မေတ္တာဟူသည်
တွေးလေတွေးလေ စန္ဒာမင်းအတွက် ဒေါသထွက်လေပင်။ ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ ဒီလိုလူနှင့်လာဆုံရလိမ့်မည်ဟု သူမမျော်လင့်မထား။ ဒီရွာလေးကို အထက်တန်းပြဆရာမတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူမတာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည်ဟုသူမသိလိုက်ရစဉ်က သူမတော်တော်ပျော်ခဲ့သည်။ ဒီနေရာက မြန်မာပြည်အလယ်ပိုင်းက ရွာကြီးတစ်ရွာ။ ရွာအမည်ကလဲရွာသာယာတဲ့။ ရွာကတော့ရွာကြီးပင်။ ရွာရောက်ပြီး တစ်ပတ်အကြာမှာတော့ သူမကို ဖိတ်သည့် မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲတစ်ခုကိုသွားရင်း မတွေ့ချင်သောသူတစ်ယောက်ကို သူမတွေ့ခဲ့ရချိန်မှစ၍ သူမဒေါသတွေပဲထွက်နေသည်။ ထိုလူနာမည်က ထက်အောင်။ သူမနဲ့ သက်သူရွယ်တူဆိုတော့ (၂၆) နှစ်ပေါ့။ ဘာကြောင့်ဒေါသထွက်နေရသလဲဆိုတော့ ရှင်းပါတယ်။ ထိုသူကို သူမကောင်းကောင်းသိသည်။ ရန်ကုန်မှာ နေခဲ့စဉ်က သူမနှင့်တစ်ရပ်ကွက်ထဲတွေ။ ဒီနေရာမှာ ပြန်တွေ့ရလိမ့်မည်ဟုထင်ပင်မထင်ထား။ စိတ်ထဲကတွေးရင်းတွေးရင်း ဒေါသထွက်လာသဖြင့် သူမနှုတ်မှအသံထွက်သွားသည်။
“ဟွန်း လူယုတ်မာ နှမချင်းမစာနာတဲ့ကောင်”
“ဟင်—-ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲမမရဲ့”
ဘေးနားမှာ အဝတ်အစားတွေကိုမီးပူတိုက်နေသော တစ်ခန်းတည်းနေ ဆရာမလေး ဝင်းပပ ရဲ့အမေးကြောင့်။
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရဲ့”
“အံမယ် သိပါတယ်နော်မမ ဒီနေ့မင်္ဂလာဆောင်ပြန်ကတည်းက မမ စိတ်မကြည်ဘူးဆိုတာ”
ငိုချင်ရက်လက်တို့ဆိုတာ ဒါမျိုးထင်သည်။ ဝင်းပပပြောမှ သူမ ငိုချင်လာသည်။ သူမ မျက်ရည်ကျလာတော့ ဝင်းပပက
“အို မမရယ် ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ ညီမလေးကိုပြောပါဦး”(၂)
တကယ်တော့ ထက်အောင်ကို စန္ဒာမင်း အမြင်ကတ်နေခြင်းမှာ ငယ်ငယ်က ထက်အောင်သည် သူမတို့ရပ်ကွက်ထဲမှာ တော်တော် ဆိုးသည်။ မိဘတွေက ပိုက်ဆံရှိသည်။ တစ်ဦးတည်းသောသားပီပီ တော်တော်အလိုလိုက်သည်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်ဘဝကရေစက်ကြောင့်မှန်းမသိ။ ထွန်းမောင်ကို သူမတစ်ဖက်သတ် ချစ်မိခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ ထက်အောင်က သူမကိုဖွင့်မပြော။ လမ်းတွေ့လျှင်တော့ပြုံးပြုံးပြသည်။ ဒါပေမဲ့ လမ်းတွေ့ပြုံးပြနှုတ်ဆက်အဆင့်ထက် မပိုခဲ့။ သူမပညာရေးတက္ကသိုလ်တက်တော့ ထက်အောင်က (10)တန်းကျပြီး အပြင်ဖြေနဲ့ ဆက်တက်နေရတုန်း။ ရည်းစားကလဲပွေသည်။ တစ်နေ့တော့ ပြဿနာတက်သည်။ သူမတို့ဘေးချင်းကပ်လျက်တိုက်မှာ နေတဲ့ကောင်မလေးမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိပြီး ထိုကိုယ်ဝန်က ထွန်းမောင်နဲ့ရကြတယ်လို့ ပြောသည်။ ကောင်မလေးမိဘတွေက ထက်အောင် မိဘတွေကိုရောပြောတော့ ထက်အောင် ခါးခါးသီးသီးငြင်းပြီး အိမ်မှ ထွက်ပြေးသွားသည်။ ထိုအဖြစ်ကိုသိလိုက်ရကတည်းက စန္ဒာမင်း သူ့ကိုရွံသည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်ဖြစ်ပြီး တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ စန္ဒာမင်း ဖေဖေအပြောင်းကျတော့ စန္ဒာမင်းလဲ ထိုရပ်ကွက်ထဲမှ ပြောင်းခဲ့ရသည်။ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြတယ်ဆိုတာသူမ မသိတော့။ ဒါပေမဲ့ ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ ထက်အောင်ကို ပြန်တွေ့ရတော့ သူမ ဒေါသတော်တော်ထွက်သည်။ မင်္ဂလာဆောင်ဧည့်ခံပွဲမှာ တစ်ဖက်ဝိုင်းမှာ ဒီကရွာသားတွေနဲ့ထိုင်နေတာ။ ဒီမှာနေတာလို့ပြောတာပဲ။ ဘာအလုပ်လုပ်နေသည်တော့ သူမမသိ။ ဒါပေမဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို သူနှင့်ရသောကိုယ်ဝန်ကို မယူဘဲထွက်ပြေးသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို သူမတော်တော်ရွံတာအမှန်။
(၃)
“ဆရာ ဆရာ”
အိမ်ရှေ့မှခေါ်သံကြောင့် ထက်အောင် ဧည့်ခန်းက ဆက်တီမှာ ငူငူငိုင်ငိုင်ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်သည်။ ရွာထဲက ကိုမြင့်စိုးအသံ။ သူ အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး အရှေ့ကို ထွက်ကာ တံခါးဖွင့်လိုက်ပြီး—
“လာဗျ အကို ဘာရှိလို့လဲ”
“တခြားမဟုတ်ဖူး ဆရာရေ။ မနက်ဖြန်ရွာထဲမှာ ကျောင်းဆောင်သစ်ဖွင့်ပွဲရှိတယ်။ ဆရာ ဆက်ဆက်လာခဲ့ရမယ်နော်။”
အင်း ခက်တော့ခက်ချေပြီ။ သူ မသွားချင်သော နေရာကိုမှ။ ဒါပေမဲ့မတတ်နိုင်။ ထိုကျောင်းလေး အထက်တန်းကျောင့်အဆင့်ရအောင် သူကြိုးစားပေးခဲ့တာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝကတည်းက။ ငွေအားရော လူအားရော ကူညီခဲ့တာအများကြီး။ မထင်မှတ်ထားသော ဘဝအပြောင်းအလဲနောက်တွင် သူ့ဘဝအများကြီးပြောင်းလဲခဲ့သည်။ သူ မမှားသော အမှားတစ်ခုအတွက် နာမည်ပျက်ခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်း ရန်ကုန်မှ အပြီးတိုင်ထွက်ခဲ့သည်။ အဖြစ်မှန်သိသွားသော မိဘများက အကြိမ်ကြိမ်ပြန်ခေါ်သော်လဲ သူပြန်မသွားခဲ့။ ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးတိုင်း ရင်မှာ နာကျင်ရသည်။ ဒီရွာက ဦးလေးလူပျိုကြီးထံမှာ သူလာနေခဲ့သည်။ အမေ့မောင် အရင်းလေ။ ဒီတော့ ဦးလေးဆုံးပါးသွားပြီး ကျန်ခဲ့သော ဆန်စက်၊ ဆီစက်တွေက သူဦးစီးဖို့ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ သူအဆိုးထဲကအကောင်းပင် သူလွန်ခဲ့သော (၉)နှစ်ခန့် သူ့အသက်(၁၈) နှစ်လောက်က ဒီရွာသို့ ထွက်ပြေးလာခဲ့ပြီး (၁၀)တန်းကို မကွေးဘက်မှာ သွားဖြေရာ အောင်ခဲ့သည်။ ဒီရွာက အဲ့အချိန်က အဲ့လိုမစည်သေး။ မကွေးတက္ကသိုလ်မှာ ဘွဲ့ရသည်အထိ ကျောင်းတက်ခဲ့ပြီး ဦးလေးဆုံးပါးတော့ သူ့ကိုအမွေပေးခဲ့သည့် လုပ်ငန်းတွေနဲ့သောင်တင်နေသည်။ ဖေဖေ မေမေ လဲနောက်ဆုံးတော့ သူစိတ်ချမ်းသာသလိုသာ နေရင်ပြီးရော။ အခုတော့ ရန်ကုန်က အိမ်ကိုလဲ ရောင်းချပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး စစ်ကိုင်းချောင်မှာ တရားအားထုတ်နေကြပြီ။ သူကလဲ လုပ်ငန်းကရသည့်ငွေတွေကို ဒီရွာလေးမှာ လမ်းခင်းတာ ဘုန်းကြီးကျောင်းဆောက် စက်ရေတွင်းလှူ မရှိဆင်းရဲသားကလေးငယ်များကို ကျောင်းထားပေးသဖြင့် တစ်ရွာလုံးက လေးစားကြတယ်။ ပြီးတော့ သူက ယခင် ဒီရွာလေးကကျောင်းမှာ ဆရာလိုအပ်ချက်ရှိစဉ်က လုပ်အားပေးဆရာအဖြစ် စာသင်ပေးခဲ့တာ ၃ ၄ နှစ်လေ။
(၄)
ကျောင်းဖွင့်ပွဲပြီးအောင် စန္ဒာမင်း မနည်းနေခဲ့ရသည်။ မတွေ့ချင်မုန်းတီးနေသည့်လူနှင့်မှ တစ်ဝိုင်းတည်းထိုင်နေရသည်။ အတူထိုင်နေသော ရပ်ရွာလူကြီးများကို အားနာ၍သာ။ ပြောလိုက်ကြတာကတော့ ထက်အောင်ဘယ်လိုကောင်းကြောင်း။ ဘယ်လိုတော်ကြောင်း။ နားကလော လိုက်တာမှ လွန်ပါရော။ ထက်အောင်ကတော့ သူမကိုနည်းနည်းလေးမှ မှတ်မိဟန်မတူ။ မင်းသားခေါင်းဆောင်းထားသော လူယုတ်မာဆိုတော့ ဟန်ဆောင်ကလဲကောင်းပလို့ တွေးမိသည်။ ပွဲလဲပြီးသွားရော သူမလူကြီးများကို ခေါင်းကိုက်သည် နေမကောင်းချင်ဟု အကြောင်းပြကာ လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရွာကပေးထားသော ဆရာမတွေ အဆောင်နားရောက်ခါနီးတွင် စန္ဒာ စန္ဒာ နောက်မှခေါ်သံကို ကြားရသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ မတွေ့ချင်ဆုံးလူ။
“စန္ဒာ နေပါအုံး နင်ငါ့ကို မမှတ်မိတာလား စန္ဒာ။ နင့်ကို ဟိုနေ့ကတည်းကတွေ့တယ်။ နှုတ်ဆက်မလို့ပါ နင်မမှတ်မိဘူးထင်လို့။ နင်ငါ့ကိုဘာလို ့ရှောင်နေတာလဲ”
“မတွေ့ချင်လို့ပေါ့ ရှင့်လိုလူမျိုးက ဝေးဝေးနေနိုင်မှ အန္တရာယ်ကင်းမယ်လေ”
“နင် ငါ့ကိုဘာတွေ မုန်းနေလဲတော့ မသိဘူးစန္ဒာ။ နင်ဒီရွာမှာ တာဝန်ကျလာတယ်ဆိုလို့ ငါ့မှာတော့ဝမ်းသာလိုက်ရတာ။ အကူအညီ လိုရင်လဲပြောပါ ငါလုပ်ပေးပါ့မယ်”
“ဟင်း ဟင်း ကိုထက်အောင်ရယ် ရှင်လို့လူမျိုးဆီက ဘာအကူအညီမှ မယူချင်ဘူး။ ကြောက်စရာကောင်းတယ်နော် ဒီလိုအပြောလေးတွေနဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဘယ်လောက်ဖျက်ဆီးခဲ့ပြီးပြီလဲ”
“ကိုယ်ရှင်းပြပါရစေဦး စန္ဒာ” ထက်အောင်က သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ သူမဒေါသထွက်သွားသည်။
“ကဲဟယ် ဒီလောက်ပြောတာမရချင်ဦး။ ဖြန်း ဖြန်း”
ထက်အောင်နှုတ်ခမ်းပင် အနည်းငယ်ပေါက်သွားသည်။ သူမလက်ကို လွတ်လိုက်သည်။ သူမလဲ ထိုနေရာမှပြေးထွက်ခဲ့သည်။ ထက်အောင် သူမနောက်မှာ ကျန်နေခဲ့သည်။ ငူငူကြီးရပ်ပြီး ဆက်လိုက်မလာတော့။
(၅)
“လွင်မာ ကိုထက်အောင် အခြေအနေ”
“ရပါပြီ ကိုမြင့်ရဲ့ အရက်သောက်တာ လွန်သွားတာရယ် စိတ်ခံစားမှုများနေတာရယ်ကြောင့်ပါ”
မြင့်စိုး အခုမှဘဲစိတ်အေးရတော့သည်။ လွင်မာနှင့်သူနှင့်က ချစ်သူတွေ။ လွင်မာက စာတော်သည်။ ဆယ်တန်းတုန်းက မကွေး ဆေးတက္ကသိုလ်မှာ လွင်မာတက်နေတုန်းက သူကလဲ တက္ကသိုလ်တက်နေချိန်။ ထက်အောင်ကသူတို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ကျေးဇူးရှင်။ ကျောင်းပြီးအောင် ထက်အောင်မှ ထောက်ပံ့ခဲ့သည်။ ထက်အောင်ကား ဆေးရှိန်ကြောင့် အိပ်ပျော်နေသည်။ ဒီနေ့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ ကိုထက်အောင် အရက်တွေ မူးပြီး အိမ်ရောက်လာသည်။ လူမှန်းမသိအောင် မူးနေတာနဲ့ သူလဲလွင်မာရဲ့ဆေးခန်းကိုချော့ ခေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ အိပ်ပျော်နေပြီ။ မြင့်စိုးလဲ လွင်မာရဲ့ခါးကိုဖက်ပြီး ပါးကို နမ်းလိုက်သည်။
“အို နင်ကလဲ အပြင်ကလူတွေမြင်ကုန်ဦးမယ်”
“အဟင်း ဒီအချိန်မှ ဘယ်သူလာတော့မှာလဲ ချစ်ဆုံးရဲ့” မြင့်စိုးက တံခါးကိုအသာစေ့လိုက်သည်။ လွင်မာနှင့်သူနှင့်က ယူသာမယူသေးတာ။ လူကြီးတွေက သဘောတူပြီးသားပါ။ ဒီနှစ် သီတင်းကျွတ်လျှင် မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ လူကြီးချင်းလဲပြောထားပြီးသားဆိုတော့။
“နင် တအားဆိုးတာပဲ မြင့်စိုးရယ်”
လွင်မာက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ မြင့်စိုးဘာလုပ်မည် ဆိုတာကို သူမ သိပေမဲ့မငြင်းပါ။ စိတ်က အလိုလိုကြည်ဖြူနေသည်။ လွင်မာရဲ့ထဘီကို မြင့်စိုးကလှန်တင်ပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်သည််။ ကုတင်စောင်းမှာ ပေါင်အသာဟပေးထားသော ပေါင်ကြားထဲသို့ဝင်ကာ ပင်တီကိုဆွဲချွတ်လိူက်ပြီး သူ့ဒုတ်ကို လွင်မာရဲ့ရွှေကြုပ်ဝနှင့်တေ့လိုက်သည်။ နူးည့ံသော ရွှေကြုပ်ထဲသို့ သူ့ဒုတ်ကြီးကို တဖြည်းဖြည်း ထည့်လိုက်ရတာ လေဟာနယ်ထဲ ရောက်သွားသလိုပင်။ အင့်ခနဲ လွင်မာရဲ့တိုးတိုး ညဉ်းသံလေးထွက်သည်။ စည်းချက်ညီညီ ရှေ့တိုးနောင်ငင်မြင့်စိုး လှုပ်ရှားနေသည်။ ချွေးလေးတွေပင် စို့လာသလို ပိုသွက်လက်လာသည်။ လွင်မာလက်တွေက ဆေးခန်း လူနာကုတင်က အိပ်ယာခင်းစတွေကို ဆွဲကုတ်နေသည်။ လည်ပင်း တစ်ဝိုက်မှာလဲ အကြောလေးတွေ ထောင်ထနေပြီး ချွေးစလေးတွေထွက်နေသည်။ တအင်းအင်းတအဲအဲ ဟောဟဲညဉ်းညူသံများ ထွက်ပေါ်လာပြီး လွင်မာ့ ခါးလေးကလည်း ကော့ကော့တက်လာပြီး မြင့်စိုးကလဲ အသက်အောင့်ပြီး အဆက်မပြတ်ဆောင့်ချလိုက်ချိန်မှာ လွင်မာ မျက်နှာလေးရှုံ့သွားပြီး အိပ်ယာကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကလေးတွေ ပြေသွားသည်။ မြင့်စိုးလည်း ဟောဟဲ ဟောဟဲနဲ့ လွင်မာအပေါ် ထပ်ရက်ကြီး ကျသွားကာ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ကာ ရှုးရှုးရှဲရှဲနှင့် အမောဖြေနေလေတော့သည်။
(၆)
“အစ်မရေ ဒီနေ့သတင်းတစ်ခုကြားခဲ့တယ်သိလား”
“ဘာများလဲ ညီမလေးရဲ့”
အပြင်မှ ပြန်လာသော ဆရာမဝင်းပပ လှမ်းပြောသဖြင့် စန္ဒာမင်း ထမင်းအိုးတည်နေရာမှ ခေါင်းထောင်လာသည်။
“အစ်မ အချစ်တော်လေ မနေ့ကအရက်တွေ အလွန်အကျွံသောက်လို့ ဆေးခန်းရောက်သွားတယ်တဲ့”
“မလွင်မာတို့ ဆေးခန်းကိုပေါ့”
“ဟုတ်တယ် အစ်မရေ ။ ဆေးခန်းမှာ သတင်းမေးတဲ့သူတွေကိုအများကြီးဘဲ။ ဒီရွာက လူတွေက အဲ့ ကိုထက်အောင်ဆိုတဲ့လူကို တော်တော်ချစ်ကြ လေးစားကြတယ် ထင်တယ်”
စန္ဒာမင်း မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။
“အမလေး အဲ့လူအကြောင်းမသိကြသေးလိူ့ပါ ညီမရယ်။ အစ်မကတော့ အရမ်းရွံတယ် အဲ့လူကို”
မစန္ဒာမင်း ပြောလို့သာ ယုံရသည်။ ဝင်းပပကတော့ ဝေခွဲမရ။ ကိုထက်အောင်က သူမအမြင်တော့ အရမ်းအေးသောသူတစ်ယောက်။ ဒီရွာအပေါ်က လူတွေကိုလဲ ကူညီသည်။ ရွာထဲက ကလေးရော လူကြီးရော ကိုထက်အောင်ကို ချစ်ကြ ခင်ကြ လေးစားကြသည်။ ကောင်မလေးတွေဆို ကိုထက်အောင်ကို ကြိတ်ကြိုက်နေသူ အများကြီး။ ထက်အောင်က မကြိုက်၍သာ။ ပြီးတော့ ထက်အောင်က အရက်သေစာ သောက်စားတတ်သူ မဟုတ်။ မနေ့က ဘာဖြစ်မှန်းတော့ မသိ။ အရက်တွေ သောက်တာ အလွန်အကျွံတဲ့။ တစ်ခုခုတော့ မှားနေသလို သူမ ခံစားနေရသည်။ မစန္ဒာမင်း ပြောသလို အားလုံး ဟုတ်ရောဟုတ်ပါ့မလား။ သူမအတွေးများနဲ့ လွင့်မျောနေမိသည်။ စန္ဒာမင်းတစ်ယောက် ကတော့ ဝင်းပပ အပြင်ငေးနေချိန်မှာ မီးသွေးမီးဖိုမှ မီးကောင်းလာအောင် ယပ်တောင်ဖြင့်ခတ်နေသည်။ မီးခိုး၍လားတော့ မသိ စန္ဒာမင်းရဲ့မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်လေးများ ဝိုင်းနေသည်။ ပေါက်ခနဲ ကျသွားသော မျက်ရည်စများကို ဝင်းပပမသိအောင် သူမ ခိုးသုတ်လိုက်တာကို ဝင်းပပ တစ်ယောက်လှည့်ကြည့်မိ၍ မြင်သွားမှာကို သူမစိုးရိမ်နေမိသည်။ တကယ်တော့ စန္ဒာမင်းကား ငယ်ကချစ်ခဲ့ရသော ထက်အောင်အပေါ်မှာ သိစိတ်က မုန်းတီးနေပြီး၊ မသိစိတ်က ချစ်နေဆဲဆိုတာ သူမကိုယ်သူမ အသိဆုံး ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
(၇)
အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပြီး နှစ်ပတ်ခန့်အကြာမှာတော့ စန္ဒာမင်းတစ်ယောက် မြို့ပေါ်သို့ လစာထုတ်သွားသည်။ သွားတုန်းကတော့ ဆိုင်ကယ်ဖြင့်။ မကြောက်တတ်သော သူမအဖို့ တစ်ယောက်တည်း။ မြို့ကလဲ မိုင် ၂၀ လောက်သာ ဝေးတာကိုး။ အပြန်ကျတော့ အချိန် အနည်းငယ်လင့် သွားသည်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်အေးလက်အေး ရှိပါတယ်။ ရွာကိုပြန်သည့်လမ်းက ဖြောင့်တယ်။ တထုတ်ထုတ် မြည်သံပေးရင်း ဆိုင်ကယ်ရပ်သွားတော့ စန္ဒာမင်း ဘာမှ မလုပ်တတ်တော့။ မိုးခြိမ်းသံတွေလဲ ကြားရသည်။ အခုမှ သူမ အားငယ်တော့သည်။ ငိုပင် ငိုချင်လာသည်။ ဆိုင်ကယ်စက်သံနှင့် မီးရောင်မြင်ရသည်။ ရွာကလူတစ်ယောက်ယောက် မြို့တက်ပြီး ပြန်လာတာဖြစ်မည်။ သူမ ကံကောင်းသည်။ သူမ လမ်းပေါ်ထွက်ကာ လက်ပြလိုက်သည်။ အနားရောက်လို့ ဆိုင်ကယ်ပိုင်ရှင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဟင် သူမ မတွေ့ချင်ဆုံးလူ။ ထက်အောင် မြို့ကပြန်လာတာ နေမည်။ စန္ဒာ ချာခနဲ မျက်နှာလွဲလိုက်သည်။
“စန္ဒာ ဆိုင်ကယ်ပျက်နေတာလား”
“ဘာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ရှင့်အပူပါလား။ သွားစမ်းပါ ရှင့်လမ်းရှင်။ ကျွန်မဘာသာ လမ်းလျှောက်ပြန်မယ်”
“ရွာရောက်ဖို့က အဝေးကြီး လိုသေးတယ်။ မင်းအတွက်စိတ်ပူလို့ပါ။”
“တော်ပါရှင် ရှင်စိတ်ပူတာကိုဘဲကြောက်တာ”
ဂျိမ်းခနဲ မိုးခြိမ်းသံနှင့်အတူ မိုးတွေက ရွာလာသည်။ အနားဘက်ကြည့်တော့ လယ်ကွင်းတွေ။ သိပ်မဝေးသောနေရာမှာတဲတစ်လုံး။
“စန္ဒာ အဲ့တဲမှာ မိုးခိုလို့ရတယ်”
စန္ဒာမင်းက “မလိုဘူး ရှင်ထွက်သွား”
သူမအော်လိုက်တော့ ထက်အောင်ကလဲ နဂိုကခံစားချက်အခံနှင့် အရက်ကလဲ သောက်လာသေးတယ် ဆိုတော့။
“မင်းမလိုက်ဖူးလားစန္ဒာ လာ”
သူမလက်ကိုဆွဲလိုက်တော့ စန္ဒာမင်းက ထက်အောင်လက်ကို ကုန်းကိုက်လိုက်သည်။ “အ” ထက်အောင်လက်ဖျံမှာ ပေါက်သွားပြီး သွေးတွေ ထွက်သွားသည်။ ထက်အောင် စန္ဒာမင်းကို အတင်းဖမ်းချုပ်ပြီး ဆွဲခေါ်သွားသည်။
“ကယ်ကြပါဦး ဒီမှာ ကျွန်မ ကို… ” စန္ဒာမင်းအသံက မိုးခြိမ်းသံများနှင့်အတူ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
(၈)
“ကယ်ကြပါဦးရှင်”
စန္ဒာမင်းအောက်ပိုင်းက ထဘီကျွတ်ကျသွားသည်။ ဝင်းဝါနေသော အသားစိုင်တွေ ထွက်ပေါ်လာသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့ ထက်အောင်ရယ် ငါ့ကိုသနားပါ”
“အ” ထက်အောင်ရဲ့ ဒုတ်က သူမရွှေကြုပ်ကို ထိုးခွဲပြီး အမြေးပါးကို ထိုးဖောက်သွားသည်။ သွေးစလေးပင်အနည်းငယ်ထွက်သွားသည်။
“အီးဟီး ဟီး လူယုတ်မာကြီး”
စန္ဒာမင်းရဲ့ လက်တွေကို အတင်းချုပ်ကိုင်ပြီး ထက်အောင်ဆောင့်တော့သည်။ စန္ဒာမင်းကား ငိုယိုနေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ထက်အောင်ကို အနာကြီး နာနေချေပြီ။ အော်ဟစ်ရုန်းကန်ပြီး တွန့်လိန်နေသည်။ ဒါပေမဲ့ ရွှေကြုပ်ထဲကို ထက်အောင်ဒုတ်ကြီး ဆောင့်လာတာ အနည်းငယ် ကြာလာတာနဲ့အမျှ သူမရုန်းကန်အားတွေ ပြေလျော့ကာ ခါးလေးပင့်ကာ ကော့ပေးနေမိသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ အသိစိတ်က ဒီလို မဖြစ်ချင်ပေမဲ့ မသိစိတ်က အမှတ်မထင် ခါးကော့ကော့မိတာကို တွေးမိလျင် ပိုဒေါသထွက်သည်။ ရွှေ့ကြုပ်အတွင်းသားနံရံနုနုတွေကလဲ ထက်အောင် ဒုတ်ကြီးကို ဖမ်းဖမ်းညှစ်ညှစ်နေသည်။ နာရင်းတွေပူလာသလို ဖြစ်ပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲရောက်သွားသလို ခံစားရသည်။ စည်းချက်ညီညီ လှုပ်ရှားနေသော ထက်အောင်ရဲ့ ဒုတ်ကြီး အသွင်းအထုတ်ကို ကော့ကော့ပေးရင်း မောဟိုက်လာသည်။ ထက်အောင်ကတော့ သူမကိုအောင်သေအောင်သား စားနေချေပြီ။ တဟက်းဟင်းနဲ့ သူမညဉ်းညူသံများနှင့်အတူ ထက်အောင် ရဲ့လှုပ်ရှားမှုများ ပိုမြန်ဆန်လာသည်။ အင်း အင်း အအ သူမနှုတ်မှ ညဉ်းညူသံလေး ထွက်ပေါ်လာပြီး ခါးကော့ကော့ တက်လာချိန်မှာ ထက်အောင်ဒုတ်က အရည်တွေ သူမအတွင်းသားနံရံတွေကို ပန်းထုတ်တာခံစားရပြီး သူမရွှေကြုပ်အတွင်းမှ အရည်တွေလဲ ထွက်ကျသွားသည်။ သူမ ဖင်နှလုံးကြားသို့ ထက်အောင်အရည်များနှင့် သူမအရည်များလိမ့်ဆင်းသွားပြီး ထက်အောင်ဒုတ်ကြီး သူမရွှေကြုပ်မှ ဆွဲနှုတ်သွားတော့သည်။ ပြတ်လုမတတ် သူမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသလို မျက်ရည်ဥများက သူမပါးပြင်ပေါ်ကို လိမ့်ဆင်းသွားသည်။ ရှိုက်သံများက မထွက်တစ်ချက် ထွက်တစ်ချက်။
(၉)
မိုးကစဲသွားချေပြီ။ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေသော စန္ဒာမင်းကို ကြည့်ပြီး ထက်အောင် ရင်ထဲမကောင်း။ အရမ်းမူးနေတာရယ် ပြင်းထန်နေသော စိတ်ခံစားမှု ကြောင့်သာ အခုလိုဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
“စန္ဒာ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်”
“ရှင့် အသံကိုမကြားချင်ဘူး လူယုတ်မာ ထွက်သွား”
“မင်း အဲ့လောက်ထိအောင် ကိုယ့်ကိုမုန်းနေတာလား စန္ဒာ”
“ဟုတ်တယ် ရှင်က အရင်က မိန်းကလေးတွေကို ဖျက်ဆီးခဲ့သလို အခုလဲယုတ်မာနေတုန်းဘဲ။ တတ်နိုင်ရင်ရှင့်ကို သတ်တောင်သတ်ပစ်ချင်တာ”
ထက်အောင်ရင်ထဲ မခံစားနိုင်အောင်ကို ဖြစ်လာသည်။ သူ့အကျီ င်္အိတ်ထဲမှာပါသော မောင်းချဓါးကို ထုတ်ပြီး စန္ဒာမင်း ရှေ့ပစ်ချလိုက်သည်။
“မင်း ကိုယ့်ကို မုန်းနေတယ် သိပ်သတ်ချင်နေတယ်မဟုတ်လား စန္ဒာ။ စန္ဒာ ထိုးလိုက်စမ်းပါ။”
ငိုနေသောစန္ဓာမင်း လက်ထဲ သူဓါးကိုထည့်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ တေ့ပေးလိုက်သည်။ စန္ဒာမင်းလဲ ဓါးကို ပြန်ဆုတ် ထက်အောင်က ဆွဲအလုနဲ့ လုံးထွေးနေသည်။ အ ထက်အောင်ရင်ဘတ်မှာ ဓါးက စိုက်ဝင်သွားသည်။
“မင်းကိုယ့်ကို အဲ့လောက်ထိအောင် မုန်းနေတာလားစန္ဒာရယ်”
ထက်အောင်ခန္ဓာကိုယ်က တဲကြမ်းပြင်ပေါ် တအိအိကျသွားသည်။ စန္ဒာမင်းလဲကြောက်လန့်တကြား တဲပေါ်မှ ဆင်းပြေးခဲ့သည်။ သေပြီထင်တယ် ထက်အောင်ကတော့။ အရင်ကနိုးမရသော သူမဆိုင်ကယ်စက်က ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ ဒီတစ်ခါတော့နိုးလို့ ရသွားသည်။ သူမလဲ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ရွာကို အမြန်မောင်းပြေးတော့သည်။
(၁၀)
“တီ တီ” အဆောင်ရှေ့က ဆိုင်ကယ်ဟွန်းတီးသံကြားရတော့ ဝင်းပပ က
“မမ ပြန်လာပြီထင်တယ် ဦးလေးနဲ့ဒေါ်လေး”
အရှေ့မှာထိုင်နေသောသူများက စန္ဒာမင်းရဲ့အဖေနဲ့အမေ။ သူ့သမီးဆီ အလည်အပတ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ပြန်လာသော စန္ဒာမင်းက မူမပျက်အောင်ထိန်းရင်း အိမ်ထဲဝင်အလာ သူမအဖေနဲ့အမေကိုတွေ့ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ အမေ့ရင်ခွင်ထဲဝင်ကာ ငိုတော့သည်။ သူမမိဘများကတော့ သူမ မိဘများကိုတွေ့၍ ဝမ်းနည်းတာထင်နေသည်။
“တိတ်ပါသမီးရယ် အဖေတို့လဲ မကြာမကြာလာမှာပေါ့။ ဝန်ထမ်းဆိုတာကပျော်ရာမှာ မနေရတော်ရာမှာ နေရမဟုတ်လား။ ဒါနဲ့သမီးရဲ့ ဒီရွာမှာ ငယ်ငယ်တုန်းက သမီးသူငယ်ချင်းထက်အောင်လဲ ရှိတယ်ဆို။”
သူမရင်ထဲ ဒိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဖေဖေစကားက သူမကိုထိတ်လန့်စေသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲဖေဖေရဲ့”
“ဒီလိုသမီးရဲ့ ဖေဖေတို့ ပဲခူးဘက် ကိစ္စတစ်ခုနဲ့သွားတော့ ဖေဖေတို့ အိမ်နားနေတဲ့ မောင်ထက်အောင်ရဲ့ မိဘတွေရဲ့ အသိတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်။ ဒါမှဖေဖေတို့လဲ အဖြစ်စုံသိတော့တယ်။ တကယ်တော့ မောင်ထက်အောင်က သနားစရာပါ သမီးရယ်။ အဲ့ကောင်မလေးက သူ့ရည်းစားနဲ့ ကိုယ်ဝန်ရတာကို မောင်ထက်အောင်နဲ့ ထင်ကြတာ။ မောင်ထက်အောင်က ကြားထဲက နာမည်ပျက်ရတဲ့အပြင် သူ့မှာ စိတ်ဒဏ်ရာ ရသွားတော့ သူ့မိဘတွေက နယ်ပို့ထားရတယ်။ ဒီရွာမှာ မောင်ထက်အောင် ကောင်းသတင်းတွေချည်းဘဲ သမီးရေ။ ဖေဖေတို့တောင် သူနဲ့တွေ့မှ တောင်းပန်ရမယ်။ အထင်လွဲမိတာ”
“ရှင် ဒါ့့့ဒါဆို သမီး သမီးမှားပြီ ဖေဖေ … ”
စန္ဒာမင်းရင်ထဲ အလုံးကြီး ထိုးတက်လာသလို ခံစားရသည်။ မျက်ရည်များက သူမပါးပြင်ပေါ်မှာ ကျလာသည်။ မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်ပြီး ငိုတော့သည်။ စိတ်ထဲမှာလဲ ဆို့နင့်နေသည်။
“သမီး ဘာဖြစ်တာလဲ”
သူမ ဘာမှမပြောနိုင်ဘဲ ငိုယိုနေစဉ်။ အဆောင်ရှေ့မှ ဆူညံဆူညံ အော်ပြောသံများကြားရသည်။ ဝင်းပပက လှမ်းထွက်ကြည့်ပြီး။
“ဘာဖြစ်တာလဲ ကိုမြင့်စိုး”
“ဒို့ဆရာလေး ထက်အောင်လေ မြို့တက်သွားတာလေ လမ်းမှာ ဓါးထိုးခံရလို့တဲ့”
“ရှင် မမရေ” ဟုခေါ်ပြီး လှည့်အကြည့်မှာ စန္ဒာမင်းကား မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ပြီး အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းပြေးသွားသည်။
“သမီး ဘာဖြစ်တာလဲ” သူမမိဘများ အမေးကိုပင် မမစန္ဒာမင်း မဖြေနိုင်။ ငိုနေတာတော့ aသချာသည်။
(၁၁)
မလွင်မာတို့ ဆေးခန်းမှာ လူတွေ ပြည့်နေပါတယ်။ ဖိနပ်မပါဘဲ ပြေးဝင်လာသော စန္ဒာမင်းကို ရွာကလူတွေက အထူးတဆန်း ကြည့်နေသည်။ ထက်အောင် မျက်နှာက ဖြူဖတ်ဖြူရော်။ သွေးထွက်လွန်နေသည်။
“ထက်အောင် ထက်အောင်” သူမ အရူးတစ်ယောက်လို ခေါ်နေမိသည်။
“ငါ့ကို ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့ ထက်အောင်ရယ် နင့်ကိုငါချစ်တယ် ငါအရမ်းချစ်တယ် ထက်အောင်။ နင်မသေပါနဲ့အုံးဟာ”
မလွင်မာက “ဆရာမ အရမ်း စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့။ ကိုထက်အောင်က သွေးလွန်နေတာပဲ ရှိတာပါ။ သွေးတော့လိုတယ်။”
“သူ သူ ဘာသွေးလဲ ဟင်”
“အို သွေးပါ ဆရာမ”
“ဒါဆို ကျွန်မလဲ အိုသွေးပါဘဲ။ ကျွန်မ သွေးကို သူ့ကိုပေးလိုက်ပါ”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာမက ကွက်တိဘဲပေါ့။ ကိုထက်အောင်က ဆိုင်ကယ်မှောက်တော့ သူအလှဆောင်ထားတဲ့ ဓါးက သူ့ကိုယ်သူ ပြန်စိုက်သွားတယ် ပြောတယ်။ သူများထိုးတာ မဟုတ်ဘူးတဲ့။ သတိမလစ်အောင်ဆိုပြီး သူ့လက်သူ သွားနဲ့့ ပြန်ကိုက်တယ်တဲ့ ဆရာမရေ။”
“မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး တရားခံက ကျွန်မပါ မလွင်မာ ကျွန်မပါ”
“အဟင်း ဒို့ဆရာမကတော့ နောက်ပြီ ဒီအချိန်မှာတောင် သူက သူ့ကိုယ်သူ ထိုးမိပါတယ် ပြောနေပါတယ် ဆို။ ကဲ သွေးဖောက်ရအောင်။”
စန္ဒာမင်း သူမကိုယ်ထဲမှ သွေးတွေ ထက်အောင်ကိုယ်ထဲ စီးဆင်းသွားတာကို ကျေနပ်မိပါတယ်။ ထက်အောင်ရယ် နင်ငါ့ကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့ဟာ။ နင့်ကိုငါ အမှားကြီး မှားသွားပြီ။ နင် အခုအချိန်ထိကို ငါ့ကို ချစ်ပြီး ကာကွယ်နေသေးတယ်နော်။ ငါအချစ်ကြီးလို့ အမျက်ကြီးမိတာပါ။ နင်မသေပါနဲ့ဟာ။ နင်သတိပြန်ရလာရင်လေ နင့်ကိုငါ အရမ်းချစ်ခဲ့ပါတယ် ဆိုတာကို နင်သိအောင် ငါပြောခွင့် ရချင်ပါသေးတယ်။ နင်မသေပါနဲ့ဟာ နင်မသေပါနဲ့ နင်သေလို့ ငါထောင်ကျမှာ စိုးရိမ်လို့ မဟုတ်ပါဘူဟာ။ ငါထောင်ကျမှာကို မကြောက်ပါဘူးဟာ။ နင့်ကိုလေ နင့်ကိုလေ ငါဘာကြောင့် မုန်းမိတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းရယ်။ ပြီးတော့ ငါအရမ်းချစ်မိလို့ နင့်ကို မုန်းမိတာဆိုတဲ့ အကြောင်းလေးကို နင်သိခွင့်ရမယ် ဆိုရင်လေ ငါ့ကိုယ်ထဲက သွေးတွေ ကုန်ချင်ကုန်သွားပါစေ ထက်အောင်ရယ်။ သူမရင်ထဲမှာ အဆက်မပြတ် ပြောနေသော စကားများကို ထက်အောင်ကို ကြားစေချင်မိသည် က အခုအချိန်မှာ သူမ အဖြစ်ချင်ဆုံး ဆန္ဒတစ်ခု ဖြစ်ကြောင်းကို တိုင်တည်ပြီး ပြောလိုက်ချင်ပါသည်။ သူမလက်မောင်းမှ ဖောက်ထုတ်လိုက်သော သွေးတွေက ထက်အောင် ကိုယ်ထဲသို့ တစ်စက်ချင်း တစ်စက်ချင်း။
(အချစ်စစ်မှန်လျှင် နာကြည်းတတ်သည်။ သို့သော် … ထိုအရာသည် ချစ်၍ ဖြစ်ပါသည်။)
ပြီးပါပြီ
