အပြောကျယ်ကျယ်ချစ်ပင်လယ်
(၁)
ဖြိုးငယ်ငယ်က ဖဲဝိုင်းမှထကာ ထဘီကို ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။
“တော်ပြီ မစုရေ ဒီနေ့တော့ နားတော့မယ်။ လုပ်စရာလေး ရှိသေးလို့။”
“ဖြိုးငယ် ထပြီလား ငါဝင်လိုက်တော့မယ်လေ အဲ့နေရာ။” ဖြိုးငယ်ငယ်နောက်မှ လိုက်ထိုးနေသော မို့မို့က ဖြိုးငယ်ငယ်ထသွားသောနေရာကို ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မို့မို့လည်း ဖြိုးငယ်ငယ်ထိုင်သောနေရာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဖဲက ဆက်တိုက်ပင် ကောင်းနေသည်။ လေးငါးလှည့်လောက် တဆက်တိုက် အလျော်ရသည်။
“အဟင်းဟင်း ဖြိုးငယ်မနေရာက ခုချိန်ထိ ကောင်းနေတုန်း။ ခါတိုင်း ဒီလိုဖဲကောင်းနေရင် ဒီကောင်မက ထတာမဟုတ်ဘူး။ ဒီနေ့မှ ဘာဖြစ်လို့ ထသွားမှန်းမသိဘူး။”
မို့မို့စကားကို မစုကြားတော့ ပြုံးမိသွားသည်။
“ဘာတွေ သဘောကျနေတာလဲ မစုရဲ့ ။”
“ခစ်ခစ် နင်တို့မှ အဲ့အကြောင်းမသိတာ ကောင်မက ဖဲစိတ်မဝင်စားနိုင်ဘူးလေ။ ဖဲထက် ကောင်းတာရှိတယ်။”
“ဘာများလဲ မစုရဲ့ ဖဲဆိုအသေစွဲတဲ့ ဖြိုးငယ် ဖဲကောင်းတာတောင် စိတ်မဝင်စားနိုင်အောင်။”
“မပြောပါဘူးဟယ် သူများအတွင်းရေးတွေ။”
မသိချင်သောအရာကိုမှ သိချင်တတ်ကြတာ လူ့သဘာဝ။ အတူတူရိုက်နေသောဝိုင်းထဲမှ အမျိုးသမီးတွေကလဲ ဖဲပင် စိတ်မဝင်စားတော့။ မစုကို ဝိုင်းအစ်ကြတော့သည်။
“ခစ်ခစ် မစုရယ် ပြောစမ်းပါ။ ဖြိုးငယ်ရှေ့ပြန်မပြောပါဘူး ဟဲ့။” ဒေါ်တင်တင် ဝင်ထောက်လိုက်တော့ မစုကလဲ နဂိုကတည်းက ပြောချင်နေတာနဲ့ ကွက်တိပင်။
“အခု သူ့ယောကျ်ားဇော်ထွန်းက မရှိပြန်ဘူးလေ။ ခရီးထွက်သွားတယ် မဟုတ်လား။”
“အဲ့ဒါနဲ့ သူစောစောပြန်တာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ။”
“ညည်းတို့တွေ အဲ့ဒါကြောင့် ညံ့တယ်ပြောတာ။ သူ့ယောကျ်ားညီ လင်းသူ ရောက်နေတယ်လေ။”
ချက်ဆို ဝိုင်းထဲက မိန်းမတွေကလဲ နားခွက်မီးတောက်သည်။ ပုလင်းတူ ဘူးဆို့ ဝါသနာတူစရိုက်တူတွေလေ။
“ဟို ကောင်လေး ချောချောလေးဟာလားဟဲ့ နယ်ကနေ ခဏခဏ လာတယ်လေ။”
“ခစ်ခစ် မတင်တင်က သဘောပေါက်မြန်လှချည်လား။”
“အဟင်းဟင်း မိစုနော် အချင်းချင်းလာဖဲ့နေတယ် ကြည့်စမ်း။ ဆက်ပါဦးဟဲ့ အဲ့ဇာတ်လမ်း စိတ်ဝင်စားလာပြီ။”
“ကျွန်မလဲ မထင်မှတ်ပဲသိရတာပါ။ ဒီလို ဒီလို×××××××× ကြုံးချက်ကတော့ ရက်စက်တယ် မတင်တင်ရေ။ နားကိုမနားတာ။ ဖြိုးငယ် စွဲနေတာလဲမပြောနဲ့ ဟိုကောင်က မလိုးခင် စောက်ပတ်ကို လျှာနဲ့ သေချာကိုယက်တာ။ ဟိုကောင်မကလဲ မျက်လုံးလေးကိုစင်းလို့ တဟင်းဟင်းနဲ့။ ဖင်ပေါက်ပါ ယက်တာ။”
“ဟင် တကယ် မရွံဘူးလား မသိဘူးနော်။” မို့မို့က အံ့အားသင့်သလို မေးလိုက်သည်။
“ခစ် ခစ် ကောင်းလို့နေမှာပေါ့ ဖြိုးငယ်ကလဲ အိမ်ထောင်သည်သာဆိုတယ် ဖွေးဥနေတာကိုး ဟ။”
ကြားရသည့် စကားနှင့်ပင် ဝိုင်းထဲက မိန်းမများအဖို့ စောက်ပတ်က အရည်တွေ ရွဲကုန်သည်။ ဒါမျိုးတွေကို အပြာကားတွေထဲမှာသာ မြင်ဖူးကြတာလေ။ အိမ်က ယောကျ်ားတွေနဲ့ ကွာပလို့ တွေးနေမိကြသည်။ ဒါကြောင့်ဖြိုးငယ် အခုတလော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တွေတောင့်ပြီး ဖင်ကြီးလာတယ် အောင့်မေ့တာ သူ့လင်ငယ်ကို အပီကျွေးနေလို့ အိုးတောင့်လာတာကိုး။ ပြီးတော့ ဆံပင်တွေ ဘာတွေဖြောင့်နေတာ အလှတွေပြင်တာကလဲ အပျိုတွေတောင် အရှုံးပေးရမတတ်ဖြစ်နေတာဟု မို့မို့စိတ်ထဲက တွေးမိလိုက်သည်။–
(၂)
အချိန်က ည(၁၀)နာရီ။ မို့မို့အိပ်ယာမှ ထလိုက်သည်။ ယောကျ်ားကတော့ မူးပြီး အိပ်နေပြီ။ အရက်သောက်ဖို့ကလွဲရင် ဘာမှ စိတ်မဝင်စားတဲ့ သူတောင်းစား။ ယူမိတာ မှားတယ်လို့ တွေးမိသည်။ ငွေရှိလို့သာ ယူခဲ့ရတာ အခုမှ မှားမှန်းသိသည်။ တစ်ဖက်ခြံက ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ခြံ။ မီးရောင် ခပ်မှိန်မှိန်လေး မြင်ရသည်။ အရင်တုန်းကတော့ စိတ်မဝင်စားပေမဲ့ အခုတော့နေ့လည်က မစုပြောထားသောစကားကိုကြားယောင်လာသည်။ ဒီအချိန်ဆို ပွဲကောင်းနေလောက်ပြီဟု သူမတွေးမိလိုက်သည်။ ခြံစည်းရိုးပျက်နေသောနေရာကနေ အသာခိုးဝင် သွားလိုက်သည်။ အိမ်အနားရောက်လေ သူမရင်ခုန်သံတွေ ပိုမြန်လာလေ။ ဖိနပ်ကို ချွတ်ထားလိုက်သည်။ အသံမကြားရအောင်။ သူမကံကောင်းသည်။ ဖြိုးငယ်ငယ် အခန်းဘေးက အခန်းက ပြူတင်းတံခါးပွင့်နေတာနဲ့အဆင်သင့်။ အခန်းထဲကိုချောင်းလိုက်တော့ သူမရင်ခုန်သံ တဒုန်းဒုန်းကို ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ ဖြိုးငယ်ငယ် ထိုင်နေသည်။ အဝတ်ဗလာဖြင့်။ ဖြိုးငယ်ငယ်ရှေ့မှာ မတ်ဖြစ်သူလည်းဖြစ် လင်ငယ်လဲဖြစ်သော လင်းသူ။ ဆိုဖာပေါ်မှာ ဒူးကိုကွေးပြီး ဖင်ကိုမြောက်ပေးထားသော ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ ဖင်ဝမှ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းအထိကို လျှာပြားကြီးထုတ်ပြီး မရွံမရှာကို လက်ဖြင့်ဖြဲကာ ယက်နေသည်။
“ပြတ်ရှုး ပြတ်ပြတ် ပြွတ်ပြွတ် အ အ မောင်လေး မောင်လေး အဟင့်ဟင့်”
ဘယ်လာက်ကောင်းနေလဲတော့မသိ။ ဖြိုးငယ်ငယ်လည်ပင်းမှ အကြောစိမ်းတွေ ထောင်နေသည်။ ပေါင်တံတွေပါ တုန်နေသည်။
“ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် ရှီး ပြတ် ပြတ်”
လင်းသူဆိုတဲ့ ကောင်ကို ဒါကြောင့် စွဲနေတာနေမှာ။ မို့မို့ကြည့်ရင်းနဲ့ပင် ဖီးလ် တက်လာသည်။
“ရှီး ပြတ် ပြတ် အိုး အိုး မမ တစ်ချီပြီးတော့မယ် သွက်သွက်လေးယက်ပါ မောင်လေးရဲ့ အအ။”
ဖြိုးငယ်ငယ် ဖင်ကြီးမြောက် ခါးကော့ကာ တွန့်လိမ်သွားတာ တွေ့ရသည်။ လင်းသူဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ ဖြိုးငယ်စောက်ရည်တွေကို မရွံမရှာကို လိုက်ယက်ပြီး မြိုချနေတာတွေ့ရသည်။
“ကဲချစ်မောင်လေး မမ အပေါ်က တက်ဖိုက်မှာနော် ဟင်းဟင်း။”
ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့ ညုတုတုပြောသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ လင်းသူက အောက်ကပက်လက် ဖြိုးငယ်ငယ်ရဲ့နို့တွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်နေတာ တွေ့ရသည်။ လီးကို မြင်လိုက်ရသော မို့မို့ ဖင်တွေပင် ကျိန်းသည်။ နည်းသောအရှည် မဟုတ်။ ၆ လက်မလောက်ရှိမည်။ အိမ်က ယောကျ်ား ပဲမြစ်နဲ့တော့ ကွာသည်။ နေရာချင်းပင် လဲချင်လာသည်။ ဖြိုးငယ်ငယ်က ထိုလီးကြီးကိုကိုင်ပြီး စောက်ပတ်နှင့်တေ့နေပြီ။
“ဖွတ်ဖွတ် ဘတ်ဘတ် ဘောက်ဘောက် စွပ်စွပ် ပြွတ်ပြွတ်။”
အစွမ်းကုန်ဆောင့်နေသော ဖြိုးငယ်ငယ်မှာ မြင်းရိုင်းလေး ပမာပင်။ ဆောင့်ချက်က အောက်ကကောင်ဥကွဲမတတ်ပင်။ ကုတင်ပင် တကျီကျီ မြည်နေသည်။ မို့မို့လည်း ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ထဘီအောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး သူမစောက်စိလေးကို လက်ညိုးဖြင့် ပွတ်နေမိသည်။
“လင်းသူ လင်းသူ လုပ်ပါမောင်လေးရဲ့ အင်းအင်း” သူမနှုတ်ဖျားမှ တိုးတိုးလေးလဲ ခိုညည်းသလို ညည်းနေသည်။ ဖြိုးငယ်ငယ်ရော လင်းသူရော တစ်ချီလဲပြီးရော တစ်ဖက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ မို့မို့လဲ တစ်ချီကိုပြီးရောဖြစ်သွားသည်။
(၃)
“မောင်လေး လိုက်မလား။”
မြို့ထဲမှ ပြန်လာသော လင်းသူ သူ့ဘေးနားမှာ ကားရပ်ပြီး မေးသံကြားလိုက်သဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ မရီးဖြစ်သူ ဖဲသွားရိုက်နေကျအိမ်က အိမ်ရှင်ဖြစ်သူ မစုစုအောင်။ ပြန်ရမှာလဲ ဝေးသေးသဖြင့် သူလဲ ကားပေါ် တက်လိုက်ခဲ့သည်။
“ငါ့မောင် ဒီတစ်ခါ ရက်ကြာတယ်နော် နေတာ။”
“ဟုတ်တယ်အစ်မ အလုပ်တွေ မပြတ်သေးတာနဲ့။ ဒါနဲ့ အစ်မက ဘယ်က ပြန်လာတာ။”
“သြော် ဒီနေ့ အစ်မယောကျ်ား နိုင်ငံခြားက ငွေလှမ်းပို့လို့ သွားထုတ်တာလေ။ ငါ့မောင် ဘာစားချင်လဲ ပြော။”
“ရပါတယ် အစ်မ အားနားစရာကြီး။”
“နင်ကလဲ အားနာစရာမရှိတာ အားနာနေပြန်ပြီ။ ကြုံတုန်းကျွေးရတာ အားတယ် မဟုတ်လား။”
“ဟုတ် အားပါတယ် အစ်မ။ ကားကို စားတော်ဆက် တစ်ခုဆီမှာ ရပ်လိုက်သည်။”
ဒီဆိုင်မျိုးတွေ လင်းသူ ရောက်ဖူးတယ်။ တိတ်ဆိတ်ပြီး အေးအေးချမ်းချမ်း ထိုင်ချင်သော သူများအတွက် နေရာ။ သီးသန့်ခန်းတစ်ခုထဲ ဝင်လိုက်သည်။ ဝိတ်တာလေး ရောက်လာတော့ မစုစုအောင် သူမသောက်ဖို့ ဝိုင်မှာသည်။
“ငါ့မောင် သောက်တတ်တယ် မဟုတ်လား နည်းနည်းပါးပါး။”
“အားနာစရာ မစု ရာ။”
“ကဲ ပြောပြန်ပြီ အားနာရမဲ့သူတွေမှ မဟုတ်တာ။ ကောင်လေးရေ ဒီက မောင်လေးအတွက် ဘလက် တစ်လုံး။”
အမြည်းများကို အစုံအလင် မှာပေးသည်။ အမြည်းတွေ ရောက်လာတော့ ဝိုင်တစ်ခွက်စငှဲ့ပြီး သူ့ထဲသို့ ဘလက်လေဘယ်ကို ငှဲ့ပေးလိုက်သည်။ အရက်ခွက်လှမ်းအငဲ့မှာ မစုစုအောင်ရဲ့ အနက်ရောင် လည်ဟိုက်အကျင်္ ီအောက်က ရင်နှစ်မွှာကို မြင်လိုက်ရတော့ လင်းသူ ရင်တွေပင် ခုန်သွားသည်။ တကယ်တော့ စုစုအောင်က လင်းသူ မမြင်မြင်အောင် ပြခြင်းဖြစ်သည်။ မစုစုအောင် ဝတ်ထားသော ထဘီစကပ်ကလဲ ကျစ်ထုပ်နေတော့ ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်နေသည်။ ငွေရှိသော သူဌေးမပီပီ နုဖတ်နေတာလို့ လင်းမောင် တွေးမိသည်။ ၃၅ လောက်ရှိပေမဲ့ တင်တွေရင်တွေက တင်းကားနေတုန်းပင်။ မဖြိုးထက်ပင် တောင့်သည်။
“ကဲ ချီးယားစ်”
မစုစုအောင်က သူ့ကို တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်ငှဲ့ပေးသည်။ သူလဲ တော်တော် မူးလာသည်။ စကားတွေ တပြောပြောနှင့် သောက်လာလိုက်တာ သူလဲ တော်တော် မူးနေပြီ။ မစုစုအောင် သူ့ခုံဘက်ပြောင်းပြီး ဘေးနားလာထိုင်တာကို သတိထားမိပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင် ထားလိုက်သည်။
(၄)
မစုစုအောင်ရဲ့ လက်က သူ့ပေါင်ပေါ် တင်လာသည်။ သူလဲ မူးနေပြီလေ။
“ငါ့မောင်က အချောပဲဟ ဒါကြောင့် ဆော်တွေ ကြွေတာကိုး။”
“အစ်မ ကလဲ မြောက်နေပြန်ပြီဗျာ။ ဆော်မကြည်လို့ မိန်းမ မရသေးတာပေါ့ မစု။”
“ဟင်း ဟင်း သိပါတယ်နော် နင်နဲ့ဖြိုးငယ်နဲ့ အကြောင်းကို။”
မစိုးပြောလိုက်တာက တိုးတိုးလေးပေမဲ့ သူ့ရင်ထဲမှာတော့ ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားပြီး လန့်ဖြန့်သွားသည်။ ဒုက္ခ ရောက်ပြီ။
“မစု ဘယ်လိုသိ။”
“ခစ် ခစ် သိတာပေါ့ ဟ ။ နင့် အစ်ကိုကို ငါပြောလိုက်ရ မလား။”
“ဟာ မလုပ်ပါနဲ့ မပြောပါနဲ့” သူမျက်နှာငယ်လေး ဖြစ်သွားသည်။ အမူးတွေ ဘယ်ရောက်နေမှန်း မသိတော့။
“ခစ် ခစ် နင်ကလဲ ဒီလောက်ထိ ကြောက်မနေပါနဲ့။ အစ်မက နားလည်ပြီးသားပါ။ နင်မသိစေချင်ရင် ငါ့ကို နှုတ်ပိတ်ခ ပေးရမယ်။”
“ဒီဝိုင်း ရှင်းရမှာလား ။”
“ရှုး” မစုစုအောင်က သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူမလက်ညိုးဖြင့် ပိတ်လိုက်သည်။
“နိုး နိုး အစ်မကိုနှုတ်ပိတ်စေချင်ရင် လွယ်လွယ်လေးပါ။ ဖြိုးငယ်ကိုလုပ်သလို လုပ်လိုက်လေ ခစ် ခစ်။”
မစုစုအောင်ပြောတာကို သူသဘောပေါက် သွားသည်။
“ဟိုက်ရော”
သူမလဲ မဖြိုးလို အထန်ပင်။ သူ မစုခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ မစုစုကလဲ သူ့ကို ပြန်ဖက်ကာ အပြန်အလှန် ကစ်ဆင် ဆွဲတော့သည်။ စားရကံကြုံတော့ လင်းသူတို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲပြီ။ မစုစု ယင်းတွေ ထလာပြီ။ သူ့ကို တိုးတိုးလေး ပြောလာတယ်။
“မောင်လေး ဒီနေရာက သိပ်မလွတ်လပ်ဘူး။ စိတ်အေးလက်အေးလုပ်လို့ရတဲ့နေရာ သွားရအောင်။”
မစုစုကား သူမ အေးအေးဆေးဆေး တစ်ခါတစ်လေ သွားနားရအောင် ဝယ်ထားသော ခြံဆီကို လင်းသူကို ခေါ်သွားတော့မှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဝိတ်တာလေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး သူမပိုက်ဆံ ရှင်းပေးလိုက်သည်။ ဖြိုးငယ်ငယ်ကို လုပ်တာမြင်ကတည်းက ခံချင်စိတ် ပြင်းပြနေသော မစုစုအောင်သူမ ဆန္ဒပြည့်ဝခါနီးပြီ ဖြစ်သဖြင့် သွက်လက်တက်ကြွနေသည်။
(၅)
စုစုအောင် မောင်းလာသော ကားက မြို့ကွက်သစ်တွေဘက် ရောက်လာသည်။ လမ်းကြားတစ်ခုထဲ ရောက်လာတော့ ခြံတစ်ခုထဲ မောင်းဝင်လာသည်။
“တီ တီ” ကားကို ဟွန်းတီးလိုက်တော့ ခြံထဲမှ အဒေါ်ကြီးတစ်ဦး ထွက်လာပြီး တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ကားကို မောင်းဝင်လိုက်ပြီး ခဏရပ်ကာ။
“ဒေါ်အေး ကိုမောင်တင့် ဘယ်သွားလဲ။”
“နယ်ခဏ ပြန်သွားတယ် မမလေး။”
“ရော့ ဒေါ်အေး ကျွန်မ ဒီမှာ တစ်ပတ်လောက် နေမယ်။ စားစရာသောက်စရာတွေ ဝယ်ထည့်ထားလား။”
“ထည့်ထားပါတယ် မမလေး။ ရော့ ဒေါ်အေး မုန့်ဖိုး ။” စုစုအောင် အိတ်ထဲမှ တစ်သောင်းတန် ၁၀ ရွက်လောက် ထည့်ပေးလိုက်ပြီး။
“ရပြီ ဒါဆို အိမ်ပြန်ချင် ပြန်တော့လေ။ ကျွန်မလာတာ ဘယ်သူမှ မပြောနဲ့။ ပြောတဲ့နေ့ အလုပ်ပြုတ်ပြီသာ မှတ်။”
ဒေါ်အေးက ငွေကိုယူလိုက်သည်။
“မပြောပါဘူး မမလေး။”
“ဒါဆိုလဲ ပြန်တော့။”
ဒေါ်အေးတို့လင်မယား အိမ်က ဒီနဲ့ သိပ်မဝေး။ တစ်မိုင်လောက်သာ ဝေးတော့ လမ်းလျှောက်ပြန်လို့ ရသည်။ သူဌေးမက ငွေနင့်နေအောင် ပေးထားတော့ ဒေါ်အေးတို့ကလဲ ဘာမှ မပြောရဲ။ ဒီနေရာမှာ ဒေါ်အေး သတိထားမိသည်က ဒီရပ်ကွက်က သူဌေးကတော်၊ အရာရှိကတော်တွေ ဝယ်ထားတဲ့ ခြံတွေချည်း။ ဒီလိုဘဲ ကောင်လေးတွေနဲ့ ပလူးနေကျဆိုတော့ မထူးဆန်း။ သူမ သူဌေးမ စုစုအောင်လဲ သေချာသည်။ ကားပေါ်မှာ ကောင်လေးတစ်ယောက် ပါလာသည်။ တစ်ပတ်လုံး အပြင်မထွက်ဘူးဆိုတော့ ဟင်းဟင်း လိုးခိုင်းတော့မှာ သေချာနေသည်လို့ ဒေါ်အေး ခြံတံခါးကို သော့ခတ်ရင်း တွေးမိသည်။ ယောကျ်ားကတော့ နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ် နေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူကတော့ ဒီမှာ ကောင်လေးနဲ့ စိတ်တိုင်းကျ ပလူးနေသည်ဟု တွေးမိသည်။ ဒါကလဲ ငါ့အလုပ် မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့ဟာသူ ဆာလို့ အလိုးခံတာဘဲလို့ပဲ ဒေါ်အေး သဘောထားလိုက်တော့သည်။ အရေးကြီးတာက ဒီလို ဘောက်ဆူးများများ ရဖို့ဘဲလေ။
(၆)
“မောင် မြန်မြန် လုပ်တော့ ကွာ။ မမ စောင့်နေတာ ကြာလှပြီ။”
ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ကုန်းထားသော စုစုအောင်က လင်းသူကို လှမ်းခေါ် နေပါပြီ။ သူမ အခေါ်မှာ လင်းသူ စားပွဲပေါ်မှ သောက်လက်စ ဝိုင်ပုလင်းကို ကြည့်ပြီး စိတ်ကူးတစ်ခု ရသွားသည်။ မစိုးကို ဖြိုနိုင်ဖို့တော့ မလွယ်။ နည်းသော အိုးကြီးမဟုတ်သည့် အပြင် မဖြိုးငယ်ငယ် ထက် ထန်သောမိန်းမ ဖြစ်မှန်း သူသဘောပေါက်သည်။ ဝိုင်ပုလင်းကို ယူကာ ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးတီး လင်းသူက လီးကြီး တယမ်းယမ်းနဲ့ တက်လာတာ မြင်တော့ စုစုအောင် စိတ်တွေ ပိုကြွလာသည်။ သူမ မြင်ဖူးသမျှထဲ အရှည်ဆုံး အကြီးဆုံးပင်။
လင်းသူက “မမ ခဏ ပက်လက်လှန်လိုက်ပါလား။”
“ဘာလုပ်မလို့လဲ မောင်ရဲ့ မ ခံချင်လှပြီ ဟင်း။”
စုစုအောင် အနည်းငယ် မကျေနပ်သလို ပြောလိုက်ပြီး။ လေးဖက်ထောက်နေရာမှ ပက်လက်လှန် လိုက်သည်။
“မ ဒူးထောင်ပြီး ပေါင်ကားလိုက်။”
လင်းသူ အလိုအတိုင်း မစိုး ပေါင်ကား ပေးလိုက်သည်။ စောက်မွေးတွေ ရိပ်သင်ထားတာ မကြာသေးသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပေါင်ခွဆုံမှာ အမြောင်းလိုက်ကြီး ပေါ်လွင်နေသည်။ လင်းသူက ဝိုင်ပုလင်းစောင်း၍ စုစုအောင် စောက်ဖုတ်ပေါ် လောင်းချ လိုက်သည်။
“ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ မောင်။”
လင်းသူက မဖြေ ။ဝိုင်တွေက သူမ စောက်ဖုတ်မှ ဖင်ကြားထဲ စီးကျ ကုန်ပြီလေ။ လင်းသူ ဘာလုပ်မည်ကို သူမ သိလိုက်ပြီ။ သူမကို အပီအပြင် မှုတ်တော့မှာ။ ဒါမျိုးဆို သူမကလဲ ဝါရင့်သူပင်။
“နေဦးမောင်လေး။ အောက်ကနေလိုက်။ အပြန်အလှန်လုပ်မယ်။
လင်းသူကား သူ့ထက် ဝါရင့်သူကို တွေ့ချေပြီ။ စုစုအောင် အပေါ် သူက အောက်က ပြောင်းပြန် အနေအထား တက်ယူလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှာ သူ့မျက်နှာ ရောက်သွားသည်။ စုစုအောင်ကလဲ လင်းသူ ပေါင်ကြား မျက်နှာအပ်ပြီး လီးကို ကောင်းကောင်း ပလွေပေးတော့သည်။ လင်းသူ လီးဒစ်ကို သွားလေးတွေနဲ့ ခြစ်ခြစ်ပြီး ဆွဲပေးကာ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ငုံပြီး အပီအပြင် စုပ်သည်။ လင်းသူ ခါးကြီးပင် ကော့လာသည်။ လွယ်တော့ မလွယ်။ ကြာလျှင် သူရှုံးလိမ့်မည်။ ပြန်ပညာပြမှ ရမည်ဟု တွေးပြီး စောက်ပတ်ကို ဖြဲကာ လျှာဖျားကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
“ပြတ် ပြတ် ရှုး ရှုး”
“အ အ ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ မောင် အ အ အင်း အင်း” စောက်စိလေးကို လင်းသူ လျာဖျားနဲ့ အသေအချာ ကလိတော့ စုစုအောင် တုန်သွားသည်။ လီးပင် သေချာ မစုပ်နိုင်တော့။
(၇)
“အ အ ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ မောင်ရယ် အင်းအင်း။”
ကုန်းပေးထားသော စုစုအောင်ရဲ့ခါးကို ဘယ်လက်ဖြင့် ကိုင်ပြီး နောက်မှ လင်းသူက စောက်ဖုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ညှောင့်သည်။ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခါးကို နွဲ့နွဲ့ပြီး လိုးနေသလို။ လီးတစ်ဆုံး မြုပ်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် စိမ်ထားပြီး နို့တွေကို ဆုပ်ညှစ်ကာ ဆွပေးတော့ မစုစုအောင် ဖင်ကို ပိုကော့ ပေးလာသည်။
“လုပ်ပါတော့ မောင်လေးရဲ့ ဟင့် ဟင့် မကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့။”
ငိုသံ မူနွဲ့နွဲ့လေး ထွက်လာချိန်မှာတော့ လင်းသူ လိုချင်သော အတိုင်းအတာ ရောက်သွားပြီ။ မစုစုအောင်ရဲ့ နောက်မှာ စုစီးထားတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ဖြင့် ဖမ်းလိမ်ကာ။ အသားကုန် စိုက်ချ လိုက်သည်။
“ဖောင်း ဖောင်း ဒုတ် စွပ် အမေ့ သေပါပြီ မောင်လေးရဲ့။”
လင်းသူကား မြင်းစီးသလိုပင်။ စုစုအောင်ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေက လင်းသူ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တုန်တုန်နေသည်။
“ဖြန်းဖြန်း” လင်းသူက အားနေသော ညာဖက်လက်ဖဝါးဖြင့် တင်ပါးကို တဖြန်းဖြန်း ရိုက်သည်။ မစုစုအောင်ကား နာကျင်တာကို သာယာတတ်သူမှန်း သူ သတိထားမိ သွားသည်။
“ဖြန်း” ပါးကိုပါ ပိတ်ရိုက်သည်။
“အမေ့”
“မအော်နဲ့ ကောင်မ။ နင် ဒါမျိုး ကြိုက်တာ မဟုတ်လား။”
“ကြိုက်တယ် အ အ” အဆက်မပြတ် လိုးရင်း လင်းသူ မေးနေတာကို စုစုအောင် ကျေကျေနပ်ကြီး ဖြေသည်။
“စွပ် စွပ် ဒုတ် ဒုတ် အမေရေ သေပါပြီ။”
စုစုအောင်ကား ယောကျ်ားရှိသော်လည်း ကလေးက မရသေးတော့ သူမအဖုတ်ကို လိုးရတာ စီးစီးပိုင်ပိုင်နှင့် လင်းသူအဖို့ ကောင်းလှသည်။
“ကောင်မ နင့်လင်လီးနဲ့ ငါ့လီး ဘယ်ဟာ ပိုကြိုက်လဲ။”
“မောင့်လီးကို ပိုကြိုက်ပါတယ်ရှင့် အ အ။ စုစုအောင်ကား လင်းသူ မေးလေ ပိုစိတ်ထန်လာလေပင်။ လင်းသူလဲ အစွမ်းကုန်ဆောင့်ရင်း လရေတွေကို စုစုအောင် စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို ပန်းထုတ် လိုက်တော့သည်။ လီးကို ဆွဲအထုတ်မှာတော့ မစုစုအောင် စောက်ရေတွေနဲ့ သူ့လရေတွေက သူမစောက်ခေါင်းထဲမှ ထွက်ကျလာပြီး မွေ့ယာပေါ်သို့ တွဲလဲ စီးကျ နေလေတော့သည်။ တော်တော်လိုးလို့ကောင်းသောမိန်းမဟု တွေးမိလိုက်သည်။
(၈)
နောက် ၁၅ မိနစ်ခန့် အကြာမှာတော့။ စုစုအောင် အဖုတ်ကား အရည်တွေ ရွဲနေချေပြီ။
“လိုးပေးပါတော့ မောင်လေးရဲ့ ဟင့်ဟင့်”
သူမမျက်လုံးမှာ မျက်ရည်လေး ဝိုင်းနေသည်။ သူမလက်များကို လင်းသူက ကုတင်တိုင်များမှာ ကြိုးနဲ့တွဲချည်ထားသည်။ သူမစောက်ပတ် အမြောင်းအတိုင်း လင်းသူက လီးကို တေ့ထားပြီး စောက်စိကို လီးထိပ်ဖြင့် ပွတ်ဆွဲနေသည်။ စုစုအောင်ကား ကော့တက် နေချေပြီ။
“မောင်လေး မမကို သတ်နေတာလား ဟင့် ဟင့် လိုးပါတော့ တောင်းပန်ပါတယ်။”
လင်းသူက လီးဖြင့် ပွတ်နေရာမှာ ပြောင်းကာ လက်ညိုးလေးဖြင့် စောက်စိကို ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ပေးပါတယ်။
“အ အ မောင်လေး မမကို သနားပါဦး။ ဟင့် ဟင့်”
စုစုအောင် သေးပင် ထွက်ချင်စိတ်ပေါက်အောင် ဖြစ်နေပြီ။ နောက်ဆုံး လင်းသူ ဆွတာမခံနိုင်တော့ ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားမှ လင်းသူက သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကာ အသားကုန် လိုးတော့သည်။
“စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် ရှီး ရှီး စွပ် စွက် ဘတ် ဘတ်”
စောက်ရေတွေ ရွဲနေသည့် စောက်ပတ်ထဲ လိုးတော့ အသံမျိုးစုံကို ထွက်နေသည်။ စုစုအောင်ရဲ့ ဆံပင်ကို ဖြေထားပြီး သူမရဲ့ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ နို့နှစ်လုံးပေါ်မှာ ဆံနွယ်တွေ ဝဲကျနေသည်။ ဆောင့်ချက်နှင့်အတူ လင်းသူ လက်နှစ်ဖက်ကလဲ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ် ပေးနေသည်။ စုစုအောင်ကလဲ အောက်မှ သူမခါးကို ကော့ပြီး အစွမ်းကုန် ခံတော့သည်။ ထိုနေ့ အဖို့တော့ လင်းသူကား မစုစုအောင်ကို ပက်လက်လိုး မှောက်ခုံလိုးလိုက် အပေါ်ကနေခွပြီး ဆောင့်ခိုင်းလိုက်နှင့် အပီအပြင်ကို လိုးတော့သည်။ နောက်ဆုံး လီးချောင်းနာကျင်၍ လရေ မထွက်နိုင်တော့မှဘဲ လိုးပွဲကို နားလိုက်သည်။ စုုစုအောင်နှင့် သူလဲ မောမောနှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ နောက်နေ့တွေ အတွက် ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား။
(၉)
တစ်ပတ်လုံးလုံး ပျော်ချင်တိုင်းပျော်ပြီး လင်းသူ ပြန်လာတော့ သူ့အစ်ကို အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဖြိုးငယ်ငယ်ကလဲ သူမ ယောကျ်ား လင်းသူအစ်ကို ပြန်လာတော့ ငြိမ်ပြနေသည်။ မစုစုအောင်ကလဲ သူ့အိမ်သူပြန်သွားပြီ ဖြစ်ပါတယ်။
“ဟဲ့ လင်းသူ နင့်ကို သတင်းတစ်ခု ပြောရအုံးမယ် သိလား။ ငါတို့ ခေါင်းရင်းအိမ်က မို့မို့လေ နင်ခရီးသွားတဲ့နေ့က သူ့ယောကျ်ားနဲ့ ကွာလိုက်ပြီ ဟဲ့။”
“ဟင် ဟုတ်လား ဘာဖြစ်လို့လဲ။”
“နင်ကလဲ မို့မို့က သူ့ယောကျ်ားကို ချစ်လို့ယူတာမှ မဟုတ်တာ။ ရသမျှငွေ ဝင်းခြံတွေ ရပြီးတော့ ကန်ထုတ်လိုက်တာ။ ကောင်မတစ်ယောက်ကို စည်းရုံးပြီး သူ့ယောကျ်ားကို ဂွင်ဆင်ပြီး ထောင်ဖမ်းတာ။ ပြီးတော့ အားလုံး သိမ်းပြီး ကန်ချလိုက်တာ။ ကောင်မက လူလည်မဟဲ့။ နင်ရော သတိထားအုံးနော်။ ဒီလိုဟာမျိုးတွေနဲ့ မတွေ့စေနဲ့။”
“ဟုတ်တယ်ဟ ညီလေးရ အခုခေတ် မိန်းမတွေက လွယ်တာမဟုတ်ဘူး။ ငါတောင် မင်းအမလို သစ္စာရှိတဲ့မိန်းမမျိုး ရထားလို့ ဟားဟား။”
“ဟင်း ဖြိုးငယ်တို့က ကိုယ့်ယောကျ်ားကလွဲပြီး ဘယ်ယောကျ်ားကိုမှ စိတ်ထဲက ပစ်မှားတာ မဟုတ်ဘူး။”
လင်းသူ စိတ်ထဲမှာပင် မလုံမလဲ ဖြစ်သွားသည်။ သစ္စာရှိလို့ပေဘဲ ဘုရား ဘုရားလို့ တွေးမိလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် ဗျာ။”
သူ့ဖုန်းကို အခန်းထဲမှာ အားသွင်းထားပြီး၊ ရေချိုးနေလိုက်တာ နာရီဝက်လောက် ကြာသွားသည်။ ရေချိုးပြီး ပြန်လာတော့ သူ့ဖုန်းကို ခေါ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ နံပါတ်တော့ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး။ ဘယ်သူဘာလိမ့်။ သူ့ဆီကိုဆက်တာဆိုလို့ လုပ်ငန်းကိစ္စဘဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ပြန်ခေါ်အုံးမှပါလို့ တွေးမိရင်း ထိုနံပါတ်ကို ကောက်နှိပ်လိုက်သည်။ ထိုဖုန်းသည် သူ့ကို ကံဆိုးခြင်းများ သယ်ဆောင်လာသောဖုန်းတစ်လုံးဖြစ်မည် ဆိုတာ လင်းသူ သိခဲ့လျှင်။
(၁၀)
မို့မို့တစ်ယောက် ဝင်လာသောဖုန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဟင်း ဟင်း လင်းသူရေ နင်ကတော့ ငါ့ဂွင်ထဲရောက်ပြီ လို့ စိတ်ထဲက ပြောလိုက်ပြီး။
“ဟဲလို”
“ဟုတ် ဒီဖုန်းကို ဆက်ထားလို့ ကျွန်တော်လင်းသူ ပါ။ ဘယ်သူလဲ မသိ။”
“သြော် သိပြီ ကိုယ့်အစ်ကိုမိန်းမကိုလဲ လိုး ယောကျ်ား နိုင်ငံခြားသွားနေတဲ့ မိန်းမကိုလဲ လိုးနေတဲ့ လင်းသူဆိုတဲ့ ကောင်လား။”
“ဟာ ခင်ဗျားမဟုတ်တာတွေ မပြောနဲ့ ကျုပ်ဒါမျိုး မလုပ်ဖူးဘူး ဗျ။ ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ။”
“ဟင်းဟင်း ငါမို့မို့လေ လင်းသူ။ နင့်အကြောင်း ငါအကုန်သိတယ်။ ဘယ်လိုလဲ နင်စိတ်တိုင်းကျ လိုးခဲ့တဲ့ မစုစု ယောကျ်ားကိုရော နင်လိုးနေကျ နင့်မယားလား မရီးလားမသိတဲ့ ဖြိုးငယ်ငယ် ယောကျ်ား နင့်အစ်ကိုအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကို ပြောလိုက်ရမလား။”
“ခင်ဗျား ခင်ဗျား ဘယ်လို သိနေတာလဲ မမို့။”
“ဟင်းဟင်း ဘယ်လို သိနေတယ် ဆိုတာက အရေးမကြီးဘူး လင်းသူ။ ငါ့ဆီမှာ နင့်အကြောင်းကို သက်သေပြစရာ ဗွီဒီယိုဖိုင်တောင် ရှိတယ်။”
“အဲ့ အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့ မမို့ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။ မပြောပါနဲ့ဗျာ။ ကျွန်တော် အရှက်ကွဲလိမ့်မယ်။ ဘဝပျက်လိမ့်မယ်ဗျ။”
လင်းသူရဲ့ အသံတုန်တုန်ယင်ယင်ကို ကြားရတာ မို့မို့အတွက် အရသာပင်။
“နင် ငါလိုချင်တာ လုပ်ပေးရင်တော့ အဲ့အကြောင်း ငါမပြောဘူး။”
“ငွေလိုတာလား မမို့ ဘယ်လောက် ပေးရမလဲ။”
“ဟင်း ဟင်း ငွေက မလိုဘူး။ နင့်ကိုတောင် ပြန်ပေးလို့ရတယ် သိလား။ နင် အဲ့အကြောင်းမသိစေချင်ရင်တော့ ***—-*****-**” မို့မို့က သူမ ဖြစ်ချင်သော အရာကို လင်းသူကို ပြောလိုက်သည်။
လင်းသူရဲ့ အသံ ခဏ တိတ်သွားသည်။
“ကဲ ကဲ နင်စဉ်းစားပေါ့ မနက်ဖြန်ညနေ အထိဘဲနော် စဉ်းစားခွင့်က မင်း မလုပ်ရင်တော့ မနက်ဖြန် မင်းအစ်ကိုဆီ ခွေပို့မယ်။ မစုစု ယောကျ်ားဆီ ခွေပို့မယ်။ မင်းမိသားစုနဲ့ တစ်သက်လုံး ပြတ်မယ် မင်းကို ရွံသွားကြမယ်။ ပြီးတော့ မစိုးယောကျ်ားကလဲ မင်းကို မယားခိုးမှုနဲ့ သိတယ်နော်။ ငါခြိမ်းခြောက်တာ မဟုတ်ဖူး။”
မို့မို့က ပြောပြီး ဖုန်းကို ချလိုက်သည်။ လင်းသူကတော့ ဒီည အိပ်ပျော်တော့မှာ မဟုတ်တာ သေချာနေသည်။ သူမ တောင်းဆိုခဲ့သော အရာကတော့။
(၁၁)
နောက်တစ်လလောက် အကြာမှာတော့ ရှေ့မှာ ချထားသော လက်ထပ်စာချုပ်မှာ မို့မို့ လက်မှတ် ထိုးလိုက်သည်။
“ဟင်း ဟင်း မောင် ထိုးလိုက်တော့လေ။ မမတော့ ထိုးပြီးပြီ။”
မို့မို့က အောင်နိုင်သူ အပြုံးဖြင့် လင်းသူရှေ့သို့ လက်ထပ်စာချုပ်ကို တွန်းပို့လိုက်သည်။ ဘေးမှာ သက်သေလိုက်လာသော ဒေါ်တင်တင်ကတော့ လင်းသူကိုကြည့်ပြီး တစ်မျိုး ဖြစ်နေသည်။ ကောင်လေးက ရှက်နေတာလား ဘာလားတော့မသိ။ လက်တွေ တုန်နေသလိုလိုပင်။
“ဒီလိုပဲ မမတင်ရဲ့ ကျွန်မ ချစ်မောင်လေးက ရှက်နေတာ။ ကဲပါ မောင်လေး ထိုးလိုက်တော လူကြီးတွေကို အားနာစရာ။”
ဒီနေ့ပွဲကို လင်းသူအစ်ကိုနဲ့အစ်မတွေ မလာ။ မို့မို့လို တစ်လင်ကွာကိုမှ ယူရမလား ဆိုပြီးတော့လေ။ ဘယ်အချိန်က ဘယ်လိုပေးလိုက်သည် မသိ။ မို့မို့ကလဲ လင်းသူတို့အိမ်နားက သူမအိမ်ကို ရောင်းပြီး တော်တော်ဝေးသည့် နေရာမှာ တိုက်အသစ် ဝယ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ ယခုယူသည့် လင်းသူ ကလဲ ခေသူမဟုတ်တာ ဒေါ်တင်တင် စုစုအောင် ယခင်က ဖဲဝိုင်းမှာ ပြောဖူးလို့ သိသည်။ ကြည့်ရတာ မို့မို့ကလဲ တဏှာကြီးမည့်ပုံ။ မိန်းမချင်းဆိုတော့ သိသည်။ ဒေါ်တင်တင် အားကျနေသည်။ ယောကျ်ားကို ကွာတာ တစ်လ မပြည့်သေး။ လင်းသူလို ငယ်ငယ်ချောချော ကောင်လေးကို မို့မို့ ယူလိုက်တာကို။
“ကဲ မမတင် သက်သေနေရာမှာ ထိုးပေး။”
မို့မို့က သက်သေနေရာမှာ ဒေါ်တင်တင်နဲ့ ရပ်ကွက်ထဲမှ သူမ ခေါ်လာသော ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ထိုးခိုင်းလိုက်သည်။ ဟင်းဟင်း လင်းသူရေ ဒီညတော့ နင့်ကို ငါ စပိုင်ပြီဟဲ့လို့ စိတ်ထဲက တွေးရင်းပေါ့။ သူမကို မစုစုအောင်ကလဲ ဒီသတင်း ကြားကတည်းက စကားမပြော။ သိနေတယ်လေ မို့မို့က ဖြိုးငယ်ငယ်တို့ စုစုအောင်တို့လို ခိုးစားတာမဟုတ် အပီကိုင် လိုက်တာကိုး။ သူမလဲ လင်းသူကို ကြံစည်နေတာ ကြာပြီ။
“မမတင်ရေ ကျွန်မ မမတင် ဆိုင်မှာ ကြိုး ဝင်ဝယ်ဦးမယ်နော်။ အပြန်ကျရင်။”
“ဘာလုပ်မလို့လဲ မို့မို့ရဲ့။”
“ခစ် ခစ် ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး မမတင်ရဲ့ ကိုယ့်ယောကျ်ားကို စိတ်မချရင် ကြိုးတုပ်ထားရအောင် လို့။”
“ဟား ဟား မို့မို့ကတော့ နောက်ပြီ။ နင့်မမက နင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်နဲ့ တူတယ်။ ကြိုးတုပ်ထားမယ် တဲ့။”
ဒေါ်တင်တင်ကတော့ မို့မို့ စနောက် နေတာကို လင်းသူကို ပြန်စနေသည်။ တကယ်ကျတော့ နောက်တာ မဟုတ်မှန်း ဒေါ်တင်တင်မသိပါ။
(၁၂)
အချိန်ကား ည(၈)နာရီခန့်မှာ ဖြစ်သည်။ လူရှင်းသော ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်မို့ လမ်းမပေါ်မှာ လူသွားလူလာက ရှင်းနေပြီ။ ထိုရပ်ကွက်ထဲက ခြံတစ်ခြံက နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံးရဲ့ အပေါ်မှာတော့ မီးလင်းနေသည်။ ထိုတိုက်ကတော့ မို့မို့ရဲ့တိုက်ဖြစ်ပါတယ်။ တိုက်အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်းထဲမှာ မို့မို့တစ်ယောက် ရေချိုးနေပါတယ်။ ဒီနေ့မှ သူမကို ယူလိုက်ရတဲ့ လင် အသစ်စက်စက်ကလေး လင်းသူကတော့ ရေချိုးနေတဲ့ မို့မို့ရဲ့နောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမ ဖင်ကို လျှာနဲ့ လိုက်ယက် ပေးနေရပါတယ်။ သူ့ဗိုက်ထဲမှာတော့ ခုနက စောက်ပတ်ယက်ပေးရတုန်းက မို့မို့ ပြီးသွားတဲ့ စောက်ရည်တွေ ပြည့်နေပါတယ်။
“သေချာ ပြောင်နေအောင် ယက် လင်းသူ။ နင် ဖြိုးငယ်ငယ် ဖင်ယက်တုန်းက အဲ့လို မဟုတ်ဘူး။”
မို့မို့က အမှန်အကန်ကို နိုင်စား နေတာပါ။
“နေ့တိုင်း ငါ့စောက်ပတ်နဲ့ ဖင်ကို နင့်လျာနဲ့ သန့်ရှင်းပေးရမယ် ကြားလား။”
“ဟုတ် ဟုတ် မမို့။” အခုတော့ မမို့ ခိုင်းတာကို လင်းသူ မငြင်းရဲပါ။
“ရပြီ နင် အခန်းထဲက ထွက် ကုတင်ပေါ်က စောင့်နေ။”
မို့မို့က လင်းသူကို အနားပေးလိုက်ပါတယ်။ လင်းသူလဲ စိုနေတဲ့ရေတွေကို သုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ တထိတ်ထိတ်နဲ့ စောင့်နေပါတယ်။ မို့မို့လဲ သူမကိုယ်ကို သဘက်ပတ်ပြီး ထွက်လာပါတယ်။
“ကဲ လင်းသူ နင့်ကို ငါ ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ကြိုပြောပြီးသား မဟုတ်လား။”
မို့မို့က ဘီရိုထဲမှာ ထည့်ထားသော ကြိုးခွေများကို ထုတ်လိုက်သည်။
“ပက်လက်လှန် ခြေတွေ လက်တွေကို ကုတင်တိုင်တွေမှာ သေချာကပ်ထား။ နင်က ငါ့ကျွန် နေ့တိုင်း မင်းကို ကြိုးတုပ်ပြီးဆော်မှာ နားလည်ထား။”
မို့မို့က လင်းသူရဲ့ ခြေလက်တွေကို ကုတင်တိုင်မှာ ကြိုးတွေနဲ့ တင်းတင်း ပူးချည်လိုက်ပါတယ်။ လင်းသူ မအော်နိုင်အောင် ပါးစပ်ကို သူမချွတ်ထားတဲ့ ပင်တီကို ယူပြီး ဆို့လိုက်ပါတော့တယ်။ လင်းသူကတော့ မျက်ရည်လေးတွေ ဝိုင်းလို့။ မို့မို့က လင်းသူလီးကို သူမအဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်သွားအောင် ဖိချလိုက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ပါတော့တယ်။ ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့ လင်းသူအဖို့ အော်လဲ မအော်နိုင် လှုပ်လဲ မလှုပ်နိုင်နဲ့ မိန်းမဖြစ်သူ မမို့မို့ရဲ့အကျဉ်းသား သဖွယ်ပင်။ ထိုအချိန်မှစ၍ လင်းသူကို မို့မို့့က အကျဉ်းသားတစ်ယောက်သဖွယ် ဆက်ဆံပြီး ဖင်ယက်ခိုင်း စောက်ပတ်ယက်ခိုင်းလို့ပြီးလျှင် ကြိုးတုပ်ပြီး စားတော့သည်။ လင်းသူကား သူ့အားနည်းချက် ရှိသဖြင့် မိန်းမဖြစ်သူ မို့မို့ရဲ့ အလိုတော်ကျ အတိုင်း ဘဝတစ်လျောက်လုံး ဖျော်ဖြေ ရပေတော့မည်။
ပြီးပါပြီ
