“ အစ်မ…ဒီမှာ…အချဉ်ထုပ်နှစ်ထုပ်ဖိုး…”
အသံလွင်လွင်လေးကြောင့် ယာလက်စ ကွမ်းယာကိုချ၍ ထွေးကြည်မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ပါးဖောင်း
ဖောင်းလေးနှင့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပါးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင်ပါးကွက်လေးကို ရေးရေးလေး တင်
ထားသည်။ သူမလှမ်းပေးနေသော ငါးရာတန်တစ်ရွက်ကို လှမ်းယူရင်း နောက်ဖက်တွင်လည်း သူမနှင့် မတိမ်း
မယိမ်း ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပါရှိနေကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ သည်တစ်ယောက်ကတော့ အသား ညိုစိမ့်
စိမ့်ဖြင့် ကျစ်ဆံမြီးလေး နှစ်ချောင်းချထားသည်။ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ကအစ
ဘာမှပြောစရာမလို။ ရွက်ကြမ်းရေကျိုဆိုတာထက်သာပြီး လှတယ်လို့ပြောနိုင်ကြသူများ ဖြစ်သည်။
“ ဟဲ့..အိ…ကိုတုတ်ကြီးက သူ့အတွက်ကွမ်းယာတစ်ရာဘိုး မှာလိုက်သေးတယ်လေ..”
“ အေး…ဟုတ်သားဘဲ… ငါမေ့တော့မလို့…အစ်မ..ကိုတုတ်ကြီးအတွက်ကွမ်းယာ တစ်ရာဘိုး ယာပေးပါအုံး”
“ အော်….အေးအေး….”
ထွေးကြည် လက်ထဲမှ ငါးရာတန်ကို ကွမ်းယာခုံအံဆွဲထဲ ပစ်ထည့်ပြီး ကွမ်းရွက်ကိုဆွဲကာ ထုံးသုတ်ပြီး
ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို ပြုံးပြလိုက်သေးသည်။
“ ညီမတို့က .. ကိုချိုကြီး ဆိုင်ကလား…”
“ ဟုတ်တယ်…အစ်မ…”
“ ညီမတို့က ညီအစ်မလား… အရင်က မတွေ့ဖူးပါဘူး…”
“ မဟုတ်ဘူး…အစ်မ…တစ်လမ်းထဲ သူငယ်ချင်းတွေ… ဒီမှာအလုပ်ဝင်တာ သုံးရက်ပဲ ရှိသေးတယ်…”
“ အော်…အေးအေး…ရော့…ကိုတုတ်ကြီးအတွက်ကွမ်း…ဒီမှာ ငွေနှစ်ရာ…”
ထွေးကြည်က ကွမ်းထုတ်နှင့်အတူပြန်အမ်းငွေ နှစ်ရာကိုပါ သူမ၏အမေးကိုဒိုင်ခံဖြေနေသော အသားဖြူဖြူ
နှင့်အိဆိုသော ကောင်မလေးကိုပေးလိုက်၏။
“ သွားမယ်နော်…အစ်မ…”
“ နောင်လဲ လာဝယ်နော်…”
“ ဟုတ်ကဲ့…အစ်မ…”
ဆိုင်ရှေ့မှ လှည့်ထွက်သွားသော ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း ထွေးကြည်တစ်ယောက်
သက်ပြင်တစ်ချက်ချမိသည်။
“ ကိုချိုကြီးတို့များ… သူ့ဆိုင်မှာ အရောင်းစာရေးမဆိုချောချောလေးတွေဘဲ ခန့်ထားတာချည့်ပဲ…”
တွေးရင်း နှုတ်ခမ်းမဲ့မိသော ထွေးကြည်တစ်ယောက်ထပ်မံ၍ သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။ အရင်ကောင်မလေး
နှစ်ယောက်တုန်းကလည်း တစ်လပင်မကြာ အလုပ်က ထွက်သွားကြသည်။ ကိုတုတ်ကြီးကိုထွေးကြည်စပ်စုကြည့်
တော့ ယောင်ဝါးဝါးသာ ပြောသည်။ သူလည်း သိပုံမရ။ ဒါမှမဟုတ်မပြောချင်လို့လားမသိ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဒီတစ်ခါ
တော့သတိထား၍ စောင့်ကြည့်ရမည်ဟုစပ်စုတတ်သော ထွေးကြည်စဉ်းစားမိသည်။
ထွေးကြည်က သာကေတ (၇) ဈေးနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ကွမ်းယာဆိုင်ထွက်သူဖြစ်သည်။ ဆိုင်တွင်
အချဉ်ထုပ်မုန့်ထုပ်ဆေးလိပ်အကုန်ရောင်းသည်။ ထွေးကြည်၏ဆိုင်က ကိုချိုကြီး၏ ကုန်စုံဆိုင်ရှေ့ လမ်းဘေး
တွင်ရှိသည်။ ကိုချိုကြီးဆိုတာက အသက်(၃၅)နှစ်လောက်ရှိသော လူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး သူ၏ဆိုင်တွင်ကိုချိုကြီးက သူနှင့်
ဆွေမျိုးမကင်းသော အသက်(၄၀)လောက်ရှိသည့်ကိုတုတ်ကြီးဆိုသူကိုကူဖော်လောင်ဖက်၊ ဆိုင်စောင့်အဖြစ်ခေါ်
ထားသည်။
ထွေးကြည်ကနေတော့(၈)ရပ်ကွက်ထဲတွင်ဖြစ်ပြီးည(၈)နာရီလောက်ဆိုင်သိမ်းလျှင်သူမ၏ပစ္စည်းများအား
ကိုချိုကြီးဆိုင်ထဲတွင် သိမ်းခဲ့သည်။ ပြီးတော့ အပေါ့အလေးသွားတာကအစ အိမ်အတွက်ပစ္စည်းဝယ်တာအဆုံး
ကိုချိုကြီးဆိုင်တွင်သာ ဖြစ်သည်။ ထွေးကြည်က အသက်(၃၀) ရှိပြီး ကလေးတစ်ယောက်အမေဖြစ်ပြီး ယောက်ျား
က ဘာမှအားမကိုးရ။ မိုးလင်းက မိုးချုပ်မူးနေတတ်သည်။ ကလေးက ယောက်ျားလေးဖြစ်ပြီး အသက်လေးနှစ်
ရှိပြီဖြစ်ကာ ထွေးကြည်က သူမအမေအိမ်သို့ပို့ထားသည်။
(၇)ဈေး ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးတွင်ထွေးကြည်ဆိုလျှင်မသိသူမရှိသလောက်ဖြစ်သည်။ စွာလို့မဟုတ်ပါ..
ဒီနေရာတွင်ဈေးရောင်းသည်ကလည်း အိမ်ထောင်ကျစထဲက ဆိုတော့ငါးနှစ်လောက်ရှိပြီနောက်ပြီး ထွေးကြည်က
အိမ်ထောင်သည်ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုပေမယ့်တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့်အစွင့်အကား အမို့အမောက်
များ တင်းရင်းကာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးလိုမျိုး ဖြစ်သည်။
ထွေးကြည်ပြုံးလိုက်လျှင် ပါးချိုင့်လေးနှစ်ဖက်က အထင်းသားနှင့် ချစ်စရာပါ။ ဒါပေမယ့် ထွေးကြည်တွင်
မကောင်းသော အကျင့်တစ်ခုရှိသည်။ မိန်းမတော်တော်များများသည်အနည်းနှင့်အများ စပ်စုတတ်ကြသည်ဆိုပေ
မယ့်ထွေးကြည်ကတော့စပ်စုရမည်ဆိုလျှင်ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ဆိုင်ကိုမေ့၍ စပ်စုတတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။
* * * * *
“ ဟဲ့….မိမာ…ကိုချိုကြီးက နင့်ကိုခိုးခိုးကြည့်နေတယ်…”
အိ၏ အသံက တိုးတိုးလေး၊ ပြီးတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းစားပွဲတွင်စာရင်းလုပ်နေသော ကိုချိုကြီးထံသို့လည်း
မျက်လုံးကဝေ့၍ကြည့်လိုက်သေးသည်။
“ အံမယ်…နော်…နင့်ကို ကြည့်တာပါ ဟာ…အိရာ….”
“ ဟိ..ဟိ…မဆိုးဘူးနော်… တိုက်နဲ့ကားနဲ့ နောက်ဆက်တွဲကလည်း သူ့အမေနဲ့ သူ့တူလေးတစ်ယောက်ပဲ
ရှိတာ… ဟိ….”
“ တော်စမ်းပါ.. အိရာ… သူ မိန်းမပွေတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းပြောနေကြတာဥစ္စာ.. ကဲပါ.. ငါ အမေမှာတဲ့
ဟင်းချက်စရာတွေဝယ်ဖို့ဈေးထဲသွားလိုက်ဦးမယ်.. ကိုတုတ်ကြီးလည်း အပြင်သွားတော့ဒီမှာနေခဲ့ဦး..”
“ ဘာ… ဒီမှာ ..ငါတစ်ယောက်ထဲလား…”
“ အေးလေ.. ဟိုမှာ ကိုချိုကြီး ရှိတာဘဲဟာ…”
“ ကျွတ်…ဒုက္ခပါဘဲ… ကိုတုတ်ကြီးကလည်း အရေးထဲ ဘယ်ထွက်သွားမှန်း မသိဘူး…ဟင်း…”
မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားသော အိကိုကြည့်ရင်း အမာ ပြုံးလိုက်သည်။
“ ညည်းဘဲ စောစောကပြောတော့…..”
“ ရှူး…တော်တော့..ကိုတုတ်ကြီးပြန်လာတော့မှနှစ်ယောက်အတူတူသွားကြရအောင်လား..အမာရယ်…”
အိတကယ်ကို ကြောင့်ကြစွာ ပြောနေကြောင်း အမာသိသည်။ ဆိုင်တွင်ဘယ်သူမှ ရောင်းမည့်သူမရှိဘဲ
နှစ်ယောက်လုံး ထွက်သွားလို့ကလည်း မဖြစ်သေး..။
“ကဲပါအိရယ်….ခုံတစ်လုံးယူပြီးဆိုင်ရှေ့နားမှာထွက်ထိုင်နေလိုက်ဟာ…ဟိုမှာဈေးကတော်တော်ကွဲနေပြီ..
ဟ ငါက စောင့်လို့မရတော့လို့ပါဟာ…ကဲ…ငါသွားပြီ…”
ပြောပြောဆိုဆိုအမာက ထွက်သွားတော့အိက ချက်ချင်းပင်ထရပ်လိုက်ပြီး သူမထိုင်နေသော ကော်ခုံလေး
ကိုမကာ ဆိုင်ရှေ့ထွက်ရန်ပြင်လိုက်သည်။
“ အိအိရေ… ဒီမှာ ပီနံအိတ်ခွံတွေ သိမ်းရအောင်…”
“ ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့….”
ကိုချိုကြီး၏ အသံကြားကြားချင်း ရင်ထဲဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရကာ အိတစ်ယောက်အယောင်ယောင်အမှားမှား
ဖြင့်လက်တစ်ဖက်က ကော်ခုံလေးကို ကိုင်၍ ကိုချိုကြီးရှိရာသို့လှမ်းလာခဲ့သည်။ ပြီးမှ သတိရပြီး လက်ထဲမှ ခုံကို
ချထားခဲ့ရသည်။ပီနံအိတ်ခွံတွေ ပုံထားသော နေရာသို့ရောက်သောအခါ အိကရပ်လိုက်သည်။
“ အိတ်တွေကိုအလုံး ၃၀ စီထပ်ပြီး လိပ်လိုက်၊ ပြီးရင်အိတ်ခွံတစ်လုံးထဲကိုထည့်ကြမယ်…”
ပြောရင်း ကိုချိုကြီးက အိအိအနား ရောက်လာသည်။ အိတစ်ယောက်အိတ်ခွံများကို ရေ၍ ထပ်နိုင်ရန်
ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။
“ ဟိုဖက်မှာလဲ အိတ်တွေ ကျန်သေးတယ်…”
“ အင်…….”
“ ဟာ….ဆောရီး….”
အိက ကုန်းကုန်းကွကွနှင့်ထိုင်ဖို့အလုပ်ကိုချိုကြီးက စကားပြောရင်း အိနောက်ကဖြတ်၍အထွက်ခပ်ကုန်း
ကုန်းလေးဖြစ်နေသဖြင့် နောက်သို့ရောက်နေသော အိ ထဘီထဲမှ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကိုချိုကြီး၏ ပုဆိုးတွင်းမှ
ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဆတ်ခနဲ ခပ်နာနာလေး ထိုးထောက်မိသွားသည်။
အိတစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားပြီး မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲသွားသည်။ မြန်မြန်ပြီး ပြီးရော သဘောဖြင့်အိတ်ခွံ
များကိုထပ်၍လိပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့အိတ်ခွံအလွတ်တစ်လုံးထဲ ထိုးထည့်သည်။ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်၍မလွယ်။
အိတ်ခွံလိပ်က ပြေကျသွားသည်။ ကိုချိုကြီး အိအနားသို့ရောက်လာသည်။
“ ကဲ…ရော့နင်ကိုင်ထား…”
အိက ပီနံအိတ်ခွံကို ကိုင်၍ အဝကိုဖြဲပေးသည်။ ကိုချိုကြီးက အိတ်ခွံအလုံး ၃၀ ထပ်၍ လိပ်ထားသော
အလိပ်ကိုမလိုက်သည်။
“ နဲနဲ…ထပ်ဖြဲထားဟ…မဝင်ဘူး…”
“ ရှင်…ဘာ…..ဘာ……”
“ ပီနံအိတ်ခွံကိုပြောတာ…”
ပြောလိုက်သော ကိုချိုကြီးက အိရဲ့ ရွှေရင်မို့မို့မောက်မောက်ကိုပြောင်ကြည့်၍ပြောသည်။ တုန်တုန်ယင်ယင်
ဖြစ်နေသော အိဒေါသနည်းနည်း ထွက်သွားသည်။
“ ဖြဲထားတာဘဲ ဥစ္စာ… မဝင်တာတော့မတတ်နိုင်ဘူး….”
အိကိုင်ထားသော အိတ်ခွံလွတ်ထဲသို့ကိုချိုကြီးက အိတ်ခွံလွတ်အလိပ်ကြီးကိုထောင်ပြီး ထည့်သည်။ နှုတ်
ခမ်းတစ်ဖက်တစ်ပြီးခံနေသည်။ အိတ်လိပ်ကလည်း မဝင်၊ မြန်မြန်ပြီးချင်နေသော အိတစ်ယောက်စိတ်တိုနေပြီ..။
“ ဒုက္ခပါဘဲ…မဝင်သေးဘူး…တစ်နေတယ်…”
“ ငါ့ဟာကြီးက ပွပြီး ကြီးနေလို့ထင်တယ်…”
“ ဘာ….”
“ ပီနံအိတ်လိပ်ကြီးက ပွနေတယ်… ကဲ..ထပ်ပြီး ပေါင်ဖြဲပေး…ဟာ…ဟို…အိတ်ကိုဖြဲပေး…”
အိကိုချိုကြီးကို မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ကြည့်လိုက်ပေမယ့်ဘာမှမပြောတော့။ ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေသည့်
ကြားကကိုချိုကြီးများ ဒီလိုစကားမျိုးဘာများထပ်ပြောအုံးမလဲဟုငံ့လင့်မိသည်။သူမကိုယ်သူမလည်းအံ့သြမိသည်။
“ ကဲ…အစွမ်းကုန်သာ ဖြဲထားတော့ဆောင့်ပြီး ထည့်လိုက်တော့မယ်….”
“ အင်း…ဝင်သွားပြီ… အာ…အရမ်းဘဲ မကောင်းဘူး….”
“ ဘာလဲဟ…အခုပြီးသွားပြီမဟုတ်လား…”
“ ပြီးတော့ပြီးတာပေါ့..ဒါပေမယ့်အရမ်းဆောင့်တာကို…ဒီမှာ အောင့်သွားတာပဲ…မကောင်းဘူး…”
ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေးထိုး၍ ပြောလိုက်သော အိအား ကိုချိုကြီးက ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့်စိုက်ကြည့်သည်။
“ အစမို့ပါ… နောက်တော့ကောင်းလွန်းလို့မှ…..”
ကိုချိုကြီး စကားမဆုံးမီအိလှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ အိကော်ခုံလေးယူပြီး ထိုင်နေကျနေရာသို့အရောက် လူ
တစ်ရပ်ကျော်မြင့်သော ဆန်အိတ်ပုံ၏ ရှေ့ဖက်မှပတ်၍ ဝင်လာသော အမာကိုတွေ့လိုက်ရသဖြင့်ကော်ခုံကိုချပြီး
ထိုင်လိုက်သည်။
အမာက ခုမှရောက်လာသည်မဟုတ်။ ကိုချိုကြီး၏ ကဲ အစွမ်းကုန်ဖြဲထား ဆိုသော စကားအစတွင်တစ်ဖက်
ဆန်အိတ်ပုံဘေးသို့ ရောက်နေပြီးသား။ အမာ ရင်တွေတုန်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို တစ်ယောက်တည်း
ထားခဲ့မိတာ မှားများ သွားပြီလားဟုတွေးရင်း ဆက်ပြောသော စကားတွေကို ကြားရတော့အမာ့စိတ်ထဲတွင်တစ်စုံ
တစ်ရာကိုခံစားလာရသည်။
ဆန်အိတ်များ ကွယ်နေသဖြင့် ဘာမှ မမြင်ရ။ ဒါပေမယ့် သေတော့သေချာသည်။ ဟော ပြီးသွားပြီတဲ့၊
ခုတင်ဝင်တယ်ခုဘဲပြီးတယ်။ အိတော်တော်ထန်တာဘဲ၊ ဒါမှမဟုတ်သူ့ဟာကြီးကဘဲ စွမ်းလွန်းလို့လား၊ အတွေး
ပေါင်းစုံဖြင့် အမာတစ်ယောက် စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်လာပြီး သူတို့ရှိရာသို့ ပြေးဝင်သွားချင်စိတ်တွေကို
မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်။
ဟော အိ ပြန်ထွက်လာပြီ။ အမာက အိကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲနေ
သည်။ ပြီးတော့အမာ့ကိုပင်လှမ်းမကြည့်၊ သေချာပါပြီ။ အမာက စောစောက သူတို့ရှိမည့်နေရာသို့တစ်ချက်လှမ်း
ကြည့်လိုက်သည်။ ပုဆိုးပြင်ဝတ်နေသော ကိုချိုကြီး၏ မျက်နှာက ပြုံးဖြဲဖြဲဖြင့်သူမကိုမျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြသည်။
အမာတစ်ယောက်ဆောက်တည်ရာ မရချင်တော့။
“ အိ… ပြန်ကြရအောင်….”
“ အင်း…”
အင်းလိုက်ရင်း အိထိုင်နေရာမှထသည်။ အမာ၏ အကြည့်ကအိထံသို့စူးစမ်းလျှက်အို… အိထဘီနောက်မှာ
အကွက်လိုက်ကြီး စွန်းထင်းနေပါလား။ အမာတစ်ယောက်စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်ချင်တော့။
နှစ်လုံးကော်မရှင်နှင့်ရောင်းသော မစိန်အေးတစ်ယောက်သုတ်သုတ်ပြာပြာဖြင့် ကိုချိုကြီး၏ဆိုင်ထဲသို့ ဝင်
သွားသည်ကိုထွေးကြည်တွေ့လိုက်ရသည်။ ကွမ်းယာနေရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ဆိုင်က ပိတ်ထားပြီ။ တံခါးက
ပျဉ်ချပ်တွေထောင်စီပြီး ပိတ်ရသည့်တံခါး။ နောက်ဆုံး သော့ခတ်ပိတ်ရမည့်ပျဉ်တစ်ပြားသာ ပိတ်ဖို့ကျန်သည်။
ထိုအပေါက်မှ စိန်အေးက မလုံမလဲဟန်ဖြင့် အပြင်သို့ တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ရင်း ဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။
အချိန်က ည(၇)နာရီလောက်ရှိပြီ။ စပ်စုတတ်သော ထွေးကြည်ကွမ်းယာရောင်းရတာ စိတ်မဖြောင့်တော့။
“ အောင်ကိုရေ… အောင်ကို… ဆိုင်ခဏလောက်လာထိုင်ပေးစမ်း ”
“ လာမယ်… အမ…ခဏလေး….”
ဆိုက်ကားသမားလေး အောင်ကို ဂိတ်မဟုတ်သော်လည်း ညမိုးချုပ်ရင်ထွေးကြည်၏ဆိုင်မျက်စောင်းထိုး
ခပ်လှမ်းလှမ်း လမ်းတစ်ဖက်တွင်ရပ်၍ခရီးသည်စောင့်တတ်သည်။
ဆိုက်ကားကိုသော့ခတ်နေသော အောင်ကိုအား ကြည့်ရင်း ကြာလိုက်တာဟုထွေးကြည်စိတ်လောနေ၏။
အောင်ကိုဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း ထွေးကြည်ဘာခိုင်းပါ့မလဲလို့မျှော်နေတဲ့ကောင်။ ဆိုက်ကားကိုသော့ခတ်ပြီးသည်
နှင့်ထွေးကြည်၏ဆိုင်သို့လမ်းကိုဖြတ်ကူးပြေးလာသည်။
“ ခွေးသား သေချင်လို့လား….”
ဘယ်တော့မှ နှေးနှေးမမောင်းတတ်တဲ့ ကားစပယ်ယာ၏ဆဲသံက ထွက်လာသည်။ အောင်ကို လှည့်၍
ပင်မကြည့်။ ထွေးကြည်၏ ဆိုင်ခုံနားရောက်တော့ ခုံပေါ်က အလျှင်စလိုဆင်းလိုက်သော ထွေးကြည်နှင့် လူလုံး
ချင်းတိုင်မိသည်။ တိုက်တာမှ အိကားနေသော ထွေးကြည်၏တင်ပါးကြီးနှင့်အောင်ကို၏ရှေ့ဖက်မိမိရရကြီးပင်ဖြစ်
သည်။ ဒီနေ့အောင်ကိုတန်သွားပြီ။
“ အောင်ကို… ဆိုင်ခဏကြည့်ထားပေးအုံး.. ငါ ဝမ်းနှုတ်ဆေး စားထားလို့…”
ပြောလည်းပြော ထွေးကြည်က ကိုချိုကြီး၏ဆိုင်ဘေးကပ်လျက် လမ်းကြားလေးထဲသို့ အပြေးတပိုင်းနှင့်
ဝင်သွားသည်။ လမ်းမီး၊ ဆိုင်မီးရောင် ခပ်မှိန်မှိန်ကြားက ထွေးကြည်၏ လှုပ်ခါသွားသော တင်သားကြီးတွေကို
ငေးမောကြည့်ရင်း အောင်ကိုသက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
* * * * *
အပြန်လမ်းတလျှောက်လုံး မာမာ၏စိတ်ထဲ မကျေမချမ်း ဖြစ်လာမိသည်။ ကြည့်တစ်လမ်းလုံးလည်း အိက
သူ့ကိုဘာစကားမှမပြော၊ ငေးငေးငိုင်ငိုင်ဖြင့်အသက်မပါသလိုလမ်းလျှောက်လာသည်။
ကောင်မ တော်တော်ကောင်းလာပုံရတယ်၊ ငါ့တောင်စကားမပြောနိုင်ဘူး။ ဒေါသစိတ်ဖြင့်မာမာတွေးလိုက်
မိသည်။ အိကို မကျေနပ်သလို ကိုချိုကြီးကိုလညး်မကျေနပ်။ မိန်းခလေးနှစ်ယောက်ရှိတာ အိကိုမှ ရွေးရတယ်တဲ့
လား။ မခံချင်စိတ်က ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ပြောရရင်ငါကတောင်အိထက်ကိုယ်လုံးပိုလှသေးတယ်။ တင်သားရင်
သားတွေ ဘာပဲယှဉ်ယှဉ်ငါကတောင်သာသေးတယ်။ ငါနဲ့ မတွေ့သေးလို့ပါ။ တွေ့လို့များတော့ ကိုချိုကြီး အိကို
မေ့သွားရမယ်။ မာမာ စိတ်ထဲမှ ကြိမ်းနေမိသည်။
အသက်၂၀ မပြည့်သေးသော်လည်း မာမာက ရည်းစား ၆ ယောက်ထားခဲ့ပြီးပြီ။ ရည်းစား ၅ ယောက်နဲ့က
ရည်းစားမက နေခဲ့ပြီးပြီ။ စိတ်ကြိုက်မဟုတ်လို့အားလုံးကိုအဆက်ဖြတ်ခဲ့သည်။ အင်း နေ့လည်က ကိုတုတ်ကြီးကို
ကိုချိုကြီး ပြောတာကြားလိုက်သည်။ ဒီည ကိုတုတ်ကြီး အိမ်ပြန်ပြီး အိပ်၊ သူ အမြတ်ခွန်အတွက် စာရင်းတွေ
လာလုပ်ရင်း ဆိုင်မှာ အိပ်မည်တဲ့။
မာမာအိမ်ရောက်တော့ ရေချိုးအလှပြင်ထမင်းစားပြီးတော့ တစ်ခါ အလှပြင်ပြီး အမေ့ကို သူငယ်ချင်းအိမ်
သို့သွားမည်ပြောပြီး ဆိုင်ရှိရာသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ မာမာတစ်ယောက်ရေမွှေးနံ့တသင်းသင်းနှင့်ပြင်ဆင်ထားတာ
လည်း ပျံလို့။ ဝတ်စားထားတာလည်း ပါးပါးလေ။ အင်း လမ်းလျှောက်လာရင်း ရင်တော့ခုန်မိသား။ ဆိုင်ရှေ့ရောက်
လျှင်ပျဉ်ပြားတစ်ချပ်ထဲ ဟထားတာကို တွေ့ရတော့ မာမာတစ်ယောက်ဘေးဘီကြည့်ကာ လှစ်ခနဲ အထဲသို့ ဝင်
လိုက်တယ်။
ဒါကိုတွေ့လိုက်သည်က အောင်ကို။ ကိုချိုကြီးဆိုင်က စာရေးမ အချိန်မတော်မှ ဆိုင်ထဲသို့ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်
နှင့် ဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဒီကောင်မလေးကို နေ့တိုင်း အောင်ကို တွေ့နေကျ။ ကောင်မလေး ဘာလုပ်မလို့လဲ။
အောင်ကိုဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာသည်။ ချက်ချင်းတော့ဝင်လိုက်သွားပြီး ချောင်းလို့မဖြစ်။ ခဏနေမှဝင်၍ချောင်းမည်
ဟုအောင်ကိုတွေးလိုက်သည်။ ဆိုင်ထဲတွင်တော့…
နှစ်လုံးကော်မရှင်နှင့်ရောင်းသော မစိန်အေး ဆန်အိတ်နှစ်လုံးပေါ်တွင်ကားယားကြီး ဖြဲထိုင်ကာ ကိုတုတ်
ကြီးက ဒူးထောက်လိုးနေသည်။ နီကျင့်ကျင့် မီးလုံးက ခပ်ဝေးဝေးတွင်ရှိနေပေမယ့် သဲသဲကွဲကွဲ မြင်နေရသည်။
မစိန်အေး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဧရာမ ဖောင်းဖောင်းကြီး ပင့်လှန်ထားသော ဘရာစီယာကြားက ထွက်ပေါ်နေသည့်
နို့ကြီးတွေမှာလည်း ဖောင်းတင်း၍နေသည်။
“ စိတ်ညစ်လိုက်တာဟယ်….”
လီးမဲမဲကြီးကို မစိန်အေးက ကိုင်၍သွင်းပေးရင်း ဘေးဘီကို ကြည့်သည်။ လူမိသွားမည်ကို စိုးရိမ်နေခြင်း
ဖြစ်သည်။ ကိုတုတ်ကြီး၏ လီးမှာ မဲနက်နေပြီး အမွှေးတွေမှာထူထဲလှသည်။ လုံးပတ်ကြီးမှာ မြွေဟောက်ကြီးအလား
ပြောင်တင်းနေသည်။ ဒစ်ကြီးက ပြဲလန်နေ၏။
“ မြန်မြန်လုပ်ပါ.. ကိုတုတ်ရဲ့…”
မစိန်အေး၏အသံမှာ သိသိသာသာကြီး တုန်ရင်လှိုက်မောနေသည်။ ကိုတုတ်ကြီးက ဖင်ကြီးကိုကြွလျက်
လီးကိုဖိသွင်းရင်း တပြိုင်နက်တည်းမှာပင်စိန်အေး၏နို့ကြီးတွေကိုဆွဲလှန်ကာ စုပ်လေသည်။
“ ပြွတ်….ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်….အု…..အင်း……”
လီးကြီးက လျှောခနဲ စူးစိုက်သွားသည်။ စိန်အေးက သူမ၏ခေါင်းကိုနောက်သို့လှန်ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ကို
ဟ၍ တအင်းအင်း ညည်းတွားရင်း ဖင်ကြီးကိုစကောဝိုင်းလှုပ်ခါရမ်းပေးသည်။ ကိုတုတ်ကြီးကလည်း အဆက်မပြတ်
ဆောင့်လိုးရင်း နို့ကြီးတွေကိုစို့ပေးသည်။
“ ပြွတ်…ပလွတ်….စွပ်….ပြွတ်……”
စောက်ခေါင်းထဲမှာ အရည်များ ရွှဲနစ်နေပြီး လီးဝင်သွားတိုင်း အသံများထွက်ပေါ်လာသည်။ စိန်အေးက
အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမယ့်ကလေးမမွေးဖူးသေး။ ယောက်ျားက ကုန်ကားလိုက်သည်။ တစ်လမှာ တစ်ခါလောက်
အိမ်ပြန်သည်။ အိမ်တွင်နှစ်ရက်လောက်နေပြီး ပြန်သွားသည်။
ဒီတော့မစိန်အေးကလည်း ကိုယ့်ဝမ်းနာကိုယ်သာသိဆိုသလိုငါ့ဝမ်းပူဆာ မနေသာတော့လည်း စိတ်မပါချင်
ယောင်ဆောင်၍ စပယ်ယာလင်များ ရှာထားရသည်။ သူ့လင်ကြီးထက်တော့အနည်းဆုံး အလုံးအရပ်တော့သာမှာ
ပေါ့။ ကိုတုတ်ကြီးက အတွေ့ကောင်းသည်။ လီးကြီးစောက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာတိုင်း ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင်ခံ၍ကောင်း
လှသည်။
“ ကော့ပေး…စိန်အေးရဲ့….ကော့….”
“ ကော့နေတာပဲတော့…ကိုတုတ်ရဲ့.. ဒီမှာ သေတော့မယ်… အင်း..ဟင်း…ဟင့်…”
“ အား..အား…..ကောင်းလိုက်တာ စိန်အေးရယ်… အီး…..”
“ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်….ပြွတ်……..”
“ အ…အမေ့…အမလေး……ကောင်းလိုက်တာ…ကိုတုတ်ရယ်…အင်း…ဟင်း…….အ….”
စိန်အေးက ကော့ထိုးလိုက်၊ စကောဝိုင်း ဝိုင်းပေးလိုက်ဖြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေသည်။ ကိုတုတ်ကြီး
ကလည်းဒလကြမ်းဆောင့်လိုးနေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လိုးနေသည်ကဆိုင်၏အတွင်းဘက်ကျကျတွင်ဆိုင်ရှေ့
ဖက်နှင့် နောက်ဖက်ခြားထားသော လူတစ်ရပ်ကျော်ရှိုးကေ့စ်ကြီးကတစ်ဖက်အခြားတစ်ဖက်က မျက်နှာကြက်ထိ
လုလုဖြစ်နေသော ဆန်အိတ်ပုံကြီး၏ နောက်ဖက်ကြမ်းပြင်တွင်ချထားသော ဆန်အိတ်နှစ်လုံးကြားတွင်လိုးနေကြ
ခြင်းဖြစ်သည်။
မစိန်အေး၏ ပေါင်ကြီးတွေက ဖွေးဖွေးနုနုနှင့် ကြီးမားလှသည်။ ဖင်သားကြီးများက ဘေးသို့ကားထွက်နေ
သည်။ကိုတုတ်ကြီးဆောင့်လိုးချလိုက်တိုင်းအိခနဲ အိခနဲ ပြားချပ်သွားသည်။ မစိန်အေး၏ စအိုဝလေးမှာ ရွဲ့သွားလိုက်
ပြဲခနဲ ဖြစ်သွားလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ ကြီးမားဖောင်းအိနေသော စောက်ဖုတ်ခုံးခုံးကြီး ပိပြားသွားသည်အထိ
ကိုတုတ်ကြီးက သူ့လီးကြီးကိုအဆုံးအဆုံးထိလိုးသွင်းနေသည်။
“ အီး…အ…အီး……..”
မစိန်အေးက ပါးစပ်ကိုစေ့၍ ကိုတုတ်ကြီး ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အီးခနဲ အော်သည်။ ကိုတုတ်ကြီးဆိုတဲ့
လူကလညး် မိန်းမ မရှိသော်လည်း မိန်းမပေါင်းစုံကို လိုးဖူးသူဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းကိုလညး် စံချိန်မှီသန်မာစေရန်
နည်းလမ်းမျိုးစုံဖြင့် အမြဲသနေသူဖြစ်သည်။ ကြီးမားဖောင်းကားလှသည်ဆိုသော မစိန်အေး၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ
ကိုတုတ်ကြီး၏ဆောင့်ချက်တိုင်း ပြားခနဲ ပြားခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားရသည်။
ဆိုင်နောက်ဖေးဖက်မှ နံရံရှိကွဲဟနေသော ပျဉ်ပြားကြားမှ ချောင်းကြည့်နေသော မထွေးကြည်တစ်ယောက်
သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ကာမပဒေသာ ဗုံးပေါက်ကွဲနေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးပင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေရသည်။
ထွေးကြည်မှာ ကလေးအမေဖြစ်သော်လည်း လင်ဖြစ်သူအရက်သမား သံချောင်းက အရက်နှိပ်စက်၍ သူမကိုလိုးမ
ပေးနိုင်ခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ပင်မကတော့။
အဲ လိုးတော့လိုးသည်ထည့်သည်နှင့်ပြီးသွား၏။ တစ်ခါတစ်လေ ခံလို့ကောင်းလာကာမှ သံချောင်းလီး က
ပျော့သွားသည်။ ထိုအခါ စိတ်ဆိုးဆိုးဖြင့်သံချောင်းကို သူမအပေါ်မှ တွန်းချတော့ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လန်ကျ
သွားသော သံချောင်းက တခေါခေါ အိပ်ပျော်သွားသည်။ အရက်က လူကိုနိုင်ကာ သံချောင်း ထမင်းပင်ကောင်း
ကောင်းမစားတော့သည်မှာ ကြာပြီ။
အခုလည်း မထွေးကြည်ကမစိန်အေးဘာလုပ်မလို့လဲဆိုတာသိရရုံကြည့်ရန်လာခဲ့ပေမယ့်အရာအားလုံးကို
မေ့သွားပြီး ဆိုင်တွင်ထားခဲ့သော အောင်ကိုနှင့် ဆိုင်ကိုလည်း သတိမရတော့ပေ။ မထွေးကြည်သည်သူမ၏ပေါင်
တွင်းသားလေးများပေါ်သို့အရည်တို့မှာ ရွှဲနစ်စွာ စိမ့်ယိုစီးကျနေလေပြီ။
ဆိုင်ထဲသို့ မာမာလှမ်းဝင်ပြီး ခဏမှာပင်ဆိုင်နောက်ဖက်ခန်းဆီမှ အသံတွေကို အတိုင်းသား ကြားလိုက်ရ
သည်။ ကြားလိုက်ရသည်နှင့်မစိန်အေးနှင့်ကိုတုတ်ကြီးဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ ဒါဆိုကိုချိုကြီး ဘယ်ရောက်နေသ
လဲ။ နောက်သို့ပြန်လှည့်ရန်ပြင်လိုက်စဉ်မှာပင်မစိန်အေး၏ညည်းသံနှင့်စောက်ခေါင်းထဲမှထွက်နေသော အသံတို့
က မာမာကို လှမ်း၍ ဆွဲထားလိုက်သည်။ အသံသာကြားရပြီး မမြင်ရ မြင်တွေ့ချင်သည်။ ဘယ်နေရာမှာ လိုးနေ
သည်ကိုအတတ်သိပြီး မြင်အောင်ကြည့်ဖို့က မလွယ်ပေ။
တစ်ဖက်က အတွင်းနှင့်အပြင်ကာထားသော လူတစ်ရပ်ကျော်ရှိုးကေ့က တစ်ဖက်က မျက်နှာကြက်ထိလု
ဖြစ်နေသောဆန်အိတ်ပုံကြီး။အဲဒီနှစ်ခုကြားတွင်တော့ဆန်အိတ်နှစ်အိထပ်လျက်သား နေရာတော့ရှိ၏။ နေ့ခင်းဖက်
မာမာတို့ ဆိုင်နောက်ဖက်သို့သွားလျှင် ထိုဆန်အိတ်နှစ်အိတ်ပေါ်မှ နင်း၍ကျော်သွားရသည်။ အခုတော့မလွယ်။
ထိုဆန်အိတ်နှစ်လုံးပေါ်သို့တက်လိုက်လျှင်လိုးနေသော နှစ်ယောက်နှင့်တည့်တည့်ကြီး တွေ့လိမ့်မည်။
မာမာ မတတ်နိုင်တော့။ ဆန်အိတ်နှစ်လုံးထပ်ပေါ်သို့ လက်ထောက်၍ အသာချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
ခဏအတွင်း မာမာတစ်ယောက်တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာဖြင့် ရင်တွေပူလောင်လာသည်။ မစိန်အေး၏ ဆံပင်တွေ
ပြေကျပြီး ခေါင်း၌ ထိုးစိုက်ထားသော ပလပ်စတစ်ဘီးမှာ လွင့်စင်ပြီး ဆန်အိတ်တွေ ဘေးသို့ကျနေ၏။ ထမီမှာ ခါးမှ
ပြေလျော့၍ ဘေးသို့အစုလိုက်ပုံနေသည်။ ကြီးမားအိစက်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ အရမ်းကိုခါရမ်းလျက်ရှိ၏။
မာမာ အပျိုစင်မဟုတ်တော့ပါ။ လီးအကြောင်း လီးအရသာ ကောင်းကောင်းသိပြီးသား။ ခံစားရတဲ့အရသာ
ကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ ဒါပေမယ့် ခံဘူးရုံသာရှိပြီး စိတ်တိုင်းကျ ကျေနပ်အောင်တော့ မခံခဲ့ရပါ။ အခုကြည့်
နေရင်း ကိုတုတ်ကြီးရှေ့ ပြေးဝင်၍ လီးကိုဆွဲကာ သူမစောက်ပတ်ထဲ ထည့်ပစ်လိုက်ချင်သည်အထိစိတ်တွေ ထလာ
သည်။
ဆန်အိတ်နှစ်လုံးပေါ် ထောက်ထားသော လက်က ညောင်းလာသဖြင့် ရင်ဘတ်နှင့် မှောက်လိုက်ကာ
မျက်နှာကို စောင်း၍ကြည့်သည်။ ခြေထောက်က ကြမ်းပြင်တွင်ထောက်လျက် နောက်တည့်တည့်မှ ကြည့်လျင်
မာမာသည်ဆန်အိတ်ပေါ် ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ထားသည့်ပုံစံဖြစ်နေသည်။
လိုးနေသော နှစ်ယောက်မှာလည်း ကိုတုတ်ကြီးက ပညာသားပါသည်။ အမောမခံ မစိန်အေးတစ်ယောက်
ကာမရှိန်ပြင်းပြင်းထန်ထန်တက်လာမှန်းသိသည်နှင့် လီးကို အဆုံးထိထိုးမသွင်းတော့ဘဲ တစ်ဝက်မျှဖြင့် မစို့မပို့
လေး ထိုးထည့်ကာ လိုးပေး၏။ မစိန်အေးတစ်ယောက်အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသည်။ မရှက်နိုင်တော့ဘဲ ဖင်ကြီးကို
တအားမြှောက်ကြွကာ အောက်မှတအားကြီး ကော့ဆောင့်ဆောင့်လာသည်။ ပါးစပ်မှလည်း
“ အား….အမလေး…အင့်…ဟင့်….ဟင်း..အိုး……အား…..အိ…” ဟူ၍ ခံစားရခက်သည့် ညည်းညူသံမျိုးစုံ
ထွက်နေ၏။
မစိန်အေး၏ လက်နှစ်ဖက်က ဖင်ခုထိုင်ထားသော ဆန်အိတ်ဒေါင့်စွန်းနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်
ဆုတ်ကိုင်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံး ခါရမ်းနေသည်။
မာမာတစ်ယောက်သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ လျှာလေးကိုထုတ်
၍ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပွတ်သပ်ပေးနေရရုံမျှမက ခဏခဏလည်း တံတွေး မျိုချနေမိသည်။ ခဏအကြာတွင်
ကာမ ဆိပ်က တက်လွန်းမက တက်လာပြီး ခုနေ လီးတစ်ချောင်း စောက်ပတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်နှင့်ရွှဲခနဲ ပြီးများ
သွားမလားတောင်မသိဟုတွေးနေမိသည်။ မခံစားနိုင်တော့လွန်း၍ မာမာ သူမ၏အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်၍
ထားလိုက်ရသည်..။
* * * * *
ဆိုင်ထဲသို့ ရောက်သည်နှင့် အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို အောင်ကို သဘောပေါက်သွားသည်။ လူကသာ
အသက်အစိတ်ပဲရှိသေးတာ အတွေ့အကြုံက ရှိသင့်သလောက်ရှိသည်။ ဂေါ်လီပင်နှစ်လုံးထည့်ထားသည်။
သူ့ရှေ့မှ ဖင်ပူးထောင်း ထောင်ကြည့်နေသော မာမာကို နောက်မှကြည့်ရင်း လီးတောင်လာကာ မနေနိုင်
မထိုင်နိုင်ဖြစ်လာသည်။ တဖြေးဖြေး အနားသို့ တိုးသွားရင်း လက်တစ်ကမ်း အကွာအရောက်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး
ပုဆိုးလှန်လိုက်သည်။ရှေ့မှမာမာကိုမထိရဲပြန်။ပြဿနာတက်လျှင်ခက်မည်။နေ့စဉ်တွေ့ကာလီးတောင်နေရသည့်
မာမာ၏ဖင်ကြီးက ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ထားတာ တွေ့လိုက်ရတော့အောင်ကိုအသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာသည်။
လက်တစ်ဖက်ဖြင့်လီးကိုကိုင်၍ အာသာဖြေရန်ဂွင်းတိုက်သည်။ တိုက်ရင်း တိုက်ရင်း ကာမဆိပ်တက်လာ
တော့ လူက ရဲလာသည်။ အောင်ကို ရှေ့သို့တိုးပြီး တုန်နေသော လက်ချောင်းများဖြင့် မာမာ့ထမီကို မတင်လိုက်
သည်။ မာမာသိလိုက်သည်။ ကိုချိုကြီး ရောက်လာပြီး သူမဖြစ်နေပုံကို နောက်မှကြည့်၍ မနေနိုင်ဖြစ်လာပုံရသည်။
လှည့်ကြည့်၍မဖြစ်။ ဒီမှာကလည်း ခံစားနေရတာ အရည်ပျော်လုပြီ။ လှည့်ကြည့်မှ မလုပ်ဖြစ်ဘဲဖြစ်သွားအုံးမည်။
မာမာ မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ နေလိုက်ပြီး သူမ၏တံတောင်ဆစ်လေးနှစ်ဖက်ကို အသာရုတ်ကာ ဆန်အိတ်ပေါ်
တွင်ထောက်လိုက်ပြီး အားပြုလိုက်ကာ ကိုယ်ကိုတောင့်ထားလိုက်သည်။
ထဘီက ခါးပေါ်ကိုလန်တက်သွားတော့ဖွေးအိနေသေ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး
များက ခပ်စူစူလေး နောက်သို့ထွက်နေသည်။ ကြည့်ရင်း လီးက တဆတ်ဆတ်ဖြစ်သွားပြီး အရေထွက်ချင်သလို
ဖြစ်သွားရသည်။ အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟု သဘောထားကာ မာမာ၏ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်
အသာထိန်းကိုင်ကာ လီးကိုဆတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။
မတရားဖြစ်နေသော အရေများကြောင့်လီးက လျှောခနဲဖြစ်ကာ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ်ကြားမှတဆုံး တိုးဝင်
သွားသည်။ အောင်ကို၏လီးရင်း ဆီးခုံနှင့် မာမာ၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းတို့ ထိရိုက်မိချိန်တွင်အ ဟူသော ရှတတ
အသံလေးဖြင့်မာမာ၏ခေါင်းလေး ထောင်သွားသည်။
အခြေအနေကိုချက်ချင်းသိသွားသော အောင်ကိုက မာမာ၏တင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကိုအားပါးတရ ဆုတ်ကိုင်
ကာ တစ်ချက်ချင်း စီးစီးပိုင်ပိုင်အားဖြင့် ဆောင့်လိုးသည်။ အံမယ်သူကလည်း မခေပါလား ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ
ဖင်ကြီးတွေကိုနောက်သို့ဆောင့်၍ တောင့်၍ ကော့ပေးနေသည်။
မာမာအကြိုက်တွေ့သွားသည်။ သူမစိတ်ကြိုက်လီးကို အခုမှတွေ့ရပြီဟု တွေးမိသည်။ လီးကလည်း မာ
လိုက်သည်မှာ မပြောနှင့်တော့၊ သံချောင်းအလားပင်၊ အရှည်ကလည်း ဆောင့်တိုင်းဆောင့်တိုင်း သားအိမ်ဝကိုထိ
သည်။ လုံးပတ်ကလည်း သူမစောက်ခေါင်းနှင့်ဆိုလျှင်ဓါးအိမ်ထဲ ဓါးထိုးစွပ်ထားသလိုကွက်တိဖြစ်နေသည်။
ပြီးတော့လီးကြီးက ပူနွေးနွေးကြီး၊ နောက်သို့ကော့ပေးရုံမျှမက အံကြိတ်၍ သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲမှလီးကို
ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။ အလိုးခံရင်းမှနို့တွေ အကိုင်ခံချင်လာသည်။ ဒါပေမယ့်ခုတော့ဘာမှမတတ်နိုင်သေး နောက်က
ဆောင့်အားက တအားသွက်၍ တအားပြင်းလာသည်။ ပြီးချင်လာပုံရသည်။ မာမာလည်း စိတ်ကိုလျှော့ကာ အထွတ်
အထိပ်ရောက်ရေးအတွက်စိတ်ကိုနှစ်ထားလိုက်သည်။
ဂေါ်လီက လီးတန်အပေါ်တစ်လုံး အောက်ဖက်မှာတစ်လုံးဖြစ်၍ ခုလိုဖင်ကုန်း၍လိုးခံရချိန်တွင်လီးအောက်
ဖက်ဂေါ်လီက စောက်စေ့ကို ဖိဖိသိပ်နေသည်။ တင်းကနဲ တင်းခနဲဖြစ်ရင်း မာမာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရင်ရင်
ဖြစ်လာသည်။ ခဏအတွင်းမှာပင်လီးက တဆုံးဆောင့်သွင်းလိုက်ရင်း စောက်ခေါင်းထဲတွင်ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ
ရုန်းကာ သုတ်ရေများ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ပြင်းလိုက်သည့်အရှိန်၊ နွေးလိုက်သည့်လရေတွေ။
အ…ခနဲ အ..ခနဲ ဖြစ်သွားရင်း လီးကြီးကိုစောက်ခေါင်းဖြင့်ဆုတ်ဆုတ်ဆွဲကာ မာမာတစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါ ၍
ပြီးသွားရတော့သည်။ ခဏနေပြီး နောက်ကလူက လီးကိုဆွဲထုတ်သည်။ လူကိုအချောင်ဝင်လိုးပြီး ပြေးတော့မည်။
ဒီလိုလူမျိုးက ဇာတ်လမ်း မရှည်တတ်ကြ။ မာမာကောင်းကောင်းသိသည်။ ဒါမျိုးအဖြစ်မခံနိုင်သူ့လီးအကျွတ်မှာပင်
မာမာက ဆတ်ခနဲလှည့်ကာ လက်ကိုဖမ်းဆွဲသည်။
“ ဟင်……..”
သူမထင်ထားသလို သူဌေး ကိုချိုကြီး မဟုတ်။ တစ်နေကုန်ဆိုက်ကားပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ငိုက်နေတတ်သည်
ကိုနေ့တိုင်းတွေ့နေရသည့်သူ။ မာမာ နာမည်မသိ။ လူက အဓိက မဟုတ်။ လီးက အဓိက။ သူမလုပ်ကျွေးချင်လည်း
လုပ်ကျွေးပါရစေ။ ဒါက မိန်းမတိုင်း၏စိတ်။
လက်ကိုလှမ်းအဆွဲခံလိုက်ရတော့အောင်ကိုလန့်သွားသည်။ ဒီလောက်နှင့်ဇာတ်လမ်းအပြတ်မခံနိုင်သော
မာမာကလည်း သူမ၏ထဘီအောက်နားစလေးဖြင့်အောင်ကို့လီးကြီးကိုတယုတယလေး သုတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့
အောင်ကို့မျက်နှာကိုတည့်တည့်ကြည့်၍ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ချက်ချင်း ရှက်စနိုးပုံစံဖြင့်ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ကာ အောင်ကို့ကို
လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
သူမ၏ရှေ့မှ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်ဖြင့် မသွားချင်သွားချင် ထွက်သွားသော အောင်ကိုတစ်ယောက်
မနက်ကျရင်လမ်းထိပ်မှလာပြီး စောင့်နေမှာ သေချာကြောင်း မာမာ တွေးလိုက်မိတော့သည်။
* * * * *
အောင်ကိုက ရှေ့ကအထွက်မာမာက သူ့နောက်နားက ခွာ၍ထွက်သည်။ အောင်ကို ကွမ်းယာဆိုင်ပေါ်သို့
တက်လိုက်ချိန်တွင်မာမာက မှောင်ရိပ်ထဲမှနေ၍ လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းရှိကားဂိတ်ရှိရာသို့လျှောက်သွားနေပြီ။
ကွမ်းယာဆိုင်သို့ အောင်ကို ပြန်ရောက်ပြီးသည်အထိထွေးကြည်က ပေါ်မလာသေး။ အောင်ကိုမှာလည်း
ချောချောလှလှပစ္စည်းကောင်းကောင်းကြီးကိုလိုးလိုက်ရတာမှန်သည်။ ဒါပေမယ့်ကသုတ်ကယက်ဖြင့်လိုးလိုက်ရ၍
အားမရ။ နောက်နေ့တွေမှာ ကြုံလာနိုင်သော်လည်း လောလောဆယ်တွင် အောင်ကို၏လီးက အားမရသေး၍
တောင်မတ်နေဆဲ။ စိတ်ထဲကလည်း မကျေနပ်ချင်သေးပေ။
ခဏနေတော့ ထွေးကြည်ပြန်ရောက်လာသည်။ အောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ထွေးကြည်တစ်ယောက်အမူ
အယာတွေ ပျက်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း နီရဲကာ ထူအမ်းအမ်း ဖြစ်နေသည်။ အောင်ကိုသဘောပေါက်လိုက်ပြီ။
ထွေးကြည်ကို ကြည့်ရင်း အောင်ကို၏လီးက တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာပြန်သည်။
“ အော်… အောင်ကို…ဆိုင်သိမ်းတော့မယ်ဟာ… ငါ့ကိုလိုက်ပို့….”
အသံက အာခေါင်ခြောက်သံနှင့်အက်တက်တက်ဖြစ်နေသည်။ ထွေးကြည်ပြန်အလာလမ်းတွင်ကိုချိုကြီး
၏ ဘင်ကားလေးကိုတွေ့ရသည်။ ကားပေါ်တွင်အိဆိုသော ကေင်မလေးနှင့်အိ၏ မိဘများ အဒေါ်များ မိသားစုကို
တွေ့လိုက်ရသဖြင့်ထွေးကြည်၏စိတ်ထဲ ဒီတစ်ခါတော့ကိုချိုကြီး တစ်ယောက်ကောင်မလေးကိုအတည်ကြံတာဘဲ
ဟုသေချာပေါက်တွေးသည်။
ထွေးကြည်နှင့် အောင်ကိုတို့အ.ထ.က ကျောင်းဝန်းအရှေ့ ရောက်လာသည်။ ကျောင်းဝန်းထဲတွင်လူတစ်
ရပ်သာသာ ကံ့ကော်ပင်များ ရှိနေသည်။
“ အောင်ကို ….ရပ်အုံးဟာ… ငါ ကံ့ကော်ညွန့်ခူးလိုက်အုံးမယ်…”
ဆိုက်ကားကိုရပ်၍ ထွေးကြည်၏နောက်သို့အောင်ကိုပါ လိုက်သွားသည်။ ခဏအကြာတွင်..
“ အောင်ကိုရေ… လုပ်ပါအုံးဟ… ငါ့အကျႌထဲ ဘာကောင်ဝင်သွားလဲ မသိဘူး…”
ခပ်အုပ်အုပ်ပြောရင်း ထွေးကြည်က သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှာဝတ်ထားသော ခပ်နွမ်းနွမ်း တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်မှ
လှမ်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ အသားဖြူသူမို့ဝတ်ထားသော ဘော်လီအောက်မှ ရုန်းကန်ထွက်တော့မယောင်နို့အုံကြီး
တွေက ဖြူဖွေးနုဖတ်၍ နေသည်။
အောင်ကိုက မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနှင့်ဘော်လီအကျႌကိုဆွဲလှန်ကာ လက်တစ်
ဖက်နှင့်သူမခါးကိုဖက်လိုက်ရင်း နို့တစ်လုံးကိုဖိ၍စို့ပစ်လိုက်သည်။
“ ဟဲ့….အို….အောင်ကို….. မ…မလုပ်နဲ့……အို…..အို…..”
မလုပ်နဲ့ဟုသာ ပြောသည်။ ထွေးကြည်က သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို အောင်ကို၏ပါးစပ်ထဲသို့ အတင်းဖိကပ်ပေး
နေသည်။ အောင်ကိုက နို့ကြီးတွေကိုလက်ဖြင့်ဆွဲပြီး တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး အားရပါးရစို့သည်။ ထွေးကြည်မျက်စေ့
စုံမှိတ်၍ တအင့်အင်း ဖြစ်နေသည်။ အောင်ကို၏လက်များက သူမ၏ခါးမှနေ၍ အောက်သို့လျှောကျလာကာ တင်ပါး
ဆုံလုံးလုံးကြီးတွေကိုအားပါးတရ ဆုတ်နယ်သည်။
ဒူးတွေတုန်ကာ ညွှတ်ကျလာသော ထွေးကြည်ကိုပွေ့၍ အောက်က မြက်ခင်းပေါ်သို့ပက်လက်လှန်ချလိုက်
တော့ကျောနှင့်မြက်ခင်း မထိခင်မှာပင်ထွေးကြည်က သူမ၏ဘော်လီအကျႌကိုချွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ မြက်ခင်း
ပေါ်သို့ လှဲမိတော့ အောင်ကိုက သူမ၏ထဘီကို ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ ထွေးကြည်က မျက်နှာလေးတစ်ဖက်သို့
လှည့်လိုက်ရင်း ဒူးနှစ်လုံးထောင်ကာ ပေါင်တွေကိုခပ်ဟဟ ကားပေးထားလိုက်သည်။
အောင်ကို ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကာ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး တဆတ်ဆတ်
ဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကိုအတေ့ထွေးကြည်က သူမ၏စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုဗိုက်ကြောတင်းရုံမျှ ကော့
တင်ပေးလိုက်သည်။
“ အ……အ…အင့်….ကျွတ်…ကျွတ်………အ……..”
လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီ။ ထွေးကြည်ညည်းသည်နာ၍မဟုတ်။ ကောင်း၍ဖြစ်ကြောင်း အောင်ကို နားလည်
သည်။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်နို့နှစ်လုံးကိုဆွဲညှစ်၍ ကိုင်ကာ တုံ့ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ဆောင့်လိုးသည်။
“ ပြွတ်…ဖွတ်…….ဒုတ်….ပြွတ်…..စွပ်……..”
နဂိုထဲက အရည်တွေ ရွှဲနေပြီးမို့ လီးဝင်သွားသံ တပြွတ်ပြွတ်ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထွေးကြည်က မျက်လုံး
စုံမှိတ်ပြီး သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နို့တွေဆွဲကိုင်ထားသော အောင်ကို၏ လက်နှစ်ဖက်ပေါ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်
လိုက်ပြီး ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုလုံးခနဲ လုံးခနဲ ကော့ကော့တင်၍ အားပါးတရ အလိုးခံသည်။
“ ပြွတ်….ဒုတ်….ဘွတ်….စွပ်…အ….ဟင်းဟင်း…ဗြစ်…ကျွတ်..ကျွတ်… အမလေး.. နော်…..ဟင့်..ဟင့်……
အ…….အ………”
ထွေးကြည်အသံမျိုးစုံထွက်၍ယောက်ယက်ခတ်နေသည်။သူတို့လိုးနေကြတာကကျောင်းအုတ်နံရံအတွင်း
ဖက်မှာမို့လူမမြင်နိုင်၍ လွတ်လပ်နေသည်။
“ လုပ်…လုပ်….နာနာလေး လုပ်စမ်းပါ…အင်း ဟင်း….ဗြစ်….ပြွတ်…..စွပ်…ဖွတ်..ဒုတ်…..အီး…..အ…..အ”
မခံရတာကြာလို့လား မသိ၊ ထွေးကြည်ပြီးချင်လာသည်။ အောင်ကို၏ လီးပေါ်မှဂေါ်လီတွေကလည်း ထွေး
ကြည်၏ စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကိုဖိသိပ်နေသည်။
“ ပြွတ်….ဒုတ်…ဗြစ်…..ဖွတ်….အား….အမေ့…..အ…အ.အီး……ကျွတ်…အမလေး….အား………”
ထွေးကြည်အောင်ကိုအား ဆွဲယူ၍ သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ရင်း ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ကော့ကော့တက်သွားသည်။
စောစောကမာမာအားလိုး၍တစ်ချီပြီးထားသောအောင်ကိုကမပြီးသေး၊ဆက်ရအုံးမည်။ မှိန်းနေပြီးမှထွေးကြည်က
မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီး အရည်လဲ့နေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့်…
“ အောင်ကိုရယ်….ကောင်းလိုက်တာဟယ်… ငါ့ကို ပစ်မထားပါနဲ့နော်….” ဟူသော အသံရှတတလေး က
လှိုက်မောစွာ ထွက်ပေါ်လာပါလေတော့သတည်း…။
ပြီးပါပြီ။
