငွေ့အသက် အားလုံး ပန်းပေါင်းဆီ၏ သင်းရနံ့ အောက်တွင် တစခြင်း ပျောက်ကွယ် သွားခဲ့ပြီ။

ဒေါ်ကြာငုံ၏ လက် အစုံက ရင်စည်းကို ဖြည်ချလိုက်၏။ ကြေးမုံထက်တွင် ၀ိုးတဝါးပေါ်လာသည့် ရင်စိုင် သားမြတ်ထက်တွင် နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်နမ်းထားသည့် အရာများက မပျယ်ချင်သေး။ ဒေါ်ကြာငုံက မိမိ နောက်တွင် ကပ်လျက် ရပ်လိုက်သည်။ သားမြတ် အထက်သို့ ပန်းပေါင်းဆီ တစ်စက် ချ လိုက်၏။ နောက်တော့ လက်ဝါးနှင့် ဖွဖွ ပွတ်ချေရင်း အသာအယာ နှိပ်နယ်ပေးသည်။ ပရုတ်အနည်းငယ် စွက်ထားသည့် ပန်းပေါင်းဆီ၏ အတွေ့က ရှိန်းမြမြ။ မျက်တောင်များ မှေးစင်းရင်း ဒေါ်ကြာငုံ့ ရင်ကို အသာ ကျောမှီလိုက်၏။ ဒေါ်ကြာငုံ၏ ကျွမ်းကျင်သော လက်ချောင်းများက မိမိ ရင်စိုင် သားမြတ်နှင့် ဝမ်းဗိုက် တလျောက် ဆင်းချည် တက်ချည် နှိပ်နယ် ပွတ်သပ် ပေးနေသည်။ အော်.. ရမ္မက်.. ရမ္မက်.. မည်သူ့ထံမျှ မဆို၊ မည်သည့် နည်းနှင့်မျှ မဆို မကုန်ဆုံးနိုင်သော အရသာထူးကို ပေးသော ရမ္မက် ပါတကား။ အတွေ့၏ ရသာကို မှေးမှိတ်ခံစားရင်း မိမိ ဘဝကို ပြန်သုံးသပ်မိ၏။
မိမိ မွေးမာတာက ရာဇဂြိုဟ်၏  မြင့်မြတ်သော မျိုးနွယ်မှ ဆင်းသက်လာသူတစ်ဦး။ ဗိမ္မိသာရ မင်းကြီး၏ အမတ်ချုပ်ကြီးသမီး သလ္လဝတီ ဆိုလျင် ဝေသာလီ ဂဏ နိုင်ငံ အားလုံး၌ မသိသူမရှိ။ သိပ်ချော သိပ်လှသည့် အဆင်းရူပါ ပိုင်ရှင်မို့ (၇) ပြည်ထောင် မင်းများက အမြတ်တနိုး လာရောက် တောင်းရမ်းခြင်း ခံရသူ။ ဝေသာလီ တိုင်း၏ ဥပဒေအရ ဤသို့သော အလှဘုရင်မ များကို “နိုင်ငံတော်၏ သမီးကညာ၊ အမျိုးဇာတ် မြင့်မြတ်သူ အားလုံးပိုင်သူ” ဟူသော ဘွဲ့ ကို ပေးရ၏။ အနှီ လှဧကရီ သမီးပျိုသည် ရှင်ဘုရင် ကိုယ်တော်တိုင် ချီးမြှောက်အပ်သော စံနန်း ဥယျာဉ်တွင် စံစားရသည်။ မင်းစိုးရာဇာများနှင့်  ဘုရင့်ဘွဲ့တော်ခံ သူကောင်း သူကြွယ် များကို ပြုစုရသည်။ ဂုဏ်သရေဆောင် မင်းခမ်း မင်းနားများ ရှိပါလျင် ဦးဆောင် စီမံခြင်း အမှုကို ထမ်းရွက် ရသည်။ စစ်မက် ရေးရာ များတွင်လည်း ပရိယာယ်မာယာ အစွမ်းကိုး၍ ညှိနှိုင်း၊ ထောက်လှမ်း၊ သတင်း ပေးယူခြင်း အမှုကို ပြုရသည်။

ဤသို့လျင် တိုင်းပြည့် တန်ဆာ အဖြစ် ရုပ်ဆင်းရူပါကို အရင်းပြု အမှုတော် ထမ်းရင်း ခမည်းတော် အဘယ မင်းသားနဲ့ အကြောင်းပြု စုံမက်ခဲ့၏။ သားတော်ကြီး ဇီဝက နှင့် သမီးငယ် ဖြစ်သော မိမိ (နာမအားဖြင့်) သီရိမာ ကို ဖွားမြင်ခဲ့သည်။ အကိုတော် ဇီဝကကို ခမည်းတော် အဘယ မင်းတြားကြီး ကိုယ်တော်တိုင် ရွှေနန်းတော်တွင် ခေါ်ယူ စောင့်ရှောက်တော်မူသည်။ မယ်ဖုရား၏ ရုပ်ဆင်းရူပါကို အမွေရသည့် မိမိကတော့ မယ်မယ့် အရိုက်အရာကို ဆက်ခံရသည်။ မယ်မယ် သလ္လဝတီ မင်းသမီး လွန်လေသော် အကိုတော် ဇီဝကက နန်းတွင်း သမား တော်ကြီးဇီဝက အဖြစ် ဂုဏ်သတင်း ကျော်ဇောခဲ့ပြီး မိမိ သီရိမာကတော့ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၏ ဘုရင်မင်းမြတ် အသိအမှတ်ပြု၊ တိုင်းပြည့်တန်ဆာ သမီးကညာ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ အတောင်နှစ်ဆယ်ဝတ် မင်းယောကျင်္ားများ နည်းတူ တိုင်းပြည်ရေးရာကို တဘက်တလမ်းမှ ဝန်တော် ထမ်းရွက်ရင်း မိမိ အလှအပနှင့် အသွေးအသား များကို တိုင်းပြည်ရေး အတွက် အသုံးချခဲ့ရသည်။

အရွယ်ရောက်သော ပုရိသတို့တွင် တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်သော အတတ်တို့ကို သင်ယူရသကဲ့သို့ မိမိ သည်လည်း တိုင်းပြည့် ရတနာ သမီးပျိုတို့ တတ်အပ်သော အတတ်တို့ကို ဆည်းပူးရသည်။ မိန်းမသူ တစ်ဦး အနေနှင့် မိမိ သင်ယူခဲ့ရသော ပညာရပ်များကား သိမ်မွေ့ နက်နဲသလောက် အရင်းအနှီးလည်း နင့်သီး ကြီးမြတ် လှပေသည်။ ဖော့ဖယောင်းကဲ့သို့ ပြောင်းသွဲ့သော လက် အစုံဖြင့် အမျိုးမျိုးသော တူရိယာတို့ကို ကျွမ်းကျင် ပိုင်နိုင်အောင် တီးခတ်ခဲ့ရ၏။ အတိုင်းတိုင်း အပြည်ပြည်၏ ဓလေ့ရိုးရာ ကခုန်ခြင်း အမျိုးမျိုးကို ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ သင်ယူခဲ့ရသည်။ ဝတ်စားဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှု အပိုင်းတွင်လည်း မိမိကိုယ်ကိုသာမက ပြည့်ရှင်မင်းနှင့် ဂုဏ်သရေတော်ရှိ မင်းမျိုးနွယ် အားလုံးအတွက်ကိုပါ အခါရာသီအလိုက် သင့်တင့်စွာ စီရင်ပေးတတ်ရသည်။ မင်္ဂလာ စံအိမ်တော်နှင့် စက်ရာဆောင်များ၊ ဧည့်ဆောင်များကိုလည်း သေသပ်လှပ ယုံမျှမက ခင်းကျင်း အပ်သော သဘင်၏ အဆင့်အလိုက် ခန်းနား တင့်တယ်အောင် စီမံပြင်ဆင် တတ်ရသည်။

ချက်ရေးပြုတ်ရာ အမှုတို့တွင်လည်း အခြားသော မိန်းမသူများကဲ့သို့ ထမင်းတစ်အိုး၊ ဟင်းလျာ တစ်မည်နှင့် မပြီး။ သေရည်သေရက်နှင့် အဖျော် အရောအစပ်များအပြင် ကွမ်း၊ လက်ဘက်၊ ထောပတ်၊ မလိုင် ကဲ့သို့သော ခဲဘွယ် အစုစုတို့ စီမံချက်ပြုတ်ခြင်း၌ တဘက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းကျင်ရသည်။ အဆိပ်အမျိုးမျိုး အကြောင်းကိုလည်း လေ့လာရသေးသည်။ တိုင်းတစ်ပါးမှ ဘုရင်၊ မင်းသား၊ မှူးမတ်၊ သူကြွယ် စသည် သံတမန် များကိုပြုစုရသူမို့ ဘာသာစကား ကျွမ်းကျင်ရန်ကလည်း အရေးပါ ပြန်သည်။ စစ်မက်ရေးရာ များနှင့် မကင်း၊ သတင်း အပေးအယူတွင် အရေးပါလှပြန်ရာ စကားအရာ ပါးနပ်လိမ်မာအောင် ဂရုစိုက်တတ်ရသေးသည်။ အတိုက်အခိုက်၊ အပစ်အခတ်နှင့် ဆေးဝါးကုသရေး အပိုင်းတွင်လည်း ဗဟုသုတ ရှိရပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတစ်ချက်၊ အထူး ကျင်လည် တတ်မြောက် ရသည်က ကာမ မွေ့လျော် ရာတွင် ပုရိသတို့ မရိုးနိုင်အောင် အမျိုးမျိုးသော ညှို့ဓာတ်၊ အဆန်းဆန်းသော ပုံစံ အနေအထားတို့ဖြင့် ဆွဲဆောင် နိုင်ရသည်။

ဤနှယ် အသွယ်သွယ်သော အတတ်တို့ဖြင့် ဝန်းရံအပ်သည့် ပင်ကိုယ် အလှပိုင်ရှင် သီရိမာ။ သီရိမာ၏ အချင်းက ကြယ်စင် အပေါင်းဝန်းရံခသည့် လမင်း စန္ဒာပမာ ထွန်းလင်းလှ၏။ ရုပ်ဆင်းရူပါ အနေနှင့်လည်း မယ်မယ် သလ္လဝတီ မင်းသမီး ထက်ပင် သာလွန်ပေသည်၊ ရဲရင့်မှု၌ ပို စွမ်း ပေသည်၊ လိမ်မာ ပါးနပ်မှု ပရိယာယ် ပိုမို ကြွယ်ဝ ပေသည်ဟု တပြည်လုံးက သတ်မှတ် လက်ခံကြသည့် သီရိမာ။ မဟာဆီ မဟာသွေး ဖြစ်သည့် အပြင် အထူးထူးသော ဂုဏ်အင်္ဂါ တို့ဖြင့် ထုံမွှမ်းအပ်သည့် တိုင်းပြည့် သမီးရတနာ ဘဝကို တရံတခါမျှ ပင် နောင်တ မရခဲ့စဖူး။ မိမိ၏ အရည်အချင်းများနှင့် ပျိုမြစ်နုနယ်သော အလှအပကို များစွာ ကျေနပ်သည်။ ပြည့်ရှင်မင်းမှ အစ တိုင်းပြည်အပြား၊ ဂုဏ်သရေရှိ မင်းယောကျင်္ား အားလုံး မိမိ အလှတွင် ငေးမောရသည်။ မိမိ အပြုစုတွင် မင်သက် မိန်းမော ကြသည်။ မိမိ စကားတစ်ခွန်း၊ မျက်တောင် တစ်ခတ်တွင် မကျရှုံးသော ပုရိသ ဟူ၍ မရှိ။ ထိုသို့သော ဘဝမျိုးကို သီရိမာ အလွန်အမင်း ဂုဏ်ယူ နှစ်သက်ပေသည်။

“ခန်းမဆောင်မှာ ဧည့်သည်တစ်ဦး စောင့်ဆိုင်းနေကြောင်းပါ အရှင်မ..”
“အင်.. သည်နေ့အဘို့က အရှင်မ အနားယူမယ့် ရက်ပေပဲ စံအိမ်တော်မှုးရဲ့.. ပသို့ အရေးကြောင့် ဧည့်သည်ကို အိမ်တော်ထဲ ဝင်ခွင့် ပြုရလေသလဲ..”
“အကျွန် ပြောပါသေးတယ် အရီး.. ဧည့်သည် သူကြွယ်ကတော်က အရှင်မထံပါး အရေးတကြီး အကူညီ တောင်းလိုကြောင်း ဆိုလာလို့ပါ..”
“ဘယ်လို.. ဘယ်လို.. စံအိမ်တော်မှုး.. ပြန် ပြောစမ်းပါအုန်း.. ဧည့်သည်က သူကြွယ်ကတော်တဲ့လား.. ကျမ ထံပါး အရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည်က မိန်းမသူလေလား..”
“မှန်ပါတယ် အရှင်မ.. နန္ဒ သူဌေးရဲ့ ကတော်မယား.. အရှင်မ ဥတ္တရာပါ.. အရေးကြီးတဲ့ အကူညီ တောင်းပါရစေလို့ ဆိုလာပါတယ်..”
“……”

သီရီမာ အထူးပင် အံ့အားသင့်မိသည်။ မိမိထံ ရောက်လာသည့် ဧည့်သည်ဟူသမျှတွင် မိန်းမသူ ဟူ၍ မရှိခဲ့စဖူး။ မင်းစိုးရာဇာ အသိုင်းအဝိုင်းအပြင် မိမိ သတ်မှတ်ထားသည့် အသပြာတန်ကြေးကို တံစိုးအဖြစ် ပေးနိုင်သူ ပုရိသများမှ လွဲ၍ အခြား အရေးကိစ္စအတွက် လာရောက်သည့် ဧည့်သည် ဟူ၍ မိမိတွင် မရှိ။ အထူးသဖြင့် အံအားသင့်မိသည်က လာရောက်သူမှာ နန္ဒသူဌေး၏ ကတော်မယားတဲ့။ ရာဇဂြိုဟ် တစ်ခုလုံးသာမက ဝေသာလီဂဏ နိုင်ငံ အားလုံးရှိ မင်းစိုး မျိုးမြတ် ပုရိသများ အားလုံး လာရောက် ဦးညွှတ်ကြသည့် မိမိအလှအပကို တရံတဆစ်မျှ လာရောက် ရှုစားခြင်းပင် မရှိသည့် သူဌေး နန္ဒ။ ယခု မိမိထံ ရောက်နေသူက ထိုသူ၏ ကတော်မယား ဆိုပါလား။ ကိုယ်လက် သန့်စင်ခြင်းနှင့် ကတိုးနံ့သာဆီတို့ ထုံမွှမ်းခြင်း အမှုကလည်း ပြီးလုပြီ။ ဒေါ်ကြာငုံအား ဧည့်သည်အတွက် သင့်တင့် လျောက်ပတ်သော စားသောက်ဖွယ်တို့ တည်ခင်းရန် အမိန့်ပေးပြီး သွားနှင့်စေလိုက်သည်။ ကြေးမုံထက်ရှိ မိမိ ပုံရိပ်ကို လှည့်ကာဝိုက်ကာ အဖန်ဖန် စစ်ဆေးလိုက်၏။ စိတ်တိုင်း ကျလောက်သော အသွင်ဟန်ပန်ကို ရလောက်ပြီဟု ယုံကြည်မှပင် အိမ်တော် ဧည့်ခန်းမဆောင်သို့ လှမ်းကြွ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
သီရိမာ တွေ့လိုက်ရပါပြီ။ ဧည့်ခန်းဆောင်ရှိ ညောင်စောင်းထက်တွင် ထိုင်နေသူ အမျိုးသမီး တစ်ဦး။ မိမိနှင့် သက်တူရွယ်မျှ ရှိမည့် ထို အမျိုးသမီးက မိမိအား နူးညံ့သော အပြုံးဖြင့် ဆီးကြိုနေသည်။ လှလိုက်သည့် အပြုံး၊ တင့်တယ်လိုက်သည့် ကိုယ်နေဟန်၊ အေးမြ ကြည်လင်လိုက်သည့် မျက်ဝန်းများ။ အို.. ရုပ်ဆင်းအင်္ဂါက ကျက်သရေ ရှိလွန်းလှပါလား။ အပြုံးတို့က အထူးနှစ်လိုဖွယ် သိမ်မွေ့အေးချမ်း လွန်းလှပါလား။ အတိုင်းတိုင်း အပြည်ပြည်မှ အဖိုးတန် အဆောင်အယောင်တို့ဖြင့် ဖိတ်ဖိတ်လက်နေသည့် မိမိ စံအိမ်တော် ဧည့်ဆောင်ခန်းမကြီး၏ အရှိန်အဝါက သူမ၏ အေးချမ်း ငြိမ်သက်သော အလှနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် လမင်း၏ အလင်းရောင်ကို မတုဝံ့သည့် ပိုးစုန်းကျူး ပမာ ဖျော့တော့ မှေးမှိန်သွားရချေပြီ။ ဒါ.. ဒါ ဆို.. ငါ.. ငါ က ရော.. ။ သည် အခန်းကြီးရဲ့ ပိုင်ရှင်၊ သည် စံအိမ်တော်ကြီးရဲ့ ပိုင်ရှင် ဖြစ်တဲ့ ငါ က ရော..။

“ကျမ ဥတ္တရာပါ ညီမ သီရိမာ.. သုမန သူဌေးကြီးရဲ့ ချွေးမ ဥတ္တရာ ပါရှင်..”
“ရှင်.. အို.. ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့.. သက်တောင့်သက်သာ စံပါ အရှင်မ ဥတ္တရာ.. ခဲဖွယ်များလည်း သုံးဆောင်ပါဦး..”
“ဟုတ်ကဲ့.. ကျမ အနေနဲ့ သီရိမာကို တင်ကြို ခွင့်တောင်းခြင်း မပြုမိဘဲ ယခုလို အစောတလျင် လာရောက်မိတာ အားနာမိပါတယ် ရှင်..”
“အို.. မဟုတ်တာပဲရှင်.. ကျမ အဘို့မှာက အမျိုးသမီး ဧည့်သည်တော်ဆိုတာ အံ့အားသင့်စရာ ဖြစ်နေတာကြောင့်ပါ.. ထို့ထက်ထူးတဲ့အရေး မရှိပေဘူး အမတော်.. စိုးစဉ်းမျှ စိတ်အနှောက်ယှက် မဖြစ်ပါနဲ့.. ”

အမတော်တဲ့လား။ မိမိနှုတ်ဖျားမှ ထွက်သွားသည့် အမှုမဲ့စကားက အမတော်တဲ့လား။ ဟုတ်ပေသားပဲလေ။ သူမ မျက်နှာသွင်ပြင်နဲ့ အပြုံး ဟန်ပန်တို့က ငြိမ်သက် ကြည်လင်လွန်းတယ်။ အဘယ်သို့ အနက်ဖွင့်ရမည် မသိသော်လည်း သီရိမာ ရင်ထဲတွင် ဥတ္တရာ အား အမရင်းတစ်ဦးနှင့်မခြား အေးမြသော ကျွမ်းဝင်မှု တစ်ခု ဖြစ်တည် သွားကြောင်း ဒိဌ မလွဲချေ။

“ကျေးဇူး ဥပကာရ တင်လှပေတယ် ညီမတော်ရယ်.. ကျမ မှာ ညီမတော် ကူညီမှ ပြေလည်နိုင်စွမ်းမယ့် အခက်ခဲတစ်ခု ကြုံနေရလို့ လာရောက်ခြင်း ဖြစ်ပါတယ် ညီမတော်..”
“ကြားသိပါရစေ အမတော်.. ကျမဖြင့် ယခုထိပင် အံ့အားသင့် မဆုံးချေဘူး..”
“ဒီလိုပါ ညီမ သီရိမာ.. ကျမ ရဲ့ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူနဲ့ ဖခင် သုမန သူဌေးမင်းဟာ ဗုဒ္ဓ ၀ါဒီ မဟုတ်ကြောင်း ညီမလည်း သိပြီးနှင့် ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်..”
“သိပေတယ် အမတော်..”
“ကျမကတော့ လူမှန်း သိစကပင် ဗုဒ္ဓရဲ့ အဆုံးအမကို လက်ခံကျင့်သုံးခဲ့တယ်.. ဒါန သီလ ဘာဝနာကို အားကိုးပြုပြီး ကျင့်ကြံ နေထိုင်ခဲ့ပေတယ် ညီမတော်..”
“ကောင်းလှပေတယ်.. အမတော်.. အင်မတန်မှ မွန်မြတ်သန့်စင်တဲ့ ဆောက်တည်မှုပေပဲလေ..”
“ဒါပေမယ့် ညီမရယ်.. ကျမ မှာ နန္ဒ သတို့သားနဲ့ ထိမ်းမြား ပြီးစဉ်ကာလ ကတည်းက.. ဥပုသ် သီတင်း သီလ မျှပင် ဆောက်တည်ခွင့် မရခဲ့ဘူးလေ.. နေ့စဉ် သူ့ကိုပဲ ပြုစု စေခဲ့တယ်..”
“အဟင်းဟင်း.. တန်တော့ နန္ဒ သူဌေးမင်းက အမကို သိပ်ချစ်ရှာ ထင်ပါရဲ့..”
“ပျိုမြစ်နုနယ်သူ ပုရိသ တစ်ဦးရဲ့ ရမ္မက် အာသီသပေါ့ ညီမရယ်.. ဖိုနဲ့မ ချစ်ခြင်း မေတ္တာ ဆိုတာက ရမ္မက်ဇော မကင်းပေဘူးကိုး..”
“သည်အရေး တစ်ခုတည်းတော့ မဟုတ်တန်ရာဘူး အမရဲ့.. ဘောက်မဲ့ကြောင့်ဆို ရာဇဂြိုဟ်ရဲ့ မင်းမျိုးမင်းနွယ် သူဌေး သူကြွယ်တွေထဲမှာ ကျမဆီကို ရောက်မလာတဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူက အမရဲ့ ခင်ပွန်းပဲ ရှင့်..”
“မှန်ပေတယ် ညီမငယ်.. သူ ညီမဆီ မလာတာကြောင့် ညီမ သီရိမာကပဲ သူ့ဆီ အရောက်လာပေးဘို့ ကျမ အကူ အညီတောင်းလိုတာပါ..”
“ဟင်.. ဘယ်လို.. အမက ကျမကို အမ ခင်ပွန်းနဲ့ တွေ့စေချင်တယ်.. ဟုတ်လား..”

ညင်သာစွာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သော ဥတ္တရာ၏ အပြုံးက ငြိမ်သက်လွန်းသော်လည်း သီရိမာ နှလုံးအိမ်ကမူ သေရည်ယစ်မူး ကခုန်သူတို့၏ စည်းဝါးလွတ်သော တေးချင်း များပမာ ယောက်ယက် ခတ်လျက်။ ပန်းဆီရောင် နှုတ်လွှာ နှစ်ချပ်ကို တုန်ရီခြင်း ကင်းအောင် ထိန်းရင်း စကား ဆက်လိုက်ရသည်။

“ကျမ သိထားသလောက် အမလို ဂုဏ်သရေရှိ မင်းစိုးသူကြွယ် ကတော်တွေတိုင်း သူတို့ ခင်ပွန်းတွေကို ကျမဆီ အာရုံရောက်မှာ စိုးထိတ် ကြသလားလို့..”
“ဟုတ်ကောင်း ဟုတ်ပါလိမ့်မယ် ညီမ သီရိမာ.. သို့သော်လည်း အ့ံအားသင့်စိတ်ကို ဖျောက်ပြီး ကျမကို ကူညီဘို့သာ စဉ်းစားပေးပါလား ကွယ်..”
“ကျမ ကို ဘယ်လို ကူညီစေလိုတာများလဲ အမဥတ္တရာ..”
“ကျမ အိမ်မှာ ဆယ့်ငါးရက်တိတိ လာနေပြီး သူ့ကို ခင်ပွန်း တစ်ယောက် လို ပြုစုပေးစေလိုတာပါ..”
“အို.. ဆယ့်ငါးရက်.. ဟုတ်လား..”
“မှန်ပေတယ် ညီမ သီရိမာ.. ကျမလေ ဗုဒ္ဓနဲ့ သံဃာတော်တွေကို ဆွမ်းဖိတ်လုပ်ကျွေးရင်း သီလ ဆောက်တည် ချင်လို့ပါ.. ဆယ့်ငါးရက်က တကယ်တမ်းဆို မကြာလှပါဘူး ညီမရယ်.. ကျသင့်တဲ့ တံစိုး ကြေးငွေကိုလည်း ခု ကတည်းက ပေးခဲ့ပါ့မယ်.. ကျမကို ကူညီပါ နော်..”
“ဆယ့်ငါးရက် ဆိုတာ သီတင်းနှစ်ပတ်ပေပဲ အမဥတ္တရာ.. အမ ခင်ပွန်းက သည်မျှလောက် ရက်အရှည်ကြီး ကျမ ပြုစုတာ နှစ်သက်ပါ့မလား..”
“အို.. ငါ့ ညီမလို ရာဇဂြိုဟ်ရဲ့ အင်းးး.. တကယ်တော့ ရာဇဂြိုဟ်တင် မကပါဘူးလေ.. လောကမှာ အလှဆုံးလို့ ပြောလို့ရတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ဦးက လုပ်ကျွေးပြုစုတာကိုမှ မနှစ်သက်ရင် သူ သွေးလေ ခြောက်ခြားပြီး အာရုံ မှောက်မှားနေလို့ ဖြစ်ရင်ဖြစ်.. မဟုတ်ရင်တော့ အာသဝေါ ကင်းစင်နေလို့့ပဲ ဖြစ်ပေတော့မပေါ့ ညီမရဲ့..”
“…….”
“အမ ခင်ပွန်းအကြောင်း အမ အသိဆုံးပေ့ါ ညီမငယ်ရယ်.. တွေဝေ မနေပါနဲ့.. အမ မုချ ပြောဝံ့တယ်.. သီရိမာထံ ဦးမဆွက မရောက်မိတာ နောင်တတောင် ရနေမှာ.. အတွေ့ နောက်ကျလှချည်ရဲ့လို့ သူ့ကိုသူ ပြစ်တင်မဆုံး ဖြစ်နေတော့မှာ ညီမရဲ့..”
“ကျမ ဘဝမှာ ပုရိသ တစ်ယောက်ကို ရက်ရှည် ပြုစုတာမျိုး မရှိခဲ့ဖူး အမဥတ္တရာ.. အထူးသဖြင့် ခုလို ခင်ပွန်း ဖြစ်သူကို အဖော်ပြုဘို့ ဇနီး ကိုယ်တိုင် ဖိတ်ခေါ်တာမျိုး အိပ်မက်တောင် မမြင်မက်ခဲ့မိဘူး.. အံ့အားသင့်လို့ ဆိုပေတာထက် ဗုဒ္ဓကို ဆွမ်းဝတ်ပြုရင်း ဘာဝနာအားထုတ်မယ့် အမ ရည်ရွယ်ချက်ကို အထောက်အပံ့ ဖြစ်စေလိုတာကြောင့် ကျမ ကူညီပါ့မယ်..”
“အို.. ကျေးဇူး ကြီးလှပါဘိတော့ ညီမငယ်ရယ်.. သာဓု သာဓု သာဓု ပါ.. အမ ပြုသမျှ ကောင်းမှု အလုံးက ညီမရဲ့ ထူးမြတ်တဲ့ ပါရမီ အကူအပံ့ ပါမှ အောင်မြင်မှာမို့ပါ.. ငါ့ ညီမလေး အသွင် လှသလို စိတ်နေ မြင့်မြတ် ပါပေတယ်.. မင့် ကျေးဇူးကို အမ မမေ့ပါဘူး ကွယ်..”
ဂဝံကျောက်သားဖြင့် ကာရံထားသည့် စည်းရိုး နီကြီးက သာမန် ယောကျင်္ား တစ်ဦး၏ အရပ် နှစ်ပြန်စာခန့် မြင့်မည် ထင်ရသည်။ မြင်းဖြူလေးကောင် က သော ရထားလုံး ရပ်တန့်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ကြည်လင် ရွှင်ပြသော အပြုံးဖြင့် သီရိမာကို ကြိုနေသူက နန္ဒ သူဌေး ကတော် ဥတ္တရာ။ ရံရွေတော် နှစ်ဦးက သီရိမာ၏ အဝတ်အစား သေတ္တာကို သယ်ပေးကြသည်။ ကမ်းပေးလိုက်သော ဥတ္တရာ၏ လက်ကို ဖန်းဆုပ်လိုက်ရင်း နှစ်ဦးသား လက်ချင်းတွဲကာ စံအိမ်တော် ဝန်းထဲ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ ရောင်စုံ ပွင့်ဖူးနေသည့် ပန်းမာလ်တို့က အလှခြင်း ပြိုင်နေသလို ရန့ံသင်းလှိုင် နေတော့၏။ လိပ်ပြာကြီးငယ် တို့၏ အဆင်အသွေးစုံတို့က ပန်းတို့နှင့် အလှခြင်း ပြိုင်နေသည်။ သလင်းကျောက်ခင်း လမ်းကလေးအတိုင်း လှမ်းလာရင်း သီရိမာ လက်တို့ အေးစက် လာခဲ့သော်လည်း နှလုံးသွေး အလျဉ်ကတော့ လှုပ်ခတ် နွေးထွေး နေတော့၏။ စံအိမ်တော် အဝင်ဝတွင် အမျိုးသမီး ရံရွေ နှစ်ဦးက ဦးညွှတ်အရိုသေပေးရင် ကြိုဆိုပြန်သည်။

ဧည့်ခန်းမဆောင်ကို ဖြတ်သန်းလှမ်းလာစဉ် သီရိမာ အတွေးတွင် သည်စံအိမ်၏ ဧည့်ဆောင်ကို မိမိ ဧည့်ဆောင်နှင့် မသိမသာ ချိန်နှိုင်း ကြည့်မိ၏။ ခင်းကြင်း ဆင်ယင်ထားသည့် ခန်းဝင်တို့က အဘိုးထိုက် လှသော်လည်း ပြင်ဆင်ပုံမှာ ရိုးရှင်းလှသည်။ သို့သော် မြင်ရသူ၏ စိတ်ဝမ်းကို ငြိမ်သက် အေးချမ်းစေသည်တော့ အမှန်ပင်။ ဥတ္တရာ၏ လက်ကို ကိုင်တွဲလျက်ကပင် သူမ ဦးဆောင် ခေါ်ငင်ရာ အထက်ထပ် လှေခါးဆီ လှမ်းတက်ခဲ့၏။ မိမိအတွက် ရည်ရွယ် ပြင်ဆင်ထားဟန်တူသော အခန်းအတွင်း ရောက်လာသည်။ ကြီးမား ကျယ်ပြန့်သော ညောင်စောင်း စက်ရာကြီးက မိမိနှင့် နန္ဒ သူဌေးလေး ယှဉ်တွဲ အိပ်စက်ရန် အသင့်အနေထားနှင့် စောင့်ဆိုင်းနေသည်။ ပုရိဿ တစ်ဦးနှင့် ကာမ မွေ့လျော်ရခြင်းက သီရိမာအတွက် အလွန် ရိုးစင်းသော အရာ။ သို့သော် ဤနေရာ ဤဌာနက ဘဇာရေးကြောင့်များ မိမိစိတ်ကို ဆောက်တည်ရ ခက်လောက်အောင် ပျံ့လွင့်စေပါသနည်း။ လက်ဖျားလေးဆီမှ ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည့် အတွေ့ကို ရမှပင် သတိဝင်မိသည်။

“ခေတ္တခဏ အနား ယူလိုသေးသလား ညီမငယ်..”
“ရှင်..”
“အော်.. ညီမငယ် အနားယူလိုသေးသလားလို့ မေးလိုက်တာပါ.. ခဏ နေရင် ညီမသီရိမာကို မောင်ကြီးနန္ဒ နဲ့ မိတ်ဖွဲ့ပေးဘို့ အမ လာခေါ်မယ်လေ.. ညီမငယ် အသင့်ဖြစ်မယ့် အချိန်လောက်ပေါ့..”
“အော်.. ဟုတ်.. ကောင်းလှပါပြီ အမ ဥတ္တရာ.. ကျမ ခါးစည်း ရင်ဝတ်များ လဲလှယ်ပြီးလျင် ရပါပြီ.. ခရီးက မပန်းလှပေမယ့် မြေမှုံ ဖုန်သဲတို့နဲ့ အဝတ်တန်ဆာများလည်း ချွေးအလိမ်းလိမ်း ဖြစ်နေမလားပဲ..”
“အနားယူရင်း အလှဆုံး ပြင်ဆင်နှင့်ပေတော့ ညီမရေ.. ထမင်းတစ်အိုးကျက် အချိန်လောက်မှ အမ လာခေါ်ပေးမယ်..”

ဆင်မယဉ်သာ၏ လှမ်းကြွဟန်ဖြင့် ထွက်လှမ်းသွားသော ဥတ္တရာ ၏ ကျောပြင်ကို အကြည့် ခွာရင်း ခန်းဆောင်အတွင်း ဝေ့ဝိုက် ရှုစားလိုက်သည်။ ကျွန်းကနုတ် တိုင်လုံးကြီးများက ရွှေပိန်းတစ်ဝက်နှင့် ခန့်ထည်လှ၏။ နံရံ လေးဘက်တွင် ရွှေဆေးရေး ပန်းချီကားချပ်ကြီးများ ချိတ်ဆွဲထားသည်။ မဟော်ဂနီရောင် ပြောင်လက်နေသည့် အနားဘောင် ကွပ်ထားသော ကြေးမုံပြင်ကြီးထက်တွင် မိမိပုံရိပ်ကို မြင်နေရ၏။ အခန်းထောင့်မှ အခိုးငွေ့များ မြင်ရသယောင်ရှိ၍ ကြည့်လိုက်တော့ မြေစေး အင်တုံငယ်လေးတွင် မီးမြိှုက် လက်စ နံ့သာဖြူ အပိုင်းအစ လေးများ။ မိမိိ သုံးနေကျ ကတိုးနံ့သာဆီနှင့် အတန်ငယ် ခြားနားသော်လည်း နံ့သာဖြူ၏ ရနံ့က မိမိစိတ်ကို ကြည်လင်စေသည်တော့ အမှန်ပင်။

သီရိမာ ကိုယ်တည်း ပြုံးမိသည်။ မိမိ ပိုင်ဆိုင်မှု အဆောင်ယောင်တို့ကို လွန်ဆန်၍ အခြားသူ၏ အခြေအနေ တစ်ရပ်ကို နှစ်သက်မိသည်မှာ မိမိ ဘဝတွင် ဒါ ပထမဆုံး။ အဝတ်အစား သေတ္တာ အတွင်းရှိ ဝတ်စုံ တစ်စုံကို ထုတ်ယူရန် ပြင်သည်။ အဖိုးထိုက် ကတ္တီပါ ပိုးဖဲတို့နှင့် ချုပ်လုပ် ပြင်ဆင်ထားသည့် ဆယ့်ငါးရက်စာ ဝတ်စုံတို့က သေတ္တာကြီးထဲတွင် အထပ်လိုက်။ မကြာမီ အချိန်တွင် မိမိအလှကို ရှုစားမည့်သူ ရောက်လာတော့မည်။ ထိုသူက မိမိအား တစ်ရံတစ်ဆိတ်ကလေးမျှ စိတ်ဝင်စားခြင်း မရှိခဲ့ဘူးသူ။ ထိုသူ့အား မိမိ ခစားရမည်က တစ်ရက် တစ်ခဏ မဟုတ်။ ထိုသူ့ နဘေးတွင် ရှိနေသည့် ပါရမီဖြည့်ဘက်က မိမိထက် မညံ့သော လှပတင့်တယ်မှုများနှင့် မိန်းမတစ်ဦး။ ထို မိန်းမ၏ ဖိတ်ခေါ် စီစဉ်မှုကြောင့်ပင် ဒီနေရာသို့ မိမိ ရောက်နေရသည်။ ပုရိသ တစ်ဦးကို ပြုစုရခြင်းက မဆန်းသော်လည်း ယခုက နှောင်းခဲ့ပြီးသော ကာလများနှင့် ခြားနားလှသည်ပဲ။

များမြောင်လှသည့် အတွေးတို့ကို အဆုံးသတ်ရင်း အလှဆုံးဖြစ်မည့် ဝတ်စုံကို ရွေးထုတ်ရန် ပြင်သည်။ ပြည့်ရှင်မင်း အပြင် အခြားခြားသော ရာဇာမင်းစိုး သူကြွယ်သူကောင်းတို့အား အလှဆုံးဆွဲဆောင်ခဲ့သည့် မိမိဝတ်စုံများ။ မိမိ အလှအား နန္ဒ သူကြွယ်ကို ရှုစားစေရန် အရေး၊ ဝတ်စုံ တစ်ထည် ရွေးထုတ်ဘို့က ဤမျှ ခက်လှပါကလား။ ကြီးကျယ် မြင့်မြတ်လှသော ပွဲသဘင်သည် တစ်ခုကဖြင့် မိမိ အဖို့မှာ အဆန်းသော တောင်းဆိုမှု။ ကိုယ်ချင်း စပ်ယှက်ပြီးခါမှများ ရှုစားလိုတယ် ဆိုတော့..

“သီရိမာ..”
“သ.. သူဌေးမင်း အလို အတိုင်းပါ..”

ပြောလိုက်တော့ လှဲလျက်မှ အသာ ကုန်းထ ပြီး သီရိမာ ပေါင်နှစ်ဘက်ကြားတွင် နေရာ ယူသည်။ စူးစမ်းလိုသယောင် မျက်ဝန်းများက သီရိမာ ရင်ကို တဖန်လောင်မြိုက်စေပြန်၏။ ခုလေးတင် သံဝါသ ပြုပြီးမို့ ရတနာ ရွှေကျုတ်လေးက နေလောင်ပန်းလို နွမ်းနေရော့မည်။ ကာမ အရည်တို့ကလည်း သုတ်သင်ခြင်း မပြုရသေး။ ရှက်သွေးတို့ဖြင့် နီးစွေးလာသည့် မျက်နှာလေးက ဖျဉ်းဖျဉ်း ပူလောင် လို့နေသည်။ မကြုံစဖူး.. သည်နှယ် လှိုက်ဖို ရပုံမျိုး မိမိ မကြုံခဲ့စဖူး..။

“လှ လိုက်တာ သီရိမာရယ်..”
“………”
“သည် နေရာလေးက ကျုပ်ကို ရူးလောက်အောင် ကောင်းစေခဲ့တာနော်..”
“………”
“မှန်းး.. ကျုပ်.. ကြည့်စမ်းပါရစေ..”
“………”
“နု ဖတ် နေပါ့ရော သီရိမာ..”
“………”
“ကျုပ်.. ကျုပ် ကိုင်ကြည့်ချင်စမ်းတယ်..”
“………”
“သီရိမာ ရယ်..”
“………”
“မယ်မင်း အဲ့သဟာ လေးကလေ..”
“………”
“ဘာနဲ့ ပမာ ပြုရပါ့..”
“………”
“ချောကျိကျိနဲ့.. တင်းတင်း အိအိလေး..”
“………”
“ခုံး ခရုငယ်လေး အခွံ ခွာ ထားသလား မှတ်ရတယ်..”
“အို..”
“ဟုတ်တယ်.. ဒီ အဖတ်လေး နှစ်ခုက..”
“………”
“ပီဘိ ခရုငယ်လေးလိုပဲ သီရိမာ..”
“………”
“အစောက ဒါလေးတွေနဲ့ ကျုပ် တန်ဆာကြီးကို ပူးကပ် ရစ်ပတ်ပြီး..”
“ကြံကြံဖန်ဖန် သူဌေးမင်းရယ်..”
“အို.. မယ်မင်း.. အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေပါ့လား..”
“………”
“ဟင်.. သီရိမာ.. ဒါ သဘာဝလေလား..”
“………”
“ကျုပ် နောက်တစ်ကြိမ် အလိုရှိလာပြန်ပြီ သီရိမာရယ်..”
“………”
“သိပ်များ အလိုကြီးတဲ့ယောကျင်္ား ဖြစ်နေရော့သလား..”
“………”
“ဟင် သီရိမာ.. မယ်မင်း ကျုပ်ကို နားလည် ပေးနိုင်ရဲ့လားဟင်..”
“အကျွန် နားလည်ပါတယ် သူဌေးမင်း.. သူဌေးမင်း အလိုကို ကိုယ်တိုင် အားမထုတ်ဘဲ ပြည့်စေအောင် အကျွန် ပြုစုပါရစေလား.. ခွင့်ပြုနိုင်မယ် ဆိုရင်ပေါ့လေ..”
“အလိုဗျာ.. မယ်မင်းကများ ကျုပ်ကို ဘဇာရေးကြောင့် ခွင့်ပန်နေရော့သတုန်း.. ကျုပ်.. ကျုပ် စိတ်တွေ ပြင်းထန်နေပြီ မိန်းကလေးရယ်.. မယ်မင်း ဘယ်နည်းနဲ့များ ပြုစုမလဲ သိလိုစမ်းလှပြီ..”
“လှဲလိုက်ပါ သူဌေးမင်း..”

ပက်လက် လှဲချလိုက်သည့် နန္ဒ သူကြွယ်။ ရင်အုပ်ရင့်မကြီးက ဖားဖိုလို နိမ့်မြင့်လှုပ်လျက်။ ကာမ တည်းဟူသော အတွေ့သည် ကျားမ မဟူ၊ ဆူကြုံ မရွေး၊ သွေးသား ရှိသူတိုင်းအား ဤနှယ် လှုပ်ခတ်စေ၏။ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ကာမ၏ အတွေ့ဒဏ်ကို အလူးအလဲ ကာကွယ်နေရသည်။ မိမိက ထို ကာမကို ပဲ့ကိုင်သူ အရှင်သခင်မတစ်ဦး မဟုတ်ပါလား။ သည် တစ်ချက်က သီရိမာ ကိုယ်တည်း တွေးမှတ်ထားသော အရာ။

ဖယောင်းလို သွဲ့ပြောင်းသော လက်ချောင်းများနှင့် ရင်အုပ်ကြီးကို သုံးသပ်လိုက်သည်။ ကျင်လည်သော ချော့မြူမှုများက ပန်တျာသည်၏ ကကျိုးချက်များလို။ ညိုမောင်းသည့် ရင်အုပ်ကြီးထက်တွင် ကြက်သီးမွေးညင်းတို့ အပိန်းပိန်း ထ လာတော့၏။ နို့သီးခေါင်း မဲမဲလေး နှစ်ခုကို လျှာဖြင့် တလှည့်စီ သပ်ချလိုက်သည်။ “ဟူးးး.. သီ ရိ မာ..” သွားကြားမှ ထွက်သည့် လေသံဖြင့် မိမိ နာမကို တစ်လုံးချင်း ရေရွတ်ရှာသည့် သူကြွယ်မင်း။ “အင်းး.. အ.. အ..” ခဲရ ခက်လှသည့် နို့သီး သေးသေးလေးကို မရမက ငုံ လိုက်သည်။ သွားနှင့် ဖွဖွ ကိုက်လိုက်၏။ လက်တစ်ဘက်ကတော့ ကျောက်သားတိုင်သဖွယ် မာကြောနေသည့် တန်ဆာကြီးဆီ ရောက်နေပြီ။ ပြောင်တင်း ရဲတွတ်နေသည့် တန်ဆာကြီးက လေးလံလှသော ဝန်ကို ထမ်းနေရသည့်အလား ထောင်မတ်လုလုမှသည် မိမိ လက်ကလေး ရှိရာသို့ ယိမ်းယိုင်လျှက် ရှိနေသည်။ အက်ကွဲကြောင်းထိပ်မှ အရည်ကြည်အသီးလိုက်လေးက သီရိမာ အတွက် အာဟာရ ပေးမည့် ပျားရည်စက်လေးဟု ဆိုလျင် မမှား။ တန်ဆာကြီး၏ အခြေတွင် မည်းနည်းသော အမွေးများက အထွေးလိုက်။ သည်းအူထိတ်စရာ အမွေး မည်းမည်းထူထူများ အောက်တွင်က တင်းရင်းနေသည့် အိပ်ကလေး။ ထိုထဲမှ အရာလေး နှစ်ခုကို ခပ်ဆဆ ညှစ်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်၏။

“သီ.. သီရိမာရယ် မယ် မင်း ကျုပ်ကို သတ် နေ ရော့ သလား..”
တုန်ရီလှိုက်မောနေသည့် သူဌေးမင်း၏ အသံက သီရိမာစိတ်ကို ပိုမိုညွှတ်ပြောင်း စေခဲ့သည်။ သူ့မျက်နှာကို ပြုံးလျှက် တစ်ချက် ကြည့်မိရင်း မိမိ နှလုံးသားတွင် ဖြစ်တည်လာသည်က မာယာပဥ္စလက် တစ်ခု မဟုတ်။ ကြည်မွေ့သော ပေးဆပ်ခြင်းဖြင့် ပြုစုလိုစိတ်။ ပြေလက်စ ဆံစုတို့ကို တစ်ချက် သပ်တင်လိုက်၏။ ကိုယ်ကို လှည့်စောင်းရင်း သူကြွယ်မင်း၏ ဘေးတိုက် အနေအထားတွင် နေရာယူသည်။ ပုဆစ်တုပ်လျှက်ကပဲ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အသာ ဝပ်စင်းလိုက်၏။ ထူပြည့်သော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက တန်ဆာကြီးနှင့် တည့်တည့်။ သူ့မျက်နှာမှ အကြည့်တို့ကို လွှဲဖယ်ပြီး တန်ဆာ ညိုညိုကြီးကို လက်နှင့် ဖွဖွ သပ်ချလိုက်သည်။ ဖျဉ်း ကနဲ တိုးလာသည့် သွေးကြောတို့၏ အတွေ့ကို ခံစားသိလိုက်သည်။ ပူနွေးစွတ်စိုနေသည့် ကျားတန်ဆာကြီးက မိမိ လက်ထဲတွင် ဆတ်ဆတ် တုန်နေ၏။ သီရိမာ ရင်ထဲတွင် ထိုအရာကြီးကို ထွေးပွေ့ချော့မြူလိုသည့် သဒ္ဒါစိတ်များ ယိုဖိတ်လာခဲ့သလို ယောနိလေးမှာလည်း ကာမကို ကြိုဆိုသော ပုလဲရည်တို့ အိုင်ဖွဲ့ လာတော့၏။

ထောင်မတ်နေသည့် တန်ဆာကြီးကို လက်ဝါးလေး တစ်ဘက် ထောင်လျက်ဖြင့် အသာ ထိန်းလိုက်သည်။ ဆီးခုံညိုကြီး ထက်မှ ထူထဲမည်းနက်နေသည့် အမွေးများကို ပါးပြင်နှင့် ဝေ့ကာ ၀ိုက်ကာ တိုးခွေ့လိုက်၏။ “အိုးးး.. သီ ရိ မာ..” နန္ဒသူကြွယ်မှာ စက်ရာအား ခြေနောင့်နှင့် ထောက်ကန်ကာ တန်ဆာကြီးကို အမှုမဲ့ ကော့ လိုက်မိသည်။ တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် သီရိမာ၏ နူးညံ့သော လျှာဖျားလေးက တန်ဆာကြီး၏ ပတ်လည်ကို ထက်အောက်စုန်ဆန် သုံးသပ်တော့၏။ “သီရိမာ.. မယ်မင်း.. ကျုပ်ကို.. အူးးး..” သူဌေးမင်း ဆက်လိုသည့် စကားတို့ လမ်းတစ်ဝက်တွင် တန့်လေတော့သည်။ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သည့် တန်ဆာကြီးက မိန်းမလှလေး တစ်ဦး၏ နှုတ်ခံတွင်း အတွင်းဝယ် ရုန်းကန်ရခက် ဖြစ်သွားသောကြောင့်ပင်။

သူကြွယ်မင်း၏ မျက်ဝန်းတို့ကို ကျောခိုင်းရင်း စောင်းငဲ့ထားသော ခေါင်းကို ဆံနွယ်တို့ဖြင့် ကာထားလိုက်၏။ အကြောဆွဲသလို တစ်ချက်တစ်ချက် တုန်သွားသည့် ခြေထောက်များကို ကြည့်ရင်း ပါးစပ်တွင်းမှ တန်ဆာကြီးကို လျှာနှင့် ဝေ့ကာ သပ်ကာ ပြုစုပေးလိုက်၏။ အင်အားပြည့်နေသည့် တန်ဆာကြီးက မိမိ ခံတွင်းထဲတွင် အဆတိုး၍ ထွားလာသယောင်။ ပြည့်အိုင်လာသည့် တံတွေးတို့ကို မြိုချရင်း တန်ဆာထွားကြီးကို သွားနှင့် ဖွဖွ ကိုက်ပေးလိုက်စဉ်..။ “သီ ရိ မာ.. ကျုပ်.. ကျုပ် သေ လု ပြီ..” ဗိုက်ပေါ် အထွေးလိုက်ကျနေသော ဆံစုတို့ကို အတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြောသည်။ တန်တော့ သည် သူဌေးမင်း ဤနှယ်သော ခံတွင်း၏ အတွေ့ထူးကို ခံစားဖူးဟန် မတူ။ အတင်း ကုန်းရုန်းထရန် ပြင်နေသော သူဌေးမင်း၏ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာ ပြန် ဖိချလိုက်သည်။

“အကျွန် အားထုတ်ပါရစေ သူဌေးမင်း.. သက်တောင့်သက်သာ စံနေတော်မူပါနော်..” ညင်သာစွာ ပြောရင်း မိမိ ကိုယ်ဟန်ကျော့လေးကို လှပစွာ ဆန့်ထုတ်လိုက်၏။ သူယောင်မယ် တစ်ဦး၏ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်သော အလှက နန္ဒသူကြွယ်၏ ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးလျက် နေရာ ယူလာသည်။ သွေးဆာနေသည့် တန်ဆာကြီးမှာ ပျောက်ဆုံးသွားသည့် သခင်ကို ရှာနေသည့်အလား။ ကတ္တီပါခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် နန္ဒသူကြွယ်၏ လက်တစ်ဘက်က သီရိမာ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်လာသည်။ မျက်ဝန်းအကြည့်များက ကိုယ်နှစ်ခုကြားမှ တင်းထွက်နေသည့် ရင်စိုင် အစုံတို့ထံ စူးစိုက်လျက်။ သီရိမာ တစ်ယောက် သူ့ကိုယ်ပေါ် ဖွဖွ မှောက်လျက်မှပင် ခါးလေး လှည့်ကာ ၀ိုက်ကာနှင့် တန်ဆာကြီးကို နေရာချရန် ပြင်ဆင်သည်။ လက်ချောင်း လေးများကတော့ သူကြွယ်မင်း၏ လက်ရုံးကြီးများကို ဖြစ်ညှစ်ပွတ်သပ် ပေးနေလိုက်သည်။ ကျောက်သား တိုင်လို မာကြောနေသည့် ကြွက်သားချောင်းကြီးမှာ တစ်တဒင်္ဂ အတွင်းမှာပင် မိမိ အင်္ဂါစပ်၏ အကွဲကြောင်းလေး အောက် အလိုက်သင့် လှဲအိပ်လျက်သား နေရာ ကျ သွားတော့သည်။

တင်စိုင်လေးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ညာ အသာ နှဲ့လိုက်သည်။ လှဲအိပ်နေသည့် တန်ဆာကြီးကို အကွဲကြောင်းထဲတွင် အလျားလိုက်နှစ်ရင်း ဖိထားလိုက်သည်။ ပခုံးကျယ်ကြီး နှစ်ဘက်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ခါးလေးအသာ နှဲ့ကာ နှဲ့ကာဖြင့်။ ယောနိအကွဲတွင်း တုံးလုံးညပ်နေရှာသည့် တန်ဆာကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပွတ်သပ်ရင်း ချော့မြှူပေးနေလိုက်သည်။ “သီရိမာ ရယ်..” မိမိနာမကို ရေရွတ်လိုက်သည့် နန္ဒသူကြွယ်၏အသံက သွားကြားမှ လေသံသဲ့သဲ့မျှသာ။ “ကျုပ်..” ဆက် မပြောတော့ဘဲ သီရိမာ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ ကျင့်သားရနေသည့် မာယာရှင်မ၏ စွမ်းဆောင်မှုက ရူးနှမ်းလုလု ပုရိသတစ်ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ် တစ်နေရာကို သပ်ရပ်စွာ အပိုင် သိမ်းလိုက်နိုင်သည်။

“အင်းးး.. ဟင်းး.. သီရိမာ..”
“မောင် မောင်..”

သီရိမာ၏ လှုပ်ရှားမှုတို့က ပန်တျာသည် တစ်ဦးလို။ လှုပ်ရှားဟန်တို့မှာလည်း ကနွဲ့ကလျလေးမှသည် နတ်တေးချင်းတို့၏ မြည်ဟီးသံလို။ ခါးလေးကို ၀ိုက်ရင်း၊ ရင်စိုင်ကျော့ကို ကော့ ရင်း၊ ရွှေလည်တိုင်ကို ဝင့်လျက် မော့ရင်း။ နန္ဒသူကြွယ် တစ်ယောက် သုံးဆောင်နေရသည်များက ကာမ၏ အတွေ့ထူး၊ မောင်မောင် ရယ် ဟူသည့် ဆွဲမက်ဖွယ့် ၀ါစာ၊ သူယောင်မယ်တစ်ဦးအလား ကျော့ရှင်း ပြေပြစ်လှသည့် အလှတရား။ ယောနိကျဉ်းလေးအတွင်း ဖိသိပ်တိုးဝင်နေသည့် ကျားရင့်မာ တန်ဆာကြီး ကျင် တက်ပြီး တင်း လာသည်။ သတိတရားတို့လည်း စိတ်လွတ်ကိုယ်ကွာ ဖြစ်ရပြီ။ သီရိမာ၏ ခါးလေးကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင် လိုက်မိပြီ။ သလုံးသားတို့ကို အားပြုရင်း ကိုယ်ကို ကော့ တင်လိုက်၏။ သီရိမာက တစ်ချက် ငြိမ် ပေးလိုက်သည်။ နန္ဒသူကြွယ် နေ မရတော့ပြီ။ တအင်းအင်း အားယူရင်း တန်ဆာကြီးနှင့် ကော့ကာ ကော့ကာ ဆောင့် သွင်းတော့၏။ ရမ္မက်၏ အမြင့်ဆုံး ခရီးကို အတူ ရောက်သွားသည့် သူတို့နှစ်ဦး။ ကကျိုး သိမ်းသော သဘင်သည်တို့ အလား ငြိမ်သက် သွားတော့၏။ အပ်လျက်ရှိသော ရင်အုံတို့ကမူ ဒိန်းဒိန်း လှုပ်လျက် တုန်ရီနေဆဲ။
အရုဏ်ဦး၏ ဖျော့တော့သော အလင်းက ပြတင်းခန်းစီးကို ဖြတ်သန်းပြီး ဖဲ စက်ရာထက်ဆီ ကျရောက်နေ၏။ နှဖူးပြင်ထက်ဆီ ကျရောက်နေသော ခပ်နွေးနွေး လေညင်းတစ်ခုက သီရိမာ အတွက် ထူးဆန်းနေသည်။ နိုးတစ်ဝက် အိပ်တစ်ဝက် နှင့် ဖမ်းရခက်နေသော အာရုံတို့ကို စုစည်းကာမှ မိမိ ခေါင်းတင်ရာ စက်အုံးက လွန့်ကနဲ တစ်ချက် လှုပ် သွားသယောင်။ အလိုလေး ဂေါတမ မြတ်စွာ.. အကျွန်.. အကျွန် ဘယ်များရောက်နေ.. “နိုး သွားသလား သီရိမာ.. ကျုပ်.. မယ်မင်း မျက်နှာလေးကို ငေးနေတာ.. ငေးရုံငေးတာပါ.. သို့ပေမယ့် မင်းက သိပ်လှတော့..” တိုးသဲ့သဲ့ ခွန်းဆက်ရင်း မေ့ဖျားလေးကို အသာ ဆွဲဲမော့ယူသည်။ ဒါက ဘယ်သူ.. အို အို.. နန္ဒသူကြွယ်.. တနည်းအားဖြင့် မိမိဘဝတွင် ပထမဦးဆုုံး စက်ရာ အတူထ ဖူးသော ပုရိသ။ မှန်ပေသည်။ သီရိမာ သတ်မှတ်ထားသော စည်းမျဉ်းအရ မိမိထံမှ ကာမဂုဏ် သုံးဆောင်ပြီးသူ ပုရိသ မှန်သမျှ မိုးလင်းသည်နှင့် စက်ရာမှ ဖယ်ခွာရမည်။ ယခုတော့ အကြင်သူ၏ လက်ရုံးထက်တွင် ပူပင်ကင်းစွာ အိပ်ပျော်ခဲ့သည်က မိမိ ကိုယ်တိုင်ပါလား။ သီရိမာ ရင်ထဲတွင် နာမ ထုတ်ဖော်ရန် ခဲယဉ်းလှသော ခံစားချက်တစ်ခု တမုဟုတ်ချင်း ဖြစ်တည်လာ၏။ ထိုအရာကား ရှိန်းမြ နွေးထွေးမှုတို့ဖြင့် ရစ်သိုင်းထားသည့် ကြည်နူးခြင်း..။ သီရိမာ နှုတ်ခမ်းလေး ပြုံးယောင်သမ်းမိသည်။

“………”
“အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိန်းမသူတစ်ယောက် သည်လောက် လှ မှန်း ကျုပ် ခု မှ သိတော့တယ်..”
“………”
“……….”

နန္ဒသူကြွယ်က ပြုံးလဲ့လဲ့ မျက်နှာနှင့် ပြောရင်း ပါးပြင်နှင့် နထင်စပ်တို့ဆီ ခပ်ဖွဖွ ရှိုက်နမ်း ပြန်သည်။ အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိန်းမသူတစ်ယောက် သည်လောက် လှ မှန်း ကျုပ် ခု မှ သိတော့တယ် တဲ့လား သူဌေးမင်းရယ်.. အင်းလေ.. ဟုတ်ပေမပေါ့.. အသင်သူဌေးမင်းက မယားမြတ်တစ်ဦး၏ လင်သားပေပဲ.. ဗုဒ္ဓ ရဲ့ အဆုံးအမနဲ့ ကျင့်သုံးအပ်သော မယားဝတ်တို့ကို ရင်စည်းခါးဝတ်သဖွယ် စောင့်ထိန်းသော မယားမြတ်တစ်ဦး၏ လင်သားပေပဲ.. ရှေးမဆွက သည့်နှယ် အရုဏ်ချိန်တွေဆိုလျင် အရှင့် မယားမြတ် ဥတ္တရာက ဘုရားဆောင်ဆီမှာ ဆွမ်း၊ ပန်း၊ ရေချမ်း အမှုတွေနဲ့ မလပ်မအား ရှိနေမှာ.. သူ့ ကိုယ်စားဖြစ်တဲ့ အကျွန် ကရော.. ဟင့်အင်း.. ဆက်တွေးရန် လိုမည် မထင်..။ မည်သို့သော လင်သားမဆို အကြင် မယားနှင့် အတူ စက်ယာမှ နိုးထခွင့်ကို တမ်းမက် မည်မလွဲ.. အထူးသဖြင့် နန္ဒသူကြွယ်လို ကာမ ရာဂ ကြင့်သုံးအားသန်သူ တစ်ဦးအတွက် အရုံကျင်း လင်းလုလု အချိန်သည် ရမ္မက်ဇော အင်အားတို့ အပြည့်ဝဆုံး ဖြစ်မည်။ သည် တစ်ချက်ကို ဥတ္တရာ သိခဲမည် ဖြစ်နိုင်သော်လည်း သီရိမာလို ပုရိသတို့၏ ဘဝင်မနောကို ပဲ့ကိုင်နေသူ တစ်ဦးအတွက်က အရိုးရှင်းဆုံး အသိတရားတစ်ခု။ သီရိမာ အတွေးမဆုံးမီပင် နန္ဒ သူကြွယ်၏ လက်တို့က နှုတ်ခမ်းများထက်တွင် လူးလာ တို့ထိရင်း

“သည် နှုတ်လွှာ လေးတွေ နော်.. ညည့်ဦးက ကျုပ်ကို ရူးစေခဲ့တာ..”
“ယခုရော.. ရူးဘို့ရန် ဆန္ဒ ရှိနေပြန်တာလား မောင်မောင်.. အို အဲ.. သူဌေးမင်း..”
“ဘယ့်နှယ် ကွယ်.. မောင်မောင် ခေါ်ပြီးကာမှ..”
“ရုတ်တရက်မို့ ခေါ်မိပေမယ့် မဝံ့ ဖြစ်သွားလို့ပါ သူဌေးမင်းရယ်..”
“ကိုင်းး.. ကျုပ်က တောင်းဆိုရင်ရောဗျာ..”
“အိုး..”
“ဟင်.. သီရိမာ.. ကျုပ်က တောင်းဆိုရင်ရော.. မယ်မင်း ကျုပ်ကို ခေါ်မလား မောင်မောင် လို့..”
“ဟို.. မောင်.. မောင်မောင့် အလိုတိုင်း ပါ..”
“……..”
“……..”

သဥ္ဇာလီ အတွင်း လေညင်းသဲ့သဲ့မှ လွဲ၍ ဆိတ်ငြိမ်သွားပြန်သည်။ လူသားနှစ်ဦး၏ အနမ်း မိုးပေါက်များကတော့ ဖွဲဖွဲ မှသည် သည်းထန် လာတော့၏။ လည်တိုင်ကျော့နှင့် မျက်နှာ အနှံ့မှ အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်း လျောဆင်းသွားသော နန္ဒ သူကြွယ်၏ အနမ်းများ။ နီတျတျာ နို့ သီးလေးများကို ဖွဖွ ခဲရင်း လက်တစ်ဘက်က ဗိုက်သားပြင်လေးဆီ ပွတ်သပ်နေသည်။ ထို့နောက်မှ ချက် တစ်ဝိုက် လျှာဖျားဖြင့် မထိခလုတ် ဆော့ကစားပြန်၏။ ဆီးခုံ အိအိလေးဆီ ရောက်လာသည့် လက်တစ်ဘက်က လိမ်ကျစ်ထားသည့် ပေါင်တံသွယ် နှစ်ဘက်ကို တွန်း ထုတ်ရန် ကြိုးစားသည်။ သီရိမာ အနေခက်လာ၏။ တစ်စုံ တစ်ရာ တောင်းဆိုလိုက်ရန်လည်း တကယ်ပဲ မဝံ့။

“အကျွန် အနေခက်လှပါတယ် မောင်မောင်ရယ်..”
“ကျုပ် ကြည့်ချင်သေးတယ် သီရိမာရယ်.. မယ်မင်း အင်္ဂါစပ်လေးက ကျုပ်အဘို့မှာ ရှု မဝ နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်..”

ပြောရင်း ကုန်း ထ ပြီး ပေါင်းတံ နှစ်ဘက်က ဆွဲကားကာ နေရာ ယူတော့၏။ ပြိုမည့် မိုးလို ငွေ့ရည် သိုင်းနေသည့် ယောနိလေးမှာ ပွင့်အာလုလု ပန်းကလေးလို။ “အိုးး.. မောင်.. ဟင့် အင်း..” ယောနိဝလေးအား လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဆွဲ ဟ လိုက်သည် ထင့်။ လှပ်ကနဲ လေအေးသဲဲ့သဲ့ ထိတွေ့မှုကို ရလိုက်သည်။ သီရိမာ အသွေးအသားတို့ ဆူ ဝေလာ၏။ အခံခက်လှသော ဝေဒနာကို သက်သာရန် အလို့ငှာ ယောနိတွင်း ကြွက်သားတို့ကို ကြုံ့ လိုက် မိသည်။

“အလို.. သီ ရိ မာ.. ထူးဆန်း လှပါလား..”
“ရှင်..”
“မယ်မင်း.. ဟိုသင်းလေးက လှုပ် သွားတယ်ကော..”
“အိုးး.. ခိခိ..”
“အယ် ဗျာ.. ဘယ့်နှယ်ကြောင့် ရယ်ရသတုန်း..”
“အဆန်းမှ မဟုတ်ပေပဲ မောင်မောင် သူဌေးမင်းရယ်.. ခိခိခိခိ..”
“ကျုပ်ဖြင့် ခုမှ မြင်ဖူးတယ်..”
“ခိခိခိခိ..”
“ပြစမ်းဦးတော့ သီရိမာရယ်.. နော်..”

ပီဘိကလေးငယ် တစ်ဦးလို ပူဆာနေသည့် သူကြွယ်မင်းကို ကြည့်ပြီး ကြင်နာစွာ ပြုံးမိသည်။ အင်းလေ.. သည်မျှ အရှက်နည်းသော အမှု မျိုး ဥတ္တရာလို အမျိုးကောင်းသမီးက ပြုဝံ့မယ်မှ မဟုတ်ဘဲ။ သီရိမာ ဆိုတဲ့ ငါ ကတော့.. အို.. ဘာတွေ တွေးမိပြန်ပါလိမ့် နော်..။ ပြုံးလက်စ နှုတ်ခမ်းလေးက အသည်းစိုင်၏ နာကျင်မှု အနည်းငယ်ကြောင့် တုန်ရီလာသည်။ သို့သော် သီရိမာ အပြုံးတို့ တန့် မသွားပါချေ။ သဒ္ဒါ တည်းဟူသော ယိုဖိတ်မှုများက နှုတ်ခမ်းကိုသာမက မျက်ဝန်းများကိုပါ ကြည်လင်စွာ ပြုံးနိုင်အောင် ဆောင်ကြဉ်းလာချေပြီ မဟုတ်ပါလား။ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဟ လိုက်ပြီး ဒူး ထောင်လိုက်၏။ နွေးအိအိ စိုစိစိနှင့် ရမ္မက် ပျားရည်တို့ စိုလူးနေသည့် ယောနိလေးကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် အသာ ဖြဲဟ လိုက်သည်။ ဟူးးး.. ပြူးကျယ် ၀ိုင်းစက် နေသော နန္ဒ သူကြွယ်၏ မျက်ဝန်းတို့က ပြဲဟဟ ပန်းကလေးမှ မခွာ။ သီရိမာ နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်လိုက်၏။ မျက်တောင်လေးများ မှေးစဉ်း ပြီး တစ်စုံတစ်ရာကို မှန်းဆ တမ်းတ လိုက်သည်။ သူကြွယ်မင်း၏ ညိုမောင်းထွားထွား လိင်တံကြီး.. ခု နေ ငါ့ ယောနိလေးကို သူ့ လိင်တံ ထွားထွားကြီးနဲ့ ဟောသလို ဟောသလို မွှေ ထိုးလိုက်လျှင် ဖြင့်.. အို.. မောင်မောင်ရယ်.. ခုနေ.. ခုနေများလေ..

စိတ်မှန်း နှင့် တောင့်တ ခံစားလိုက်သည့် အာရုံက ကာမ သွေးတို့ကို ဆူ လာစေသည်။ ဆူပွက်သော သွေးတို့ ငွေ့ ရည် ဖွဲ့လာ၏။ ဖြဲဟ ထားသော ယောနိလေးတွင် ရမ္မက်၏ ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တို့ စီးကျ လာပြီ။ သီရိမာ အသက်ကလေး အောင့်ပြီး ယောနိတွင်း ကြွက်သားစုတို့ကို ရှုံ့ သွင်းလိုက်၏။ စို အိုင် လာသည့် ဝတ်ရည်တို့ ညှစ်ချသလို ပြိုဆင်းလာသည်။ သီရိမာ မရပ်မနား လုံ့လ ပြုသည်။ ပန်းသွေးရောင် ပွင့်ချပ် နှစ်ဘက်က ညှစ်အားကြောင့် ပွင့်အာ လာလိုက် ရှုံ့ ဝင်သွားလိုက်၊ စို လဲ့လဲ့ အရည်ကြည် တို့ကလည်း ယောနိလေးမှသည့် ညိုတိုတို စအိုဝ လေးတိုင်အောင် စီးသည် ဆိုယုံမျှ စီးကျ လျှက်..။

“အလိုလေး.. အလို လေးလေး.. သီရိမာ ရယ်.. ကျုပ်.. ကျုပ်လေ..”
တုန်ရီစွာ ပြောရင်း မိမိ ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးကာ နေရာယူလာသည့် နန္ဒ သူကြွယ်။ စီစဉ်မကျသော အသက်ရှုသံများနှင့် လှုပ်ခတ်နေသည့် နှုတ်ခမ်းများက သီရိမာ၏ နှင်းဆီရောင် နှုတ်လွှာ နှစ်ချပ်ဆီ ဦးတည်လာသည်။ ကျရောက်လတ္တံ့သော အနမ်းတို့ကို လက်ချောင်းလေးများနှင့် အသာ စီးကာ လိုက်၏။ နန္ဒ သူကြွယ် တစ်ယောက် အားမရဟန်နှင့် မျက်မှောင် ကျုံ့ သွားသည်။

“အွန်..”
“မျက်နှာတော် မညိုပါနဲ့ မောင်မောင်.. အကျွန်က အတွေ့ထူး တစ်ခု ဆက်သလိုလို့ပါ..”
“ဟင်.. ဘယ်လို ဘယ်လို..”
“ခစ်ခစ်.. မောင်မောင် သူဌေးမင်းကြီး ခံစားဖူးဟန်မတူတဲ့ အတွေ့ထူးလေ.. အကျွန် ဆက်သပါရစေ လို့..”
“မယ်မင်း ကျုပ်ကို ရူးအောင် ပြုပြန်ဦးတော့မယ်လား သီရိမာ..”
“…………”

မျက်နှာငွေလ ဝင်းပပ ယူသော ပမာစကားလိုပင်။ ပီဘိ ဝင်းပသွားသော သူ့ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း သီရိမာ ပြုံးမိသည်။ ရင်ထဲမှလည်း ချိုမြကြည်လဲ့သော ပီယဝါစာတို့ ကိုယ်တည်း ရေရွတ်နေမိ၏။

မှန်ပေတယ် မောင်မောင်.. အကျွန် မောင်မောင့်ကို ရူးစေလိုတယ်.. ယစ်မူးစေလိုတယ်.. ဒီစေတနာ နောက်မှာ အကျွန့် အတွက်လည်း တစ်စုံတစ်ခုသော မျှော်လင့်ချက် ကပ် ပါနေသလိုပဲ.. သို့တစေ ဒါ ဘာ ဆိုတာ အကျွန် ကိုယ်တိုင်လည်း မသိဘူး.. မသိတာထက် မစူးစမ်း လိုတာပါ.. သေချာတာတော့ မောင်မောင့် ထံမှ အကျွန် မျှော်လင့်နေတာ ရမ္မက် မဟုတ်တန်သလိုဘဲ.. ရမ္မက် ဆိုတာ အကျွန့်လို တိုင်းပြည့်ကညာ တစ်ယောက်အတွက် အရိုးရှင်းဆုံး အရာ လေ.. ယခု အကျွန် အလိုရှိနေတာက မောင်မောင် ပျော် ဘို့.. မောင်မောင် ကြည်နူး ဝမ်းမြောက်ဘို့.. အကျွန့် ဆက်သမှုတွေကို မောင်မောင် အားရ ကျေနပ်ဘို့.. တန်စိုး ကြောင့်လား.. ဟင့်အင်း.. မဟုတ်ကြောင်းပါ.. တန်စိုး ကြေးငွေကို အာရုံ ထားရအောင် အကျွန့် ရှိရင်း ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက မောင်မောင့် ထက်မှ မနိမ့်ပဲလေ.. အကျွန် အလိုရှိတာက.. အို.. ဘယ့် နှယ် အတွေး နယ် ချဲ့နေမိပါလိမ့် နော်.. အချိန်တွေ ဖင့်လိုက်ပါဘိတော့..

မိမိကိုယ်ပေါ်မှ သူ့ ခန္ဓာကြီးကို အသာ တွန်းထုတ်ရင်း ထ ထိုင်လိုက်သည်။ ပေါင်ရင်း အထက် ခါးတစ်ဝက်ကို ကတ္တီပါ ခြုံစောင်ဖြင့် ကပိုကယို ရစ်သိုင်း ထားလိုက်၏။ ငိုလက်စ ကလေးငယ်လို မစိုမခြောက် မျက်ရည်များနှင့် ယောနိ ကလေးကတော့ ကတ္တီပါခြုံစောင်အာက်တွင် ပကတိ ဆိတ်ငြိမ် သွားရရှာပြီ။ မိမိကို နားမလည်ဟန်နှင့် ငေးနေသည့် နန္ဒသူကြွယ် ခမျာ မျက်လုံး အပြုးသား။ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါကိုလိုက်ပြီး ရုတ်သိမ်းလို့ ရနိုင်တဲ့ ရမ္မက် ဆိုတာ အကျွန်တို့လို မိန်းမသားများထံမှာသာ ရှိတတ်တဲ့ သဘာဝပါ မောင်မောင်ရယ်.. ရင်ထဲမှ ပြောရင်း ဘာသာ ပြုံးမိပြန်၏။ ဒူးနှစ်ဘက် ကျုံ့ကျုံ့လေး တုန့် ကာ ဗလာကျင်းနေသော ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ဆန့်ဆန့် ထိုင်လိုက်သည်။ အရုဏ်ဦး၏ ၀ါလွင်လွင် အလင်းဖျော့ အောက်တွင် ရွှေရောင်လို ဝင်းဝါသော နတ်သမီး တစ်ပါး။ သီရိမာ၏ မျက်ဝန်းများက မိမိ အလှအပနှင့် ကာမ အပေါ် ပဲ့ကိုင်နိုင်စွမ်းကို ယုံကြည်လွန်းသူ ပီပီ စူးရှတောက်ပနေ၏။

ဖြီးသင်ခြင်း မပြုရသေးသည့် ပိတုန်းရောင် ကေသာတို့ကို စု ကိုင်လိုက်သည်။ ပညာရှင် ကညာ တစ်ဦး၏ လှုပ်ရှားမှု အလုံးက ရင်သပ် ရှုမောဖွယ်။ နန္ဒသူကြွယ်၏ မျက်ဝန်းတို့မှာ ရှင်းရှင်း ပွင့်နေသည့် ရင်စိုင်တို့ကို တလှည့်၊ ကတ္တီပါခြုံစောင်ဖြင့် သိမ်းထုပ်လိုက်သဖြင့် မမြင်ရတော့သည့် ရတနာလေးကို မှန်းရင်း တလှည့်။ “ဒူး ထောက်လျက် ထိုင်တော်မူပါ မောင်မောင်..” ခေါင်းဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ရင်း ဒူးနှစ်ဘက်ထောက်ပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ သီရိမာ တစ်ယောက် မိမိ မျက်နှာ တူရူသို့ ခေါင်းတယမ်းယမ်းဖြင့် ရောက်လာသည့် တန်ဆာညိုထွားထွားကြီးကို ချစ်စနိုး ကြည့်ရင်း တစ်ချက် နမ်းလိုက်၏။ “သီ ရိ မာ..” အသံနည်းတူ တုန်ရီနေသည့် လက် အစုံက မိမိ ပုခုံပေါ် ရောက်လာသည်။ တောင်းဆိုဟန် မျက်ဝန်းများက အစာ မွတ်သိပ်နေသည့် ကလေးငယ်တစ်ဦး မိမိရှေ့မှ ခဲဖွယ်ကို သုံးဆောင်ပါရစေတော့ဟု ပြောနေသယောင်ပင်။ သီရိမာလည်း လက်တစ်ဘက်က ဆံစုကို လိမ်ကျစ်လျက် ကိုင်ထားရင်းကပင် ကျန်လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ပုခုံးထက်ရှိ သူ့လက်တို့ကို ဖယ်စေလိုက်၏။ ကြင်နာသော အကြည့်တို့ဖြင့် စကား စ လိုက်သည်။

“သည် တစ်ကြိမ်.. ဆက်သမှာက ဟောသည့် ဆံနွယ်တွေရဲ့ အတွေ့လေ မောင်မောင်..”
“ဘယ်လို ဘယ်လို..”
“ခစ်ခစ်..”
“အယ်ဗျာ.. ရယ်နိုင်အားသေးလား မိန်းကလေးရယ်.. ကျုပ် နေ မရတော့ဘူး ဗျ..”
“သည်လိုလေ မောင်မောင်ရယ်.. ဟောသည့် လူညိုထွားကြီးကို အကျွန့် ဆံနွယ်တွေ ကြားမှာ ပျော်မွေ့စေမှာ.. လာ.. သည်နေရာကို.. ဟော သည့်လို..”

သီရိမာ ညင်သာစွာ ပြောရင်း သူ့ အား ကျောခိုင်းကာ တန်ဆာကြီးကို နေရာ ချ လိုက်သည်။ စိုစိုနွေးနွေး ကျားတန်ဆာကြီးက မိမိ နားထင်ရင်းနှင့် တည့်တည့်။ စုစည်းထားသည့် ဆံနွယ်တို့ကို အသာ ပင့်ကိုင်ပြီး တန်ဆာ ညိုညို စိုစိုကြီးကို နားထင် ဆံစပ်အောက်သို့ လျှိုသွင်း စေလိုက်သည်။ “အိုးး.. အလိုလေး..” နန္ဒ သူကြွယ် နှုတ်မှ အံ့အားသင့် အာမေဍိတ်သံ ထွက်လာသလို နားရွက်အောက် နားထင်ရင်းဆီ အလျားလိုက် ကပ်လာသည့် ကျားတန်ဆာကြီးမှာလည်း ဖျဉ်းကနဲ သွေးတိုး သွားမှန်း သီရိမာ သိလိုက်သည်။ “အူးး.. ဟူးဟူး.. ဘယ့်နှယ် ဘယ့်နှယ်.. သီရိမာရယ်..” ဆံစတို့ကို စုကိုင်ထားသည့် သီရိမာ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှုတ်မှ သူရူးတစ်ယောက်လို တွတ်တွတ် ရေရွတ်နေသည်။ တန်ဆာကြီး၏ ပူလောင်ပြင်းပြ နေမှုက နားထင်ရင်းဆီ သွေးတထိတ်ထိတ်တိုးရင်း အချက်ပြနေတော့၏။

ဆံစု အစည်းလိုက်ကို ကျိုးသဖွယ် ကျစ်လိမ်ရင်း တန်ဆာကြီးအား တစ်ရစ်ချင်း ပတ်လိုက်သည်။ ထိပ် အဖူးကတော့ နားထင်သား နုနုလေးဆီ ခပ်စောင်းစောင်း ကပ်ရင်း ထောက်လျက်။ “သီ ရိ မာ.. ကျုပ်.. အိုး.. အလိုးးး..” နန္ဒသူကြွယ်၏ စကားသံတို့ ခရီး ထောက်လေပြီ။ ချောမွတ် နူးညံ့လှသော ဆံစုဖြင့် တင်းကြပ်နေအောင် ရစ်ပတ်ခံထားရသော တန်ဆာကြီး ကျဉ်လွန်းမက ကျဉ်လာရသည်။ သီရိမာက ဆံစု၏ အတင်းအလျှော့ကို ချိန်ညှိရင်း ခေါင်းလေး လှုပ်ကာလှုပ်ကာဖြင့်။ ထူးလှသော အတွေ့က မထိတထိသာမို့ နန္ဒ သူကြွယ် တစ်ယောက် အားမရနိုင်တော့။ သီရိမာ၏ ခေါင်းကို ခပ်တင်းတင်း အုပ်ကိုင် ပြီး ဆံနွယ်တို့ အကြားကို မိမိ တန်ဆာဖြင့် ဆွဲဆောင့်ထိုးဘို့ အားထုတ်လိုက်မိတော့သည်။ နန္ဒ သူကြွယ်၏ သတိလက်လွတ် အပြုအမူကို သတိထားမိလိုက်သော သီရိမာက တန်ဆာကြီးအား ရစ်ပတ်ထားသည့် ဆံစုကို တင်းတင်း ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို ဖျော့ချပေးလိုက်၏။ ကိုယ်တိုင် လှုပ်ရှားရန် အလိုရှိလာပြီဖြစ်သော သူ့အား အဆုံးမဲ့ သာယာ စေလိုသည်။ လက်လေးတစ်ဘက် မြှောက်ကာ သူကြွယ်မင်း၏ ခါးကို နောက်ပြန် ထိန်းဖက် ပေးထားလိုက်၏။

“အင်းး.. အင်းးး.. သီ.. ရိ.. သီရိမာ.. သီရိမာ..”
“………”
“ကျုပ်.. ကျုပ် ထဲက အရည်တွေ..”
“မရပ်နဲ့ မောင်မောင်.. အဆုံးထိ ခံစားပါ..”
“အင်းးး.. ကျုပ်ပြီးချင်လာပြီ သီ...ရိ..မာ

“အလိုလေး … ဘယ့်နှယ် လုပ်လိုက်တာတုန်း..”
“သခင်မ.. သခင်မ.. ဘုရားဘုရား.. သခင်မ ကိုကြည့်ကြပါဦး..”
“ဟို ပြည့်တန်ဆာမ.. အပျက်မ.. ငါတို့ သခင်မကို သေကြောင်းကြံတာ..”
“ရုပ်ကလေး လှသလောက် စိတ်ဓာတ်က ကြမ်းကြုတ်လှပါလား..”
“ဒီလို မိန်းမယုတ်တွေ ဒီလိုပဲ ယုတ်မာကြတာ..”
“အရှင်မထားနဲ့.. သင်းကို အသေ သတ်ပစ်..”
တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ဆဲဆို ဆူညံသံများက အိမ်တော် တစ်ခုလုံး လွှမ်း သွားသည်။ အမှုထမ်း ယောကျင်္ား မိန်းမများ သီရိမာ ရှိနေရာ အိပ်ခန်း လသာဆောင်ဆီ ပြေးတက်လာကြ၏။ ဆံစုများကို ဆောင့်ဆွဲကြသည်။ မျက်နှာ နှင့် ကိုယ်အနှံ့ အလုအယက် ရိုက်ပုတ် ကန်ကျောက်ကြ၏။ ကြမ်းတမ်းသော အလုပ်သမားများ၏ လက်ချက်ကြောင့် သီရိမာ အရိုးအသားများ စိစိညက်ညက် ကြေ မတတ် ဒဏ်ရာများ ရကုန်တော့သည်။

“ဟာ.. သီရိမာ..  မင်းတို့ ဘယ်လို ပြုနေကြတာတုန်း..” နန္ဒသူကြွယ်၏ အသံ။ လူတစ်စု၏ ရိုက်နှက် ကန်ကျောက်မှုများ ရုတ်ချဉ်း ရပ်တန့် သွားသော်လည်း ကြမ်းတမ်းသန်မာသည့် လက်ကြီးများက မိမိအား ချုပ်နှောင် ထားဆဲ။

“သူ သခင်မကို ထောပတ် ဆီပူရည်တွေနဲ့ လောင်းချတယ် သူဌေးမင်း..” “ဟုတ်တယ် သူဌေးမင်း.. ဒီမိန်းမ တကယ် ကြမ်းကြုတ် ယုတ်မာတယ်..” “အသေ သတ်သင့်ပါတယ် သူဌေးမင်း.. ခွင့်လွှတ်ဘို့ လုံးဝ မသင့်ပါဘူး..” “……” “……” “……”

“ဟင်.. ဥတ္တရာ.. ငါ့ရဲ့ ဥတ္တရာ.. သူ ဘယ်လို ဖြစ်သွားရှာပြီလဲ.. ဥတ္တရာ ရေ..”

တစ်ယောက် တစ်ပေါက် အော်ဟစ် တိုင်တန်းနေသည့် စကားများကို ဆုံးအောင်ပင် နားမထောင်နိုင်။ လူအုပ်ကြီး အလယ်မှ ထုထောင်း ရိုက်နှက် ခံနေရသည့် မိမိ ကိုလည်း လှည့်၍မျှင်ပင် မကြည့်။ ဥတ္တရာ ရှိရာ အောက်အထပ်ဆီ အပူတပြင်း ပြေးဆင်း သွားတော့၏။ တဒုန်းဒုန်း ပြေးဆင်းသွားသော သူ့ ခြေသံများက ရိုက်နှက် ထုထောင်းမှု များထက် အဆ များစွာ နာကျင်စေပါသည်။ သီရိမာ ရင်ထဲ အသည်းထဲမှ ကောင်းစွာ သိလိုက်ရပြီ။ မည်သို့ပင် အထူးထူးသော ဆွဲဆောင်မှုများဖြင့် ရစ်ပတ် ဖွဲ့နှောင် လိုပါသော်လည်း မိမိ မှာကား အခစား။ မိမိ ခန္ဓာနှင့် အပြုအမူတိုင်းသည် တန်စိုး ငွေကြေးဖြင့် တိုင်းဖြတ် အပ်သည့် ရောင်းကုန်။ ဥတ္တရာက နန္ဒသူကြွယ်ရဲ့ ကာမပိုင်။ အဘိုးထိုက်လှသော ကြင်သူသက်ထား။ မြင့်မြတ်လှသော ဇနီးမယား။ မိမိက သူ့ အား သာယာမိ၍၊ အချစ် တည်းဟူသော နွံ အလယ်တွင် နစ်မြုပ် မိ၍၊ သူ ၏ ထာဝရမယား ဖြစ်လို၍ ဤနှယ် ရူးမိုက်စွာ ပြုမှားမိခဲ့ပြီ။ အသိကင်းမဲ့စွာ မိုက်မဲ မှု၏ နောက်တွင် ရှင်းရှင်း သိလိုက်ရသည်က နန္ဒသူကြွယ်၏ မေတ္တာစစ်ကား မိမိ အပေါ်တွင် မဟုတ်။ သူ၏ ကာမပိုင် မယား ဥတ္တရာ အပေါ်မှာသာ ရှိမြဲ ရှိဆဲ ပါတကား။

နှလုံးသားထဲမှ နာကျင်မှုက ကြီးလွန်းလိုက်သည်မှာ ခန္ဓာအနှံ့မှ ဝေဒနာများကိုပင် မသိနိုင်တော့ပါချေ။ ရှက်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ယူကျုံးမရ ဖြစ်ခြင်း များက သီရိမာ တစ်ကိုယ်လုံးကို မီးလောင်တိုက် အတွင်း သွင်းလိုက်သည့် အလား ပူလောင် လှပါသည်။ အကယ်၍များ မိမိသာ သည်နှယ့် အမူမှားကို မပြုမိခဲ့ပါလျှင် နန္ဒ သူကြွယ်နှင့် မိမိ အကြားတွင် မည်သို့ ရှေ့ခရီး ရှိနိုင်ပါသနည်း။ ကျိန်းသေ ကာမ ပြောနိုင်သည်က သူ နှင့် မိမိ လမ်းခွဲမှုသည် ယခုလို ကြမ်းတမ်းသော ခြေသံများ မဟုတ်နိုင်။

“ဟဲ့.. ဟဲ့.. ရပ်ကြစမ်း.. အခု တော်ကြစမ်း.. ငါ့ ကျေးဇူးရှင်ကို ဘယ့်နှယ်.. ညီမရေ.. သီရိမာ..” လူအုပ်ကြီးကို အတင်း တွန်းထိုး ဆောင့်ဆွဲပြီး မိမိ ကိုယ်ပေါ် လှဲချ အုပ်မိုးလျက် ဝင် ကာ လိုက်သည့် ဥတ္တရာ။ ငြိမ်ကျသွားသော လူအုပ်ကြီးနှင့်အတူ သီရိမာ ကြက်သေ သေသွားခဲ့၏။ မသိစိတ်၏ စေညွှန်မှုက ရင်ထဲမှ အမုန်းနှင့် အရှက်တရားတို့ကို မေ့လျော့သွားတော့၏။ လူက မျက်ရည် ဖြိုင်ဖြိုင်ကျပြီး ခိုက်ခိုက် တုန်ရီနေသည်။ အားကိုးတကြီး ဖက်တွယ်မိလိုက်သည်က ထောပတ်ဆီတို့ စိုရွှဲနေသည့် ဥတ္တရာ၏ နူးည့ံသော ရင်ခွင်။

“ခွင့်လွှတ်ဘို့ မသင့်ပါဘူး သခင်မ..”
“မှန်ပါတယ် သခင်မ.. ဒီ မိန်းမယုတ်ကို အကျွန်တို့ စီရင်ပါရစေ..”
“တန်ကြပါတော့ ကွယ်.. သူ မတော်တဆ ပြုမိတာဖြစ်မှာ..”
“မဟုတ်ဘူးသခင်မ.. သူ တမင်လုပ်တာ.. သခင်မကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး တမင်..”
“ဟုတ်တယ်.. ကျုပ်လည်း အသေအချာတွေ့လိုက်တယ်..”
“သူ့မှာ သခင်မကို အမုန်းစိတ်က အရမ်း ပြင်းထန်နေတာ.. ကျွန်တော်မလည်း မြင်လိုက်တယ်.. သူ တမင် လုပ်တာပါ..”
“ကဲပါကွယ်.. တော်ကြပါရော့.. ငါ့မှာလည်း အန္တရာယ်မှ မဖြစ်ဘဲလေ..”

သီရိမာ ကိုယ်တိုင်လည်း “အန္တရာယ်မှ မဖြစ်ဘဲ..” ဟူသည့် စကား ကြားမှ အသက် ဝင်လာမိသည်။ မိမိအား ပွေ့ဖက် ထားသည့် သူမ မျက်နှာကို မော့ငေး ကြည့်မိ၏။ ထို့နောက် ထောပတ်ဆီတို့ စိုရွှဲနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်။ ဧကန်မုချ အံဘွယ်ပင်။ ကြေးအိုးနှင့် အပြည့်သော ပွက်ပွက် ဆူ နေသည့် ထောပတ်ဆီပူတို့သည် သူမ ခန္ဓာအား မည်သို့မျှ မဖြစ်စေပါလား။

“ဟုတ်ပါ့.. တို့ သခင်မ ဘာမှ မဖြစ်ပါကလား..”
“ဟုတ်ပါရဲ့နော်..”
“သခင်မ.. ဘယ်နေရာမှ နာကျင်မနေဘူးလား..”
“မင်းတို့ အမြင်ပဲ မဟုတ်လားလေ.. ငါ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွယ်.. တကယ်တမ်း နာကျင်ရတာ သီရိမာပေပဲ.. ခမျာ ဒဏ်ရာတွေ မနည်းလှပါလား.. ဟင်းးးး.. မင်းတို့.. တယ်လည်း မိုက်ကြတာကိုး..”
“………..”
“သူဟာ ငါတို့ ကျေးဇူးရှင်လေ.. သူသာ ငါ့ကိုယ်စား သူဌေးမင်းကို လာ မစောင့်ရှောက်ရင် ငါတို့တွေ ဗုဒ္ဓကို ဆွမ်းလုပ်ကျွေးတဲ့ နေရာမှာ ၀ိတက် ၀ိစာရ ရှင်းနိုင်ပါ့မလား..”
“……….”
“ကုသိုလ် ပြုရာမှာ နောက်ဆံ တင်းနေရင် ဒီစိတ်ကပဲ တို့များ အတွက် နီဝရဏ ဖြစ်ရမယ်.. ”
“………..”
“ဟင်းးး.. မိုက်မဲလှတဲ့သူတွေပဲ ကွယ်.. မင်းတို့ကို ငါ သွန်သင်ရသမျှ.. ငါနဲ့ အတူ မင်းတို့အားလုံး အားထုတ်ခဲ့သမျှတွေက ဒီလို ကြမ်းတမ်းစွာ တုန့်ပြန်မှုလေလား..”
“………..”
“သီရိမာ မှားတယ် ဆိုစေဦးတော့.. မင်းတို့ ရဲ့ အပြုအမူကရော.. မှန်ကြရဲ့လား..”
“………..”
“မင်းတို့တွေက.. အားထုတ်ခဲ့တဲ့ တရားတွေ.. နာယူခဲ့တဲ့ ဗုဒ္ဓရဲ့ အဆုံးအမတွေကို တဒင်္ဂ ဒေါသလေးနဲ့ မေ့ပစ်ကြတော့တာ ကိုးး..”
“………”
“ဒဏ်ရာတွေ မနည်းပါ့လား ညီမရယ်.. ကိုင်း ထ ထ.. ဆေးလိမ်းကြရအောင် နော်..”
“………”
“မယ်သုံ.. သွား.. အဝတ်ပိုင်း တစ်ခုနဲ့ ရေနွေး တစ်အိုး ယူချေ.. ပန်းပေါင်းဆီနဲ့ ပရုတ်ရည် လည်း ယူခဲ့.. ကျန်တဲ့သူတွေ ဆွမ်းချက်ရာ ကွင်းပြင်ဆီ ပြန်သွား.. ဗုဒ္ဓဘုရှင်တော် နဲ့ နောက်ပါရဟန်းတွေ ကြွလာချိန် နီးလှပြီ..”

ဒဏ်ရာ များစွာနှင့် နာကျင်နေသည့် သီရီမာကို ထူပွေ့ရင်း အတူ ထ ရပ်လိုက်သည့် ဥတ္တရာ။ မျက်ဝန်းများတွင် စိတ်မကောင်းခြင်း အရိပ်များ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ အိမ်တော်ကျွန်များကို တည်ငြိမ်စွာ ပြောနေသည့် ဆုံးမ စကားတို့က သီရိမာ နှလုံးသားထဲသို့ နူးညံ့ ညင်သာစွာ စီးဝင်လာသည်။ ဥတ္တရာ၏ ကိုယ်ကို မှီတွဲ အားပြုကာ ထ ရပ်လိုက်သည်။ မိမိ မျက်ဝန်း အကြည့်များကိုတော့ ကြမ်းပြင် ဆီသို့သာ စူးစိုက် ထားလိုက်တော့၏။ ဖြစ်နိုင်လျှင် မီးခိုးငွေ့ အဖြစ် လွင့်ပျံကာ သည်နေရာ သည်ဌာနမှ ရုတ်ချည်း ပျောက်ကွယ် သွားလိုလှပါသည်။ ဘေးသို့ ရှဲပေးလိုက်သည့် လူအုပ်ကြီး၏ ဟိုမှာဘက်တွင် ရပ်တန့် နေသည့် ခြေတစ်စုံ။ သူ့မျက်နှာကို နောက်ဆုံး အနေနှင့် မော့ကြည့် လိုခဲ့ပါသော်လည်း သီရိမာ ခေါင်း မဖော်ဝံ့။ မိမိအား စူးရဲစွာ စိုက်ကြည့်နေမည့် ချစ်ရသူ၏ အမုန်းမျက်လုံးများကို ရင်မဆိုင်ရဲပါချေ။

သီရိမာ မျက်ဝန်းထဲတွင် နောင်တတရား၏ မျက်ရည်ပူတို့ အိုင်ထွန်း လာခဲ့သည်။ ရှေ့တူရူမှ ရပ်တန့်နေသည့် ခြေတစ်စုံက ချာ ကနဲ နောက်သို့ လှည့်ထွက် သွား၏။ နောက်ဆုံး အနေနှင့်ပင် နှုတ်ဆက်စကား ပြောခွင့် မသာနိုင်တော့သည့် ချစ်ရသူ။ သူ ကျောခိုင်း သွားပြီမှန်း သိသည့်တိုင် ကျောပြင်လေးကိုမျှပင် မော့၍ မကြည့်ဝံ့တော့သည့် မိမိ ဘဝ။ တဆစ်ဆစ် ကိုက်ခဲနေသည့် မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်မိသည့် ခဏ မျက်ရည်စီးကြောင်းများက ပါးပြင်ကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ကြမ်းခင်းဆီ ပေါက်ကနဲ ကျ သွားတော့၏။
“ကျမ မှားပါပြီ အမ ရယ်.. ကျမ.. ကျမ အမှား ကြီး မှားမိပြီ.. အမ.. အမက တကယ့် သူတော်စင်ပါ..”
“မငိုပါနဲ့ ညီမငယ်.. ဒဏ်ရာတွေက တစ်ဘက်နဲ့ မယ်မင်း ပင်ပန်းလှပြီ..”
“သေသင့်တဲ့ အမှားကို ပြုမိပြီပဲ အမရယ်.. ကျမ အပြစ်မို့ ခံရတာ.. ကျမ.. ကျမ..”
“ပုထုဇဉ်မှန်ရင် ရာဂ မကင်းကြဘူးပဲ ညီမရယ်.. ရာဂ နောက်မှာ အမှားဆိုတာ ပါစမြဲပဲ.. မှားတတ် ကြတာ ပါပဲကွယ်..”
“ကျမကို မမုန်းဘူးလားဟင်.. အမ ကျမကို ခွင့်လွှတ်နိုင်တာ အံ့သြလို့ပါ..”
“အမုန်းတရား ဆိုတာ လူကို လောင်မြိုက်စေတယ်လေ.. ညီမလေးကို မုန်းလိုက်ရင် အမ ကိုယ်မှာ လောင်မြိုက် သွားမှာပေါ့..”
“ကျမ လောင်းချလိုက်တာ ထောပတ်ဆီပူတွေ.. အမ ကိုယ်ပေါ် ဘယ့်နှယ်မှ မနေဘူးလားဟင်..”
“ဘယ့်နှယ်မှ မနေလို့ပဲ ညီမလေးနားမှာ အမ ရှိနေတာပေါ့ ညီမရဲ့.. ဒါကိုက ညီမလေးကို အမ မမုန်းဘူး ဆိုတဲ့ သက်သေပေါ့..”
“အမရယ်.. သည်လို ပါရမီ ထူးအောင် ဘယ့်နှယ် ကျင့်ကြံသလဲဟင်..”
“အလိုလောဘတို့ကို ထိန်းချုပ်နိုင်ဘို့.. ဒေါသ အမျက်ကို ပယ်ဘို့.. အမှန်အမှားကို ခွဲခြား ချင့်ချိန်ဘို့ အဓိက ကျင့်ကြံ ရတာပေါ့..”
“……”
“အမတို့ အားလုံးမှာ တပ်မက်မှုတွေ အသီးသီး ရှိကြတယ်..”
“……”
“ကိုယ် မရနိုင်တာကို တပ်မက်လာတဲ့အခါ အမှားကို ပြုမိကြတယ်..”
“……”
“ဒီတော့ အမှား မပြုမိအောင် ထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ အဓိက ကျင့်စဉ်က တပ်မက်မှုကို ပယ်သတ်ခြင်းပဲ ညီမငယ်..”
“……”
“ကိုယ်တိုင်အားဖြင့် ကျင့်ကြံရာကတော့ ဒီတစ်ခုသာ ရှိတာပေါ့..”
“……”
“ကိုယ့် အပေါ် ကျရောက်လာတဲ့ အမုန်းမီးကိုတော့ မေတ္တာနဲ့သာ အနိုင်ယူရာတယ်..”
“……”
“ဒီနေရာမှာ သတိချပ်ရမှာက မိမိစိတ်အတွင်းက မေတ္တာဓာတ် ဟာ မိမိကိုယ်ကို လုံခြုံနိုင်အောင် ပမာဏ ပြည့်မီဘို့ပဲ..”
“……”
“အမုန်းစိတ်ဟာ မီး ဖြစ်ရင်.. မေတ္တာဓာတ်က ရေ မည်ပေတယ် ညီမငယ်..”
“……”
“အဘယ်ကဲ့သို့သော မီးမျိုးကို မဆို အောင်နိုင်ဘို့ရာ ကိုယ့် အတွင်းသဏ္ဍန်မှာ မေတ္တာဆိုတဲ့ အအေးဓာတ် များလေ ကောင်းလေပေါ့..”
“……”
“အခု ညီမလေးရဲ့ ထောပတ်ဆီပူတွေ အမကို လောင်မြိုက်ဘို့ မစွမ်းသာတာ ဒီသဘောပါပဲ..”
“……”
“ညီမ ရင်ထဲက အမုန်း ပမာဏက တဒင်္ဂ အမှားတစ်ခုရဲ့ အပူမီးလေးမျှသာ ဖြစ်တယ်လေ..”
“အို.. အမ ရယ်..”
“……”

သီရိမာ သည်းထန်စွာ ငိုချလိုက်မိသည်။ မိခင်တစ်ဦး၏ ပွေ့ဖက်ခြင်းမျိုးဖြင့် မိမိအား ထွေးဖက်ထားသည့် ဥတ္တရာ။ သူမ ရင်ခွင်သည် အေးမြ လှသလို မိမိအား ဟောညွှန်ပြသည့် ဓမ္မစကားတို့ကလည်း ရိုးရှင်း လှသည် မဟုတ်ပါလား။ ဗုဒ္ဓ၏ အဆုံးအမတို့နှင့် အလှမ်း ကွာလွန်းလှသည့် သီရိမာ အဘို့ ဥတ္တရာ၏ အဆုံးအမ စကားလေးက အမှောင်ထု ကို ခွင်းဖောက်လာသည့် လမင်း၏ အလင်းလိုပင် အေးမြ ကြည်လင် လှပါသည်။ ငိုကြွေးခြင်းကို ရပ်တန့်ရင်း ပီတိ အပြုံးကို ကြိုးစား ပြုံးလိုက်၏။ သူ မ ရင်ခွင်မှ အသာ ရုန်းထက ကြမ်းပြင်တွင် ပုဆစ်တုပ်လျက် လက်အုပ်ချီလိုက်သည်။

“ကျမ ကန်တော့ပါရစေ နော်..”
“အမလို သူတော်ကောင်း တစ်ယောက်အပေါ်မှာ ပစ်မှားမိတာ အတွက်.. ကျမကို မမုန်းတဲ့ အပြင် ခုလို သွန်သင်ပေးတာ အတွက်.. ကျမ ကန်တော့ ပါရစေ..”
“……..”

ခြေ၊ လက်၊ နှဖူး၊ တံတောင်၊ ဒူး တို့ ညီညွတ်စွာ ဖြင့် ဦးချ ကန်တော့လိုက်သည်။ မိမိအား ပြုံး၍ ကြည့်နေသည့် ဥတ္တရာ၏ မျက်နှာလေးက ဝင်းပ ကြည်လင်နေလိုက်သည်မှာ ပီဘိ လမင်း တစ်စင်း အသွင်။ “ညီမလည်း အမကို မမုန်းတော့ဘူး ဟုတ်..” တည်ငြိမ် အေးမြသော စကားဖြင့် မိမိကို အသာ တွဲထူလိုက်သည်။ မမုန်းတော့ပါဘူး အမ.. အမ ပြုံးနေပုံလေးက ကျမတို့ စတွေ့တုန်းက အတိုင်းပဲ.. တကယ်တော့ အမရဲ့ အပြုံးမှာ ထူးခြားသော အပြောင်းအလဲ မရှိပါဘူး.. ကျမရဲ့ အတွင်းစိတ် မဲညစ်မှုကြောင့်သာ အမကို မုန်းမိတာ.. ကျမရဲ့ အတွင်းစိတ် ပြောင်းလဲလာမှုကို ကျမ ပြန်သုံးသပ်မိပြီ အမ..။

သည်အိမ်တော်ကို ဖိတ်ခေါ်စဉ်က အမရဲ့ အပြုံးကို ထီမထင်စိတ်နဲ့ ကျမ စူးစမ်းမိတယ်..
သည်အိမ်တော်ဆီ အရောက်မှာ အမရဲ့ အပြုံးကို ယှဉ်ပြိုင်လိုစိတ်နဲ့ ကျမ အံတု မိတယ်..
သည်အိမ်တော်ကနေ ခွာ ခါနီးမှာ အမရဲ့ အပြုံးကို ဝန်တိုစိတ်နဲ့ ကျမ မုန်းမိတယ်..
အမရဲ့ အပြုံးက မပြောင်းလဲပါဘူး..
ပြောင်းလဲ သွားတာ ကျမ စိတ်..
ညစ်ထေး သွားတာ ကျမ စိတ်..
အမှား ပြုမိတာ ကျမ စိတ် သက်သက်ပါပဲ အမရယ်..

သီရိမာ ရင်ထဲတွင် အသိတရားတည်းဟူသော အလင်းတန်းတို့ လင်းသည်ထက် လင်းခဲ့လေပြီ။ ဓမ္မ၏ အရသာသည် သိသူအဘို့ ထပ်မံ သိလိုသော သဘောကို ပေး၏။ လာလှည့်စမ်းပါ၊ ရှုလှည့်စမ်းပါ၊ အားထုတ်လှည့်စမ်းပါ ဟူသော သဘောကို ဆောင်၏။ ယခုလည်း မိမိ ကိုယ်တွင်းမှ တပ်မက်မှု အမှောင်တိုက်ကို ဥတ္တရာ တည်းဟူသော မိန်းမမြတ်က ရိုးရှင်းသော တရားဖြင့် အလင်းပြလေပြီ။ ဆက်လက် ကျင့်ကြံ အားထုတ်ရန်မှာ မိမိ အလုပ်။ အားထုတ်လိုစိတ်များ ပြင်းပြ လာသည်မှာ မိမိ နှလုံးသား။ သီရိမာ တစ်ယောက် တည်ငြိမ်သော အတွင်းစိတ်ဖြင့် ဥတ္တရာအား စကား ဆိုလိုက်သည်။

“ကျမကို ဗုဒ္ဓ နဲ့ တွေ့ခွင့် ပေးပါလား အမ ဥတ္တရာ.. အမ တို့နဲ့ အတူ ဗုဒ္ဓကို ဆည်းကပ်ဘို့.. ကျမကိုပါ အခွင့်ပေးပါလား ဟင်..”
“အို.. ဒီအရေးက အမထံ အခွင့်တောင်းနေရန် မဟုတ်.. ငါ့ ညီမလေး စိတ်ကိုသာ ပိုင်းဖြတ်ဘို့ လိုတာပါကွယ်.. ဗုဒ္ဓ ဆိုတာ တို့များ အားလုံးရဲ့ ဖခင်ပေပဲ.. လောက သုံးပါးရဲ့ အမြတ်ဆုံး ရတနာ.. သတ္တဝါတိုင်း ဆည်းကပ်နိုင်တဲ့ အမြင့်မြတ်ဆုံးသော မဟာလူသား ပေပဲ ညီမရဲ့..”
“ဒါ ဆို..”
“ဒါ ပေါ့..”
“……..”
“ကဲ..”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါ အမ..”

နှစ်ဦးသား ထိုင်နေရာမှ ထ ပြီး ဥတ္တရာ၏ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ သွားကာ ကိုယ်လက် သုတ်သင် လိုက်ကြသည်။ ကွမ်း တစ်ယာ ညက်မျှသော အချိန်အတွင်းတွင် သီရိမာ၏ ကိုယ်ပေါ်၌ ဥတ္တာထံမှ ဖန်ရည်ဆိုးသော ဝတ်စုံတစ်ထည် ဆင်ယင်ပြီးနှင့် ဖြစ်သွားပြီ။ ဥတ္တရာလည်း ကိုယ်တွင် ရွှဲစိုနေသော ထောပတ်ဆီတို့ကို ဆေးကြော သုတ်သင်ပြီး သန့်စင်သော အဝတ်ကို ဆင်သည်။ ဥတ္တရာ ပြင်ဆင်နေသည်ကို စောင့်စားရင်း ကြေးမုံပြင်သို့ တစ်ချက် ကြည့်လိုက်၏။ ကြေးမုံ ထက်တွင် ယောဂီရောင် ဝတ်စုံလေးနှင့် မိန်းမပျို တစ်ဦး။ သီရိမာ မျက်ဝန်းထဲတွင် မိမိ မဟုတ်သည့် မိမိ ကိုယ်ကို ပြန်မြင်နေရသည်။ ခဏ ကြာတော့ ဥတ္တရာ ပြင်ဆင်ပြီးပြီမို့ နှစ်ဦးသား လက်ချင်းတွဲကာ အိပ်ဆောင်မှ ထွက်လာကြ၏။ တက်ကြွ ညီညာသော ခြေလှမ်း နှစ်စုံက မြတ်ဗုဒ္ဓအား ဆွမ်း အမှု ပြုရာ အဆောင်တော် ဆီသို့။
ရာဇဂြိုဟ်တိုင်း၏ နန်းမြို့တော်နှင့် တမွန်းတည့် ခရီးခန့် အကွာ ဇနပုဒ်လေး တစ်ခု။ ရွာအစွန် တောစပ်ရှိ တဲအိမ်လေး တစ်လုံး၏ အရှေ့ မြေကွက်လပ်တွင် ပန်းပု ဆရာ တစ်ဦး နှင့် မိန်းမလှလေး တစ်ဦး ရှိနေသည်။ ကောင်းကင်တွင် လမင်းက ထိန်ထိန်သာ နေ၏။ ကြယ်ရောင်စုံ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်နှင့် အလွန်တရာ လှပသော ညချမ်း အချိန်၊ ပန်းပု ဆရာ၏ အရှေ့တွင် ထုလုပ်လက်စ သစ်သားပန်းပုရုပ် တစ်ခုက အချော သတ်လက်စ အနေအထားတွင် ရှိနေသည်။ လက်ရာ မြောက်လွန်းသော ပန်းပုရုပ်နှင့် မိန်းမပျို၏ ခြားနားချက် ဟူ၍ သက်မဲ့နှင့် သက်ရှိ ဆိုသည့် အချက်သည်သာ။

ကိုယ်ဟန် ပြနေသည့် မိန်းမပျိုလေး၏ မျက်ဝန်းများက မှေးမှိတ်လျှက် မျက်နှာကတော့ ကောင်းကင်သို့ မော့ထားသည်။။ ကပိုကယိုသော ဆံနွယ်တို့ ဖားလျား ချလျက် ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကလည်း အဝတ်အစား ကင်းမဲ့သော ပကတိ အလှဖြင့်။ အစွမ်းကုန် ကော့ ဆန့်ထားသည့် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေး အထက်မှ ရင်စိုင်နှစ်ခုက လှပသပ်ရပ်စွာ လုံးဝန်း မို့မောက် နေသလို လမင်း၏ အလင်းရောင်နှင့် တည့်တည့် အနေအထား။ ပုလဲ ပန်းရောင် သန်းနေသည့် နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်ခု၏ ဝန်းကျင်တွင် ည၏ အအေးဓာတ်ကြောင့် ကြက်သီးဖုလေးများ ဖြာ နေသည်။ ဝင်းဝါ စိုပြည်သည့် အသားအရေကတော့ လမင်း၏ အလင်းနှင့် မီးမောင်းထိုးထားသလိုမို့ ရှိရင်းထက်ပင် လှပ နေတော့၏။ ပါးလွှာလွန်းသော အဖြူရောင် ပုဝါတစ်စကို ခါးဝတ် အဖြစ်စည်းနှောင် ထားပြီး နောက်သို့ ဆန့်တန်းထားသော လက်နှစ်ဘက်တွင်လည်း ခါးစည်းနှင့် ဆင်တူ ပုဝါ တစ်ထည်ကို ဖြန့် ကိုင်ထားသည်။ တဟူးဟူး တိုက်ခတ်နေသော ည ချမ်း၏ လေ ကြောင့် ပုဝါစလေးမှာ တစ်ချက် တစ်ချက် လေထဲ လွင့် သွား၏။

ပန်းပုဆရာ၏ လက်များက ရုပ်ထုပေါ်တွင် စျာန် အပြည့်နှင့် တရစပ် လှုပ်ရှားနေသည်။ လမင်း၏ အလှဆုံး အချိန်နှင့် မိန်းမလှလေး၏ အလှဆုံး အနေအထားကို စိတ်တိုင်းကျ စီစဉ်ပြီး ပန်းပုရုပ်ကို ဖန်တီးနေသည်။ စူးရဲ တောက်ပသော သူ့ မျက်ဝန်းများတွင် လ ရောင်နှင့် မိန်းမလှလေးသည် ပန်းပုရုပ်အတွက် အပံ့အပိုး သက်သက်မျှသာ။ သည်အချိန်တွင် သူ့အတွက် အရေးအကြီးဆုံးက ပန်းပုရုပ်ကလေး အလှဆုံး အသက် ဝင်လာ ဖို့ရန်က လွဲ ပြီး အခြား မရှိ။ ပန်းပုဆရာလေး ဉာဏ မှာ မိမိကိုယ်ကို အသက် ရှုဘို့ပင် မေ့လောက်အောင် အလုပ်ကို အာရုံစိုက်နေ၏။ ကောင်းကင်ထက်မှ လမင်းလည်း အလင်းဆုံး အချိန်ရောက်ပြီ။ ကျင်လည် သွက်လက်သော သူ့ လက်များ အောက်တွင် ပန်းပုရုပ်ကလေး တဖြေးဖြေး အသက် ဝင်လာပြီ။ လက်သန်းလုံး ပမာဏမျှ ရှိသော တံစဉ်း ငယ်လေးဖြင့် မျက်နှာ အလှကို အနုစိတ် ပုံဖော် ပြီးချိန်တွင် …

“ဟူးးးးးးး..” ရှည်လျားသော ပင့်သက်ဖြင့် လက်ထဲမှ တံစဉ်းနဲ့ အဝတ်စ၊ ဖယောင်းချပ် စသည်တို့ကို အနားရှိ ကွပ်ပျစ်ပေါ် ချလိုက်၏။ ခါးထောက်လျက် ခေါင်းကို မော့ ပြီး ဘယ်ညာပြန် ဇက်ချိုးရင်း အညောင်းဖြေလိုက်၏။ မြေတကောင်းထဲမှ သေရည်ကို ခွက်ထဲ ငှဲ့ ပြီး တစ်ကျိုက်တည်း မော့ချလိုက်၏။ ပူလောင် ခါးသက်သော သေရည်၏ အရသာကို ပင့်သက်မှုတ်ထုတ်ရင်း အရသာ ခံနေလိုက်သည်။ ရွာထဲဘက်မှ ကြက်တွန်သံ သဲ့သဲ့ကို ကြားရသည်။ သက်ကြီး ခေါင်းချ ချိန် ရောက်ပြီ။ လက်ထဲမှ သေခွက်ကို ချထားပြီး မိန်းကလေး ရပ်နေရာဆီ သွားလိုက်၏။ မော့ထားသော မေးဖျားလေးကို အသာ တို့လိုက်သည်။ သက်ရှိ ရုပ်ထုမကလေးက မျက်ဝန်းများ အသာ ဖွင့်ရင်း..

“ဝှီးး.. ပြီးပြီလား ပန်းပုဆရာကြီး..”
“အွမ်း..”
“အို့..”
“ဟဟ.. ဘယ်လိုဖြစ်သတုန်း..” မိမိကိုယ်ပေါ် အိနွဲ့ ကျလာသည့် သူမကို အသာ တွဲလျက် ပွေ့ရင်း မေးလိုက်၏။
“ညောင်းလို့..”
“အွမ်း.. ဝင်ရအောင်..”
“…...”
“…...”

*****

“ချမ်းလား..”
“ဖက်ထားပေးပေါ့..”
“ဟဟ..”
“ကျမလည်း သောက်ချင်တယ်..”
“…….”
“ဒီ ကျင်စွယ်တွေမှာ စိုနေတဲ့ သေရည်ကို ပြောတာ..”

တဲအိမ်လေးထဲရှိ ၀ါးကြမ်းခင်း ကွပ်ပြစ်ပေါ် အတူထိုင်ကြသည်။ မိန်းမပျိုလေး၏ အေးစက်နေသော ကိုယ်လုံးလေးက ပန်းပုဆရာ၏ ရင်ခွင်ကြီးထဲတွင် နစ် လျက်။ မျက်နှာလေး မော့ပြီး ပန်းပုဆရာ၏ မုတ်ဆိတ် ကျင်စွယ်တို့ကို ထိတို့ ဆော့ကစား နေသည်။ မာကျောသော ကြွက်သားများနှင့် ရင်အုပ်ကြီးက သစ်ပင် သစ်လုံးတို့ကို သယ်ဆောင် ခုတ်လှဲ တတ်ရသူပီပီ ကျစ်လစ် လှသည်။ လှပသော ရုပ်တုတို့ကို ဖန်တီးသည့် သူ့လက်များကလည်း အသားမာ တက်ပြီး ကြမ်းရှရှဖြစ်နေ၏။ အလိုမကျဟန် ပြည့်နေသည့် သူ့ မျက်လုံး များကတော့ ပန်းပုထုနေသည့် အချိန်မှလွဲ၍ ကျန်အချိန်များတွင် မှုံမှိုင်း ရီဝေလျက်။ မိန်းမပျို၏ လက်များက သူ့ ပေါင်လုံးကြီးတလျောက် တက်ချည် ဆင်းချည်နှင့် ပွတ်သပ်နေသည်။ ဟင်းလင်း ပွင့်နေသည့် မိမိ ရင်မြွှာများနှင့် သူ့ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း တောင့်တမိသော တစ်စုံတစ်ရာကို ခြွေချယူဘို့ ကြံနေမိသည်။ သူ စေညွှန်သည့် အတိုင်း ကိုယ်ဟန် ပြ ပြီးပြီမို့ ယခု အချိန်က မိမိ အတွက်။

ပန်းပုဆရာက မိန်းကလေးကို ကွပ်ပျစ်ပေါ် အသာ လှဲချလိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာ ဟန်ပန်က တာဝန်တစ်ရပ်ကို ထမ်းဆောင်တော့မည့် စစ်သည် တစ်ဦးလို။ သို့သော် မိန်းမပျိုလေး အနေနှင့် သည်အချိန်တွင် အထူး စိတ်ဝင်စားသည်က သူ့ မျက်နှာထား မဟုတ်။ လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးများနှင့် ပွတ်သပ်ပေးနေမှုကြောင့် အကြောများ စိမ့်ကာ ငြိမ့်ကာနှင့် ကာမ လှိုင်းတို့ တရိပ်ရိပ် တက်လာသည်။ ခါးတွင် စည်းထားသည့် ပုဝါကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲ ဖြုတ်လိုက်သော သူ့ အပြုအမူက မိန်းကလေး၏ ရင်ကို လှုပ်ရှား ပျော်ရွှင်လာစေ၏။ အဝတ်အစားကင်းမဲ့စွာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ရခြင်းကို မိမိ အလွန်နှစ်သက်သည် မဟုတ်ပါလား။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ကိုယ်ကြပ်နှင့် တပတ်နွမ်း ပုဆိုးကိုလည်း ချွတ်လိုက်ပြီမို့ နှစ်ဦးသားက ကိုယ်ဗလာကျင်းလျက်။ အခန်းထဲတွင် ထရံရှိ အပေါက်ငယ်လေးများမှ လရောင် အလင်းပြောက်လေးများ မှလွဲ၍ အခြား အလင်း မရှိ။ လပြည့်ည၏ လရောင်က ပီယဓာတ်နှင့် ကာမ အားကို ပေးသည်ဟု ကြားဖူးသည်။ မှန်သည် မှားသည် အတတ် မပြောသာသော်လည်း လရောင်သည် လူကို ကြည်နူးစေသလို ယစ်မူးစေသည်လည်း အမှန်။

ပန်းပုဆရာ၏ လက်ကြမ်းကြီးများက မိန်းမပျို၏ တင်စိုင်များကို ဖျစ်ညှစ် ချေ နေသည်။ တုန်ရီအေးစက်နေသော သူ့လက်များအောက်တွင် မိန်းကလေး၏ သွေးသားများ ပူလောင် ဆူပွက်လာ၏။ ရင်စိုင်နှစ်ဘက်ကို ဘာသာ ဆုပ်ချေရင်း သူ့အား ညှို့မျက်ဝန်းများနှင့် တောင့်တစွာ ကြည့်မိသည်။ ယောနိလေး အတွင်းမှလည်း ယားယံမှုက လှိုက်လှိုက်ကာနှင့်။ စေးပြစ်သော ကာမရည်များ စိမ့်ထွက် စီးကျလာနေခြင်းကပင် မိမိ အင်္ဂါစပ်ကို ပိုမို ယားယံအောင် ဆွ ပေးသကဲ့သို့ ရှိနေ၏။ ပန်းပုဆရာ၏ မာကျောသည့် တန်ဆာကြီးက မိမိ ဝမ်းဗိုက်ကို လာထောက်မိ နေသည်။ မိန်းမပျိုလေးမှာ အသက် ပြင်းပြင်းရှုရင်း လူးလွန့် နေရ၏။ သူ့ ကျောပြင်ကို လက်တဖက်နှင့် မှီသလောက် ဖက်တွယ်ရင်း တန်ဆာချောင်းကြီး မိမိ ကိုယ်ထဲ အမြန် ဝင်လာအောင် အားထုတ်မိသည်။ ပန်းပုဆရာက သူ့ တန်ဆာထွားကြီးကို လက်နှင့် တစ်ချက် သပ် လိုက်ပြီး မိန်းမပျို၏ ယောနိ အဝလေးကို ထိပ်ဖျားနှင့် ထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။

“လုပ်တော့ ကိုရင်ရယ်..”

ဘယ်လိုမှ တောင့်မထားနိုင်ပြီမို့ နှုတ်ကပင် ဖွင့်ဟ ပြောလိုက်တော့၏။ ပန်းပုဆရာက သူ့တန်ဆာကြီးကို အဝမှာ တည့်အောင် တေ့ ပြီး အားပြင်းပြင်း ဖိဆောင့်ချလိုက်၏။ ၀ါးကြမ်းခင်း သိမ့်ကနဲတုန်သွားသလို မိန်းမပျို၏ ကိုယ်ထဲလည်း စူးနစ် အောင့်မြက် သွားသည်။ “အင်းး.. ဟင်းး.. ကျွတ် ကျွတ်..” စုတ်သတ် ညည်းလိုက် မိသော်လည်း အင်္ဂါစပ်လေးကိုတော့ ကော့ပေးလိုက်မိ၏။ ပြင်းထန်လွန်းသော ယားသက်မှုကို ဖြေဖျောက်ရန် တန်ဆာကြီးကို မိမိ ကိုယ်ထဲ နစ်သည်ထက် နစ်ဝင် စေလိုသည် အမှန်။ ပါင်နှစ် ဖက်ကိုလည်း တတ်စွမ်းသလောက် ဖြဲကားပြီး ကော့တင် ပေးထားမိ၏။ မတန်တဆ ထွားကျိုင်းလွန်းသော တန်ဆာကြီးကို ဟိုး အတွင်းထဲအထိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ရောက်လေ ကောင်းလေ။ ကာမရည်တို့ ရွှဲအိုင်နေသည့် ယောနိကလေးက တန်ဆာထွားကြီး၏ မချိမဆန့် ထိုးဆောင့်မှုကို လိုလားနှစ်သက်စွာ ခံယူနေသည်။

“သီရိမာ.. ငါ့ရဲ့ သီရိမာ ရယ်..”

သူရူးတစ်ယောက်လို ရေရွတ်ရင်း ကြမ်းတမ်းစွာ ထိုးဆောင့်နေသည့် ပန်းပုဆရာ။ သူ့လက်များက မိန်းမပျို၏ လည်တိုင်ရင်း ပခုံး တစ်ဘက်ကို ညှစ်ကိုင် ထားသေးသည်။ ကျန် တစ်ဘက်က နို့အုံများကို ဆွဲဆုပ် ကိုင်လျက်။ ၀ါးကြမ်းခင်းက တကျိကျိ မြည်နေသလို မိန်းမပျို၏ ကိုယ်လေးလည်း ထွန့်လွန့် လူးနေ၏။ “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ပန်းပုဆရာ၏ အသိစိတ်တို့မှာ ကိုယ် ထဲက မီးလျှံ နှင့်အတူ အရှိန် ပြင်းသထက် ပြင်းလာသည်။ မိန်းမပျိုလေးကတော့ သူ့ နှုတ်မှ တဆာဆာ တမ်းတနေသော သီရိမာ ဟူသည့် နာမ ကို လစ်လျူ ရှုကာ ကိုယ်ထဲသို့ တဒုတ်ဒုတ် နှင့် အရှိန်ပြင်းစွာ တိုးဝင်နေသည့် တန်ဆာကြီးနှင့် ၄င်းက ပေးသော သာယာမှုကို အားပါးတရ ခံစားနေလိုက်၏။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကို အားရှိသလောက် ညှစ်ထားပေးလိုက်၊ အကြောတို့ကို ပြေလျှော့ကာ ဖော့ပေးထားလိုက်နှင့် အထူး ကျင့်ကြံထားသည့် ယောနိ ကြွက်သား၏ အစွမ်းများကို အသုံးချရင်း စိတ်ကြိုက် အရသာ ခံနေလိုက်သည်။ ဘီလူးစီးသလို ကြမ်းတမ်းသော ဆောင့်ချက် ပေါင်းများစွာ လွန်မြောက်ပြီးသည့် ခဏ၊ ပန်းပုဆရာ တစ်ယောက် အကြောဆွဲသလို တွန့်ကာ တွန့်ကာနှင့် အံသွားတို့ကို စေ့့စေ့ ကျိတ်လျက် “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ဟု ခပ်စိပ်စိပ် ရွတ်ရင်း နင်းကြမ်း ဆောင့်တော့သည်။ ဘီလူးစီးသလို ဆောင့်ချက်များကို နှစ်သက်စွာ ခံယူပြီးနောက် မိမိလည်း ခရီးဆုံး ရောက်ပြီ။ နှစ်ဦးသား ရင်ချင်း အပ်လျက် ကွပ်ပျစ်ထက်တွင် ပင်ပန်းတကြီး အိပ်ပျော် သွားကြ၏။
“ဉာဏ.. ဗျိုး ဉာဏ..” ခြံဝမှ တကျော်ကျော် အော်ရင်း ဝင်လာသည့် အသံကိုကြားမှပင် နှစ်ဦးသား အိပ်ရာမှ နိုးလာသည်။ မိုးလည်း စင်စင် လင်းနေချေပြီ...။


ပြီးပါပြီ