အဆိပ်ပင်
လမ်းဖယ်ပေးကြပါခင်ဗျာ…ဒီလိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် ကျွန်တော်တို့ကို အကူအညီပေးကြပါ…။
ရဲအုပ်နေဇော်က ဝိုင်းအုံနေသောလူအုပ်ကြီးကို တောင်းပန်စကားဆိုရင်း လူအုပ်ကို တောင်းပန်ကာတိုးဝင်လိုက်သည်။
လမ်းဖယ်ပေးလိုက်ကြဦး..ဗိုလ်ကြီးတို့ကို …ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကလည်း စိတ်ဝင်တစားဝိုင်းအုံကြည့်နေကြသော
သူ့ရပ်ကွက်မှလူအုပ်ကြီးကို အရန်မီးသတ်များအကူအညီဖြင့် လမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။
လူအုပ်ကြီးအလယ်တွင်ကား အလောင်းတစ်လောင်း…
တိတိကျကျပြောရလျှင်တော့ အမျိုးသမီးအလောင်းတစ်လောင်း။
အသက်က (၂၀)ကျော်လေးပဲရှိဦးမည်.။
ရုပ်က တော်တော်ချောသည်။ နှမျှောစရာကြီးကွာဟူသော ယောကျင်္ားလေးတစ်ချို့၏တိုးတိုးပြောသော အသံကိုလည်းကြားရသည်။
အဝတ်အစားတွေက လည်း တွန့်ကျေခြင်းအလျင်းမရှိ။
တစောင်းအနေအထားဖြင့်လဲကျနေသည်။
ရဲအုပ်နေဇော်စိုးကအလောင်းကို စေ့့စေ့စပ်စပ်ကြည့်ရှုနေစဉ်
တပ်ကြပ်ကြီးရဲမြင့်ကလည်း အလောင်းအနေအထားကို ဓါတ်ပုံရိုက်ကူးနေသည်၊
အလောင်းဘေးနားမှာ တရှုံ့ရှု့ံငိုနေသော သူမ၏မိခင်ဖြစ်ဟန်တူသည့် အသက်(၅၀)ခန့်အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးနှင့်
မငိုသော်လည်း ဝမ်းနည်းမှုကို အနိုင်နိုင်ထိန်းချုပ်နေရသည့် သူမ၏ဖခင်ဖြစ်ဟန်တူသူတစ်ဦး။
အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကြီးရေ..ဒီအလောင်းကို မနက်ဘယ်အချိန်မှာစတွေ့တာလဲ..။
မနက်(၅)နာရီလောက်မှာ လမ်းလျှောက်ထွက်လာတဲ့လူတွေက မြင်တာပါ။
စမြင်တဲ့သူကရော…ခေါ်ပေးလို့ရပါတယ်ဗိုလ်ကြီး။
ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးဖြစ်သူဦးဝင်းမောင်က မောင်ကို ကိုခေါ်ပေးကြီဦး။
ဗိုလ်ကြီးကမေးစရာရှိလို့တဲ့…
လူအုပ်ထဲမှ အသက်(၁၈)နှစ်ခန့်ကောင်လေးတစ်ယောက်ထွက်လာသည်။
ညီလေး…မနက်ကဒီအလောင်းကိုဘယ်လိုတွေ့တာလဲ…
ဒီလိုပါ…ဗိုလ်ကြီး..ဆောင်းရာသီဆိုမနက်တိုင်းကျွန်တော်က
(၄)နာရီလောက်ဆိုအပြေးလေ့ကျင့်နေကြပါ..
ဒီနေ့ကျမှမြူတွေဆိုင်းတာများလို့ နည်းနည်းနောက်ကျနေတာပါ…
အဲ့ဒါလမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့ လမ်းလယ်ခေါင်မှာဒီအလောင်းကိုတွေ့တာပါ..။
တွေ့တွေ့ချင်းပဲ..ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးအိမ်ကိုသွားပြီး သတင်းပို့ခဲ့ပါတယ်.။အေး.အေး..ဟုတ်ပါပြီကွား..လိုအပ်ရင်ထပ်ခေါ်မယ်နော်..ညီလေး
ရဲအုပ်နေဇော်က ထိုလူငယ်ကို ပြုံးပြပြီး ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။
သေဆုံးသူအမျိုးသမီးရဲ့မိဘဖြစ်သူများဟု ထင်ရသော အမျိုးသားနှင့်အမျိုးသမီးကြီးကို
ဆက်မေးပါတယ်။
ဟိုလေ..ဒီကသေနေတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ အန်တီတို့နဲ့ဘာတော်လဲခင်ဗျ..
အန်တီတို့သမီးလေးပါ…သားရယ်…ဟင့်ဟင့်
ထိုအန်တီကြီးက အသံများပင်တုန်ပြီး..မျက်ရည်များကပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာသည်။
နာမည်က..
သီရိပါ…အသက်က(၂၀)ပဲရှိပါသေးတယ်။ မိဘကိုလုပ်ကျွေးနေတဲ့သမီးလေးပါသားရယ်။
အန်တီသမီးကိုသတ်သွားတဲ့ တရားခံကို မြန်မြန်ဖော်ထုတ်ပေးပါနော်…ဟင့်ဟင့်
ရဲအုပ်နေဇော်က ထိုအန်တီကြီးနှင့် သူမခင်ပွန်းဖြစ်သူကို သူမနှင့်ပတ်သက်သည့် သူသိလိုသော
အချက်အလက်များကို ဆက်လက်မေးမြန်းလိုက်သည်။
အလောင်းကိုတွေ့ရှိရာနေရာအား မှုခင်းဖြစ်စဉ်ကျမြေပုံကြမ်းရေးဆွဲခြင်းမှတ်တမ်းဓါတ်ပုံများ
ရိုက်ကူးခြင်းတို့ကို ဆောင်ရွက်ပြီးစီးပြီးနောက် မြို့နယ်ဆရာဝန်ကြီးနှင့်အဖွဲ့မှ ရင်ခွဲစစ်ဆေးရန်
လူနာတင်ယာဉ်ဖြင့် တင်ဆောင်ပြီး မြို့နယ်ဆေးရုံသို့ အလောင်းကိုသယ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။
ဒီလိုဖြစ်တာဒီလပိုင်းအတွင်း အဆန်းသိပ်မဟုတ်တော့။
ရဲအုပ်နေဇော်ကလွန်ခဲ့တဲ့လကမှပြောင်းလာတာ။
သူပြောင်းလာပြီးနောက်ပိုင်း ဒီအမှုမျိုးတွေကဆက်တိုက်ဖြစ်နေသည်။
သတ်ခံရသော ကောင်မလေး(၄)ယောက်ရှိပြီ။
တစ်ပုံစံထဲပင် လည်ပင်းကိုမာကျောသော အရာတစ်ခုခုဖြင့်ရိုက်ခံရပြီး လည်ပင်းကျိုးသေဆုံးခြင်းဖြစ်သည်။
ဖြစ်တာကလည်း စနေနေ့ တွေချည်းပင်။
သတ်ခံရသောကောင်မလေးတွေကဒီလိုအရွယ်တွေချည်း။
အထက်ကလည်း သူ့ကိုဖိအားပေးလှပြီ။ ရဲသင်တန်းကျောင်းတက်ခဲ့စဉ်က ထူးချျွန်ဆုရထားသော
ရဲအုပ်နေဇော်အဖို့ ဒီလူသတ်သမားသည် သူ့ကိုစိန်ခေါ်နေသယောင်ခံစားရသည်။
ကြည့်ရတာတော့ စိတဇ္ဇလူသတ်သမားဖြစ်ဖို့များသည်။ အသတ်ခံရသော အချိန်တွေက
ည(၁၀)နာရီဝန်းကျင်လောက်တွင် အသတ်ခံရသူတွေချည်း။။
ယခုအသတ်ခံရသော ကောင်မလေးက ကျူရှင်ဆရာမလေး။
မနေ့ညက ညပိုင်းကျူရှင်သင်ပြီး အပြန်တွင် အသတ်ခံရခြင်းဖြစ်သည်။
ဒီအမှုကို သူမြန်မြန်ဖော်နိုင်မှဖြစ်မည်။(၂)
ဟူး..ရဲအုပ်နေဇော်ကားထိုင်ခုံပေါ်တွင်ေ ခြပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်သည်..။
မောင်မြိုင်ရေ…ကိုယ့်ကိုရေတစ်ခွက်လောက်ခပ်ပေးပါလားကွာ..။
ဟုတ်..ဗိုလ်ကြီး.
တပ်သားလေးမောင်မြိုင်ခပ်ပေးလာသော ရေကို နေဇော် မော့သောက်လိုက်သည်။
ရင်ထဲတော့အနည်းငယ်အေးသွားသယောင်ခံစားရသည်။
အနည်းငယ်အမောပြေမည်မှ မကြံရသေး စခန်းထဲသို့ စာရွက်တစ်ရွက်ကိုင်ကာဝင်လာသော
မြို့နယ်ရုံးမှ ဒုရဲအုပ်ဝေထွန်းကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ကိုဝေထွန်းလာလျှင်တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု အလုပ်ကပါလာမည်ဆိုတာသိပြီးသားမို့ရင်မောသွားသည်။
ကဲ..ကိုဝေထွန်း..ဘာမှုလဲသာပြောတော့…
ဟီးဟီး..ဗိုလ်ကြီးကကျွန်တော်လာရင်ကိုသိနေတော့တာ…
ဒုရဲအုပ်ဝေထွန်းက သူ့ထံကို မြို့နယ်ရုံးမှညွှန်ကြားချက်တစ်ခု ပေးသည်။
တရားခံပြေးကိစ္စ..
သူတာဝန်ကျနေသော မြို့လေးသို့ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်လာသည်တဲ့။
ခိုးမှုပေါင်းမြောက်မြားစွာနှင့်အလိုရှိနေသောသူ။
လွန်ခဲ့သော (၂)နှစ်ခန့်က ထိုသူ၏ပွဲများကိုသူပင်စွဲလန်းနှစ်ခြိုက်စွာကြည့်ခဲ့ဖူးသော
လက်ဝှေ့သမားတစ်ဦး။
ထွန်းထွန်းအောင်ဆိုလျှင် မြန်မာ့လက်ဝှေ့လောကမှာ ရုံဝင်ကြီးကြေးကြီးပေးပြီးဝင်ကြည့်ရသည်။
နောက်ပိုင်းဘယ်လိုဖြစ်သွားသည်မသိ။
လက်ဝှေ့လောကမှ ကျောခိုင်းသွားပြီး သူခိုးတစ်ယောက်အဖြစ်ကျင်လည်နေတာတွေ့တော့
သူယုံပင်မယုံနိုင်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဒီလိုလူတစ်ယောက်သူခိုးဖြစ်သွားတာကို သူအံ့သြနေမိသည်။
အင်းလေ။ ဒါတွေငါနဲ့မဆိုင်ပါဘူးလေဟု တွေးပြီး နေဇော်တစ်ယောက် အတွေးနယ်ချဲ့နေသဖြင့်
ဝေလင်းသူ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားတာကိုပင်မသိလိုက်။
ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ဇနီးသည်ကိုလွမ်းမိသည်။
ဇနီးသည်ကား ကျောင်းဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်သဖြင့် တခြားမြို့မှာတာဝန်ကျနေသည်။
ကျောင်းပိတ်ရက်များမှာတော့ သူမလာမည်ဟုထင်မိသည်။
ဇနီးသည် သဇင်ကား ရိုးသားအေးဆေးပြီး မိန်းမကောင်းပီသသဖြင့် သူသဇင်ကိုစိတ်ချတယ်လေ။
ကျောင်းတုန်းက သဇင်ကို သူငယ်ချင်းတွေဘေးတီးမြောက်ပေးမှုကြောင့်
နောက်ကလိုက်ပြီးရီးစားစကား ပြောစဉ်က သူဒူးတွေတုန်နေတာကို သတိရမိပြီးပြုံးမိသည်။
လွှမ်းတယ်…သဇင်ရေ..။
မင်းအသံလေးကိုကြားချင်တယ်….။
စောစောက အမှုပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်တက်သော်လည်း ပြုံးနေသည့် သူ့စခန်းမှူးနေဇော်ကို
ကြည့်ပြီးတပ်သား မောင်ခိုင်တစ်ယောက် နားမလည်နိုင်စွာဖြစ်နေရတော့သည်။(၃)
ရှင်သွားတော့မှာလား…အင်္ကျီပြင်ဝတ်နေသော ထွန်းထွန်းအောင်ကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့
အမျိုးသမီးကနောက်မှ ဖက်ပြီးပြောလိုက်သည်။
ထွန်းထွန်းအောင်က ထိုအမျိုးသမီးလက်များကို သူ့လက်များဖြင့်ကိုင်ပြီး အသာအယာဆွဲခွာလိုက်သည်။
အင်း…ကျုပ်သွားမှဖြစ်မယ်…
သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ငွေတစ်ထပ်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ထိုအမျိုးသမီးကိုပေးလိုက်သည်။
အမျိုးသမီးက သူ့ငွေများကိုယူပြီး..
သူ့ကို ပိုက်ဆံတစ်ဝက်ကိုပြန်ပေးသည်။သူထူးဆန်းသွားသည်။
ဘာဖြစ်လို့လဲ..ခင်ဗျားက…
ရှင့်ကိုကျွန်မသိတယ်..အမျိုးသမီးကပြုံးပြီးပြန်ပြောလိုက်သည်။
သူထူးဆန်းသလိုကြည့်မိလိုက်သည်။
ဟင်း..ရှင်ကသာကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိမထားမိတာ…ရှင်ထွန်းထွန်းအောင်မှန်းသိတယ်။
ကျွန်မကရှင့်ပရိပ်သတ်ရှင့်။
အမျိုးသမီးက အဝတ်အစားများကို ပြန်ဝတ်ရင်းသူ့ကိုပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။
ရှင်ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲရှင်…ကျွန်မကတော့ရှင့်ကိုကြိုးဝိုင်းထဲမှမြင်နေရတာကိုသဘောကျတယ်..
ဒီကိုရှင်ရောက်လာတာဘယ်သူ့ကိုမှမပြောပါဘူး…ခ်ခ်။
ရှင်ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သလဲတော့မသိဘူး…
ကိုယ့်အကြောင်းနဲ့ကိုယ်ပေါ့ဗျာ…ထွန်းထွန်းအောင်ကား အဝတ်အစားများဝတ်ပြီးသောကြောင့်
အခန်းပြင်သို့ထွက်လိုက်ပြီး…အခန်းတံခါးကိုပြန်စေ့ပေးထားခဲ့သည်။
မတွေ့ရတာကြာသော မိန်းမတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့ကိုခံစားလိုက်ရတာရယ်။
ကောင်းကောင်းအိပ်စက်လိုက်ရတာရယ်ကြောင့် သူအင်ပြည့်အားပြည့်ဖြစ်နေပြီ။
ဦးထုပ်ကိုခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းပြီး လမ်းမပေါ်သို့သူထွက်ခဲ့သည်။
အချိန်ကား ည(၁၂)နာရီခန့်ရှိနေပြီ။
လမ်းမပေါ်တွင်လူရှင်းနေပြီ.။
မှုန်ပျပျလမ်းမီးအလင်းရောင်အောက်မှာ သူလမ်းလျှောက်နေရင်း သူ့အဖို့ဒီညလမ်းပေါ်မှာပဲအချိန်ကုန်ရတော့မှာကိုတွေးမိနေသည်။
အမှန်တကယ်တော့ ဟိုအမျိုးသမီးပြောသလို သူဖြစ်ချင်ပါသည်။
ဒါပေမဲ့ဘဝအခြေအနေက မပေးတော့။
မိန်းမယုတ်တစ်ယောက်ကြောင့် သူ့ဘဝပျက်ခဲ့ရတာကို တွေးမိတိုင်းသူစိတ်နာမိသည်။
လမ်းထိပ်တွင် လူရှင်းနေသော်လည်း စျေးဆိုင်တစ်ဆိုင်ဖွင့်နေတာတွေ့သည်။
သူအပျင်းပြေသောက်ဖို့ ဆေးလိပ်လေးတော့ဝယ်လို့ရနိုင်ကောင်းရဲ့လို့တွေးမိပြီး
ဆိုင်ရှိရာဘက်သို့ ခြေလှမ်းများကိုဦးတည်လိုက်တော့သည်။(၄)
ဆိုင်ရှေ့သို့သုတ်သုတ်လျှောက်လာသော ထွန်းထွန်းအောင်သည် ဆိုင်ထဲမှထွက်လာသောသူတစ်ယောက်နဲ့ မတော်တဆတိုက်မိသွားသည်။
အနွေးထည်ခေါင်းစွပ်နှင့်လူတစ်ယောက်….
နှစ်ယောက်လုံးအနည်းငယ်ယိုင်သွားသည်။
ထွန်းထွန်းအောင်က ထိုလူကိုတောင်းပန်လိုက်သည်..။
ဆောရီး။..သူ့လိုပဲညဖက်လမ်းပေါ်လျှောက်သွားနေသောသူတစ်ယောက်ဖြစ်ဟန်တူသည်.။
ထိုသူက..ရတယ်လို့ပြောပြီး…။ လမ်းများပေါ်ဆီဆက်လျှောက်သွားသည်။
ထူးတော့ထူးဆန်းသည်…ထွန်းထွန်းအောင်စိတ်ထဲတစ်စုံတစ်ခုကိုခံစားလိုက်ရသလိုမျိုး။
ဘယ်လိုခံစားချက်ဆိုတာသိသည်..လက်ဝှေ့ကြိုးဝိုင်းထဲတွင် ကြောက်စရာကောင်းသော
ပြိုင်ဘက်တစ်ယောက်နှ်င့်တွေ့ဆုံယှဉ်ပြိုင်ရစဉ်ခံစားရသောခံစားချက်မျိုး။
ထူးတော့ထူးဆန်းသည်။
ဒီခံစားချက်မျိုးကို သူလက်ဝှေ့ကြိုးဝိုင်းထဲမှာမှခံစားရသည်။
ယခုက…စိတ်ထင်နေလို့ပဲဖြစ်မှာပါပဲလေ..ဟုသူတွေးမိသည်။
အလင်းရောင်မှုန်ပျပျလေးရှိနေသောဆိုင်ထဲသို့သူဝင်လိုက်သည်။
ဆိုင်ရှင်ကား အိပ်ငိုက်နေပြီ။
ဆေးလိပ်တစ်ဗူးလောက်ရောင်းပေးပါဦး..အကို…
စကားသံကြောင့်ဆိုင်ရှင်အိပ်ငိုက်နေရာမှ နိုးလာသည်။
သြော်…အေးအေး…
ဆိုင်ရှင်က သူ့ကိုဆေးလိပ်တစ်ဗူးထုတ်ပေးသည်။
ထွန်းထွန်းအောင်က ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံထောင်တန်တစ်ရွက်ကိုထုတ်လိုက်သည်။
လက်ကျန်ငွေကြေးအနည်းငယ်ရှိပေမဲ့ တည်းခိုခန်းမှာတော့သွားအိပ်လို့မဖြစ်။
အချိန်မရွေးရဲကလာကုတ်နိုင်သည်။
ဆေးလိပ်ကိုတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ပြီး ဆိုင်ရှင်ကိုစကားပြောလိုက်သည်။
အကို…မြို့ထဲမှလူရှင်းလှချည်လား…
ဆိုင်ရှင်က..ညီလေးကဧည့်သည်ထင်တယ်…အပြင်သိပ်မထွက်နဲ့ညီလေး..
အခုကမြို့ထဲမှလူသတ်သမားတစ်ယောက်လက်ချက်နဲ့ ကောင်မလေးတွေသေတယ်။
ဒီနေ့စနေနေ့ပဲညီလေး…ဒီနေ့လိုစနေနေ့ညတွေမှပဲဖြစ်တာ…။
ညီလေးတည်းတဲ့နေရာကို မြန်မြန်ပြန် အန္တရာယ်ရှိတယ်။
ဟင်…ထွန်းထွန်းအောင်အံ့သြသွားသည်။
ဆိုင်ရှင်က ရှင်းပြတာကိုသူပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်နားထောင်နေမိသည်။
မကြာမီသူလည်းဆိုင်ထဲမှထွက်လာတာနဲ့ ဆိုင်ကိုဆိုင်ရှင်ပိတ်လိုက်တာကို သူတွေ့လိုက်ရတော့သည်။(၅)
နန်းမြတ်သီရိကား အိမ်တံခါးများကို အသာအယာစေ့ပိတ်လိုက်သည်။
အဘွားဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းထွေးကား အခန်းထဲမှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေပြီ။
မိဘများမရှိတော့သည့်ဘဝမှာ အဘွားဖြစ်သူဟာ သူမအတွက်တော့ တစ်ဦးတည်းသောတွယ်တာစရာ။
မိဘများထားခဲ့သော အမွေတွေကလည်း သူမတစ်သက်ပင်စားမကုန်။
ဖေဖေနှင့်မေမေကားမှောက်ပြီးဆုံးပါးသွားကတည်းကသူမဘဝအထီးကျန်ခဲ့သည်။
ရန်ကုန်မှာ သူမတစ်ဝမ်းကွဲမမ ရိုစီ ရှိသော်လည်းဘွားဘွားကမပတ်သက်စေချင်။
မမ ရိုစီကား အကျင့်သိပ်မကောင်း။
ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းတက်စဉ်က မမရိုစီတို့အတွဲကိုခဏခဏတွေ့သည်။
သူ့ရည်းစားကလက်ဝှေ့သမားတစ်ယောက်ပင်။ထွန်းထွန်းအောင်တဲ့။
မမရိုစီကမိတ်ဆက်ပေးသေးသည်။
ကိုထွန်းထွန်းအောင်က သဘောကောင်းသည်။အားကစားသမားတစ်ယောက်မို့
ကိုယ်လက်လည်းကြံ့ခိုင်သည်။
နောက်မှသိသည် မမရိုစီသည် ကိုထွန်းထွန်းအောင်ရဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ဖောက်ပြန်ပြီး
ကိုထွန်းထွန်းအောင်တော်တော်ပျက်စီးသွားသည်လို့သိရသည်။
ရန်ကုန်မှသူမသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်မှ ပြောသဖြင့်သိရခြင်းဖြစ်သည်။
ကိုထွန်းထွန်းအောင်ကိုသူမသနားမိသည်။
ထိုသို့ဖြစ်ချိန်တွင်သူမရန်ကုန်မှာမရှိတော့။ မိဘများဆုံးပါးသွားသဖြင့် နယ်ပြန်ရောက်နေချိန်။
ကိုထွန်းထွန်းအောင်ကို သူမအကိုတစ်ယောက်လိုချစ်သည်။
မမရည်းစား ဘဝမှာတင် ကိုထွန်းထွန်းအောင်ကို မမထက်ပင် ရင်းနှီးစွာနေခဲ့သည်။
ယခုတော့ သူမကလည်းနယ်မှ မိဘတွေဆုံးပါးပြီး ဖွားဖွားကိုစောင့်ရှောက်ရန်
နယ်မှာတစ်သက်လုံးနေတော့မည်ဟုဆုံးဖြတ်ပြီး ကျောင်းဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီလေ.။
အတွေးများနှင့်နယ်ချဲ့နေမိသည်။
ညတိုင်း သူမအနေဖြင့် အိပ်ယာမဝင်ခင် ရေလေးတော့ချိုးလိုက်ရဦးမှ။
ချိုးစရှိသဖြင့် ယခုလိုဆောင်းရာသီမျိုးမှာပင် ရေနွေးလေးနှင့်စပ်ပြီးချိုးဖြစ်သည်။
အိမ်အောက်ထပ်က အခန်းထဲကိုဝင်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။
ကိုယ့်အိမ်နှင့်ကိုယ်ဖြစ်သဖြင့် အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပြီး အသင့်ယူလာသောရေနွေးဗူးကို
ရေချိုးကန်ထဲထည့်လိုက်သည်။
ပြီးတာနဲ့ရေကိုအနည်းငယ်ထည့်လိုက်သည်။
ရေမစိမ်ခင်..သူမကိုယ်သူမကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲကြည့်မိလိုက်သည်။
စွင့်ကားသောတင်သားများက သူမ၏သိမ်သောခါးကြောင့် ပိုပြီးပေါ်လွင်နေသည်။
ဖြူဖွေးသွယ်လျသော ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအလယ်မှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည့် ရတနာရွှေကြုတ်လေး၊
သူမရင်သားတွေကလည်း တင်းရင်းပြီး နို့သီးလေးတွေကပန်းရောင်လေးထနေသည်။
သူမလည်ပင်းမှအကြောစိမ်းလေးတွေကိုကြည့်ပြီး သူမသဘောကျစွာပြုံးလိုက်သည်။
ရုပ်ချောပြီး အေးဆေးတည်ငြိမ်သော အလှက မြို့ထဲကပုရိသတွေကို ရင်ဖိုစေတာသူမအသိ။(၆)
ဒေါ်ထားထား.
အိမ်ထဲမှ ကောင်မလေးရေချိုးနေတာကိုကြည့်ပြီး လမ်းပြင်အမှောင်ရိပ်ထဲမှ လူကဖြေးညှင်းစွာရေရွက်လိုက်သည်။
ကောင်မလေးရဲ့အလှအပတွေကိုကြည့်ပြီး သူ့စိတ်ထဲတွင် ကောင်မလေးအပေါ်တိမ်းညွှတ်မှုအလျျဉ်းမရှိ။
ဒီလိုလှနေလျှင် ဒီကောင်မလေးကို အေးချမ်းသောနေရာသို့ ပို့ပေးရမည်။
သူ့လက်တွေတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။
ဒီလိုချောလှနေတဲ့ကောင်မလေးတွေက လောကကြီးကိုဖျက်ဆီးနေတဲ့သူတွေပဲလို့သူတွေးမိသည်။
ပြောရလျှင်တော့ သူ့မိထွေးဒေါ်ထားထားလိုပေါ့။
လွန်ခဲ့သောနှစ်ပတ် စနေနေ့ည လမ်းပေါ်တွင် ဒေါ်ထားထားကိုတွေ့လိုက်ရသဖြင့်
သူအပျောက်ရှင်းခဲ့ရသေးသည်…။
ဒေါ်ထားထားကအော်ပင်မအော်နိုင်..။
သူဘယ်လောက်သတ်သတ်ဒေါ်ထားထားက မသေနိုင်သဖြင့် သူတော်တော်ဒေါသထွက်လာသည်။
မိန်းမယုတ်…သေကိုမသေနိုင်ဘူးဟု ရေရွက်လိုက်သည်။
ပြောရလျှင်တော့…။
သူငယ်စဉ်က မိခင်ဖြစ်သူဆုံးပါးသွားသဖြင့် မိခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုမခံစားခဲ့ရ။
ဖခင်ဖြစ်သူက နောက်အိမ်ထောင်ပြုခဲ့သည်။
ဒေါ်ထားထားကိုပေါ့..။
ဒေါ်ထားထားကားတော်တော်လှပသူဟုပြောရမည်။
မဟာဆန်သူလို့ပဲဆိုရမလား။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တောင့်တင်းတင်းနဲ့။
ဖခင်ဖြစ်သူကား သူ့ထက်အများကြီးငယ်သော ဒေါ်ထားထားကိုရလိုက်သဖြင့်အရမ်းကိုအလိုလိုက်ခဲ့သည်။
သူ့ကိုဂရုမစိုက် အလေးအနက်မထားခဲ့ပေ။
ဖခင်ရှေ့တွင် ဒေါ်ထားထားကာ ဖခင်နှင့်သူ့ကိုအရမ်းချစ်ပြသော်လည်း ကွယ်ရာမှာအရမ်းအကျင့်ယုတ်သည်။
ဖခင်ခရီးထွက်သွားလျှင် သူမဖောက်ပြန်နေသော သူမ၏မောင်တစ်ဝမ်းကွဲလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်ပြီး
ဖခင်၏အလုပ်တွင်သူမမျက်နှာဖြင့် ခေါ်ခန့်ထားသော မောင်မောင်ဆိုသောသူနှင့်အိပ်အိပ်နေသည်။
သူကအိမ်မှာကျန်ခဲ့သဖြင့် သိသည်။
ထိုရက်များတွင် သူ့အနေဖြင့် အစားအသောက်လည်း ပုံမှန်မစားရ။
တစ်ခါက သူမတို့အခန်းနားသွားမိသဖြင့် ဒေါ်ထားထားက သူ့ကိုကြိမ်လုံးဖြင့်
လွှဲလွှဲပြီး မညှာမတာရိုက်ခဲ့သည်။
ဖခင်ဖြစ်သူပြန်လာလျှင်ပြန်မပြောနိုင်အောင်ပေါ့။
ဖခင်ဖြစ်သူက အလုပ်သွားလုပ်နေတယ်..သူမကတော့လင်ငယ်နှင့်ပျော်နေသည်။
တစ်ရက်သူ့ အဖေ ခရီးထွက်သွားရာမှစောပြီး ပြန်လာသော တစ်နေ့တွင်ဖြစ်သည်…
မှတ်မှတ်ရရပြောရလျှင်တော့ စနေနေ့ည (၁၁)နာရီလောက်မှာဖြစ်သည်…။(၇)
မောင်..နော်..ခိခိ…ယားတယ်..
ဇော်ခက်ကား ဒေါ်ထားထား၏အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို တရှုံ့ရှုံ့နှင့်နေရာမလပ်မကျန်အောင်နမ်းနေသည်။
တင်းရင်းလှသော ဒေါ်ထားထားရဲ့နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့်စို့သည်။
ဒေါ်ထားထားရဲ့လက်ကလည်း ဇော်ခက်ရဲ့လီးကြီးကို သေချာဆုပ်ကိုင်နေသည်။
အားရလိုက်တာ…သူမှယူထားသော ဦးသော်မောင်ဆိုတဲ့ ဘဲကြီးနဲ့တခြားစီပဲ။
လီးကြီးက(၆)လက်မနည်းနည်းကျော်ပြီး ကျပ်လုံးလောက်တုပ်သည်။
ပြီးတော့ ဒေါ်ထားထားကြိုက်တာတစ်ခုရှိသည်…။
သူမကိုအသည်းခိုက်သွားစေသည့် ဇော်ခက်ရဲ့ပြုစုမှုပေါ့။
ဇော်ခက်က အလိုးကောင်းသလို…ဘာဂျာမှုတ်တာလည်းကောင်းသည်။
ဇော်ခက်က မလိုးခင်သူမကိုကောင်းကောင်း စုပ်ပေးမှုတ်ပေးပြီးမှ လိုးတာလေ။
ဇော်ခက်ကလည်းဒေါ်ထားထားဒါကိုကြိုက်မှန်းသိသည်။
ဒေါ်ထားထားအဖုတ်တွေသာမက စအိုလေးကိုပါလိုက်ယက်ပေးတော့ ဒေါ်ထားထားအသည်းခိုက်သွားသည်။
ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တောင်းတင်းတင်းနှင့် ဒေါ်ထားထားကိုလိုးရတာ သူဝကိုမဝနိုင်။
ယခုလည်း..ဒေါ်ထားထားရဲ့ နို့တွေကို သွားဖြင့်မနာအောင်ကိုက်ပြီး နို့သီးလေးကို
လျှာဖြင့် ကလိပေးတော့..ဒေါ်ထားထားကား တဟင်းဟင်းတအင်းအင်းဖြင့် မျက်လုံးလေးစင်းနေပြီ။
မောင်..အင်း…အင်း။..မမ..မရတော့ဘူး။
ဇော်လက်ကား နို့မှလျှောဆင်းကာ ဒေါ်ထားထားရဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကိုယက်ပြန်သည်။
ဒေါ်ထားထားရဲ့ လက်တွေက ဇော်ခက်ရဲ့ဆံပင်ကိုကိုင်ပြိး
ခပ်ဖွဖွလေးထိုးဆွကာ ပွတ်ပေးနေသည်။ဇော်ခက်က တဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောဆင်းလာကာ ဒေါ်ထားထား၏ ထောင်ထားသော
ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားတွင် မျက်နှာကိုအပ်လိုက်သည်။
စောက်မွေးနီကျင်ကျင်လေးများနှင့် လိမ်ကောက်နေသည့်ကြားမှ ဒေါ်ထားထား၏ ရတနာရွှေကြုပ်ကလေးကိုမြင်ရသည်။
သူဌေးမိန်းမပီပီ..အကောင်းစားပစ္စည်းများကိုသာ အသုံးပြုသဖြင့် ဒေါ်ထားထားရဲ့အဖုတ်လေးက
အနံ့မထွက်။အနည်းငယ်မွေးအီနေသလိုလိုခံစားရသည်။
သူ့လက်ဖြင့်ဒေါ်ထားထားရဲ့စောက်ပတ်လေးကို အသာအယာဖြဲပြီး လက်ခလယ်ဖြင့်စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့နှိုက်လိုက်သည်။
အနည်းငယ်ဆွပေးလိုက်ရာ အင့်ခနဲ့အသံနှင့်အတူ ဒေါ်ထားထားရဲ့ ပဲကြီးစေ့ခန့်စောက်စိလေးကမာပြီးထောင်ထလာသည်။ဇောခက်က လျှာကိုအနည်းငယ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်ထားတား၏ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းတွန့်တွန့်လေးတွေကို
ယက်တင်လိုက်သည်..
အင်း…ဒေါ်ထားထားတစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားသည်…
သူမလက်များကကယောင်ကတမ်းဖြင့် ဇော်ခက်ခေါင်းများကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ပေါင်ကိုစိလိုက်သည်။
ဇော်ခက်ကလည်းမရပါ..ဒေါ်ထားထား၏ပေါင်ကိုလက်ဖြင့်အတင်းဖိထားသည်…
ထို့နောက်..ဒေါ်ထားထား၏စောက်စိလေးကိုလျှာဖြင့်ဖိဖိပြီးဝိုက်ကာကစားပေးသည်..
အိုး…အိုး..မောင်..မောင်..တော်ပါတော့…မောင်…အင်းဟင်း
ဒေါ်ထားထားကား ဖင်ကြီးများတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ညီးငြူနေပြီး
သူမလက်များက ဇော်ခက်ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားရာမှမွေ့ယာစများကိုဆွဲဆုပ်ထားသည်။
သူမနှုတ်ခမ်းများကို ပြတ်လုမတတ်ကိုက်ကာ ဇော်ခက်ရဲ့လျှာအရသာကိုအလူးအလဲခံစားနေရသည်။
နောက်ဆုံးတွင် တော့ ငယ်သံပါအောင်အော်ဟစ်ရင်း မွေ့ယာကိုကိုင်ထားသောလက်များပြေလျှော့သွားသည်။
သူမတစ်ချီပြီးသွားပြီဆိုတာဇော်ခက်သိလိုက်သည်။
ဇော်ခက်လည်းမှုတ်ပေးရတာအနည်းငယ်မောသွားသည်။
ဒေါ်ထားထားကဇော်ခက်လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး..
ကဲ..မောင်တော်တော်ဆိုးတယ်…ဒီတစ်ခါမမကလှည့်..ဟင်းဟင်း
ဒေါ်ထားထားက ဇော်ခက်ကိုပညာပြန်ပြချေပြီ…
ဇော်ခက်ရဲ့ခြောက်လက်မကျော်ရှိသောလီးကြီးကို လက်ဖြင်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
သူမနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့့်ထိကပ်လိုက်သည်။
ပြွတ်…လီးဒစ်ကြီးကိုနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲထိုးသွင်းပြီး လီးထိပ်မှအပေါက်လေးကို
လျှာဖြင့်ကလိလိုက်တာနဲ့ဇော်ခက်တစ်ယောက် ကော့တက်သွားတော့သည်။
ဒေါ်ထားထားကား ဇော်ခက်ရဲ့လီးကြီးကို အာခေါင်ထဲထိထိုးသွင်းပြီး
လျှာဖြင့်ဝိုင်ဝိုက်ပေးလိုက်သည်။။
ဇော်ခက်ကားမျက်လုံးများမှေးစင်းနေချေပြီ။
အိုး..အိုး…မမ…အင်း..အင်း။။။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ဇော်ခက်မျက်လုံးများ လှန်တက်သွားပြီး ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့
ဒေါ်ထားထားအာခေါင်ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို ပန်းထွက်ကျကုန်တော့သည်။
ဒေါ်ထားထားလည်း ဇော်ခက်ရဲ့သုတ်ရေများကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးမြိုချလိုက်တော့သည်။ ဒေါ်ထားထားကားဇော်ခက်၏အနည်းငယ်ပျော့သွားသောလီးကြီးကို ဆွရင်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လွှတ်သွားမှာစိုးသည့်အလား နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်နေသည်…။
ဇော်ခက်ရဲ့လီးကြီးကလည်း အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့်မာပြီးထောင်လာသည်။
ဒေါ်ထားထားကို နမ်းရှုပ်ရင်းသူလီးကိုဒေါ်ထားထားအဖုတ်ဝနှင့်တေ့လိုက်သည်။
ဒေါ်ထားထားကလည်း သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဇော်ခက်ရဲ့ခါးမှာချိတ်လိုက်သည်။
ဇော်ခက်လက်နှစ်ဖက်က ဒေါ်ထားထားရဲ့ရင်သားနှစ်မွာကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ချိန်မှာ ဒေါ်ထားထားရဲ့ လက်ကလည်းဇော်ခက်ရဲ့လည်ပင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်….။
ဇော်ခက်ကလည်း ဒေါ်ထားထားရဲ့အဖုတ်ကိုသူ့လီးနှင့်တေ့ထားရမှထိုးသွင်းလိုက်သည်။
ဖွတ်…ဘွတ်..အင့်
လီးကရှည်တာကြောင့် ဒေါ်ထားထားရဲ့စောက်ခေါင်းတစ်ဆုံးတိုင်ဝင်သွားသည်။
ဖွတ်..ဖွတ်..ဘွတ်..ဘွတ်…ရှီးရှီး ..
ဟူးဟူး..အင်းအင်း…ဘွတ်ဘွတ်..
ဒေါ်ထားထားကလည်းစည်းချက်ညီညီပင် ဇော်ခက်ဆောင့်လိုက်တိုင်းအောက်မှကော့ကော့ပေးသည်။
အိုး..မောင်…လိုးလိုး….အင့်အင့်
နှစ်ဦးသားမောဟိုက်သံလေးများလည်းထွက်ပေါ်လာသည်..။
မောင်ရေ..မြန်မြန်ဆောင့်…အင့်အင့်…မမကောင်းနေပြီ…
အင်း…အင်း…ရှီးရှီး..ဘွတ်ဘွတ်…
ဇော်ခက်ကလည်း ဒေါ်ထားထားစောက်ဖုတ်ကြိးကိုလိုးရတာအရမ်းကောင်းနေသည်။
သူမယောကျင်္ားမရှိတုန်း ခိုးစားရတာမို့ထင်တယ်..
စီးကျပ်နေတာပဲဒေါ်ထားထားစောက်ပတ်က။ လီးကိုဘယ်လောက်ငတ်နေမှန်းမသိ။
သူ့လီးကြီးဝင်သွားတိုင်း စောက်ပတ်နှစ်ခမ်းသားများက ညှစ်ညှစ်ပေးနေသဖြင့် သူလည်းအရမ်းကောင်းနေသည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ဒေါ်ထားထားမျက်နှာရှုံသွားပြီး ဒေါ်ထားထားလက်များက
သူ့ကျောကိုအတင်းကုတ်ခြစ်လိုက်ချိန်မှာ ဒေါ်ထားထားပြီးသွားပြီဆိုတာသူသိလိုက်သည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ သူလည်းလေးငါးချက်ခန့်ဆက်ဆောင့်လိုက်ပြီး လရေများကို
ဒေါ်ထားထားစောက်ပတ်နံရံတွေကို ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ပန်းထုတ်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ…အခန်းတံခါးကပွင့်လာသည်…
ဟင်…ခွေးတွေ..ခွေးဇာတ်ခင်းနေကြတာကိုး….
မိန်းမယုတ်နဲ့ သစ္စာမရှိတဲ့ကောင်ဆိုသော..သူ့ဆရာ ဦးဝင်းအောင်အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
သူ့ဂုတ်ပေါ်တွင်နာကျင်မှုကြောင့် လက်ဖြင့်လှမ်းကိုင်ကြည့်လိုက်သည်…
သွေး..သွေးတွေပါလား..
ဇော်ခက်အသိအာရုံတွေအမှောင်ဖုံးမသွားခင်ကြားလိုက်ရတာကတော့ ဒေါ်ထားထားရဲ့
ကြောက်လန့်တကြားငယ်သံပါအောင်အော်ဟစ်လိုက်သံပင်…။(၈)
ထွန်းထွန်းအောင်ကား ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်သည်…
သူရောက်ရှိနေသော နေရာကားလူရှင်းသောရပ်ကွက်တစ်နေရာမှာ…
ဒီညအဖို့ ဘယ်အိမ်ထဲကိုခိုးဝင်ရမလဲစဉ်းစားနေမိသည်..။
ရှင်းရှင်းပြောရလျှင်တော့သူအိပ်ချင်နေပြီ။
ဝေါ..ဝေါ…ဖျောက်..ဖျောက်…
ဘာလဲဟ..ဆောင်းရာသီကုန်ခါနီးရာသီအကူးအပြောင်းမို့ထင်…မိုးကသည်းကြိးမဲကြီးရွာချလာသည်.။
ဆိုင်းမဆင့်ဘုံမဆင့်နဲ့…။
မီးလင်းနေသော နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံးကိုမြင်လိုက်ရသည်။
ထိုနှစ်ထပ်တိုက်နှင့်မလှမ်းမကမ်းမှာ ဂိုထောင်တစ်လုံးကိုသူမြင်ရသည်။
အုတ်နံရံကို ကျော်ပြီးသူဝင်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ အိမ်ထဲမှ အော်သံလိုလိုကြားရသည်။
နှစ်ထပ်အိမ်ထဲမှာခေါင်းစွပ်အကျင်္ီဝတ်ထားသော လူတစ်ယောက်… အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်ကိုနောက်မှချုပ်ကိုင်နေသည်။
မြင်ရတာတော့ကောင်းသောအနေအထားမဟုတ်။
အန္တရာယ်ပြုနေသည့်အနေအထား။
မြင်ကွင်းကမသင့်တော်သဖြင့်
သူလည်းပွင့်နေသော ပြူတင်းတံခါးမှတစ်ဆင့်အိမ်ထဲကိုဝင်လိုက်သည်။
ဟေ့.လူဘာလုပ်တာလဲ…။
ထိုလူကားလူရောက်လာတာသိလို့ထင်သည်။ ဖျက်ခဲနဲလှည့်လာပြီး သူ့ဆီပြေးလာသည်။
သူလည်းအတွေ့အကြုံရှိသူမို့ ထိုလူကိုဆီးပြီး ကန်လိုက်သည်။
ထိုလူကလည်းလျင်သည်။ရှောင်တိမ်းပြီးပြူတင်းပေါက်မှ ခုန်ကျော်ပြေးသွားသည်။
ကောင်မလေးကား ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် တုန်ယင်နေရာမှ တဖြည်းဖြည်းမော့ကြည့်လာသည်။
ဟင်….သူလည်းအံ့ကြသွားသလို ကောင်မလေးကလည်းသူ့ကိုတစ်စုံတစ်ခုပြောရန်အားယူနေသည်။
သူ့နှုတ်ဖျားမှ ထစ်ထစ်ငေ့ါငေါ့ဖြင့်အသံတစ်ခုထွက်လာသည်…
နန်းမြတ်….ညီမလေး…
ကောင်မလေးနှုတ်ဖျားမှလည်း…ကိုကြိးထွန်းထွန်းဟု ထွက်လာလေသည်။
ထွန်းထွန်းအောင်အံ့သြနေသည်။ သူ့အဆက်ဟောင်းရဲ့ညီမဝမ်းကွဲနန်းမြတ်သီရိပါလား။
ဒီမြို့ကိုဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ။သူစဉ်းစားမရ။
မတွေ့တာလည်းတော်တော်ကြာမှကိုး။
ကိုကြီးရောက်လာလို့…နို့မို့ဆိုညီမလေးသေပြီ….
ဟင်…ခုနက လူသတ်သမားလား။
ဟုတ်တယ်ကိုကြိးရဲ့…။
ကိုကြီးဒိမြို့ကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲဟင်။ ညီမလေးကိုပြောပြပါလား။
နန်းမြတ်သီရိက မေးလာတော့လည်း…။
ဒီလိုပါပဲ..ညိမလေးရယ်..ကိုကြိးဘဝကတော့…မင်းမမရဲ့ရက်စက်မှုကြောင့်လေချင်တိုင်းလေပြီး..
ခုလည်းလိမ်လည်မှုတစ်ခုနဲ့ထွက်ပြေးနေရတယ်…အဲ့ဒါဒီမြို့ဖက်ရောက်လာရင်း
မြို့ထဲမှာ လျှောက်သွားနေတုန်း မိုးရွာလာလို့ ခိုစရာနေရာလေးများရမလားဆိုပြီးဝင်လာတာ။
ညီမလေးဆီမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်လာဖြစ်နေတယ်။(၉)
နေဇော်ကားအမှုတွဲဖိုင်များကို ဖတ်ကြည့်နေပြီးစဉ်းစားနေသည်။
သူလည်းခေါင်းကြီးနေပြီ။
လူသတ်မှုပေါင်းစုံဆက်နေသဖြင့် ခုနကတင် တိုင်းကရောခရိုင်ကရော သူ့ကိုဖုန်းဆက်ပြီး ဖိအားပေးနေပြီ။
သူ့အနေဖြင့် အမှုများကိုဖော်ချင်ပါသော်လည်း ထိုလူသတ်မှုများကားသဲလွန်စရှာမရအောင်ပိရိနေသည်။
အလောင်းမှလွဲပြိးဘာသက်သေမှမကျန်ထားခဲ့။
ဘာလက်နက်အသုံးပြုပြီးသတ်သည်ကိုပင်မသိရ။
သူ့အနေဖြင့်ယူဆသည်ကတော့ ထိုရိုက်သွားသောလက်နက်များမှာဒုတ်တော့မဖြစ်နိုင်။
ဘာလက်နက်လဲဆိုတာကိုစဉ်းစားနေသည်။
သတ်ခံရသော အမျိုးသမီးတွေအားလုံးကလည်း ရန်ငြိုးရန်စမရှိသူများ။
ရိုးသားအေးဆေးသောမိန်းမတွေချည်းပဲ။
မြို့ထဲမှာ ဒေါင့်စေ့အောင် တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို နေရာချထားသော်လည်း လူသတ်သမားဘယ်လိုဘယ်ပုံ
ပိပိရိရိ လူသတ်မှုကျူးလွန်မှုပြုလုပ်သွားမှန်းကိုမသိရ။
သူ့အနေဖြင့်စိတ်ကျဉ်းကျပ်လှသဖြင့် မဖြစ်ချေတော့ဘူးဟုစဉ်းစားကာ သူ့ဆရာသမားဖြစ်သူ အငြိမ်းစား
ရဲအရာရှိကြီး ဦးအောင်ကျော်ဆီကိုဖုန်းဆက်ပြီးအကြံဉာဏ်တောင်းဦးမှဟုစဉ်းစားလိုက်သည်။
ဒါကြောင့် သူ့ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ပြီး….
ဖုန်းနံပါတ်တစ်ချို့ကိုကောက်နှိပ်လိုက်သည်။
ဟဲလို…ဆရာလားဦးအောင်ကျော်လား…။
ဟုတ်တယ်….ဘယ်သူပါလိမ့်။
ကျွန်တော်ပါ…ဆရာ..ဆရာ့တပည့်နေဇော်ပါ…။
သြော်..မောင်နေဇော်…ပြော…တပည့်မြို့ကသတင်းတွေဆရာကြားရတယ်။။
ပြောစမ်းပါဦးကွာတပည့်ရ..။
ဒီလိုပါဆရာ…(xxxxxxxx)
သူကအမှုအခြေအနေကို ရှင်းပြလိုက်သည်။ ဆရာကသူ့ကိုလိုအပ်သောအကြံဉာဏ်များပေးလိုက်သည်။
နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်ခါနီးတွင်.ဆရာဦးအောင်ဇော်က..
ဒါနဲ့စကားမစပ်နေဇော်ရေ..မင်းတို့မြို့မှာ ဆရာငယ်ငယ်က မှတ်မှတ်ရရအမှုတစ်ခုနဲ့ပတ်သက်တဲ့သူတစ်ယောက်ရဲအရာရှိဖြစ်ပြီးကျနေတယ်ကွ..
သူ့ငယ်နာမည်က ဖိုးလုံးတဲ့ နာမည်အရင်းတော့မသိတော့ဘူးကွ..။
ဘာဖြစ်လို့မှတ်မိနေတာလဲဆရာ..။
ဒိလိုကွာ…သူ့မိထွေးနဲ့သူ့အဖေတပည့်ကဖောက်ပြန်ကြတယ်လေ..
အဲ့ဒါကို သူ့အဖေကမိပြီး နှစ်ယောက်လုံးမသေမချင်းသတ်လို့ သူ့ကိုယ်သူလည်းသတ်သေသွားတာ။
အဲ့ကလေးကို အဲ့သုံးလောင်ပြိုင်ကြားမှာ စကားမပြောနိုင်ပဲ ငေးတိငေးငိုင်နဲ့တွေ့ခဲ့ရပြီး
သနားတာနဲ့ ဆရာ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ကလေးမရှိတာနဲ့မွေးစားဖို့ပေးခဲ့တာ။
နောက်ပိုင်းသူငယ်ချင်းနဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်ပြီး ဟိုနေ့ကသူဆုံးတဲ့သတင်းကို သတင်းစာထဲမှာတွေ့လို့ သတိရသွားတာ..အဲ့ဒါကြောင့်တပည့်ရေ.။
နေဇော်လည်း ထိုစကားကြောင့် သူမသိသည့်ရဲအရာရှိကို သနားသွားမိသည်။
ဖုန်းကို ဖြည်းညှင်းစွာချလိုက်သည်။(၁၀)
ဒီလိုတော့နေလို့မဖြစ်ဖူးနော်ညီမလေး…သူကဒီကိုထပ်လာနိုင်တယ်..။
ရဲကိုဖုန်းဆက်တာကောင်းတယ်။
အဲ့ဒါဆိုကိုကြီးဖမ်းခံရမှာပေါ့။
ရပါတယ်ညီမလေးရယ်ရဲတွေဒီကိုလာတဲ့အချိန်ရှောင်နေလိုက်မယ်။
ထွန်းထွန်းအောင်က စိတ်ပူစွာဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
ကိုကြီးရယ်….နန်းမြတ်သီရိမျက်နှာပေါ်မျက်ရည်လေးများကျဆင်းလာသည်။
ကိုကြီးဒီလိုဖြစ်ရတာညီမလေးမမကြောင့်ပါ…မမကိုယ်စားညီမလေးတောင်းပန်ပါတယ်။
ထွန်းထွန်းအောင်ရဲ့ ရင်ထဲမှာလည်းနာကျင်နေပါတယ်။
နန်းမြတ်သီရိရဲ့ပါးလေးကိုကိုင်ပြီး ပါးပေါ်ကမျက်ရည်လေးတွေကိုသုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။
ကိုကြီး..နန်းမြတ်သီရိရဲ့မျက်နှာလေးကသူ့ကိုမော့ကြည့်လာတယ်။
ပြောလေ..ညီမလေး။
ကိုကြီးဒီလိုလျှောက်သွားနေမဲ့အစားဥပဒေကပေးတဲ့အပြစ်ကိုခံယူပြီး…
ညီမလေးအိမ်မှာလာနေပါလားဟင်….ညီမလေးလေမမကိုယ်စား..အို..
နန်းမြတ်သီရိမျက်နှာလေးရှက်သွေးဖြန်းသွားသည်…တကယ်တော့ဒါတွေကသူမရင်ထဲကစကားတွေပါ…
ကိုကြီးကိုမမကမိတ်ဆက်ပေးကတည်းက ကိုကြီးကိုသူမကခိုးချစ်ခဲ့ရတာလေ..။
မမကိုပင်မနာလိုဖြစ်ခဲ့တာသူမအသိဆုံးမို့။
ထွန်းထွန်းအောင်အနေဖြင့်ကလည်း သူ့မဖြူစင်သောဘဝကို အပြစ်ကင်းစင်သူလေးထံမအပ်နှံချင်ပါဘူးလေ။
သူကနန်းမြတ်သီရိမျက်နှာလေးကို ကြည့်နေရာမှအသာအယာလွဲဖယ်လိုက်သည်။
ညီမလေး..ကိုကြီးကိုကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်တိုက်ပါလား…။
ဟုတ်ကဲ့ကိုကြိး..နန်းမြတ်သီရိကားကော်ဖီဖျော်နေသည်။
အပြင်မှာလည်း မိုးကသည်းသည်းမဲမဲရွာနေဆဲပင်။
ထွန်းထွန်းအောင်သည်လည်းကော်ဖီခွက်လာချပြီး သူ့ရှေ့ထိုင်နေသောနန်းမြတ်သီရိကို ခိုးကြည့်လိုက်သည်။
နန်းမြတ်သီရိမျက်နှာလေးကအပြစ်ကင်းစင်လှသည်။
ဆံပင်တွေကလည်းအရှည်ကြီး…ခါးလောက်ထိကိုရှည်သည်.။
မျက်နှာမှာလည်း သနားခါးရေကျဲလေးလူးထားတာတောင်ဖြူဝင်းမွတ်နေသည်။
နှာတံကလည်းစင်းစင်းလုံးလုံးလေး။
နန်းမြတ်သီရိကလည်း သူ့ကိုကိုကြီးခိုးကြည့်နေမှန်းသိသဖြင့် အသာလေးမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးငြိမ်နေလိုက်ပါတယ်။အခန်းထဲမှာ အတန်ကြာအောင်တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။
ကလင်…ကလင်…
စားပွဲပေါ်မှ တယ်လီဖုန်းက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေမှုကိုဖြိုခွင်းလိုက်သည်။
ဟယ်လို…ဆရာမနန်းမြတ်သီရိတို့အိမ်ကပါ…။ဘယ်ကပါလဲရှင်။
သြော်..ဟုတ်ကဲ့ရဲစခန်းကပါ…။
ဟိုလေ..ကျွန်တော့်အသံကိုမမှတ်မိဘူးလေ…ဆရာမတို့ကျောင်းက ဆရာအောင်သိုက်လေ…။
ဆရာမတို့ ရပ်ကွက်ဘက်ကို ရဲကားသွားတာတွေ့လို့..ဘာများဖြစ်တာလဲလို့မေးကြည့်တာ…။
သြော်..ဟုတ်လား…ဆရာအောင်သိုက်..ဘာဖြစ်လဲတော့ ကျွန်မလဲမသိဘူး.။
နန်းမြတ်သီရိက ဖုန်းကိုချလိုက်ပြီး ထွန်းထွန်းအောင်ဘက်ကိုပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။
ဘယ်ကဆက်တာလဲညီမလေး…
ဟိုလေ..ကျောင်းကဆရာအောင်သိုက်ဆက်တာ…ကျွန်မတို့အပိုင်းဘက်ကိုရဲကားသွားတာတွေ့လို့တဲ့။
ဟင်..ထွန်းထွန်းအောင် အနည်းငယ်စိုးရိမ်သွားသည်။
ဒါဆိုအကိုသွားမှဖြစ်မယ်ညီမလေး…ညီမလေးအိမ်မှာအကို့ကိုတွေ့သွားရင်ညီမလေးကို အမှုပတ်နေဥိးမယ်…
နန်းမြတ်သီရိက..မျက်ရည်လေးတွေဝိုင်းနေသောမျက်လုံးများဖြင့် ထွန်းထွန်းအောင်ကိုကြည့်လိုက်သည်..။
မသွားပါနဲ့အကိုရယ်…
မဖြစ်ဖူးညီမလေး…အကိုသွားမှဖြစ်မယ်..။
ညီမလေးကို အကို့ကြောင့်ဒုက္ခမရောက်စေချင်ဘူး။
ထွန်းထွန်းအောင်ကပြောပြောဆိုဆိုထိုင်ခုံမှထလိုက်သည်။
နေပါဦးအကို…နန်းမြတ်သီရိက အိမ်ခန်းထဲဝင်သွားလိုက်ပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံအကုန်ထုတ်ယူလိုက်သည်။ထို့နောက်ထွက်သွားရန်ပြင်နေသော..ထွန်းထွန်းအောင်ကို
နောက်မှလှမ်းဖက်လိုက်ပြီး..။
အကို…ညီမလေးကို ချစ်ရင်ယူသွားပါနော်….။
ထွန်းထွန်းအောင်လည်း နန်းမြတ်သီရိရဲ့မျက်နှာလေးဘက်ပြန်လှည့်ပြီး နဖူးကိုခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။
ညီမလေး..အကိုသွားတော့မယ်…
နန်းမြတ်သီရိရဲ့ မျက်နှာပေါ်ကျဆင်းလာသောမျက်ရည်များကို သူမခံစားနိုင်တော့။
နန်းမြတ်သီရီရဲ့ဖြူစင်တဲ့ဘဝလေးထဲကို သူ့ရဲ့ညစ်ပတ်စုတ်ပြတ်နေသော ဘဝကိုဘယ်တော့မှ
မအပ်နှံဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း အုတ်တံတိုင်းကိုကျော်ကာ အပြင်ကိုထွက်ခဲ့သည်။
သွက်လက်တော့ခြေလှမ်းများဖြင့် ဝေးနိုင်သမျှဝေးအောင်
မိုးတောထဲမှာ လမ်းလျှောက်သွားလေတော့သည်။
သို့သော်သူမမြင်လိုက်တာကတော့ အမှောင်ထဲမှာ သူထွက်သွားတာကို
တိတ်တဆိတ်စောင့်ကြည့်နေသော မျက်လုံးတစ်စုံ။
အိမ်ထဲမှာ ကောင်မလေးနှင့် အဖွားကြီးသာ ကျန်ရှိတော့တာသေချာနေမှန်းသေချာသွားပြီ။
သူ့အကြံအစည်များကို အကောင်အထည်ဖော်နိုင်ရေးအတွက် ပိုနေသောလူကိုပထုတ်လိုက်ပြီ။
နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ အနည်းငယ်ပြုံးရုံလေးပြုံးလိုက်သည်။(၁၁)
စခန်းမှူးစားပွဲပေါ်မှာ ရဲအုပ်နေဇော်တစ်ယောက် အိပ်ချင်လာသဖြင့်ခေါင်းစိုက်နေသည်။
အိပ်မပျော်သောညတွေကလည်းများနေပြိ…စိတ်ကလည်းဖိစီးမှုများနေသောကြောင့်ဖြစ်နေသည်။
အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် ယိုင်သွားစဉ် သူ့ခြေထောက်ကစားပွဲအောက်မှ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုတိုက်မိသွားသည်။
သူ့စာအုပ်တော့မဟုတ်တာသေချာသည်။
မြို့နယ်ရုံးမှကိုဝေထွန်းစာအုပ်ဖြစ်မည်။
ဒီကိုလာရင်း မတော်တစ်ဆပြုတ်ကျထားခဲ့တာဖြစ်မည်။
မနက်ကျမှမြို့နယ်ရုံးသွားရင်းပြန်ပေးတော့မည်ဆိုပြီး ကောက်ယူလိုက်စဉ် စာအုပ်ထဲမှစာရွက်ခေါက်လေးတစ်ခုပြုတ်ကျလာသည်။
မြို့နယ်မြေပုံကိုလက်ရေးဖြင့်အကြမ်းဆွဲထားသောစာရွက်လေးတစ်ခု။
ဒီမြေပုံလေးကို သူရင်းရင်းနှီးနှီးမြင်ဖူးသည်။ ဘယ်မှာမြင်ဖူးပါလိမ့်။
ဟင်..ဒါလူသတ်မှုတွေကိုရေးဆွဲထားသောမြေပုံပင်။
သတ်ခံရသည့်နေရာတွေရဲ့သေဆုံးရာပြမြေပုံ။သေသည့်နေရာတွေကို မင်နီလေးတွေနဲ့ဝိုင်းထားသည်။
ဒါပေမဲ့ပိုနေတာက မင်နီလေးဖြင့်ဝိုင်းထားသောနေရာတစ်ခု ။ထိုနေရာမှဘာလူသတ်မှုမှမဖြစ်သေးဘဲနဲ့ ဘာလို့ဝိုင်းထားတာလဲ။
နေဇော်စိတ်ထဲမသင်္ကာဖြစ်သွားသည်။
မြို့နယ်ရုံးကိုလှမ်းဆက်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်မှ ဒုတပ်ကြပ် လှသောင်းဖုန်းကိုင်လာသည်။
ဟဲလို..ဘယ်သူပါလဲ…
ကိုယ့်ညီကိုယ်ပါကွ စခန်းမှူးနေဇော်ပါ။
ပြောလေ…ဗိုလ်ကြီး…
ကိုဝေထွန်းများရှိလားမသိဘူး…စကားပြောချင်လို့ခဏခေါ်ပေးပါလား။
သြော်..ဗိုလ်ဖိုးလုံးပြောတာထင်တယ်…မရှိဘူးဆရာ.။ ညနေကတည်းကအပြင်ထွက်သွားတယ်။
ဟင်..ဘယ်လိုဘယ်လို..ဖိုးလုံး..ဟုတ်လား။
သြော်…ဆရာရယ်….ဗိုလ်လေးဝေထွန်းကိုက နောက်ကွယ်မှာ ဒီလိုပဲခေါ်နေကျ။
သူ့ငယ်နာမည်ကဖိုးလုံးတဲ့။ သူ့ရှေ့ခေါ်ရင်မကြိုက်လို့ မခေါ်တာ.။သူကအရမ်းစိတ်ဆိုးတာ.။ဟီးဟီး။
ဘာဖြစ်လို့လဲတော့မသိဘူး။ နေဇော်နားထဲအချက်ပေးခေါင်းလောင်းသံက ဆူညံသွားသည်။
ဒီအတိုင်းဆို….မင်နီဝိုက်ပြထားတဲ့နေရာကလူရှင်းသောရပ်ကွက်တစ်ခု။
ထိုနေရာမှာ နန်းမြတ်သီရိဆိုသောကျောင်းဆရာမလေးနဲ့သူ့အဘွားဖြစ်သူတို့နေသောရပ်ကွက်။
နေဇော်ကား ဖုန်းဆက်ရင်းစိတ်ပူလာသည်…။
တစ်ခုခုတော့ဖြစ်တော့မည်။သူသိသလိုမဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းနေမိသည်။
ကဲ..ဆရာလှသောင်း…မြို့နယ်မှူးကိုသတင်းအမြန်ပို့။
လူသတ်သမားကို မိဖို့များနေပြီ။ (+++)ရပ်ကွက်က ဆရာမနန်းမြတ်သီရိတို့ အိမ်ကိုအမြန်လိုက်ခဲ့ပါလို့..
ဗျာ….တပ်ကြပ်လှသောင်းရဲ့အံ့အားသင့်သည့်စကားသံကထွက်ပေါ်လာသည်။
အရေးထဲမှာ ဆက်သွယ်ရေးအိုင်ကွန်စက်များကလည်းခေါ်မရ။
စခန်းတစ်ခုလုံးလဲ မြို့ထဲမှာရောက်နေကျသည်။။ အစောင့်လောက်ပဲရှိနေသည်။
သူလည်းမိုးကာဝတ်စုံပင်မဝတ်နိုင်ပဲ မိုးတောထဲမှာ ဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်ပြင်းစွာမောင်းထွက်ခဲ့တော့သည်။(၁၂)
မိုးတောထဲတွင် ပျောက်ကွယ်သွားသောထွန်းထွန်းအောင်၏နောက်ကျောကိုကြည့်ပြီး
နန်းမြတ်သီရိကား မျက်ရည်ဥလေးများပါးပေါ်ကျဆင်းလာသည်။
သြော်…အကိုရယ်…
မျက်ရည်များကိုသုတ်လိုက်ပြီး အဖွားအခန်းကိုကြည့်လိုက်သည်။
အဖွားကား နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်နေတုန်းပင်။ အိမ်ထဲမှာဘာဖြစ်သွားသည်ကိုပင်မသိလိုက်။
အခန်းတံခါးကို အပြင်မှပိတ်ပေးလိုက်သည်။ အဖွားတစ်ယောက်ထဲအခန်းထဲမှာမို့လို့။
ထိုအချိန်မှာလက်ကိုင်ဖုန်းကဝင်လာပြန်သည်။
ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဆရာမ ဖြူဖြူဝင်းရဲ့ဖုန်း…။
ပြော…ဖြူဖြူဝင်းရေ…
နန်းမြတ်ရေ…ဆရာကိုအောင်သိုက်လေဆေးရုံတက်နေရတယ်တဲ့..။
ညနေကအူအတက်ပေါက်လို့ဆိုလား..။ အဲ့ဒါမနက်ဖြန်ကျရင်ဆေးရုံသွားကြည့်ကြရအောင်။
အဲ့ဒါလေးလှမ်းပြောတာသူငယ်ချင်းရေ။
သြော်..ဟုတ်ပြီဖြူဖြူရေ..သွားကြတာပေါ့…ကိုယ့်ကျောင်းကတွေဘဲဟာ။
ဖုန်းကိုချပြီးမှ နန်းမြတ်သီရိစဉ်းစားမိသည်…ဟင်…ခုနကသူမထံဆက်တာကိုအောင်သိုက်လေ.။
ယခုဆရာမဖြူဖြူဝင်းအပြောအရဆို…အူအတက်ပေါက်လို့ညနေကတည်းကဆေးရုံတက်နေတာဆိုတော့။
ဟင်…ဒါဆိုသူမဆီကိုဖုန်းဆက်တဲ့သူက…ဘယ်သူလဲ။
သူမရင်ထဲတွင် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မှုများက အစားထိုးဝင်ရောက်လာသည်။
ထုုိအချိန်မှာပင် သူမအိမ်ရှေ့ အုတ်နံရံကို ကျော်ပြီး အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသောလူရိပ်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။
ဘယ်သူလဲ…သူမအသံလေးကတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်ထွက်ပေါ်လာသည်။
မျက်နှာတွင် မျက်နှာဖုံးစွပ်ထားသော လူတစ်ယောက်။
မျက်လုံးများကတော့ အေးစက်နေသည်။ သူမကျောထဲစိမ့်လာသည်။
ကယ်ကြပါဦးရှင်…သူမအော်ဟစ်လိုက်သံကမိုးထဲတွင်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
ခလွမ်း.ဟူသောအသံနှင့်အတူ အိမ်ပြူတင်းတံခါးမှန်များကိုခွဲသံကထွက်ပေါ်လာသည်။
မြေး..ဘာဖြစ်တာလဲဟူသော အဖွားအသံကအခန်းထဲမှထွက်ပေါ်လာသည်။
အဖွား..မထွက်လာနဲ့..အဖွား..သူမအသံကုန်အော်ဟစ်လိုက်သည်။
ထိုလူထံမှ အေးစက်အက်ကွဲသောအသံကထွက်ပေါ်လာသည်…။
ဒေါ်ထားထား…ဘယ်ပြေးမလဲ…မိန်းမယုတ်…
ရှင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ..ကျွန်မဒေါ်ထားထားမဟုတ်ဖူး…အရူးရဲ့…
ဟားဟား..မရူးဘူး….ဟင်းဟင်း
မင်းတို့လို့ မိန်းမယုတ်တွေကို လောကကြီးကမောင်းထုတ်မှလောကကြီးကသန့်သွားမှာ
မိန်းမယုတ်ရဲ့….ထွီ…
ထိုလူကား သူမနားသို့တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသည်။ သူမလည်းဆုတ်ရင်းဆုတ်ရင်း
အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ တဖြည်းဖြည်းရောက်လာပြီ။
မင်းဘယ်ပြေးမလဲ…ဟင်းဟင်း။။ ထိုလူ၏ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသောအသံကထွက်ပေါ်လာသည်။(၁၃)
ထွန်းထွန်းအောင်ကား လျှောက်လာသော ခြေလှမ်းများကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။
တစ်ခုခုတော့မှားနေပြီ။လမ်းတစ်လျှောက်လုံးရဲကားနှင့်တူတာဆိုလို့ဘာမှမတွေ့။
ဒါဆို…ဖုန်းဆက်တဲ့သူက။သူ့ရင်ထဲစိုးရိမ်စိတ်များနှင့်ပြည့်နှက်သွားသည်။
မိုးတောထဲမှာ နန်းမြတ်သီရိတို့အိမ်ဖက်ကို သူပြေးခဲ့သည်။
ကျွတ်သွားသော ညှပ်ဖိနပ်ကိုပင် မစီးနိုင်တော့။
ဖိနပ်ဗလာဖြင့်ပြေးခဲ့သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်ခဲလုံးများကို နင်းမိသဖြင့် နာကျင်မှုကိုပင်သူမသိတော့။
အမောတစ်ကြိးပြေးလာသည်..အိမ်ရှေ့အရောက်မှာတော့ နန်းမြတ်သီရိရဲ့အော်သံကိုကြားရသည်။
ဇောဖြင့် အုတ်နံရံကို လွားခနဲသူကျော်တက်သွားသည်။
အိမ်တံခါးကိုဝုန်းခနဲဆောင့်ကန်ဖွင့်လိုက်သည်။
အိမ်ထဲမှာတော့ နန်းမြတ်သီရိ၏ ဆံပင်များကိုဆွဲကာ လည်ပင်းကို မော့ထားပြီး လက်ဝါးစောင်းနှင့်ချိန်ရွယ်နေသောသူတစ်ယောက်။
ကရာတေးသမားတစ်ယောက်ရဲ့လက်ပုံစံများ။
သူ့ခြေထောက်တွေမြောက်တက်သွားပြီး..ထိုလူရဲ့ခေါင်းကိုခုန်ပြီး အားကုန်လွဲကန်လိုက်သည်။
ဖုန်းခနဲ ပြင်းထန်အားပါလှသော ကန်ချက်ကြောင့်ထိုလူအခန်းထောင့်သို့လှဲကျသွားသည်။
အကို…နန်းမြတ်သီရိ၏စိုးရိမ်တစ်ကြီးနှင့်ခေါ်သံကထွက်ပေါ်လာသည်။
ပြေးတော့နန်းမြတ်…နန်းမြတ်ကပြေးမည်ပြုစဉ် ထိုလူက ထပြီးအထွက်တံခါးကိုပိတ်ရပ်လိုက်သည်။
တော်တော်ခံနိုင်ရည်ရှိပြီး ကျင့်ထားသောသူတစ်ယောက်ထင်တယ်။
ကြောက်စရာကောင်းသောပြိုင်ဘက်နဲ့တွေ့နေပြိမှန်းထွန်းထွန်းအောင်သိလိုက်ပြီ.။
နန်းမြတ်သီရိကို နောက်ဖက်တွင်ထားလိုက်ပြီး ရင်ဆိုင်ရန်အသင့်ပြင်လိုက်သည်။
ဟင်းဟင်း….သေချင်လို့ရောက်လာတော့လည်းသတ်ပေးရတာပေါ့ကွာ…
လူစွမ်းကောင်းကြီး..
ထိုလူက သူ့ဆီကိုခုန်ပျံပြီးဝင်လာပြီး တိုက်ခိုက်မှုကိုစတင်လိုက်သည်။
ပြင်းထန်သော တိုက်ခိုက်မှုများကြားတွင် ထွန်းထွန်းအောင်လည်းအလူးအလဲပင်။
ဘတစ်ပြန်ကျားတစ်ပြန်တိုက်ခိုက်နေရင်း ထိုလူ၏ လက်သီးချက်ကထွန်းထွန်းအောင်ရဲ့
နားထင်ကိုထိမှန်သွားသည်။ ပြင်းထန်လှသော လက်သီးပင်။
ထွန်းထွန်းအောင်မျက်လုံးထဲမှ မီးပွင့်သလိုဖြစ်သွားပြီး လဲကျသွားစဉ် ထိုလူက လည်ပင်းကို ဖိနောင့်နဲ့ ပေါက်ချရန် ပြင်လိုက်သည်။
အကို…နန်းမြတ်သီရိရဲ့ စိုးရိမ်ကြီးလိုက်စွာဖြင့်အော်လိုက်သံကို သူကြားရသည်။(၁၄)
ရဲအုပ်နေဇော် ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲသို့ အရှိန်ပြင်းစွာ မောင်းဝင်လိုက်ပြီး ဒေါက်ပင်မထောက်နိုင်
ပစ်ချထားလိုက်ပြီး အိမ်ထဲကိုဝင်လိုက်တော့ အခြေအနေတော်တော်ဆိုးနေပြိ။
အောက်မှာလဲကျနေသူက လက်ဝှေ့သမားထွန်းထွန်းအောင် ဘယ်လိုကဘယ်လိုရောက်နေသလဲ
နေဇော်စဉ်းစားချိန်မရ လူသတ်သမားက အဆုံးသတ်ရန်ပြင်နေပြီ။
ကိုဝေထွန်း…ရပ်လိုက်ပါ…
ထိုလူကဖြည်းညှင်းစွာ နေဇော်ဘက်ကိုလှည့်လာသည်။ မျက်နှာဖုံးကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
ဟင်းဟင်း…ခင်ဗျားကကျုပ်မှန်းသိမှကိုး။
ဒီတော့အားလုံးကိုသတ်ပစ်ရတာပေါ့။ နေဇော်ဘက်လှည့်လာသည်။
ရဲသင်တန်းကျောင်းမှာကတည်းကဝေထွန်းသတင်းကိုသိသည်။ တိုက်ရည်ခိုက်ရည်အရမ်းကောင်းသည်တဲ့။
ယခုအချိန်မှပိုဆိုးသည် ဝေထွန်းကားစိတ္တဇလူသတ်သမားတစ်ယောက်မို့ ပြင်းထန်စွာတိုက်ခိုက်သည်။
သူလည်းအလူးအလဲပင်..နိုင်ဖို့မလွယ်ကူ.။ မြို့နယ်မှူးတို့အဖွဲ့ကလည်းရောက်မလာသေး။
စိုးရိမ်စိတ်တွေများနေသော နေဇော်တစ်ယောက် နံကြားကို ပြင်းထန်သော ကန်ချက်ကို
ခံလိုက်ရသည်။ ဝေထွန်းကသည်းကြီးမဲကြီးပင် လဲသွားသော နေဇော်ကိုပစ်ကန်လိုက်သည်။
ဖျောက်…အား နံရိုးကျိုးသံထွက်ပေါ်လာပြီး..နေဇော်တစ်ယောက်မလှုပ်နိုင်တော့.။
ဝေထွန်းက အခန်းထောင့်ဖက်ပြန်လာပြီး ကြောက်ရွံ့နေသော
နန်းမြတ်သီရိ၏ ဆံပင်များကို…ဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒရွက်တိုက်ဆွဲခေါ်လာသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ…အခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး…နန်းမြတ်သီရိရဲ့အဖွားထွက်လာသည်။
မြေး..စိုးရိမ်တစ်ကြိးဖြင့်ပြေးလာသော အဖွားကြီးရဲ့ရင်ဝကိုဆောင့်ကန်လိုက်သည်။
အင့်ခနဲ့အသံနှင့်အတူ အဖွားကြီးကားပုံရက်သားလဲကျသွားသည်။
မလုပ်ပါနဲ့ရှင်..မလုပ်ပါနဲ့..နန်းမြတ်သီရိ၏သနားစဖွယ်တောင်းပန်တိုးရှိုးသောအသံများထွက်ပေါ်လာသည်။
ထွန်းထွန်းအောင်ကားကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျနေရာမှအားယူကာထရပ်လိုက်သည်။
ညီမလေး…အသံကုန်ခြစ်အော်ရင်း နန်းမြတ်ကိုသတ်ရန်ပြင်နေသော ဝေထွန်းဆီတစ်ရှိန်ထိုး
ပြေးသွားပြီး ကျောကို အားကုန်ပစ်ကန်လိုက်သည်။ဖုန်းခနဲအသံနှင့်အတူဝေထွန်းကားမှောက်ခုံကျသွားသည်။
သို့သော်ချက်ချင်းပြန်ထလာသည်။ ထွန်းထွန်းအောင်ကလည်းသူ၏ဘဝမှာအကောင်းဆုံးလက်ဝှေ့ပွဲတစ်ရပ်ကိုဆင်နွဲနေရသည်။
ဘေးနားမှာလဲကျနေသော နေဇော်နှင့် နန်းမြတ်သီရိ၊သူမ၏အဖွားတို့မှာ
နာမည်ကြီးစဉ်က ရုံဝင်ကြေးမြောက်မြားစွာပေးရသော ထွန်းထွန်းအောင်၏ ရေကုန်ရေခန်း
သေသေကျေကျေယှဉ်ပြိုင်ပွဲကိုကြည့်ရှုနေရသည်။
ထွန်းထွန်းအောင်ရဲ့လက်သီးချက်များကဝေထွန်းမျက်နှာကိုတရစပ်ထိမှန်သလို
ဝေထွန်းမျက်နှာလဲလဲသွေးတွေရဲနေပြီ။
သို့သော်ဝေထွန်းရဲ့တိုက်ခိုက်ချက်ကြောင့် ထွန်းထွန်းအောင် နံရိုးကိုကန်ခံလိုက်ရသည်။
နံရိုးကျိုးသံကိုပင်ကြားလိုက်ရသည်။
ယိုင်နဲ့သွားသော ထွန်းထွန်းအောင်ခြေထောက်ကို ဝေထွန်းကဖိနောင့်နှင့်ဆောင့်ပေါက်လိုက်သည်။
အားထွန်းထွန်းအောင်ရဲ့ နာကျင်စွာအော်ဟစ်လိုက်သံကပျံလွင့်သွားသည်။
ဝေထွန်းက တဟားဟားအော်ဟစ်ရင်း သူရပ်နေသော ဘေးနားမှ နံရံမှ ရေတင်သည့်
သံပိုက်လုံးကိုလက်ဖြင့်ဆွဲပစ်လိုက်သည်။
ဖြောင်းခနဲအသံနှင့် သံပိုက်လုံးကကျွတ်ထွက်လာသည်။
စိတ္တဇဖြစ်နေသူပီပီအားပါမှန်းသိသာသည်။
တဟားဟားအော်ဟစ်နေပြီး….သွေးတွေစီးကျနေသည့်
ဝေထွန်းမျက်နှာကြီးကကြောက်စရာအရမ်းကောင်းနေသည်.။
သံပိုက်လုံးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့စိုက်ချပြိး နန်းမြတ်သီရိတို့ရှိရာဘက်သို့ လျှောက်သွားချေပြီ.။
ထွန်းထွန်းအောင်ကား ဝေထွန်းခြေထောက်များကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
သွားစမ်း..ဝေထွန်း၏ခြေထောက်ကား သူ့မျက်ခွက်ကိုပစ်ကန်လိုက်သည်။
ကြောက်ရွ့ံမှုကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နန်းမြတ်သီရိခေါင်းပေါ်ကို သံတုတ်ကိုမြောက်ပြီး
အားကုန်လွဲရိုက်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။
နန်းမြတ်သီရိကားမျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။
ဒိုင်းဒိုင်း…သေနတ်သံများကကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်။
ဝေထွန်းရဲ့ခေါင်းကို သေနတ်ကျည်ဆံကဖောက်ထွင်းသွားခြင်းဖြစ်သည်။
လက်ဖြောင့်တပ်သားရဲ့ပစ်ချက်က ရှေ့မှာ သတ်ဖို့ဇောကပ်နေသောဝေထွန်းကို တည့်တည့်မှတ်မှတ်ထိမှန်သွားသည်။
သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တအိအိလဲကျသွားချိန်မှာ လက်နက်ကိုင်ရဲများက
အိမ်ထဲသို့ဝင်လာလေတော့သည်။(၁၅)
ကိုနေဇော် သက်သာသွားပြီလား..
ဟုတ်သက်သာပါတယ်…ရဲမှူး..
နေဇော်ကား ပြန်လည်ပြုံးပြပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
မြို့နယ်မှူးရဲမှူးထွန်းငွေကားနေဇော်ကိုလာကြည့်နေတာ(၆)ရက်ရှိပြီ…။နေဇော်ကား နံရိုးတစ်ချောင်းကျိုးသွား
သဖြင့်ခွဲစိတ်ကုသခဲ့ရသည်။
ကိုဝေထွန်းကိုရောဘယ်နေ့က မြေမြုပ်လိုက်သလဲရဲမှူး။
အင််းဗျာ…ရင်ခွဲစစ်ဆေးမှုတွေလုပ်လိုက်ပြီး လွန်ခဲ့တဲ့(၃)ရက်ကပဲမြေမြုပ်လိုက်တာ။
တကယ်တော့..ကိုဝေထွန်းဘဝကသနားစရာပါဗျာ.။
သူ့အိမ်ကို ကျွန်တော်တို့သွားရှာတော့ သူ့ရဲ့ခံစားချက်လေးတွေကိုရေးထားတဲ့ဒိုင်ယာရီလေးကိုတွေ့ခဲ့ရတယ်။
တကယ်တော့သူဟာမေတ္တာငတ်မွတ်နေတဲ့သူတစ်ယောက်ပါဗျာ.။
ငယ်ကတည်းက အမေမရှိတော့ အမေရဲ့ယုယမှုကိုမခံခဲ့ရဘူး။
ပြီးတော့ သူ့မိထွေးကလည်းသူ့အဖေကွယ်ရာမှာဖောက််ပြန် သူ့အဖေကသူ့မျက်စိရှေ့မှာတင်
လူသတ်မှုကျူးလွန်ပြီး သူ့ကိုယ်သူသတ်သေတာကို ငယ်ရွယ်နုနယ်တဲ့အရွယ်မှာမြင်ခဲ့ရတော့..
သူ့ရဲ့မသိစိတ်မှာအဲ့ဒါကကိန်းအောင်းနေတာ…။
အဲ့လိုဖြစ်နေတာကို သူ့ကိုယ်သူတောင်သိခဲ့ဟန်မတူရှာပါဘူး.။
အင်းပေါ့လေ..ရဲမှူးရယ်..ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ..သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာကပ်ငြိနေတဲ့ မသိစိတ်က အဆိပ်အတောက်လေးဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်းကြီးထွားလာပြီး အပင်တစ်ပင်လိုပဲပေါ့…
နောက်ဆုံးတော့သူ့ကို၀ါးမြိုသွားတော့တာထင်ပါရဲ့….နေဇော်ကစိတ်မသက်မသာဖြင့်ပြောလိုက်ပြီး..
ဒါနဲ့လက်ဝှေ့သမား ကိုထွန်းထွန်းအောင်ရဲ့အခြေအနေရော…
အခုအထိခွဲစိတ်ခန်းထဲမှာပဲ…သတိလစ်နေတုန်း…အသက်ဘေးကတော့လွှတ်လာပါပြီ..
သူ့ခြေထောက်ကတော့ ပတ်တီးပြန်ဖြေလို့လမ်းလျှောက်ရင်တောင်မှ အကောင်းအတိုင်းမဖြစ်နိုင်တော့ဘူး..
လက်ဝှေ့တော့ပြန်ထိုးလို့မရနိုင်တော့ဘူး..ထင်တယ်.။
အင်း.သူကလည်းကောင်မလေးကိုတော်တော်သံယောဇဉ်ကြီးဟန်တူတယ်…။
ထွက်သွားပြီးမှ ပြန်ပြေးပြီး ကယ်လာတာ။
သူသတိလစ်သွားတဲ့အချိန်မှာတောင် ဝေထွန်းခြေထောက်ကိုလက်တွေနဲ့လမ်းဆွဲထားသေးတာ။
နေဇော်က ရယ်ကျဲကျဲဖြင့်ပြောလိုက်သေးသည်…။
ဒါနဲ့ရဲမှူးရေ သူ့လက်ဝှေ့ထိုးခဲ့တဲ့သက်တမ်းတစ်လျှောက်မှာတောင်ဒီတစ်ခါလောက် ပြင်းပြင်းထန်ထန်ထိုးတာကိုမကြည့်ခဲ့ဖူးဘူးရဲမှူးရေ..။
ကိုနေဇော်ကတော့တော်တော်နောက်တယ်ဗျာ…သြော်ဒါနဲ့ကျွန်တော်ပြန်လိုက်ဦးမယ်..
ဆရာဝန်ကြီးကခင်ဗျားဒီနေ့ဆင်းလို့ရပြီတဲ့..ခင်ဗျားအတွက်အကောင်းဆုံးလက်ဆောင်တစ်ခုထားခဲ့တယ်
ကိုနေဇော်ရေ….ကြည့်လိုက်ပါဦး…အခန်းပေါက်ကို…
ရဲမှူးကပြုံးစိစိဖြင့် နေဇော်ကိုပြောရင်း အခန်းပြင်သို့ထွက်သွားတော့သည်။
ဟင်…သဇင်..။
သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသော ချစ်ဇနီးလေးသဇင်။သဇင်ကသူ့ကိုပြေးဖက်လိုက်ပြီး.
မောင်…သိပ်ရက်စက်တာပဲ..ဒီလိုဖြစ်နေတာကို သဇင်ကိုမပြောဘူး။
မဟုတ်ပါဘူး…သဇင်ရယ်….သဇင်စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ပါ။
သဇင်ရဲ့ပါးလေးကိုနမ်းပြီး သူချော့လိုက်သည်။
ဟွန်းနော်..သွားပါ…။ မောင့်တပည့်မောင်မြိုင်ဖုန်းဆက်ပြီး.ပြောလို့ခွင့်ယူပြီးလာခဲ့တာ။
မောင်မြိုင်..ဒီကောင်ကတော့ကွာ..တော်တော်အလိုက်သိ..ဟင်း။
နံရိုးကျိုးသာကလည်းသက်သာသွားချိန်တွင် သဇင်ကလည်းရောက်လာသည်။
မထိတွေ့ရတာကြာသော သဇင်၏အထိအတွေ့များက သူ့စိတ်ကိုနိုးကြွလာစေသည်။
အိမ်ရောက်မှကို အတိုးချပြီး..ဟင်းဟင်း။
နေဇော်စိတ်ထဲမှ ကြုံဝါးလိုက်သည်။
(၁၆)
အချိန်ကားနေ့လည် (၁၁)နာရီခန့်သာရှိသေးသည်။
နေဇော်ရဲ့ အိမ်မှာဖြစ်သည်။
ကုတင်ပေါ်တွင်နေဇော်ကား သဇင်ရဲ့ဘော်လီကို ဖြုတ်နေသည်။
အို…မောင်ရယ်…နေ့ခင်းကြီးကွာ…ရှက်စရာကြီး…။
ရှက်မနေပါနဲ့…သဇင်ရယ်…မချစ်ရတာကြာပြီ…
အိုအို..သဇင်ကား တအိုအိုနှင့် အသံထွက်နေသော်လည်း..သူမဘော်လီကိုကူဖြုတ်ပေးနေသည်။
နောက်ဆုံးတွင်ကား ချစ်လှစွာသောချစ်စနီးလေးသဇင်၏ နို့သီးလေးများထောင်ထနေသော
ပေါက်စီသာသာ ဖြူဝင်းမွတ်နေသည့် နို့နှစ်လုံးကြားတွင် နေဇော်ကား မျက်နှာအပ်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်စို့နေသည်။
နေဇော်လက်များကလည်းသဇင်ရဲ့ပေါင်ကြားတွေကို နှိုက်ပြီး သူမရဲ့ရွှေကြုတ်လေးကို ပွတ်နေပါတယ်။
နှုတ်ခမ်းချင်းကလည်းတေ့ပြီးလျှာချင်းဖလှယ်နေပါတယ်။
သဇင်လက်ကလည်း နေဇော်ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို ဆွနေပါတယ်။
မောင့်..ဟာကြိးအရင်ကထက်ပို ကြီးနေသလိုပဲကွာ..ခ်ခ်…
ကိုင်းလာထား…
အို…
သဇင်ကားအိုခနဲဖြစ်သွားသည်…သဇင်ရဲ့ခြေထောက်တွေကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်ပြီး..
သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သဇင်ရဲ့ရွှေကြုတ်လေးထဲကို ထည့်ပြီး တဖောင်းဖောင်းဆောင့်တော့သည်..
အိုးအိုးအင်းအင်း။။ သဇင်ကလည်းနှုတ်ခမ်းလေးကိုပြတ်လုမတတ်ကိုက်ထားပြီး…
လက်များက မွေ့ယာတွေကိုဆွဲဆုပ်ရင်း အောက်မှ ပြန်ပြန်ပင့်နေပါတော့တယ်။
ထိုအချိန်မှာ သူ့ဗိုလ်ကြီး နေဇော်ဆေးရုံကဆင်းလာလို့ သတင်းလာမေးတဲ့
တပ်သားလေးမောင်မြိုင်ကတော့ အိမ်ထဲက တဖွတ်ဖွတ်တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ ဆရာကတော်နဲ့ဆရာသမားရဲ့
အချစ်နာလံထမှုကိုကြားပြီး ပြုံးစိစိကုတ်ချောင်းချာင်းနဲ့ အိမ်ဝင်းထဲကနေ ခြေဖော့နင်းလို့
လစ်သွားတာကို သူတို့နှစ်ယောက်လုံးမသိလိုက်ကြပါဘူး။(၁၇)
သူသတိရလာလာခြင်းမြင်လိုက်ရတာကတော့ မျက်နှာကျက်ဖြူဖြူတွေကိုပင်…
သူဆေးရုံရောက်နေတာပါလား…။
ခင်ဗျား..သတိရလာပြီလားကိုထွန်းထွန်းအောင်….ဆရာဝန်တစ်ယောက်ရဲ့မျက်နှာကိုမြင်ရသည်။
ဆေးရုံအုပ်ကြီးဖြစ်ဟန်တူသည်။
ခင်ဗျားသတိလစ်နေတာ(၁၀)ရက်လောက်ရှိပြီ..ကိုထွန်းထွန်းအောင်။
ဒါကြောင့်မို့…။
သြော်…
ဟိုက ခင်ဗျားကောင်မလေးကတော့ နေ့ရောညရော.ခင်ဗျားကိုစိတ်ပူစွာနဲ့စောင့်ကြည့်နေတာ။
သူ့ခင်ဗျာကောင်းကောင်းတောင်မအိပ်ရှာဘူး။ခင်ဗျားကိုတော်တော်ချစ်ပုံပဲ။
သူ့ဘေးနားက လူနာစောင့်ခုံမှာ နန်းမြတ်သီရိကား ခေါင်းလေးတင်ပြီး အိပ်ပျော်နေရှာသည်။
အသံများကြားတာကြောင့်နိုးသွားဟန်တူသည်။
ဆရာဝန်ကြိးက…ကဲခင်ဗျားတို့စကားပြောနေကြဦး….ကျွန်တော်တစ်ခြားလူနာတွေသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်ဟုပြောပြိး..အခန်းပြင်သို့ထွက်သွားတော့သည်။
ကိုကို…..သတိရလာပြီလား…ညီမလေးစိတ်ပူလိုက်ရတာ…။
နောက်ဆိုကိုကိုနဲ့ညီမလေးတစ်သက်လုံးအတူနေရတော့မှာပါ..နန်းမြတ်သီရိကဝမ်းသာစွာပြောလိုက်သည်။
ထွန်းထွန်းအောင် တော့ဝမ်းမသာနိုင်။
နန်းမြတ်လိုဖြူစင်သန့်ရှင်းသောသူလေးကို သူ့လိုညစ်ထေးနေသည့်ဘဝထဲဝင်လာဖို့သူခွင့်မပြုနိုင်။
သူ့မျက်နှာကိုချက်ချင်းပြင်လိုက်ပြီး..
မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ.။နန်းမြတ်…
ရှင်…နန်းမြတ်သီရိက သူ့ကိုအံ့အားသင့်စွာမော့ကြည့်လိုက်သည်။
မင်းလို…မနူးမနပ်ကောင်မလေးကိုငါကယူစရာလား…။
မင်းကို ငါကအသုံးချချင်လို့ ချစ်ဟန်ဆောင်ခဲ့တာကွ..စိတ်ကူးယဉ်မနေနဲ့။
မင်းငါ့ရှေ့ကထွက်သွားတာကောင်းလိမ့်မယ်…။
သူ့ရင်ထဲမှာလည်း အရမ်းကိုနာကျင်နေပါတယ်။
ဒီစကားကိုပြောလိုက်ရတဲ့အတွက်။
ရက်စက်လိုက်တာကိုကိုရယ်….
နန်းမြတ်သီရိရဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေထဲက မျက်ရည်များပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာပါတယ်။
ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် သူမကိုယ်လေးတစ်သိမ့်သိမ့်တုန်နေပြိး
ရှက်တာရော ဝမ်းနည်းတာရောပေါင်းစပ်ကာ မျက်နှာကိုလက်နဲ့အုပ်ပြီး
အခန်းပြင်ဖက်ကို ပြေးထွက်သွားပါတော့တယ်…။
သူမအခုလိုပြေးထွက်သွားတာကပဲထွန်းထွန်းအောင်အတွက်သက်သာစေပါတယ်။
သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေကို ပြန်မှိတ်လိုက်ပေမဲ့ သူ့မျက်စိထဲကမျက်ရည်တွေက ပါးပြင်ပေါ်ကိုကျဆင်းလာပါတယ်။
ခွင့်လွှတ်ပါညီမလေးရယ်။။
မျက်နှာကိုလက်ဝါးဖြင့်အုပ်ပြီးထွက်ပြေးလာသော နန်းမြတ်သီရိကား ဆေးရုံကော်ရစ်ဒါတွင် လမ်းလျှောက်လာသောလူနှစ်ယောက်ကို တိုက်မိသည်။
ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…ဆရာမရေ…
ဟင်..နန်းမြတ်…
ဇနီးဖြစ်သူသဇင်မှ ခေါ်လိုက်သဖြင့်နေဇော်က…
သဇင်နဲ့ဆရာမနန်းမြတ်ကသိလို့လား..။
သဇင်ကပြုံးလိုက်ပြီး..သူငယ်ချင်းတွေမောင်ရဲ့…ဆရာဖြစ်သင်တန်းမှာခင်ခဲ့တာ..
သြော်…ဒါနဲ့ကိုထွန်းထွန်းအောင်ရောသက်သာသွားပြီလား..ဆရာမကိုဝမ်းသာစကားပြောမလို့လာတာ
နေဇော်ကဆက်ပြောလိုက်သည်..
ကိုထွန်းထွန်းအောင်ကို လိမ်လည်မှုနဲ့အမှုဖွင့်ထားတဲ့သူက ကျေအေးပေးလိုက်လို့တဲ့…။
အဲ့ဒါသူ..ဝရမ်းပြေးဘဝကလွှတ်သွားတာပေါ့..ဒါနဲ့ဆရာမကဘာဖြစ်လာတာလဲ..။
သူသိပ်ရက်စက်တယ်..ဗိုလ်ကြီးရယ်..။
အဖြစ်အပျက်များကိုသူမရှင်းပြလိုက်သည်။ နေဇော်နည်းနည်းဒေါသထွက်သွားသည်။
သဇင်က ပြုံးလို့နားထောင်နေရင်း။
သူငယ်ချင်း နင်အဲ့တိုင်းထင်လို့လား။ ယောကျင်္ားလာခဲ့.။ ကျွန်မပြောပြမယ်။
သဇင်က နေဇော်နားသို့ ကပ်ပြောလိုက်သည်။ နေဇော်ကားပြုံးစိစိဖြစ်သွားသည်။
နန်းမြတ်သီရိလက်ကိုဆွဲပြီး ထွန်းထွန်းအောင်အခန်းဘက်သို့ သဇင်ကခေါ်သွားသည်။
နန်းမြတ်သီရိကား ဘာကိုမှနားမလည်။
အခန်းပြင်တွင် သဇင်က နန်းမြတ်သီရိလက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းတံခါးနှင့်ကွယ်လိုက်ကာ တိတ်တိတ်နေရန် အချက်ပြလိုက်သည်။
ထွန်းထွန်းအောင်ကား ကုတင်ပေါ်တွင် မျက်လုံးများကိုမှေးမှိတ်ထားရာမှ ခြေသံကြားသဖြင့်မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ရဲအုပ်နေဇော်…
ကိုထွန်းထွန်းအောင်ရေ..ခင်ဗျားစကီလေးနဲ့ကျုပ်တွေ့ခဲ့တယ်ဗျ..။
ဒီလိုမနူးမနပ်ကောင်မလေးတွေကဒီလိုပြောမှတန်တာ.ကိုယ့်လူရေ။
အလကားကောင်မလေးတွေပါဗျာ…
ဘာ…ထွန်းထွန်းအောင်ကကုန်းရုန်းထလိုက်သည်..ခြေထောက်ကကျောက်ပတ်တီးစီးထားသဖြင့်လှုပ်မရ…
ခင်ဗျား..ထွက်သွား…ခင်ဗျားကိုကျုပ်သတ်မိတယ်..
ဟောဗျာဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…ဒီလိုကလေကချေကောင်မလေးအတွက်ခံစားမနေစမ်းပါနဲ့ဗျာ…
ခွေးကောင်…မင်းထွက်သွား…ငါသူ့ကိုချစ်လွန်းလို့..ငါ့ရဲ့ဘဝဆိုးထဲဝင်လာမှာစိုးလို့ကွ.
ထွန်းထွန်းအောင်ကား ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် စားပွဲပေါ်ကစတီးခွက်နှင့်ပစ်ပေါက်လိုက်သည်..
နေဇော်ကားအသာအယာရှောင်ပြီးထွက်သွားသည်။
နေဇော်ထွက်သွားသော်လည်း ထွန်းထွန်းအောင်ကား ဒေါသကမပြေသေးလက်သီးတွေဆုပ်ထားပြီး
မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားသည်။
ခြေသံလိုလိုကြားရသည်။.သူ့နှာခေါင်းတွင် အနံ့တစ်မျိုးရသည်။
ကိုယ်သင်းနံ့ဟုတ်တယ်…သနပ်ခါးနံ့လေးပါရနေသည်..။
သူ့နဖူးကိုနမ်းလိုက်တာကိုသူခံစားရသည်။
နူးညံစွာသူ့ကိုပွေ့ဖက်လိုက်သော ကိုယ်ခန္ဓာအထိအတွေ့ကိုရသည်။ ဆံနွယ်လေးတွေရဲ့ရနံ့ကိုရသည်။
မျက်လုံးများကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်..။
သူ့ကို သနားကြင်နာစွာကြည့်နေသော မျက်လုံးတစ်စုံ…နှင်းဆီရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးများကပွင့်အာလာပြီး
သူ့ပါးနားကိုကပ်ကာတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သံလေးကိုကြားလိုက်ရသည်။
အို..ကိုကိုရယ်…ညီမလေးနားကဘယ်ကိုမှထွက်မသွားပါနဲ့တော့နော်….။
(ပြီးပါပြီ)
